Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 135/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący

SSA Leszek Kulik (spr.)

Sędziowie

SSA Andrzej Czapka

SSA Jerzy Szczurewski

Protokolant

Barbara Mosiej

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Łomży - Dariusza Dziemianko

po rozpoznaniu w dniu 6 września 2017 r. sprawy:

1)  S. S. (1) oskarżonego z art. 258 § 3 k.k., art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

2)  Z. G. (1) oskarżonego art. 258 § 1 k.k., art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

3)  T. J. (1) oskarżonego art. 258 § 1 k.k., art. 91 § 1 i § 4 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 i § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.

4)  K. M. oskarżonego art. 258 § 1 k.k., art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 i § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.

5)  K. S. oskarżonego art. 258 § 1 k.k., art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

6)  K. O. oskarżonego art. 258 § 1 k.k., art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2, i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

z powodu apelacji obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Łomży

z dnia 4 maja 2017 r. sygn. akt II K 29/16

I.  Zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że w odniesieniu do S. S. (1) w zakresie czynu przypisanego w pkt. II części dyspozytywnej, Z. G. (1) w zakresie czynu przypisanego w pkt. V, K. S. w zakresie czynu przypisanego w pkt. XXVIII, K. O. w zakresie czynu przypisanego w pkt. XXXII przyjmuje, iż ich przedmiotem były wyroby tytoniowe w łącznej ilości 52066 paczek papierosów o łącznej wartości celnej 55432,50 zł, uszczuplenie należności celnych Skarbu Państwa z tego tytułu stanowiło kwotę 31929 zł, uszczuplenie w podatku akcyzowym 730522,06 zł. i w podatku od towarów i usług 188113,21 zł.

II.  W pozostałym zakresie wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy.

III.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. M., adw. E. K., adw. M. J. kwoty po 738 zł, w tym kwoty po 138 zł podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonym: S. S. (1), K. S., K. O. przed sądem drugiej instancji.

IV.  Zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

1.  S. S. (1) został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od września 2013 roku do października 2014 roku w Ł. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, kierował zorganizowaną grupą przestępczą, w skład której wchodzili, m.in. Z. G. (1), H. W., P. K. (1), K. O., M. R. (1) i K. S., a której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, określonych w art. 65 § 1 k.k.s. i art. 91 § 1 k.k.s. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s, oraz art. 54 § 1 k.k.s., polegających na nielegalnym obrocie wyrobami tytoniowymi bez polskich znaków akcyzy, narażając Skarb Państwa na uszczuplenie należności celnych w kwocie 40 086,00 zł. oraz uszczuplenie należności podatkowych w kwocie 1 135 296,00 zł.,

tj. o czyn z art. 258 § 3 k.k.

II.  w okresie od września 2013 roku do października 2014 roku w Ł. i innych miejscowościach w wykonaniu z góry powziętego zamiaru kierując zorganizowaną grupą przestępczą, której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, nabywał, przyjmował i pomagał w zbyciu stanowiące przedmiot czynu zabronionego wyroby tytoniowe bez polskich znaków skarbowych akcyzy, w łącznej ilości 65 396 paczek papierosów różnych marek, o łącznej wartości celnej 69 594.00 zł., gdzie Skarb Państwa narażony został na uszczuplenie należności celnych w kwocie 40 086.00 zł., uszczuplenie w podatku akcyzowym w kwocie 917 129,00 zł., a w podatku od towaru i usług w kwocie 236 167.00 zł., uchylając się tym samym od opodatkowania, czym naraził Skarb Państwa na uszczuplenie podatków w łącznej kwocie 1 135 296,00 zł., przy czym kwota narażonej na uszczuplenie należności celnej stanowiła małą wartość,

tj. o czyn z art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

2.  Z. G. (1) został oskarżony o to, że:

III.  w okresie od września 2013 roku do października 2014 roku, w Ł., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział wspólnie z K. S., H. W., K. O., M. R. (1) i P. K. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez S. S. (1), której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, określonych w art. 65 § 1 k.k.s. i art. 91 § 1 k.k.s. wzw. z art. 86 § 1 k.k.s. oraz art. 54 § 1 k.k.s., polegających na nielegalnym obrocie wyrobami tytoniowymi, bez polskich znaków akcyzy, narażając skarb państwa na uszczuplenie należności celnych, w kwocie 40 086.00 zł. oraz uszczuplenie należności podatkowych w kwocie 1 135 296.00 zł.

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

IV.  w okresie od września 2013 roku do października 2014 roku w Ł. i innych miejscowościach, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, nabywał, przyjmował i pomagał w zbyciu, stanowiące przedmiot czynu zabronionego wyroby tytoniowe bez polskich znaków skarbowych akcyzy, w łącznej ilości 65 396 paczek papierosów różnych marek, o łącznej wartości celnej 69 594.00 zł., gdzie Skarb Państwa narażony został na uszczuplenie należności celnych w kwocie 40 086.00 zł., uszczuplenie w podatku akcyzowym w kwocie 917 129,00 zł., a w podatku od towarów i usług w kwocie 236 167,00 zł., uchylając się tym samym od opodatkowania, czym naraził Skarb Państwa na uszczuplenie podatków w łącznej kwocie 1 135 296.00 zł., przy czym kwota narażonej na uszczuplenie należności celnej stanowiła małą wartość.

tj. o czyn z art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s.w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

5. T. J. (2) został oskarżony o to, że:

VII.  w okresie od września 2013 roku do kwietnia 2014 roku w Ł. i innych miejscowościach, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział wspólnie ze Z. G. (1), S. S. (1). K. O.. H. W.. M. R. (1). P. K. (1) i K. S. w zorganizowanej grupie przestępczej, której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, określonych w art. 65 § 1 k.k.s. i art. 91 § 1 k.k.s. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. oraz art. 54 § 1 k.k.s., polegających na nielegalnym obrocie wyrobami tytoniowymi bez polskich znaków akcyzy, narażając Skarb Państwa na uszczuplenie należności celnych w kwocie 5 892,00 zł. oraz uszczuplenie należności podatkowych w kwocie 169 531,00 zł.,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

VIII.  w dniu 20 lutego 2016 roku w miejscowości S., gmina S., posiadał towar stanowiący przedmiot czynu zabronionego w postaci wyrobów tytoniowych bez polskich znaków skarbowych akcyzy, w łącznej ilości 510 paczek papierosów różnych marek, o łącznej wartości celnej 806.00 zł., gdzie Skarb Państwa narażony został na uszczuplenie należności celnych w kwocie 464.00 zł., z tytułu podatku akcyzowego w kwocie 8 493.00 zł. oraz z tytułu podatku od towarów i usług w kwocie 2 245,00 zł., uchylając się tym samym od opodatkowania, czym naraził Skarb Państwa na uszczuplenie podatków w łącznej kwocie 10 738.00 zł., przy czym kwota podatku narażonego na uszczuplenie stanowiła małą wartość, zaś kwota należności celnej nie przekraczała ustawowego progu. tj. o czyn z art. 65 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 4 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 i § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.

7.  K. M. został oskarżony o to, że:

X.  w okresie od września 2013 roku do października 2014 roku w Ł. i innych miejscowościach, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział wspólnie ze Z. G. (1), S. S. (1), K. O.. H. W.. M. R. (1). P. K. (1) i K. S. w zorganizowanej grupie przestępczej, której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, określonych w art. 65 § 1 k.k.s. i art. 91 § 1 k.k.s w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. oraz art. 54 § 1 k.k.s., polegających na nielegalnym obrocie wyrobami tytoniowymi, bez polskich znaków akcyzy, narażając Skarb Państwa na uszczuplenie należności celnych w kwocie 10 494,00 zł. oraz uszczuplenie należności podatkowych w kwocie 301 922,00 zł.

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XI.  w dniu 24 października 2014 roku w miejscowości (...) i (...) gmina L., powiat O., województwo (...), na zajmowanej przez siebie posesji oznaczonej nr 14a oraz na posesji zajmowanej przez rodziców w/w, oznaczonej nr 14, posiadał towar stanowiący przedmiot czynu zabronionego, w postaci wyrobów tytoniowych bez polskich znaków skarbowych akcyzy, w łącznej ilości 10 113 paczek papierosów różnych marek, o łącznej wartości celnej 11 401.00 zł., gdzie Skarb Państwa narażony został na uszczuplenie należności celnych w kwocie 6 567,00 zł., uszczuplenie w podatku akcyzowym w kwocie 154 750.00 zł., a w podatku od towarów i usług w kwocie 39 725,00 zł., uchylając się tym samym od opodatkowania, czym naraził Skarb Państwa na uszczuplenie podatków w łącznej kwocie 194 475,00 zł., przy czym kwota podatku narażonego na uszczuplenie oraz uszczuplonej należności celnej stanowiły małą wartość,

tj. o czyn z art. 65 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 i § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.

XII.  w dniu 20 stycznia 2016 roku w miejscowości P., gmina (...), powiat O., województwa (...), posiadał towar stanowiący przedmiot czynu zabronionego w postaci wyrobów tytoniowych bez polskich znaków skarbowych akcyzy, w łącznej ilości 2 500 paczek papierosów różnych marek, o łącznej wartości celnej 3 953,00 zł., gdzie Skarb Państwa narażony został na uszczuplenie należności celnych w kwocie 2 277,00 zł., uszczuplenie w podatku akcyzowym w kwocie 41 630,00 zł., a w podatku od towarów i usług w kwocie 11 008,00 zł., uchylając się tym samym od opodatkowania, czym naraził Skarb Państwa na uszczuplenie podatków w łącznej kwocie 52638,00 zł., przy czym kwota podatku narażonego na uszczuplenie oraz uszczuplonej należności celnej stanowiły małą wartość

tj. o czyn z art. 65 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 i § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.,

9.  K. S. został oskarżony o to, że:

XIV.  w okresie od września 2013 roku do października 2014 roku w Ł., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział wspólnie ze Z. G. (1), H. W.. K. O.. M. R. (1) i P. K. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez S. S. (1), której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, określonych w art. 65 § 1 k.k.s. i art. 91 § 1 k.k.s. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. oraz art. 54 § 1 k.k.s.. polegających na nielegalnym obrocie wyrobami tytoniowymi bez polskich znaków akcyzy, narażając Skarb Państwa na uszczuplenie należności celnych w kwocie 40 086,00zł. oraz uszczuplenie należności podatkowych w kwocie 1 135 296.00 zł.,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XV.  w okresie od września 2013 roku do października 2014 roku w Ł. i innych miejscowościach w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, nabywał, przyjmował i pomagał w zbyciu stanowiące przedmiot czynu zabronionego wyroby tytoniowe bez polskich znaków skarbowych akcyzy, w łącznej ilości 65 396 paczek papierosów różnych marek, o łącznej wartości celnej 69 594,00 zł., gdzie Skarb Państwa narażony został na uszczuplenie należności celnych w kwocie 40 086.00 zł., uszczuplenie w podatku akcyzowym w kwocie 917 129,00 zł., a w podatku od towaru i usług w kwocie 236 167,00 zł., uchylając się tym samym od opodatkowania, czym naraził Skarb Państwa na uszczuplenie podatków w łącznej kwocie 1 135296,00 zł., przy czym kwota narażonej na uszczuplenie należności celnej stanowiła małą wartość,

tj. o czyn z art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

10.  K. O. został oskarżony o to, że:

XVI.  w okresie od września 2013 roku do października 2014 roku w Ł., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział wspólnie ze Z. G. (1), H. W., K. S., M. R. (1) i P. K. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez S. S. (1), której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, określonych w art. 65 § 1 k.k.s. i art. 91 § 1 k.k.s. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. oraz art. 54 § 1 k.k.s., polegających na nielegalnym obrocie wyrobami tytoniowymi bez polskich znaków akcyzy, narażając Skarb Państwa na uszczuplenie należności celnych, w kwocie 40 086,00 zł oraz uszczuplenie należności podatkowych w kwocie 1 135 296,00 zł.

