Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2017 roku

Sąd Okręgowy Warszawa- Praga w Warszawie III Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: SSO Błażej Domagała

Protokolant: Iwona Rogala

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2017 roku w Warszawie

sprawy z powództwa E. C., A. C., E. W., L. W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w L.

o nakazanie i zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w L., tytułem zwrotu kosztów procesu, od powodów E. C., A. C., E. W., L. W. kwoty po 3.604,25 (trzy tysiące sześćset cztery 25/100) złotych od każdego z nich;

3.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie od powodów E. C., A. C., E. W., L. W. kwoty po 2812,82 (dwa tysiące osiemset dwanaście 82/100) złotych od każdego z nich, tytułem nieopłaconych kosztów sądowych – wydatków związanych z opiniami biegłych.

Sygn. akt III C 1795/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 listopada 2014 roku powodowie E. C., A. C., E. W. i L. W. wnieśli o:

1.  nakazanie (...) S.A. usunięcia z nieruchomości położonej w M. przy ul. (...) i ul. (...), oznaczonej numerem ewidencyjnym (...), obręb ewidencyjny (...), dla której Sąd Rejonowy w Wołominie prowadzi księgę wieczystą numer (...), a także z przestrzeni nad powierzchnią tej nieruchomości urządzeń elektroenergetycznych, w tym napowietrznej linii elektroenergetycznej oraz słupa,

2.  nakazanie (...) S.A. zaniechania naruszeń prawa własności nieruchomości położonej w M. przy ul. (...) i ul. (...), oznaczonej numerem ewidencyjnym (...), obręb ewidencyjny (...), dla której Sąd Rejonowy w Wołominie prowadzi księgę wieczystą numer (...), polegających na utrzymywaniu na tej nieruchomości, a także w przestrzeni nad powierzchnią tej nieruchomości urządzeń elektroenergetycznych, w tym w tym napowietrznej linii elektroenergetycznej oraz słupa,

3.  zasądzenie od (...) S.A. na rzecz powodów kwoty łącznie 362.400 zł w ten sposób, że na rzecz każdego z powodów kwoty po 90.600 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. wniósł o oddalenie powództwa w całości, podnosząc zarzut oparty na zasadach współżycia społecznego, tj. naruszenia przez powodów art. 5 k.c. oraz zarzut zasiedzenia służebności przesyłu na nieruchomości stanowiącej obecnie własność powodów.

Do zamknięcia rozprawy stanowisko stron nie uległo zmianie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. C., E. C., L. W. i E. W. są właścicielami nieruchomości położonej w M. przy ulicy (...) i ulicy (...), oznaczonej numerem ewidencyjnym (...), obręb ewidencyjny (...), dla której Sąd Rejonowy w Wołominie prowadzi księgę wieczystą nr (...). Małżonkowie C. są współwłaścicielami nieruchomości (na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej) w udziale wynoszącym ½, małżonkowie W. mają ½ udziału (w ramach wspólności małżeńskiej) we współwłasności przedmiotowej nieruchomości.

(dowód: odpis zupełny księgi wieczystej nr (...) – k. 6-9, akt notarialny z dnia 22 kwietnia 2004 r., repertorium (...) - k. 10-15, zeznania powodów na rozprawie w dniu 28.10.2016 r.: E. C. 00:05:21-00:08:29, A. C. 00:08:41-00:11:18, E. W. 00:12:02-00:14:11, L. W. 00:14:12-00:16:23).

Na działce o nr ewidencyjnym (...) posadowiony jest słup oraz nad jej powierzchnią znajdują się linie elektroenergetyczne, należące do (...) S.A.

(bezsporne).

Decyzją Powiatowej Rady Narodowej w W. z dnia 26 czerwca 1968 r. zezwolono Zakładom (...) w W. na budowę, eksploatację i konserwację linii energetycznej napowietrznej 15 kV na słupach w miejscowości P. k. Garbarni ulica (...). W decyzji tej nie wymieniono przedmiotowej nieruchomości. W tym czasie stanowiła ona własność Skarbu Państwa. Dla nieruchomości tej prowadzono księgę wieczystą KW (...). Decyzją Wojewody (...) z 29.06.2000 r. stwierdzono nabycie z mocy praa przez Gminę Miasto M. z dniem 27 maja 1990 r. prawo własności nieruchomości.

