Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 279/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Hanna Woźniak

Protokolant:

sekr. sądowy Jagoda Mazur

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2017 r. w Wąbrzeźnie

sprawy z powództwa M. W.

przeciwko (...) w W., Skarbowi Państwa - Staroście (...)

o naruszenie posiadania

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powódki M. W.na rzecz pozwanych: (...) w W., Skarbu Państwa - Starosty (...)oraz na rzecz (...)w T.kwoty po 377 (trzysta siedemdziesiąt siedem) złotych na rzecz każdego z wyżej wskazanych podmiotów tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Hanna Woźniak

Sygn. akt I C 279/15

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2015r. do tut. Sądu wpłynął pozew powódki M. W., w którym wniosła o zobowiązanie pozwanych (...). w W.oraz (...). w T.do przywrócenia poprzedniego stanu prawnego nieruchomości oznaczonej geodezyjnie nr (...)położonej w obrębie G.gmina R.poprzez usunięcie z nieruchomości posadowionych w dniu 22 lipca 2014r. kabli i innych urządzeń służących do przesyłu energii elektrycznej oraz o zakazanie dokonywania dalszych naruszeń posiadania nieruchomości powódki. Ponadto powódka domagała się również zasądzenia kosztów procesu wg norm przepisanych. W treści uzasadnienia powódka podała, że 22 lipca 2015r. na teren stanowiącej jej własność nieruchomości oznaczonej geodezyjnie nr (...), której jest posiadaczem samoistnym, samowolnie wtargnęli przedstawiciele pozwanych i nie reagując na jej prośby o opuszczenie tego terenu, w pasie gruntu przyległego do drogi powiatowej umiejscowili okablowanie, które zostało podpięte do sieci elektroenergetycznej i tym samym nie jest możliwe samodzielnie przywrócenie przez nią poprzedniego stanu posiadania (k.2-4).

W odpowiedzi na pozew pozwany (...)z siedzibą w T.wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki kosztów procesu wg norm przepisanych. Pozwany uznał skierowane wobec niego roszczenie powódki za bezzasadne, ponieważ wchodząc w skład Konsorcjum, które zawarło umowę z (...)wykonywał prace budowlane na potrzeby budowy (...), przy czym prace te nie obejmowały ułożenia kabli oraz innych urządzeń służących do przesyłu energii elektrycznej, a więc pozwany w żaden sposób nie zakłócił posiadania gruntów powódki (k.26-27).

W odpowiedzi na pozew pozwany (...). w W.wniósł o oddalenie powództwa w całości z uwagi na brak podstaw prawnych i faktycznych roszczenia oraz zasądzenie od powódki zwrotu kosztów procesu wg norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podał, że 22 lipca 2015r. na jego zlecenie nie były prowadzone żadne prace budowlano-montażowe na terenach sąsiadujących z nieruchomością powódki, która ponadto nie udowodniła, że jest posiadaczką samoistną działek oznaczonych nr (...). Pozwany przyznał, że 22 lipca 2014r. na jego zlecenie był układany kabel podziemny w pasie drogowym drogi powiatowej położonej w sąsiedztwie nieruchomości powódki, przy czym prace z tym związane wykonywano tak, aby w żaden sposób nie wejść na teren tej nieruchomości (k.57-62).

Na rozprawie przed sądem w dniu 28 października 2015r. strony podtrzymały swoje stanowiska, przy czym powódka podała, iż do naruszenia posiadania doszło w dniu 22 lipca 2014r. (k.88-88v).

W piśmie procesowym z 9 listopada 2015r. powódka cofnęła pozew w stosunku do pozwanego (...). ze zrzeczeniem się roszczenia (k.102-103).

Postanowieniami z dnia 25 listopada 2015r. sąd umorzył postępowanie w stosunku do (...). w T.oraz wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Powiat (...)–Powiatowy Zarząd Dróg w G.. (k.110, k.112).

