Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII GC 49/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Górnik

Protokolant: st. sekr. sąd. Agnieszka Grygiel

po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2017 r. na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) w S.

przeciwko I. R.

o zapłatę:

I.  zasądza od pozwanej I. R. na rzecz powoda (...) (...) w S. kwotę 62.772 zł (sześćdziesiąt dwa tysiące siedemset siedemdziesiąt dwa złote) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty:

- 7.846,50 zł od dnia 26 maja 2015 roku,

- 7.846,50 zł od dnia 16 czerwca 2015 roku,

- 7.846,50 zł od dnia 16 lipca 2015 roku,

- 7.846,50 zł od dnia 16 sierpnia 2015 roku,

- 7.846,50 zł od dnia 16 września 2015 roku,

- 7.846,50 zł od dnia 16 października 2015 roku,

- 7.846,50 zł od dnia 17 listopada 2015 roku,

- 7.846,50 zł od dnia 16 grudnia 2015 roku,

II. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 51.591,75 zł (pięćdziesiąt jeden tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt jeden złotych siedemdziesiąt pięć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty:

- 3.796,24 zł od dnia 2 lutego 2016 roku,

- 1.679,43 od dnia 10 lutego 2016 roku,

- 1.439,10 zł od dnia 10 lutego 2016 roku,

- 476,84 zł od dnia 3 marca 2016 roku,

- 1.722,26 zł od dnia 23 marca 2016 roku,

- 351,68 zł od dnia 15 kwietnia 2016 roku,

- 224,91 zł od dnia 29 kwietnia 2016 roku,

- 2.696,52 zł od dnia 6 maja 2015 roku,

- 894,61 zł od dnia 15 maja 2015 roku,

- 3.333,72 zł od dnia 3 czerwca 2015 roku,

- 1.306,22 zł od dnia 11 czerwca 2015 roku,

- 859,44 zł od dnia 26 czerwca 2015 roku,

- 564,63 zł od dnia 27 czerwca 2015 roku,

- 431,14 zł od dnia 2 lipca 2015 roku,

- 951,41 zł od dnia 3 lipca 2015 roku,

- 1.306,22 zł od dnia 7 lipca 2015 roku,

- 499,02 zł od dnia 22 lipca 2015 roku,

- 903,53 zł od dnia 24 lipca 2015 roku,

- 468,52 zł od dnia 29 lipca 2015 roku,

- 1.171,59 zł od dnia 30 lipca 2015 roku,

- 924,96 zł od dnia 27 sierpnia 2015 roku,

- 468,52 zł od dnia 1 września 2015 roku,

- 1.079,42 zł od dnia 4 września 2015 roku,

- 1.549,10 zł od dnia 24 września 2015 roku,

- 468,52 zł od dnia 1 października 2015 roku,

- 1.526,53 zł od dnia 3 października 2015 roku,

- 1.131,13 zł od dnia 8 października 2015 roku,

- 918,66 zł od dnia 14 października 2015 roku,

- 480,54 zł od dnia 3 listopada 2015 roku,

- 826,56 zł od dnia 4 listopada 2015 roku,

- 709,72 zł od dnia 6 listopada 2015 roku,

- 776,26 zł od dnia 25 listopada 2015 roku,

- 2.552,85 zł od dnia 3 grudnia 2015 roku,

- 1.450,34 zł od dnia 4 grudnia 2015 roku,

- 1.180,65 zł od dnia 9 grudnia 2015 roku,

- 510,12 zł od dnia 18 grudnia 2015 roku,

- 3.351,74 zł od dnia 29 grudnia 2015 roku,

- 1.309,95 zł od dnia 2 stycznia 2016 roku,

- 954,12 zł od dnia 2 stycznia 2016 roku,

- 709,72 zł od dnia 15 stycznia 2016 roku,

- 1.104,40 zł od dnia 26 stycznia 2016 roku,

-804,41 zł od dnia 26 stycznia 2016 roku,

- 700,81 zł od dnia 5 września 2016 roku,

- 989,69 zł od dnia 5 września 2016 roku,

III. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 12.936 zł (dwanaście tysięcy dziewięćset trzydzieści sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV. nadaje wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt VIII GC 49/17

