Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko (spr.)

Sędziowie: SO Aleksandra Mazurek

SO Beata Tymoszów

Protokolant: p.o. protokolanta sądowego Sylwester Sykut

przy udziale prokuratora Zuzanny Cupryk

po rozpoznaniu dnia 10 sierpnia 2017 r.

sprawy

T. B. (1) syna F. i B. ur. (...) w W.

oskarżonego o czyny z art. 279 § 1 k.k.

Z. W. syna B. i B. ur. (...) w T.

oskarżonego o czyny z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 2 listopada 2016 r. sygn. akt II K 341/14

zaskarżony wyrok w części dotyczącej czynu opisanego w puncie 2 utrzymuje w mocy, kosztami postępowania odwoławczego obciążając Skarb Państwa; w zakresie czynu opisanego w punkcie 1 zaskarżony wyrok uchyla i w tej części sprawę oskarżonych T. B. (1) i Z. W. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Wołominie do ponownego rozpoznania; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońców adw. I. B. i adw. T. D. kwoty po 516,60 zł obejmujące wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji oraz podatek VAT.

SSO Aleksandra Mazurek SSO Ludmiła Tułaczko SSO Beata Tymoszów

Sygn. akt VI Ka 93/17

UZASADNIENIE

T. B. (1) i Z. W. oskarżeni zostali o to, że

1.  w dniu 28 października 2011 roku w K. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z J. Ś. (1) dokonali włamania do budynku mieszkalnego, a następnie zabrali w celu przewłaszczenia mienie w postaci pieniędzy w kwocie 13.000 złotych, telefonów komórkowych marki N. (...) i N. (...) o wartości 400 złotych, gdzie łącznie powstały straty w wysokości 13.400 złotych na szkodę Ł. W., przy czym Z. W. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k., a w stosunku do Z. W. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

2.  w dniu 1 listopada 2011 roku w K. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z J. Ś. (1) dokonali włamania do budynku mieszkalnego, a następnie zabrali w celu przywłaszczenia mienie w postaci pieniędzy w kwocie 10.300 złotych i laptopa marki A. o wartości 3.000 złotych, gdzie łącznie powstały straty w wysokości 13.300 złotych czym działali na szkodę D. Ś., przy czym Z. W. czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k., a w stosunku do Z. W. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