W odpowiedzi na pozew pozwany Powiat (...)wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów procesu wg norm przepisanych. Pozwany poparł stanowisko procesowe pozwanej (...) (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnościąz siedzibą w W.oraz podniósł zarzut braku swojej legitymacji biernej oraz wygaśnięcia roszczenia (k.136-138).

Postanowieniem z dnia 24 stycznia 2017r. sąd uchylił postanowienie z 25 listopada 2015r. o wezwaniu do udziału w sprawie Powiatu (...)w G.i zawiadomił o toczącym się procesie Skarb Państwa-Starostę (...)(k.323).

Pismem z 27 lutego 2017r. Skarb Państwa-Starosta (...) zgłosił swoją interwencję uboczną po stronie pozwanego (k.328).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. W. posiada nieruchomość położoną w G. składającą się z działek ewidencyjnych o nr (...), dla której była prowadzona księga wieczysta KW (...). W 2014r. na wskazanej nieruchomości powódka uprawiała kukurydzę w odległości ok. 2-3 metrów od drogi powiatowej nr (...) Z.-G.. Droga ta składała się z jezdni i utwardzonego pobocza, a podczas jej przebudowy elementy odwodnienia w postaci przepustu i rowu zostały wybudowane częściowo na działce nr (...).

Dowody: - dokumentacja zdjęciowa i filmowa (k.10, k.71-81);

- dwa pliki wideo na płycie CD-R (k.82v);

- zeznania świadka J. L. (k.165);

- zeznania świadka Z. N. (k.165v);

- pismo Powiatowego Zarządu Dróg w G. z 10.06.2015r. (k.188);

- częściowo zeznania powódki M. W. na rozprawie w dniu 28.02.2017r. (czas rejestracji: 00:06:12 – 00:21:08).

23 sierpnia 2013r. (...)z siedzibą w W., jako inwestor, zawarł z Konsorcjum, którego liderem było (...). z siedzibą w T., jako wykonawcą, kontrakt nr (...), mający za przedmiot wykonanie kompleksowych robót branży budowlanej w zakresie budowy fundamentów pod turbiny wiatrowe, przystosowania dróg dojazdowych dla transportu ponadgabarytowego, modernizacji dróg istniejących, budowy dróg serwisowych, platform montażowych dla potrzeb realizacji (...)wraz z niezbędnymi pracami dodatkowymi związanymi z planowanym projektem.

Dowody: - kontrakt nr (...)wraz z załącznikiem 3 (k.28-43, k.44-45).

Decyzją nr (...) z dnia 29 października 2013r. Powiatowy Zarząd Dróg w G. zezwolił (...) (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na umieszczenie w pasie drogowym drogi powiatowej nr (...) Z.-G. w miejscowości G. linii energetycznej i światłowodowej.

Dowody: - decyzja PZD nr (...) (k.93-94, k.143-144);

- wykaz zmian w ewidencji gruntów (k.95).

Decyzją nr (...) z dnia 29 października 2013r. Powiatowy Zarząd Dróg w G. zezwolił (...) (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na zajęcie w dniach 14.03.2014r.-15.03.2014r. pasa drogowego w postaci pobocza drogi powiatowej nr (...) Z.-G. w miejscowości G. w związku z wykonaniem budowy linii elektroenergetycznej 30 kV i linii światłowodowej, przy czym wykonawcą robót drogowych miał być Zakład (...) S.A. w B..

Dowód: - decyzja PZD nr (...) (k.145-147).

Decyzją nr (...) z dnia 27 czerwca 2014r. Powiatowy Zarząd Dróg w G. zezwolił (...) E. (...) na zajęcie w dniach 22 lipca 2014r. – 24 lipca 2014r. pasa drogowego o pow. 450 m 2 drogi powiatowej nr (...) Z.-G. w m.G. i nałożył opłaty za zajęcie zarówno pobocza, jak i jezdni.

Dowód: - decyzja PZD nr (...) (k.148-149).