UZASADNIENIE

Powód (...) (...) w S. domagał się zasądzenia od pozwanej I. R. kwoty 114.363,75 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot i od terminów opisanych szczegółowo w treści pozwu ( k. 2v-67v), a także kosztami procesu, w tym zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wyjaśnił, że 31 października 2014 r. zawarł z pozwaną
na czas nieokreślony umowę najmu pomieszczeń w budynku nr (...) przy ul. (...) w S., tj. pomieszczenia w piwnicy o pow. 18,68 m 2, pomieszczenia na piętrze o pow. 36,04 m 2, pomieszczenia na piętrze o pow. 488,35 m 2 oraz miejsca postojowego przed budynkiem o pow. 15 m 2. Miesięczny czynsz wynosił w 2015 r. czynsz wynosił 7.846,50 zł brutto i był płatny z góry do 15. dnia każdego miesiąca. Oprócz czynszu pozwana miała pokrywać opłaty związane z najmem, tj. opłat za energię elektryczną, energię cieplną, wodę. Wysokość opłat obliczano na podstawie podlicznika i obowiązującej ceny. Opłaty miały być regulowane w terminie 14 dni od wystawienia refaktury. Pozwana nie zapłaciła powodowi od marca do grudnia 2015r.ani czynszu, ani refakturowanych opłat za ww. media. Zauważywszy brak regulacji zobowiązań, pismem z 17 sierpnia 2015 r., powód wzywał pozwaną do regulowania należności, jednak okazało się to bezskuteczne. Ostatecznie powód wypowiedział pozwanej umowę 8 grudnia 2015 r., a przedmiot umowy został wydany 11 stycznia 2016 r. Mimo tego pozwana
w dalszym ciągu nie uregulowała zobowiązań wobec powoda.

Pozwana I. R. w złożonej odpowiedzi na pozew oświadczyła, ze nie kwestionuje roszczenia strony powodowej w zakresie czynszu, jednak wnosi o rozłożenie tych należności na raty na okres 3 lat na podstawie art. 320 k.p.c. Zarazem wniosła o oddalenie powództwa w pozostałym zakresie (tj. należności z tytułu dodatkowych opłat) i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu,w tym zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazała, że z pozwu ani załączonych dokumentów nie wynika sposób refakturowania na pozwaną opłat eksploatacyjnych. Nadto wyjaśniła, że w czasie obowiązywania umowy powód wielokrotnie zawyżał wysokość tych opłat.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 31 października 2014 r. powód i pozwana zawarli umowę
nr (...) (...), na podstawie której powód wynajął pozwanej
na czas nieokreślony pomieszczenia w budynku nr (...) przy ul. (...)
w S., tj. pomieszczenie w piwnicy o pow. 18,68 m 2, pomieszczenie
na piętrze o pow. 36,04 m 2, pomieszczenie na piętrze o pow. 488,35 m 2
oraz miejsce postojowe przed budynkiem o pow. 15 m 2 – w celu prowadzenia
przez pozwaną działalności gospodarczą. Tytułem najmu pozwana miała uiszczać na rzecz powoda z góry – w terminie do 15. dnia każdego miesiąca – miesięczny czynsz, który w 2015 r. wynosił 7.846,50 zł brutto.

Niesporne, a nadto dowód:

-

umowa najmu nr (...) z dnia 31 października 2014 r. (k. 87-89);

-

faktury VAT (k. 90-97).

Oprócz czynszu pozwana miała ponosić opłaty za energię cieplną, energię elektryczną oraz zimną wodę. Rozliczenie miało następować na podstawie poniższych zasad:

-

dla energii cieplnej: pozwana miała regulować koszty odpowiednie
dla udziału powierzchni najętych pomieszczeń w stosunku do powierzchni całego budynku – wysokość udziału miała być mnożona przez koszty poniesione przez powoda w związku z ogrzewaniem całego budynku,

-

dla energii elektrycznej: pozwana miała regulować koszty stosownie
do wskazań właściwego podlicznika, a ilość zużytej energii miała być mnożona przez cenę obowiązującą aktualnie u dostawcy energii,

-

dla zimnej wody: pozwana miała regulować koszty stosownie
do wskazań właściwego wodomierza, a ilość zużytej wody miała być mnożona przez cenę obowiązującą aktualnie u dostawcy (§3 umowy).

