Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 sierpnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Kot (spr.)

Sędziowie: SSA Wojciech Kociubiński

SSA Grzegorz Kapera

Protokolant: Beata Sienica

przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej Łukasza Kudyka del. do Dolnośląskiego Wydziału Zamiejscowego Prokuratury Krajowej

po rozpoznaniu w dniu 3 sierpnia 2017 r.

sprawy J. P.

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 12 kk i w związku z art. 65 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy

z dnia 16 marca 2017 r. sygn. akt III K 146/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec J. P. w pkt VIII w ten sposób, że wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji w wysokości 1623,60 zł zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. K. ;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych postępowania odwoławczego;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. K. 720 zł tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym oraz 165,60 tytułem zwrotu VAT.

UZASADNIENIE

J. P. został oskarżony o to, że :

I.  w okresie od lutego 2003 roku do 10 października 2003 roku w G. i G. w woj. (...), Ś. i P. w woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii określonym w art. 33-35 i 37, wspólnie i w porozumieniu z M. R. ps.”C.”, A. C., T. L. (1) (...)”, K. J. ps.”J.”, P. S. (1), W. D., D. S. (1) ps.(...), Z. M. ps.(...), M. H. (1) ps. (...), A. M. i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami objętymi odrębnym postępowaniem karnym, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia znacznych korzyści majątkowych, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, brał udział w obrocie znacznymi ilościami prekursora – (...) /benzylometyloketon/ służącego do wytwarzania substancji psychotropowych w postaci amfetaminy, w ilości co najmniej kilkuset litrów o nieustalonej obecnie wartości w ten sposób, że w wyżej wymienionym okresie czasu, regularnie za pośrednictwem zorganizowanej do tego celu sieci kurierów w osobach K. J., P. S. (1) i innych nieustalonych osób oraz A. C., M. H. (1) ps.”S.”, D. S. (1) ps.”S.”, dostarczał wymieniony prekursor do wytwórni, każdorazowo w ilości co najmniej 30 litrów, cztery razy w tygodniu, odbierając w zamian już wyprodukowaną przez Z. M. z dostarczonego prekursora amfetaminę w znacznych ilościach, którą następnie wprowadzał do obrotu w ramach własnej sieci dystrybucji, w wyniku czego doprowadził do wytworzenia i wprowadzenia do obrotu co najmniej kilkudziesięciu kilogramów substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o nieustalonej wartości,

to jest o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 i art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 179, poz. 1485) w zw. z art. 11 § 2 k.k. i z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 k.k.

Sąd Okręgowy w Świdnicy wyrokiem z dnia 16 marca 2017 r., sygn.. akt: III K 146/15 orzekł:

I.  oskarżonego J. P. uznał za winnego tego, że w okresie od lutego 2003 r. do 10 października 2003 r. w G. i G. w woj. (...), Ś. i P. w woj. (...) działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii określonym w art. 33-35 i 37 wspólnie i w porozumieniu z T. L. (1), K. J., P. S. (1), D. S. (1), M. H. (1), M. R. i innymi nieustalonymi i ustalonymi osobami objętymi odrębnymi postępowaniami karnymi, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia znacznych korzyści majątkowych czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu brał udział we wprowadzaniu do obrotu za pośrednictwem własnej sieci dystrybucji wyprodukowanej przez Z. M. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości co najmniej kilkudziesięciu kilogramów o nieustalonej wartości tj. czynu z art. 56 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 65 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 k.k. wymierzył mu karę 100 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 150 zł oraz karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności.

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu J. P. okres jego tymczasowego aresztowania w sprawie od 14 maja 2007r. do 14 maja 2009r.;

III.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów S. C. i P. S. (2) z Kancelarii Adwokackich w Ś. kwoty po 1.623,60 zł ( jeden tysiąc sześćset dwadzieścia trzy złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu,

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, zaliczając wydatki poniesione w sprawie na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego J. P., zarzucając:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu oskarżonego J. P. za winnego popełnienia czynu polegającego na braniu udziału w obrocie znacznymi ilościami prekursora (...) przeznaczonego do wytwarzania substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, którą to amfetaminę następnie wprowadził do obrotu w ramach własnej sieci dystrybucji, kiedy to nie zostało udowodnione w stopniu pewnym w toku postępowania przez Sąd I instancji.