Decyzją nr (...) z 2 lipca 2014r. Powiatowy Zarząd Dróg w G. zezwolił (...) S.A. w W. na zajęcie w dniach 22.07.2014r.–24.07.2014r. pasa drogowego o pow. 2 m 2 (dziennie) drogi powiatowej nr (...) Z.-G. w związku z wykonaniem linii kablowej SN 30 kV oraz kanalizacji optotelekomunikacyjnej, przy czym wykonawcą robót drogowych miała być firma (...) w B..

Dowód: - decyzja PZD nr (...) (k.140-142).

W dniu 16 czerwca 2014r. geodeta dokonał czynności wznowienia znaków granicznych należących do działek nr (...). 294/2 i 291/1.

Dowód: - protokół wznowienia znaków granicznych (k.150-152v).

W ramach realizacji kontraktu nr (...), 22 lipca 2014r. na zlecenie (...)z siedzibą w W.był układany przez wykonawcę (...)kabel podziemny w pasie drogowym drogi powiatowej należącym do Zarządu Dróg Powiatowych, położonym w sąsiedztwie nieruchomości powódki. Miejsce prowadzenia wykopu i położenia kabla zostało wytyczone przez geodetę pod kątem nienaruszenia posiadania działki sąsiadującej i oznaczone na mapie ewidencyjnej. Teren prowadzenia prac dokładnie oznaczono za pomocą taśmy, odgradzając go od nieruchomości M. W.. Prace były prowadzone za pomocą koparki, która wraz z przyczepą zawierającą wykopaną ziemię znajdowała się na jezdni. Wszystkie prace były objęte nadzorem geodety oraz Powiatowego Nadzoru Budowlanego i prowadzono je z zachowaniem szczególnej ostrożności. W trakcie ich wykonywania na granicy terenu budowy mąż M. W.ustawił ciągnik, natomiast powódka groziła pracownikom, że będzie starała się wstrzymać prace, jeżeli tylko jakakolwiek ziemia z wykopu spadnie na jej działkę. Ponadto M. W.zgłaszała pretensje związane z przebiegiem granic i twierdziła, że wykop jest prowadzony na gruncie stanowiącym jej własność. Po 25 lipca 2014r. teren robót był uprzątnięty i przywrócony do stanu pierwotnego. 7 sierpnia 2014r. Powiatowy Inspektorat Nadzoru (...)przeprowadził kontrolę prowadzenia robót budowlanych dotyczących urządzeń elektrotechnicznym w bezpośrednim sąsiedztwie działek powódki, która nie wykazała żadnych nieprawidłowości.

Dowody: - dokumentacja zdjęciowa i filmowa (k.10, k.71-81);

- dwa pliki wideo na płycie CD-R (k.82v);

- mapa ewidencyjna (k.84);

- mapa poinwentaryzacyjna kabli SN (k.86);

- zeznania świadka M. D. (k.164-164v);

- zeznania świadka R. K. (k.164v-165);

- zeznania świadka J. L. (k.165);

- zeznania świadka K. Ł. (k.165-165v);

- zeznania świadka M. R. (k.166);

- zeznania świadka D. F. (k.289-290);

- zeznania świadka K. G. (k.310);

- zawiadomienie o kontroli (k.170);

- protokół kontroli budowy (k.171-181).

Opisany stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o wskazane dokumenty prywatne, w tym zdjęcia, pliki wideo oraz dokumenty urzędowe w postaci decyzji administracyjnych, których wiarygodność nie budziła wątpliwości i nie była podważana przez strony postępowania.

W zakresie niezbędnym do ustalenia stanu faktycznego sprawy sąd uznał za wiarygodne także zeznania wszystkich przesłuchanych świadków, które były logiczne, wzajemnie się pokrywały, uzupełniały i tworzyły spójną całość z dowodami z dokumentów.