(dowód: decyzja Powiatowej Rady Narodowej w W. z dnia 26 czerwca 1968 r. – k. 44-45, akt notarialny z dnia 22 kwietnia 2004 r. jw., zeznania świadków na posiedzeniu w dniu 24.06.2015 r.: D. M. – k. 153-154, Ł. K. – k. 154-155).

Protokołem nr (...) z dnia 29 stycznia 1969 r. dokonano odbioru technicznego wskazanego wyżej obiektu elektroenergetycznego.

(dowód: protokół z dnia 29 stycznia 1969 r. nr 5/69 – k. 42-43).

Zarządzeniem nr 228 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 25 listopada 1958 r. utworzone zostało przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Zakłady (...) z siedzibą w W.. Następnie zarządzeniem nr (...) Naczelnego Dyrektora Zakładów (...) z dnia 6 czerwca 1977 r. w ramach wewnętrznego podziału organizacyjnego utworzony został Zakład (...) w W., który na podstawie zarządzenia nr (...) Ministra Przemysłu z dnia 16 stycznia 1989 r. stał się przedsiębiorstwem państwowym w wyniku podziału przedsiębiorstwa (...). Jednocześnie składniki mienia powstałego z podziału przydzielone zostały Zakładowi (...) w W..

(dowód: zarządzenie nr 228 z dnia 25 listopada 1958 r. – k. 73-74, zarządzenie nr (...) z dnia 6 czerwca 1977 r. – k. 75-76, zarządzenie nr (...) z dnia 16 stycznia 1989 r. – k. 77-79).

W dniu 12 lipca 1993 r. przedsiębiorstwo państwowe Zakład (...) w W. uległo przekształceniu w spółkę akcyjną pod nazwą Zakład (...) Spółka Akcyjna w W..

(dowód: akt przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego w spółkę akcyjną z dnia 12 lipca 1993 r., repertorium(...) – k. 80-86).

W dniu 30 czerwca 2007 r. Zakład (...) Spółka Akcyjna w W. zawarł z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. umowę przeniesienia przedsiębiorstwa, na mocy której przedsiębiorstwo Zakład (...) Spółka Akcyjna w W. stało się przedmiotem wkładu niepieniężnego na pokrycie podwyższonego kapitału zakładowego w spółce (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.. Działalność w zakresie dystrybucji i dostawy energii elektrycznej kontynuowana była przez (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W..

(dowód: akt notarialny z dnia 30 czerwca 2007 r., repertorium (...) – k. 87-94).

Spółka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zmieniła nazwę na (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Następnie w dniu 31 sierpnia 2010 r. została ona połączona poprzez przejęcie ze spółką (...) Spółka Akcyjna w L..

(dowód: odpis pełny z rejestru przedsiębiorców, stan na dzień 6 października 2011 r. – k. 95-98, uchwała nr 1 z dnia 11 października 2011 r. w sprawie zmiany statutu spółki i przyjęcia tekstu jednolitego statutu spółki – k. 99-109).

W wyniku powyższych zmian linia elektroenergetyczna 15 kV wchodzi obecnie w skład przedsiębiorstwa (...) Spółka Akcyjna w L..

Od czasu wybudowania linii i jej odbioru nieprzerwanie płynie nią prąd, linia jest sukcesywnie konserwowana, w przypadku konieczności naprawiana.

(bezsporne, zeznania świadka D. M. jw.).

Napowietrzna linia elektroenergetyczna średniego napięcia 15 kV, której fragment krzyżuje działkę należącą do powodów, zasila w energię elektryczną wielu odbiorców z rejonu miasta M., będąc ważną magistralą dystrybucyjną SN-15 kV.

(dowód: opinia techniczna – k. 309-383).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy: złożonych dokumentów, w oparciu o zeznania powodów oraz świadków i opinie biegłych.

