Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 31 marca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Goss-Kokot

Sędziowie: SSA Katarzyna Wołoszczak

SSA Katarzyna Schönhof-Wilkans (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Karolina Majchrzak

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy A. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

o zaległe składki

na skutek zażalenia A. C.

na postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 28 października 2015 r. sygn. akt VIII U 757/13

postanawia:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zarządzeniem z 12 września 2016 r. wezwano pełnomocnika odwołującego do uiszczenia w terminie 7 dni od doręczenia wezwania, opłaty podstawowej od zażalenia 30 zł pod rygorem odrzucenia zażalenia. Mimo skutecznie doręczonego 3 października 2016 r. wezwania, pełnomocnik odwołującego w wymaganym terminie nie uiścił opłaty podstawowej od zażalenia.

Postanowieniem z 28 października 2016 r. w sprawie VIII U 757/13, Sąd Okręgowy w Poznaniu odrzucił zażalenie A. C. na postanowienie z 4 sierpnia 2016 r. o odrzuceniu zażalenia z uwagi na nieuiszczenie należnej opłaty.

Od powyższego postanowienia odwołujący, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł zażalenie, zaskarżając je w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego poprzez zastosowanie art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 k.p.c. sprzecznego z art. 176 ust. 1 Konstytucji RP, art. 32 ust. 1 Konstytucji RP oraz z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Podnosząc powyższy zarzut, wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia lub zawieszenie niniejszego postępowania, celem zwrócenia się do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym co do zgodności art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 k.p.c. z art. 176 ust. 1, art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 k.p.c. będąca podstawą odrzucenia zażalenia pozostaje w sprzeczności z wyrażoną w art. 176 ust. 1 Konstytucji RP zasadą o co najmniej dwuinstancyjnym postępowaniu sądowym, która to znów stanowi gwarancję umożliwiającą usuwanie błędów, omyłek i innych uchybień popełnionych w sądach pierwszej instancji. W ocenie skarżącego postanowienie Sądu I instancji o odrzuceniu zażalenia jest zbyt daleko idące, albowiem stanowisko w nim wyrażone w istotny sposób ogranicza prawo ubezpieczonego do Sądu i uniemożliwia odwołującemu merytoryczną kontrolę instancyjną zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Wniesione zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Argumentacja skarżącego dotyczącego tego, jakoby Sąd Okręgowy niezasadnie zastosował art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 k.p.c. albowiem są one sprzeczne z art. 176 ust. 1 Konstytucji RP, art. 32 ust. 1 Konstytucji RP oraz z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, była zupełnie nietrafna.

W rozpoznawanej sprawie, nie sposób uznać, że wskutek zaskarżonego postanowienia, Sąd Okręgowy poprzez odrzucenie zażalenia ograniczył prawo ubezpieczonego do sądu i uniemożliwił mu merytoryczną kontrolę instancyjną orzeczenia. Treść kwestionowanych przepisów proceduralnych jest w tej sprawie jasna i nie budzi żadnych wątpliwości.

Przypomnieć zatem należy, że zgodnie z art. 126 ² § 1 k.p.c. Sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie została uiszczona należna opłata. Art. 36 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 623), wprost natomiast stanowi, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych i w sprawach odwołań rozpoznawanych przez sąd pracy i ubezpieczeń społecznych pobiera się opłatę podstawową w kwocie 30 złotych wyłącznie od apelacji, zażalenia, skargi kasacyjnej i skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Wobec tego, skoro odwołujący, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, stosownie do cytowanego przepisu nie uiścił opłaty 30 zł od wywiedzionego zażalenia w zakreślonym przez Sąd Okręgowy terminie, z wprost wskazanym rygorem jego odrzucenia, Sąd I instancji prawidłowo odrzucił zażalenie skarżącego stosowanie do art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. Stanowisko skarżącego zawarte w wywiedzionym zażaleniu nie mogło w żaden sposób podważyć prawidłowości orzeczenia Sądu Okręgowego. Skarżący nie przedstawił bowiem żadnych argumentów wskazujących na wadliwość kwestionowanego postanowienia. Siedmiodniowy termin zakreślony w zarządzeniu wzywającym do uzupełnienia braków formalnych zażalenia, zgodnie z art. 130 § 1 k.p.c. w zw. z art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., jest terminem zawitym i po jego bezskutecznym upływie zażalenie podlega odrzuceniu.

