Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 482/17

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2017 r. do Sądu Okręgowego wpłynęło odwołanie S. J. (1) , do którego załączył on: świadectwo pracy z (...) Drukarni (...) , świadectwo pracy z (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością , decyzję z dnia 2 lutego 2017 r. o przeliczeniu renty , a także kartę przebiegu zatrudnienia.

/odwołanie wraz z załącznikami k.2 – 7/

Pismem procesowym z dnia 11 maja 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. wskazał ,że postanowieniem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 27 marca 2017 r. , sygn. akt VIII U 594/17 ,sprawa z odwołania S. J. (1) od decyzji organu rentowego z dnia 2 lutego 2017 r. została połączona ze sprawami z wcześniejszych odwołań i zarejestrowana pod sygn. akt VIII U 1284/16. W dniu 28 kwietnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt VIII U 1284/16 , Sąd Okręgowy w Łodzi , VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wydał wyrok oddalający odwołania S. J. (1).

/pismo procesowe organu rentowego k.13/

Na rozprawie w dniu 23 sierpnia 2017 r. , S. J. (2) oświadczył ,że składa odwołania od wszystkich decyzji, jakie w stosunku do jego osoby wydał Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł.. S. J. (2) wskazał , że decyzje organu rentowego zostały wydane na podstawie błędnych ustaleń.

/oświadczenie S. J. (1) min.00:01:47 – 00:05:46 protokołu rozprawy z dnia 23 sierpnia 2017 r. , płyta CD k.36/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca S. J. (2) posiada, przyznane na stałe, prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/okoliczność bezsporna/

W dniu 12 grudnia 2012 r. S. J. (2) złożył pierwszy wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – akta ZUS/

Decyzją z dnia 6 kwietnia 2012 roku w sprawie znak I (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przyznał ubezpieczonemu S. J. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 grudnia 2011 roku, od miesiąca w którym złożono wniosek. Renta została przyznana do dnia 31 marca 2013 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto wynagrodzenie - dochód, przychód, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych, to jest od stycznia 1991 roku do grudnia 2000 roku. Wskaźnik podstawy wymiaru wyniósł 66,41%. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową (2.822,66 zł) wynosi 1.874,53 zł. Podstawa wymiaru po waloryzacji od 1 marca 2012 roku wynosi 1.969,76 zł. Do ustalenia renty Zakład uwzględnił 29 lat i 2 miesiące okresów składkowych i 9 miesięcy okresów nieskładkowych. Zakład wskazał, iż wysokość renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy wynosi 1.048,65 zł.Za okresy od 14 października 2009 roku do 28 lutego 2010 roku, od 19 maja 2010 roku do 18 sierpnia 2010 roku, od 20 września 2010 roku do 31 grudnia 2011 roku, od 2 sierpnia 1999 roku do 31 maja 2009 roku, za które nie udokumentowano wynagrodzenia przyjęto najniższe wynagrodzenie obowiązujące w jednostkach gospodarki uspołecznionej proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy. Zakład wskazał, iż w celu przyjęcia faktycznie osiągniętych zarobków należy przedłożyć dokumenty potwierdzające wysokość wynagrodzenia.

/decyzja – akta ZUS/

Decyzją z dnia 17 maja 2012 roku w sprawie znak I (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przeliczył ubezpieczonemu S. J. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 grudnia 2011 roku, od miesiąca w którym złożono wniosek. Renta została przyznana do dnia 31 marca 2013 roku. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto wynagrodzenie - dochód, przychód, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych to jest od stycznia 1991 roku do grudnia 2000 roku. Wskaźnik podstawy wymiaru wyniósł 66,41%. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową (2.822,66 zł) wynosi 1.874,53 zł. Podstawa wymiaru po waloryzacji od 1 marca 2012 roku wynosi 1.969,76 zł. Do ustalenia renty Zakład uwzględnił 29 lat i 1 miesiąc okresów składkowych i 10 miesięcy okresów nieskładkowych. Zakład wskazał, iż wysokość renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy wynosi 1.047,80 zł. Renta po waloryzacji wynosi 1.101,05 zł. Zakład wskazał, iż decyzja nadal jest w kwocie zaliczkowej, z uwagi na koniczność poświadczenia wskazanych okresów w Wydziale (...) i Składek.

