Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI P 103/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2017 roku.

Sąd Rejonowy Gdańsk- Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący : SSR Paula Markiewicz

Ławnicy: Dorota Łabasiewicz, Hanna Zajączkowska

Protokolant : st. sekr. sądowy Barbara Marszewska

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2017 roku w Gdańsku

sprawy z powództwa B. J.

przeciwko B. L.

o ustalenie istnienia stosunku pracy, przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

I. oddala powództwo,

II. zasądza od powódki B. J. na rzecz pozwanej B. L. kwotę 3.060 złotych (trzy tysiące sześćdziesiąt złotych i 00/00) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

III. koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa- Kasę Sądu Rejonowego (...)w G..

Sygn. akt VI P 103/16

UZASADNIENIE

Powódka B. J. pozwem z dnia 18 lutego 2016r. przeciwko pozwanej B. L. o ustalenie istnienia stosunku pracy nawiązanego na podstawie umowy o pracę, począwszy od dnia 2 listopada 2015r. do dnia porodu, nadto o przywrócenie jej do pracy – względnie uznanie wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 15 stycznia 2016r. dokonanego przez pozwaną za bezskuteczne, jak również o zasądzenie na jej rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Ponadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że pozwana B. L. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie opieki dziennej nad dziećmi. Powódka z kolei jest zawodową opiekunką, zarówno jako niania, jak i opiekunka grup dziecięcych. W dniu 28 września 2015r. powódka skierowała do pozwanej ofertę zatrudnienia. W wyniku pozytywnego rozpatrzenia jej zgłoszenia, strony zawarły w dniu 2 listopada 2015r. umowę zatytułowaną ,,umowa zlecenia’’. Pomimo pierwotnego umownego uregulowania stosunku pracy, jako zlecenia, już w pierwszym dniu okazało się, iż łącząca strony więź nosi znamiona podporządkowania pracowniczego. W trakcie stosunku pracy powódka świadczyła pracę w miejscu wyznaczonym przez pozwaną oraz w czasie przez nią ustalonym, nie dysponując w tym zakresie jakąkolwiek dowolnością. Miejscem jej pracy był (...) Żłobek mieszczący się przy ul.(...) w G.. Metodą wyznaczania czasu pracy było obwieszczanie grafika na terenie zakładu pracy, zamiennie z wysyłaniem wiążących wiadomości przez pozwaną drogą sms-ową ze wskazaniem godziny, na którą powódka ma się stawić w pracy kolejnego dnia. Niezależnie od powyższego w przypadku upływu wyznaczonych z góry godzin, w sytuacji gdy powódka chciała opuścić zakład pracy, pozwana kilkukrotnie wydawała jej polecenia pozostania w żłobku celem wykonania jeszcze dodatkowych oznaczonych przez pozwaną czynności np. posprzątania po dzieciach w wyznaczonej sali. Powódka przystąpiła do wykonywania pracy w dniu 2 listopada 2015r. W trakcie wykonywanej pracy była podporządkowana bezpośrednio kierownictwu pozwanej, której polecenia dotyczyły szczegółowego zakresu czynności, które powódka miała wykonywać, czy też sposobu sprawowania przez nią opieki nad dziećmi lub możliwości korzystania z przerw w trakcie pracy i swobody zachowań w trakcie godzin pracy. W pierwszym tygodniu stycznia 2016r. między stronami miała miejsce ostatnia rozmowa na temat planowanego awansu oraz zawarcia prawidłowo sformułowanej umowy o pracę. Następnie w dniu 15 stycznia 2016r., pozwana złożyła powódce oświadczenie w formie pisemnej o rozwiązaniu łączącego strony stosunku prawnego w trybie natychmiastowym, wskazując na ,,nienależyte wykonanie umowy przez zleceniobiorcę’’, bez faktycznego uzasadnienia. W dniu złożenia oświadczenia woli powódka znajdowała się w okresie ochronnym przed rozwiązaniem i wypowiedzeniem stosunku pracy, będąc w ciąży.

