Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2017 r. na rozprawie

sprawy z powództwa B. L.

przeciwko A. R.

o zapłatę

1.  powództwo oddala,

2.  zasądza od powoda B. L. na rzecz pozwanego A. R. kwotę 1.517 zł (jeden tysiąc pięćset siedemnaście złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 1.217 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

3.  przyznaje świadkowi F. K. kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów dojazdu tymczasowo ze środków budżetowych Skarbu Państwa,

4.  przyznaje świadkowi P. D. kwotę 83,52 zł (osiemdziesiąt trzy złote 52/100) tytułem zwrotu kosztów dojazdu i utraconego zarobku tymczasowo ze środków budżetowych Skarbu Państwa,

5.  oddala wniosek świadka D. K. o zwrot kosztów dojazdu,

6.  obciąża powoda B. L. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Nysie kwotę 1.130,22 zł (jeden tysiąc sto trzydzieści złotych 22/100) tytułem tymczasowo poniesionych kosztów przeprowadzenia dowodów.

Na oryginale właściwe podpisy

Za zgodność

Z up. Kierownika

starszy protokolant sądowy Joanna Pilc-Syposz

Sygn. akt I C 1141/15

UZASADNIENIE

Dnia 23 stycznia 2015 roku B. L. złożył pozew o zapłatę, w którym domagał się od pozwanego – A. R. kwoty 7.143,23 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 29 października 2014 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o dopuszczenie dowodu z załączonych dokumentów, zeznań świadków, przesłuchania powoda, opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej. Domagał się zasądzenia od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w wysokości dwukrotnej stawki minimalnej wraz z kwotą 17,00 zł tytułem zwrotu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Dodatkowo wnosił o wydanie wyroku zaocznego w okolicznościach prawem przewidzianych, a także przeprowadzenie rozprawy również pod jego nieobecność.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której wynajmuje samochody. Dnia 16 sierpnia oraz 21 września 2014 roku zawarł z pozwanym umowy, przekazując A. R. pojazdy marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...). Jeden z nich ((...) zwrócono w stanie uszkodzonym. Po zleceniu sporządzenia opinii technicznej powód wystąpił do pozwanego z żądaniem zapłaty kwoty 7.143,23 zł, na którą składały się: koszty naprawy w/w pojazdu w wysokości 6.593,23 zł, koszty wyceny szkody dokonanej przez rzeczoznawcę w wysokości 200,00 zł oraz utracone korzyści w wysokości 350,00 zł.

Pozwany podniósł zarzut bezpodstawności żądania powoda. W odpowiedzi na pozew z dnia 13 października 2015 roku pozwany, wniósł o oddalenie powództwa w całości, dopuszczenie dowodu z zeznań świadków, załączonych zdjęć fotograficznych, opinii biegłego sądowego z zakresu analizy pisma ręcznego. Poza tym domagał się zasądzenia od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa według norm prawem przepisanych.

Pozwany kwestionował autentyczność w/w umów. Podniósł, że wynajmował samochody osobowe u powoda z polecenia pracodawcy – (...), Oddział w O., który w tym zakresie regulował wszelkie płatności za pracowników. Poza tym wskazał, że pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w chwili wydania pozwanemu był w złym stanie technicznym i wizualnym. Dodatkowo podniósł, że podczas zdawania w/w samochodu osobowego pracownicy powoda nie wskazali wystąpienia w nim jakichkolwiek nowych uszkodzeń.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (wynajmujący) zawarł z pozwanym (najemca) dnia 16 sierpnia 2014 roku umowę najmu pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na okres od dnia 16 sierpnia do 22 września 2014 roku. Ponadto dnia 21 września 2014 roku strony zawarły kolejną umowę na okres od dnia 21 września do 4 października 2014 roku, której przedmiotem był pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Zgodnie z tymi umowami pozwany zobowiązał się do pokrycia kosztów zniszczeń i uszkodzeń zewnętrznych i wewnętrznych w/w pojazdów. Powód miał prawo obciążyć pozwanego kosztami strat za niemożność wynajęcia uszkodzonego samochodu. Koszt wynajęcia w/w pojazdów to 350,00 zł za cykl tygodniowej eksploatacji, liczony od soboty przez 7 dni do kolejnej soboty do godz. 12:00. Pozwany przy najmie samochodu trwającym powyżej 7 dni odpowiadał za jego stan techniczny i zobowiązany był do zgłaszania powodowi wszelkich usterek technicznych. W umowach tych nie zgłoszono ewentualnych uszkodzeń wizualnych w/w pojazdach.