/decyzja – akta ZUS/

Decyzją z dnia 2 lipca 2012 roku w sprawie znak I (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przeliczył ubezpieczonemu S. J. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 grudnia 2011 roku, od miesiąca w którym złożono wniosek. Renta została przyznana do dnia 31 marca 2013 roku. Decyzja została wydana na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto wynagrodzenie - dochód, przychód, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych to jest od stycznia 1998 roku do grudnia 2007 roku. Podstawa wymiaru po waloryzacji wynosi 2.992,24 zł. Do ustalenia wysokości podstawy wymiaru przyjęto 30 lat 4 miesiące okresów składkowych i 10 miesięcy okresów nieskładkowych. Powyższa decyzja jest decyzją ostateczną.

/decyzja – akta ZUS/

Wyrokiem z dnia 19 czerwca 2015 r. wydanym w sprawie VIII U 111/13 Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołania wnioskodawcy od powyższych decyzji. Wyrok nie jest prawomocny.

/okoliczność bezsporna – informacja z systemu Sędzia 2/

Decyzją z dnia 8 sierpnia 2012 roku w sprawie znak I (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przeliczył ubezpieczonemu S. J. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 grudnia 2011 roku, od miesiąca w którym złożono wniosek. Renta została przyznana do dnia 31 marca 2013 roku. Decyzja została wydana na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto wynagrodzenie - dochód, przychód, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych to jest od stycznia 1998 roku do grudnia 2007 roku. Wskaźnik podstawy wymiaru wyniósł 100,72%. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową (2.822,66 zł) wynosi 2.842,98 zł. Podstawa wymiaru po waloryzacji od 1 marca 2012 roku wynosi 2.992,42 zł. Zakład wskazał, iż wysokość renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2012 roku wynosi 1.432,78 zł brutto.

/decyzja – akta ZUS/

Decyzją z dnia 26 września 2012 roku w sprawie znak I (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przeliczył ubezpieczonemu S. J. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 października 2012 roku, od miesiąca w którym złożono wniosek. Renta została przyznana do dnia 31 marca 2013 roku.Decyzja została wydana na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto wynagrodzenie - dochód, przychód, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych to jest od stycznia 1998 roku do grudnia 2007 roku. Wskaźnik podstawy wymiaru wyniósł 100,72%. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową (2.822,66 zł) wynosi 2.842,98 zł. Podstawa wymiaru po waloryzacji od 1 marca 2012 roku wynosi 2.954,14 zł. Do ustalenia renty Zakład uwzględnił 30 lat i 4 miesiące okresów składkowych i 10 miesięcy okresów nieskładkowych. Wysokość renty dla osoby częściowo niezdolnej do pracy wynosi 75% renty dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy, czyli 75% z kwoty 1.885,92 zł. Wysokość renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 lipca 2012 roku wynosi zatem 1.414,44 zł.

/decyzje w aktach ZUS/

Wyrokiem z dnia 19 czerwca 2015 r., wydanym w sprawie VIII U 3448/12, Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołania od powyższych decyzji. Wyrok nie jest prawomocny.

/okoliczność bezsporna - informacja z systemu Sędzia 2/

Decyzją z dnia 8 marca 2013 roku w sprawie znak I (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. dokonał waloryzacji renty przysługującej ubezpieczonemu S. J. z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2013 roku. Decyzja została wydana na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość zwaloryzowanej renty ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28 lutego 2013 roku (1.414,44 zł) przez wskaźnik waloryzacji 104%. Renta po waloryzacji wyniosła 1.471,02 zł.

/decyzja – akta ZUS/

Decyzją z dnia 25 marca 2013 roku w sprawie znak I (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. ponownie ustalił rentę ubezpieczonemu S. J. z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31 marca 2014 roku. Decyzja została wydana na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż renta podlega waloryzacji od dnia 1 marca 2013 roku i wynosi 1.471,02 zł.

/decyzja w aktach ZUS/

Wyrokiem z dnia 19 czerwca 2015 r. wydanym w sprawie VIII U 1832/13 Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołania wnioskodawcy od powyższych decyzji. Wyrok ten jest prawomocny.

