Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Dobrawa Michałowska
Protokolant:	St. protokolant sądowy Joanna Pilc-Syposz

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2017 r. na rozprawie

sprawy z powództwa R. R.

przeciwko Towarzystwo (...) S.A w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A w W. na rzecz powoda R. R. kwotę 817 zł (osiemset siedemnaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 lutego 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 418 zł (czterysta osiemnaście złotych) zł tytułem zwrotów kosztów postępowania,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala.

UZASADNIENIE

Powód R. R. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na swoją rzecz kwoty 2.686,60 zł tytułem odszkodowania w zakresie najmu pojazdu zastępczego wraz ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 15 lutego 2016 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego.

W odpowiedzi na pozew Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazała, że wypłaciła odszkodowanie w tym zakresie w prawidłowej wysokości, a przyjęta przez powoda dzienna stawka najmu pojazdu zastępczego jest rażąco zawyżona.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W wyniku kolizji z dnia 14 stycznia 2016 r. uszkodzeniu uległ pojazd F. (...) stanowiący przedmiot własności S. W.. Sprawca wypadku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego towarzystwa ubezpieczeń. Poszkodowany w związku ze szkodą wynajął u powoda pojazd zastępczy na okres 19 dni (od 14 stycznia 2016 r. do 2 lutego 2016 r.) zawierając jednocześnie umowę cesji wierzytelności związanych z dochodzeniem odszkodowania szkody na rzecz powoda.

Dowód: okoliczności bezsporne, mowa cesji, k. 14-18

Powód wystawił fakturę VAT w dniu 8 lutego 2016 r. i wezwał pozwanego do zapłaty wynikającej z niej ceny najmu pojazdu zastępczego w kwocie 4.206,60 zł, przyjmując dzienną stawkę najmu w wysokości 180 zł. Pozwany uznał żądanie co do kwoty1.520 zł (stawka dzienna 80 zł)

Dowód:

1.  Faktura VAT (...), k. 11-13

2.  Decyzja o wypłacie odszkodowania z dnia 1 marca 2016 r., k. 9

3.  Przesłuchanie powoda, k. 82.

Stawka za dobę najmu pojazdu klasy A+ (właściwej dla pojazdu poszkodowanego) w na 19 dni waha się na rynku (...) od ok. 70 zł do 100 zł dziennie bez limitu kilometrów. Powód nie pobrał od poszkodowanego kaucji za najem pojazdu.

Dowód:

1.  Cennik 49zł.pl, k. 49-50,

2.  Cennik A., k. 51-53,

3.  Cennik carnet, k. 54-56,

4.  Cennik abacus cars, k. 88-94,

5.  Cennik (...) W., k. 95-97,

6.  Cennik D. O., k. 98,

7.  Przesłuchanie powoda

Sąd zważył, co następuje

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części

W badanej sprawie pozwany nie kwestionował faktu zajścia wypadku ubezpieczeniowego ani zasadności najmu pojazdu zastępczego, a jedynie wysokość przyjętej stawki dziennej na najem.

Sąd ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie w oparciu o dokumenty przedłożone przez strony, cenniki najmu pojazdów przedłożone przez pozwanego jak i dopuszczone przez sąd z urzędu oraz przesłuchania powoda. Sąd na podstawie art. 217 § 3 k.p.c., oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków i techniki samochodowej na okoliczność dobowych cen najmu pojazdów zastępczych, a to z uwagi na fakt, że okoliczności sprawy zostały zdaniem sądu dostatecznie wyjaśnione innymi dowodami. Występujące na rynku stawki sąd ustalił na podstawie dostępnych ofert, z których żadna nie została przedłożona przez powoda. Sąd pominął dowód z przesłuchania w charakterze świadka osoby poszkodowanego, a to w oparciu o art. 242 k.p.c. po zakreśleniu ostatecznego terminu do przeprowadzenia tegoż dowodu. Na marginesie należy wskazać, że powód domagał się oddalenia obydwu wniosków dowodowych.

