Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt VIII C 2381/14

(...)

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Martyniec

Protokolant:Anna Hrydziuszko

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2017 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa P. J.

przeciwko L. S. C. de S. y (...) S.A. oddział w Polsce

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej L. S. C. de S. y (...) S.A. oddział w Polsce na rzecz powoda P. J. kwotę 6.400 zł (sześć tysięcy czterysta złotych ) wraz z ustawowymi odsetkami, a od 1 stycznia 2016 r. ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia 9 października 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 765,40 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia) kwotę 1.749,84 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

V.  nakazuje powodowi uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia) kwotę 323,45 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt VIII C 2381/14

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 21 listopada 2014 r. powód P. J., reprezentowany przez radcę prawnego, domagał się zasądzenia od strony pozwanej L. S. C. de S. y (...) Spółki Akcyjnej Oddział w Polsce z siedzibą w W. kwoty 9.400 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 9 października 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz koszty korespondencji – zgodnie z przedłożonym spisem kosztów.

W uzasadnieniu podał, że w dniu 5 maja 2014 r. uczestniczył w kolizji drogowej, której sprawca ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. W wyniku zdarzenia powód doznał urazu kręgosłupa szyjnego. W dniu 9 maja 2014 r. po wizycie u lekarza ortopedy odmówił przyjęcia zwolnienia lekarskiego i zgodnie z zaleceniem lekarza przez okres dwóch tygodni nosił kołnierz ortopedyczny. W związku z utrzymującymi się dolegliwościami ponownie udał się w dniu 14 maja 2014 r. do poradni internistycznej, po czym otrzymał zalecenie stosowania leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych oraz zwolnienie lekarskie na okres od dnia 15 maja 2014 r. do dnia 22 maja 2014 r. Tego dnia powód otrzymał również zaświadczenie lekarskie, stanowiące przeciwwskazanie do jego udziału w półmaratonie. Wypadek skutkował dla powoda koniecznością podjęcia leczenia i rehabilitacji. Do dnia dzisiejszego powód nie odzyskał pełnej sprawności. Podał, że zgłosił szkodę stronie pozwanej, lecz ta wypłaciła zadośćuczynienie w kwocie 600 zł oraz odszkodowanie w kwocie 58,50 zł oraz odmówiła wypłaty w wyższej wysokości.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu przyznała, iż ponosi odpowiedzialność za skutki kolizji z dnia 5 maja 2014 r. Strona pozwana wskazała jednak, że rozpoznanie u powoda skręcenia i naderwania stawów i więzadeł innych i nieokreślonych części szyi nastąpiło jedynie na podstawie wywiadu z poszkodowanym bez przeprowadzania badania obrazowego. Zarzuciła, że obrażenia stwierdzone u powoda nie mają związku ze zdarzeniem z dnia 5 maja 2014 r., albowiem w jego okolicznościach nie było ryzyka doznania przez powoda urazu w wyniku szarpnięcia głowy, a stabilizacja korpusu przy oparciu fotela poprzez zapięte pasy bezpieczeństwa wyklucza, by u powoda powstał uraz kręgosłupa szyjnego. Nadto podczas wizyty w poradni internistycznej w dniu 9 maja 2014 r. powód odmówił przyjęcia zwolnienia lekarskiego, co przyczyniło się zdaniem strony pozwanej do zwiększenia rozmiarów szkody. Strona pozwana podniosła, iż obecnie brak jest jakichkolwiek skutków zdrowotnych dla codziennego życia i funkcjonowania powoda, zatem brak jest podstaw do przyjęcia, że występuje jakikolwiek trwały uszczerbek na jego zdrowiu. Z ostrożności procesowej strona pozwana wniosła o zmniejszenie wysokości zasądzonego roszczenia, kwestionując możliwość żądania odsetek od dnia 9 października 2014 r., i wskazując, iż w sytuacjach gdy proces leczenia nie zakończył się lub ocena stanu zdrowia wymaga przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych, nie można mówić o żadnej zwłoce w spełnieniu świadczenia, zatem ewentualne odsetki mogą być zasądzone jedynie od daty wyrokowania, a nie jak żąda powód, od dnia 9 października 2014 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 maja 2014 r. około godziny 07:30 na skrzyżowaniu ulic gen. H. i S. we W. kierujący samochodem osobowym marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), P. S. uderzył w tył pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowanego przez P. J., wskutek czego pojazd powoda uderzył w dwa stojące przed nim, czekające na zmianę świateł, samochody. Powód uległ wypadkowi jadąc do pracy, stąd zdarzenie zostało zakwalifikowane jako wypadek w drodze do pracy. Powód miał zapięte pasy bezpieczeństwa. Na miejsce wypadku wezwana została karetka pogotowia, straż pożarna oraz Policja.

Sprawca zdarzenia ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej L. S. C. de S. y (...) Spółki Akcyjnej Oddział w Polsce z siedzibą w W..

Dowód: - zaświadczenie Komendy Miejskiej Policji we W. z dnia 16 maja 2014 r., k. 9,

- karta wypadku w drodze do pracy, k. 9,

- przesłuchanie powoda P. J. na rozprawie w dniu 23 czerwca 2015 r., protokół skrócony rozprawy, k. 80,

- zeznania świadka K. J. (1) na rozprawie w dniu 23 czerwca 2015 r., protokół skrócony rozprawy, k. 80,

- płyta CD zawierająca nagranie rozmowy zgłoszenia szkody z dnia 5 maja 2014 r., k. 58,

- umowa najmu pojazdu zastępczego, k. 64-68.

Po zakończeniu wszystkich czynności w miejscu zdarzenia powód udał się do miejsca pracy. Po kilku godzinach zaczął odczuwać odruchy wymiotne i dolegliwości bólowe w okolicy kręgosłupa szyjnego, z tego powodu w dniu 9 maja 2014 r. (piątek) udał się do lekarza pierwszego kontaktu, a następnie do lekarza ortopedy, który zalecił powodowi noszenie kołnierza ortopedycznego oraz skierował go na badanie rtg kręgosłupa szyjnego. Powód odmówił przyjęcia zwolnienia lekarskiego, gdyż myślał, że dolegliwości miną do poniedziałku.

Dowód: - karta wizyty ambulatoryjnej w poradni internistycznej z dnia 9 maja 2014 r., k. 11,

- karta wizyty ambulatoryjnej w poradni ortopedycznej z chirurgią urazową z dnia 9 maja 2014 r., k. 12,

- dokumentacja z przebiegu leczenia P. J., k. 89-97,

- przesłuchanie powoda P. J. na rozprawie w dniu 23 czerwca 2015 r., protokół skrócony rozprawy, k. 80,

- zeznania świadka K. J. (1) na rozprawie w dniu 23 czerwca 2015 r., protokół skrócony rozprawy, k. 80.

Z uwagi na utrzymujące się dolegliwości bólowe, powód w dniu 14 maja 2014 r. ponownie udał się do poradni internistycznej, po wizycie otrzymał zwolnienie lekarskie od dnia 15 maja 2014 r. do dnia 22 maja 2014 r. oraz zalecenie stosowania leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych. Powód otrzymał również zaświadczenie lekarskie, zgodnie z treścią którego jego udział w półmaratonie był przeciwwskazany.

Dowód: - karta wizyty ambulatoryjnej w poradni internistycznej z dnia 14 maja 2014 r., k. 13,

- zwolnienie lekarskie z dnia 14 maja 2014 r., k. 14,

- zaświadczenie lekarskie o przeciwwskazaniach udziału w maratonie, k. 15,

- dokumentacja z przebiegu leczenia P. J., k. 89-97,

- przesłuchanie powoda P. J. na rozprawie w dniu 23 czerwca 2015 r., protokół skrócony rozprawy, k. 80,

- zeznania świadka K. J. (1) na rozprawie w dniu 23 czerwca 2015 r., protokół skrócony rozprawy, k. 80.

19 maja 2014 r. powód ponownie udał się do poradni ortopedycznej, po wizycie otrzymał skierowanie na 10 zabiegów rehabilitacyjnych – kinezyterapii oraz zalecono mu stopniowe odstawianie kołnierza ortopedycznego. W dniu 11 czerwca 2014 r. powód po wizycie w poradni internistycznej otrzymał skierowanie na kolejnych 10 zabiegów rehabilitacyjnych. Z uwagi na przeciwwskazania lekarza, powód nie wziął udziału w Nocnym Półmaratonie (...), który odbył się w dniu 14 czerwca 2014 r., a do którego przygotowywał się pół roku.