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XVII.  w okresie od września 2013 roku do października 2014 roku w Ł. i innych miejscowościach w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, nabywał, przyjmował i pomagał w zbyciu stanowiące przedmiot czynu zabronionego wyroby tytoniowe bez polskich znaków skarbowych akcyzy, w łącznej ilości 65 396 paczek papierosów różnych marek, o łącznej wartości celnej 69 594.00 zł., gdzie Skarb Państwa narażony został na uszczuplenie należności celnych w kwocie 40 086,00 zł., uszczuplenie w podatku akcyzowym w kwocie 917 129,00 zł., a w podatku od towaru i usług w kwocie 236 167,00 zł., uchylając się tym samym od opodatkowania, czym naraził Skarb Państwa na uszczuplenie podatków w łącznej kwocie 1 135 296,00 zł., przy czym kwota narażonej na uszczuplenie należności celnej stanowiła małą wartość,

tj. o czyn z art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

Sąd Okręgowy w Łomży wyrokiem z dnia 4 maja 2017 r. w sprawie II K 29/16:

I.  Oskarżonego S. S. (1) w granicach czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od września 2013 roku do maja 2014 roku w Ł. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, kierował zorganizowaną grupą przestępczą, w skład której wchodzili, m.in. Z. G. (1), H. W., P. K. (1), K. O., M. R. (1) i K. S., a której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, określonych w art. 65 § 1 k.k.s. i art. 91 § 1 k.k.s. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s, oraz art. 54 § 1 k.k.s., polegających na nielegalnym obrocie wyrobami tytoniowymi bez polskich znaków akcyzy, narażając Skarb Państwa na uszczuplenie należności celnych w kwocie 33.519,00 zł oraz uszczuplenie należności podatkowych w kwocie 958.821,00 zł tj. czynu z art. 258 § 3 k.k. i za ten czyn z mocy art. 258 § 3 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

II.  Oskarżonego S. S. (1) w granicach zarzucanego mu czynu w pkt II aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od września 2013 roku do maja 2014 roku w Ł. i innych miejscowościach w wykonaniu tego samego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, kierując zorganizowaną grupą przestępczą, której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, nabywał, przyjmował i pomagał w zbyciu stanowiące przedmiot czynu zabronionego, pochodzące z przemytu, wyroby tytoniowe w łącznej ilości 55.283 paczki papierosów różnych marek, o łącznej wartości celnej 58.193,00 zł bez oznaczenia ich znakami skarbowymi akcyzy oraz bez ujawnienia właściwym organom, uchylając się tym samym od opodatkowania, przez co nastąpiło uszczuplenie należności celnych Skarbu Państwa w kwocie 33.519,00 zł, uszczuplenie w podatku akcyzowym w kwocie 762.379,00 zł, a w podatku od towaru i usług w kwocie 196.442.00 zł, tj. w łącznej kwocie podatków 958.821,00 zł, przy czym kwota uszczuplonej należności celnej stanowiła małą wartość tj. czynu z art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to na podstawie art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. skazał go, a na podstawie art. 54 § 1k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. i art. 38 § 3 k.k.s. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych przyjmując jedną stawkę za równą kwocie 100 (sto) złotych.

III.  Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s., art. 39 § 1 i 2 k.k.s. połączył wymierzone wobec oskarżonego S. S. (1) kary pozbawienia wolności i orzekł mu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

IV.  Oskarżonego Z. G. (1) w granicach czynu zarzucanego mu w pkt III aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od września 2013 roku do maja 2014 roku, w Ł., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział wspólnie m.in. z K. S., H. W., K. O., M. R. (1) i P. K. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez S. S. (1), której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, określonych w art. 65 § 1 k.k.s. i art. 91 § 1 k.k.s. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. oraz art. 54 § 1 k.k.s., polegających na nielegalnym obrocie wyrobami tytoniowymi, bez polskich znaków akcyzy, narażając Skarb Państwa na uszczuplenie należności celnych w kwocie 33.519,00 zł oraz uszczuplenie należności podatkowych w kwocie 958.821,00 zł tj. czynu z art. 258 § 1 k.k. i za ten czyn z mocy art. 258 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

V.  Oskarżonego Z. G. (1) w granicach zarzucanego mu czynu w pkt IV aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od września 2013 roku do maja 2014 roku w Ł. i innych miejscowościach w wykonaniu tego samego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, nabywał, przyjmował i pomagał w zbyciu stanowiące przedmiot czynu zabronionego, pochodzące z przemytu, wyroby tytoniowe w łącznej ilości 52.093 paczki papierosów różnych marek, o łącznej wartości celnej 54.797,00 zł bez oznaczenia ich znakami skarbowymi akcyzy oraz bez ujawnienia właściwym organom, uchylając się tym samym od opodatkowania, przez co nastąpiło uszczuplenie należności celnych Skarbu Państwa w kwocie 31.563,00 zł, uszczuplenie w podatku akcyzowym w kwocie 717.621,00 zł, a w podatku od towaru i usług w kwocie 184.917,00 zł, tj. w łącznej kwocie podatków 902.538,00 zł, przy czym kwota uszczuplonej należności celnej stanowiła małą wartość tj. czynu z art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to na podstawie art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. skazał go, a na podstawie art. 54 § 1k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. i art. 38 § 3 k.k.s. wymierzył mu karę 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 180 (sto osiemdziesiąt) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda.

VI.  Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s., art. 39 § 1 i 2 k.k.s. połączył wymierzone wobec oskarżonego Z. G. (1) kary pozbawienia wolności i orzekł mu karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

XI.  Oskarżonego T. J. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt VII aktu oskarżenia przyjmując, że został on popełniony od września 2013 roku do maja 2014 roku i za ten czyn stosując stosownie do art. 4 § 1 k.k. przepisu kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 r. z mocy art. 258 § 1 k.k. skazał go, a na mocy art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2, 3 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek po 30 złotych każda.

XII.  Oskarżonego T. J. (1) w granicach zarzucanego mu czynu w pkt VIII aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 20 stycznia 2016 roku w miejscowości S., gmina S., przechowywał towar stanowiący przedmiot czynu zabronionego, pochodzący z przemytu, w postaci wyrobów tytoniowych w łącznej ilości 510 paczek papierosów różnych marek, o łącznej wartości celnej 806,00 zł, bez oznaczenia ich znakami skarbowymi akcyzy oraz bez ujawnienia właściwym organom, uchylając się tym samym od opodatkowania, przez co nastąpiło uszczuplenie należności celnych Skarbu Państwa w kwocie 464,00 zł z tytułu podatku akcyzowego w kwocie 8.493,00 zł oraz z tytułu podatku od towarów i usług w kwocie 2.245,00 zł tj. uszczuplenie podatków w łącznej kwocie 10.738,00 zł, przy czym kwota podatku uszczuplonego stanowiła małą wartość, zaś kwota należności celnej nie przekraczała ustawowego progu. tj. o czyn z art. 65 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 4 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 i § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i za to z mocy art. 65 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 4 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 i § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. skazał go, a na podstawie art. 65 § 3k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 23 § 1 i § 2 k.k.s. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych po 70 (siedemdziesiąt) złotych każda.

XIII.  Na podstawie art. 29 pkt 1 i 3 k.k.s. w zw. z art. 31 § 6 i 7 k.k.s. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa 80 paczek papierosów (...), 30 paczek papierosów(...), 20 pudełek tekturowych z napisem (...) i z zawartością po 200 sztuk papierosów oraz pudełka z zawartością 4000 sztuk papierosów bez oznaczeń marki zabezpieczonych w dniu 20 stycznia 2016 r. u T. J. (1).

XIV.  Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 2 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s., art. 39 § 1 i 2 k.k.s. połączył wymierzone wobec oskarżonego T. J. (1) kary grzywny i orzekł mu karę łączną grzywny w wymiarze 120 (sto dwadzieścia) stawek dziennych po 70 (siedemdziesiąt) złotych każda.

XV.  Na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 k.k., art. 70 § 2 k.k., art. 73 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku (Dz. U. 2015.396) wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu T. J. (1) na okres 3 (trzech) lat próby i oddał go w tym okresie pod dozór kuratora.

XVIII.  Oskarżonego K. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt X aktu oskarżenia przyjmując, że został on popełniony od października do końca listopada 2013 roku i za ten czyn stosując stosownie do art. 4 § 1 k.k. przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 r. z mocy art. 258 § 1 k.k. skazał go, a na mocy art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1, 2, 3 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek po 30 złotych każda.

XIX.  Oskarżonego K. M. w granicach zarzucanego mu czynu w pkt XI aktu uznał za winnego tego, że w dniu 24 października 2014 roku w miejscowości (...) i (...), gmina L., powiat O., województwo (...), na zajmowanej przez siebie posesji oznaczonej nr 14a oraz na posesji zajmowanej przez rodziców ww., oznaczonej nr 14, przechowywał towar stanowiący przedmiot czynu zabronionego, pochodzący z przemytu, w postaci wyrobów tytoniowych w łącznej ilości 10.113 paczek papierosów różnych marek, o łącznej wartości celnej 11.401,00 zł, bez oznaczenia ich znakami skarbowymi akcyzy oraz bez ujawnienia właściwym organom, uchylając się tym samym od opodatkowania, przez co nastąpiło uszczuplenie należności celnych Skarbu Państwa w kwocie 6.567,00 zł, z tytułu podatku akcyzowego w kwocie 154.750,00 zł oraz z tytułu podatku od towarów i usług w kwocie 39.725,00 zł tj. uszczuplenie podatków w łącznej kwocie 194.475,00 zł, przy czym kwota podatku uszczuplonego oraz uszczuplonej należności celnej stanowiły małą wartość tj. czynu z art. 65 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 i § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i za to z mocy art. 65 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 i § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. skazał go, a na podstawie art. 65 § 3 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 23 § 1 i § 2 k.k.s. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych po 60 (sześćdziesiąt) złotych każda.