W przedmiotowej sprawie odwołujący złożył zażalenie nieopłacone wymaganą opłatą. Sąd Okręgowy wezwał pełnomocnika odwołującego do uzupełnienia braku formalnego zażalenia, poprzez jego opłacenie w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia zażalenia. Wezwanie zostało w sposób prawidłowy doręczone 3 października 2016 r., zgodnie z treścią art. 133 § 3 k.p.c. Mimo, iż pełnomocnik odwołującego odebrał wezwanie do uzupełnienia braków formalnych zażalenia, nie dokonał czynności procesowej, do której był wezwany. Powyższy stan jest bezsporny. Z tych okolicznościach sprawy wynika zatem, że to pełnomocnik procesowy odwołującego, na skutek swego zaniechania, uniemożliwił Sądowi merytoryczne rozpoznanie sprawy. Zupełnie niezrozumiałym jest tym samym czynienie przez skarżącego zarzutów Sądowi Okręgowemu, skoro to właśnie pełnomocnik nie dostosował się do wezwania Sądu I instancji.

Tożsamego rodzaju zaniedbanie czynności, do jakich pełnomocnik odwołującego był zobowiązany, zaistniało podczas rozpoznawania apelacji odwołującego, która to ostatecznie postanowieniem z 9 lutego 2016 r. została odrzucona. Decyzja Sądu Okręgowego i w tej mierze wynikała z zaniedbań leżących po stronie profesjonalnego pełnomocnika odwołującego. Przypomnieć bowiem należy, że postanowieniem z 7 stycznia 2016 r. Sąd Okręgowy oddalił wniosek odwołującego z 9 grudnia 2015 r. o zwolnienie od kosztów sądowych. Z uwagi na takie rozstrzygnięcie oraz okoliczność, iż odwołujący był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego, Sąd Okręgowy, stosownie do art. 112 ust. 3 ww. ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nie miał obowiązku wzywania go do opłacenia złożonego pisma. Profesjonalny pełnomocnik odwołującego, po otrzymaniu postanowienia Sądu oddalającego wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych, winien był samodzielnie, w tygodniowym terminie, opłacić wniesioną apelację. W orzecznictwie podkreślono już także, że przyjęta powyżej wykładnia nie narusza art. 45 Konstytucji przez pozbawienie możliwości sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy, ponieważ wprowadzony obowiązek nie jest dla profesjonalisty skomplikowany, a wcześniej obowiązujący art. 130 ² § 3 k.p.c. przyjmujący tożsame założenia, nie został zakwestionowany przez Trybunał Konstytucyjny, którego kontroli został poddany (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 28 maja 2009 r., P 87/08, OTK-A 2009/5/72 oraz z 14 września 2009 r., SK 47/07, OTK-A 2009/8/122 - cyt. za: postanowienie Sądu Najwyższego z 21 lipca 2011 r., V CZ 30/11, niepublikowane). W analizowanej sprawie, orzeczenie zostało odebrane przez pełnomocnika odwołującego 13 stycznia 2016 r., a zatem termin do dokonania przez niego wpłaty 30 zł tytułem opłaty od apelacji upływał 20 stycznia 2016r. Pełnomocnik odwołującego dopiero jednak 27 stycznia 2016 r. dokonał wpłaty 30 zł tytułem opłaty od apelacji. W tych okolicznościach nie ulegało zatem wątpliwości, że to profesjonalny pełnomocnik odwołującego uchybił przepisom prawa procesowego, w konsekwencji czego Sąd Okręgowy nie miał innej możliwości, jak tylko odrzucić apelację A. C..

Mając zatem na uwadze powyższe rozważania, Sąd Apelacyjny wskazuje, że to profesjonalny pełnomocnik odwołującego uchybił zawitemu terminowi do uzupełnienia braków formalnych zażalenia i to na skutek jego zaniechania zaktualizowała się podstawa do odrzucenia wniesionego zażalenia. Argumenty podnoszone przez skarżącego, mające niejako przerzucić odpowiedzialność na Sąd Okręgowy za braki powstałe z jego winy, należało zatem uznać za pozbawione jakiejkolwiek racji. W analizowanej sprawie Sąd nie dostrzega bowiem żadnych podstaw do tego, aby mieć wątpliwość co do zgodności art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 k.p.c. z art. 176 ust. 1 Konstytucji RP, art. 32 ust. 1 Konstytucji RP oraz z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, a w konsekwencji tego, aby na tej podstawie uchylić zaskarżone postanowienie lub zawiesić niniejsze postępowania, celem zwrócenia się do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym co do zgodności art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 k.p.c. z art. 176 ust. 1, art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji RP.

Reasumując, Sąd Apelacyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu z 28 października 2016 r. odpowiada prawu i w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do jakiejkolwiek ingerencji w to rozstrzygnięcie.

Z uwagi na powyższe, Sąd Apelacyjny uznając zażalenie za bezzasadne, oddalił zażalenie na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.