Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2017 r. na rozprawie sprawy

z powództwa (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w O.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w O. kwotę 959,40 zł (dziewięćset pięćdziesiąt dziewięć 40/100 zł) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 maja 2016r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 236,73 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Paweł Rynko

Sygn. akt. V GC 2256/16

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w O. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. kwoty 1 771,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16. 05. 2016 r. do dnia zapłaty, wraz z kosztami procesu wg. norm przepisanych. W uzasadnieniu powództwa wskazał, że w dniu 11 marca 2016 r. doszło do kolizji pojazdów mechanicznych w wyniku, której uszkodzeniu uległ pojazd R. (...) należący do E. G. (1). Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, który przyjął swoją odpowiedzialność. W związku z tym poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego na czas likwidacji poniesionej szkody. Legitymacja czynna powoda wynika z umowy cesji jaką poszkodowany zawarł z powodem.

Pozwany (...) spółka akcyjna w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu wg norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany przyznał, że jest odpowiedzialny za szkodę z dnia 11 marca 2016 r. Pozwany zakwestionował jednak istnienie po stronie powodowej legitymacji czynnej, zastosowaną przez powódkę stawkę czynszu za dobę najmu pojazdu zastępczego, oraz wskazał na bezzasadne wydłużenie czasu najmu pojazdu zastępczego. Odnośnie zarzutu braku legitymacji czynnej pozwany wskazał, że poszkodowana przed zawarciem umowy cesji z powodem z dnia 4. 04. 2016 r. zawarła umowę cesji wierzytelności z A. spółka zo.o. która dotyczyła należnego odszkodowania za naprawę oraz wynajem pojazdu zastępczego na czas naprawy. W związku z tym w dniu 4. 04. 2016 r. poszkodowanej nie przysługiwało prawo dysponowania wierzytelnością w związku z najmem pojazdu zastępczego. Jeżeli chodzi o stawkę czynszu zastosowaną przez powódkę pozwany wskazał, że poszkodowana miała realną możliwość wynajęcia pojazdu zastępczego za kwotę 100 zł netto. Jest to stawka stosowana przez firmę, z którą pozwany stale współpracuje. Poszkodowana mogła wynająć auto u innego przedsiębiorcy za dowolną cenę nie oznacza to jednak, że tak ustalony czynsz będzie równy odszkodowaniu z tytułu odpowiedzialności cywilnej. Odnośnie czasu najmu pojazdu zastępczego pozwany wskazał, że zasadny czas najmu pojazdu zastępczego jest równy okresowi niezbędnemu na dokonanie naprawy pojazdu. Zdaniem pozwanego uzasadniony czas naprawy pojazdu w rozpatrywanej sprawie wynosi 3 dni. 1 dzień to technologiczny czas naprawy oraz 2 dni organizacyjne (odpowiedź na pozew k. 36 i nast.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 11 marca 2016 r. doszło do kolizji pojazdów mechanicznych w skutek, której uszkodzeniu uległ pojazd R. (...) nr rej. (...) należący do E. G. (1). Na skutek kolizji uszkodzeniu uległy elementy z przodu samochodu. Samochód był jezdny. Samochód był wykorzystywany przez poszkodowaną do dojazdów do pracy, na zakupy. Po kolizji poszkodowana używała samochodu i oddała go do naprawy w wyznaczonym terminie. Sprawca szkody był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego.

(bezsporne, nadto oświadczenie E. G. k. 22 i jej zeznania k. 87 i nast.)

Dnia 25 marca 2015 r. w trakcie oględzin uszkodzonego pojazdu przez rzeczoznawcę pozwanego poszkodowana otrzymała do zapoznania informację dla klienta o zasadach likwidacji szkód z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego. W informacji tej wskazano, że w razie konieczności najmu pojazdu zastępczego należy zgłosić się do pozwanego, który udzieli stosowanej pomocy. W przypadku nie skorzystania z tej możliwości koszty związane z najmem pojazdu na własną rękę zostaną zweryfikowane do poziomu ofert pozwanego. Zgodnie z tą ofertą w przypadku pojazdu klasy C za okres 8 – 11 dni stawka dobowa netto za najem pojazdu wynosi 95 zł lub 108 zł. Poszkodowana nie zapoznała się z przedstawioną ofertą.