Nie bez znaczenia w ocenie powódki pozostaje również fakt, iż jej intencją było nawiązanie stosunku pracy. Potencjalna wówczas pracodawczyni wykorzystując swoją faktycznie silniejszą pozycję, nalegała jednak na zawarcie umowy pod tytułem zlecenia. Charakter świadczonej przez nią pracy wymagał od niej starannego działania przy jej świadczeniu, jednak nie zakładał osiągnięcia określonego rezultatu, czy też wykonywania powtarzających się określonych czynności, co miałoby miejsce w przypadku umowy zlecenia. Powódka świadczyła pracę osobiście. Zapis zaś zawarty w § 3 ust. 4 umowy z dnia 2 listopada 2015r., wskazujący, iż ,,zleceniobiorca może powierzyć wykonanie czynności objętych niniejszą umową osobie trzeciej pod warunkiem wcześniejszego uzyskania na piśmie zgody zleceniodawcy, akceptującego tą osobę’’- został wprowadzony do umowy przez pozwaną jedynie dla zachowania pozorów zachowania treści łączącego strony stosunku prawnego w ramach umowy zlecenia. Powódka stwierdziła, że stosunek prawny łączący ją z pozwaną był w istocie stosunkiem pracy w rozumieniu Kodeksu Pracy, w związku z czym przysługują jej wszelkie prawa z tym związane, jak na przykład ochrona minimalnego wynagrodzenia za pracę, czy ochrona przed rozwiązaniem stosunku pracy w trakcie ciąży. Powódka podała, iż zgodnie z zaświadczeniem lekarskim z dnia 15 lutego 2016r. w dniu złożenia jej oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia była w piątym tygodniu ciąży, co oznacza iż została wypełniona dyspozycja z art. 177 § 1 kp w zw. z art. 177 § 3 kp, w dniu bowiem upływu okresu, na który została zawarta pierwotna umowa, powódka przekroczyłaby już 3 miesiąc ciąży. W oparciu o powyższe twierdzenia w nawiązaniu do treści art. 45 § 3 kp w zw. z art. 47 kp powódce przysługują także roszczenia o przywrócenie do pracy oraz do wypłaty wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy (k. 2-8).

Postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2016r. Sąd ustalił w sprawie wartość przedmiotu sporu na kwotę 34.025 złotych brutto . (k. 34)

W odpowiedzi na pozew pozwana B. L. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, iż żądanie pozwu jest bezzasadne i winno być oddalone w całości. W sierpniu 2015r. pozwana zamieściła na portalu T..pl ogłoszenie nr (...) o poszukiwaniu opiekunki i pomocy opiekunki do żłobka prowadzonego pod firmą (...). W jego treści była zawarta informacja, iż ogłaszająca oferuje zatrudnienie na podstawie umowy zlecenia, w wymiarze 7 godzin dziennie, za wynagrodzeniem miesięcznym netto 1200-1500 zł. Odpowiedź na to ogłoszenie złożyła powódka, która na dzień zawarcia umowy nie posiadała uprawnień zawodowych, jako opiekunka. W związku z tym mogła być tylko zatrudniona jako pomoc opiekunki. Z treści odpowiedzi na ogłoszenie, załączonej do pozwu – jednoznacznie wynika, że powódka dopiero miała zamiar podjąć kurs dokształcający, akredytowany przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, a zatrudnieniem na umowę o pracę była zainteresowana dopiero po ukończeniu tego kursu, tj. po 29 stycznia 2016r.

Po osobistym spotkaniu strony doszły do porozumienia co do formy i warunków zatrudnienia – umowa zlecenia, wynagrodzenie miesięczne– 1.200 zł netto, rodzaj czynności – pomoc opiekunki w w/w żłobku, 7 godzin w ciągu dnia. Usługi miały być świadczone samodzielnie, z należytą starannością, bez bezpośredniego nadzoru i kierowania pozwanej. Przed zawarciem umowy na piśmie pozwana jednoznacznie wyjaśniła powódce, że umowa nie będzie umową o pracę, nie będą stosowane do niej przepisy prawa pracy. Na te warunki powódka wyraziła zgodę i postanowienia te zostały zawarte w § 5 pkt 1, 2 i 4 oraz w § 6 pkt 1 umowy zlecenia z dnia 2 listopada 2015r. Pozwana, ani nikt w jej imieniu- nie sprawował kierownictwa nad czynnościami powódki. Po zakończeniu dnia pozwana sprawdzała tylko rezultat wykonania tych czynności tj. ich staranność i prawidłowość. Było to sprawdzanie rezultatów pracy powódki. Pozwana nie przebywała w placówce, gdyż równolegle była zatrudniona w innym zakładzie. Czas pracy powódki tj. konkretne dni i godziny jej pracy były na bieżąco ustalane przez obie strony w zależności od potrzeb i możliwości. Powódka często zgłaszała, że nie może być w pracy. Z uwagi na brak zaangażowania w wykonywane czynności, niestaranność ich wykonania, zajmowanie się grami na telefonie podczas sprawowania bezpośredniej opieki nad dziećmi- pozwana wypowiedziała powódce przedmiotową umowę ze skutkiem natychmiastowym. Powódka nigdy nie przedłożyła pozwanej zaświadczenia lekarskiego o stanie ciąży, o fakcie jej istnienia pozwana dowiedziała się dopiero po otrzymaniu pozwu. Pozwana jasno wyrażała swoje oczekiwania, iż ma to być umowa zlecenia, a wykonywane czynności mają być samodzielne. Z tego względu zamiarem i celem stron było zawarcie jedynie umowy zlecenia, czym powódka była zainteresowana, albowiem z uwagi na zamiar uczestniczenia w w/w kursie (...), nie była w stanie być obecna 8 godzin w żłobku przez 5 dni w tygodniu. (k. 53-54)