Dowód: - karta wizyty ambulatoryjnej w poradni ortopedycznej z chirurgią urazową z dnia 19 maja 2014 r., k. 16,

- karta wizyty ambulatoryjnej w poradni internistycznej z dnia 11 czerwca 2014 r., k. 17,

- karty wizyt ambulatoryjnych w poradni rehabilitacyjnej, k. 18-20,

- dokumentacja z przebiegu leczenia P. J., k. 89-97,

- przesłuchanie powoda P. J. na rozprawie w dniu 23 czerwca 2015 r., protokół skrócony rozprawy, k. 80,

- zeznania świadka K. J. (1) na rozprawie w dniu 23 czerwca 2015 r., protokół skrócony rozprawy, k. 80,

- wydruk ze strony organizatora Nocnego Półmaratonu (...), k. 21.

Powód zgłosił szkodę stronie pozwanej pismem z dnia 1 września 2014 r., żądając wypłaty kwoty 58,50 tytułem odszkodowania oraz 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia. W wyniku wezwania strona pozwana wszczęła postępowanie likwidacyjne, rejestrując je pod sygnaturą (...). Pismem z dnia 20 października 2014 r. strona pozwana wypłaciła powodowi kwotę 58,50 zł tytułem odszkodowania oraz kwotę 600 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę.

Dowód: - wezwanie do zapłaty z dnia 1 września 2014 r., k. 22-23,

- pismo strony pozwanej z dnia 20 października 2014 r., k. 26,

- akta szkody nr (...) dołączone do akt sprawy,

- przesłuchanie powoda P. J. na rozprawie w dniu 23 czerwca 2015 r., protokół skrócony rozprawy, k. 80,

- zeznania świadka K. J. (1) na rozprawie w dniu 23 czerwca 2015 r., protokół skrócony rozprawy, k. 80.

Powód w wyniku zdarzenia z dnia 5 maja 2014 r. doznał skręcenia i naderwania stawów i więzadeł kręgosłupa w odcinku szyjnym. Do chwili obecnej skutkują one u powoda dolegliwościami bólowymi ze strony odcinka szyjnego kręgosłupa, szczególnie przy szybszych ruchach głową i zgięciu ku przodowi. Następstwem przebytego w dniu 5 maja 2014 r. wypadku, a przyczyną obecnych dolegliwości powoda, jest przyspieszeniowo-opóźnieniowy uraz kręgosłupa szyjnego, określany jako uszkodzenie kręgosłupa szyjnego spowodowane siłami wywołującymi nagłe przyspieszenie lub opóźnienie ruchu szyi i głowy w stosunku do klatki piersiowej, powstający zwykle w wyniku urazu komunikacyjnego. Rokowania co do stanu zdrowia powoda są pomyślne, niemniej jednak niewykluczonym jest, że przebyty uraz przyczyni się w przyszłości do przyspieszenia rozwoju istniejących już u powoda wczesnych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa.

Procentowy uszczerbek na zdrowiu powoda po przebytym urazie kręgosłupa szyjnego ustalono na poziomie 2% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu na podstawie poz. J.89a w zw. z § 8 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. (Dz.U. nr 234, poz. 1974).

Dowód: - opinia pisemna biegłych sądowych lek. med. neurolog A. D. oraz dr n. med. z zakresu (...) z dnia 8 maja 2016 r. – k. 104-109;

- uzupełniająca opinia pisemna biegłych sądowych lek. med. neurolog A. D. oraz dr n. med. z zakresu (...) z dnia 15 marca 2016 r.; k. 175-179.

Powód jest osobą 42-letnią, pracuje jako programista. Przed wypadkiem w dniu 5 maja 2014 r. nie odczuwał dolegliwości związanych z kręgosłupem, ani nie podejmował leczenia w tym kierunku. Po wypadku powód odczuwał dolegliwości bólowe kręgosłupa w odcinku szyjnym z ograniczeniem jego ruchomości, bóle głowy, nudności. Przebyty wypadek skutkował dla niego koniecznością pozostawania na zwolnieniu lekarskim przez jeden tydzień, noszeniem kołnierza ortopedycznego przez okres około dwóch tygodni oraz odbyciem dwóch cykli rehabilitacji. Powód po wypadku, wskutek odczuwanych dolegliwości bólowych zmuszony był do zażywania leków przeciwbólowych, jak np. K.. Wypadek wywarł negatywne skutki dla psychiki powoda, albowiem z uwagi na przeciwwskazania lekarza zmuszony był do rezygnacji z udziału w Nocnym Półmaratonie (...).

Dowód: - dokumentacja z przebiegu leczenia P. J., k. 89-97,

- przesłuchanie powoda P. J. na rozprawie w dniu 23 czerwca 2015 r., protokół skrócony rozprawy, k. 80,

- zeznania świadka K. J. (1) na rozprawie w dniu 23 czerwca 2015 r., protokół skrócony rozprawy, k. 80.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Bezspornym w sprawie był fakt, iż powód P. J. uległ w dniu 5 maja 2014 r. wypadkowi komunikacyjnemu wskutek niezachowania reguł ostrożności przez innego uczestnika ruchu drogowego. Strony procesu nie kwestionowały także, iż sprawca zdarzenia ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej L. S. C. de S. y (...) Spółki Akcyjnej Oddział w Polsce z siedzibą w W.. Bezspornym pozostawał również fakt, iż strona pozwana wypłaciła powodowi kwotę 58,50 zł tytułem odszkodowania oraz kwotę 600 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę. Strona pozwana w toku postępowania nie kwestionowała swej odpowiedzialności co do zasady. Kwestią sporną pozostawało natomiast to, czy powód istotnie doznał obrażeń wskazanych w dokumentacji medycznej oraz, nawet przy przyjęciu, iż powód doznał deklarowanych przez siebie urazów, to czy żądana przez niego kwota nie jest znacznie zawyżona. Strona pozwana nadto zakwestionowała możliwość żądania odsetek od dnia 9 października 2014 r., wskazując, iż w sytuacjach gdy proces leczenia nie zakończył się lub ocena stanu zdrowia wymaga przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych, nie można mówić o żadnej zwłoce w spełnieniu świadczenia, a odsetki mogą być zasądzone jedynie od daty wyrokowania.

W ocenie Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy, uzasadniał zasądzenie na rzecz powoda kwoty 6.400 zł tytułem zadośćuczynienia.

Odpowiedzialność strony pozwanej znajduje uzasadnienie w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003, nr 124, poz. 1152) oraz przepisach kodeksu cywilnego. Art. 9 cytowanej ustawy stanowi, iż umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w art. 9, będące następstwem zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (art. 9a ustawy). Z kolei z treści przepisu art. 822 § 1 k.c., wynika, iż przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony; jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Z kolei art. 824 § 1 k.c. stanowi, iż suma ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela, zaś suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

Z kolei w myśl przepisu art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Przepis ten zawiera szczególną regulację dotyczącą naprawienia szkody na osobie, obejmującej elementy majątkowe tej szkody.

Ustawodawca nie uregulował w tym przepisie w sposób samoistny i odrębny przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, co oznacza, iż została ona poddana ogólnym regułom odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych (art. 415 k.c.). Warunkiem skutecznego domagania się naprawienia szkody na osobie, oprócz samego faktu jej wyrządzenia, jest związek przyczynowy pomiędzy określonym faktem, z którym norma prawna wiąże obowiązek odszkodowawczy a szkodą, pojmowaną w omawianym przypadku jako uszczerbek majątkowy.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 445 k.c., w przypadkach przewidzianych w art. 444 k.c., Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie za krzywdę jest swoistą postacią odszkodowania, którego celem jest rekompensowanie uszczerbku w dobrach osobistych. Podstawową przesłanką domagania się zadośćuczynienia jest doznanie szkody niemajątkowej (krzywdy) wynikającej z określonych faktów, z którymi norma prawna wiąże obowiązek jej naprawienia, pozostającej w związku z odpowiedzialnością odszkodowawczą z reżimu deliktowego. Podstawą żądania rekompensaty za doznana krzywdę jest naruszenie dobra osobistego i wynikająca z tego faktu szkoda niemajątkowa. Pomiędzy nimi musi zaistnieć związek przyczynowy o charakterze adekwatnym, czyli szkoda musi być normalnym następstwem określonego działania, czy też zaniechania (por. Kodeks cywilny, Komentarz pod red. E. Gniewka, tom I).

Strona pozwana podnosiła, iż rozpoznanie dokonane przez lekarza w dniu 9 maja 2014 r., nastąpiło jedynie na podstawie wywiadu z poszkodowanym i deklarowanych przez niego subiektywnie dolegliwości. Wobec powoda nie stosowano nadto żadnych zabiegów medycznych, zalecając mu jedynie noszenie kołnierza ortopedycznego, co jest standardową procedurą wobec poszkodowanych w wypadkach komunikacyjnych. Powód odmawiając w dniu 9 maja 2014 r. przyjęcia zwolnienia lekarskiego przyczynił się, zdaniem strony pozwanej, do zwiększenia rozmiarów szkody. Strona pozwana podniosła nadto, iż powód w dniu zdarzenia czuł się na tyle dobrze, że był w stanie udać się do pracy i wykonywać swoje obowiązki, a zgłaszając telefonicznie tego dnia szkodę wskazał, że nie doznał wskutek wypadku żadnych obrażeń.

W ocenie Sądu stanowisko strony pozwanej w tym zakresie nie mogło zasługiwać na uwzględnienie. Ze zgromadzonego bowiem w toku procesu materiału dowodowego wynikało, iż obrażenia doznane przez powoda stanowią 2% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, określonego zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18.12.2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. z 2002, nr 234, poz. 1974).

Sąd podziela poglądy wyrażone w orzecznictwie, iż mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowi niedopuszczalne uproszczenie i nie znajduje oparcia w treści art. 445 § 1 k.c. Stwierdzony uszczerbek na zdrowiu może być jednak stosowany pomocniczo przy ocenia stopnia naruszenia sprawności organizmu. Na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji na wysokość zadośćuczynienia składają się okoliczności każdej konkretnej sprawy, a w szczególności cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, ale także rodzaj wykonywanej pracy przez poszkodowanego przed wypadkiem, jego szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa i inne czynniki podobnej natury (por. wyrok SN z dnia 9.11.2007 r., V CSK 245/07 i orzeczenia tam przywołane, wyrok SA w Poznaniu z dnia 21.02.2007 r., I ACa 1146/06). Charakter krzywdy co do zasady jest niemierzalny, zatem ścisłe określenie jej rozmiaru, a tym samym wysokości zadośćuczynienia, pozostawione zostało ocenie Sądu. Jedyną dyrektywą wprowadzoną przez ustawodawcę jest wymóg zasądzenia „sumy odpowiedniej”. Podkreślenia wymaga, iż owa zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia, czy też utrzymania go w rozsądnych granicach, ma charakter uzupełniający w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej. Wysokość zadośćuczynienia winna zatem uwzględniać rozmiar cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości oraz rozmiar cierpień psychicznych polegających na ujemnych uczuciach przeżywanych, bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi. Krzywdą w rozumieniu art. 445 k.c. będzie z reguły trwałe kalectwo poszkodowanego powodujące cierpienie fizyczne oraz ograniczenie ruchów i wykonywanie czynności życia codziennego. Podstawową funkcją zadośćuczynienia jest zatem funkcja kompensacyjna. W judykaturze podkreśla się, iż zadośćuczynienie nie może stanowić wyłącznie wartości symbolicznej, ale winno stanowić odczuwalną wartość ekonomiczną niwelującą przynajmniej w części niekorzystne skutki zdarzenia, któremu uległ poszkodowany. W szczególności zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości, jak zdrowie, czy integralność cielesna, a okoliczności wpływające na określenie tej wysokości oraz kryteria ich oceny muszą być zawsze rozważane indywidualnie (por. wyrok SN z dnia 13.12.2007 r., I CSK 384/07; wyrok SN z dnia 2.02.2008 r., III KK 349/07; wyrok SN z dnia 29.05.2008 r., II CSK 78/08).

Sąd dokonując ustaleń w zakresie rozmiarów krzywdy doznanej przez powoda oparł ustalenia stanu faktycznego na opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i ortopedii – traumatologii, a także na dowodach z przesłuchaniu samego powoda oraz jego żony, K. J. (2), które wiarygodnie korespondują z opinią biegłych sądowych i pozostałymi dowodami z dokumentów dołączonymi do pozwu. Ponadto, Sąd wziął również pod uwagę dotychczasowy tryb życia powoda oraz jego aktywność zawodową.

Jak wynikało ze sporządzonych przez biegłych z zakresu neurologii i ortopedii -traumatologii opinii, skutkiem wypadku, jakiemu uległ powód był stan po urazie skrętnym kręgosłupa szyjnego z utrzymującym się nieznacznym ograniczeniem rotacji w kręgosłupie szyjnym. Biegli wskazali, że u powoda stwierdzili ograniczoną ruchomość odcinka szyjnego kręgosłupa poniżej 20 stopni. Podnieśli ponadto, że obrażenia, których doznał powód w wyniku zdarzenia, skutkują do chwili obecnej okresowymi dolegliwościami bólowymi ze strony odcinka szyjnego kręgosłupa, nasilającymi się głównie przy szybszych ruchach głową i zgięciu ku przodowi. Powód w wyniku kolizji z dnia 5 maja 2014 r. doznał urazu uszkodzenia kręgosłupa szyjnego spowodowanego siłami wywołującymi nagłe przyspieszenie lub opóźnienie ruchu szyi i głowy w stosunku do klatki piersiowej. Uraz ten, według biegłych, może wywołać zarówno uszkodzenie struktur kręgosłupa, jak i może zaburzać funkcjonowanie układu nerwowego. Biegli orzekli również, że leczenie podjęte przez powoda po dniu 5 maja 2014 r. pozostawało w normalnym związku przyczynowym z przebytym wypadkiem komunikacyjnym. Odnośnie przebytego urazu odcinka szyjnego kręgosłupa biegli ustalili 2% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powoda z poz. J 89a w zw. z § 8 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. (Dz.U. nr 234, poz. 1974).