W myśl art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktów prawotwórczych, spoczywa na osobie, która wywodzi z nich skutki prawne. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, tzw. onus probandi spoczywa na tym, kto przedstawia określone twierdzenia, a nie na tym, kto im przeczy. W omawianym zakresie, istotną rolę pełnią także przepisy proceduralne, kształtując zasadę kontradyktoryjności postępowania cywilnego. Art. 3 k.p.c. zobowiązuje strony do dawania wyjaśnień, co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiania dowodów. Art. 232 k.p.c. nakłada z kolei na strony obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ciężar dowodu z reguły spoczywa na powodzie aż do momentu wykazania zasadności podnoszonego roszczenia (udowodnienia faktów będących podstawą żądania). Później, następuje jego przesunięcie na stronę pozwaną.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należało stwierdzić, że to na powodzie ciążył obowiązek udowodnienia, że przyjęta stawka najmu pojazdu zastępczego nie odbiega od cen występujących na danym rynku. Powód żądał zapłaty wg stawki 180 zł za dobę, przedkładając na tą okoliczność dowód z wystawionej przezeń faktury VAT. Pozwany zarzucił, że stawka ta jest rażąco zawyżona przedkładając na tą okoliczność cenniki innych podmiotów świadczących usługi danego typu na rynku. W odpowiedzi na powyższe, powód nie przedstawił żadnych dowodów świadczących występowaniu podobnej do przyjętej przezeń stawki na rynku. Przesłuchanie powoda również nie pozwoliło na dokonanie ustaleń w tym zakresie. Powód zeznał, że w cenie została wliczona okoliczność, że nie pobiera kaucji i nie wprowadza limitu kilometrów. Niemniej jednak z dostępnych ofert w cenie 100 zł miesząc się oferty bez limitu kilometrów, natomiast przy opcji z uiszczeniem kaucji ceny osiągają wartość 70 zł za dobę. Na podstawie tego dowodu nie sposób przyjąć, że skoro powód wystawił fakturę na określona kwotę, cena najmu pojazdu jest adekwatna do lokalnego rynku. W szczególności powód nie poparł swoich twierdzeń przedkładając oferty innych podmiotów świadczących podobne usługi w cenie proponowanej przez powoda.

Biorąc pod uwagę powyższe sad zasądził kwotę 817 zł stanowiącą różnicę pomiędzy kwotą wynikająca z przyjęcia najwyższej stawki na runku tj. 100 zł za dobę (co za 19 dni łącznie z podatkiem Vat stanowi kwotę 2337 zł) a kwotą wypłaconą przez pozwanego tj. 1520 zł.

W niniejszej sprawie odpowiedzialność strony pozwanej na przepisach art. 822 k.c. w związku z przepisami art. 436 § 1 i 2 k.c., art. 415 k.c., art. 363 § 1 k.c. oraz na przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.03.124.1152 ze zm.). Stosownie do treści art. 805 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie: przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku, a przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej. Zasady podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej określa ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1151). Przez działalność taką rozumie się wykonywanie czynności ubezpieczeniowych związanych z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych. W myśl przepisu art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z przepisem art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną komukolwiek przez ruch pojazdu ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Przepis art. 436 § 2 k.c. stanowi natomiast, że w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te odpowiedzialne są za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności. W związku z powyższym, na gruncie niniejszej sprawy znajdzie zastosowanie także przepis art. 415 k.c., który stanowi, że kto z własnej winy wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami tej odpowiedzialności są szkoda, czyn sprawcy noszący znamiona winy oraz związek przyczynowy pomiędzy tymże czynem a szkodą. Komentowany przepis stanowi, że sprawca ponosi odpowiedzialność deliktową na zasadzie winy. Wierzytelność wobec sprawcy szkody może podlegać przeniesieniu na rzecz innego podmiotu, a to na podstawie art. 509 § 1 k.c. , który stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Jak wspomniano wyżej, strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialność za powstałą szkodę.

W wyniku zdarzenia wystąpiła niewątpliwie szkoda w majątku poszkodowanego w wysokości kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła. Przepis art. 361 § 2 k.c. stanowi natomiast, że w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje starty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Odszkodowanie nie może prowadzić jednak do wzbogacenia poszkodowanego. W badanej sprawie poszkodowany w rzeczywistości nie wyłożył żadnej kwoty na poczet najmu pojazdu zastępczego, dokonując cesji swojej wierzytelność w tym zakresie na rzecz powoda – świadczącego usługi w m.in. w tym zakresie. Tym samym w zasadzie nie interesowała go przyjęta przez powoda stawka. Oczywiście, należy przy tym podkreślić, że poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwać pojazdu zastępczego w cenie najniższej czy też średniej występującej na danym rynku. Wystarczające zdaniem sądu jest ustalenie, że dochodzona stawka występuje na danym rynku lub rażąco od występujących nie odbiega. W niniejszej sprawie powód nie wykazał nie wykazał by podobna stawka w ogóle występowała na rynku.

Orzeczenie o odsetkach uzasadnia przepis art. 481 § 1 k.c. Stanowi on, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wysokość odsetek reguluje przepis art. 481 § 2 k.c., który stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Sąd zasądził odsetki od dnia następnego po dacie wskazanej przez powoda jako termin płatności.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 100 w zw. z art. 99 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Sąd zasądził zwrot opłaty od uwzględnionej części powództwa i wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej również w odniesieniu do zasadzonej kwoty.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.