2.  obrazę przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść wyroku, tj. przepisu art. 2 § 2 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k., przez rozstrzygniecie istotnych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do ustalenia sprawstwa oskarżonego w zakresie w/w czynu w sytuacji, kiedy istnieją uzasadnione wątpliwości czy oskarżony w ogóle popełnił przypisany mu czyn zabroniony.

3.  naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść wyroku, tj. przepisu art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. polegające na bezpodstawnym odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, w których to wyjaśnieniach J. P. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jak również odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom pozostałych współoskarżonych nieprzyznających się do winy, i oparcie wyroku skazującego w głównej mierze na wyjaśnieniach oskarżonego T. L. (1), które budzą wiele wątpliwości, a nadto nie znajdują potwierdzenia w wyjaśnieniach pozostałych oskarżonych, a tym samym przekrocze4nie granic swobodnej oceny dowodów oraz nieuwzględnienie zasady badania okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego i rozstrzygnięcie istotnych wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.

4.  naruszenie przepisów postępowania mający istotny wpływ na treść wyroku, tj. przepisu art. 391 § 1 i § 2 k.p.k., poprzez odczytanie uprzednio złożonych wyjaśnień w charakterze oskarżonego przez świadka T. L. (1) w sytuacji, gdy świadek ten był osiągalny i mógł złożyć bezpośrednio przed Sądem Okręgowym zeznania, zaś zaniechanie skutecznego doprowadzenia świadka narusza w/w przepis, albowiem nie zostały spełnione przesłanki jego zastosowania.

5.  naruszenie przepisów postępowania mający istotny wpływ na treść wyroku, tj. przepisu art. 410 k.p.k. w zw. z art. 391 § 1 i § 2 k.p.k., poprzez naruszenie zasady bezpośredniości i nie przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka T. L. (1) na rozprawie w sytuacji, gdy brak było podstaw do odczytania wyjaśnień złożonych przez świadka, gdy miał status oskarżonego.

6.  błędne zasądzenie kosztów obrony z urzędu na rzecz obrońcy substytucyjnego, a nie na rzecz adw. Ł. K..

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

ewentualnie o:

2.  uchylenie wyroku i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

3.  zamianę zaskarżonego wyroku w pkt VIII poprzez zasądzenie kosztów obrony z urzędu za postępowanie przed Sądem Okręgowym na rzecz adw. Ł. K..

4.  zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adwokata z urzędu oskarżonego kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu apelacyjnym według norm prawem przepisanych; iż koszty te nie zostały opłacone w całości ani w części.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja w zasadniczej części nie zasługiwała na uwzględnienie.

Chybione były zarzuty wskazanych w apelacji przepisów prawa procesowego. Przywoływany przez skarżącego przepis art. 4 k.p.k. formułuje adresowaną do organów postępowania karnego zasadę obiektywizmu. Zarzut obrazy tego przepisu nie może być jednak samodzielną podstawą apelacji. Wskazany przepis zawiera bowiem ogólną zasadę postępowania, nie nakazuje zaś ani nie zakazuje sądowi konkretnego sposobu procedowania. Wykazanie, że w toku postępowania odwoławczego doszło do naruszenia zasady obiektywizmu wymaga wskazania uchybień konkretnych przepisów służących realizacji tej zasady, czego skarżący jednak nie czyni.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., zaznaczyć należy, że nie może skutecznie stawiać go strona, podnosząc własne wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych. Jak bowiem niejednokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy, dla oceny, czy nie została naruszona określona w tym przepisie reguła in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości zgłoszone przez stronę, ale to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwość co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. W niniejszej sprawie nie można mówić o obrazie art. 5 § 2 k.p.k., bowiem Sąd dokonał stanowczych ustaleń faktycznych, dając wiarę określonej grupie dowodów, zatem ewentualne zastrzeżenia mogą być jedynie rozstrzygane na płaszczyźnie utrzymania się przez Sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z treści art. 7 kpk, którego naruszenie również podnosi w apelacji obrońca.

