Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w G. II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.R. Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

w obecności Asesora Prokuratury Rejonowej w G. M. S.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26.8.2016 r., 7.11.2016 r., 26.1.2017 r., 3.4.2017 r.

w sprawie

1.A. Ś.

s. W. i G. z domu S., urodz. (...), PESEL (...),

zam. ul. (...) (...)-(...) G., obywatelstwa polskiego, karanego

oskarżonego o to, że:

w dniu 15 kwietnia 2016 r. ok. godz. 14.00 w G. przy rondzie (...) u zbiegu ul. (...) i ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z B. C. oraz publicznie i bez powodu, okazując rażące lekceważenie porządku prawnego, używając podczas części zdarzenia niebezpiecznego narzędzia w postaci pałki teleskopowej, którą uderzał Ł. W. w okolice ud, wziął udział w jego pobiciu, w ten sposób, że zadawał mu uderzenia pięściami i kopał go po całym ciele, w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy z pourazowym krwiakiem okularowym lewostronnym, masywnego krwiaka powieki górnej oka lewego, krwiaków podczepcowych, ran tłuczonych okolic skroniowych oraz licznych rozległych podbiegnięć krwawych kończyn dolnych, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności i funkcji (...) i tkanek miękkich-powłok ciała na okres poniżej 7 dni, narażając Ł. W. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. o czyn z art. 159 kk w zw. z art. 57a § 1 kk

oraz sprawy

2. B. C.

s. G. i D. z domu Z., urodz. (...) w G., PESEL: (...), zam. ul. (...), (...)-(...) G., nie karanego

oskarżonego o to, że:

w dniu 15 kwietnia 2016 r. ok. godz. 14.00 w G. przy rondzie (...) u zbiegu ul. (...) i ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. Ś. oraz publicznie i bez powodu, okazując rażące lekceważenie porządku prawnego, wziął udział w pobiciu Ł. W., w ten sposób, że zadawał mu uderzenia pięściami i kopał go po całym ciele, przy czym A. Ś. uderzał również Ł. W. po udach pałką teleskopową, w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy z pourazowym krwiakiem okularowym lewostronnym, masywnego krwiaka powieki górnej oka lewego, krwiaków podczepcowych, ran tłuczonych okolic skroniowych oraz licznych rozległych podbiegnięć krwawych kończyn dolnych, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności i funkcji (...) i tkanek miękkich-powłok ciała na okres poniżej 7 dni, narażając Ł. W. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. o czyn z art. 159 kk w zw. z art. 57a § 1 kk

ORZEKA:

1. Oskarżonego A. Ś. uznaje za winnego tego, że w dniu 15 kwietnia 2016 r. ok. godz. 14.00 w G. przy rondzie (...) u zbiegu ul. (...) i ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z B. C. oraz publicznie i bez powodu, okazując rażące lekceważenie porządku prawnego, wziął udział w pobiciu Ł. W., w ten sposób, że po uprzednim użyciu wobec niego gazu pieprzowego, zadawał mu uderzenia pięściami i kopał go po całym ciele, a także uderzał go narzędziem w postaci pałki teleskopowej, w wyniku czego naraził Ł. W. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. za winnego popełnienia występku z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

2. Na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza rzeczywiste pozbawienie wolności w sprawie w okresie od dnia 2 czerwca 2016 r., godz. 16:40 do dnia 26 sierpnia 2016 r., godz. 15:05, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

3. Na podstawie art. 57a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego A. Ś. nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego Ł. W. w kwocie 300 zł (trzystu) złotych,

4. Oskarżonego B. C. uznaje za winnego tego, że w dniu 15 kwietnia 2016 r. ok. godz. 14.00 w G. przy rondzie (...) u zbiegu ul. (...) i ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. Ś. oraz publicznie i bez powodu, okazując rażące lekceważenie porządku prawnego, wziął udział w pobiciu Ł. W., w ten sposób, że po uprzednim użyciu wobec niego gazu pieprzowego, zadawał mu uderzenia pięściami i kopał go po całym ciele, w wyniku czego naraził Ł. W. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. za winnego popełnienia występku z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności,

5. Na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza rzeczywiste pozbawienie wolności w sprawie w okresie od dnia 2 czerwca 2016 r., godz. 15:00 do dnia 26 sierpnia 2016 r., godz. 15:15, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

6. Na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek przedmiotu służącego do popełnienia czynu zabronionego w postaci gazu pieprzowego (...), przechowywanego w magazynie dowodów rzeczowych Sądu Rejonowego w G. pod pozycją 29/16,

7. Na podstawie art. 57a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego B. C. nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego Ł. W. w kwocie 300 zł (trzystu) złotych,

8. Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwraca oskarżonemu B. C. telefon marki (...) o nr (...) i (...) z kartą SIM, telefon marki S. (...) o nr (...) z kartą SIM, telefon marki N. o nr (...) oraz (...), przechowywanych w magazynie dowodów rzeczowych Sądu Rejonowego w G. pod pozycją 29/16,

9. Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwraca oskarżonemu A. Ś. telefon marki N. o nr (...) oraz (...) z kartą SIM, przechowywanego w magazynie dowodów rzeczowych Sądu Rejonowego w G. pod pozycją 29/16,

10. Zwalnia oskarżonych od obowiązku uiszczenia opłaty, zwalnia oskarżonych od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Dnia 15 kwietnia 2016 r. w G. A. Ś. wraz z B. C. jechali samochodem o nr rej. (...). Około godziny 14-ej na wysokości stacji paliw (...) przy ul. (...) zauważyli Ł. W. jadącego rowerem.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego A. Ś. (k. 331)

Na wysokości ronda (...) u zbiegu ulic (...) zatrzymali samochód, po czym z niego wybiegli w kierunku jadącego na rowerze Ł. W., a następnie zaczęli go gonić.

dowód: zeznania świadka L. S. (k. 271v.)

Jeden z mężczyzn krzyknął do Ł. W., że ten obraził jego matkę.

dowód: zeznania świadka B. M. (k. 357v.)