Po rozpoznaniu w sprawie sygn. IIK 341/14 Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 2 listopada 2016r. uniewinnił oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów kosztami sądowymi obciążając Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku prokurator złożył apelację. Na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk i art. 444 kpk zaskarżył powyższy wyrok w całości na niekorzyść obu oskarżonych. Na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 kpk wyrokowi temu zarzucił:-obrazę przepisów prawa procesowego, to jest art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk, polegającą na dowolnej ocenie przy ferowaniu wyroku części dowodów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ujawnionych na rozprawie głównej w postaci zeznań świadka J. Ś. (1), nieuwzględnienie wszystkich okoliczności dla oskarżonych niekorzystnych oraz wadliwą ocenę poszczególnych dowodów, co miało wpływ na treść wyroku i w konsekwencji spowodowało niesłuszne uniewinnienie oskarżonych Z. W. i T. B. (1) od popełnienia zarzuconych im czynów a ponadto błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na wyrażeniu niesłusznego poglądu, iż dowody ujawnione w toku rozprawy głównej i ustalone w oparciu o nie okoliczności nie są wystarczające do uznania oskarżonych Z. W. i T. B. (1) za winnych popełnienia zarzuconych im czynów, jakkolwiek prawidłowa analiza całokształtu ustalonych okoliczności przedmiotowego zdarzenia, a zwłaszcza właściwa ocena dowodów w postaci zeznań świadka J. Ś. (1) oraz dowodów z dokumentów w postaci bilingów telefonicznych telefonu użytkowanego przez Z. W. prowadzi do wniosku przeciwnego. Podnosząc powyższe zarzuty na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk wniósł o uchylenie przedmiotowego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wołominie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora okazała się częściowo zasadna. Sąd odwoławczy na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. w zakresie czynu pierwszego z dnia 28.10.2011r. popełnionego na szkodę Ł. W. uchylił zaskarżony wyrok przekazując sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wołominie. Natomiast w części dotyczącej czynu drugiego z dnia 1 listopada 2011r. Sąd odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy uznając za niesłuszne argumenty prokuratora przedstawione w apelacji. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie opierał się w wypadku obu czynów zarzuconych oskarżonym, na pomówieniu J. Ś. (1). W obu tych wypadkach Sąd I instancji pomówienie uznał za niewiarygodne powołując się na sprzeczności pomiędzy treścią wyjaśnień J. Ś. (1) z postępowania przygotowawczego a treścią notatki z rozpytania z dnia 3.11.2011r. /k 30-31 /. Sąd I stwierdził, że sprzeczności tych nie można wyjaśnić z uwagi na śmierć J. Ś. (1) w dniu 12.05. 2014r . Zdaniem Sądu I instancji, wyjaśnienia J. Ś. (1) nie znalazły również potwierdzenia w danych dotyczących logowania telefonów komórkowych w stacjach (...). Sąd I instancji powołał się na treść opinii psychiatrycznej dotyczącej J. Ś. (1), z której wynika, że był on uzależniony od narkotyków i alkoholu, co mogło wpłynąć na treść jego wyjaśnień poprzez chęć skierowania podejrzeń także wobec innych osób. Z przedstawionym powyższej stanowiskiem Sądu I instancji nie można się zgodzić, bowiem
o wiarygodności pomówienia decyduje to czy znajduje ono potwierdzenie w całokształcie materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie. Zasadnie prokurator zarzucił w apelacji, że wyjaśnienia J. Ś. (1) znajdują wsparcie w zeznaniach świadka E. P., która widziała dwie osoby uciekające z terenu posesji przy ulicy (...) w K., co pozostaje w zgodzie z twierdzeniami J. Ś. (1), iż jego rolą było stanie na czatach, a bezpośrednio włamania i kradzieży w dniu 28. 10.2011r. dokonali oskarżeni Z. W. i T. B. (1). Tylko osoba, która miała możliwość obserwowania współsprawców mogła wiedzieć, że mieli na rękach materiałowe rękawiczki, przy czym, jak argumentuje prokurator, ślady struktury materiału zostały zabezpieczone w trakcie oględzin na miejscu kradzieży w dniu 28 października 2011 roku (k. 7-9). Ponadto prokurator zarzuca w apelacji, że Sąd I instancji nie uwzględnił istotnego dowodu przeciwko Z. W. to jest treść bilingów zawierających połączenia telefoniczne z numerem, którym w okresie objętym zarzutami posługiwał się oskarżony. W dniu 28 października 2011 roku bezpośrednio po spłoszeniu sprawców kradzieży przez świadka E. P., telefon Z. W. logował się za pośrednictwem stacji (...) posadowionych w K. i sąsiadującej z nią Z., przy czym były to połączenia z telefonem użytkowanym w tamtym czasie przez J. Ś. (1) (k. 276 verte). Sąd I instancji zakwestionował wiarygodność tych dowodów lecz nie odniósł się do szczególowości wyjasnień J. Ś. (1) opisujacego przebieg przestępstwa z dnia 28.10.2011r. Skupił się na treści notatki z rozpytania, w której J. Ś. (1) nie ujawnił danych personalnych współdzialających z nim osób. Tymczasem zasadnie prokurator zarzuca w apelacji, że treść notatki zgodnie z art. 174 k.p.k., nie może zastępować dowodu z wyjaśnień oskarżonego i zeznań śwaidków. Należy zauważyć, że zarówno w notatce, na którą powołuje się Sąd I instancji oraz w wyjaśnieniach z karty 44-45 . J. Ś. (1) podawał pseudonimy, ktorymi posługiwał się Z. W., a które także potwierdzili inni śwaidkowie. Ponadto wskazał miejsce zamieszkania Z. W. a także wytlumaczył dlaczego pomylił dane drugiego oskarżonego T. B. (1) oraz wskazał prawidłowo miejsce jego pobytu u K. R.. Sąd I instancji nie uznał za wiarygodny dowodu w postaci eksperymnetu procesowego twierdzac, że z treści protokołu nie wynika, aby to J. Ś. (1) wskazał miejsce włamania do domu położonego w K. przy ulicy (...). Tymczasem treść tego protokołu nie pozwala na wyprowadzenie tak kategorycznych wniosków, do jakich doszedł Sąd I instancji. Podczas eksperymnetu J. Ś. (1) wskazał miejsce na ulicy (...), z którego dokonywał obserwacji domu, do którego weszli w wyniku uszkodzenia drzwi wejściowych oskarżeni Z. W. i T. B. (1), co wyklucza ustalenie Sądu I instancji, że to policjanci celowo przywieźli go na miejsce zdarzenia. /k- 48/ Ponadto wyjaśnienia J. Ś. (1) korespondują z zeznaniami pokrzywdzonego Ł. W., z których wynika, że jednym ze skradzionych przedmiotów był telefon komórkowy N. (...) a właśnie taki telefon dostał w wyniku rozliczeń za udział w tym przestępstwie od Z. W.. Brak zgodności dotyczącej wysokości kwoty zabranych pieniędzy, jak słusznie zauważył Sąd I instancji, może wynikać z braku lojalności współsprawców, którzy nie chcieli dzielić się uzyskanymi środkami. Ponadto zgadzał się także podany przez J. Ś. (1) sposób dokonania włamania - poprzez wyłamanie drzwi wejściowych, co potwierdziły dane z protokołu oględzin /k- 8/ oraz zeznania śwaidka Ł. W.. Ponadto oceniając dowod w postaci logowań do stacji (...) w dniu 28.10.2011r. Sąd I instancji stwierdzil, że nie wynika z dostępnych danych aby J. Ś. (1) logował się przy użyciu aparatu N. (...), który otrzymał w formie rozliczeń za współudział w przestępstwie z dnia 28.10.2011r. Tymczasem fakt ten nie odnosi się do tego zdarzenia gdyż dopiero po dniu 28.10.2011r. J. Ś. (1) korzystał z aparatu N. (...) skradzionego Ł. W.. Nie można podzielić stanowiska Sądu I instancji, że o braku wiarygodności J. Ś. (1) ma śwaidczyć to,że stojąc na tzw.„ czatach” nie słyszał, ani nie dostrzegł kobiety tj. E. P., która rzeczywiście spłoszyła sprawców, skoro jego zadaniem było obserwowanie, czy ktoś nie nadchodzi i poinformowanie o tym oskarżonych na tyle wcześnie, aby mogli niepostrzeżenie oddalić się z tego miejsca. Odnosząc się do tej kwestii należy wskazać, że świadek E. P. wychodziła ze swojego domu położonego na tej samej posesji, na której stał dom zamieszkały przez Ł. W.. Natomiast J. Ś. (1) obserwował także ulicę i to w taki sposób aby nie narażać się na dekonspirację. Te okoliczności mogły wpłynąć na dokładność jego obserwacji, co nie ma decydującego wpływu na ocenę wiarygodności wyjaśnień J. Ś. (1), skoro od oskarżonych dowiedział się, że spłoszyła ich kobieta mieszkająca na terenie posesji przy ulicy (...) w K., zaś billingi rozmów komórkowych potwierdzają, że oskarżeni w czasie zdarzenia, kontaktowali się ze sobą. Tak więc zasadnie prokurator zarzuca w apelacji, że ocena materiału dowodowego w ramach czynu z dnia 28.10.2011r. narusza art. 410 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k.i jawi się jako dowolna. Z tych też powodów, w zakresie czynu pierwszego, wyrok należało uchylić i przekazać sprawę w tej części do ponownego rozpoznania. W toku postępowania ponownego należy jeszcze raz przeprowadzić analizę zgromadzonego materiału dowodowego dotyczącego czynu I z aktu oskarżenia w oparciu o zasady logicznego rozumowania wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, przede wszystkim rozważając czy tego rodzaju szczegóły, które podał J. Ś. mogła znać osoba, która nie byla obecna na miejscu zdarzenia i nie brała udziału w przestępstwie.