Załączonym do akt dokumentom Sąd dał wiarę, jako że ich autentyczność, jak i wynikające z nich fakty nie budziły wątpliwości w świetle wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Sporządzona w niniejszej sprawie opinie była poprawne metodologicznie, spójne i logiczne. Zastrzeżenia stron do opinii były wyjaśnione przez biegłych. Ostatecznie nie były one kwestionowane przez strony, dlatego też uznano wynikające z nich okoliczności za bezsporne.

Z uwagi na nieprawidłowości w wycenie, oparte na błędach metodologicznych powołano kolejnego biegłego d/s wyceny nieruchomości. Druga ze sporządzonych opinii była poprawna i nie budziła wątpliwości. Wniosków tego biegłego, jak również specjalistów elektroenergetyków ostatecznie nie wykorzystano w ustaleniach faktycznych, z uwagi na podstawę rozstrzygnięcia, a więc podzielenie zarzutu zasiedzenia.

Zeznania świadków nie budziły wątpliwości, podobnie brak było podstaw do podważania dowodu z przesłuchania stron, aczkolwiek wyjaśnienia powodów niewiele wnosiły do sprawy w związku z tym, że faktycznie nie użytkują oni nieruchomości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Powództwo było niezasadne i dlatego podlegało oddaleniu.

Powodowie dochodzili żądań opartych na przepisach o ochronie własności tj. art. 222 § 2 k.c. oraz dalszych przepisach dotyczących roszczeń właściciela w stosunku do posiadacza jego rzeczy (art. 224 § 2 i 225 k.c.). Żądali oni usunięcia z nieruchomości, a także z przestrzeni nad jej powierzchnią urządzeń elektroenergetycznych, w tym napowietrznych linii elektroenergetycznych oraz słupa, nakazania zaniechania naruszania ich własności na przyszłość, jak również zapłaty kwoty za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

Powyższe roszczenia, zgodnie z at. 6 k.c., nakładały na powodów obowiązek wykazania ich własności (co było bezsporne) oraz naruszenia ich prawa przez pozwaną (fakt posadowienia na nieruchomości urządzeń przesyłowych nie był kwestionowany). Ponadto strona powodowa - mając na uwadze treść art. 7 k.c. oraz oparcie roszczenia pieniężnego na twierdzeniu o złej wierze posiadacza - powinna obalić domniemanie wynikające z powołanego powyżej przepisu. W zakresie żądania zapłaty powodów obciążał obowiązek wykazania wysokości należnego im wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości przez przeciwnika, co było przedmiotem opinii biegłego.

Strona pozwana natomiast podnosiła zarzuty oparte na zasadach współżycia społecznego tj. art. 5 k.c., a także powołała się na zasiedzenie służebności. Sąd uwzględnił drugi z tych zarzutów i przyjął, że doszło do nabycia poprzez zasiedzenie służebności zbliżonej do służebności przesyłu, na skutek korzystania przez pozwaną i jej poprzedników prawnych z trwałego i widocznego urządzenia oraz przeniesienia jego posiadania, tj. urządzeń przesyłowych, które wchodzą w skład przedsiębiorstwa tej strony. Okoliczność zasiedzenia zostanie omówiona w dalszej części uzasadnienia.

Wskazać w tym miejscu należy, że w przedmiotowej sprawie kwestią bezsporną pozostawał fakt przebiegu przez działkę powodów linii elektroenergetycznych oraz to, że posadowiony jest tam słup energetyczny związany z ich poprowadzeniem. Nie było kwestią sporną - uwzględniając chociażby treść pozwu, skierowanie do pozwanej żądania - także to, że słup oraz linie te wchodzą w skład przedsiębiorstwa tej strony. Powodowie w trakcie postępowania argumentowali m.in., że przeciwnik nie wykazał przeniesienia posiadania urządzeń przesyłowych. Zasadnie pozwana wskazywała, że takie wywody były wewnętrznie sprzeczne, gdyż w istocie prowadziłyby do kwestionowania legitymacji biernej tej strony, a konieczność skierowania powództwa wobec tego konkretnego podmiotu nie była w ocenie powodów sporna. Wobec tego nie mogła budzić wątpliwości bierna legitymacja procesowa strony pozwanej. Zakład energetyczny przedłożył bowiem dokumenty na potwierdzenie tego, że jest aktualnym właścicielem i posiadaczem urządzeń linii elektroenergetycznych przebiegających przez nieruchomość powodów. Z dokumentów tych wynikał zakres przekształceń od Zakładów (...) z siedzibą w W. do obecnej spółki (...) Spółka Akcyjna w L.. Tym samym pozwany wykazał, że jest następcą prawnym pierwotnego posiadacza urządzeń przesyłowych, bowiem przeniesienie posiadania tych linii nastąpiło w jeden ze sposobów przewidzianych przez prawo (art. 348 k.c.), a także ich właścicielem z uwagi na przekształcenia własnościowe wynikające z przepisów prawa i komercjalizację przedsiębiorstwa państwowego oraz stosownie do art. 49 § 1 k.c.