Powód miał wystawiać pozwanej stosowne refaktury, zaś pozwana miała uiszczać ww. opłaty w terminie 14 dni od ich wystawienia (§4 umowy).

Dowód:

-

umowa najmu nr (...) z dnia 31 października 2014 r. (k. 87-89).

Powódka za miesiące od maja do grudnia 2015 r. wystawiła pozwanej faktury VAT za czynsz w łącznej wysokości 62.772 zł brutto (7.846,50 zł brutto miesięcznie).

Niesporne, a nadto dowód:

-

faktury VAT (k. 90-97).

W okresie od kwietnia 2015 r. do marca 2016 r. powód wystawił pozwanej (za okres od marca 2015 r. do stycznia 2016 r.) następujące faktury tytułem opłat eksploatacyjnych na łączną kwotę 51.591,75 zł:

-

dnia 21 kwietnia 2015 r. na kwotę 3.916,37 zł brutto,

-

dnia 30 kwietnia 2015 r. na kwotę 894,61 zł brutto,

-

dnia 19 maja 2015 r. na kwotę 3.333,72 zł brutto,

-

dnia 27 maja 2015 r. na kwotę 1.306,22 zł brutto,

-

dnia 11 czerwca 2015 r. na kwotę 895,44 zł brutto,

-

dnia 12 czerwca 2015 r. na kwotę 564,63 zł brutto,

-

dnia 17 czerwca 2015 r. na kwotę 431,14 zł brutto,

-

dnia 28 czerwca 2015 r. na kwotę 951,41 zł brutto,

-

dnia 22 czerwca 2015 r. na kwotę 1.306,22 zł brutto,

-

dnia 7 lipca 2015 r. na kwotę 499,02 zł,

-

dnia 9 lipca 2015 r. na kwotę 903,53 zł brutto,

-

dnia 14 lipca 2015 r. na kwotę 468,52 zł brutto,

-

dnia 15 lipca 2015 r. na kwotę 1.171,59 zł brutto,

-

dnia 12 sierpnia 2015 r. na kwotę 924,96 zł brutto,

-

dnia 17 sierpnia 2015 r. na kwotę 468,52 zł brutto,

-

dnia 20 sierpnia 2015 r. na kwotę 1.079,42 zł brutto,

-

dnia 10 września 2015 r. na kwotę 1.549,10 zł brutto,

-

dnia 16 września 2015 r. na kwotę 468,52 zł brutto,

-

dnia 18 września 2015 r. na kwotę 1.526,53 zł brutto,

-

dnia 23 września 2015 r. na kwotę 1.131,13 zł brutto,

-

dnia 29 września 2015 r. na kwotę 918,66 zł brutto,

-

dnia 19 października 2015 r. na kwotę 480,54 zł brutto,

-

dnia 20 października 2015 r. na kwotę 826,56 zł brutto,

-

dnia 22 października 2015 r. na kwotę 709,72 zł brutto,

-

dnia 10 listopada 2015 r. na kwotę 776,26 zł brutto,

-

dnia 18 listopada 2015 r. na kwotę 2.552,85 zł brutto,

-

dnia 19 listopada 2015 r. na kwotę 1.1450,34 zł brutto,

-

dnia 24 listopada 2015 r. na kwotę 1.180,65 zł brutto,

-

dnia 3 grudnia 2015 r. na kwotę 510,12 zł brutto,

-

dnia 11 grudnia 2015 r. na kwotę 3.351,74 zł brutto,

-

dnia 17 grudnia 2015 r. na kwotę 954,12 zł brutto,

-

dnia 17 grudnia 2015 r. na kwotę 1.309,95 zł brutto,

-

dnia 31 grudnia 2015 r. na kwotę 709,72 zł brutto,

-

dnia 31 grudnia 2015 r. na kwotę 1.104,40 zł brutto,

-

dnia 31 grudnia 2015 r. na kwotę 804,41 zł brutto,

-

dnia 18 stycznia 2016 r. na kwotę 3.796,24 zł brutto,

-

dnia 26 stycznia 2016 r. na kwotę 1.679,43 zł brutto,

-

dnia 26 stycznia 2016 r. na kwotę 1.439,10 zł brutto,

-

dnia 17 lutego 2016 r. na kwotę 476,84 zł brutto,

-

dnia 8 marca 2016 r. na kwotę 1.722,26 zł brutto,

-

dnia 31 marca 2016 r. na kwotę 351,68 zł brutto,

Faktury te powód wystawił pozwanej na podstawie rozliczenia faktur, jakie otrzymywał od dostawców mediów ( (...) sp. z o.o., (...) S.A., (...) sp. z o.o. oraz Zakład (...) sp. z o.o.), uwzględniając: w zakresie energii cieplnej – stosunek powierzchni najmowanych pomieszczeń do całkowitej powierzchni budynku (1.081m 2), w zakresie energii elektrycznej – wskazania podzielnika i cenę dostawcy, a w zakresie zimnej wody – wskazania wodomierza i cenę dostawcy.