(d owód: informacja dla klienta k. 56 – 57, zeznania świadka E. G. (1) k. 87 – 88)

Tego samego dnia tj. 25 marca 2015 r. poszkodowana oddała samochód do naprawy w A. sp. zo.o. w O.. Wskazano jej na możliwość najmu pojazdu zastępczego i polecono firmę powoda. W siedzibie A. sp. zo.o. w O. pozwana podpisała dokumenty w tym dokument cesji wierzytelności w związku z poniesieniem kosztów najmu pojazdu zastępczego. Podpisując ten dokument zamiarem poszkodowanej było by cesją objęte były jedynie koszty naprawy uszkodzonego pojazdu, bo tylko wykonanie tej usługi poszkodowana zleciła w A. Sp. zo.o.

(dowód: zeznania świadka E. G.. K. 87 i nast., umowa cesji k. 58)

Zawierając umowę najmu pojazdu zastępczego z powodem poszkodowana została poinformowana, o tym, że nie poniesie kosztów najmu pojazdu zastępczego, ponieważ zostaną pokryte z OC sprawcy. Umowa najmu pojazdu z powodem została zawarta na okres od dnia 25 marca 2016 r. do dnia 4 kwietnia 2016 r. W ramach umowy poszkodowana otrzymała pojazd R. (...). Dobową stawkę czynszu najmu ustalono w umowie na kwotę 214,02 zł brutto. Poszkodowana dokonała cesji wierzytelności przysługującej jej wobec pozwanego z tytułu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego przez okres potrzebny do przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed zdarzenia z dnia 11 marca 2016 r.

(dowód: zeznania świadka E. G. (1) k. 87 – 88, umowa najmu pojazdu zastępczego k. 13, faktura k. 15, cesja wierzytelności k. 16)

Pozwany wypłacił powodowi kwotę 369 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwany za zasadny uznał wynajem pojazdu zastępczego przez okres 3 dni wg stawki 123 zł brutto za dobę najmu.

(bezsporne)

Uszkodzony samochód został wstawiony do warsztatu naprawczego w dniu 25 marca 2016 r. tj. w piątek. W tym dniu dokonano oględzin przed naprawczych pojazdu przez zakład ubezpieczeń. W sobotę, niedzielę i poniedziałek ze względu na Święta Wielkiej Nocy zakład nie pracował. W dniu 29 marca 2016 r. dostarczono dokumentację potwierdzającą odpowiedzialność pozwanego. 30 marca 2016 r. zamówiono części, 31 marca 2016 r. dostarczono części, 1 kwietnia 2016 r. tj. w piątek rozpoczęto naprawę pojazdu i ukończoną ją w dniu 4 kwietnia 2016 r. Dzień 2 i 3 kwietnia były dniami wolnymi od pracy. Naprawa biorąc pod uwagę zakres uszkodzeń, współpracę pozwanego oraz rozkład dni wolnych od pracy została przeprowadzona bez zbędnej zwłoki.

(dowód: opinia biegłej D. R. oraz opinia uzupełniajaca k. 91 i nast. k. 118 i nast., historia naprawy pojazdu k. 12, dokumenty prywatne k. 83 – 84)

Informacja o dokonanej cesji wraz z wezwaniem do zapłaty kwoty objętej cesją została doręczona pozwanemu w dniu 19 kwietnia 2016 r.

(dowód: informacja k. 17 v.)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w części.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie przedstawionych przez strony dokumentów, na podstawie zeznań świadka E. G. (1) oraz opinii i opinii uzupełniającej biegłej D. R.. Wobec braku dowodów przeciwnych sąd w pełni dał wiarę przedłożonym dowodom oraz zeznaniom świadka. Odnośnie opinii biegłej sąd w pełni podzielił wnioski i motywacje zawarte w opinii oraz w opinii uzupełniającej. Biegła wypowiadała się, co do kluczowej dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności tj. odnośnie uzasadnionego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu.