Dowody: umowa najmu pojazdu z dnia 16 sierpnia 2014 roku k. 8-9,

umowa najmu pojazdu z dnia 21 września 2014 roku k. 10-11.

Powód wynajmuje samochody ze śladami użytkowania. Widoczne są uszkodzenia karoserii, zderzaków, reflektorów, wytarta tapicerka, poodklejane uszczelki. Pozwany nie miał możliwości wyboru wynajmowanego pojazdu, dokonywał tego zawsze powód.

Pozwany zgubił kluczyk w wynajmowanym pojeździe marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który został jego staraniami dorobiony. Za zgodą powoda wybił szybę w tym samochodzie od strony kierowcy celem sprawdzenia, czy zagubiony kluczyk nie znajduje się w środku. Wspomnianym pojazdem pozwany jeździł z innymi osobami do pracy na terenie Niemiec. Samochód ten nie uczestniczył w kolizjach drogowych. Pozwany wynajmował pojazdy od powoda, gdyż był do tego zobowiązany przez pracodawcę, który w tym zakresie ponosił koszty za pracowników. W Polsce w/w samochód parkowany był na posesji pozwanego, a w Niemczech w miejscu pracy lub na parkingu przy hotelu. Pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został zdany pracownikom powoda przez małżonkę i teściową pozwanego. Odebrali oni kluczyk od tego samochodu i wskazali miejsce zaparkowania, nie dokonali jego oględzin, nie był spisany też protokół odbioru. Po tym zdarzeniu pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) był wynajęty innej osobie, która zgłosiła uszkodzenie szyby powodowi. Wspomniany samochód osobowy został wydany po dokonaniu wymiany szyby.

Dowody: fotografie k. 64,

zeznania świadka – K. R. k. 86-90,

zeznania świadka – H. W. k. 86-90,

zeznania świadka – M. W. k. 86-90,

zeznania świadka – P. D. k. 86-90,

zeznania świadka – A. K. k. 86-90,

zeznania świadka – R. G. k. 142-145,

zeznania świadka – D. K. k. 142-145,

zeznania świadka – M. U. k. 142-145,

zeznania świadka – F. K. k. 142-145,

zeznania świadka – M. K. k. 142-145,

przesłuchanie powoda – B. L. k. 142-145,

przesłuchanie pozwanego – A. R. k. 142-145.

Koszty naprawy pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zostały oszacowane na kwotę 8.109,67 zł brutto (6.593,23 netto). Powód zapłacił za sporządzenie opinii technicznej odnośnie wyceny kosztów naprawy w/w pojazdu kwotę 200,00 zł.

Dowody: opinia techniczna z dnia 6 października 2014 roku k. 18-36,

rachunek z dnia 7 października 2014 roku k. 12.

Dnia 14 października 2014 roku wystosowano do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty 7.143,23 zł tytułem odszkodowania za szkodę powstałą w wynajmowanym przez niego samochodzie osobowym marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Powyższą kwotę należało uiścić w terminie 7 dnia od dnia otrzymania wezwania pod rygorem wystąpienia o zapłatę z powództwa cywilnego.

Dnia 3 listopada 2014 roku pozwany w odpowiedzi na w/w wezwanie do zapłaty wskazał, że żądanie powoda jest bezpodstawne. Podniósł, że w/w pojazd w chwili wydania pozwanemu był w złym stanie technicznym i wizualnym. Ponadto stwierdził, że pracownicy powoda w momencie zdawania pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie wskazali w nim wystąpienia jakichkolwiek nowych uszkodzeń.

Dowody: wezwania do zapłaty z dnia 14 października 2014 roku k. 13,

odpowiedź na wezwania do zapłaty z dnia 3 listopada 2014 roku k. 16-17.

Nie można jednoznacznie wskazać kiedy doszło do uszkodzeń w pojeździe marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Brak jest możliwości ustalenia na podstawie analizy zebranych w sprawie dokumentów fotograficznych daty powstania uszkodzeń uszczelek. Nie można wskazać źródeł śladów tych uszkodzeń ujawnionych w/w dokumentacji. W pojeździe tym nie są widoczne odkształcenia ramy drzwi. Rama drzwi jest bardzo podatna na jakiekolwiek odkształcenia i w przypadku podjęcia próby odgięcia praktycznie kwalifikuje wspomnianą część samochodu do wymiany. Przebieg pojazdu ma wpływ na jego wartość, ale nie na wycenę szkody. Z historii w/w samochodu osobowego z serwisu (...) nie wynika, że brał udział w wypadkach komunikacyjnych, likwidowanych przez w/w serwis. Brak dowodu z protokołu odbioru w/w pojazdu, jak i wydania wpływa na niemożność ustalenia szacunkowego okresu powstania uszkodzeń.