Na rozprawie w dniu 11 lipca 2016r. pełnomocnik powódki sprecyzował, iż w niniejszym postępowaniu powódka domaga się ustalenia istnienia stosunku pracy począwszy od dnia 2 listopada 2015r. na czas nieokreślony, nie krócej niż do dnia porodu, nadto przywrócenia do pracy, ewentualne uznania oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za bezskuteczne oraz zasądzenia na jej rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od dnia 15 stycznia 2016r. do dnia porodu tj. w kwocie minimalnego wynagrodzenia za każdy miesiąc pozostawiania bez pracy. (k. 84-85)

Na rozprawie w dniu 7 grudnia 2016r. pełnomocnik powódki wskazał, iż powódka w dniu (...) urodziła dziecko i w związku z tym jej żądanie dotyczące ustalenia istnienia stosunku pracy obejmuje okres od dnia 2 listopada 2015r. do dnia 23 września 2016r., żądanie zaś dotyczące wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy okres od dnia 15 stycznia 2016r. do dnia 23 września 2016r. W zakresie żądania dotyczącego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pełnomocnika jako podstawę prawą powyższego wskazał art. 57 kp. (k. 106)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Pozwana B. L. prowadzi działalność gospodarczą – (...) w G., który na podstawie wydanego zaświadczenia przez Prezydenta Miasta G. od dnia 12 lutego 2015r. został zarejestrowany w Gminnym Rejestrze (...).

(Dowód : poświadczona kopia CEIDG – k. 57, poświadczona kopia zaświadczenia – k.57v, zeznania pozwanej B. L. -k. 85-86 (protokół z rozprawy z dnia 11 lipca 2016r., nagranie czas 00:15:06-00:20:45) w zw. z k. 127v (protokół z rozprawy z dnia 31 maja 2017r. nagranie czas 00:22:54-00:43:31)

W sierpniu 2015r. pozwana zamieściła za pośrednictwem portalu internetowego T..pl ogłoszenie nr (...) o poszukiwaniu opiekunki i pomocy opiekunki do żłobka.

W treści ogłoszenia zawarto jednoznaczną informację, iż pozwana jako ogłaszająca oferuje zatrudnienie na podstawie umowy zlecenia, w wymiarze 7 godzin dziennie, za wynagrodzeniem miesięcznym w przedziale netto 1200 zł – 1500 zł, zależnie od doświadczenia i umiejętności zgłaszającego się kandydata aplikującego na to stanowisko.

(Dowód : poświadczona kopia ogłoszenia- k. 58-59, zeznania powódki B. J. – k. 85 (protokół z rozprawy z dnia 11 lipca 2016r., nagranie czas 00:06:58-00:15:00) w zw. z k. 126-127 (protokół z rozprawy z dnia 31 maja 2017r., nagranie czas 00:02:43-00:22:39) zeznania pozwanej B. L.- k. 85-86 (protokół z rozprawy z dnia 11 lipca 2016r., nagranie czas 00:15:06-00:20:45) w zw. z k. 127v (protokół z rozprawy z dnia 31 maja 2017r., nagranie czas 00:22:54-00:43:31)

W mailu z dnia 28 września 2015r. skierowanym do pozwanej powódka zwróciła się z zapytaniem o możliwość zatrudnienia w żłobku, po odbyciu kursu akredytowanego przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, jako opiekun w żłobku lub w klubie dziecięcym. Podała, iż ma możliwość sfinansowania szkolenia z ze środków przekazanych przez Powiatowy Urząd Pracy, ale tylko w sytuacji gdy będzie miała możliwość zatrudnienia jej po odbyciu szkolenia.

Wskazała, iż kurs zaczyna się 9 października 2015r. kończy zaś 29 stycznia 2016r. Pracodawca musi zaś zagwarantować jej zatrudnienie na podstawie umowy o pracę, na okres minimum 6 mieisący, w ciągu 30 dni od dnia ukończenia szkolenia. Powódka podała, iż praca w placówce prowadzonej przez pozwaną oraz podjęcie przez nią kursu akredytowanego przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, jako opiekun pozwoli jej na rozwinięcie zainteresowań i umiejętności.

(Dowód : wydruk mailowey z 28 września 2015r.- k. 10, kopia CV– k. 11, zeznania powódki B. J. -k. 85 (protokół z rozprawy z dnia 11 lipca 2016r., nagranie czas 00:06:58-00:15:00) w zw. z k. 126-127 (protokół z rozprawy z dnia 31 maja 2017r., nagranie czas 00:02:43-00:22:39), zeznania pozwanej B. L. – k. 85-86 (protokół z rozprawy z dnia 11 lipca 2016r., nagranie czas 00:15:06-00:20:45) w zw. z k. 127v (protokół z rozprawy z dnia 31 maja 2017r., nagranie czas 00:22:54-00:43:31)

Po osobistym spotkaniu strony doszły do porozumienia co do formy i podstawy zatrudnienia powódki.

Pozwana wskazała, iż na tamten moment nie ma możliwości zawarcia z powódką umowy o pracę, co powódka zaakceptowała.

W dniu 2 listopada 2015r. strony zawarły umowę zlecenia.

W jej tresci określono, iż powódka będzie wykonywać czynności z zakresu pomocy opieki nad dziećmi w (...)w G. w okresie od dnia 2 listopada 2015r. do dnia 31 marca 2016r.

Nadto strony przewidziały możliwość rozwiązania powyższej umowy w każdym czasie za pisemnym oświadczeniem strony złożonym drugiej stronie nie później niż na 14 dni przed dniem rozwiązania umowy. Ponadto przewidziano możliwość rozwiązania przez pozwaną niniejszej umowę, również w trybie natychmiastowym, w wypadku niewykonywania lub nienależytego wykonania umowy przez zleceniobiorcę.

Powódka zawierając niniejszą umowę oświadczyła, że posiada stosowne umiejętności do wykonania czynności na stanowisku pomocy opieki nad dziećmi.

Treść umowy zakładała również możliwość powierzenia przez powódkę wykonywania czynności objętych umową osobie trzeciej, pod warunkiem wcześniejszego uzyskania na piśmie zgody pozwanej na powyższe.

Strony ustaliły, iż wynagrodzenie powódki, jako pomocy opiekunki, stanowić będzie kwotę 1.200 zł netto miesięcznie i będzie ono wypłacane na podstawie rachunku wystawionego przez powódkę i zatwierdzonego przez pozwaną.

W przypadku zaś częściowego wykonania zlecenia przez zleceniobiorcę wielkość wynagrodzenia powódki miała być proporcjonalna do wykonanego zadania.

W § 5 przedmiotowej umowy zawarto również zapis, iż powódka jest w pełni świadoma tego, iż zawarta przez nią umowa nie jest umową o pracę i nie stosuje się do niej przepisów prawa pracy. Powódka potwierdziła również, iż zdaje sobie sprawę, że niniejsza umowa nie rodzi żadnych skutków w zakresie uprawnień pracowniczych wynikających ze stosunku pracy, w tym w zakresie świadczeń pracowniczych.

Powódka na moment zawarcia umowy zlecenia nie odbyła kursu akredytowanego przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, uprawniającego do powierzenia jej obowiązków opiekunki.

(Dowód : poświadczona kopia umowy zlecenia – k. 12-13, zeznania powódki B. J. – k. 85 (protokół z rozprawy z dnia 11 lipca 2016r., nagranie czas 00:06:58-00:15:00) w zw. z k. 126-127 (protokół z rozprawy z dnia 31 maja 2017r., nagranie czas 00:02:43-00:22:39), zeznania pozwanej B. L. – k. 85-86 (protokół z rozprawy z dnia 11 lipca 2016r., nagranie czas 00:15:06-00:20:45) w zw. z k. 127v (protokół z rozprawy z dnia 31 maja 2017r., nagranie czas 00:22:54-00:43:31)

Powódka w okresie współpracy z pozwaną sama organizowała swoją pracę, jako pomoc opiekunki.

W tym zakresie pomocne były powódce procedury obowiązujące u pozwanej dotyczące m. innymi przewijania dzieci, bezpieczeństwa dzieci w żłobku, w czasie zabaw, spacerów, czy wycieczek, nadto odbierania dzieci, higieny, z którymi powódka została zapoznana.

Pozwana wydawała powódce jedynie zalecenia organizacyjne, m.in. co planów zajęć z dziećmi, organizowanych imprez, czy wykonania ozdób świątecznych.

Pozwana nie ingerowała w sposób wykonywania zadań przez powódkę.

W czasie obecności powódki w żłobku pozwana przebywała na terenie obiektu sporadycznie, jedynie dwa razy dziennie, w przedziale od kilkunastu do kilkudziesięciu minut, potem udawała się do kolejnego miejsca pracy.

Strony kontaktowały się głównie za pośrednictwem sms-ów, rozmów telefonicznych, a także drogą e-mailową.

Podczas wykonywania czynności w żłobku osoby zatrudnione, w tym powódka, mieli zakaz korzystania z telefonów komórkowych w czasie opieki nad dziećmi.

Powódka niejednokrotnie korzystała z telefonu komórkowego w celach prywatnych podczas sprawowania opieki nad dziećmi, co wielokrotnie stanowiło przyczynę uwag pozwanej w stosunku do jej osoby.

Pozwana nie prowadziła listy obecności, zapisywała jedynie godziny pracy celem końcowego rozliczenia wynagrodzenia.

Pozwana prowadziła również grafik zmian.

Powyższy grafik był ustalany przez pozwaną po dokonaniu uprzednich uzgodnień z opiekunkami i pomocami opiekunek, które wskazywały na możliwość pracy w konkretnych dniach i godzinach. W/w miały możliwość zgłaszania ewentualnych wniosków w tym przedmiocie.

Powódka nie pracowała codziennie.

Powódka nie pracowała w dniach 2, 4-5 listopada 2015r, 12-13 listopada 2015r, 24 grudnia 2015r, oraz 28-29 grudnia 2015r.

Powyższe nieobecności powódki były uzgodnione z pozwaną.

Powódka otrzymywała wynagrodzenie jedynie za czas świadczenia przez nią pracy.

Za dni kiedy powódka pracy nie świadczyła wynagrodzenia nie otrzymywała.

Powódka w związku z wykonywanymi obowiązkami przedstawiała co miesiąc rachunki.

Przed podjęciem zatrudnienia pozwana nie skierowała powódki na wstępne badania lekarskie.

Powódka nie korzystała z urlopu wypoczynkowego, ani ze zwolnień lekarskich.

(Dowód : rachunki dot. umowy zlecenia- k. 62v, 74-74v, procedury- 60—67, oświadczenie o zapoznaniu się z procedurami- k. 68, spis godzin- k. 14-16, 69-73, zeznania świadka N. S. – k. 106-107 (protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2016r. (nagranie 00:14:16-00:20:56), zeznania świadka D. O.- k. 107-109 (protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2016r. nagranie 00:21:04-00:49-26), zeznania świadka K. P. – k. 109-111 (protokół z rozprawy z dnia 7 grudnia 2016r., nagranie czas 00:49:26-01:22:46), zeznania świadka J. W. (protokół z rozprawy z dnia 7 grudnia 2016r., nagranie 01:22:4601:32:36), zeznania świadka M. W. – k. 112-113 (protokół z rozprawy z dnia 7 grudnia 2016r., nagranie czas 01:32:44-02:04:18), zeznania powódki B. J. -k. 85 (protokół z rozprawy z dnia 11 lipca 2016r. (nagranie czas 00:06:58-00:15:00) w zw. z k. 126-127 (protokół z rozprawy z dnia 31 maja 2017r., nagranie czas 00:02:43-00:22:39), zeznania pozwanej B. L.- k. 85-86 (protokół z rozprawy z dnia 11 lipca 2016r., nagranie czas 00:15:06-00:20:45) w zw. z k. 127-v (protokół z rozprawy z dnia 31 maja 2017r., nagranie czas 00:22:54-00:43:31)

Z dniem 16 stycznia 2016r. pozwana rozwiązała z powódką umowę zlecenia zawartą w dniu 2 listopada 2015r.