Dowód:

-

faktury wystawione pozwanej przez powoda (k. 98-138),

-

faktury wystawione powodowi wraz z odczytami (k. 139-209, 243-270),

-

notatki służbowe wraz z załącznikami (k. 271-290, 296-318).

W okresie obowiązywania umowy najmu zdarzało się, że powód obciążał pozwaną zawyżonymi opłatami eksploatacyjnymi. Wówczas pozwana weryfikowała wysokość kosztów i wyjaśniała z powodem zasadność fakturowanych opłat za media. Faktur za okres od marca 2015 r. do stycznia 2016 r. pozwana nie weryfikowała, ponieważ zajmowała się prowadzeniem inwestycji. Nie płaciła jednak otrzymanych faktur, gdyż nie miała na to środków.

Niesporne.

Pozwana nie płaciła powodowi czynszu i opłat eksploatacyjnych na podstawie wystawionych faktur. W związku z tym pismem z dnia 17 sierpnia 2015 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty, uprzedzając że jej brak spowoduje rozwiązanie umowy najmu. Pomimo wezwania pozwana nie uregulowała należności, w konsekwencji czego powód pismem z dnia 8 grudnia 2015 r. wypowiedział zawarta umowę najmu, wzywając do wydania przedmiotu najmu. Wydanie przedmiotu najmu nastąpiło
11 stycznia 2016 r., a z wydania sporządzono protokół zawierający m.in. wskazania licznika energii elektrycznej i wodomierza.

Niesporne, a nadto dowód:

-

pismo z dnia 17 sierpnia 2015 r. (k. 210);

-

pismo z dnia 8 grudnia 2015 r. (k. 211);

-

protokół z dnia 11 stycznia 2016 r. (k. 212).

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda należało rozpoznać przez pryzmat przepisów o czynszu z tytułu najmu lokalu, tj. art. 659 w zw. z art. 680 k.c. Na podstawie umowy najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy – na czas oznaczony lub nieoznaczony – lokal do używania, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Wskazać należy, iż czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Przeważająca część okoliczności faktycznych sprawy była między stronami bezsporna, co pozwoliło na efektywne przeprowadzenie postępowania dowodowego, które ograniczyło się w zasadzie do oceny przedłożonych przez stronę powodową dokumentów, których wiarygodności strona pozwana nie zaprzeczyła. Sąd ocenił w konsekwencji dostarczone przez powoda dowody za wiarygodne i oparł na nich ustalenia faktyczne.

Sąd zważył, że pomiędzy stronami nie było sporu ani co do obowiązywania umowy najmu zawartej 31 października 2014 r., ani co do wysokości czynszu, który pozwana zobowiązana była uiszczać na rzecz powoda w 2015 r. Trzeba zaakcentować, że już w odpowiedzi na powiedź pozwana w sposób stanowczy uznała dochodzone przez powoda roszczenie w zakresie czynszu najmu.

W konsekwencji w punkcie I sentencji Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda bezsporne roszczenie z tytułu czynszu najmu, zgodnie z żądaniem pozwu, tj. łączną kwotę 62.772 zł brutto (7.846,50 zł brutto miesięcznie w okresie od maja do grudnia 2015 r.) wraz z odsetkami za opóźnienie, jak w pozwie; roszczenie o odsetki było uzasadnione art. 481 k.c. w zw. z postanowieniami umowy, na podstawie której pozwana miała uiszczać należność z tytuł€ najmu do 15. dnia każdego miesiąca.