XX.  Na podstawie art. 29 pkt 1 i 3 k.k.s. w zw. z art. 31 § 6 i 7 k.k.s. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa 1202 paczek papierosów (...), 3534 paczek papierosów (...), 3147 paczek papierosów (...), 320 paczek papierosów (...), 1350 paczek papierosów (...), 560 paczek papierosów (...) zabezpieczonych w dniu 24 października 2014 r. od K. M..

XXI.  Oskarżonego K. M. w granicach zarzucanego mu czynu w pkt XII aktu uznał za winnego tego, że w dniu 20 stycznia 2016 roku w miejscowości P., gmina L., powiat O., województwa (...), przechowywał towar stanowiący przedmiot czynu zabronionego, pochodzący z przemytu, w postaci wyrobów tytoniowych w łącznej ilości 2.500 paczek papierosów różnych marek, o łącznej wartości celnej 3.953,00 zł, bez oznaczenia ich znakami skarbowymi akcyzy oraz bez ujawnienia właściwym organom, uchylając się tym samym od opodatkowania, przez co nastąpiło uszczuplenie należności celnych Skarbu Państwa w kwocie 2.277,00 zł, z tytułu podatku akcyzowego w kwocie 41.630,00 zł oraz z tytułu podatku od towarów i usług w kwocie 11.008,00 zł tj. uszczuplenie podatków w łącznej kwocie 52.638,00 zł, przy czym kwota podatku uszczuplonego oraz uszczuplonej należności celnej stanowiły małą wartość tj. czynu z art. 65 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 i § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i za to z mocy art. 65 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 i § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. skazał go, a na podstawie art. 65 § 3 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 23 § 1 i § 2 k.k.s. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych po 70 (siedemdziesiąt) złotych każda.

XXII.  Na podstawie art. 29 pkt 1 i 3 k.k.s. w zw. z art. 31 § 6 i 7 k.k.s. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa 50 pakietów po 10 paczek papierosów (...), 4 kartonów z 50 pakietami po 10 paczek każdy papierosów (...) zabezpieczonych w dniu 20 stycznia 2016 r. od K. M..

XXIII.  Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 2 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s., art. 39 § 1 i 2 k.k.s. połączył wymierzone wobec oskarżonego K. M. kary grzywny i orzekł mu karę łączną grzywny w wymiarze 200 (dwieście) stawek dziennych po 70 (siedemdziesiąt) złotych każda.

XXIV.  Na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 k.k., art. 70 § 2 k.k., art. 73 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku (Dz. U. 2015.396) wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu K. M. na okres 3 (trzech) lat próby i oddał go w tym okresie pod dozór kuratora.

XXVII.  Oskarżonego K. S. w granicach czynu zarzucanego mu w pkt XIV aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od września 2013 roku do maja 2014 roku, w Ł., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział wspólnie m.in. ze Z. G. (1), H. W., K. O., M. R. (1) i P. K. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez S. S. (1), której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, określonych w art. 65 § 1 k.k.s. i art. 91 § 1 k.k.s. w zw. z art. 86 § 1 k.k.s. oraz art. 54 § 1 k.k.s., polegających na nielegalnym obrocie wyrobami tytoniowymi, bez polskich znaków akcyzy, narażając Skarb Państwa na uszczuplenie należności celnych w kwocie 33.519,00 zł oraz uszczuplenie należności podatkowych w kwocie 958.821,00 zł tj. czynu z art. 258 § 1 k.k. i za ten czyn stosując stosownie do art. 4 § 1 k.k. przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 r. z mocy art. 258 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

XXVIII.  Oskarżonego K. S. w granicach zarzucanego mu czynu w pkt XV aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od września 2013 roku do maja 2014 roku w Ł. i innych miejscowościach w wykonaniu tego samego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, nabywał, przyjmował i pomagał w zbyciu stanowiące przedmiot czynu zabronionego, pochodzące z przemytu, wyroby tytoniowe w łącznej ilości 55.283 paczki papierosów różnych marek, o łącznej wartości celnej 58.193,00 zł bez oznaczenia ich znakami skarbowymi akcyzy oraz bez ujawnienia właściwym organom, uchylając się tym samym od opodatkowania, przez co nastąpiło uszczuplenie należności celnych Skarbu Państwa w kwocie 33.519,00 zł, uszczuplenie w podatku akcyzowym w kwocie 762.379,00 zł, a w podatku od towaru i usług w kwocie 196.442,00 zł, tj. w łącznej kwocie podatków 958.821,00 zł, przy czym kwota uszczuplonej należności celnej stanowiła małą wartość tj. czynu z art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to na podstawie art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. skazał go, a na podstawie art. 54 § 1k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. i art. 38 § 3 k.k.s. wymierzył mu karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych przyjmując jedną stawkę za równą kwocie 60 (sześćdziesiąt) złotych.

XXIX.  Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s., art. 39 § 1 i 2 k.k.s. połączył wymierzone wobec oskarżonego K. S. kary pozbawienia wolności i orzekł mu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

XXX.  Na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 k.k., art. 70 § 2 k.k., art. 73 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku (Dz. U. 2015.396) wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu K. S. na okres 3 (trzech) lat próby i oddał go w tym okresie pod dozór kuratora.

XXXI.  Oskarżonego K. O. w granicach czynu zarzucanego mu w pkt XVI aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od września 2013 roku do maja 2014 roku, w Ł., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział wspólnie m.in. ze Z. G. (1), H. W., K. S., M. R. (1) i P. K. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez S. S. (1), której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, określonych w art. 65 § 1 k.k.s. i art. 91 § 1 k.k.s. wzw. z art. 86 § 1 k.k.s. oraz art. 54 § 1 k.k.s., polegających na nielegalnym obrocie wyrobami tytoniowymi, bez polskich znaków akcyzy, narażając Skarb Państwa na uszczuplenie należności celnych w kwocie 33.519,00 zł oraz uszczuplenie należności podatkowych w kwocie 958.821,00 zł tj. czynu z art. 258 § 1 k.k. i za ten czyn stosując stosownie do art. 4 § 1 k.k. przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 r. z mocy art. 258 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

XXXII.  Oskarżonego K. O. w granicach zarzucanego mu czynu w pkt XVII aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od września 2013 roku do maja 2014 roku w Ł. i innych miejscowościach w wykonaniu tego samego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, której celem było popełnianie przestępstw skarbowych, nabywał, przyjmował i pomagał w zbyciu stanowiące przedmiot czynu zabronionego, pochodzące z przemytu, wyroby tytoniowe w łącznej ilości 55.283 paczki papierosów różnych marek, o łącznej wartości celnej 58.193,00 zł bez oznaczenia ich znakami skarbowymi akcyzy oraz bez ujawnienia właściwym organom, uchylając się tym samym od opodatkowania, przez co nastąpiło uszczuplenie należności celnych Skarbu Państwa w kwocie w kwocie 33.519,00 zł, uszczuplenie w podatku akcyzowym w kwocie 762.379,00 zł, a w podatku od towaru i usług w kwocie 196.442,00 zł, tj. w łącznej kwocie podatków 958.821,00 zł, przy czym kwota uszczuplonej należności celnej stanowiła małą wartość tj. czynu z art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to na podstawie art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. skazał go, a na podstawie art. 54 § 1k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. i art. 38 § 3 k.k.s. wymierzył mu karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych przyjmując jedną stawkę za równą kwocie 60 (sześćdziesiąt) złotych.

XXXIII.  Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s., art. 39 § 1 i 2 k.k.s. połączył wymierzone wobec oskarżonego K. O. kary pozbawienia wolności i orzekł mu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

XXXIV.  Na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 k.k., art. 70 § 2 k.k., art. 73 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku (Dz. U. 2015.396) wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu K. O. na okres 3 (trzech) lat próby i oddał go w tym okresie pod dozór kuratora.

XLI.  Na podstawie art. 32 § 1 i § 3 k.k.s. w zw. z art. 30 § 3 k.k.s. w zw. art. 29 pkt 1 k.k.s. orzekł solidarnie wobec oskarżonych S. S. (1), Z. G. (1), K. S., K. O. i H. W. środek karny ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów w wysokości 433.804,08 złotych (czterysta trzydzieści trzy tysiące osiemset cztery 08/100) w zw. ze skazaniem ich za czyny przypisane im w punktach II, V, XXVIII, XXXII i XXXVIII wyroku.

XLII.  Na podstawie art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 63 § 1 i 3 k.k. zaliczył oskarżonym okresy ich rzeczywistego pozbawienia wolności: Z. G. (1) w dniu 26 sierpnia 2015 r. na poczet kary pozbawienia wolności, natomiast M. R. (1) w dniu 26 sierpnia 2015 r., W. B. w dniu 20 stycznia 2016 r., T. J. (1) w dniu 20 stycznia 2016 r., J. J. w dniu 20 stycznia 2016 r., K. M. w dniu 20 stycznia 2016 r., J. M. w dniu 20 stycznia 2016 r. oraz P. K. (1) w dniu 26 sierpnia 2015 r. na poczet kary grzywny przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności odpowiada 2 stawkom dziennym grzywny.

XLIII.  Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. M. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu S. S. (1) kwotę 1.180,80 (tysiąc sto osiemdziesiąt 80/100) złotych – w tym podatek VAT w wysokości 220,80 (dwieście dwadzieścia 80/100) złotych, a na rzecz adw. E. K. i adw. H. S. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonym K. S. i K. O. kwoty po 1.328,40 (tysiąc trzysta dwadzieścia osiem 40/100) złotych – w tym podatek VAT w wysokości 248,40 (dwieście czterdzieści osiem 40/100) złotych.

XLIV.  Zwolnił oskarżonych od opłaty i pozostałych kosztów sądowych w sprawie przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelacje od przedmiotowego wyroku wywiedli obrońcy oskarżonych: S. S. (1), Z. G. (1), T. J. (1), K. M., K. S. i K. O..

Obrońca oskarżonego S. S. (1) zaskarżył powyższy wyrok w całości rozstrzygnięcia dot. oskarżonego.