Rozwiązanie powyższej nastąpiło w trybie natychmiastowym w związku z nienależytym wykonaniem obowiązków przez powódkę wynikających z umowy zlecenia.

(Dowód : rozwiązanie umowy zlecenia – k. 17, zeznania pozwanej B. L. – k. 85-86 protokół z rozprawy z dnia 11 lipca 2016r. (nagranie czas 00:15:06-00:20:45) w zw. z – k. 127-v protokół z rozprawy z dnia 31 maja 2017r. (nagranie czas 00:22:54-00:43:31))

Powódka w dniu (...) urodziła dziecko.

(okoliczność bezsporna)

Sąd zważył co następuje :

Powództwo B. J. nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania.

W swoich ustaleniach Sąd oparł się na zeznaniach stron tj. powódki B. J. i pozwanej B. L. oraz świadków w osobach N. S., D. O., K. P., J. W. oraz M. W.. Zeznaniom tym Sąd dał wiarę w takim zakresie, w jakim każde z nich posłużyło do dokonania ustaleń faktycznych w sprawie.

Podstawę ustaleń Sądu stanowiła również zawarta przez strony umowa zlecenia, jak również rachunki dotyczące wypłacanego na rzecz powódki wynagrodzenia. Powyższym dokumentom Sąd dał wiarę w całości, albowiem ich prawdziwość i autentyczność nie budziła wątpliwości, jak również nie zostały one w tym zakresie zakwestionowane przez strony.

Dokumenty prywatne Sąd ocenił na podstawie art. 245 k.p.c. Wynika z niego, że dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności przedmiotowych dowodów, przy czym ich prawdziwość, jak również autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Zeznania świadków Sąd uznał za konsekwentne, spójne i wzajemnie się uzupełniające, jak również tworzące logiczną całość z pozostałym materiałem dowodowym sprawy, w szczególności powoływaną wyżej dokumentacją.

Wskazać należy, iż świadkowie przesłuchani w sprawie w sposób zbieżny i konsekwentny zeznawali na okoliczności związane z zawarciem przez strony umowy zlecenia, jak również charakterem pracy i obowiązków wykonywanych przez powódkę w ramach powyższej. Sąd uznał je za wiarygodne w takim zakresie w jakim znajdowały one potwierdzenie w pozostałych dowodach zgromadzonych w sprawie. Zeznania powołanych świadków w pełni korespondują także z dokumentacją znajdującą się w aktach sprawy, w szczególności w postaci umowy zlecenia, jak również grafików pracy powódki w okresie objętym sporem, z których wynikają bezsprzecznie zasady pracy powódki u pozwanej.

Podstawę ustaleń Sądu stanowiły również co do zasady zeznania powódki B. J.. Powyższe Sąd uznał za wiarygodne w takim zakresie w jakim znajdowały one potwierdzenie w pozostałych dowodach zgromadzonych w sprawie. Sąd nie podzielił jednak twierdzeń powódki, iż charakter zawartej przez strony umowy zlecenia dowodzi, iż powyższa w istocie miała charakter umowy o pracę. W ocenie Sądu strona pozwana w niniejszej sprawie skutecznie podważyła twierdzenia powódki w przedmiocie rodzaju i charakteru łączącej ich umowy, przedkładając w tym przedmiocie obszerny materiał dowodowy na potwierdzenie podnoszonych przez siebie okoliczności. Powódka w trakcie zeznań sama przyznała, iż strony miała łączyć wyłącznie umowa o zlecenia. Powyższe wynikało z ustaleń stron dokonanych już w toku rozmowy wstępnej. Pozwana wskazała jej bowiem, iż na tamten moment nie ma możliwości zatrudnienia powódki na podstawie umowy o pracę. Powódka podała również, iż otrzymywała wynagrodzenie jedynie za czas faktycznego wykonywania przez nią obowiązków. Godziny zaś świadczenia przez nią pracy wynikały z ustalonego uprzednio z pozwaną grafiku, w zakresie którego były również dni kiedy nałożonych na nią obowiązków nie wykonywała.