Powyższa opinia była kwestionowana przez stronę pozwaną, która zarzuciła, że biegli nie dokonali analizy mechanizmu powstania urazu oraz związku przyczynowego pomiędzy deklarowanymi dolegliwościami a wypadkiem, oraz sprzeczność wniosków opinii z treścią materiału dowodowego zgormadzonego w aktach sprawy. W odniesieniu do pierwszego zarzutu strona pozwana podniosła, iż w okolicznościach, w których doszło do zdarzenia, z uwagi na niewielką siłę uderzenia, nie było ryzyka doznania przez powoda urazu w wyniku szarpnięcia głowy, zwłaszcza przez wzgląd na fakt, iż powód nie deklarował początkowo potrzeby hospitalizacji i leczenia a nadto, jak sam twierdzi, w chwili zdarzenia miał zapięte pasy bezpieczeństwa. W odniesieniu do drugiego z zarzutów strona pozwana podniosła, że opinia została wydana w zasadzie jedynie na podstawie wywiadu lekarskiego z odwołaniem się do subiektywnych deklaracji powoda co do jego stanu zdrowia, a biegli przyjęli jego twierdzenia bezkrytycznie.

Swoje zastrzeżenia do opinii wniósł również powód w zakresie ustalenia przez biegłych wysokości uszczerbku na zdrowiu. Zdaniem powoda, biegli nie wyjaśnili, z jakich powodów uznali, iż u powoda wcześniej mogły występować jakiekolwiek zmiany w uszkodzonych narządach oraz jaki ewentualny wpływ miały one na stopień długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Odpowiadając na zarzuty stron biegli wydali opinię uzupełniającą pisemną z dnia 15 marca 2016 r., w której podnieśli, że wbrew twierdzeniom strony pozwanej, swoją opinię oparli na podstawie udostępnionej im z akt dokumentacji medycznej, badania przedmiotowego i podmiotowego oraz własnej wiedzy i doświadczenia empirycznego. Nadto wyjaśnili, że powód miał wykonywane badanie rtg odcinka szyjnego, w którym potwierdzono obecność dyskretnego obniżenia przestrzeni m/k na poziomach C2-C6, co sugeruje obecność zmian na tle wczesnej dyskopatii tarcz m/k oraz zaznaczone sprawy przeciążeniowe w stawach L.. Na podstawie powyższego biegli stwierdzili, iż najbardziej prawdopodobnym następstwem zdarzenia, w którym brał udział powód, jest stłuczenie oraz skręcenie odcinka szyjnego kręgosłupa, albowiem do stłuczenia dochodzi na skutek bezpośredniego urazu, którego objawami są ból w miejscu urazu, obrzęk, czy ograniczenie ruchomości kręgosłupa. Biegli po dokonaniu analizy akt szkody z wcześniejszych kolizji z udziałem powoda wyjaśnili, iż kolizje te nie spowodowały żadnych poważnych uszkodzeń pojazdów, zatem nie mogły również spowodować żadnych poważnych uszkodzeń ciała powoda. Fakt, iż powód bezpośrednio po zdarzeniu nie korzystał z pomocy lekarza ani z zwolnienia lekarskiego nie świadczy o braku doznania przez niego urazów, a zgodnie z opinią fakt zgłoszenia się powoda na konsultację lekarską dopiero 4 dni po zdarzeniu nie miał żadnego wpływu na jego obecny stan zdrowia. Biegli wskazali, iż celem uzyskania szczegółowej analizy mechanizmu powstania urazu u powoda powinien wypowiedzieć się biegły z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, wskazując jednocześnie, iż siły działające w czasie opiniowanego zdarzenia były znaczne, gdyż w pojazd powoda z dużą szybkością uderzył samochód osobowy, w wyniku czego pojazd powoda uszkodził dwa inne stojące przed nim samochody.