Uciekając Ł. W. się przewrócił, wtedy B. C. psiknął w jego stronę gazem pieprzowym. A. Ś. uderzał leżącego Ł. W. pałką teleskopową, a B. C. zadawał mu uderzenia nogą i rękoma po całym ciele.

dowód: zeznania świadka L. S. (k. 271v., k. 359)

B. C. oraz A. Ś. zadawali Ł. W. uderzenia pięścią po całym ciele.

dowód: zeznania świadka B. M. (k. 13v.-14), zeznania świadka K. W. (k. 4), zeznania świadka A. Z. (k. 23)

B. C. oraz A. Ś. kopali leżącego Ł. W. po całym ciele, w tym po głowie. Gdy Ł. W. próbował wstać, to natychmiast został przewrócony i dalej bity przez napastników. B. C. oraz A. Ś. w trakcie zdarzenia pluli na Ł. W..

dowód: zeznania świadka B. M. (k. 13v.-14), zeznania świadka A. Z. (k. 23)

B. C. oraz A. Ś. kierowali wobec Ł. W. wulgaryzmy.

dowód: zeznania świadka B. M. (k. 14)

A. Ś. polewał Ł. W. wodą z butelki.

dowód: zeznania świadka A. Z. (k. 450)

Ł. W. bronił się, zasłaniając się, a także próbując oddawać ciosy.

dowód: zeznania świadka B. M. (k. 357v.)

B. C. oraz A. Ś. mieli na przemian w rękach pojemnik z gazem, którego używali, pryskając w kierunku leżącego Ł. W..

dowód: zeznania świadka K. W. (k. 4)

W czasie pobicia przed rondem (...) utworzył się korek kilkunastu samochodów.

dowód: zeznania świadka K. W. (k. 4)

Jeden z kierowców, którzy zatrzymali samochody w korku przed rondem, chcąc spłoszyć atakujących użył sygnałów dźwiękowych, ale A. Ś. słysząc to krzyknął coś do tego kierowcy i z gazem skierował się w jego kierunku.

dowód: zeznania świadka K. W. (k. 4)

A. Ś. trzymając Ł. W. za ręce przeniósł go w kierunku trawnika usytuowanego obok parkingu naprzeciwko ronda (...).

dowód: zeznania świadka K. W. (k. 4-5), zeznania świadka S. B. (k. 427)

B. C. wrócił do samochodu, wsiadł do niego i odjechał nim w kierunku parkingu.

dowód: zeznania świadka L. S. (k. 359)

Na parkingu B. C. trzymał Ł. W., a A. Ś. zadawał mu uderzenia pałką teleskopową.

dowód: zeznania świadka M. W. (k. 187), zeznania świadka M. B. (k. 424), zeznania świadka S. B. (k. 213v., k. 427)

W czasie, gdy A. Ś. zadawał pokrzywdzonemu ciosy w uda pałką teleskopową, B. C. nagrywał tę sytuację telefonem.

dowód: zeznania świadka H. L. (k. 429v.), zeznania świadka D. L. (k. 16v.-17)

A. Ś. używał wobec Ł. W. gazu pieprzowego, a także kierował w jego kierunku słowa wulgarne.

dowód: zeznania świadka M. B. (k. 424), zeznania świadka S. B. (k. 213v.-214)

B. C. kopał leżącego Ł. W..

dowód: zeznania świadka M. W. (k. 187)

A. Ś. uderzał pięściami leżącego Ł. W..

dowód: zeznania świadka S. B. (k. 427)

Słysząc sygnał radiowozu policji A. Ś. podszedł do pobliskiego bloku i na balkon jednego z mieszkań wrzucił pojemnik z gazem.

dowód: zeznania świadka K. W. (k. 5)

Przybyli na miejsce funkcjonariusze policji ujęli A. Ś. oraz B. C..

dowód: zeznania świadka S. J. (k. 40v.), zeznania świadka G. A. (k. 171-172)

W czasie interwencji policji A. Ś. oraz B. C. krzyczeli do Ł. W., żeby powiedział, iż przewrócił się na rowerze.

dowód: zeznania świadka K. W. (k. 5)

Policjanci na balkonie jednego z mieszkań zabezpieczyli pojemnik z gazem pieprzowym (...).

dowód: zeznania świadka S. J. (k. 40v.), zeznania świadka G. A. (k. 359), wykaz dowodów (k. 202)

W wyniku zdarzenia z dnia 15 kwietnia 2016 r. Ł. W. doznał stłuczenia głowy z pourazowym krwiakiem okularowym lewostronnym, masywnym krwiakiem powieki górnej oka lewego, krwiakami podczepcowymi i ranami tłuczonymi okolic skroniowych, które to obrażenia naruszyły czynności centralnego układu nerwowego i tkanek miękkich na okres poniżej siedmiu dni. W wyniku zdarzenia doszło do narażenia Ł. W. na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

dowód: opinia biegłego (k. 33), dokumentacja medyczna (k. 32)

A. Ś. nie jest osobą chorą psychicznie, upośledzoną umysłowo, nie cierpi na zaburzenia innych czynności psychicznych.

dowód: opinia sądowo –psychiatryczna (k. 145-146)

B. C. w przeszłości nie był karany za przestępstwa.

dowód: zapytanie o karalność (k. 439)

A. Ś. był karany wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 21 grudnia 2012 r. za ciąg trzech przestępstw z art. 278 § 1 k.k. na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności.

dowód: odpis wyroku w sprawie o sygn. (...) (k. 179)

A. Ś. był karany wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 27 maja 2014 r. za przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. na karę 5 miesięcy ograniczenia wolności.

dowód: odpis wyroku w sprawie o sygn. (...) (k. 180-182)

A. Ś. był karany wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 30 września 2014 r. za przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności.

dowód: odpis wyroku w sprawie o sygn. (...) (k. 183)

A. Ś. był karany wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 11 maja 2015 r. za przestępstwo z art. 292 § 1 k.k., a także za ciąg przestępstw z art. 291 § 1 k.k. na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby, a także na karę łączną 100 stawek dziennych grzywny.

dowód: odpis wyroku w sprawie o sygn. (...) (k. 184)

Oskarżony A. Ś. w toku postępowania sądowego częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego (k. 331-332). Oskarżony przyznał, że parę razy kopnął i uderzył pokrzywdzonego. Oskarżony nie podtrzymał wcześniej złożonych wyjaśnień, w których podał, że nie zna pokrzywdzonego i go nie pobił (k. 65, k. 75, k. 143). Oskarżony B. C. w toku postępowania sądowego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego (k. 332-334). Oskarżony przyznał, że pokrzywdzony na początku dostał parę uderzeń w głowę, a także następnie, gdy pokrzywdzony chciał go uderzyć, otrzymał dwa uderzenia pałką w nogę. Oskarżony nie podtrzymał wcześniej złożonych wyjaśnień, w których podał, że nie zna pokrzywdzonego i go nie pobił (k. 69, k. 72, k. 140).