Inczaczej kształtuje się materiał dowodowy w zakresie czynu II z dnia 1 listopada 2011r. W tej części należy uznać za zasadne rozstrzygnięcie Sądu I instancji zaś apelacja prokuratora nie zawiera argumentów podważających prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Do takiego wniosku prowadzą rozpoznawane łącznie następujące okoliczności : J. Ś. (1) nie wskazał domu, do którego, według jego wyjasnień, w dniu 1 listopada 2011r. weszli oskarżeni Z. W. i T. B. (1), gdyż nie zapamiętał adresu i nie potrafił sobie przypomieć jak budynek ten wyglądał. Trudności w zapamiętaniu miejsca przestępstwa pogłębiły okoliczności zdarzenia bowiem było ciemno i przeprowadzał obserwację stojąc « na czatach » w pobliżu lasu. Następnie podał, że do środka domu Z. W. i T. B. (1) weszli poprzez otwarte okno, co pozostaje w sprzeczności z zeznaniami D. Ś. i wynikami oględzin jego domu. Sprawcy musieli dostać się do środka domu położonego w K. przy ulicy (...) poprzez podważenie zamkniętego okna balkonowego /k- 36/ Ponadto J. Ś. (1) inaczej niż pokrzywdzony D. Ś. opisał przedmioty, które skradziono z jego domu. Świadek zeznał, że były to pieniądze ok. 10.300 zł i laptop zaś według J. Ś. (1) była to kwota 200 zł i telefon komórkowy. Ponadto telefon komórkowy oskarżonego Z. W. nie logował się w K. w czasie kiedy dokonano włamania czyli pomiędzy godziną 16- 21 dnia 1 listopdada 2011r. Tak więc, nie można wykluczyć, że J. Ś. (1) opisał inne przestepstwo niż popełnione w dniu 1 listopada 2011r. przy ulicy (...) w K. na szkodę D. Ś.. Tego dnia mogło dojść do popełnienia czynu, który nie został zgłoszony przez pokrzywdzonych mieszkanców np. sąsiedniej ulicy. Zbyt wiele rozbieżności występuje pomiędzy wyjaśnieniami J. Ś. (1) a pozostały materiałem dowodowym. Różnic tych nie będzie można już wyjaśnić z powodu śmierci śwaidka. Ponadto w tym zakresie nie są przekonujace argumenty skarżącego, że J. Ś. (1) przyznał się do popełnienia tego czynu i został skazany w trybie dobrowolnego poddania się karze. Uniewinnienie oskarżonych Z. W. i T. B. (1) od popelnienia czynu 2 z aktu oskarżenia znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 5 § 2 k.p.k. Zgodnie z art. 636 § 1 k .p.k. w tym zakresie koszty procesu obciążają Skarb Państwa. O kosztach obrony z urzędu Sąd odwoławczy orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Mając powyższe na uwadze Sąd odwoławczy orzekł jak w wyroku.

SSO Beata Tymoszów SSO Ludmiła Tułaczko SSO Aleksandra Mazurek