Pełny tekst orzeczenia

IX Ka 300/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2017r.

Sąd Okręgowy w Toruniu - IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Aleksandra Nowicka

Protokolant st. sekr. sąd. Michał Kozłowski

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2017 roku

sprawy P. J. obwinionego z art. 86§2 kw i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 12 stycznia 2017 roku sygn. akt XII W 2234/15

I. uchyla zaskarżony wyrok i na mocy art. 5§1 pkt 4 k.p.o w. w zw. Z art. 45§1 k.w. umarza postępowanie w sprawie;

II. wydatkami postępowania w całości obciąża Skarb Państwa.

IX Ka 300/17

UZASADNIENIE

P. J. był obwiniony o to, że w dniu 22 kwietnia 2015 r. około godz., 18:50 w miejscowości Z. na ul. (...), kierując pojazdem m-ki O. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości, tj. (1,19 mg/l, 1,16 mg/l) wykonując manewr cofania uszkodził pojazd marki M. (...) o nr rej. (...). Następnie w miejscowości K. na ul. (...) na wysokości posesji nr (...) kierując w/w pojazdem w wyniku niedostosowania prędkości do warunków drogowych zjechał z drogi na pobocze uderzając w przydrożne krzaki. Czynem swym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86§2 kw, art. 86§3 kw

Sąd Rejonowy w Toruniu wyrokiem z dnia 12 stycznia 2017r. orzekł, że :

I. Obwinionego P. J. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym ustaleniem, że stanowi on wykroczenie art. 86§1 kw i za to w myśl art. 86§1 kw wymierza mu karę 2.000 (dwóch tysięcy) złotych grzywny;

II. Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwustu) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go zryczałtowanymi wydatkami poniesionymi w toku postępowania w kwocie 100 (stu) złotych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca obwinionego zaskarżając wyrok w całości.

Wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania polegającą na:

1. Dowolnym ustaleniu spowodowania przez obwinionego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym w sytuacji gdy nie przyznał się on do winy, a jego wyjaśnienia zostały potwierdzenie zeznaniami świadka P.,

2. oddaleniu wniosku o przesłuchanie świadka M. S. i uznanie, ze wniosek ten zmierzał do przedłużania postępowania

Powołując się na powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzuconego mu czynu.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca obwinionego wniósł o umorzenie postępowania z uwagi na przedawnienie karalności czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego była bezzasadna.

Podzielając ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy oraz akceptując wynikające z niej ustalenia faktyczne, nie sposób zgodzić się z zarzutami apelacji.

Przypomnieć należy, iż dla skuteczności środka odwoławczego zarzucającego błąd w ustaleniach faktycznych (bo taki w istocie zarzut podniósł skarżący) i wadliwą ocenę dowodów nie jest wystarczające samo wykazywanie, że określona grupa dowodów pozwala na przyjęcie, iż zdarzenie mogło mieć inny przebieg niż przyjęty przez sąd orzekający przy wyrokowaniu. Należy bowiem wykazać, którym wskazaniom wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego uchybił sąd, czyniąc kwestionowane ustalenia i jakie konkretnie popełnił błędy w swoich ocenach, czego skarżący we wniesionej apelacji nie uczynił, przez co jego apelacja jest li tylko hasłowa.

Zastrzeżeń skarżącego, co do rzetelności oceny dowodów i trafności ustaleń faktycznych nie sposób było podzielić. Analiza przebiegu zdarzenia oraz zachowania obwinionego przeprowadzona przez Sąd Rejonowy uwzględnia całokształt materiału sprawy ocenionego z uwzględnieniem reguł określonych w art. 7 kpk (stosowanym w postępowaniu wykroczeniowym na podstawie art. 8 kpw).

Wbrew sugestiom skarżącego sąd orzekający dokonał prawidłowej oceny wiarygodności materiału dowodowego.

W rezultacie podnieść należy, iż Sąd Okręgowy nie dostrzegł w treści apelacji żadnych rzeczowych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko sądu I instancji w zakresie dokonanej oceny dowodów, ustalonych faktów czy materialno-karnej oceny zachowania obwinionego.

Zgodzić natomiast należy się ze stanowiskiem obrońcy, że zgodnie z przepisem art. 5§1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45§1 kw postępowanie w niniejszej sprawie należało umorzyć. W myśl bowiem art. 45§1 kw karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie w sprawie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. Jako, ze zdarzenie miało miejsce w dniu 22 kwietnia 2015r., przedawnienie jego karalności nastąpiło z dniem 22 kwietnia 2017r. Stąd też w oparciu o przepis art. 5§1 pkt 4 kpw postępowanie w sprawie należało umorzyć, zaś wydatkami postępowania w całości obciążyć Skarb Państwa.

IX Ka 300/17

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE