Pełny tekst orzeczenia

Warszawa, dnia 21 sierpnia 2017 r.

Sygn. akt VI Ka 492/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Zenon Stankiewicz

protokolant: sekretarz sądowy Monika Oleksy

przy udziale prokuratora Anny Radyno-Idzik

po rozpoznaniu dnia 21 sierpnia 2017 r. w Warszawie

sprawy P. J., syna W. i J. ur. (...) w O.

oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 6 lutego 2017 r. sygn. akt III K 501/15

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 zł tytułem opłaty za postępowanie odwoławcze oraz obciąża go pozostałymi wydatkami tegoż postępowania.

Sygn. akt VI Ka 492/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 21 sierpnia 2017r.

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Pragi Południe z dnia 6 lutego 2017r. został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego P. J.. Apelacja ta nie jest zasadna. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuszczając się dowolności w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta, dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nie wykracza poza ramy sędziowskiego uznania, nakreślone w art. 7 kpk.

Niewątpliwie rację ma skarżący, iż Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia prawa procesowego, a to art. 399§1 kpk, nie uprzedzając obecnych na rozprawie stron o możliwości zakwalifikowania zachowania oskarżonego również z art. 12 kk. Rzecz w tym, że uchybienie to, w realiach rozpoznawanej sprawy, pozostało bez wpływu na treść rozstrzygnięcia (art. 438§2 kpk). Przepis ten nie wprowadza surowszej sankcji implikowanej jego zastosowaniem,
a z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że pozostał on poza zakresem okoliczności obciążających oskarżonego. Z opisu czynu zarzuconego wynika jednoznacznie, że P. J. zarzucono odrębne działanie przestępne na niekorzyść dwóch podmiotów, tj. spółki (...) oraz O. L.,
a zatem sposób i zakres obrony oskarżonego determinowany był tymże opisem faktycznym, bez względu na dokonaną zmianę kwalifikacji prawnej. Chybiony jest zatem argument środka odwoławczego, że uniemożliwiono oskarżonemu podjęcie pełnej obrony.

Nietrafny jest zarzut uchybienia treści art. 46§1 kk poprzez zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkód w mieniu wskazanych wyżej podmiotów. Obrona nie kwestionuje trafności rozstrzygnięcia w zakresie winy sprawcy odnośnie dokonania przestępstwa oszustwa, w rozumieniu przepisu art. 286§1 kk. W realiach sprawy, tj. w sytuacji nienaprawienia szkody, uprawniony był Sąd do postąpienia w myśl art. 46§1 kk, a zastrzeżenia skarżącego co do efektywności działań spółki (...) w zakresie odzyskania mienia pozostają w sprawie irrelewantne. Nie ma też racji skarżący utrzymując, iż bezskuteczne dochodzenie roszczenia w przedmiocie praw do pojazdu przez O. L. w postępowaniu cywilnym implikuje nakreślony w art. 415§1 kpk zakaz orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody. Wedle utrwalonego
w orzecznictwie poglądu, ratio legis tego przepisu sprowadza się do zapobieżenia funkcjonowaniu w obrocie prawnym tytułów egzekucyjnych wynikających z dochodzenia tego samego roszczenia w postępowaniu karnym
i innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2016r. w sprawie III KK 405/16 - LEX nr 2155184). Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Katowicach, wykładnia przepisu art. 415 § 5 k.p.k powinna mieć charakter zawężający, tak aby sąd karny miał maksymalną swobodę w realizowaniu wszystkich celów procesu, wśród których jest obowiązek zapewnienia pełnej ochrony prawnej pokrzywdzonemu (art. 2 § 1 pkt 3 k.p.k.), polegający m.in. na kompensowaniu poniesionych przez niego szkód. Z tych też wszystkich powodów wcześniejsze orzeczenie sądu cywilnego oddalające powództwo pokrzywdzonego nie stało na przeszkodzie orzekania wobec oskarżonego środka karnego z art. 46 § 1 k.k. (wyrok z dnia 8 marca 2012r. w sprawie II AKa 34/12 - KZS 2012/7-8/108). Podzielając ów pogląd, nie znalazł Sąd Okręgowy podstaw do podważenia trafności rozstrzygnięcia Sądu I instancji.

Odnosząc się – po myśli art. 447§1 kpk – do surowości orzeczonej kary stwierdzić należy, że nie jest ona nadmierna. Wobec oskarżonego, który był już dwukrotnie karany sądownie za występki umyślne i przez okres niespełna 7 lat nie czynił starań o wyrównanie wyrządzonych szkód, orzeczono karę pozbawienia wolności z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia wykonania. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, iż całokształt orzeczonej represji wykracza poza stopień jego zawinienia.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych postępowania odwoławczego jest konsekwencją nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego na korzyść oskarżonego.

VI Ka 492/17

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE