Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu VI Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący SSR Łukasz Kozakiewicz

Protokolant Dorota Płatowicz

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2016 r. na rozprawie sprawy

z powództwa (...) S.A. w W.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę 1 648,20 zł

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 900,- zł (dziewięćset złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 maja 2014r.,

II.  dalej idące powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 657,35 zł (sześćset pięćdziesiąt siedem złotych 35/100) tytułem kosztów procesu,

IV.  nakazuje stronom uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wałbrzychu – powodowi kwoty 8,74 zł (osiem złotych 74/100); pozwanemu kwoty 10,68 zł (dziesięć złotych 68/100) tytułem kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powód – (...) Spółka Akcyjna w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego – (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 1.648,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu podał, że w ramach ubezpieczenia assistance udzielał ochrony ubezpieczeniowej I. B., którego pojazd uległ uszkodzeniu w wypadku spowodowanym przez kierującego któremu ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów udzielał pozwany. W związku z uszkodzeniem samochodu należącego do I. B., powód udostępnił mu pojazd zastępczy i poniósł związane z tym koszty. Pozwany w ramach likwidacji szkody pokrył jedynie koszty naprawy pojazdu I. B.. Nie ustosunkował się do żądania zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzeni kosztów procesu. Zarzucił, że zapewnienie pojazdu zastępczego nie stanowiło wyrównania szkody wyrządzonej poszkodowanemu. Powód nie wykazał przy tym klasy wynajętego pojazdu ani stawki czynszu najmu. Odszkodowanie winno być wyrażone w kwocie netto gdyż powód może odliczyć zapłacony podatek od towarów i usług. Zakwestionował też skuteczność nabycia wierzytelności przez powoda z uwagi na to, że powód wykonał usługę a nie zapłacił odszkodowanie. Ostatecznie podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, gdyż szkoda została zgłoszona w lipcu 2012r.

Sąd ustalił.

W dniu 29 sierpnia 2011r. w jadący ulicą (...) w W. samochód marki K. (...), kierowany przez I. B., uderzył samochód marki V. numer rejestracyjny V. (...) kierowany przez M. D.. W wyniku tego zdarzenia doszło do uszkodzenia koła i elementów zawieszenia pojazdu K. (...). Bezpośrednio z miejsca zdarzenia, I. B. pojechał uszkodzonym pojazdem do serwisu (...), w którym zostawił go w celu dokonania naprawy. I. B. zawarł z powodem umowę ubezpieczenia autocasco z prawem do pojazdu zastępczego.

Dowód: zgłoszenie szkody, potwierdzenie pokrycia ubezpieczeniowego, fotografie (na płycie CD) – k. 25, zeznania świadka I. B. – k. 82.

Ochronę ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku zapewniał pozwany.

bezsporne.

Uszkodzony pojazd marki K. (...) został naprawiony w serwisie (...). Pojazd oddano do naprawy w dniu 1 września 2011r. i wydany I. B. po naprawie w dniu 12 września 2011r. Kosztorys naprawy sporządzono w dniu 5 września 2011r. Powód zapalił na rzecz I. B. odszkodowanie obejmujące koszty naprawy pojazdu.

Dowód: pismo z dn. 21.09.2011r., zlecenie naprawy z dn. 1.09.2011r., kalkulacja naprawy Nr (...), potwierdzenie odbioru pojazdu z dn. 12.09.2011r., faktura VAT Nr (...), upoważnienie do wypłaty, decyzja z dn. 26.09.2011r., decyzja z dn. 25.10.2011r., lista wypłat (na płycie CD) – k. 25, zeznania świadka I. B. – k. 82.

Pozwany zwrócił powodowi zapłacone koszty naprawy pojazdu.

Dowód: decyzja z dn. 1.08.2012r. (na płycie CD) – k. 25.

Od dnia 29 sierpnia 2011r. do zakończenia naprawy samochodu marki K. (...), powód zapewnił poszkodowanemu I. B. możliwość korzystania z pojazdu zastępczego – R. (...). Powód poniósł koszty wynajęcia pojazdu zastępczego w okresie od 30 sierpnia 2011r. do 12 września 2011r. w wysokości 1.648,20 zł brutto (1.340,- zł netto), obejmującą koszt najmu pojazdu w okresie 13 dni przy zastosowaniu stawki dobowej czynszu najmu wynoszącej 123,- zł brutto (100,- zł netto) oraz koszty dodatkowe w wysokość 49,20 zł brutto (40,- zł netto).

Dowód: faktura VAT Nr (...) – k. 72, wykazu – k. 73, tabela roszczeń regresowych (na płycie CD) – k. 25, zeznania świadka I. B. – k. 82.

Pismem z dnia 31 marca 2014r. doręczonym w dniu 3 kwietnia 2014r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 1.648,20 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Dowód: pismo z dn. 31.03.2014r. z potwierdzeniem odbioru (na płycie CD) – k. 25.

Stawki dobowe czynszu najmu pojazdów należących do segmentu B na terenie W. i okolic (R. (...)) wynoszą:



w (...) ((...)) – od 85,- zł netto,



w G. ((...)) – od 80,- zł netto,



w A. ((...)) – od 130,- zł netto



w C. ((...)) – od 59,- zł netto.



w D. ((...)) – od 120,- zł netto.

okoliczność notoryjna.

Sąd zważył.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Wstępnie należy wyjaśnić, że pismo procesowe powoda z dnia 9 sierpnia 2016r. podlegało zwrotowi jako złożone z naruszeniem przepisu art. 207 § 3 k.p.c. Wraz z zawiadomieni o rozprawie, strony zostały bowiem zobowiązane do podania na piśmie wszystkich twierdzeń i dowodów w terminie tygodniowym, pod rygorem pominięcia spóźnionych twierdzeń i dowodów. Tak zakreślony termin upłynął dla powoda w dniu 8 lutego 2016r. (k. 2, 58). Składając pismo procesowe z dnia 9 sierpnia 2016r. powód uczynił to zatem z uchybieniem terminu przy czym nie może stanowić usprawiedliwienia dla jego złożenia chęć odniesienia się do twierdzeń pozwanego zawartych w zarzutach do opinii biegłego zawartych w piśmie procesowym z dnia 29 lipca 2016r., gdyż powiela ono w tym zakresie twierdzenia powołane w odpowiedzi na pozew. Skutkowało to zastosowaniem przepisu art. 207 § 7 k.p.c. Należy wskazać, że brak zgody na złożenie pisma procesowego nie pozbawiał powoda możliwości składania ustnych oświadczeń w toku rozprawy.

Stan faktyczny niniejszej sprawy, Sąd ustalił na podstawie dowodów z przedstawionych przez powoda dokumentów w postaci: zgłoszenia szkody, potwierdzenia pokrycia ubezpieczeniowego, pism obu stron oraz faktur VAT, wykazów i zestawień a także wezwania do zapłaty – prawdziwości i rzetelności których żadna ze stron nie przeczyła, co pozwalało uznać je za właściwe i miarodajne źródło informacji o okolicznościach faktycznych. Nadto Sąd oparł się na okolicznościach notoryjnych w postaci ogólnodostępnych cenników najmu pojazdów zastępczych publikowanych w serwisach internetowych podmiotów zajmujących się wynajmem pojazdów. Przeprowadzono także dowód z zeznań świadka I. B., którego opinia okazała się spójna wewnętrznie jak iż pozostałym materiałem dowodowym. W celu ustalenia uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego przeprowadzono dowód z opinii biegłego. Opinia ta okazała się zasadniczo spójna i logiczna oraz oparta na merytorycznych argumentach. Niemniej Sąd nie uwzględnił w całości wynikających z niej wniosków. Biegły uwzględnił w niej bowiem czas oczekiwania na kosztorys (5 dni) oraz hipotetyczny czas na przekazania pojazdu (5 dni) a także po 1 dniu na naprawę i odbiór pojazdu. Tymczasem jak wynika z materiału dowodowego, kosztorys został sporządzony w dniu 5 września 2014r. co oznacza, że pojazd mógł zostać naprawiony w dniu 6 września 2011r. (pojazd znajdował się w serwisie (...) co uzasadniało przyjęcie, że wszystkie części zamienne znajdowały się na miejscu – powód nie podnosił przeciwnych okoliczności) i wydany poszkodowanemu najdalej w dniu 7 września 2011r. Brak było przy tym podstaw do uwzględnienia wskazanego przez biegłego czasu na przekazania pojazdu do naprawy, skoro od dnia zdarzenia powodującego szkodę znajdował się on w serwisie (...) w którym wykonano naprawę (świadek I. B. – k. 82). W tych okolicznościach Sąd odstąpił od zlecania biegłemu sporządzenia opinii uzupełniającej na skutek wniesionych do niej przez pozwanego zarzutów (pismo procesowe z dnia 29 lipca 2016r.). Pozwany zarzuty te opierał na słusznym założeniu, że naprawa pojazdu winna zająć jedynie 1 dzień roboczy. Niemniej pozostałe jego twierdzenia oparte są jedynie na hipotetycznych założeniach co do czasu niezbędnego na oszacowanie szkody i pozyskanie części zamiennych, które nie wytrzymują konfrontacji z okolicznościami faktycznymi, w których wycena szkody (kalkulacja naprawy) została wykonana dopiero w dniu 5 września 2011r. Nie może przy tym rodzić wątpliwości że dokument ten jest niezbędny dla dokonania naprawy pojazdu.

Sąd oddalił wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z akt szkodowych w zakresie, w jakim nie sprecyzowały one dokumentów mających stanowić wnioskowane środki dowodowego. Żądanie przeprowadzenia dowodu z całości akt szkodowych nie mogło zostać uwzględnione. Przenosiłoby bowiem na Sąd obowiązek doboru właściwych do tezy dowodowej środków dowodowych, prowadząc do naruszenia zasady kontradyktoryjności i równości stron procesu.

Na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. oddalono wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka w zakresie ustalenia kosztów usługi assistance, gdyż okoliczność ta nie miała znaczenia dla wyniku sprawy. Zgłaszanie dowodów może być ocenione jako nieprzydatne dla wyjaśnienia sprawy lub zmierzające do zwłoki, wówczas gdy teza dowodowa jest nieistotna dla rozstrzygnięcia lub proponowany środek jest nieprzydatny do jej udowodnienia, co miało miejsce w przypadku w/w wniosków dowodowych ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 października 1999r., sygn. akt I PKN 316/99, OSNP z 2001r., Nr 5, poz. 151; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2001r., sygn. akt III CKN 1393/00, LEX Nr 603170).

W oparciu o przeprowadzone dowody, Sąd ustalił istotne okoliczności sprawy, obejmujące fakt korzystania przez właściciela uszkodzonego pojazdu marki K. (...) (I. B.) z pojazdu zastępczego oraz jego okres i koszt. Pozwany nie przeczył tym okolicznościom, kwestionując jedynie swoją odpowiedzialność co do zasady w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Kierując roszczenie w stosunku do pozwanego, powód powołał się zaś na regulację przepisu art. 828 § 1 k.c. w zw. z art. 822 § 4 k.c., w myśl którego jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Pozwany co do zasady ponosiłby odpowiedzialność za skutki zachowań kierującego pojazdem marki V. (...) M. D., jako że udzielał mu ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów. Zgodnie bowiem z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013r., poz. 392 z późn. zm.), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Ubezpieczeniem tym jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 cyt. ustawy). W myśl przepisu art. 436 § 2 k.c., w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ich posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód na zasadach ogólnych. Oznacza to, że odpowiedzialność za skutki takiego zdarzenia oparta jest na zasadzie winy (art. 415 k.c.). W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował tej odpowiedzialności co do zasady, skoro zwrócił powodowi koszty naprawy podjazdu K. (...) należącego do I. B. a uszkodzonego w wypadku spowodowanym przez M. D. (uzasadniało to też kierowanie roszczenia bezpośrednio przeciwko pozwanemu – art. 822 § 4 k.c.). Oznacza te, że ponosi on odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 29 sierpnia 2011r. na podstawie art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. Skutkuje to z kolei odpowiedzialnością pozwanego na podstawie art. 34 cyt. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych i art. 822 § 4 k.c.

W tym miejscu należy wyjaśni, że powód nie zapłacił odszkodowania na rzecz I. B. obejmującego koszty najmu pojazdu zastępczego. Naprawieni szkody nastąpiło w tym wypadku w inny sposób, a to poprzez zapewnienie poszkodowanemu możliwości korzystania z pojazdu zastępczego. W ocenie Sądu działanie takie wypełnia przesłanki z art. 828 § 1 k.c. w zw. z art. 822 § 4 k.c., uprawniające powoda do żądanie zawrotu poniesionych w związku z tym kosztów od pozwanego. Niedopuszczalną byłaby bowiem sytuacja w której ubezpieczyciel uzyskuje prawo do rekompensaty poniesionych kosztów związanych z naprawieniem szkody jedynie w przypadku, gdy naprawienie to nastąpiło poprzez zapłatę określonej sumy pieniężnej bezpośrednio na rzecz poszkodowanego. Taka wykładnia pozostawałaby bowiem w oczywistej sprzeczności z dyspozycją art. 363 § 1 k.c. i różnicowała prawo do dochodzenia roszczenia od rzeczywistego sprawcy szkody do sposobu jej naprawienia. Ostatecznie zaś należy wskazać, że przyjmując odpowiedzialność pozwanego za zapłatę kosztów najmu pojazdu zastępczego, powód pokrywając związane z tym koszty wstąpił w prawa zaspokojonego wierzyciela w trybie stosowanego per analogiam przepisu art. 518 § 1 pkt 1 i 4 k.c.

Sprawstwo i wina kierującego pojazdem marki V. (...) M. D. któremu ochrony ubezpieczeniowej udzielał pozwany nie były w niniejszej sprawie kwestionowane.

Wskazać należy, że oczywistą konsekwencją uszkodzenia samochodu marki K. (...) była konieczność dokonania jego naprawy, zaś w okresie jej wykonywania poszkodowany został pozbawiony możliwości korzystania z uszkodzonego samochodu. Zakres odpowiedzialności sprawcy szkody, a tym samym i jego ubezpieczyciela (pozwanego) obejmował tu zatem także celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011r., sygn. akt III CZP 5/11, OSNC z 2012r., Nr 3, poz. 28). Zastrzec należy, że jeśli uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy, to koszty najmu przez poszkodowanego samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004r., sygn. akt II CK 494/03, LEX Nr 145121). Jeśli zatem, w niniejszej sprawie, uszkodzony pojazd mógł zostać naprawiony, to przeszkoda do normalnego z niego korzystania (w postaci uszkodzeń), winna zostać usunięta bez zbędnej zwłoki, a koszty najmu stanowią szkodę tylko za czas niezbędny do naprawy pojazdu. Odpowiedzialność ubezpieczyciela ograniczona jest bowiem tylko zakresem szkody, ten zaś wyznaczają normalne skutki zdarzenia powodującego szkodę (art. 361 § 1 k.c.). Co za tym idzie, niezależnie od zakresu uszkodzenia pojazdu, poszkodowanemu (lub jego następcy prawnemu – tu powodowi) służyło co do zasady odszkodowanie obejmujące koszty najmu pojazdu zastępczego. W okresie naprawy samochodu pojazdu marki K. (...), poszkodowany nie mógł z niego korzystać, co usprawiedliwiało posługiwanie się pojazdem zastępczym i rodziło odpowiedzialność pozwanego z tytułu związanych z tym kosztów. W ocenie Sądu prawo do korzystania z pojazdu zastępczego na czas naprawy przysługuje każdemu poszkodowanemu – nie tylko gdy korzysta on z własnego samochodu w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Poszkodowany nie może być bowiem pozbawiony komfortu i niezależności jakie daje posiadanie i użytkowanie własnego samochodu, skoro odpowiedzialność za pozbawienie go tej możliwości ponosi osoba trzecia.

W niniejszej sprawie uzasadniony czasem naprawy uszkodzonego pojazdu okres najmu wynosił 9 dni i przypadł między dniem 30 sierpnia 2011r. a dniem 7 września 2011r. (co prawda z relacji świadka wynika, że pojazd zastępczy udostępniono mu już w dniu wypadku, tj. 29 sierpnia 2011r., niemniej powód nie dochodził kosztów najmu pojazdu za ten dzień). Jak wskazano wyżej okres ten uzasadniony jest koniecznymi czynnościami zmierzającymi do naprawy uszkodzonego pojazdu, obejmującymi: sporządzenie kosztorysu (co miało miejsce w dniu 5 września 2011r.), wykonanie naprawy zgodnie z technologicznym czasem jej trwania (1 dzień – w dniu 6 września 2011r) i wydanie pojazdu w dniu następnym (7 września 2011r.). Bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, że pojazd został wydany poszkodowanemu po naprawie w dniu 12 września 2011r. i wówczas również zwrócono pojazd zastępczy. Termin ten przypadał już po upływie usprawiedliwionego okolicznościami sprawy okresu koniecznego na naprawę uszkodzonego pojazdu marki K. (...). Spór dotyczył także wysokości stawki czynszu najmu. Pozwany podnosił m.in. że powód w ogóle nie wykazał wysokości kosztów najmu. Stanowisko to pozostaje nieuprawnione w świetle dowodu z faktury VAT Nr (...) oraz wykazu, które określają wysokość stawki dobowej czynszu najmu oraz łączną kwotę kosztów najmu. Stawka ta została określona na kwotę 100,- zł netto za dobę i w ocenie sądu mieści się w realiach rynkowych. Pojazd zastępczy – R. (...) należy do segmentu B dla którego średnie stawki najmu wahają się od 59,- zł netto do 130,- zł netto. Podkreślenia wymaga, że uzasadnioną stawką czynszu najmu nie jest stawka odpowiadająca średniej rynkowej, a stawka mieszcząca się w granicach wyznaczanych stawkami rynkowymi. W kontekście powyższego należy wskazać, że stawka dobowa czynszu najmu wynosząca 100,- zł niewątpliwie nie podbiega od cen rynkowych. Z kolei czynsz najmu mieszący się w realiach rynkowych wyznacza wartość szkody pozostając w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem sprawczym (at. 361 § 1 k.p.c.). Co za tym idzie, koszt najmu pojazdu zastępczego stanowiący iloczyn dni usprawiedliwionego okresu najmu ustalonych na 9 dni i uzasadnionej realiami rynkowymi stawki czynszu najmu wynoszącej 100,- zł netto, winien wynosić łączną kwotę 900,- zł netto (9 dni x 100,- zł netto). W tym miejscu należy wskazać, że ponieważ powód jest w tym wypadku podatnikiem podatku od towarów i usług, mógł zapłacony od kosztów najmu podatek odliczyć od podatku należnego, a zatem przysługujące mu z tego tytułu odszkodowanie winno być wyrażone kwotą netto.

Od tej kwoty przysługiwały powodowi także odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 § 1 i 2 k.c.). Zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 cyt. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, przy czym gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Powód zgłosił pozwanemu szkodę obejmującą koszty najmu pojazdu zastępczego w dniu 3 kwietnia 2014r. Termin do spełnienia świadczenia ubezpieczeniowego przypadał więc najdalej w dniu 4 maja 2016r. (zważywszy, że dzień 3 maja jest dniem ustawowo wolnym od pracy), a zatem powodowi przysługiwały odsetki od pierwszego dnia opóźnienia w spełnieniu świadczenia, tj. od dnia 5 maja 2016r. Pozwany nie powołał się, a tym bardziej nie wykazał, zaistnienia przyczyn usprawiedliwiających opóźnienie w zakończeniu postępowania likwidacyjnego.

W obronie przed roszczeniem powoda pozwany powołał się także na zarzut przedawnienia roszczenia. Zgodnie z art. 819 § 3 i 4 k.c., w wypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem terminu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym lub wynikłą z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. Bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. W myśl art. 442 ¹ § 1 k.c., roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

W niniejszej sprawie szkoda zaistniała w dniu 29 sierpnia 2011r. Podkreślenia przy tym wymaga, że przez powzięcie informacji o osobie zobowiązanej do naprawienia szkody należy rozumieć powięzicie informacji o sprawcy szkody, a nie jego ubezpieczycielu. W okolicznościach niniejszej sprawy, w których sprawca wypadku nie uchylał się od odpowiedzialności (co potwierdza treść dokumentu w postaci zgłoszenia szkody) należało uznać, że bieg okresu przedawnienia z art. 442 ¹ § 1 k.c. rozpoczął się w dniu 29 sierpnia 2011r. Niemniej należy mieć na uwadze, że po myśli powołanego wyżej przepisu art. 442 ¹ § 1 k.c. bieg okresu przedawnienia przerywa zgłoszenie szkody ubezpieczycielowi, co w niniejszej spawie w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego nastąpiło w dniu 3 kwietnia 2014r. (wcześniejsze zgłoszenie żądania zapłaty kosztów naprawy pojazdu odniosło skutek jedynie co do przedawnienia roszczenia o te koszty), a zatem jeszcze przed upływem okresu przedawnienia roszczenia (co nastąpiłoby w dniu 29 sierpnia 2014r.). Jednocześnie z chwilą zgłoszenia szkody bieg przedawnienia uległ zawieszeniu do dnia udzielenia przez pozwanego pisemnej odpowiedzi na to zgłoszenie, co w niniejszej sprawie nastąpiło dopiero w odpowiedzi na pozew (a zatem z uwagi na przepis art. 123 § 1 pkt 1 k.c. nie mogło już mieć wpływu na bieg przedawnienia). Jednocześnie wskazać należy, że zasady obliczania biegu przedawnienia na podstawie art. 819 § 3 i 4 w zw. z art. 442 ¹ § 1 k.c. są tożsame w przypadku, gdy odszkodowania dochodzi poszkodowany jak i podmiot który uprzednio naprawił szkodę nabywając w ten sposób prawo do dochodzenia roszczenia regresowego, w tym również ubezpieczyciel poszkodowanego – jak to miało miejsce w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w pkt I wyroku.