/okoliczność bezsporna - informacja z systemu Sędzia 2/

Decyzją z dnia 8 kwietnia 2014 roku w sprawie znak I (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z dnia 20 lutego 2014 r. , ponownie ustalił wnioskodawcy rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2014 roku. Decyzja została wydana na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu wskazano, że lekarz orzecznik ZUS orzekł, że wnioskodawca jest nadal częściowo niezdolny do pracy w okresie do 31 marca 2016 r, wobec tego wysokość pobieranej renty nie ulega zmianie. Renta podlega waloryzacji i wynosi od 1 marca 2013 r – 1471,02 zł, od 1 marca 2014 r. – 1494,56 zł.

/decyzja – akta ZUS/

Odwołanie od tej decyzji jest rozpoznawane w sprawie VIII U 1786/14. Postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2014 r postępowanie zostało zawieszone na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 kpc Postanowienie jest prawomocne.

/okoliczność bezsporna - informacja z systemu Sędzia 2/

Decyzją z dnia 15 kwietnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł., rozpoznając wniosek z dnia 23 lutego 2016 r , ponownie ustalił rentę ubezpieczonemu S. J. z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2016 r. , tj. od nabycia uprawnień, na stałe. Decyzja została wydana na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wobec stwierdzenia przez lekarza orzecznika ZUS nadal częściowej niezdolności do pracy wysokość pobieranej renty nie uległa zmianie. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż renta wynosi 1525,21 zł.

/decyzja – akta ZUS/

Decyzją z dnia 2 lutego 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł., po rozpoznaniu wniosku z dnia 9 stycznia 2017 r o zmianę stażu pracy przeliczył od 1 stycznia 2017 r. tj. od miesiąca , w którym zgłoszono wniosek, rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Decyzja została wydana na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.Do ustalenia podstawy wymiaru renty wybrał ubezpieczony dochód – przychód, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych, t.j. 01.1998 – 12.2007, podstawa wymiaru po waloryzacji wynosi od 1 marca 2016 r. 3185,60 zł. Do ustalenia wysokości renty Zakład uwzględnił 34 lata, 1 miesiąc okresów składkowych, 11 miesięcy okresów nieskładkowych. Po zmianie stażu renta wynosi 2190,99 zł, renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy wynosi 75% renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy – 1643,24 zł.

/decyzja – akta ZUS/

Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2017 r. wydanym w sprawie VIII U 1284/16 Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołania wnioskodawcy od powyższych decyzji.

/wyrok k.60 akt o sygn. VIII U 1284/16/

Postanowieniem z dnia 25 sierpnia 2017 r. Sąd Okręgowy w Łodzi odrzucił apelację S. J. (1) od powyższego wyroku.

/postanowienie k.83 – 84 akt o sygn. VIII U 1284/16/

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c Sąd odrzuci pozew jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona.

W postępowaniu odrębnym w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych odrzucenie odwołania nie może nastąpić tylko w przypadku wymienionym w art. 464 kpc tj. odrzucenie nie może nastąpić z powodu niedopuszczalności drogi sądowej, gdy do rozpoznania sprawy właściwy jest inny organ. W tym wypadku sąd przekaże mu sprawę.

Zgodnie z dyspozycją art. 366 k.p.c wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Ustawodawca nie definiuje pojęcia powagi rzeczy osądzonej, określa jedynie jej zakres przedmiotowy oraz podmiotowy. Powaga rzeczy osądzonej ( res iudicata) zaliczana jest do tzw. negatywnych przesłanek procesowych i oznacza niedopuszczalność prowadzenia drugiego procesu co do tego samego roszczenia, o którym orzeczono prawomocnie, pod rygorem nieważności postępowania. Artykuł 366 kpc wskazuje, że granice przedmiotowe powagi rzeczy osądzonej obejmują nie to, co stanowiło granice powództwa, ale to, co stanowiło przedmiot i podstawę faktyczną rozstrzygnięcia w chwili wyrokowania (art. 316).Ustawodawca w sposób całkowicie zamierzony w ten sposób zredagował wymieniony przepis, ponieważ sąd (na mocy przepisów szczególnych ) może orzekać w kwestiach nieobjętych żądaniem pozwu, a nadto może orzec wadliwie poniżej lub ponad granicami pozwu.