W związku ze stawianym zarzutem Sąd Apelacyjny poddał całościowej ocenie przebieg postępowania w toku rozprawy głównej, w tym ocenę kompletności zgromadzenia materiału dowodowego oraz prawidłowości jego analizy i wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji. W rezultacie końcowym przeprowadzenia tak zakreślonego postępowania kontrolnego, Sąd Apelacyjny, wbrew odmiennemu stanowisku obrońcy oskarżonego, nie ujawnił żadnych okoliczności o istotnym znaczeniu, które mogłyby dawać podstawę do kwestionowania poprawności procedury poznawczej i kształtowania przez Sąd meriti podstaw faktycznych podejmowanego w sprawie rozstrzygnięcia, co do winy oskarżonego.

Przypomnieć w tym kontekście (metodologii i reguł postępowania kontrolnego przeprowadzanego przez sąd drugiej instancji) należy od lat utrwalone i akceptowane, zarówno w doktrynie, jak też w orzecznictwie sądowym poglądy, że ustalenia faktyczne dokonane przez sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich sąd pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej.

Zarzut obrazy art. 7 k.p.k., który podnosi obrońca może być zatem skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a tym samym dokonał oceny dowolnej, a nie oceny swobodnej spełniającej dyrektywy wskazanej wyżej zasady procesowej. Natomiast ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. i brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych oraz końcowego rozstrzygnięcia, gdy nadto sąd nie orzeknie z obrazą art. 410 k.p.k. oraz nie uchybi dyrektywie art. 5 § 2 k.p.k. Wbrew twierdzeniom autora skargi apelacyjnej, takich uchybień które rodziłyby wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku, Sąd Apelacyjny nie stwierdził.

W uzasadnieniu wyroku Sąd meriti w sposób w pełni przekonywający oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia, przedstawił motywy oparcia swoich ustaleń o sprawstwie i winie oskarżonego oraz kwalifikacji prawnej czynu na wyjaśnieniach T. L. (1). Wobec konsekwencji i spójności tego dowodu, zasadnie Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania jego wiarygodności. Podana przez świadka wersja wydarzeń, zawierająca opis zachowania oskarżonego, dotyczący wprowadzenia przez niego wytworzonych narkotyków do obrotu, wsparta została wyjaśnieniami współoskarżonych M. H. i D. S., czego zdaje się nie zauważać apelujący. Aktualne w tej mierze pozostają rozważania, zawarte w uzasadnieniu orzeczenia Sądu Apelacyjnego z dnia 4 maja 2011r., sygn. akt II AKa 300/10, dotyczące oceny wskazanych dowodów obciążających J. P.(na str. 201-207 ), tj. wyroku, w którym uchylono sprawę oskarżonego i przekazano ją do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Świdnicy. Przypomnieć trzeba, że już wówczas orzekający Sąd odwoławczy nie miał wątpliwości, „że oskarżony J. P. wprowadzał do obrotu wytworzone narkotyki na terenie wybrzeża”. Powielanie, w pełni zaaprobowanej przez obecny skład Sądu Apelacyjnego argumentacji, jawi się jako zbędne, skoro skarżący w niniejszej sprawie postawił w kwestii oceny wyjaśnień T. L. (1), tożsame zarzuty apelacyjne.