Roszczenie powoda okazało się nieuzasadnione w zakresie części czynszu najmu oraz odsetek.

Jak wskazano wyżej, uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego, wyznaczany usprawiedliwionym okolicznościami i technologicznymi wymogami dotyczącymi procesu naprawy wynosił 9 dni. Tym samym powód nie mógł żądać zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego za okres dłuższy, także w sytuacji gdy rzeczywisty czas najmu wynosił 13 dni.

W skład deklarowanych przez powoda kosztów najmu pojazdu wchodziła także kwota 40,- zł tytułem „kosztów dodatkowych” Powód w żaden sposób nie wyjaśnił z czego wynika ta kwota ani nie wykazał aby jej wydatkowanie było uzasadnione. Co za tym idzie, nie sposób było uznać, aby koszty najmu w tym zakresie pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem powodującym szkodę (art. 361 § 1 k.c.), a tym samym aby roszczenie o ich zwrot było uprawnione.

Z uwagi na to, że powód mógł odliczyć zapłacony wraz z czynszem najmu podatek od towarów i usług od podatku do zapłaty którego sam jest zobowiązany jako podatnik, wysokość jego szkody wyznacza wartość netto kosztów najmu. Nie mógł zatem żądać zwrotu tych kosztów w kwocie brutto, a tym samym roszczenie o zapłatę kwoty stanowiącej podatek VAT było nieuzasadnione.

Nadto powództwo okazało się pozbawione podstaw w zakresie odsetek za dzień 4 maja 2014r. Jak wskazano wyżej, termin spełnienia świadczenia, upływający w 30 dniu po zgłoszeniu pozwanemu szkody (3 kwietnia 2014r.) przypadał w dniu 3 maja 2014r. Dzień 3 maja jest jednak dniem ustawowo wolnym od pracy co oznacza, że termin spełnienia świadczenia przypadał w istocie w dniu 4 maja 2014r. (art. 115 k.c.), co uprawniało powoda do żądania odsetek od dnia 5 maja 2014r. i czyniło roszczenie o odsetki za dzień 4 maja 2014r. nieuprawnionym.

Z tych przyczyn orzeczono jak w pkt II wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 i art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Powództwo zostało uwzględnione w 55 % i oddalono w 45 % co uprawniało strony do adekwatnego do w/w wskaźnika zwrotu kosztów procesu. Poniesione przez powoda koszty procesu wynosiły łącznie 1.700,- zł i obejmowały: opłatę sądową od pozwu w wysokości 83,- zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 600,- zł (§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – tekst jednolity: Dz. U. Nr 2013, poz. 490 w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych – Dz. U. poz. 1804), koszty opłaty skarbowej uiszczonej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17,- zł oraz koszty przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, pokryte z zaliczki powoda do kwoty 1.000,- zł. Poniesione przez pozwanego koszty procesu wynosiły łącznie 617,- zł i obejmowały: koszty zastępstwa procesowego w wysokości 600,- zł (§ 6 pkt 3 cyt. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w zw. z § 21 cyt. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r.) i koszty opłaty skarbowej uiszczonej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17,- zł . Uwzględniając zakres, w jakim każda ze stron wygrała spór, powodowi przysługiwały koszty procesu w wysokości 935,- zł (1.700,- zł x 55%), zaś pozwanemu w wysokości 277,65 zł (617,- zł x 45%), co po zbilansowaniu dawało kwotę 657,35 zł (935,- zł – 277,65 zł) należną powodowi.

W tym stanie rzeczy, orzeczono jak w pkt III wyroku.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić […], sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu (art. 98 § 1 k.p.c.). Łączne koszty przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego ustalone prawomocny postanowieniem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 1 lipca 2016r. wynosiły 1.019,42 zł i zostały pokryte z zaliczki powoda do kwoty 1.000,- zł a w pozostałym zakresie tymczasowo przez Skarb Państwa. Strony zobowiązane są do pokrycia nieopłaconych kosztów (19,42 zł) stosownie do wyniku sprawy. W konsekwencji powód zobowiązany jest do pokrycia tych kosztów w 45% co daje kwotę 8,74 zł, zaś pozwany w 55% co przekłada się na kwotę 10,68 zł i kwoty te winny zostać uiszczone na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wałbrzychu.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w pkt IV wyroku.