W toku procesu sąd przeprowadził dowód z przesłuchania M. W. w charakterze strony powodowej. Relacja powódki została oceniona jako wiarygodna jedynie w niewielkiej części dotyczącej posiadania nieruchomości położonej w G., składającej się z działek o nr (...), która sąsiadowała z drogą powiatową, co potwierdzały wypisy z rejestru gruntów oraz pismo Powiatowego Zarządu Dróg w G. z 10 czerwca 2015r. W pozostałym zakresie zeznania powódki pozostawały w sprzeczności z zebranymi w sprawie dowodami, dotyczyło to m.in. kwestii braku występowania pobocza w obrębie drogi powiatowej czy użytkowania gruntów aż do samej jezdni, lub też nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy - w tym okoliczność, czy granica jej nieruchomości przebiegała przez cześć drogi powiatowej, skoro istotą procesu posesoryjnego nie jest zarówno ustalanie prawa własności i jego zakresu, jak i dokonywanie rozgraniczenia pomiędzy nieruchomościami.

Sąd zważył, co następuje:

powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Roszczenie powódki opiera się na przepisie art. 344 § 1 kc stanowiącym, iż przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza, ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem.

Roszczenie posesoryjne przysługuje co do zasady posiadaczowi, który sprawował faktyczne władztwo nad rzeczą w chwili naruszenia posiadania. Zakres badania sądu w myśl art. 478 kpc ogranicza się do ostatniego stanu posiadania (z chwili naruszenia) i faktu jego naruszenia, nie dotyczy natomiast prawa do spornej rzeczy ani dobrej wiary pozwanego.

Do przesłanek sądowej ochrony posiadania należą: samowolne naruszenie posiadania i dochodzenie roszczenia w ciągu roku od chwili naruszenia (art. 344 § 2 kc).

Powódka twierdziła, że do naruszenia jej posiadania doszło w dniu 22 lipca 2014r., przy czym pozew złożyła przed 23 lipca 2015r. (najpóźniej 22 lipca 2015), a zatem z zachowaniem rocznego terminu. Wprawdzie na pozwie widnieje prezentata biura podawczego sądu zawierająca datę wpływu 23 lipca 2015r. godz. 9:00, a w aktach sprawy nie zachowała się koperta, w której go wysłano, to jednak z treści ewidencji prowadzonej przez biuro podawcze wynika, iż wpłynął on do sądu pocztą w dniu 23 lipca 2015r. (k.334), a więc musiał zostać nadany co najmniej dzień wcześniej. Tym samym zachowanie przez powódkę rocznego terminu do wniesienia pozwu nie mogło budzić wątpliwości.

Przez posiadanie należy rozumieć stan faktyczny określonego władztwa nad rzeczą. Zgodnie z definicją zawartą w art. 336 kc posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

Ze wskazanego przepisu wynika, iż posiadanie samoistne jest stanem faktycznym przejawiającym się we władztwie nad rzeczą (corpus possesionis) oraz wolą władania nią dla siebie (animus rem sibi habendi). Progowym warunkiem umożliwiającym uznanie określonego władztwa faktycznego za posiadanie samoistne jest rzeczywista możliwość korzystania przez określony podmiot z rzeczy w zakresie odpowiadającym treści prawa własności niezależnie od woli innych podmiotów. Gdy natomiast władztwo faktyczne jest pozbawione którejkolwiek ze wskazanych cech, stanowi wówczas jedynie dzierżenie (art. 338 kc) lub władztwo prekaryjne. Za przejawy samoistnego charakteru posiadania uznawane są zachowania polegające na dokonywaniu nakładów przekraczających zakres drobnych nakładów, w tym przeprowadzanie istotnych remontów rzeczy, czy ponoszenie wydatków związanych z władaniem rzeczą, w szczególności uiszczanie podatków. Jednocześnie nie jest wymagane efektywne korzystanie z rzeczy, wystarczy sama możliwość korzystania, rozumiana jako możliwość używania tej rzeczy, pobierania z niej pożytków, przekształcenia lub nawet zniszczenia (vide: wyrok SN z 3 czerwca 1966 r., sygn. III CR 108/66, OSPiKA 1967, z. 10, poz. 234, Legalis nr 12706). Władztwo nad rzeczą musi być stanem trwałym (choć przejściowo posiadacz może nie wykonywać władztwa bez utraty posiadania), nie napotykającym skutecznego oporu osób trzecich. Wola władania dla siebie (animus rem sibi habendi) przejawia się w podejmowaniu wielu czynności wskazujących na to, że posiadacz traktuje rzecz jako pozostającą w jego sferze swobodnej dyspozycji.