Odnośnie czasu naprawy uszkodzonego pojazdu pozwany wskazywał, że technologiczny czas naprawy wyniósł maksymalnie jeden dzień, do którego można dodać dwa dni organizacyjne. Łącznie czas naprawy nie powinien przekroczyć trzech dni.

Analiza opinii biegłej oraz opinii uzupełniającej, a także zasady doświadczenia życiowego wskazują, że takie stanowisko pozwanego nie jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Zgodnie z opinią biegłej czas naprawy od dnia 25. 03. 2016 r. do dnia 4. 04. 2016 r. był okresem uzasadnionym. W swoich wyliczeniach biegła uwzględniła fakt, że w przedmiotowym okresie było 5 dni wolnych od pracy. Uwzględnić nadto należało, że na rzeczywisty czas naprawy składa się także 1 dzień na zamówienia części, 1 dzień to dostawa części i 2 dni to czas dokonania naprawy. Biegła wskazała w oparciu o zakres uszkodzeń i wyliczenia czasu naprawy, że technologiczny czas naprawy nie powinien wynieść więcej niż trzy dni. Przy czym biegła podkreśliła, że to nie poszkodowany decyduje o momencie przyjęcia samochodu do naprawy. Przyjęcie samochodu do naprawy w piątek 25 marca nie może być uznane za działanie nieuzasadnione. Dzień wstawienia samochodu do warsztatu jest uzależniony od momentu zwolnienia stanowiska. Na to z kolei wpływ ma wiele okoliczności. Dodatkowo wskazać należy, że logicznym jest, że samochód przyjmuje się przed dniami wolnymi od pracy (lub ogólnie przed dniem rozpoczęcia naprawy), tak aby po ich upływie ruszyć do naprawy od momentu otwarcia zakładu. Wstawianie samochodu w planowanym dniu rozpoczęcia naprawy nie zawsze odpowiada klientowi (osoba pracująca ma problem z dostarczeniem samochodu w godzinach rozpoczęcia pracy przez zakład) a nadto dezorganizuje pracę zakładu. Biegła wskazała również, że w warsztatach naprawczych obowiązuje zasada, że po przyjęciu pojazdu do naprawy jeżeli nawet nadaje się on do jazdy to pojazd nie jest wydawany właścicielowi, aż do pełnego wykonania naprawy. Wynika to z tego, że część prac może być już wykonana przed dostarczeniem zamówionych części, ponadto eliminuje się w ten sposób ryzyko, że klient rozmyśli się mimo zamówienia części. Takie postępowanie ułatwia też organizację pracy w zakładzie. Związane jest to też ze stosunkowo krótkim okresem oczekiwania na części zamienne i wygodą klienta, który nie musi wielokrotnie przyjeżdżać do zakładu tracąc w ten sposób cenny czas. Biegła zwróciła też uwagę, że ze względu na organizację pracy w dużych zakładach naprawczych praktycznie niemożliwe jest by do naprawy przystępowano w tym samym dniu w którym dostarczane są części. Logicznym jest, że w dobrze zorganizowanym zakładzie naprawczym pracownicy nie oczekują biernie na dostarczenie części, lecz wykonują inne obowiązki i do kolejnych napraw przystępują zgodnie z kolejnością.

Mając na uwadze powyższe argumenty zdaniem sądu postępowanie zakładu naprawczego należy traktować jako postępowanie zgodne z zasadami starannego działania. Wobec tego stwierdzić należy, że czas naprawy był czasem uzasadnionym i niezbędnym na jej dokonanie.

Powyższe argumenty były podstawą pominięcia wniosku pełnomocnika pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego. Jeszcze raz należy podkreślić, że Sąd w pełni podzielił argumentacje biegłej odnośnie wydawania samochodu przed zakończeniem naprawy, czasu rozpoczęcia naprawy, oraz odnośnie rozpoczęcia naprawy w dniu dostarczenia części. W tej sytuacji zarzuty pozwanego do opinii biegłej należało potraktować jako niezasadne, a dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego skutkowało by jedynie przedłużeniem postępowania.