Na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1, 2, 3 i 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia, a polegający na uznaniu, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwala na przypisanie winy oskarżonemu w sytuacji gdy wszechstronna analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w tym de facto zeznań wszystkich świadków przesłuchanych w toku postępowania zarówno przygotowawczego jak i sądowego, wyjaśnień złożonych przez poszczególnych oskarżonych, jak również pozostałych dowodów, wskazał jednoznacznie, iż oskarżony S. S. (1) nie dopuścił się popełniania zarzucanych mu czynów;

2.  obrazę przepisów prawa procesowego mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4, 5 § 2, 7, 410 i 424 wyrażającą się w przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów, zasady obiektywizmu oraz nie zastosowaniu przez Sąd orzekający reguły „in dubio pro reo” przy istnieniu nie dających usunąć się wątpliwości wynikających z faktu, iż brak jest jakichkolwiek dowodów obiektywnie wskazujących, iż oskarżony dopuścił się popełnienie zarzucanych mu czynów;

3.  obrazę przepisów prawa procesowego mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 oraz art. 7 k.p.k. poprzez orzeczenie z naruszeniem zasady obiektywizmu oraz poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania w tym oparcie ustaleń faktycznych w szczególności w zakresie istnienia zorganizowanej grupy przestępczej na zeznaniach świadków w osobach M. R. (2) oraz R. B., podczas gdy wskazane osoby będące funkcjonariuszami celnymi nie były świadkami jakichkolwiek zdarzeń mogących stanowić przestępstwo zaś informacje o opisanych przez nich okolicznościach powzięli oni ze słyszenia w ramach pełnionych czynności służbowych;

Z ostrożności procesowej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

4.  rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w wymierzeniu oskarżonemu S. S. (1) kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, który to wymiar kary w rażący sposób pogarsza sytuację skazanego oraz nie jest adekwatny w kontekście celów które winna spełniać zarówno w zakresie jej społecznego oddziaływania, z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego;

Mając na uwadze powyższe zarzuty obrońca oskarżonego S. S. (1) wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego S. S. (1) od popełnienie zarzucanych mu czynów.

ewentualnie

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego Z. G. (1) zaskarżył powyższy wyrok w stosunku od oskarżonego Z. G. (1) w całości.

Powołując się na przepisy art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

obrazę prawa procesowego mającą wpływ na treść wyroku tj. art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 92 kpk w zw. z art. 410 kpk, w zw. z art. 424 § 1 pkt. 1 kpk poprzez dowolną i fragmentaryczną ocenę dowodów, w szczególności wyjaśnień M. R. (1), w zakresie w jakim mają one w ocenie Sądu orzekającego potwierdzać istnienie zorganizowanej grupy przestępczej oraz sprawstwo Z. G. (1), w sytuacji gdy materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, ponad wszelką wątpliwość takiego wniosku, zwłaszcza że

-

analiza depozycji M. R. (1) oraz motywów nim kierujących, wskazuje że oskarżony ten obciążając Z. G. (1), przede wszystkim usiłował nie szkodzić swoimi wyjaśnieniami S. S. (1) i K. S., wskazując że nic go z tymi osobami nie łączyło, w sytuacji gdy przeczy temu zgromadzony materiał dowodowy, chociażby kontakty telefoniczne między S. S. (1), a M. R. (1) (kontrola operacyjna (...) o nr (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...)), oraz część wyjaśnień M. R. (1), w których wskazuje on, że część papierosów bez akcyzy odwoził S. S. (1) (str. 10 uzasadnienia), co w sposób oczywisty podważa wiarygodność depozycji oskarżonego i pozwala przyjąć, że obciążał on Z. G. (1) w celu umniejszenia swojej oraz S. S. (1) odpowiedzialności,

-

M. R. (1) składał rozbieżne wyjaśnienia na różnych etapach postępowania, chociażby przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym wskazał (k. 414-415), iż papierosy kupił od przypadkowego człowieka spod B., gdyż chciał się „odkuć” po ostatnim zatrzymaniu papierosów, a dopiero przesłuchany przed Sądem dnia 23 stycznia 2017 roku, zeznał, że faktycznie tych papierosów nie kupował dla siebie, co mogło być spowodowane chęcią oskarżonego R. umniejszenia własnej odpowiedzialności, przy czym oskarżony potwierdził zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym (k. 543-544), na rozprawie, stwierdzając, że „wtedy tłumaczyłem, że to nie ma nic wspólnego z G."

-

oskarżeni K. M. i T. J. (1), którzy w ocenie Sądu orzekającego mieli być dostawcami, od których Z. G. (1) miał organizować odbiór papierosów nie potwierdzili tego faktu, przy czym T. J. (1) składając wyjaśnienia w innym postępowaniu (k. 47, 49-50, 51-53) wskazał, że na bazarze w K. skupował od różnych osób papierosy, a 17 kwietnia 2014 roku wiózł je na rynek do Ł., aby z zyskiem odsprzedać jej ludziom handlującym papierosami, chociaż uprzednio nie kontaktował się z nimi . z czego wynika, że oskarżony ten nie działał na skutek kontaktów ze Z. G. (1), brak natomiast wcześniejszego kontaktu i chęci odsprzedaży, wskazuje że oskarżony nie działał w strukturach grupy przestępczej, co również wyklucza udział Z. G. (1) w takiej strukturze,

-

brak jest w sprawie wiarygodnych dowodów pozwalających na przyjęcie, że Z. G. (1) działał w strukturach zorganizowanej grupy przestępczej zajmującej się nielegalnym obrotem wyrobami akcyzowymi, w sytuacji gdy Sąd orzekający przyjmuje, że Z. G. (1) pełnił w grupie rolę zaopatrzeniowca, czego nie potwierdzili rzekomi dostawcy tych wyrobów tj. K. M. i T. J. (1), przy czym kontakty Z. G. (1) z S. S. (1), wobec braku jakichkolwiek kontaktów z innymi oskarżonymi, nie mogą być wyłączną podstawą do przyjęcia, że oskarżony był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej,

-

z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika na jakiej podstawie i w oparciu o jakie dowody Sąd orzekający przyjął, że w ramach czynu z pkt V sentencji wyroku przypisano Z. G. (1) udział w obrocie wyrobami tytoniowymi w łącznej ilości 52.093 paczek papierosów , w sytuacji gdy jak wynika z ustaleń Sądu (str. 2 uzasadnienia) dostawcami oskarżonego mieli być K. M. i T. J. (1), przy czym z ustaleń Sądu wynika (str. 4 uzasadnienia), że obaj dostawcy mieli przekazać grupie w inkryminowanym okresie papierosy w łącznej ilości 14.660 paczek, co nie pokrywa się z ilościami przypisanymi Z. G. (1), przy czym Sąd nie wskazuje innych źródeł nabywania papierosów przez oskarżonego.

Z uwagi na powyższe obrońca oskarżonego Z. G. (1) wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie Z. G. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów,

ewentualnie:

- uchylenie zaskarżonego wyroku co do Z. G. (1) w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego T. J. (1) na podstawie art. 444 k.p.k. i art. 425 § 1 -3 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w części tj. w zakresie wymierzonej kary, zarzucając przedmiotowemu rozstrzygnięciu:

-

rażącą niewspółmierność wymierzonej kary, spowodowaną pominięciem przez Sąd I instancji przy wymiarze kary wszystkich okoliczności o jakich mowa w art. 53 § 2 k.k. oraz w art. 13 § 1 k.k.s., a mianowicie faktu przyznania się oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu czynów co skutkowało wymierzeniem kary znacznie surowszej aniżeli winna być wymierzona przy uwzględnieniu w.w. okoliczności znacznie łagodzącej;

Na podstawie art. 427 § 1 i 437 § 2 k.p.k. wniósł o zmianę wyroku poprzez modyfikację rozstrzygnięcia w przedmiocie kary i wymierzenie oskarżonemu T. J. (1):

-

za czyn przypisany mu w pkt. XI wyroku kary 7 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 2 i oddania w okresie próby oskarżonego pod dozór kuratora oraz kary grzywny w rozmiarze 30 stawek dziennych po 30 zł każdą;

-

za czyn przypisany mu w wyroku w pkt. XII kary 70 stawek dziennych grzywny po 70 zł każda;

-

wymierzenie oskarżonemu kary łącznej grzywny za czyny opisane w pkt. XI i XII w wymiarze 80 stawek dziennych grzywny po 70 zł każda;

-

odstąpienie od obciążania oskarżonego kosztami postępowania drugo instancyjnego w przypadku nieuwzględnienia wniesionej apelacji z uwagi na obecną sytuację majątkową, rodzinną i zarobkową oskarżonego.

Obrońca oskarżonego K. M. na podstawie art. 444 k.p.k., art. 425 § 1, 2 i 3 k.p.k. zaskarżyła wyrok w zakresie czynu z pkt XVIII w całości na korzyść oskarżonego K. M..

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów z kontroli operacyjnej pod kryptonimem (...) w postaci nagrań rozmów telefonicznych oskarżonego K. M. ze Z. G. (1) i bezpodstawne uznanie, że dowody te potwierdzają udział oskarżonego w strukturach zorganizowanej grupy przestępczej, podczas gdy ze wskazanego materiału dowodowego wynika co najwyżej, że oskarżony na przestrzeni dwóch miesięcy (październik – listopad 2013 r.) miał jedynie trzykrotnie dostarczyć wyroby tytoniowe każdorazowo tej samej osobie – Z. G. (1), co przeczy jego udziałowi w zorganizowanej grupie przestępczej z uwagi na brak połączenia działań oskarżonego wspólnym celem z co najmniej trzema osobami, a tym samym brak powiązania między poszczególnymi członkami, brak trwałości zaspokajania potrzeb grupy oraz regularności działań oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej,

co w konsekwencji skutkowało:

2.  błędem w ustaleniach faktycznych, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim uczestnictwa w strukturach zorganizowanej grupie przestępczej, zajmującej się nielegalnym obrotem wyrobami tytoniowymi bez polskich znaków akcyzy i co najmniej godził się na udział w niej, akceptując przydzielone zadania poszczególnym jej członkom, podczas gdy z materiału dowodowego nie wynika w żaden sposób, aby oskarżony w przypisanym mu czasookresie działania na rzecz zorganizowanej grupy przestępczej posiadał wiedzę na temat jej istnienia oraz zaangażowania innych osób w proceder nielegalnego obrotu wyrobami tytoniowymi, co stoi w opozycji do przyjęcia jakoby oskarżony świadomie miał zamiar do takiej grupy przystąpić i brać udział w jej strukturach,

co skutkowało błędnym przyjęciem, że oskarżony K. M. popełnił zarzucany mu czyn, w sytuacji gdy brak jest wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o winie oskarżonego, co ostatecznie doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania.