Biegli ustosunkowując się do zarzutów powoda wskazali, iż podczas badania stwierdzili jedynie ograniczenie rotacji oraz zgięcia ku przodowi odcinka szyjnego o około 10 stopni, a zgodnie z załącznikiem do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. (Dz.U. nr 234, poz. 1974), dopiero znaczne ograniczenie ruchomości, powyżej 20 stopni skutkuje orzeczeniem uszczerbku na zdrowiu w wysokości 15%, w niniejszej sprawie biegli po uwzględnieniu okoliczności zdarzenia przyjęli dwuprocentową wysokość uszczerbku na zdrowiu.

Strony nie wnosiły zastrzeżeń do uzupełniającej opinii biegłych.

W ocenie Sądu wydane przez biegłych sądowych opinie, wbrew zarzutom strony pozwanej, były w swej treści jasne, spójne i logiczne, uzupełniały obraz stanu faktycznego oraz korespondowały z innymi dowodami zaoferowanymi przez strony postępowania. W konsekwencji mogły stać się podstawą wydanego przez Sąd rozstrzygnięcia.

Z treści zgromadzonej w aktach dokumentacji medycznej wynikało z kolei, iż powód po wypadku odczuwał bóle kręgosłupa. Z uwagi na utrzymujące się dolegliwości bólowe, zmuszony był zażywać przepisane mu środki przeciwbólowe. Powód odbył liczne konsultacje lekarskie oraz dwa cykle rehabilitacji. Ponadto, przez okres jednego tygodnia po wypadku przebywał na zwolnieniu lekarskim oraz nie mógł wziąć udziału w półmaratonie, do którego intensywnie się przygotowywał. Z przesłuchania powoda wynikało natomiast, iż przed wypadkiem nie odczuwał dolegliwości bólowych, a co za tym idzie nie podejmował w związku z tym leczenia. Po wypadku powód odczuwał bóle w okolicy szyjnej i lędźwiowej kręgosłupa, a nadto bóle głowy oraz nudności. Ponadto, odczuwał ogólne obniżenie nastroju i dyskomfort spowodowany wypadkiem, w szczególności z uwagi na niemożność wzięcia udziału w półmaratonie oraz rozmiar zniszczeń samochodu.

Nie bez znaczenia dla oceny Sądu miała również okoliczność, że powód przed wypadkiem, będąc osobą sprawną i w pełni sił, musiał odczuwać znaczny dyskomfort będąc zmuszony zdać się na pomoc osób trzecich. Jak bowiem wynikało z jego zeznań, zeznań K. J. (1) oraz z dokumentacji medycznej, przez okres około dwóch tygodni nosił kołnierz ortopedyczny. Z pewnością miał wówczas problemy z wykonywaniem prostych czynności życia codziennego i musiał skorzystać z pomocy członków rodziny. Z powodu bólu nie mógł również unosić ramion, dźwigać. Niewątpliwe zatem na krzywdę powoda wpływ miało nie tylko uczucie dyskomfortu fizycznego w postaci odczuwanych dolegliwości bólowych, ale również dolegliwości w sferze psychiki związane z ograniczeniami aktywności życiowej oraz zawodowej powoda, które jednocześnie powodowały u niego obniżony nastrój.

W oparciu zatem o powyższe, mając na uwadze rozmiar bólu i doznanych cierpień, wysokość orzeczonego uszczerbku na zdrowiu oraz konieczność zmiany dotychczasowego trybu życia, Sąd doszedł do przekonania, iż zasądzenie na rzecz powoda zadośćuczynienia jest jak najbardziej zasadne.

Wysokość zadośćuczynienia w wysokości 6.400 zł (7.000 zł łącznie z wypłaconym już przez stronę pozwaną zadośćuczynieniem), zdaniem Sądu, rekompensuje powodowi negatywne doznania związane ze zdarzeniem z dnia 5 maja 2014 r., w szczególności doznany ból oraz cierpienia zarówno fizyczne, jak i psychiczne.

Jednocześnie dalej idące powództwo podlegało oddaleniu. Przyznana przez Sąd oznaczona suma pieniężna powinna być umiarkowana i nie może być wygórowana. Pojęcie "sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (Wyrok SN z dnia 28 września 2001 r., III CKN 427/00, LEX nr 52766). Orzeczona wyrokiem Sądu kwota stanowi wartość, która będzie przez powoda odczuwalna ekonomicznie, a jednocześnie nie stanowi kwoty wygórowanej. Brak jest, zdaniem Sądu do orzeczenia kwoty wyższej, w szczególności z uwagi na rozmiar krzywdy, której doznał powód. Nadto rokowania w zakresie jego sprawności fizycznej pozostają pozytywne, a powód już wrócił do wcześniejszych aktywności, biorąc udział w zawodach sportowych. Trudno zatem uznać w okolicznościach niniejszej sprawy, iż uzasadnione byłoby zasądzenia na jego rzecz wyższej kwoty.