Zgodnie z treścią art. 365 § 1 k.p.c., orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony
i Sąd, który je wydał, lecz również inne Sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu swojego wyroku z dnia 27 stycznia 2011 roku (sygn. akt I UK 191/10, LEX nr 896481) wskazał, iż powszechnie przyjmuje się, że moc wiążąca prawomocnego orzeczenia sądu charakteryzuje się dwoma aspektami. Pierwszy aspekt (prawomocność w sensie pozytywnym) oznacza, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak to przyjęto we wcześniejszym prawomocnym wyroku, co gwarantuje poszanowanie dla orzeczenia sądu ustalającego lub regulującego stosunek prawny stanowiący przedmiot rozstrzygnięcia.

Określone w art. 365 § 1 k.p.c. związanie stron, sądów oraz innych organów i osób treścią prawomocnego orzeczenia wyraża nakaz przyjmowania przez nie, że w objętej nim sytuacji stan prawny przedstawiał się tak, jak to wynika z sentencji wyroku. Natomiast negatywna strona prawomocności materialnej polega na wykluczeniu możliwości ponownego rozpoznania sprawy między tymi samymi stronami co do tego samego przedmiotu. Jest to negatywna przesłanka procesowa, określana jako powaga rzeczy osądzonej, czyli res iudicata, która została uregulowana w art. 366 k.p.c. (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z 15 listopada 2007 r., II CSK 347/07, LEX nr 345525 oraz z 23 czerwca 2009 r., II PK 302/08, LEX nr 513001).

Stwierdzenie, że art. 365 § 1 k.p.c. przypisuje prawomocnemu orzeczeniu sądu moc wiążącą nie tylko wobec stron i sądu, który je wydał, lecz również innych sądów, organów państwowych oraz organów administracji publicznej, a w wypadkach prawem przewidzianych także innych osób, oznacza jedynie tyle, że żaden z wymienionych podmiotów nie może negować faktu istnienia prawomocnego orzeczenia i jego treści, niezależnie od tego, czy był, czy nie był stroną tego postępowania.

Dodać w tym miejscu należy, że mocy wiążącej prawomocnego wyroku w rozumieniu art. 365 § 1 k.p.c. nie można rozpatrywać w oderwaniu od art. 366 k.p.c., który przymiot powagi rzeczy osądzonej odnosi tylko "do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami." Granice przedmiotowe powagi rzeczy osądzonej określa przedmiot rozstrzygnięcia i jego podstawa faktyczna, natomiast jej granice podmiotowe obejmują tożsamość obydwu stron procesu, a więc powoda i pozwanego, a także ich następców prawnych.

Zatem związanie sądu prawomocnym orzeczeniem, zapadłym w innej sprawie, na podstawie art. 365 § 1 k.p.c. (rozumiane jako rozstrzygnięcie kwestii prejudycjalnej) występuje w zasadzie przy tożsamości nie tylko przedmiotowej, ale i podmiotowej obu tych spraw. Prawomocne przesądzenie określonej kwestii między tymi samymi stronami tworzy indywidualną i konkretną normę prawną wywiedzioną przez Sąd z norm generalnych i abstrakcyjnych zawartych w przepisach prawnych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 23 czerwca 2009 r., II PK 302/08, LEX nr 513001).

Jeśli określona kwestia objęta tą indywidualną normą prawną ma znaczenie prejudycjalne w sprawie aktualnie rozpoznawanej między tymi samymi stronami, to nie może być ona w ogóle badana.

Oznacza to więc, iż sprawa o ten sam przedmiot pomiędzy tymi samymi stronami nie może ponownie się toczyć. Prowadzenie zaś procesu o to samo roszczenie jest niedopuszczalne, ponieważ proces taki podważałby powagę rzeczy osądzonej prawomocnym wyrokiem (art. 366 k.p.c.), a takie postępowanie byłoby dotknięte nieważnością (art. 379 pkt 3 k.p.c.).

O wystąpieniu stanu powagi rzeczy osądzonej rozstrzyga nie tylko sama tożsamość stron, występujących w poprzednim postępowaniu w odmiennych rolach procesowych, ale równocześnie tożsamość podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia. Dopiero kumulacja obu tych przesłanek przesądza o wystąpieniu powagi rzeczy osądzonej prowadzącej do nieważności postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06.03.2008 r., II UK 144/07, LEX 420911, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 04.12.2008 r., III AUa 536/08, LEX 552009).