Odnośnie kosztu najmu pojazdu zastępczego biegła przedstawiła zestawienie stawek stosowanych przez przedsiębiorców w spornym okresie. Stawki te wahały się od 95 zł do 189 netto zł przy czym powiązane były z limitem kilometrów i kaucją. Strony nie kwestionowały opinii biegłej w tym zakresie.

Odnośnie zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powodowej sąd na uwadze miał rzeczywistą wolę poszkodowanej (art. 65 § 1 kc). Oczywistym jest, że skoro poszkodowana nie korzystała z usług najmu pojazdu zastępczego oferowanych przez A. sp. zo.o. to nie było jej celem przeniesienie na ten podmiot roszczeń związanych z kosztami najmu pojazdu zastępczego. Wolą poszkodowanej było przeniesienie tych roszczeń na rzecz powoda. Znalazło to odzwierciedlenie w umowie cesji zawartej z powodem.

Przechodząc do oceny prawnej żądania powoda w świetle ustalonego stanu faktycznego, wskazać należy, że ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, a obowiązek naprawienia szkody polega na wyrównaniu wszelkich negatywnych następstw kolizji. Mieści się w tym także obowiązek poniesienia kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, w zakresie w jakim objęty jest normalnym związkiem przyczynowym. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy mając na uwadze kryterium celowości wydatków oraz ich ekonomicznego uzasadnienia. Za wydatek celowy należy uznać wydatek poniesiony na korzystanie z innego pojazdu w zakresie w jakim poszkodowany korzystałby ze swojego środka komunikacji, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wydatki ekonomicznie uzasadnione to wydatki na najem pojazdu zasadniczo o podobnej klasie do pojazdu uszkodzonego lub zniszczonego, poniesione w oparciu o stawki czynszu najmu, które obowiązują na danym rynku lokalnym.

W rozstrzyganej sprawie należało więc udzielić odpowiedzi na dwa pytania. Po pierwsze, czy wydatek poniesiony w związku z najmem pojazdu zastępczego był wydatkiem celowym. Po drugie, czy wydatek ten był ekonomicznie uzasadniony.

Odnośnie pierwszego pytania. Przy ocenie, czy wydatek związany z najmem pojazdu zastępczego jest wydatkiem celowym na uwadze należy mieć, czy po stronie poszkodowanej istniała konieczność korzystania z samochodu zastępczego oraz czy poszkodowana korzystała z tego samochodu przez odpowiedni czas. W rozstrzyganej sprawie poszkodowana wskazała, że samochód zastępczy był jej potrzebny do wykonywania codziennych obowiązków i nie miała innego środka transportu. Istniała więc po stronie poszkodowanej konieczność wynajęcia samochodu zastępczego. W realiach rozpatrywanej sprawy zasadny jest również czas trwania stosunku najmu pojazdu zastępczego. W przypadku naprawy uszkodzonego pojazdu uzasadniony czas korzystania z pojazdu zastępczego, co do zasady pokrywa się z czasem naprawy pojazdu zastępczego. Tylko w sytuacji, gdyby w trakcie dokonania naprawy doszło do nadzwyczajnych wydarzeń powodujących zerwanie związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem wyrządzającym szkodę, a szkodą okres uzasadnionego czasu najmu nie pokrywałby się z czasem naprawy. W rozpoznawanej sprawie okoliczności takich brak. Jak wyżej wskazano sąd w oparciu o dowód z opinii biegłej uznał, że czas naprawy uszkodzonego pojazdu był czasem uzasadnionym i niezbędnym do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Brak jest podstaw do uznania, że postępowanie zakładu naprawczego było niezgodne z obowiązującymi przy dokonywaniu napraw regułami i spowodowało nieuzasadnione okolicznościami przedłużenie naprawy, a tym samym najmu pojazdu zastępczego.