Sąd w przeważającej części nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonych A. Ś. oraz B. C. , gdyż mimo, iż werbalnie częściowo przyznali się oni do popełnienia zarzucanego im czynu, to treść ich wyjaśnień w przeważającej mierze nie odpowiadała przebiegowi zdarzenia wynikającego z zeznań bezstronnych osób, będących jego świadkami. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonych w zakresie przebiegu zdarzenia na rondzie (...), jak również w zakresie przebiegu zdarzenia na trawniku obok parkingu naprzeciwko ronda (...). W zakresie przebiegu zdarzenia na rondzie (...) sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonych w szczególności co do tego, że oskarżony B. C. na początku zdarzenia rzucił gumową pałką w rower pokrzywdzonego, gdyż w tej części były one sprzeczne z zeznaniami świadka L. S. , która nie potwierdziła, aby pałka była rzucona w kierunku roweru, podając jedynie co do pałki, że jeden z oskarżonych zadawał przy użyciu pałki uderzenia pokrzywdzonemu. We wspomnianym zakresie zdarzenia Sąd nie dał również wiary wyjaśnieniom oskarżonych co do tego, że nie mieli przy sobie pojemnika z gazem, ewentualnie, że taki pojemnik miał ze sobą pokrzywdzony, gdyż w tej części były one sprzeczne z zeznaniami świadka L. S., która podała, że po wyjściu z samochodu jeden z oskarżonych prysnął gazem wobec pokrzywdzonego, a także z zeznaniami świadka K. W. , który podał, że oskarżeni znajdując się na rondzie na przemian mieli w ręku pojemnik z gazem i pryskali nim w kierunku pokrzywdzonego.

Zdaniem Sądu w zakresie przebiegu zdarzenia na rondzie (...) wyjaśnienia oskarżonych były sprzeczne z zeznaniami świadka L. S. (k. 271-272, k. 359-359v.), zeznaniami świadka B. M. (k. 13v.-14, k. 357v.-358), zeznaniami świadka K. W. (k. 4-5, k. 449v.), a także zeznaniami świadka A. Z. (k. 22-23, k. 450). Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków, gdyż mieli oni wszakże bardzo dobrą możliwość obserwacji przebiegu tego fragmentu pobicia. Wniosek ten wynikał z tego, że samochód L. S. stał w korku bezpośrednio za samochodem, którym poruszali się oskarżeni, podobnie samochód K. W., zaś samochód świadka B. M. stał w niedalekiej odległości od miejsca pobicia w korku aut, który utworzył się przed rondem (...). Wymienieni świadkowie przed zdarzeniem z dnia 15 kwietnia 2016 r. nie znali oskarżonych oraz pokrzywdzonego, nie mieli z nimi żadnych sporów, konfliktów, więc nie mieli interesu w złożeniu zeznań niekorzystnych dla oskarżonych, czy pokrzywdzonego. Zeznania tych świadków należy uznać za wiarygodne również z tego względu, że były kategoryczne i konsekwentne, a ewentualne sprzeczności w zeznaniach złożonych przez świadka w toku postępowania przygotowawczego oraz sądowego nie były tego rodzaju, aby podważały ich wiarygodność. Zeznania przytoczonych świadków zasługują na wiarygodność, mimo że nie są ze sobą w pełni zgodne w zakresie przebiegu zdarzenia na rondzie (...). W szczególności wiarygodności zeznań świadka L. S. co do tego, że jeden z oskarżonych używał wobec pokrzywdzonego pałki nie sprzeciwiają się zeznania świadka B. M., świadka K. W., a także świadka A. Z., którzy zeznali, że nie widzieli takiej sytuacji. Dwaj ostatni z wymienionych świadków obserwowali przebieg zdarzenia z dalszej odległości niż świadek L. S., a ponadto sprawcy byli odwróceni plecami do świadka B. M.. W związku z tym należy przyjąć, że świadkowie B. M. oraz K. W. mogli, w odróżnieniu od świadka L. S. nie widzieć, że jeden z oskarżonych używał wobec pokrzywdzonego pałki. Zeznania wspomnianych świadków podważały nie tylko wyjaśnienia oskarżonych, ale także zeznania pokrzywdzonego Ł. W. (k. 25, k. 334-335). Sąd nie dał wiary zeznaniom pokrzywdzonego, gdyż były sprzeczne z zeznaniami świadków L. S. , B. M. , K. W. , A. Z. , które jednoznacznie podważały wersję, iż pokrzywdzony spadł z roweru, bo został uderzony przez samochód.

Zdaniem Sądu w zakresie przebiegu zdarzenia na parkingu naprzeciwko ronda (...) wyjaśnienia oskarżonych były sprzeczne z zeznaniami świadka M. W. (k. 186-188, k. 358-358v.), zeznaniami świadka M. B. (k. 211-212, k. 423-424), zeznaniami świadka S. B. (k. 213-214, k. 426-427), zeznaniami świadka H. L. (k. 19-20, k. 429v.), zeznaniami świadka D. L. (k. 16-17, k. 430-430v.), które w ocenie Sądu zasługiwały na wiarygodność. Wszyscy wymienieni świadkowie przed zdarzeniem z dnia 15 kwietnia 2016 r. nie znali oskarżonych oraz pokrzywdzonego, nie mieli z nimi żadnych sporów, konfliktów, więc nie mieli interesu w złożeniu zeznań niekorzystnych dla oskarżonych, czy pokrzywdzonego. Zeznania wymienionych świadków należy uznać za wiarygodne również z tego względu, że były kategoryczne i konsekwentne, a ewentualne sprzeczności w zeznaniach złożonych przez świadka w toku postępowania przygotowawczego oraz sądowego nie były tego rodzaju, aby podważały ich wiarygodność. Zeznania przytoczonych świadków zasługują na wiarygodność, mimo że nie są ze sobą w pełni zgodne co do przebiegu zdarzenia na parkingu. Przykładowo jedynie świadek M. W. podał, że oskarżony B. C. kopał pokrzywdzonego, zaś jedynie świadek S. B. podał, że oskarżony A. Ś. na parkingu uderzał pięściami pokrzywdzonego. Podobnie świadek H. L. wspomniał, że oskarżony B. C. nagrywał telefonem, jak oskarżony A. Ś. zadał pokrzywdzonemu cios pałką, a świadkowie M. W., S. B. oraz M. B. o tym nie wspomnieli. Zdaniem Sądu nie podważa to jednak wiarygodności zeznań wymienionych świadków, jeśli weźmie się pod uwagę dynamiczny charakter zdarzenia, okoliczność, że każdy ze świadków widział jedynie fragment zdarzenia na parkingu obok ronda (...), a nie jego całość, a także jeżeli weźmie się pod uwagę indywidualną, właściwą każdemu człowiekowi zdolność obserwacji, zapamiętywania, a następnie odtwarzania postrzeżeń.