Nie jest też zasadny zarzut naruszenia przez Sąd zasady bezpośredniości poprzez nieprzesłuchanie na rozprawie T. L. (1) Odnosząc się do tego zarzutu stwierdzić należy co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 391 § 1 k.p.k. pobyt świadka za granicą (jeżeli nie jest czasowy) jest samodzielną podstawą do odczytania protokołów jego zeznań (wyjaśnień złożonych w charakterze podejrzanego lub oskarżonego) bez względu na ich wagę dla prowadzonego postępowania ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2003 r., V KK 150/02, LEX nr 77022 oraz wyroki Sądu Apelacyjnego w Krakowie: z dnia 7 lipca 2011 r., II AKa 119/11, KZS 2011/10/34; z dnia 19 listopada 2002 r., II AKa 307/02, KZS 1/03 poz. 24 i z dnia 22 listopada 2006 r., II AKa 168/06, KZS 1/07 poz. 49). Należy bowiem podzielić zapatrywanie, iż art. 391 k.p.k. daje sądowi pełne i bezwarunkowe uprawnienie do odczytania zeznań świadka (wyjaśnień oskarżonego) w razie zaistnienia sytuacji określonych w dyspozycji tego przepisu. Sytuacje te wymienione są w sposób kazuistyczny i stanowią zamknięty zbiór, w ramach którego może być realizowane uprawnienie sądu do odczytywania protokołów uprzednio złożonych zeznań i uprawnienie to nie napotyka jakiegokolwiek ograniczenia poprzez to, iż waga odczytywanych zeznań jest kluczowa dla prowadzonego procesu (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2014 r. III KK 117/14, Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 1 lutego 2008 r., II AKa 382/07, Prok. i Pr.-wkł. (...), wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 24 kwietnia 2013 r. II AKa 113/13). W. tym miejscu odwołać się również do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2014 r. II KK 1/14, zgodnie z którym „niemożność doręczenia świadkowi wezwania, o ile jest rzeczywista i trwała, stanowi samoistną przesłankę zezwalającą na odczytanie złożonych poprzednio przez niego zeznań w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem w tej lub innej sprawie albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę. Do skorzystania z przewidzianego w przepisie art. 391 § 1 k.p.k. uprawnienia wystarczająca jest względna niemożność doręczenia wezwania świadkowi, nie dająca się usunąć do końca przewodu sądowego". Poglądy te mają też pełną akceptację w doktrynie (por. R. A. Stefański (w:) J. Bratoszewski, L. Gardocki, Z. Gostyński. St. Przyjemski. R. A. Stefański, St. Zabłocki Komentarz do kodeksu postępowania karnego, tom II, 2004, s. 721 i wskazane tam orzeczenia).