Odnośnie drugiego pytania. Przy ocenie, czy wydatki związane z najmem pojazdu zastępczego są ekonomicznie uzasadnione na uwadze należy mieć kryteria obiektywne. T.. koszty najmu pojazdu zastępczego mogą być uznane za ekonomiczne uzasadnione jedynie w sytuacji, gdy mieszczą się w ramach rynkowych kosztów najmu danego pojazdu i powstały w związku z korzystaniem z pojazdu zbliżonego klasą do pojazdu uszkodzonego. W tym zakresie na uwadze należy mieć obowiązek starannego działania poszkodowanego (art. 354 § 2 kc), które nie powinno prowadzić do niepotrzebnego zwiększenia szkody. Poszkodowany zobowiązany jest bowiem do działania w taki sposób, który nie prowadzi do nieuzasadnionego zwiększenia szkody. Działanie dokonane z przekroczeniem wzorca starannego działania uznać należy za przyczynienie się do powstania szkody (art. 362 kc.).

Określając zakres odpowiedzialności sprawcy szkody, a w konsekwencji także zakładu ubezpieczeń odpowiadającego na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nie można tracić z pola widzenia obowiązku minimalizacji szkody, jaki spoczywa na poszkodowanym i wynika z treści art. 826 § 1 kc. Mimo, że art. 361 § 2 kc wyraża zasadę pełnego odszkodowania nie stanowi on podstawy nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego, ani jakiegokolwiek innego podmiotu. Podkreślić należy, że na dłużniku, w tym wypadku na zakładzie ubezpieczeń, ciąży obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych pozwalających na usunięcie negatywnych dla poszkodowanego następstw, nie dających się wyeliminować w inny sposób z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela, a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do wzrostu składek ubezpieczeniowych (tak SN w uchwale z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. akt III Czp 5/11).

Istotne znaczenie dla określenia wysokości odszkodowania mają też obowiązki poszkodowanego wypływające z art. 354 § 2 kc. W świetle tego unormowania poszkodowany powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania. Oczywiście poszkodowany nie jest zobowiązany do poszukiwania najtańszej oferty najmu pojazdu zastępczego, lecz bez wskazania uzasadnionych przyczyn nie powinien odrzucać propozycji przedstawionej przez zakład ubezpieczeń. Inne postępowanie stanowi naruszenie normy wynikającej z art. 354 § 2 kc i w konsekwencji należy oceniać je jako przyczynienie się poszkodowanego do zwiększenia rozmiarów szkody (art. 362 kc). Zwolnienie poszkodowanego z obowiązku starannego działania w procesie likwidacji szkody oznaczałoby, że obowiązek wypływający z art. 354 § 2 kc byłby fikcja.

Powyższe uwagi są szczególnie aktualne w sytuacji, bezgotówkowego rozliczenia pomiędzy poszkodowanym, a powodem. W momencie zawierania umowy poszkodowana była informowana, że nie poniesie z tego tytułu żadnych kosztów, a wszystko pokryje OC sprawcy. E. G. (1) nie interesowała się więc kosztami najmu.

Uwzględniając powyższe na gruncie rozstrzyganej sprawy wskazać należy, że powód nie kwestionował faktu, że poszkodowana otrzymała informację o zasadach likwidacji szkód z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego w której to informacji wskazano, co należy robić w przypadku potrzeby skorzystania z pojazdu zastępczego. Wskazano też w tej informacji jakie koszty związane z najmem pojazdu zastępczego powstaną w sytuacji, gdy poszkodowany zdecyduje się na współpracę ze wskazanym przez pozwanego przedsiębiorcą. Powód nie wskazał dlaczego poszkodowany nie skorzystał z możliwości przedstawionej przez pozwanego. Sama poszkodowana zaś powiedziała, że nie zwróciła uwagi na przedstawioną ofertę. Brak jest więc podstaw do stwierdzenia, że oferta przedstawiona przez pozwanego była nieodpowiednia dla poszkodowanego, czy też, że poszkodowany miał zastrzeżenia, co do oferty. Poszkodowana, poprzez nieuwagę pominęła tą ofertę i w tym samym dniu zdecydowała o skorzystaniu z oferty powoda, nie kontaktując się w tym zakresie z pozwanym. W takiej sytuacji zdaniem sądu zachowanie poszkodowanej należy oceniać jako sprzeczne z regułą współdziałania stron przy wykonywaniu zobowiązania i minimalizacji szkody. Było to zachowanie sprzeczne z wzorcem starannego działania i jako takie należy oceniać je jako przyczynienie się do powstania szkody (art. 362 kc.).