Wskazując na powyższe, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. obrońca oskarżonego K. M. wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu z pkt XVIII poprzez uniewinnienie oskarżonego K. M. od popełnienia tego czynu.

Ewentualnie wniosła o uchylenie wyroku w powyższym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego K. S. na zasadzie art. 444 k.p.k., art. 447 § 1 k.p.k. zaskarżyła w/w wyrok co do oskarżonego w całości w pkt. XXVII, XXVIII, XXIX, XXX, XLI.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła na zasadzie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia:

1.  art. 7 k.p.k. tj. dowolną, przeczną ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasad logicznego rozumowania ocenę materiału dowodowego i uznaniu, że:

a)  wyjaśnienia współoskarżonego K. O. wskazują, iż oskarżony K. S. dopuścił się zarzucanych mu czynów, w sytuacji gdy wyjaśnienia K. O. złożone na etapie postępowania przygotowawczego byłyby jedynym dowodem obciążającym oskarżonego K. S. – dowodem sprzecznym z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie i w świetle wszystkich innych dowodów niewystarczającym do przypisania oskarżonemu winy

b)  wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1) są dowodem wskazującym, iż oskarżony K. S. dopuścił się zarzucanych mu czynów, w sytuacji gdy:

-

M. R. (1) stwierdził, że nic go nie łączyło z oskarżonym K. S., nigdy się z nim nie kontaktował i zna go tylko z tego względu, że K. S. uczył się z jego starszym synem,

-

M. R. (1) stwierdził, iż nie wie kto dostarczał papierosy, gdyż było to zwykle wieczorem, a więc gdyby to był K. S. – jak przyjął Sąd na podstawie wyjaśnieńM. R. (1) – to wówczas (...) by go rozpoznał,

-

M. R. (1) nie potwierdził swoich wyjaśnień złożonych na etapie postępowania przygotowawczego odnośnie dostarczenia papierosów przez oskarżonego K. S., co wynika z nagrania z rozprawy w dniu 23.01.2017 r.

c)  zeznania świadka R. B. potwierdzają, że oskarżony K. S. popełnił zarzucane mu czyny i należy uznać je za wiarygodne, w sytuacji gdy:

-

zeznania w/w świadka są niekonsekwentne, albowiem raz stwierdza, że K. S. był odpowiedzialny za dowóz papierosów (nie uzasadniając na jakiej podstawie tak sądzi), a następnie stwierdza, że nie wie kto był dostawcą papierosów,

-

nie polegają na prawdzie okoliczności wskazywane przez świadka, że oskarżony kilkakrotnie uciekał samochodem podczas interwencji na targowisku, albowiem gdyby faktycznie miało to miejsce – zwłaszcza kilkakrotnie – to toczyłyby się w związku z tym postępowania przeciwko K. S. – a takich postępowań nie było,

-

zeznania świadka M. R. (2) potwierdzają, że oskarżony K. S. popełnił zarzucane mu czyny, w sytuacji gdy świadek w swoich zeznaniach w postępowaniu przygotowawczym wymieniając nazwiska osób, u których zostały zabezpieczone papierosy, nie wymienił oskarżonego K. S. – zeznania te zostały potwierdzone przez w/w świadka przed Sadem,

2.  art. 424 § 1 pkt 2 i 2 k.p.k.

-

poprzez brak wyjaśnienia w oparciu o jakie dowody Sąd ustalił ilość papierosów, które miały być przedmiotem przestępstwa przypisanego oskarżonemu – konkretnie na jakiej podstawie Sąd wyliczył, że oskarżony K. S., nabywał, przyjmował i pomagał w zbyciu wyroby tytoniowe w ilości 55 283 paczek papierosów.,

-

nie wyjaśnienie przez Sąd, dlaczego uznał, że zachowanie tylko niektórych oskarżonych – w tym K. S. – wyczerpało dyspozycję art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i § 3 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s., w sytuacji gdy z uzasadnienia Sądu wynika, iż zachowanie pozostałych oskarżonych wyczerpuje dyspozycje w/w przepisów – co wskazuje na niespójność wyroku, niekonsekwentność Sądu i potwierdza przypuszczenia odnośnie dokonanej przez Sąd (błędnej) oceny materiału dowodowego,

-

nie uzasadnienie dlaczego Sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego K. O. złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, zaś odrzucił jako niewiarygodne, wyjaśnienia złożone przez niego przed Sądem,

Mając na uwadze powyższe obrońca oskarżonego K. S. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego K. S. od zarzucanych mu czynów.

Obrońca oskarżonego K. O. na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.c. zaskarżyła wyżej wymieniony wyrok w całości w zakresie dotyczącym osk. K. O. tj. w punktach XXXI, XXXII, XXXIII, XXXIV i XLI na korzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 438 pkt. 2, 3 i 4 k.p.k. zarzuciła:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstw w granicach czynów zarzucanych mu punktami XVI i XVII aktu oskarżenia, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie w tym i wyjaśnienia oskarżonego nie dają wystarczających podstaw do uznania sprawstwa oskarżonego,

2.  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd I-szej instancji dowolnej oceny:

-

wyjaśnień samego K. O. i przyczyn zmiany wyjaśnień i konsekwentnie nie przyznawanie się do winy,

-

osk. M. R. (1), który nawet nie pomawiał osk. K. O. o zachowania i funkcjonowanie tegoż oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej,

-

rozmów telefonicznych z telefonu osk. K. O.,

-

przyjęcia, że osk. K. O. działał w grupie, mimo braku dowodów potwierdzających taką przynależność,

zwłaszcza w sytuacji, gdy Sąd I –szej instancji w treści uzasadnienia przyznaje, że wyjaśnienia osk. K. O. i M. R. (1) nie dostarczają pełnej wiedzy na temat działania grupy i sami ci oskarżeni zapewne takiej wiedzy nie posiadali.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego K. O. wniosła o:

I.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie osk. K. O. od zarzucanych mu czynów, ewentualnie:

II.  uchylenie wyroku I-szej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I-szej instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje obrońców, jako bezzasadne, nie zostały uwzględnione. Nie sposób zgodzić się z zarzutami skarżących, jakoby zaskarżone orzeczenie naruszało którykolwiek ze wskazanych przez nich przepisów postępowania karnego lub też było obarczone wskazywanym przez skarżących błędem w ustaleniach faktycznych. Przeprowadzona kontrola odwoławcza wyroku nie potwierdziła zasadności zarzutów stawianych w tym zakresie. Wykazała natomiast błędy w zakresie przyjętej w zaskarżonym wyroku ilości papierosów, która był przedmiotem przestępstw popełnionych przez grupę kierowaną przez S. S. (1), o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

W odniesieniu do apelacji obrońcy S. S. (1).

Sąd Okręgowy dokonał właściwej oceny materiału dowodowego, która wbrew wywodom skarżących, nie narusza zasad obiektywizmu oraz swobodnej oceny dowodów określonych w art. 4 i 7 k.p.k.

Nie można stwierdzić, iż sąd naruszył zasadę wyrażoną w art. 7 k.p.k. Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje przyjęte w judykaturze stanowisko, iż kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Tak więc dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez Sąd I instancji (pomijając kwestię nowych dowodów). Jeżeli natomiast ocena dokonana przez sąd pierwszej instancji pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., nie ma podstaw do zmieniania jej w postępowaniu odwoławczym.

W istocie apelacja obrońcy stanowią jedynie polemikę z dokonaną przez Sąd Okręgowy oceną dowodów. Mianowicie skarżący domaga się ich odmiennej oceny, jednak nie wskazuje żadnych rzeczowych argumentów, które podważałyby ocenę przedstawioną w tym zakresie w części motywacyjnej wyroku. Jednak dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 k.p.k. (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2014 r., II KK 17/14). Dlatego też zawartej w apelacji argumentacji w tym zakresie nie sposób podzielić.

Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się też naruszenia sformułowanej w art. 4 k.p.k. zasady obiektywizmu, bowiem Sąd Okręgowy zgodnie z jej wymogami zbadał i uwzględnił okoliczności bez kierunkowego (pozytywnego lub negatywnego) nastawienia do sprawy, zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego. Przedmiotem zainteresowania i rozważań Sądu był całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej i istotnych dla sprawy, jak nakazuje art. 410 k.p.k. Podstawę ustaleń zaś stanowiły dowody uznane przez sąd za wartościowe i wiarygodne.

Na marginesie wskazać też należy, że podstawy stawianych zarzutów nie mogą stanowić przepisy postępowania o charakterze ogólnym, które wyznaczają ogólne zasady i cele prowadzonego postępowania. Taki zaś charakter ma powołany w apelacji obrońcy przepis art. 4 k.p.k. określający zasadę obiektywizmu. W uzasadnieniu takiego stanowiska wystarczy odwołać się chociażby do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2006 r., V KK 131/06 (OSNKW 2007, nr 1, poz. 9).

Chybiony okazał się też zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., podniesiony przez obrońcę, albowiem w sprawie nie zaistniała sytuacja, która nakazywałaby korzystanie z tego przepisu. Naruszenie tego przepisu wchodzi w grę tylko wówczas gdy wystąpiły nie dające się usunąć wątpliwości i zostały rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego jak też wtedy, gdy powinny się pojawić, ale nie zostały dostrzeżone. Apelacja nie wykazała żadnej z tych sytuacji i żadna w przedmiotowej sprawie nie zachodziła.

Z poczynionych ustaleń i wywodów zawartych w części motywacyjnej zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd I instancji nie miał wątpliwości co do tego, że oskarżony S. S. (1) dopuścił się przypisanych mu czynów. Jeśli zatem Sąd meriti takich wątpliwości nie miał, to nie dopuścił się też obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. zarzucanej mu przez obrońcę.

Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k.p.k., nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy orzekający sąd rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i mimo braku możliwości usunięcia ich rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy były po temu powody, które sąd pominął. Gdy zaś konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13.09.212 ., II AKa 226/12, LEX 1236108).

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie jest z pewnością precyzyjne i wyczerpujące we wszystkich elementach, jednak wskazuje jakie fakty Sąd uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Zawiera też wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku. Jako takie spełnia więc elementarne wymogi określone w art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. i umożliwia kontrolę zaskarżonego orzeczenia w postępowaniu odwoławczym. W konsekwencji chybiony jest podniesiony przez obrońcę oskarżonego zarzut obrazy powołanego przepisu.