Sporna część dochodzonego roszczenia stanowiła koszty eksploatacyjne związane z wynajmowanymi pomieszczeniami – strony bowiem w zawartej umowie na podstawie art. 353 1 k.c. tak ukształtowały łączący je stosunek, że pozwana prócz samego czynszu miała zwracać powodowi koszty, jakie ponosił z tytułu mediów wykorzystanych przez pozwaną (energia elektryczna, energia cieplna, zimna woda wraz z odprowadzaniem ścieków).

Wbrew twierdzeniom strony pozwanej zawarta przez strony umowa w sposób precyzyjny określała zasady rozliczania kosztów eksploatacyjnych. W §3 umowy ( k. 87v) strony ustaliły, że koszty energii cieplnej będą rozliczane w ten sposób, że pozwana będzie partycypowała w kosztach ogrzania budynku w części odpowiadającej stosunkowi najmowanych pomieszczeń do całkowitej powierzchni budynku. Z kolei energia elektryczna i dostarczaną wodę (wraz z odprowadzeniem) miała być opłacana przez pozwaną w zakresie rzeczywistego zużycia (w oparciu o wskazania podzielnika i wodomierza) według ceny, jaką ustalali dostawcy, z którymi powód miał zawarte odpowiednie umowy. W świetle postanowień umowy łączącej strony zasady ponoszenia przez stronę pozwana opłat eksploatacyjnych były zatem transparentne i mało skomplikowane.

Pozwana negowała roszczenie powoda w zakresie kosztów eksploatacyjnych za okres od marca 2015 r. do stycznia 2016 r. Kwestionując roszczenie powoda strona pozwana poprzestała jednakże na stwierdzeniu, że jej zdaniem przedłożone przez powoda dokumenty nie dowodzą roszczenia, nie jest w stanie się ustosunkować do dochodzonej kwoty, a ponadto w przeszłości powód miał zawyżać wysokość opłat eksploatacyjnych.

Sąd ocenił, że tak ogólnikowi sposób zaprzeczenia roszczeniu strony powodowej nie mógł zostać uznany za skuteczny. Trzeba bowiem wskazać, że pozwana nie wyjaśniła, w jaki sposób powód rzekomo zawyżył wysokość kosztów eksploatacyjnych w ramach dochodzonego roszczenia. Strona powodowa przedstawiła bowiem zarówno umowę, która – jak wskazano – określała w §3 sposób rozliczania tych kosztów, przedłożyła faktury wystawione pozwanej ( k. 98-138), a także faktury źródłowe, tj. otrzymane przez powoda od poszczególnych dostawców mediów, na podstawie których dokonywane były rozliczenia ( k. 139-209, 243-270) wraz z notatkami, obrazującymi sposób dokonywanych rozliczeń – obliczeń należności ujmowanych w fakturach wystawianych pozwanej ( k. 271-290, 296-318). Strona pozwana nie ustosunkowała się jednak ani do poszczególnych faktur wystawionych przez powoda, ani do faktur źródłowych, ani też nie wskazała konkretnych uchybień w obliczeniach zobrazowanych przez stronę powodową w złożonych do akt notatkach służbowych. Sąd zauważył jednocześnie, że na rozprawie dnia 31 lipca 2017 r. ( ­­protokół, k. 319-320) pozwana oświadczyła, że wcześniej płaciła na podstawie wystawionych faktur, choć – rzekomo – nie było jej wiadomo, w jaki sposób powód wyliczał kwoty ujmowane w fakturach. Jednocześnie oświadczyła, że w przypadku, gdy zauważyła nieprawidłowości w rozliczeniach, to weryfikowała rozliczenia, wyjaśniała wątpliwości z powodem i powód modyfikował obciążenie. Zarazem pozwana wyjaśniła, że faktur, na podstawie których powód dochodzi zapłaty w niniejszej sprawie, nie weryfikowała, ale również nie płaciła, bowiem była zajęta prowadzeniem inwestycji, nie miała czasu, jak również nie miała środków na ich uregulowanie.

W niniejszej sprawie ciężar udowodnienia okoliczności faktycznych uzasadniających roszczenie powoda spoczywał – zgodnie z art. 6 k.c. – na powodzie. Materialnoprawny obowiązek wykazania okoliczności faktycznych uzasadniających dochodzone roszczenie aktualizuje się jednakże jedynie wówczas, gdy strona pozwana wda się w spór co do przytoczonych okoliczności, bowiem w innym razie – albo zostaną one przyznane (art. 229 k.p.c.) albo mogą zostać uznane za fakty niezaprzeczone (art. 230 k.p.c.). Przeprowadzenie postępowania dowodowego jest konieczne wówczas, gdy powód, w żaden sposób nie wskaże sposobu w jaki dokonał obliczenia dochodzonego roszczenia, nie udokumentuje swojego roszczenia, a pozwany podniesie konkretne zarzuty i poda, dlaczego i w jakim zakresie kwestionuje jego wysokość, a także wykaże w tym kierunku inicjatywę dowodową.

Zaakcentować przy tym należy, iż w orzecznictwie i doktrynie panuje pogląd, iż niedopuszczalne (i nieskuteczne) jest zaprzeczenie wszystkim faktom, którym pozwany nie przyzna. Fakty i dowody związane z konkretnymi okolicznościami, z którymi się pozwany nie zgadza, pozwany winien wskazać. Jeśli ma to służyć obronie jego racji, powinien się on ustosunkować do twierdzeń strony powodowej ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2009 r., sygn. akt III CSK 341/08, L. – wraz z powołanym tam orzecznictwem). Powyższe znajduje uzasadnienie w art. 3 k.p.c., zgodnie z którym strona ma obowiązek odnieść się do poszczególnych faktów przytaczanych przez stronę przeciwną, a jeżeli według jej wiedzy fakty te przedstawiają się odmiennie, ma obowiązek przedstawić swoją wersję dotyczącą tych faktów ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 10 listopada 2015 r., sygn. akt I ACa 504/15, L. ).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy zaakcentować należy, że strona powodowa zaoferowała obszerny materiał dowodowy potwierdzający jej roszczenie, natomiast strona pozwana poprzestała na ogólnych zarzutach co do zawyżenia kwot i braku transparentności rozliczeń. Pozwana nie wyjaśniła przy tym, w jaki sposób dochodzone roszczenie zostało zawyżone, ani jakie błędy jej zdaniem popełnił powód przy rozliczaniu opłat eksploatacyjnych. W żaden sposób nie wypowiedziała się, z jakiego powodu kwestionuje dokumenty przedstawione przez stronę powodową i dlaczego w jej ocenie kwoty zawarte w fakturach są nieprawidłowe. Nie można przy tym abstrahować od tego, iż powód złożył do akt sprawy zarówno faktury źródłowe (od dostawców mediów), jak i zobrazował sposób, w jaki dokonywał obliczeń – w notatkach służbowych.

Nadto należało uwzględnić, że od listopada 2014 r. do marca 2015 r. pozwana regulowała koszty eksploatacyjne i w przypadku wątpliwości co do ich wysokości weryfikowała rozliczenia powoda, wyjaśniała sprawę. W przypadku faktur związanych z dochodzonym roszczeniem nie uczyniła tego ani na etapie przedsądowym (tłumacząc to brakiem czasu i pieniędzy), ani w toku procesu, choć była reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika procesowego. Z oświadczenia złożonego przez pozwaną na rozprawie 31 lipca 2017 r. można z kolei wysnuć wniosek, iż przyczyną nieregulowania kosztów eksploatacyjnych nie było negowanie prawidłowości ich rozliczenia, ani obowiązku do ich ponoszenia, a brak zamiaru zapłaty powodowi. Pozwana oświadczyła, że prowadziła inwestycje, nie miała czasu i środków. Nadto w analogicznym okresie nie uiszczała czynszu, a roszczenia powodowa w zakresie zapłaty czynszu nie negowała – uznała je już w odpowiedzi na pozew. Stąd w ocenie Sądu kwestionowanie roszczenia co do opłat eksploatacyjnych w świetle zarówno materiału dowodowego, jak i przebiegu postępowania nie mogło zostać uznane za skuteczne zaprzeczenie okolicznościom faktycznym przedstawianym przez powoda, lecz stanowiło przejaw swoistej taktyki procesowej, która była niezgodna z zasadą lojalności procesowej określoną w art. 3 k.p.c. W konsekwencji, uwzględniając materiał dowodowy i wyjaśnienia strony powodowej, Sąd przyjął, że okoliczności faktyczne w zakresie nieuregulowanych przez pozwaną opłat eksploatacyjnych należy potraktować jako przyznane na podstawie art. 230 k.p.c. Z tego względu w punkcie II sentencji należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda kwotę 51.591,75 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie – w oparciu o art. 481 k.c. – zgodnie z żądaniem pozwu.