Kluczowe znaczenie dla oceny zasadności roszczenia powodów w niniejszej sprawie miała ocena podniesionego zarzutu zasiedzenia służebności odpowiadającej treści służebności przesyłu.

Zgodnie z art. 305 ¹ k.c. nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1 k.c., prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność przesyłu).

Służebność przesyłu jest ograniczonym prawem rzeczowym i do porządku prawnego została wprowadzona 3 sierpnia 2008 r. przez ustawę z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 731). Jednakże utrwalonym w orzecznictwie jest pogląd, który należy całkowicie podzielić, że również przed wejściem w życie regulacji art. 305(1) - 305(4) k.c. właściciele musieli liczyć się z obciążeniem nieruchomości analogicznym prawem rzeczowym i tym samym dopuszczalne było nabycie w drodze zasiedzenia służebności, odpowiadającej treści służebności przesyłu, na rzecz przedsiębiorstwa (por. uchwała Sądu Najwyższego z 22 maja 2013 r., III CZP 18/13).

Przesłankami nabycia własności przez zasiedzenie jest nieprzerwane posiadanie rzeczy przez oznaczony okres, w przypadku nieruchomości odpowiednio 20 i 30 lat w zależności od dobrej lub złej wiary posiadacza. Stosownie do art. 176 k.c. w razie przeniesienia posiadania podczas biegu zasiedzenia posiadacz może doliczyć okres posiadania przez swojego poprzednika prawnego. W odróżnieniu np. od roszczenia o zasądzenie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy, dobra wiara wymagana jest od posiadacza tylko w momencie objęcia nieruchomości w posiadanie i nie ma znaczenia dla oceny nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie późniejsza jej utrata. Nie budzi ponadto wątpliwości w orzecznictwie i pogląd ten w pełni zasługuje na podzielenie, że osobie, która utraciła własność rzeczy przez zasiedzenie nie przysługuje wobec posiadacza roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy bez tytułu prawnego w okresie poprzedzającym dzień zasiedzenia (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z 15 kwietnia 2011 r., III CZP 7/11). Przepisy o zasiedzeniu nieruchomości stosuje się odpowiednio do zasiedzenia służebności (art. 292 k.c.).

Nabycie służebności przez zasiedzenie, stosownie do powołanego powyżej przepisu, może nastąpić tylko w wypadku, gdy polega ona na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia. Kwestia trwałości i widoczności urządzeń przesyłowych posadowionych na nieruchomości powodów nie mogła budzić żadnej wątpliwości. Bezsporny fakt zaopatrywania za pośrednictwem linii energetycznych w prąd sąsiednich miejscowości, już od czasu ich wybudowania, świadczył zaś ponad wszelką wątpliwość o korzystaniu z tych urządzeń przez pozwaną (jej poprzedników), chociażby nie podejmowała nawet działań konserwatorskich, czy naprawczych.