Przebieg zdarzenia w części dotyczącej interwencji policji Sąd ustalił na podstawie zeznań świadka S. J. (k. 40-41, k. 359v.-360) oraz zeznań świadka G. A. (k. 171-172, k. 359). Sąd dał wiarę zeznaniom wymienionych świadków, gdyż znajdują wsparcie w treści notatki urzędowej (k. 1-2). Sąd dał wiarę temu dokumentowi, a także innym dokumentom zgromadzonym w sprawie, których autentyczności ani prawdziwości żadna ze stron postępowania, ani też Sąd z urzędu nie zakwestionował. Przy ocenie zachowania oskarżonego A. Ś. Sąd uwzględnił również opinię sądowo –psychiatryczną (k. 145-146). Sąd podzielił wnioski tej opinii, gdyż została sporządzona na podstawie jednorazowego, bezpośredniego badania oskarżonego, a wnioski wynikające z opinii należy uznać za kategoryczne.

Oceniając skutki zachowania oskarżonych Sąd podzielił wnioski wynikające z pisemnej opinii biegłego z zakresu chirurgii i medycyny ratunkowej lek. med. A. W. (k. 33). Przytoczona opinia została wydana na podstawie całej dokumentacji lekarskiej zgromadzonej w sprawie (k. 32). Wskazaną opinię biegłego należy uznać za pełną, a w jej treści nie ma sprzeczności. Wnioski opinii były kategoryczne i pozwoliły na wydanie rozstrzygnięcia końcowego w niniejszej sprawie.

A. Ś. został oskarżony o to, że w dniu 15 kwietnia 2016 r. ok. godz. 14.00 w G. przy rondzie (...) u zbiegu ul. (...) i ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z B. C. oraz publicznie i bez powodu, okazując rażące lekceważenie porządku prawnego, używając podczas części zdarzenia niebezpiecznego narzędzia w postaci pałki teleskopowej, którą uderzał Ł. W. w okolice ud, wziął udział w jego pobiciu, w ten sposób, że zadawał mu uderzenia pięściami i kopał go po całym ciele, w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy z pourazowym krwiakiem okularowym lewostronnym, masywnego krwiaka powieki górnej oka lewego, krwiaków podczepcowych, ran tłuczonych okolic skroniowych oraz licznych rozległych podbiegnięć krwawych kończyn dolnych, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności i funkcji (...) i tkanek miękkich-powłok ciała na okres poniżej 7 dni, narażając Ł. W. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. o czyn z art. 159 kk w zw. z art. 57a § 1 kk

B. C. został oskarżony o to, że w dniu 15 kwietnia 2016 r. ok. godz. 14.00 w G. przy rondzie (...) u zbiegu ul. (...) i ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. Ś. oraz publicznie i bez powodu, okazując rażące lekceważenie porządku prawnego, wziął udział w pobiciu Ł. W., w ten sposób, że zadawał mu uderzenia pięściami i kopał go po całym ciele, przy czym A. Ś. uderzał również Ł. W. po udach pałką teleskopową, w wyniku czego doznał on obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy z pourazowym krwiakiem okularowym lewostronnym, masywnego krwiaka powieki górnej oka lewego, krwiaków podczepcowych, ran tłuczonych okolic skroniowych oraz licznych rozległych podbiegnięć krwawych kończyn dolnych, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności i funkcji (...) i tkanek miękkich-powłok ciała na okres poniżej 7 dni, narażając Ł. W. na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. o czyn z art. 159 kk w zw. z art. 57a § 1 kk

Oskarżony A. Ś. w swych wyjaśnieniach częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, zaś oskarżony B. C. w swych wyjaśnieniach przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Zdaniem Sądu w swych wyjaśnieniach oskarżeni jedynie werbalnie poczuwali się do odpowiedzialności za zarzucany im czyn zabroniony, natomiast w istocie w zakresie przebiegu zdarzenia ich wyjaśnienia były sprzeczne z zeznaniami świadków, na podstawie których sąd ustalił przebieg zdarzenia będącego przedmiotem tego postępowania. W ocenie Sądu w świetle materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie popełnienie przez oskarżonych zarzucanego im czynu przestępnego nie ulegało wątpliwości. Wniosek ten wynikał w zakresie przebiegu zdarzenia na rondzie (...) z zeznań świadka L. S. (k. 271-272, k. 359-359v.), zeznań świadka B. M. (k. 13v.-14, k. 357v.-358), zeznań świadka K. W. (k. 4-5, k. 449v.), a także zeznań świadka A. Z. (k. 22-23, k. 450), którym Sąd dał wiarę. Na podstawie wymienionych dowodów Sąd ustalił, że, po uprzednim przewróceniu się przez Ł. W., oskarżony B. C. psiknął w jego stronę gazem pieprzowym, po czym oskarżony A. Ś. uderzał leżącego Ł. W. pałką teleskopową, a oskarżony B. C. zadawał mu uderzenia nogą i rękoma po całym ciele. Następnie każdy z oskarżonych zadawał mu uderzenia pięścią po całym ciele. W trakcie pobicia oskarżeni B. C. oraz A. Ś. mieli na przemian w rękach pojemnik z gazem, którego używali, pryskając w kierunku leżącego Ł. W..