Sąd Okręgowy jednocześnie zważył, iż w odniesieniu do stosunków ubezpieczenia społecznego powaga rzeczy osądzonej ma walor szczególny, który ogranicza w istocie jej praktyczne znaczenie. Rozstrzygnięcia sądowe w sprawach z tego zakresu ustalają treść łączącego strony stosunku prawnego w chwili wyrokowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19.02.2007 r., I UK 266/06, OSNP 2008/5-6/79).

Wyrok sądu, który uzyskał prawomocność formalną (art. 363 k.p.c.), obok wynikającej z art. 365 k.p.c. mocy wiążącej, uzyskuje także cechę powagi rzeczy osądzonej. Powaga rzeczy osądzonej jest negatywnym aspektem prawomocności wyroku i polega na niedopuszczalności ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy, która została już prawomocnie osądzona (ne bis in idem).

Podkreślenia jednak wymaga, że wszczynające postępowanie sądowe odwołanie od decyzji w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych pełni rolę pozwu, stąd też w sytuacji, gdy o to samo roszczenie między tymi samymi stronami sprawa została już prawomocnie osądzona, Sąd powinien odwołanie odrzucić na podstawie art. 199 § l pkt 2 k.p.c. (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1998 r., sygn. akt II UKN 105/98, z dnia 25 września 1998 r., sygn. akt II UKN 357/98, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12.10.2006r., III AUa 842/06, Apel.-W-wa 2007/10/17).

Należy podkreślić, iż powaga rzeczy osądzonej odnosi się tylko do tych orzeczeń, które zawierają osądzenie sprawy, a więc orzeczeń merytorycznie rozstrzygających sporny stosunek prawny. Nadto, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 stycznia 2012 roku (I UK 226/11, LEX nr 1169831), powaga rzeczy osądzonej w rozumieniu art. 366 k.p.c. w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczy tylko tych orzeczeń sądów ubezpieczeń społecznych, których podstawa faktyczna nie może ulec zmianie lub gdy odwołanie od decyzji organu rentowego zostało oddalone po jego merytorycznym rozpoznaniu tzn. po stwierdzeniu niespełnienia prawnych warunków do świadczenia wymaganych przed wydaniem decyzji.

Wskazać należy ,że zgodnie z treścią art. 477 10 § 1 kpc., odwołanie powinno zawierać oznaczenie zaskarżonej decyzji, określenie i zwięzłe przytoczenie zarzutów oraz wniosków i ich uzasadnienie oraz podpis ubezpieczonego albo jego przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika. Dodatkowo tylko należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 477 9 § 1 i § 2 k.p.c., odwołania od decyzji organów rentowych wnosi się na piśmie do organu, który wydał decyzję, lub do protokołu sporządzonego przez ten organ, w terminie miesiąca od doręczenia odpisu decyzji, a organ rentowy przekazuje niezwłocznie odwołanie wraz z aktami sprawy do sądu z zachowaniem przepisów odrębnych. Jeżeli więc odwołanie spełnia wymagania art. 477 10 § 1 k.p.c. oraz zostało złożone w sposób i w terminie określonym w art. 477 9 § 1 k.p.c., to organ rentowy przekazuje je niezwłocznie właściwemu sądowi.

W niniejszej sprawie S. J. (2) złożył odwołanie od wszystkich decyzji jakie względem jego osoby wydał Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazując ,że decyzje te zostały wydane w oparciu o poczynione przez organ rentowy błędne ustalenia. Z ustaleń dokonanych przez Sąd w niniejszym postępowaniu wynika jednak ,że decyzje te są przedmiotem postępowań jakie toczą się przed tutejszym Sądem , bądź też zapadły w stosunku do nich prawomocne orzeczenia.

W niniejszym postępowaniu zaistniała zatem konieczność odrzucenia odwołania S. J. (1) stosownie do dyspozycji art. 199 § 1 pkt 2 kpc.

ZARZĄDZENIE

Odpis postanowienia wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy.

S.B.