Wbrew zarzutom skarżącego zebrany w sprawie i ujawniony w toku przewodu sądowego materiał dowodowy w sposób nie pozostawiający jakichkolwiek wątpliwości wykazał, że S. S. (1) brał udział w procederze polegającym na obrocie wyrobami tytoniowymi bez polskich znaków akcyzy. Co więcej, Sąd Okręgowy prawidłowo też ustalił, że proceder ten prowadzony był w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, którą kierował S. S. (1).

Nie można w tym kontekście zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, że materiał dowodowy obciążający oskarżonego w tym zakresie ograniczał się do zeznań funkcjonariuszy celnych w osobach M. R. (2) oraz R. B., którzy nie byli naocznymi świadkami zdarzeń i nie posiadali żadnej bezpośredniej wiedzy na ten temat. Z zeznań powołanych świadków wynika, że ich wiedza na temat prowadzonego procederu nie jest wiedzą jedynie „ze słyszenia” jak to sugeruje obrońca. Prowadzili oni bowiem w dłuższym okresie czasu obserwację targowiska w Ł., gdzie przez członków tejże grupy przestępczej były sprzedawane wyroby tytoniowe będące w posiadaniu tejże grupy, co pozwoliło na ustalenie tożsamości jej członków, struktury grupy i osób pełniących w niej kierowniczą rolę.

Ustalenia te zostały zweryfikowane innymi dowodami zebranymi w sprawie, które tworzą wyjaśnienia współoskarżonych: K. O. (k. 1096), M. R. (1) (k. 1102 – 1103, 1107 – 1108), W. B. (k. 1737), J. M. (k. 1762), zabezpieczonymi bilingami rozmów telefonicznych prowadzonych pomiędzy członkami tejże grupy oraz materiałami z kontroli operacyjnej prowadzonej pod kryptonimami : :S.”, (...); (...), ‘S.”. (...) i (...). Dodać należy, że niektórzy z członków tejże grupy zostali zatrzymani wraz z będącymi przedmiotem nielegalnego obrotu wyrobami tytoniowymi bez polskich znaków akcyzy. Takie wyroby znaleziono też w miejscu zamieszkania niektórych z członków tej grupy.

Z kolei na kierowniczą rolę S. S. (1) w tejże grupie wskazują wyjaśnienia niektórych jej członków : K. O. (k. 1096), M. R. (1) (k. 1102 – 1103, 1107 – 1108), W. B. (k. 1737), J. M. (k. 1762),, przeprowadzona analiza bilingów rozmów telefonicznych prowadzonych pomiędzy członkami tejże grupy oraz materiały z kontroli operacyjnej prowadzonej pod kryptonimami : :S.”, (...); (...), ‘S.”. (...) i (...).

Powołane dowody wskazują, że to on werbował członków grupy i kontaktował się z nimi, wyszukiwał dostawców papierosów, nadzorował ich przewóz, przechowywanie i dystrybucję. Jemu też były przekazywane pieniądze pochodzące z dystrybucji. Rozliczał sprzedających z ilości sprzedanych papierosów i wypłacał im wynagrodzenie za udział w tym procederze. O takiej roli oskarżonego dobitnie świadczy też analiza rozmów prowadzącymi pomiędzy członkami tejże grupy. Wynika z niej, że oskarżony był postacią centralną z którą kontaktowali się inni członkowie grupy (k. 667v ). Na niego również była zarejestrowana firma, która dzierżawiła część targowiska w Ł., gdzie prowadzony był proceder.

Zawarta w apelacji teza, że z zarejestrowanych rozmów nie można wywnioskować czego one dotyczą jest całkowicie bezpodstawna. Organy ścigania prowadzące postępowanie dokonały ich szczegółowej analizy, która została zawarta na kartach 688 – 756 akt sprawy z uwzględnieniem treści notatki z k. 652 – 655 i treści wyjaśnień M. R. (1) (k. 1106 – 1108), który wskazał jakimi nazwami papierosów podczas prowadzonych rozmów telefonicznych posługiwali się członkowie grupy. Takimi też nazwami posługują się rozmówcy zarejestrowanych rozmów telefonicznych tj. (...) K. 863), (...) (k. 689), ‘M.” (k. 690), (...)„ (załącznik nr 3, (...) k.87). Choć w niektórych z nich rozmówcy posługują się wprost rzeczywistymi nazwami papierosów takimi jak : (...) , (...) oraz ich ilością określaną w kartonach (załącznik nr 1 (...) (k.84).

Sąd Apelacyjny nie podzielił również apelacji obrońcy w części zarzucającej rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego.

Orzekając w tym przedmiocie Sąd Okręgowy uwzględnił właściwości i warunki osobiste oskarżonego oraz jego dotychczasowy sposób życia, w tym uprzednią karalność. Przy tej ocenie uwzględnił też charakter popełnionych przez oskarżonego czynów, ich „ciężar gatunkowy” oraz kierowniczą rolę S. S. (1) w grupie przestępczej zajmującej się nielegalnym obrotem wyrobami tytoniowymi bez polskich znaków akcyzy. W tym zakresie są one wyczerpujące i nie były też kwestionowane przez obrońcę. Sąd baczył jednocześnie, aby orzeczona kara nie przekroczyły stopnia winy oskarżonego i spełniła pokładane w nich cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Sąd Apelacyjny ustalenia te w pełni aprobuje. Dlatego orzeczonej wobec oskarżonego kary nie można postrzegać jako rażąco surowej.

W odniesieniu do apelacji obrońcy T. J. (1).

Zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego T. J. (1) jest całkowicie bezpodstawny już chociażby z tego powodu, że wymiar kar orzeczonych wobec oskarżonego oscyluje w dolnej granicy ustawowego zagrożenia w sytuacji, gdy dopuścił się czynów o znacznej społecznej i był już uprzednio w 2015 r. karany za czyn tego samego rodzaju (k. 2548). Mimo tego Sąd skorzystał wobec oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Zadecydowała o tym postawa oskarżonego w procesie, który przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Z części motywacyjnej wyroku wynika, że Sąd I instancji wymierzając karę oskarżonemu uwzględnił m.in. jego zachowanie po popełnieniu przestępstwa i jego postawę w procesie oraz podrzędną rolę w przestępstwie, a więc zastosował się do zasady indywidualizacji kary (str. 21,24 uzasadnienia). Tym samym chybiony jest zarzut obrońcy, że ta okoliczność nie była brana pod uwagę przy orzekaniu. Uprzednia karalność oskarżonego za czyn tego samego rodzaju wskazuje jednocześnie, że T. J. (1) jest sprawcą niepoprawnym, który łatwo wchodzi w konflikt z prawem i tym samym wymaga nadzoru kuratora sprawowanego w dłuższym okresie. Tym samym całkowicie nieuzasadnione były oczekiwania skarżącego, który domagał się określenia w wyroku minimalnego okresu próby tj. 2 lat. Orzeczona kara grzywny została również dostosowana do stopnia winy oskarżonego, społecznej szkodliwości czynów, których dopuścił się oraz jego obecnej sytuacji materialnej. Reasumując brak jest podstaw do przyjęcia, że orzeczona wobec oskarżonego kara nosi znamiona rażącej niewspółmierności.

W odniesieniu do apelacji obrońcy K. O..

Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonego i jego winy oraz dokonał prawidłowej oceny prawnej zachowania oskarżonego w świetle ustawowych znamion przypisanych mu przestępstw. Dokonana w tym zakresie ocena zebranych dowodów jest wnikliwa i wszechstronna, a nie powierzchowna i wybiorcza jak sugeruje obrońca oskarżonego.

Niewątpliwie kluczowym dowodem w sprawie były wyjaśnienia samego oskarżonego, który przesłuchany w śledztwie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Sąd dostrzegł też niekonsekwencję oskarżonego, który w dalszej fazie procesu odwołał swoje wcześniejsze wyjaśnienia i właściwie ocenił taką postawę. Oskarżony nie przedstawił jednak żadnych logicznych i mających jednocześnie oparcie w dowodach, powodów odwołania swoich wyjaśnień w tym zakresie. Sąd zasadnie zatem przyjął za wiarygodną jego wersję prezentowaną w śledztwie, kiedy to w sposób szczegółowy opisał proceder nielegalnego obrotu papierosami bez wymaganych znaków skarbowych akcyzy oraz udział swój jak tęż pozostałych osób zaangażowanych w tym przedsięwzięciu. Jego wyjaśnienia w tym zakresie znajdują wsparcie w innych dowodach, a w szczególności w wyjaśnieniach P. K. (1) oraz wynikach analizy bilingów rozmów telefonicznych prowadzonych pomiędzy członkami tejże grupy przestępczej oraz materiałach z kontroli operacyjnej prowadzonej pod kryptonimami : :S.”, (...); (...), ‘S.”. (...) i (...). Podkreślić należy, że P. K. (2) w swoich wyjaśnieniach wskazał, że to K. O. rozliczał go z dziennego utargu, wypłacał mu dniówkę, jak też wskazywał adres, pod którym ma odebrać papierosy przeznaczone do sprzedaży (k. 1114). Jego wyjaśnienia w tym zakresie były konsekwentne i nie ma żadnych podstaw, aby odmówić im wiary (k. 2164).

Reasumując, Sąd był w pełni uprawniony do przyjęcia powołanych dowodów za pełnowartościowy materiał dowodowy i do budowania na jego podstawie swoich ustaleń faktycznych. Wskazują one jednocześnie, że powołany proceder odbywał się w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, która miała ściśle określoną wewnętrzną strukturę. W grupie tej każdy z jej członków miał ściśle przypisaną rolę i określone zadania do wykonania. Wskazują na to również wyjaśnienia P. K. (1), który określa K. O. jako swego „szefa”, który obierał od niego utarg i wypłacał wynagrodzenie, Oskarżony natomiast przekazywał pieniądze z utargu innym osobom, które dostarczały papierosy i przed którymi rozliczał się z tego towaru. Na tego rodzaju powiązania pomiędzy osobami uczestniczącymi w tym procederze i tworzącymi ściśle określona strukturę wskazują też materiały z kontroli operacyjnej. Świadomość co do istnienia takie struktury musiał więc również posiadać K. O., nawet jeśli nie znał wszystkich osób działających w ramach tej grupy. Jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy dla przypisania działania w ramach grupy przestępczej, nie jest konieczna wiedza o szczegółach organizacyjnych grupy, znajomość wszystkich jej członków i szczegółowych mechanizmów jej funkcjonowania. Wystarczy świadomość jej istnienia i gotowość do spełniania zadań służących grupie, zaś te przesłanki w przypadku K. O. zostały spełnione.

W odniesieniu do apelacji obrońcy K. M..