Z kolei w zakresie przebiegu zdarzenia na parkingu naprzeciwko ronda (...) popełnienie przez oskarżonych zarzucanego im czynu zabronionego wynikało z zeznań świadka M. W. (k. 186-188, k. 358-358v.), zeznań świadka M. B. (k. 211-212, k. 423-424), zeznań świadka S. B. (k. 213-214, k. 426-427), zeznań świadka H. L. (k. 19-20, k. 429v.), zeznań świadka D. L. (k. 16-17, k. 430-430v.), które w ocenie Sądu zasługiwały na wiarygodność. Na podstawie tych dowodów Sąd przyjął, że na parkingu oskarżony B. C. trzymał Ł. W., a oskarżony A. Ś. zadawał mu uderzenia pałką teleskopową. Z wymienionych dowodów wynika także, że w tym fragmencie zdarzenia oskarżony A. Ś. używał wobec pokrzywdzonego gazu, a także uderzał go rękoma po całym ciele, zaś oskarżony B. C. go kopał po całym ciele.

W wyniku zachowania oskarżonych A. Ś. oraz B. C. , ustalonego na podstawie powyższych dowodów, a także opinii biegłego (k. 33) pokrzywdzony Ł. W. w wyniku zdarzenia z dnia 15 kwietnia 2016 r. doznał stłuczenia głowy z pourazowym krwiakiem okularowym lewostronnym, masywnym krwiakiem powieki górnej oka lewego, krwiakami podczepcowymi i ranami tłuczonymi okolic skroniowych, które to obrażenia naruszyły czynności centralnego układu nerwowego i tkanek miękkich na okres poniżej siedmiu dni. Zdaniem biegłego, biorąc pod uwagę przytoczone obrażenia, w wyniku zdarzenia doszło do narażenia Ł. W. na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Z tych też względów Sąd ocenił zachowanie oskarżonych jako udział w pobiciu pokrzywdzonego i uznał oskarżonych, działających wspólnie i w porozumieniu, za winnych popełnienia czynu zabronionego określonego w art. 158 § 1 k.k. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie pozwalał na ustalenie, który z oskarżonych spowodował obrażenia ciała u pokrzywdzonego, więc skutki określone w art. 157 § 2 k.k. nie mogły stanowić elementu podstawy skazania. W orzecznictwie został wyrażony słuszny pogląd podzielany przez sąd orzekający w tym składzie, wedle którego „kumulatywny zbieg między przepisami art. 158 § 1 KK i art. 157 § 1 KK może zachodzić jedynie wówczas, gdy określony sprawca biorący udział w pobiciu, które mogło doprowadzić do utraty życia albo do ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, zbiega się m.in. z umyślnym spowodowaniem naruszenia czynności narządu ciała na czas powyżej siedmiu dni. Innymi słowy, gdy bezspornym jest, że to właśnie działanie określonego sprawcy powoduje uszkodzenia ciała uczestnika zdarzenia, określone w art. 157 § 1 KK” (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 12 grudnia 2006 r., WA 33/06, OSNwSK 2006, poz. 2419).

Zdaniem Sądu zachowanie oskarżonych było umyślne, a więc intencjonalne w tym znaczeniu, że zadając pokrzywdzonemu uderzenia po całym ciele chcieli, aby został on narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Brak było żadnych przeciwwskazań, aby ocenić zachowanie oskarżonych jako umyślne. W szczególności oskarżony A. Ś. nie jest osobą chorą psychicznie, upośledzoną umysłowo, nie cierpi na zaburzenia innych czynności psychicznych (opinia sądowo –psychiatryczna - k. 145-146).

W niniejszej sprawie zachowanie oskarżonych A. Ś. oraz B. C. stanowiło umyślny zamach na zdrowie pokrzywdzonego. Oskarżeni działali publicznie, gdyż ich zachowanie było możliwe do zaobserwowania przez nieokreślony krąg osób znajdujących się w czasie zdarzenia w okolicach ronda (...) w G.. Oskarżeni atakowali pokrzywdzonego bez powodu. Przesłanka występku o charakterze chuligańskim „działania bez powodu” odnosi się do motywacji (pobudek) podjętego działania. Niewątpliwie ma ona charakter subiektywny, ale oceniana powinna być na podstawie przyjmowanych w społeczeństwie kryteriów, ocen i wartości. W toku postępowania nie udało się ustalić, jaki był motyw działania oskarżonych. Z zeznań świadka B. M. (k. 357v.) wynikało jedynie, że przed zadaniem ciosów pokrzywdzonemu „jeden z mężczyzn krzyknął do Ł. W., że ten obraził jego matkę”. Oskarżeni nie składali wyjaśnień w zakresie okoliczności, o jakich mówił świadek, dlatego też sąd, że słowa wypowiedziane przez jednego z oskarżonych nie wykluczały ustalenia, że pobili oni pokrzywdzonego „bez powodu” w rozumieniu art. 115 § 21 k.k. Oskarżeni oraz pokrzywdzony zgodnie negowali przynależność do grup kibiców klubów sportowych, którzy w G. są dla siebie wrogami. Niemniej, biorąc pod uwagę doświadczenie życiowe, a także doświadczenie procesowe z innych spraw, z których wynikało, że oskarżeni oraz pokrzywdzony przynależą do walczących ze sobą grup kibiców, należało przyjąć, że przyczyną zdarzenia z dnia 15 kwietnia 2016 r. mogły być kwestie związane z tą przynależnością. Zdaniem Sądu zaatakowanie pokrzywdzonego przez oskarżonych z tego powodu należało potraktować jako „bez powodu” w rozumieniu art. 115 § 21 k.k. W orzecznictwie wyrażono słuszny pogląd, wedle którego walka o wpływy w środowiskach przestępczych, którymi kierowali się oskarżeni, nie należy do katalogu wartości akceptowanych społecznie, które pozwalałyby na przyjęcie, że mieli powód, chociażby błahy w rozumieniu art. 115 § 21 KK, aby uczestniczyć w bójce (tak Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 31 października 2012 r., II AKa 121/12, Krakowskie Zeszyty Sądowe 2013, nr 3, poz. 58). Zdaniem Sądu podobny pogląd należy zająć w niniejszej sprawie, traktując zachowanie oskarżonych jako walkę o wpływy w środowiskach kibiców klubów sportowych, czy też jako walkę między kibicami wrogich klubów sportowych. Zdaniem Sądu takie zachowanie oskarżonych należy potraktować jako „bez powodu” w rozumieniu art. 115 § 21 k.k. Oskarżeni dopuszczając się przestępstwa, ujawnili w ten sposób swój pogardliwy stosunek do porządku prawnego. Zachowanie oskarżonych wywołało wszakże oburzenie, zgorszenie, a także lęk u osób, które przypadkowo znajdując się w czasie zdarzenia w okolicach ronda (...) były świadkami pobicia pokrzywdzonego. Z tych też wszystkich względów zdaniem sądu zachowanie oskarżonych stanowiło występek o charakterze chuligańskim w rozumieniu art. 115 § 21 k.k.