Oceniając zasadność zarzutu zasiedzenia, należało uznać, że zgromadzony materiał dowodowy dawał podstawę do przyjęcia, że pozwane przedsiębiorstwo przesyłowe nabyło przez w ten sposób służebność odpowiadającą służebności przesyłu. Doszło do tego przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie (21 listopada 2014 r.), wobec czego nie nastąpiło przerwanie biegu zasiedzenia. Pozwana zasiedziała służebność w dobrej wierze, a więc z upływem 20 lat. Domniemanie dobrej wiary nie zostało w jakikolwiek sposób obalone. Ewentualne działania powodów w okresie, gdy nabycie własności jeszcze nie miało miejsca, polegające na wezwaniach do zaniechania naruszeń własności, prowadzeniu prywatnej korespondencji z zakładem energetycznym, nie prowadziło do skutecznego przerwania biegu zasiedzenia (por. art. 175 k.c. w zw. z art. 123 k.c.).

Wobec powyższego stronie pozwanej przysługuje skuteczne względem powodów prawo do korzystania z ich nieruchomości, co niweczyło ich żądania oparte na art. 222 § 1 k.c. Z tego samego powodu, jak również uwzględniając, że roszczenia wywodzone z art. 224 i 225 k.c. dotyczyły zarówno okresu po zasiedzeniu, jak i przed, mając na uwadze niemożliwość żądania przez stronę powodową wynagrodzenia za czas poprzedzający nabycie służebności przez pozwaną (o czym było wyżej), niezasadne były również żądania pieniężne.

Strona powodowa podkreślała - ustosunkowując się do zarzutu zasiedzenia - że nie została wydana decyzja w zakresie przedmiotowej nieruchomości, która uprawniałaby stronę pozwaną do korzystania z niej. Należało jednak zauważyć, że w dacie wybudowania linii poprzednik pozwanej korzystał z tej nieruchomości w ramach zasady jednolitej własności państwowej. Zarówno bowiem przedsiębiorstwo przesyłowe nie było właścicielem urządzeń, lecz Skarbu Państwa, jak również sama nieruchomość, na której posadowiono słupy oraz linie elektroenergetyczne była własnością państwową. Tym samym uznać należy, że wybudowanie przedmiotowych urządzeń i późniejsze korzystanie z tej nieruchomości odbywało się legalnie, pomimo braku ewentualnych decyzji. Urządzenia pobudowane zostały bowiem w istocie rzeczy przez Skarb Państwa na własnym gruncie. Państwo mogło - jako właściciel - swobodnie korzystać z nieruchomości, w tym posadowić na niej urządzenia przesyłowe i w kolejnych latach wykorzystywać je, bez konieczności uzyskiwania jakichkolwiek dodatkowych zezwoleń.

Art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz. U. z 1974 r. Nr 10, poz. 64 z późn. zm.) pozwalał na wejście na cudzą nieruchomość w celu przeprowadzenia linii, które stanowiły podstawę wydanej decyzji. Znajdował on jednak zastosowanie do nieruchomości podmiotów innych niż Skarb Państwa. Mając na uwadze, że w dacie wybudowania urządzeń przesyłowych bezspornym właścicielem nieruchomości był Skarb Państwa, nie zachodziła potrzeba wydawania decyzji o wywłaszczeniu i ograniczeniu praw właściciela.

Mając powyższe na uwadze, odnosząc się do kwestii dobrej lub złej wiary strony pozwanej, wskazać należy, że stosownie do art. 7 k.c. domniemywać należało dobrą wiarę. To na powodach ciążył obowiązek obalenia domniemania. Nie powzięto w tym kierunku żadnych działań. Oczywiście dobra wiara może być wyłączona w przypadku, gdy oczywistym jest w danych okolicznościach, że posiadacz obejmując rzecz we władanie miał i powinien mieć świadomość, że nie ma ku temu podstawy prawnej. Może tak być np. właśnie w przypadku przedsiębiorstw przesyłowych, gdy doszło do wybudowania urządzeń w sposób nielegalny, a więc gdy brak było decyzji zezwalającej na takie działanie. Sytuacja taka mogłaby prowadzić do przypisania zakładowi złej wiary, lecz tylko w sytuacji gdyby nieruchomość stanowiła własność osoby innej niż państwo. W przypadku, gdy linia energetyczna zlokalizowana była na działce Skarbu Państwa i następnie doszło do nabycia przez przedsiębiorstwo jej własności, doszło jednocześnie do nabycia posiadania służebności na nieruchomości od jej właściciela, za jego zgodą, co uniemożliwia przypisanie złej wiary. Kwestia nabycia własności nieruchomości z mocy prawa przez gminę nie miała w sprawie znaczenia, gdy w dacie objęcia urządzeń we władanie przez poprzedników pozwanej dostępne dokumenty wskazywały na Skarb Państwa jako właściciela nieruchomości (decyzja stwierdzająca jej nabycie przez jednostkę samorządu wydana została dopiero w 2000 r.). W związku z tym nie miała ona wpływu na ocenę dobrej wiary.