Orzeczenie w kwestii odsetek od zasądzonej kwoty Sąd oparł o treść przepisu art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd zasądził odsetki ustawowe zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia 9 października 2014 r. do dnia zapłaty. Zgodnie z przepisem art. 817 § 1. k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Odsetki od takiego odszkodowania, należy zatem liczyć od pierwszego dnia po upływie terminu wypłaty odszkodowania (Uchwała SN z dnia 19 marca 1998 r., III CZP 72/97, LEX nr 520126261).

O tym, czy odsetki należą się dopiero od daty wyrokowania, czy też po 30 dniach liczonych od daty wezwania przez wierzyciela do zapłaty, czy też w jeszcze innej dacie, decydują okoliczności konkretnej sprawy. Nie można jednakowo traktować sytuacji, gdy poszkodowany już w toku postępowania likwidacyjnego precyzował żądanie w zakresie świadczenia i przedkładał stosowną dokumentację oraz wszystkie inne dowody na poparcie zasadności żądanego świadczenia i sytuacji, w której ostateczne określenie wysokości zadośćuczynienia i odszkodowania oraz ustalenie odpowiedzialności pozwanego było skomplikowane i na tyle sporne, że mogło nastąpić dopiero po etapie postępowania przed sądem (wyrok SA w Gdańsku z dnia 27 kwietnia 2016 r., LEX nr 522165021). W niniejszej sprawie powód zawiadamiając stronę pozwaną o wysokości szkody dołączył stosowną dokumentację, z której wynikał fakt podjęcia przez niego leczenia oraz skutki zdrowotne zdarzenia. Nie sposób zatem przyjąć, że istniały jakiekolwiek niejasności co do samej odpowiedzialności ubezpieczyciela. Sąd zatem przyjął, iż świadczenie, którego żądał powód było wymagalne w dniu 9 października 2014 r., zatem jego żądanie w zakresie zapłaty odsetek również zasługiwało na uwzględnienie.

W oparciu o powyższe okoliczności i powołane przepisy, należało zatem orzec jak w punkcie I wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu znalazło wyraz w treści art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W związku w wygraniem przez powoda procesu w 68%, Sąd w pkt III. sentencji zasądził na jego rzecz od strony pozwanej kwotę 765,40 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Powód poniósł następujące koszty: 1200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalonego na postawie § 6 pkt IV. Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2002 nr 163 poz. 1349), 470 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 11,30 zł tytułem kosztów korespondencji oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, co daje łącznie kwotę 1.698,30 zł. Powód wygrał proces w 68%, co daje kwotę 1.154,84 zł. Strona pozwana poniosła następujące koszty: 1200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalonego na postawie § 6 pkt IV. Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 2002 nr 163 poz. 1349) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, co daje łącznie kwotę 1217 zł. Pozwany wygrał proces w 32%, co daje kwotę 389,44 zł. Z uwagi na powyższe strona pozwana powinna zwrócić powodowi różnicę, tj. kwotę 765,40 zł.

W niniejszym postępowaniu tytułem wydatków wynagrodzenia dla biegłych, którzy wydali opinię w sprawie poniesiono koszty w łącznej wysokości 2.567,20 zł, z czego kwotę 500 zł uiścił powód w formie zaliczki na wynagrodzenie biegłych. Dodatkowo Skarb Państwa poniósł wydatek w wysokości 6,09 zł tytułem uzyskania faktury za udostępnienie dokumentacji medycznej. Łączna kwota wydatków wyniosła zatem 2573,29 zł. Strona pozwana z uwagi na przegranie procesu w 68%, winna uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.749,84 zł. Powód z uwagi na przegranie procesu w 32%, winien uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 823,45 zł, pomniejszoną o wpłaconą zaliczkę na wynagrodzenie biegłych, tj. kwotę 323,45 zł. Orzeczenie to Sąd oparł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2016.623 j.t.) nakazując uiścić stronom postępowania na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu) jako wydatki, które tymczasowo zostały poniesione przez Skarb Państwa.

W tym stanie rzeczy, orzeczono, jak w wyroku.