Oskarżony A. Ś. w trakcie zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania używał wobec pokrzywdzonego narzędzia określanego przez świadków mianem pałki teleskopowej. Zdaniem Sądu przedmiot ten jednak nie należy do kategorii przedmiotów podobnie niebezpiecznych do noża albo broni palnej wymienionych w art. 159 k.k. Wymieniony przedmiot – jak trafnie wskazuje się w orzecznictwie (tak trafnie Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 27 lutego 2013 r., II AKa 26/13, Legalis nr 999501, a także Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 20 stycznia 2010 r., II AKa 260/09, Lex nr 577158) oraz w doktrynie (tak V. Konarska –Wrzosek, Kodeks karny. Komentarz, pod red. V. Konarskiej –Wrzosek, Warszawa 2016, s. 776) – nie ma w sobie cech niebezpieczności podobnej do broni palnej lub noża. Oskarżony A. Ś. , a także oskarżony B. C. używali w trakcie zdarzenia wobec pokrzywdzonego gazu pieprzowego. Wymieniony przedmiot – jak trafnie wskazuje się w orzecznictwie – nie ma w sobie cech niebezpieczności podobnej do broni palnej lub noża (tak trafnie Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 27 lutego 2013 r., II AKa 26/13, Legalis nr 999501, a także Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 20 października 2011 r., II AKa 315/11, OSAW 2012, nr 4, poz. 262).

Występek przewidziany w art. 158 § 1 k.k. jest zagrożony karą pozbawienia wolności do 3 lat, przy czym w świetle art. 57a § 1 k.k. z uwagi na ustalenie popełnienia występku o charakterze chuligańskim wymierzona kara nie mogła być niższa niż ustawowe zagrożenie zwiększone o połowę. Rozważając w tych ramach wymiar kary wobec oskarżonego A. Ś. Sąd uwzględnił następujące okoliczności. Mając na względzie dyrektywę proporcjonalności kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego, Sąd na niekorzyść oskarżonego potraktował rozmiary obrażeń doznanych w wyniku zdarzenia z dnia 15 kwietnia 2016 r. przez pokrzywdzonego Ł. W.. Jak wynika z opinii biegłego doznał on stłuczenia głowy z pourazowym krwiakiem okularowym lewostronnym, masywnym krwiakiem powieki górnej oka lewego, krwiakami podczepcowymi i ranami tłuczonymi okolic skroniowych, które to obrażenia naruszyły czynności centralnego układu nerwowego i tkanek miękkich na okres poniżej siedmiu dni (k. 33). Na niekorzyść oskarżonego sąd potraktował zadawanie przez niego uderzeń pokrzywdzonemu nie tylko pięściami, nogami, ale także przedmiotem określonym jako pałka teleskopowa. Z zeznań świadków wynika, że oskarżony A. Ś. uderzał pokrzywdzonego tą pałką zarówno na rondzie (...), jak również na parkingu naprzeciwko ronda (...). Na niekorzyść oskarżonego sąd potraktował jego brutalny sposób działania. Brutalność zachowania oskarżonego wynikała z zeznań świadków, a także z opinii biegłego. W tym kontekście należy wskazać, że świadek L. S. podała, że oskarżeni tak bili pokrzywdzonego, że „zaraz go zabiją”, nigdy nie widziała ona, że „tak można bić człowieka”, „dla mnie to było brutalne” (k. 359v.). Świadek B. M. podał, że napastnicy byli „bardzo agresywni, zachowywali się jak w amoku”, „zachowywali się, jakby chcieli zatłuc go na śmierć” (k. 14). Z kolei świadek K. W. zeznał, iż obserwując pobicie „był przekonany, że zabiją leżącego” (k. 5). Świadek M. W. powiedział zaś, że „sprawcy byli bardzo brutalni”, „pobicie było bardzo mocne, sprawcy bili w taki sposób, jakby chcieli zabić”, a jeden ze sprawców „miał pianę na ustach” (k. 187). Przytoczoną ocenę zachowania oskarżonego potwierdził biegły, który w opinii podał, iż obrażenia u pokrzywdzonego powstały w wyniku brutalnego pobicia, a sprawcy działali z użyciem dużej siły (k. 33). Z zeznań świadków wynika, że oskarżony A. Ś. zarówno na rondzie, jak i na parkingu używał wobec pokrzywdzonego gazu pieprzowego, co również należało potraktować jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary. Podobnie należało ocenić również to, że jak wynika z zeznań świadków oskarżony A. Ś. używał wobec pokrzywdzonego wulgaryzmów, pluł na niego i polewał go wodą. W ramach dyrektywy prewencji indywidualnej na niekorzyść tego oskarżonego Sąd potraktował uprzednią karalność za przestępstwa. A. Ś. był karany wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 21 grudnia 2012 r. w sprawie o sygn. (...) za ciąg trzech przestępstw z art. 278 § 1 k.k. na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności (k. 179), wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 27 maja 2014 r. w sprawie o sygn. (...) za przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. na karę 5 miesięcy ograniczenia wolności (k. 180-182), wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 30 września 2014 r. w sprawie o sygn. (...) za przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności (k. 183), a także wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 11 maja 2015 r. w sprawie o sygn. (...) za przestępstwo z art. 292 § 1 k.k., a także za ciąg przestępstw z art. 291 § 1 k.k. na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby, a także na karę łączną 100 stawek dziennych grzywny (k. 184). Na korzyść oskarżonego przemawiał jego stosunkowo młody wiek, jako że w czasie popełnienia przypisanego mu czyn ukończył 21 lat. Zdaniem sądu na korzyść oskarżonego nie przemawiało natomiast przeproszenie przez oskarżonego pokrzywdzonego w trakcie rozprawy (k. 331), gdyż było ono jedynie podyktowane celami procesowymi, być może chęcią uchylenia tymczasowego aresztowania, bądź wymierzeniem łagodnej kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Za taką oceną przeprosin oskarżonego przemawia treść jego wyjaśnień złożonych przed sądem (k. 331-332), w których jedynie werbalnie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy jego wyjaśnienia nie były zgodne z zeznaniami świadków, a zatem zdaniem sądu nie były szczere i prawdziwe.