Wbrew odmiennym poglądom skarżącego – Sąd meriti podjął wielokrotne starania odebrania od świadka T. L. (1) zeznań i wyczerpał wszelkie dostępne środki mające zrealizować ów cel. Zarządzeniem z dnia 1 marca 2016r.(k. 1392) Sąd Okręgowy wezwał na rozprawę tegoż świadka. W dniu 11 marca 2016r.(k.1406) z Sekretariatem Sądu Okręgowego skontaktował się świadek i poinformował, że nie będzie w stanie stawić się na rozprawę w dniu 11 kwietnia 2016r., zaś najbliższy możliwy termin, w którym będzie mógł się stawić to październik lub listopad 2016r. W/w oświadczył, że od dawna mieszka za granicą, gdzie pracuje zarobkowo. Powyższe informacje świadek powtórzył w piśmie adresowanym do Sądu Okręgowego z dnia 18 marca 2016r (k. 1417). W dniu 11 kwietnia 2016r.(k. 1429) Sąd Okręgowy ponownie zarządził wezwanie świadka. Pismem z dnia 22 kwietnia 2016r. (k. 1439) świadek jeszcze raz poinformował Sąd meriti, że nie będzie mógł się stawić na rozprawę. W dniu 24 maja 2016r.(k. 1461) Sąd Okręgowy postanowił odroczyć rozprawę w celu ustalenia miejscu pobytu T. L. (1) i doręczenia mu wezwania. Z uzyskanej w dniu 8 czerwca 2016r. informacji Policji (k. 1468)wynika, iż świadek T. L. (1) przebywa za granicą RP. Pismem z dnia 3 czerwca 2016r. (k. 1469)świadek ponownie poinformował Sąd meriti, że nie będzie w stanie stawić się na kolejny termin rozprawy. W celu umożliwienia stawiennictwa świadkowi, w dniu 6 lipca 2016r. (k. 1521) Sąd Okręgowy odroczył rozprawę do dnia 17 listopada 2016r. W tym dniu(k. 1539) świadek zadzwonił do Sądu Okręgowego z informacją, że miał wypadek drogowy i nie dojedzie na rozprawę . Poinformował, że ze względu na fakt, iż mieszka i pracuje za granicą, najbliższy termin w którym może stawić się na wezwanie sądu to miesiąc luty 2017r. Celem umożliwienia świadkowi stawiennictwa na rozprawie, Sąd Okręgowy kolejny już raz odroczył rozprawę do dnia 7 lutego 2017r., kiedy to świadek również nie stawił się na wezwanie. Podjęto jeszcze jedną, nieudaną próbę wezwania T. L. na dzień 16 marca 2017r.(k. 1568). Dopiero w konsekwencji tych wszystkich starań, kiedy okazały się one nieskuteczne, Sąd Okręgowy postanowił na podstawie art. 391 § 1 kpk odczytać wyjaśnienia T. L. (1) składane przez niego w postępowaniu prowadzonym w sprawie III K 6/08 Sądu Okręgowego w Świdnicy oraz w postępowaniu przygotowawczym w niniejszej sprawie. Jedynym warunkiem, jaki stawia się sądowi korzystającemu z uprawnień wynikających z art. 391 § 1 k.p.k., jest ustalenie, że pobyt świadka za granicą jest długotrwały (lub stały), a nie związany jedynie z czasowym pobytem, który został w niniejszej sprawie (na co niezbicie wskazuje w/w informacja Policja z 8 czerwca 2017r.). Należy też zaznaczyć, iż w ujawnione w ten sposób w niniejszej sprawie wyjaśnienia T. L. (1) zostały poddane przez Sąd Okręgowy wnikliwej ocenie, zaś na skutek całościowej analizy zgromadzonego materiału dowodowego zostały poddane weryfikacji co do ich wiarygodności i przydatności dla poczynienia prawdziwych ustaleń faktycznych. Zatem, trafny jest wniosek Sądu I instancji o braku racjonalnych podstaw faktycznych do kwestionowania wartości dowodowej odczytanej relacji T. L. (1) zwłaszcza, że przeciwnych argumentów w tym zakresie nie dostarczył obrońca w swojej apelacji. Niezmiernie ważny jest również fakt, że świadek był bezpośrednio przesłuchiwany przed Sądem Okręgowym w Świdnicy przy pierwszym rozpoznaniu sprawy. Co prawda występował wówczas w charakterze oskarżonego, ale J. P. i jego obrońca mieli możliwość zadawania mu pytań i składania oświadczeń co do treści tego dowodu.

Na koniec trzeba też zauważyć, że odczytanie protokołów wyjaśnień T. L. (1) miało oparcie w treści art.442 § 2 kpk. Chociaż nie wskazał na taką możliwość wprost Sąd odwoławczy poprzednio rozpoznający sprawę, to w perspektywie pisemnego uzasadnienia wyroku tego Sądu, przesłanki zawarte w przywołanym przepisie zostały spełnione.

Sąd Apelacyjny nie znalazł także podstaw do zmiany wysokości kar pozbawienia wolności oraz grzywny, wymierzonych oskarżonemu J. P.. Kary te są w pełni zgodne z sądowymi dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 k.k. oraz uwzględniają okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, istotne z punktu widzenia ich wysokości.

Korekta orzeczenia wynika z pomyłki Sądu Okręgowego, który zasądził koszty obrony z urzędu oskarżonego na rzecz obrońcy substytucyjnego.

Orzeczenie o zwolnieniu oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym znajduje swoje oparcie w art. 624 § 1 k.p.k. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w toku postępowania odwoławczego rozstrzygnięto na mocy § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz.1714).

Wojciech Kociubiński Andrzej Kot Grzegorz Kapera