W niniejszej sprawie z uwagi na powyżej wskazane okoliczności należało przyjąć, że budowa urządzeń przesyłowych na przedmiotowej nieruchomości była prowadzona w sposób legalny, nie wymagała decyzji. Jej brak nie mógł więc prowadzić do obalenia domniemania dobrej wiary pozwanej. Innych dowodów i argumentów dla wykazania złej wiary powodowie nie przedstawili.

Zasiedzenie mogło rozpocząć bieg od „rozbiegnięcia się” uprawnień Skarbu Państwa, własności Skarbu Państwa i własności przesyłowych urządzeń. Dopiero z dniem 5 grudnia 1990 r. (data wejścia w życie ustawy z dnia 29.09.1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości) Skarb Państwa przestał być właścicielem przedmiotowych urządzeń energetycznych. Wówczas nastąpiło uwłaszczenie, którego skutkiem było przekształcenie zarządu w odniesieniu do urządzeń energetycznych w posiadanie. Dopiero od tego momentu zatem mógł zacząć biec termin zasiedzenia (tak zasadnie - postanowienie SN z 04.07.2014 r., II CSK 551/13). W niniejszej sprawie nie miało to jednak istotnego znaczenia. Niezależnie bowiem od tego, czy jako początek biegu terminu zasiedzenia przyjąć 05.12.1990 r. czy lipiec 1993 rok, gdy doszło do przekształcenia po stronie poprzednika pozwanej - sprywatyzowania i utworzenia podmiotu, który nabył majątek wcześniejszego przedsiębiorstwa państwowego - to okres dwudziestu lat upłynął przed wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu nie budziła wątpliwości możliwość doliczenia do okresu posiadania służebności, okresu posiadania poprzedników prawnych strony pozwanej (w związku z przeniesieniem przedsiębiorstwa). Należało bowiem uznać, że wykazano, że w ramach dokonywanych przekształceń następowało także przeniesienia posiadania urządzeń przesyłowych. Wszystkie podmioty kolejno i nieprzerwanie korzystały z niniejszej nieruchomości w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu. Urządzenia przesyłowe zawsze istniały w tym samym miejscu i były wykorzystywane w tym samym celu - do dostarczania energii. Trwały, niepodlegający zmianom przebieg linii na nieruchomości nie był sporny (por. postanowienie SN z 2 marca 2017 r., V CSK 356/16).

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności, stwierdzić należało, że do zasiedzenia służebności doszło z upływem 20 lat, czyli najpóźniej z 14 lipca 2013 r. i ta okoliczność stanowiła wystarczające uzasadnienie dla oddalenia powództwa w całości. Powodowie nie mogli domagać się wynagrodzenia za bezumowne korzystanie za czas sprzed momentem zasiedzenia i nie mogli zgłaszać roszczeń opartych na zasadzie art. 222 k.c.

W związku z powyższym zbyteczne było rozważanie dalszych zarzutów pozwanej, a więc nadużycia prawa przez powodów.

O kosztach procesu Sąd orzekł na zasadzie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. stosownie do jego wyniku, zasądzając od powodów kwoty po 3.604,25 zł od każdego z nich, na które składa się łączne wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 14.417 wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa, wynikające z § 8 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2015 r. poz. 1805).

Sąd nakazał także pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie od powodów kwoty po 2.812,82 zł od każdego z nich, tytułem nieopłaconych kosztów sądowych – wydatków związanych z opiniami biegłych, na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 u.k.s.c.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.