Mając na względzie wszystkie powyżej opisane okoliczności Sąd uznał, że należało wymierzyć wobec oskarżonego A. Ś. na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. karę 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności. Wymiar tej kary odpowiada zdaniem Sądu stopniowi społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, który należy ocenić jako znaczny. W ocenie Sądu kara co do jej rodzaju i wymiaru nie przekracza stopnia winy oskarżonego, który należy uznać podobnie za znaczny. Sąd wymierzając karę pozbawienia wolności w tym wymiarze wyszedł z przekonania, że jej rodzaj odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej. Zdaniem Sądu poprzednia karalność oskarżonego za przestępstwa przemawiała za tym, że czyn, który popełnił oskarżony nie miał charakteru wyjątkowego i stanowił wyraz lekceważenia i nieakceptowania zasad współżycia w społeczeństwie. W świetle tych okoliczności nie ulega zatem wątpliwości, że dla powstrzymania oskarżonego przed popełnieniem innego lub podobnego przestępstwa za konieczne należy uznać wymierzenie mu kary pozbawienia wolności, której wykonanie nie będzie warunkowo zawieszone. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, a także społeczności, w której porusza się oskarżony, że pobicie innego człowieka spotyka się z reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Taki czytelny przekaz zdaniem Sądu jest w niniejszej sprawie szczególnie uzasadniony. Oskarżony, podobnie jak pokrzywdzony należą do grup kibiców wrogich klubów w G.. W tym kontekście należy uzmysłowić kibicom tych klubów, że zdrowie człowieka zasługuje na ochronę, bez względu na to, do jakiej grupy należą dane osoby, a zachowania przeciwko zdrowiu, czy życiu tych ludzi nie popłacają, gdyż spotykają się ze stosunkowo szybką reakcją organów ochrony prawa. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym wyroku.

Na poczet kary należało zaliczyć rzeczywisty okres pozbawienia wolności (k. 49, k. 350), o czym na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. orzeczono jak w punkcie 2-gim wyroku.

Ustalenie, że oskarżony A. Ś. popełnił przypisany mu czyn w warunkach określonych w art. 115 § 21 k.k., powodowało konieczność orzeczenia nawiązki, o czym na podstawie art. 57a § 2 k.k. orzeczono jak w punkcie 3-cim wyroku, gdyż było to obligatoryjne. Określając wysokość nawiązki sąd miał na uwadze stanowisko pokrzywdzonego wyrażone w toku rozprawy, w trakcie której nie był on szczególnie zainteresowany uzyskaniem gratyfikacji finansowej.

Występek przewidziany w art. 158 § 1 k.k. jest zagrożony karą pozbawienia wolności do 3 lat, przy czym w świetle art. 57a § 1 k.k. z uwagi na ustalenie popełnienia występku o charakterze chuligańskim wymierzona kara nie mogła być niższa niż ustawowe zagrożenie zwiększone o połowę. Rozważając w tych ramach wymiar kary wobec oskarżonego B. C. Sąd uwzględnił następujące okoliczności. Mając na względzie dyrektywę proporcjonalności kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego, Sąd na niekorzyść oskarżonego potraktował rozmiary obrażeń doznanych w wyniku zdarzenia z dnia 15 kwietnia 2016 r. przez pokrzywdzonego Ł. W.. Jak wynika z opinii biegłego doznał on stłuczenia głowy z pourazowym krwiakiem okularowym lewostronnym, masywnym krwiakiem powieki górnej oka lewego, krwiakami podczepcowymi i ranami tłuczonymi okolic skroniowych, które to obrażenia naruszyły czynności centralnego układu nerwowego i tkanek miękkich na okres poniżej siedmiu dni (k. 33). Na niekorzyść oskarżonego sąd potraktował zadawanie przez niego uderzeń pokrzywdzonemu nie tylko pięściami, ale także nogami. Na niekorzyść oskarżonego B. C. sąd potraktował jego brutalny sposób działania. Brutalność zachowania oskarżonego wynikała z zeznań świadków, a także z opinii biegłego. W tym kontekście należy wskazać, że świadek L. S. podała, że oskarżeni tak bili pokrzywdzonego, że „zaraz go zabiją”, nigdy nie widziała ona, że „tak można bić człowieka”, „dla mnie to było brutalne” (k. 359v.). Świadek B. M. podał, że napastnicy byli „bardzo agresywni, zachowywali się jak w amoku”, „zachowywali się, jakby chcieli zatłuc go na śmierć” (k. 14). Z kolei świadek K. W. zeznał, iż obserwując pobicie „był przekonany, że zabiją leżącego” (k. 5). Świadek M. W. powiedział zaś, że „sprawcy byli bardzo brutalni”, „pobicie było bardzo mocne, sprawcy bili w taki sposób, jakby chcieli zabić”, a jeden ze sprawców „miał pianę na ustach” (k. 187). Przytoczoną ocenę zachowania oskarżonego potwierdził biegły, który w opinii podał, iż obrażenia u pokrzywdzonego powstały w wyniku brutalnego pobicia, a sprawcy działali z użyciem dużej siły (k. 33). Z zeznań świadków wynika, że oskarżony B. C. na rondzie (...) używał wobec pokrzywdzonego gazu pieprzowego, co należało potraktować jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary. Podobnie należało ocenić również to, że jak wynika z zeznań świadków oskarżony B. C. używał wobec pokrzywdzonego wulgaryzmów, a także pluł na niego. W ramach dyrektywy prewencji indywidualnej na korzyść tego oskarżonego Sąd potraktował uprzednią niekaralność za przestępstwa. Zdaniem sądu na korzyść oskarżonego nie przemawiało natomiast przeproszenie przez oskarżonego pokrzywdzonego w trakcie rozprawy (k. 333), gdyż było ono jedynie podyktowane celami procesowymi, być może oczekiwaniem uchylenia tymczasowego aresztowania, czy też wymierzeniem łagodnej kary. Za taką oceną przeprosin oskarżonego przemawia treść jego wyjaśnień złożonych przed sądem (k. 332-333), w których jedynie werbalnie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas gdy jego wyjaśnienia nie były zgodne z zeznaniami świadków, a zatem zdaniem sądu nie były szczere i prawdziwe.