Z kolei istotą posiadania zależnego jest władztwo nad cudzą rzeczą w zakresie odpowiadającym prawu podmiotowemu - innemu niż własność - które posiadacz wykonuje.

Definicja posiadania pomija sposób oraz okoliczności, w których doszło do objęcia nieruchomości we władanie, bez znaczenia pozostaje więc charakter zdarzeń, które wystąpienie spowodowało zmianę posiadacza (vide: postanowienie SN z 11 września 2013r., sygn. III CZP 51/13, Legalis nr 734581; postanowienie SN z 16 maja 2013r., sygn. IV CSK 686/12, Legalis nr 743911; uchwała SN z 26 października 2007 r., sygn. III CZP 30/07, OSNC 2008, Nr 5, poz. 43, Legalis nr 88637).

Naruszenie posiadania stanowiące przesłankę powstania roszczenia posesoryjnego występuje wówczas, gdy doszło do wkroczenia w sferę faktycznego władztwa nad rzeczą sprawowanego przez posiadacza bezpośrednio lub za pośrednictwem innych osób. Tego rodzaju wkroczenie może nastąpić zarówno w wyniku uniemożliwienia lub ograniczenia sprawowania fizycznego władztwa nad rzeczą (naruszenie posiadania w sferze corpus), jak i w wyniku ujawnienia woli sprawowania faktycznego władztwa nad rzeczą we własnym interesie w zakresie niedającym się pogodzić z zakresem faktycznego władztwa nad rzeczą sprawowanego przez posiadacza (naruszenie posiadania w sferze animus).

W niniejszej sprawie powódka domagała się przywrócenia posiadania w związku ze zdarzeniem z dnia 22 lipca 2014r. polegającym na posadowieniu kabli i innych urządzeń na stanowiących jej własność działkach o nr (...) oraz zakazania dokonywania dalszych naruszeń.

Z brzmienia art. 321 kpc wynika jednoznacznie, iż sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem ani zasądzać ponad żądanie. Jednocześnie należy zauważyć, iż żądanie powództwa określa nie tylko jego przedmiot, lecz również jego podstawa faktyczna. Oznacza to, że orzeczeniem ponad żądanie jest także oparcie wyroku na podstawie faktycznej niepowołanej przez stronę powodową. W orzecznictwie przyjmuje się, iż wyrok uwzględniający powództwo na podstawie faktycznej, na której powód ani w pozwie, ani w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie opierał powództwa, stanowi przejaw orzeczenia ponad żądanie i tym samym narusza art. 321 kpc (vide: wyrok SN z 25 czerwca 2015r., sygn. V CSK 612/14, MonPrBank 2016 nr 10, str. 42, Legalis nr 1326432).