Zasądzając na rzecz powoda dochodzone przez niego roszczenie w całości Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanej o rozłożenie płatności na raty na podstawie art. 320 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Trzeba jednak zaakcentować, że zastosowanie wywodzonej stąd normy prawnej limitowane jest wystąpieniem szczególnie uzasadnionych wypadków. W doktrynie i orzecznictwie upatruje się ich między innymi w takich sytuacjach, gdy ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. Wymieniona przesłanka jest spełniona jedynie wtedy, gdy w chwili wyrokowania są podstawy do przyjęcia, że ze względu na sytuację majątkową i rodzinną dłużnika oraz szczególny charakter sprawy, wyrok zasądzający całe świadczenie stanowiłby tytuł egzekucyjny bez szans na realizację. Prowadzenie egzekucji w tym zakresie narażałoby tylko wierzyciela na nieefektywne wydatki egzekucyjne, a dłużnika i osoby pozostające na jego utrzymaniu na utratę podstaw egzystencji. Takie bezskuteczne czynności egzekucyjne byłyby tymczasem szkodliwe społecznie i podważałyby sens prowadzenia procesu ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 8 lutego 2017 r., sygn. akt I ACa 923/16, L., podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 24 marca 2017 r., sygn. akt I ACa 1621/16, L. ).

W ocenie Sądu pozwana nie przytoczyła okoliczności, które uzasadniałyby przychylenie się do jej wniosku. Rozłożenie jej zobowiązania na raty motywowała tym, że zadłużenie powstało w wyniku przejściowych trudności finansowych, a obecnie prowadzi inną działalność gospodarczą i ze względu na inne zobowiązania nie będzie mogła jednorazowo spełnić świadczenia, a rozłożenie spłaty na 3 lata pozwoli jej prowadzić dalej działalności. Pozwana powyższych twierdzeń w żaden sposób nie uprawdopodobniła – nie podała konkretnych okoliczności związanych z występowaniem innych zobowiązań, ani trudnej sytuacji finansowej. Nie przedłożyła także żadnego materiału, który potwierdzałby jej twierdzenia. Jednocześnie Sąd uwzględnił, że w oświadczeniu na rozprawie 31 lipca 2017 r. pozwana wyjaśniła, że do zaległości w płatnościach na rzecz pozwanego doszło z uwagi na prowadzenie innych inwestycji. W konsekwencji zdaniem Sądu rozłożenie płatności zobowiązania na raty nie jest uzasadnione zasadami współżycia społecznego, bowiem pozwana w sposób w gruncie rzeczy zamierzony uchylała się wobec powoda od zapłaty, przeznaczając należne mu środki na prowadzone przez siebie inwestycje.

W punkcie III sentencji Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 12.936 zł tytułem kosztów procesu na podstawie art. 98 §1 i §3 w zw. z art. 99 w zw. z art. 108 §1 k.p.c., uznając pozwaną za stronę przegrywającą w całości, a przez to zobowiązaną do zwrotu powodowi wszelkich uzasadnionych kosztów procesu. Do tych kosztów zaliczyć należało: opłatę od pozwu w łącznej wysokości 5.719 zł ( k. 2, 218), opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł oraz wynagrodzenie reprezentującego powoda radcy prawnego w kwocie 7.200 zł, obliczonego na podstawie §2 pkt 6 w zw. z §15 i §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. poz. 1804), przy czym stopień skomplikowania sprawy, ani obszerność materiału procesowego nie uzasadniał wyższego wynagrodzenia niż minimalne.

Zważywszy, iż strona pozwana uznała roszczenie powoda w zakresie czynszu najmu (zasądzonego w punkcie I sentencji) w punkcie IV sentencji należało nadać wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w odniesieniu do punktu I sentencji, bowiem zasądzając roszczenie uznane przez pozwanego Sąd z urzędu winien nadać w tym zakresie ów rygor, co wynika z art. 333 §1 pkt 2 k.p.c.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13