Podniesione w apelacji zarzuty obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych nie wytrzymują konfrontacji z wynikami przeprowadzonego przewodu sądowego, które wskazują, że K. M. dopuścił się wszystkich przypisanych mu czynów, w tym czynu z art. 258 § 1 k.k., którego dotyczą zarzuty apelacyjne.

Z treści stawianych zarzutów jak też uzasadnienia wniesionej apelacji wynika, że obrońca nie kwestionuje udziału K. M. w procederze nielegalnego obrotu papierosami, a więc winy oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów w pkt. XIX i XXI części dyspozytywnej wyroku. Kwestionuje natomiast udział tego oskarżonego w grupie przestępczej w okresie od października do końca listopada 2013 r. zarzucając, że nie wiedział on o istnieniu takiej grupy, nie był powiązany z jej członkami i połączony z nimi wspólnym celem.

Odnosząc się do tych zarzutów należy na wstępie przypomnieć, że zarzut działania w ramach grupy przestępczej został oskarżonemu postawiony przez prokuratora już w dniu 11 marca 2016 r., kiedy to przyznał się on do popełnienia tego czynu (k. 1829 – 1830). Wyjaśnienia tej treści podtrzymał przed Sądem (k. 2458v).

Wbrew wywodom obrońcy, K. M. miał też świadomość, że proceder w którym uczestniczył, zaangażowany jest nie tylko Z. G. (1), ale również inne osoby. Z niektórymi z tych osób kontaktował się osobiście za pośrednictwem Z. G. (1). Treść zabezpieczonych rozmów wskazuje, że K. M. był dostawcą papierosów dla Z. G. (1) i w prowadzonych rozmowach uzgadniali nie tylko rodzaj papierosów i ich ilość, ale również czas, miejsce i sposób dostawy. W niektórych dostawach pośredniczyły inne osoby. Oskarżony miał więc świadomość o zaangażowaniu większej liczby osób, co było oczywiste również na podstawie ilości zamawianego przez Z. G. (1) towaru. Dowodem na to, że w dostawie papierosów pośredniczyły inne osoby z którymi oskarżony kontaktował się osobiście, są chociażby zabezpieczone materiały operacyjne (Załącznik nr 3, (...)), a w szczególności rozmowy prowadzone w dniu 29.11.2013 r. (k. 83). Tym samym został spełniony warunek świadomości istnienia grupy, gotowości do spełniania zadań służących grupie realizujących wspólny cel, zwłaszcza, że treść zabezpieczonych rozmów wskazuje, że działania te były przez oskarżonego podejmowane wielokrotnie.

W odniesieniu do apelacji obrońcy K. S..

W pisemnych motywach swego orzeczenia Sąd Okręgowy wskazał dowody na podstawie których ustalił, że K. S. dopuścił się przypisanych mu czynów. Niewątpliwe kluczowe znaczenie w tym zakresie miały wyjaśnienia współoskarżonych tj. K. O., M. R. (1) złożone w śledztwie oraz zeznania świadka R. B..

Mianowicie K. O. wskazuje wprost K. S. jako osobę, który wspólnie z nim uczestniczyła w sprzedaży papierosów na rynku w Ł. (k. 1096). Jego udział w tym procederze potwierdził M. R. (1). Według jego relacji zdarzało się , że K. S. odbierał papierosy od dostawców (k. 1107). R. B. potwierdził udział K. S. w nielegalnym obrocie papierosów. Co więcej, podał, że w ramach tego procederu dowoził samochodem papierosy na rynek w Ł., co spotykało się wielokrotnie z interwencją funkcjonariuszy celnych (k. 770).

Dowody te pochodzące z różnych źródeł korelują ze sobą i wspólnie uzupełniają, Dlatego też nie ma podstaw, aby odmówić im wiary. Okoliczność, że K. O. i M. R. (1) przed Sądem, kierując się swoistą solidarnością wobec innych członków grupy przestępczej, w ramach której działali, nie podtrzymali w całości swoich wyjaśnień w tym zakresie, nie zmienia tej oceny, zwłaszcza, że nie przedstawili logicznych i przekonujących powodów zmiany swoich wyjaśnień.

Na stronach 16 i 23 uzasadnienia Sąd Okręgowy wskazał też dlaczego oparł się na wyjaśnieniach K. O. złożonych w śledztwie oraz dlaczego uznał, że zakres odpowiedzialności T. J. (1) i K. M. jest inny niż pozostałych oskarżonych, co przełożyło się również na przyjętą w wyroku kwalifikację prawną ich czynów.

Na stronie 19 uzasadnienia wyroku Sąd Okręgowy wskazał na jakiej podstawie przyjął łączną ilość papierosów, która był przedmiotem przestępstw popełnionych przez grupę kierowaną przez S. S. (1), a której członkiem był również K. S.. Mianowicie przyjęte ilości wynikają z wyliczeń dokonanych przez organy śledcze, które zawarte są w zestawieniu załączonym do akt sprawy (k. 1583 – 1585). Przyjęte ilości obejmują ilości papierosów zatrzymane przy członkach tej grupy w prowadzonych postępowaniach skarbowych o przestępstwa i wykroczenia oraz ilości wynikające z materiałów operacyjnych. Przyjęto zatem, że łącznie przedmiotem tych przestępstw było 65369 paczek papierosów (k. 1584). Sąd Okręgowy jak wynika z uzasadnienia pomniejszył tę ilość o papierosy będące przedmiotem przestępstwa przypisanego K. M. w pkt XIX wyroku w ilości 10113 paczek i papierosy będące przedmiotem przestępstwa za które Z. G. (1) został już skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży w sprawie II K 189/14 w ilości 3190 paczek (k. 2558 -2559). Po pomniejszeniu 65369 paczek papierosów o te ilości (łącznie 13303 paczek), otrzymamy ilość 52066 paczek (65369 – 13303), a nie 55283 jak przyjęto w zaskarżonym wyroku. Powyższe wskazuje, że Sąd I instancji przy wyliczeniu powstałej w ten sposób różnicy popełnił błąd rachunkowy. W tej części zaskarżony wyrok wymagał zatem korekty na korzyść oskarżonego. Można jedynie domniemywać, że przyczyną zaistniałej pomyłki było powielenie błędnej ilości paczek papierosów powołanej w akcie oskarżenia tj. 65396 paczek (k. 2234), zamiast 65369 paczek, co wynika jednoznacznie z załączonego w aktach zestawienia i protokołu taryfikacji, wyceny i wyliczenia należności celnych i podatkowych (k. 1590).

Z tych samych przyczyn przyjętą w zaskarżonym wyroku ilość papierosów, które były przedmiotem obrotu grupy przestępczej należało skorygować również w zakresie czynów przypisanych: S. S. (1), Z. G. (1), i K. O.. W konsekwencji zmianie uległa też ich wartość celna oraz przyjęte uszczuplenia w podatku celnym, akcyzowym i w podatku od towarów i usług. Mianowicie wartość celna tej ilości papierosów stanowi kwotę 55432.50 zł. (53,2329 zł. za 1000 sztuk), uszczuplenie należności celnych z tego tytułu kwotę 31929 zł. (57,6 % wartości celnej), w podatku akcyzowym 730522,06 zł. (188 zł. za każde 1000 sztuk i 31,41 % maksymalnej ceny detalicznej) i 188133,21 zł. w podatku od towarów i usług (23 %).

W odniesieniu do apelacji obrońcy Z. G. (1).

Wbrew zarzutom obrońcy przeprowadzona przez Sąd Okręgowy ocena zebranych dowodów, w tym wyjaśnień oskarżonych i przesłuchanych w sprawie świadków jest prawidłowa i nie przekracza granic zakreślonych normą art. 7 k.p.k. W zakresie zarzucanej obrazy powołanego przepisu, jak też art. 4 k.p.k. należy odwołać się do wywodów zawartych w tej części uzasadnienia, która odnosi się do zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy S. S. (1), zaś co do ustaleń w zakresie działania oskarżonego w strukturach zorganizowanej grupy przestępczej również do tej części uzasadnienia, która odnosi się do apelacji obrońców oskarżonych K. M. i K. O.. Z uwagi na tożsamość stawianych w tym zakresie zarzutów, niecelowe jest w tym miejscu powielanie zawartej tam argumentacji.

Powołany w podstawie przyjętych ustaleń faktycznych, wyczerpujący katalog dowodów (k. 5 – 8 uzasadnienia) wskazuje, że podstawę wydanego wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Tym samym nie doszło do zarzucanej obrazy 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie jest z pewnością precyzyjne i wyczerpujące we wszystkich elementach, jednak wskazuje jakie fakty Sąd uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Zawiera też wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku. Jako takie spełnia więc elementarne wymogi określone w art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. i umożliwia kontrolę zaskarżonego orzeczenia w postępowaniu odwoławczym. W konsekwencji chybiony jest podniesiony przez obrońcę oskarżonego zarzut obrazy powołanego przepisu.

O trafności rozstrzygnięcia nie decyduje jego uzasadnienie, lecz materiał stanowiący podstawę orzeczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 4 października 2012 r. II AKa 64/12 LEX nr 1237950). W pełni należy podzielić pogląd, że nie każde wadliwe uzasadnienie wyroku uniemożliwia przeprowadzenie kontroli instancyjnej, a w konsekwencji stanowi dostateczną przyczynę uchylenia wyroku oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania; do uchylenia wyroku może prowadzić jedynie taka wadliwość uzasadnienia, ze względu na którą sąd odwoławczy nie może w sposób merytoryczny ustosunkować się do zarzutów i wniosków środka odwoławczego (wyr. SN z 7 X 1983 r., Rw 797/83, OSNKW 1984, nr 5-6, poz. 58). Niespełnienie wymagań ustawowych w zakresie uzasadnienia nie może być utożsamiane z wadliwością rozstrzygnięcia.

Konstatacja dotycząca zachowania przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów o jakiej mowa w art. 7 k.p.k. w równym stopniu dotyczy oceny wyjaśnień M. R. (1). Jego relacja przekazana organom ścigania o działalność grupy przestępczej kierowanej przez S. S. (1) oraz roli jaką w niej odgrywali poszczególni członkowie, jest w pełni wiarygodna. Znajduje też ona wsparcie w innych dowodach, a mianowicie w wyjaśnieniach złożonych w śledztwie przez K. O., W. B., J. M., wynikach analizy bilingów rozmów telefonicznych prowadzonych pomiędzy członkami tejże grupy przestępczej oraz wynikach analizy zabezpieczonych materiałów operacyjnych. Wynika z nich, że Z. G. (1) kontaktował się nie tylko z S. S. (1), ale również z innymi członkami grupy (Załącznik nr 3, (...), a w szczególności rozmowy prowadzone w dniu 29.11.2013 r., k. 83).