Inaczej rzecz ujmując poszkodowana chcąc skorzystać z auta zastępczego powinna skontaktować się z pozwanym i przedstawić swoje potrzeby. Dopiero, gdyby pozwany nie przedstawił oferty, lub zrobiłby to ze znacznym opóźnieniem, albo gdyby przedstawiona oferta, z uzasadnionych powodów była nieodpowiednia wówczas poszkodowana miałaby prawo skorzystać z oferty powoda przy zastosowaniu jego cen. Tymczasem jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego poszkodowana nie podjęła nawet próby zapoznania się z ofertą pozwanego. Skorzystała z propozycji powoda. Nie tłumaczy tego fakt, że poszkodowana nie przeczytała dokumentów przedstawionych przez pozwanego do podpisania. Takie postępowanie jako rażąco niedbałe nie może usprawiedliwiać postępowania poszkodowanej. W konsekwencji sąd uznał, że wynajęcie pojazdu zastępczego po stawce wyższej niż wskazana przez ubezpieczyciela w ofercie stanowiło przyczynienie się do powiększenia rozmiarów szkody. Skutkowało to odpowiednim zmniejszeniem odszkodowania.

Reasumując powyższe wskazać należy, że art. 354 § 2 kc wyznacza granicę odpowiedzialności pozwanego, w tym znaczeniu, że pozwany zobowiązany jest do poniesienia nie każdych kosztów jakie poniósł poszkodowany, lecz jedynie kosztów uzasadnionych i celowych. Mając na uwadze, że w momencie powstania szkody istniała możliwość skorzystania z oferty przedstawionej przez zakład ubezpieczeń, to za uzasadnione i celowe koszty najmu pojazdu zastępczego nie mogą być uznane koszty ustalone przez powoda.

W tym stanie rzeczy mając na uwadze cennik przedstawiony przez pozwanego (k. 57) sąd uznał, że uzasadniony i celowy koszt najmu pojazdu zastępczego na okres jednej doby wynosi 108 zł netto tj. 132,84 zł brutto. Wobec tego, że uzasadniony czas trwania najmu ustalono na okres 10 dni dało to kwotę 1328,40 zł Skoro pozwany wypłacił już kwotę 369 zł, sąd w pkt I wyroku zasądził kwotę 959,40 zł (1328,40 zł – 369 zł). Powództwo ponad tą kwotę podlegało oddaleniu (pkt. II wyroku). Podstawę prawną orzeczenia w pkt. I i II wyroku stanowił art. 354 § 2 kc, 361 kc, 362 kc, 509 § 2 kc, 805 kc, 822 § 4 kc oraz art. 36 ust.1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22.05.2003 r. (Dz. U. nr 124, poz. 1152 z dn. 16.07.2003 r.) O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 kc w zw. z art. 817 kc mając na uwadze, że umowa cesji wierzytelności wraz z wezwaniem do zapłaty została doręczona pozwanemu w dniu 19 kwietnia 2016 r. (k. 17 v).

O kosztach w pkt. III wyroku sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc., mając na uwadze, że powód wygrał sprawę w 54,16 %. Powód poniósł koszty w kwocie 466 zł na które składa się: kwota 89 zł (opłata od pozwu), kwota 17 zł (opłata skarbowa), kwota 360 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Koszty pozwanego wyniosły 1067 zł na którą to kwotę składają się kwoty: 690 zł (koszty biegłego), 360 zł koszty zastępstwa procesowego, 17 zł koszty opłaty skarbowej. Łącznie koszty wyniosły: 1533 zł. Powód powinien więc ponieść koszty w kwocie 702,72 zł ( (...) * 45,84 % = 702,72 zł), a pozwany w kwocie 830,27 ( (...) * 45,84 % = 830,27 zł). Powód poniósł koszty w kwocie 466 zł powinien więc zwrócić pozwanemu kwotę 236,73 zł.

SSR Paweł Rynko