Strona powodowa na żadnym etapie prowadzonego postępowania nie dokonała formalnie rozszerzenia powództwa. Sam fakt złożenia w dniu 28 lutego 2017r. przez powódkę zeznań wskazujących, iż pozwany dokonywał naruszeń posiadanych przez nią gruntów w okresie 1-2 miesięcy przed datą 22 lipca 2014r. poprzez nawiezienie gruzu i zniszczenie upraw, nie mógł być dowolnie interpretowany przez sąd, jako rozszerzenie powództwa, jeżeli takiego rodzaju oświadczenie nie zostało złożone. Powódka w procesie była reprezentowana przez fachowego pełnomocnika, który powinien mieć pełną świadomość, w jaki sposób należy rozszerzyć roszczenie. Ponadto, jeżeli nawet dochodziło do jakichkolwiek zdarzeń mogących stanowić naruszenia posiadania nieruchomości powódki w okresie 1-2 miesięcy przed 22 lipca 2014r., to w dacie wniesienia pozwu ewentualne roszczenia i tak byłyby prawnie niedopuszczalne, ponieważ w świetle art. 344 § 2 kc wygasły. Tym samym przedmiot procesu w niniejszej sprawie był ograniczony jedynie do zdarzenia z dnia 22 lipca 2014r. polegającego na wykonaniu na zlecenie pozwanego wykopu oraz posadowieniu kabli wraz z innymi urządzeniami przesyłowymi i nie dotyczył ewentualnych wcześniejszych incydentów mogących być rozpatrywanych pod kątem naruszenia posiadania nieruchomości powódki.

Ciężar wykazania wszystkich przesłanek z art. 344 kc spoczywał na stronie powodowej (art. 6 kc).

Do powódki należało więc udowodnienie, że była posiadaczem w rozumieniu art. 336 kc fragmentu gruntu, na którym pozwany za pomocą wykonawcy przeprowadził w dniu 22 lipca 2014r. wszystkie prace mające na celu wkopanie kabla i innych urządzeń przesyłowych.

W ocenie sądu strona powodowa nie zdołała wykazać, aby w dacie zdarzenia sprawowała faktyczne władztwo (posiadanie) nad przedmiotowym gruntem.

Twierdzenia powódki, iż droga powiatowa nie posiadała pobocza, a teren, na którym w dniu 22 lipca 2014r. pozwany prowadził prace, był przez nią użytkowany aż do samego asfaltu, nie zasługiwały na danie im wiary, ponieważ pozostawały w sprzeczności z dokumentacją zdjęciową i filmową (k.10, k.70-81, k.82) wskazującą, iż w 2014r. granica uprawy kukurydzy na nieruchomości M. W. przebiegała w pewnej odległości od obszaru robót wytyczonego taśmą, przy czym odległość ta była jeszcze większa w odniesieniu do faktycznie przeprowadzonego wykopu. Ze wskazanych materiałów, a także zeznań świadków Z. N. i J. L., jednoznacznie wynikało, iż prace na zlecenie pozwanego zostały przeprowadzone w obrębie drogi, przede wszystkim na jej utwardzonym poboczu, które od pola kukurydzy rozdzielał szeroki na ok 2-3 m pas gruntu porośniętym trawą i chwastami. Okoliczność, czy we wcześniejszych latach pozwana obsiewała grunt aż do samego asfaltu oraz, czy podczas jej budowy elementy odwodnienia w postaci przepustu i rowu zostały wybudowane częściowo na działce nr (...), pozostają bez znaczenia, ponieważ sąd w procesie posesoryjnym bada jedynie ostatni stan posiadania, a nie prawo własności.

Z kolei w oparciu o treść dokumentów urzędowych w postaci decyzji administracyjnych zarządu Dróg Powiatowych w G. należało ustalić, iż pas drogi powiatowej nr (...) Z.-G., sąsiadującej z działkami powódki, zarówno odnośnie jezdni, jak i pobocza, należał do powiatu (...) i znajdował się w posiadaniu jego zarządcy - Zarządu Dróg Powiatowych w G., skoro ten podmiot decydował o ich przeznaczeniu, udostępnianiu innym osobom i pobieraniu opłat za korzystanie - w drodze decyzji administracyjnych.