Mając na względzie wszystkie powyżej opisane okoliczności Sąd uznał, że należało wymierzyć wobec oskarżonego B. C. na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. karę 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności. Wymiar tej kary odpowiada zdaniem Sądu stopniowi społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, który należy ocenić jako znaczny. W ocenie Sądu kara co do jej rodzaju i wymiaru nie przekracza stopnia winy oskarżonego, który należy uznać podobnie za znaczny. Sąd wymierzając karę pozbawienia wolności w tym wymiarze wyszedł z przekonania, że jej rodzaj odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej. Oskarżony nie był wcześniej karany za przestępstwa. Mimo to zdaniem sądu zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonego uzasadniało wymierzenie mu kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 1 miesiąca. Oskarżony, który urodził się w (...) r. jest osobą dojrzałą, zdającą sobie sprawę ze swojego postępowania, a w efekcie zdolną do ponoszenia konsekwencji za swoje zachowanie. Mimo uprzedniej niekaralności dla powstrzymania oskarżonego przed popełnieniem innego lub podobnego przestępstwa za konieczne należało uznać wymierzenie mu kary pozbawienia wolności, której wykonanie nie będzie warunkowo zawieszone. Oskarżony w trakcie postępowania nie wyraził – zdaniem Sądu – szczerego żalu za swoje zachowanie, nie wyraził skruchy. Gdyby jego oświadczenie złożone w trakcie rozprawy o przeproszeniu pokrzywdzonego (k. 333) miało zostać potraktowane jako szczere, to zdaniem sądu oskarżony powinien złożyć szczere wyjaśnienia, w których powinien ujawnić wszystkie okoliczności dotyczące przebiegu zdarzenia. Tak jednak się nie stało, gdyż jego wyjaśnienia złożone przed sądem były w przeważającej mierze niezgodne z zeznaniami świadków, na podstawie których sąd ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie. W świetle tych okoliczności nie ulega zatem wątpliwości, że dla powstrzymania oskarżonego przed popełnieniem innego lub podobnego przestępstwa za konieczne należy uznać wymierzenie mu kary pozbawienia wolności, której wykonanie nie będzie warunkowo zawieszone. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, a także społeczności, w której porusza się oskarżony, że pobicie innego człowieka spotyka się z reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Taki czytelny przekaz zdaniem Sądu jest w niniejszej sprawie szczególnie uzasadniony. Oskarżony, podobnie jak pokrzywdzony należą do grup kibiców wrogich klubów w G.. W tym kontekście należy uzmysłowić kibicom tych klubów, że zdrowie człowieka zasługuje na ochronę, bez względu na to, do jakiej grupy należą dane osoby, a zachowania przeciwko zdrowiu, czy życiu tych ludzi nie popłacają, gdyż spotykają się ze stosunkowo szybką reakcją organów ochrony prawa. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 4-tym wyroku.

Kara pozbawienia wolności wymierzona wobec oskarżonego B. C. jest niższa o 4 miesiące niż kara wymierzona wobec oskarżonego A. Ś. . Zdaniem Sądu w ten sposób zachowana została tzw. wewnętrzna sprawiedliwość wyroku. W odróżnieniu od oskarżonego A. Ś. , oskarżony B. C. nie był wcześniej karany za przestępstwa, a w trakcie zdarzenia z dnia 15 kwietnia 2016 r. nie uderzał pokrzywdzonego przy użyciu pałki teleskopowej.

Na poczet kary orzeczonej wobec oskarżonego B. C. należało zaliczyć rzeczywisty okres pozbawienia wolności (k. 58, k. 349), o czym na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. orzeczono jak w punkcie 5-tym wyroku.

Z ustaleń wynikało, że oskarżeni używali wobec pokrzywdzonego gazu pieprzowego, którego pojemnik później policjanci zabezpieczyli na balkonie jednego z mieszkań. W związku z tym, że oskarżony B. C. użył jako pierwszy wobec pokrzywdzonego gazu pieprzowego, sąd przyjął, że stanowił on jego własność. Wymieniony przedmiot służył do popełnienia przestępstwa, gdyż „pomógł” oskarżonemu ograniczyć sposób obrony pokrzywdzonego. Dlatego też należało orzec przepadek tego przedmiotu, o czym na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeczono jak w punkcie 6-tym wyroku.

Ustalenie, że oskarżony B. C. popełnił przypisany mu czyn w warunkach określonych w art. 115 § 21 k.k., powodowało konieczność orzeczenia nawiązki, o czym na podstawie art. 57a § 2 k.k. orzeczono jak w punkcie 7-mym wyroku, gdyż było to obligatoryjne. Określając wysokość nawiązki sąd miał na uwadze stanowisko pokrzywdzonego wyrażone w toku rozprawy, który nie był szczególnie zainteresowany uzyskaniem gratyfikacji finansowej.

Zabezpieczone w toku postępowania aparaty telefoniczne wraz z kartami SIM nie miały związku ze zdarzeniem z dnia 15 kwietnia 2016 r., dlatego też na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. należało zwrócić je oskarżonym, o czym orzeczono jak w punkcie 8-mym i 9-tym wyroku.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd w punkcie 10-tym wyroku zwolnił oskarżonych w całości od obowiązku uiszczenia opłaty, zwolnił ich także od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, którymi obciążył Skarb Państwa. Podejmując takie rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie okoliczność, że obecnie oskarżeni nie mają dochodów pozwalających im pokrycie tych należności (k. 64, k. 68).