Koszt naprawy pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przy zastosowaniu technologii producenta oraz części oryginalnych to 15.870,57 zł, a przy użyciu części nieoryginalnych to 15.108,90 zł.

Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu oceny stanu technicznego pojazdów, wyceny wartości pojazdów z dnia 25 kwietnia 2017 roku k. 169-191.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie i w całości należało oddalić.

Zgodnie z art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Natomiast na podstawie art. 355 § 1 k.c. dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność). W myśl § 2 należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na dokumentach dołączonych przez powoda. Posłużył się ponadto dowodami osobowymi w postaci zeznań świadków, zgłaszanych przez obie strony postępowania, a dodatkowo przesłuchał zarówno pozwanego, jak i powoda. Z uwagi na charakter sprawy skorzystał z wiedzy specjalistycznej w postaci opinii biegłego sądowego z zakresu oceny stanu technicznego pojazdów, wyceny wartości pojazdów. Na podstawie zebranego materiału dowodowego, mimo ciążącego na powodzie obowiązku wynikającego z treści art. 6 k.c. )ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne), roszczenie dochodzone niniejszym powództwem nie zostało wykazane, ani zarówno, co do istoty, jak i wysokości.

Powód mając na uwadze treść § 4 umowy z dnia 16 sierpnia 2014 roku zawartej z pozwanym dochodził w niniejszej sprawie odszkodowania za zniszczenia i uszkodzenia zewnętrzne i wewnętrzne pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Bezspornym w sprawie był fakt, że w/w samochód osobowy stanowił własność powoda i był użytkowany przez pozwanego. Nie stanowiło również osi sporu to, że w związku z zgubieniem kluczyków samochodowych pozwany za zgodą powoda wybił w tym pojeździe szybę od strony kierowcy. Powyższe ustalenia nie były kwestionowane przez strony, a nadto zostały potwierdzone zeznaniami świadków powołanych w niniejszej sprawie. Problematyczne okazało się udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy pozwany uszkodził w/w samochód wynajęty od powoda i jaka jest ewentualnie wysokość szkody w tym zakresie. Powód przedstawił Sądowi prywatną opinię, z której wynika, że uszkodzenia w pojeździe marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zostały oszacowane na kwotę 8.109,67 zł brutto (6.593,23 netto). Niemniej jednak z treści tej opinii nie wynika kiedy powstały uszkodzenia w tym samochodzie, co jest kluczowe w zakresie przypisania winy pozwanemu. Świadkowie zeznający w tej sprawie potwierdzili, że wynajmowane samochody od powoda miały widoczne ślady intensywnego użytkowania w postaci wytartej tapicerki, poodklejanych uszczelek, ubytków w karoserii, uszkodzonych zderzaków i reflektorów. Żaden z nich jednoznacznie nie potwierdził, że do tych uszkodzeń, poza wspomnianą już wybitą szybą, dopuścił się pozwany. Również w ten sam sposób wypowiedział się powołany biegły sądowy z zakresu oceny stanu technicznego pojazdów, wyceny wartości pojazdów. Stwierdził, że nie można jednoznacznie wskazać na podstawie analizy zebranego materiału dowodowego w sprawie daty powstania uszkodzeń w pojeździe marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Jak słusznie zaznaczył, brak dowodu z protokołu odbioru w/w samochodu, jak i wydania wpływa na tak postawioną tezę. Sąd pragnie zauważyć, że powód nie dochował należytej staranności przy zawieraniu, jak i wykonaniu umowy z pozwanym, do czego był zobowiązany tym bardziej, że występował w tym stosunku prawnym jako przedsiębiorca zajmujący się w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wynajmowaniem pojazdów. B. L. nie wykazał w jakim stanie wydał w/w samochód osobowy pozwanemu i w jakim stanie go odebrał. Brak protokołów odbiorczych, zdjęć z dnia zdania pojazdu przez małżonkę i teściową pozwanego opatrzonych datą, opinia prywatna sporządzona przeszło dwa tygodnie po zwróceniu samochodu, biegły sądowy powołany w sprawie nie mógł zaś dokonać jego oględzin, gdyż wcześniej został zbyty przez powoda. Wszystkie wspomniane okoliczności, jak również fakt użytkowania tego pojazdu przez inną osobę pomiędzy jego zdaniem a sporządzeniem prywatnej opinii, wpływa na ocenę sądu, że powód nie dochował w niniejszej sprawie należytej staranności. Konsekwencją takiego zachowania jest oddalenie powództwa. Sąd pragnie podkreślić, że nie znalazł podstaw do uwzględnienia roszczenia dochodzonego pozwem, opartego w gruncie rzeczy na wyjaśnieniach złożonych przez powoda oraz zeznaniach świadka F. K., byłego pracownika B. L.. Wprawdzie świadek ten zeznał, że pozwany zdał uszkodzony pojazd, którego stan w jego ocenie uniemożliwiał ponowne wynajęcie. Jednak powód temu zaprzeczył przyznając, że po wymianie szyby wynajął w/w samochód innej osobie, ponieważ był zdatny do użytkowania. Sąd w tych okolicznościach odmówił wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom świadka F. K., ponieważ stały w sprzeczności z wyjaśnieniami złożonymi przez powoda.