Istotnie w wyjaśnieniach tego oskarżonego złożonych na rozprawie widoczna była tendencja do minimalizowania własnego udziału w procederze jak też udziału S. S. (1) i K. S. (k. 2456 – 2457). Sąd Okręgowy również zauważył tę okoliczność i właściwie ocenił wskazując, że M. R. (1) skrępowany był wówczas obecnością innych oskarżonych na sali rozpraw. Miał jednak świadomość jakiej treści wyjaśnienia złożył w śledztwie. Podał mianowicie „Ja składałem wyjaśnienia na policji i w prokuraturze i to powinno moim zdaniem wystarczyć”. Ostatecznie też podtrzymał swoje wyjaśnienia ze śledztwa (k. 2455). Na rozprawie potwierdził istnienie grupy przestępczej zajmującej się nielegalnym obrotem papierosami bez znaków skarbowych akcyzy, swój udział w tej grupie oraz udział Z. G. (1) i opisał charakter ich wzajemnej współpracy (k. 2456). Okoliczność, że na wstępnym etapie śledztwa, usiłując ograniczyć zakres swojej odpowiedzialności karnej oraz uchronić przed taką odpowiedzialnością swoich wspólników, M. R. (1) złożył odmienne wyjaśnienia, co do okoliczności w jakich wszedł w posiadanie zatrzymanych przy nim papierosów, nie podważa jego późniejszej wersji (k. 414 – 415). Na rozprawie oskarżony przecież wyjaśnił, że wcześniej „wziął wszystko na siebie”, a więc w celu uchronienia przed odpowiedzialnością pozostałych członków grupy przestępczej, a w mniejszym stopniu, żeby chronić siebie. Podobną postawę w procesie przyjął T. J. (1), który składając wyjaśnienia w innym postępowaniu, nie ujawnił swojej współpracy z grupą przestępczą kierowaną przez S. S. (1) (k. 47 – 53).

Ostatecznie na rozprawie M. R. (1) potwierdził, że jednak woził papierosy S. S. (1) i K. S. i dostarczał ten towar pod ich adres zamieszkania (K. 2457). Okoliczność, że M. R. (1) w wyjaśnieniach złożonych przed Sądem, starał się pomijać rolę S. S. (1) i K. S. w przestępczym procederze nie oznacza, że całkowicie wykluczył ich udział. Zachował przy tym konsekwencję w zakresie udziału Z. G. (1), którego rolę w grupie przestępczej opisał w sposób szczegółowy już na etapie śledztwa. Tym samym brak jest jakiegokolwiek związku pomiędzy umniejszaniem roli S. S. (1) i K. S., a obciążeniem Z. G. (1) i związku takiego nie wykazał skarżący. Tego rodzaju wniosek nie jest też logiczny i oczywisty jak to sugeruje skarżący.

M. R. (1) potwierdził, że to Z. G. (1) zwerbował go do nielegalnego obrotu papierosami bez polskich znaków akcyzy i opisał szczegółowo na czym polegała ich współpraca przy tym procederze K. 2456 – 2457). Jego przekaz znajduje wsparcie w analizie bilingów rozmów telefonicznych i materiałach operacyjnych (Załącznik nr 3, (...)), co wskazuje, że jest ona w tej części wiarygodna.

Okoliczność, że oskarżeni K. M. i T. J. (1), od których Z. G. (1) odbierał papierosy, nie potwierdzili tych kontaktów i wzajemnej współpracy, nie zmienia tej oceny. Za taką postawą K. M. i T. J. (1) przemawiała przyjęta przez nich linia obrony i swoista solidarność łącząca członków grupy przestępczej. Zauważyć przy tym należy, że K. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a więc jego postawa w procesie wynikała z przyjętej przez niego linii obrony. Oczywistym jest natomiast fakt, że ujawniając swoją współpracę ze Z. G. (1), musiałby również obciążyć siebie.

Nie ulega jednak wątpliwości, że pomiędzy nimi dochodziło do kontaktów o czym świadczą uzyskane materiały operacyjne (Załącznik nr 3, (...)). Zostały tam zarejestrowane nie tylko rozmowy prowadzone przez Z. G. (1) z S. S. (1), ale również z K. M., T. J. (1) i M. R. (1). Co więcej, oskarżony pełnił również rolę pośrednika pomiędzy osobami trudniącymi się procederem nielegalnego obrotu papierosami. (Załącznik nr 3, (...), k. 88, 107). To na podstawie informacji uzyskanych z (...) i (...) w dniach 29.11.2013 r. i 19.06.2013 r. dokonano zatrzymania Z. G. (1) i M. R. (1) przy których ujawniono duże ilości papierosów bez polskich znaków skarbowych akcyzy (Załącznik nr 3, (...), k. 107). Nie ulega zatem wątpliwości, że Z. G. (1) był członkiem grupy przestępczej kierowanej przez S. S. (1) i pełnił w niej doniosłą rolę.

Chybiony jest zarzut, iż przedmiotem przestępstwa przypisanego Z. G. (1) były jedynie papierosy dostarczone mu przez K. M. i T. J. (1). Obrońca podnosząc ten zarzut powołuje się na ustalenia Sądu Okręgowego zawarte na stronie 4 uzasadnienia. Uwadze skarżącego umyka jednak ten jego fragment, gdzie Sąd wyraźnie wskazuje, że przedmiotem przestępstw tej grupy przestępczej stały się „ między innymi” papierosy dostarczone przez K. M. i T. J. (1). Wymienia tam również z imienia i nazwiska innych dostawców oraz wskazuje ilości papierosów dostarczone przez inne nieustalone dotychczas osoby o których mowa w materiałach operacyjnych. Na ich podstawie zostało dokonane zestawienie dotyczące łącznej ilości papierosów będących przedmiotem przestępstw popełnionych przez grupę kierowaną przez S. S. (1), której członkiem był również Z. G. (1). (k. 1583 – 1585). Przyjęte ilości obejmują ilości papierosów zatrzymane przy członkach tej grupy w prowadzonych postępowaniach skarbowych o przestępstwa i wykroczenia oraz ilości wynikające z materiałów operacyjnych. Jeśli zatem oskarżony działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, to zasadnie przypisano mu ilości papierosów będące przedmiotem przestępstw popełnionych w ramach tejże grupy. W takim przypadku sprawca odpowiada nie tylko za swoje działania (swoje dostawy papierosów), ale również za działania pozostałych członków tejże grupy. Solidarnie też orzeka się wobec takich sprawców środek karny w postaci ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów, której wysokość została ustalona prawidłowo na kwotę 433804,08 zł.. Kwota ta wynika z pomnożenia ilości paczek papierosów, która była przedmiotem nielegalnego obrotu, a nie została w sprawie zabezpieczona tj. 39.800, przez średnią ważoną cenę detaliczną sprzedaży, która w 2013 r. wynosiła 10,8996 zł. (k. 1584, 1590).

Na stronie 19 uzasadnienia wyroku, Sąd Okręgowy wskazał również na jakiej podstawie przyjął łączną ilość papierosów, która był przedmiotem przestępstw popełnionych przez grupę kierowaną przez S. S. (1), a której członkiem był Z. G. (1). Mianowicie przyjęte ilości wynikają z wyliczeń dokonanych przez organy śledcze, które zawarte są w zestawieniu załączonym do akt sprawy (k. 1583 – 1585). Przyjęte ilości obejmują ilości papierosów zatrzymane przy członkach tej grupy w prowadzonych postępowaniach skarbowych o przestępstwa i wykroczenia oraz ilości wynikające z materiałów operacyjnych. Przyjęto zatem, że łącznie przedmiotem tych przestępstw było 65369 paczek papierosów (k. 1584). Sąd Okręgowy jak wynika z uzasadnienia pomniejszył tę ilość o papierosy będące przedmiotem przestępstwa przypisanego K. M. w pkt XIX wyroku w ilości 10113 paczek i papierosy będące przedmiotem przestępstwa za które Z. G. (1) został już skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Łomży w sprawie II K 189/14 w ilości 3190 paczek (k. 2558 -2559). Po pomniejszeniu 65369 paczek papierosów o te ilości (łącznie 13303 paczek), otrzymamy ilość 52066 paczek (65369 – 13303), a nie 55283 jak przyjęto w zaskarżonym wyroku. Powyższe wskazuje, że Sąd I instancji przy wyliczeniu powstałej w ten sposób różnicy popełnił błąd rachunkowy. W tej części zaskarżony wyrok wymagał zatem korekty na korzyść oskarżonego. Można jedynie domniemywać, że przyczyną zaistniałej pomyłki było powielenie błędnej ilości paczek papierosów powołanej w akcie oskarżenia tj. 65396 paczek (k. 2234), zamiast 65369 paczek, co wynika jednoznacznie z załączonego w aktach zestawienia i protokołu taryfikacji, wyceny i wyliczenia należności celnych i podatkowych (k. 1590).

W konsekwencji zmianie uległa też ich wartość celna oraz przyjęte uszczuplenia w podatku celnym, akcyzowym i w podatku od towarów i usług. Mianowicie wartość celna tej ilości papierosów stanowi kwotę 55432.50 zł. (53,2329 zł. za 1000 sztuk), uszczuplenie należności celnych z tego tytułu kwotę 31929 zł. (57,6 % wartości celnej), w podatku akcyzowym 730522,06 zł. (188 zł. za każde 1000 sztuk i 31,41 % maksymalnej ceny detalicznej) i 188133,21 zł. w podatku od towarów i usług (23 %).

Zastrzeżeń nie budzą też orzeczone wobec oskarżonych kary.

Orzekając w tym przedmiocie Sąd Okręgowy uwzględnił właściwości i warunki osobiste oskarżonych oraz ich dotychczasowy sposób życia, w tym uprzednią karalność. Przy tej ocenie uwzględnił też charakter popełnionych przez oskarżonych czynów oraz ich „ciężar gatunkowy”. W tym zakresie są one wyczerpujące i nie były też kwestionowane przez strony. Sąd baczył jednocześnie, aby orzeczone kary nie przekroczyły stopnia winy oskarżonych i spełniły pokładane w nich cele zapobiegawcze i wychowawcze. Sąd Apelacyjny ustalenia te w pełni aprobuje. Dlatego orzeczonych wobec oskarżonych kar nie można postrzegać jako rażąco surowych.

Z tych też względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonym za postępowanie przed sądem drugiej instancji orzeczono zgodnie z treścią § 17 ust. 2 pkt 5 w zw. z § 4 ust. 1 - 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz.1714), zaś o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze zgodnie z treścią art. 624 § 1 k.p.k.