Tym samym w ocenie sądu za posiadacza przedmiotowego gruntu w rozumieniu art. 336 kc należało uznać Zarząd Dróg Powiatowych w G., co oznacza, iż takim posiadaczem nie mogła była jednocześnie powódka. Za posiadacza fragmentu gruntu nie było wskazane także uznanie pozwanego (...) w W., który na podstawie zezwolenia uzyskał prawo do zajęcia pasa drogowego. Posiadanie tego rodzaju incydentalnie ograniczonego władztwa nad gruntem odpowiadało co najwyżej kategorii posiadania prawa (zezwolenia) do korzystania z niego w określonym zakresie. Przyjąć więc należy, że zezwolenie na zajęcie pasa drogowego nie dawało pozwanemu prawa do władania gruntem, lecz jedynie do korzystania z niego w zakresie podobnym do służebności (vide: wyrok WSA w Warszawie z 5 listopada 2015r., sygn. III SA/Wa 86/15, Legalis nr 1384315).

Ponadto z wiarygodnych zeznań świadków M. D., R. K., J. L., K. Ł., M. R., D. F., K. G., wspartych protokołem z kontroli budowy wynikało jednoznacznie, iż w dniu 22 lipca 2014r. w związku z prowadzonymi pracami nie doszło do ingerencji w sąsiadujące z terenem budowy, działki o nr (...) należące do powódki.

Niezależnie od powyższego strona powodowa nie wykazała także, aby działania pozwanego miały charakter samowolnego naruszenia posiadania.

Pojęcie samowolnego naruszenia posiadania należy rozumieć szeroko, jako każde wkroczenie w sferę cudzego posiadania prowadzące do utrudnienia posiadaczowi wykonywania jego władztwa nad rzeczą przez osobę, która nie jest do tego uprawniona, a więc było ono obiektywnie bezprawne, przy czym zła lub dobra wiara nie ma żadnego znaczenia. Typową postacią naruszenia posiadania jest fizyczna ingerencja w sferę cudzego władztwa, polegająca na jego zakłócaniu lub częściowym albo całkowitym pozbawieniu. Naruszenie posiadania tylko wtedy nie będzie samowolne, gdy istnieje podstawa prawna usprawiedliwiająca wkroczenie w zakres cudzego posiadania. Podstawą taką może być wyraźny przepis prawa, orzeczenie sądowe, decyzja administracyjna, a także zgoda samego posiadacza. Posiadacz kieruje roszczenie wobec tej osoby, która naruszyła posiadanie, lub tej, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło.

Skoro pozwany legitymował się odpowiednimi decyzjami administracyjnymi Zarządu Dróg Powiatowych w G. uprawniającymi go do zajęcia i umieszczenia w pasie drogowym drogi powiatowej nr (...) Z.-G. w miejscowości G. kabla i innych urządzeń, to wykluczone jest samowolne naruszenie posiadania, warunkujące skuteczność roszczenia o zaniechanie naruszeń posiadania oraz o restytucję.

Reasumując, w rozpoznawanej sprawie powódka nie wykazała, aby faktycznie władała gruntem w postaci pobocza drogi, na którym pozwany w dniu 22 lipca 2014r. przeprowadził wszystkie prace, a także, aby w wyniku tych działań naruszono w jakikolwiek sposób posiadanie przyległych gruntów, które znajdowały się w jej posiadaniu samoistnym oraz aby działania pozwanego miały charakter samowolny.

Z uwagi na powyższe powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu w pkt 2 wyroku sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc, a w odniesieniu do interwenienta ubocznego także po myśli art. 107 in fine kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Zasądzone z tego tytułu kwoty po 337,00 złotych od powódki na rzecz pozwanych (...)w W., (...) w T.(co do którego sąd umarzając uprzednio postępowanie nie wydał rozstrzygnięcia o kosztach procesu) oraz na rzecz interwenienta ubocznego Skarbu Państwa - Starosty (...), obejmują każdorazowo: wynagrodzenie adwokackie w podwójnej wysokości 320 zł (§8 pkt 4 w zw. z §2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu

z dnia 28 września 2002 r. (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 461 z póżn. zm.)

oraz 17 złotych opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Sędzia

Hanna Woźniak