Reasumując, powód nie dochował należytej staranności w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, w ramach której dochodził niniejszym pozwem należności od pozwanego w wysokości 7.143,23 zł. Nie udźwignął ciężaru dowodu, nie wykazał, że pozwany spowodował uszkodzenia w pojeździe marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiącym jego własność i to w określonej wysokości. Mając zatem na względzie powyższe ustalenia Sąd oddalił powództwo.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania uzasadnia treść art. 98 § 1 KPC, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Na niezbędne koszty procesu po stronie pozwanego złożyły się: 300,00 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego z zakresu oceny stanu technicznego pojazdów, wyceny wartości pojazdów, 1.200,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika zgodnie z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł. Łączna wysokość kosztów poniesionych przez pozwanego to 1.517,00 zł. Zatem taką kwotę powinien powód zwrócić pozwanemu jako poniesione koszty niezbędne dla dochodzenia swych praw przed sądem.

Zgodnie z art. 277 zd. 1 KPC świadek ma prawo żądać zwrotu wydatków koniecznych, związanych ze stawiennictwem do sądu, a ponadto wynagrodzenia za utratę zarobku.

Sąd przyznał świadkowi F. K. kwotę 60,00 zł tytułem zwrotu kosztów stawiennictwa na rozprawie dnia 15 listopada 2016 roku na podstawie wniosku złożonego ustnie do protokołu. F. K. oświadczył, że odbył podróż na trasie B. – N. – B. o łącznej długości około 120 km, a jej koszt to 60,00 zł. Ponadto Sąd przyznał kwotę 83,52 zł świadkowi P. D., w tym kwotę 6,40 zł tytułem zwrotu kosztów podróży na trasie M. – N. – M. (łączna długość około 20 km), a także kwotę 77,12 zł tytułem utraconego zarobku, zgodnie ze złożonym wnioskiem dnia 29 lutego 2016 roku oraz załączonym zaświadczeniem o utraconych zarobkach z dnia 26 lutego 2016 roku. Sąd oddalił wniosek świadka D. K. o zwrot kosztów dojazdu z Belgii do N. – w jedną stronę około 1170 km, a koszt to 75 euro, złożony ustnie do protokołu na rozprawie dnia 15 listopada 2016 roku. Świadek ten zeznał, że przyjechał z Belgii do Polski tydzień wcześniej, gdyż miał do załatwienia na terenie kraju poza tym inne sprawy. Sąd uznał zatem, że przyjazd do Polski nie był podyktowany koniecznością stawiennictwa na rozprawie dnia 15 listopada 2016 roku, a zatem poniesiony wydatek nie mógł być uwzględniony jako niecelowy, niekonieczny. Rozstrzygnięcie w tym zakresie wyroku uzasadnia treść art. 85, 86 i 92 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sadowych w sprawach cywilnych.

Ponadto Sąd obciążył powoda kosztami opinii biegłego sądowego z zakresu oceny stanu technicznego pojazdów, wyceny wartości pojazdów poniesionymi w części tymczasowo przez Skarb Państwa, które w niniejszej sprawie wyniosły 986,70 zł, a także kwotą 143,52 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów i utraconego zarobku świadków. W związku z tym łączna kwota, którą Sąd nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nysie wynosi 1.130,22 zł. Rozstrzygnięcie w tym zakresie wyroku uzasadnia treść art. 113 ust. 1 w zw. z art. 83 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sadowych w sprawach cywilnych.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji wyroku.

Na oryginale właściwe podpisy

Za zgodność

Z up. Kierownika

starszy protokolant sądowy Joanna Pilc-Syposz