Sąd przesłuchał w charakterze strony pozwanej B. L., której zeznania w całości uznał za wiarygodne i polegające na prawdzie. W/w stanowczo zaprzeczyła, aby między stronami czynione były jakiekolwiek ustalenia odnośnie zawarcia umowy o pracę. Powyższe koresponduje również z zeznaniami samej powódki, która jednoznacznie podała, iż strony miała łączyć umowa zlecenia. Ewentualne zaś zawarcie z nią umowy o pracę dotyczyło bliżej nieokreślonej przyszłości. Zamiar pozwanej w tym przedmiocie wyrażony został również ofercie zamieszczonej na portalu internetowym, w której podano iż zatrudnienie pomocy opiekunki nastąpi wyłącznie w oparciu o umowę zlecenia. Znajomość powyższego ogłoszenia potwierdziła również sama powódka. Pozwana wskazała również, iż brak możliwości zatrudnienia powódki na stanowisku opiekunki wynikał z faktu, iż nie posiadała ona w tym zakresie wymaganych kompetencji i uprawnień.

W ocenie Sądu zeznania świadków w osobach N. S., D. O., K. P., J. W. oraz M. W. zasługiwały na wiarę w całości. Świadkowie złożyli zeznania na okoliczność charakteru współpracy stron, obowiązków powódki w ramach wykonywanej przez nią pracy, zakresu wskazówek i zaleceń wydawanych przez pozwaną w ciągu dnia, co do sposobu wykonywania pracy tj. zgodnie z obowiązującymi w placówce procedurami. Świadkowie potwierdzili również fakt sporządzania przez pozwaną grafików co do czasu ich pracy, który podlegał uprzednim uzgodnieniom. Zeznania świadków były spójne, rzetelne i konsekwentne, a ponadto pozostawały w zgodzie z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, w szczególności w postaci dokumentów.

Odnosząc się do żądania powódki dotyczącego ustalenia istnienia stosunku pracy w okresie przez nią sprecyzowanym, uznać należy, iż na gruncie niniejszej sprawy pomiędzy pozwaną, a powódką nie została zawarta umowa pracę, a łączący strony stosunek prawny nosił cechy typowej umowy o charakterze cywilnoprawnym - umowy zlecenia.

Zgodnie z treścią art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Interes prawny zachodzi wówczas, gdy sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów.

Na podstawie art. 189 k.p.c. pracownik ma interes prawny w ustaleniu rzeczywistej treści realizowanego stosunku pracy, jeżeli dochodzone ustalenie ma charakter niemajątkowy lub oparte na nim potencjalne roszczenia majątkowe mogą zaktualizować się dopiero w przyszłości (orzeczenie SN z 05.12.2002 r., I PKN 629/01). Konsekwencją charakteru niemajątkowego zgłoszonego roszczenia o ustalenie jest to, iż nie podlega ono przedawnieniu na zasadach określonych dla roszczeń majątkowych.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie wątpliwości nie budzi fakt, iż po stronie powódki zachodzi interes prawny w przyjęciu ustalenia wskazanego w treści żądania pozwu. Przyjęcie bowiem, iż stosunek łączący strony miał charakter umowy pracę ma zasadnicze znaczenie z punktu widzenia uprawnień osoby świadczącej pracę. Uprawnienia pracownicze, takie jak szczególna ochrona wynagrodzenia, płatny urlop wypoczynkowy, świadczenia ubezpieczeniowe w przypadku niezdolności do pracy i inne przysługują bowiem z mocy przepisów prawa pracy tylko osobom zatrudnionym na podstawie umowy o pracę i nie znajdują zastosowania do osób świadczących pracę na podstawie innych umów.

Wobec powyższego rozstrzygnięcie kwestii istnienia wskazanego stosunku prawnego jest niezbędne dla ewentualnego dochodzenia przez powódkę innych roszczeń również w przyszłości.

Na gruncie niniejszej sprawy rozważenia wymagał art. 22 § 1 kp, zgodnie z którego treścią przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i po jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. W myśl § 1 1 cyt. przepisu zatrudnienie w warunkach określonych w § 1 jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na treść zawartej przez strony umowy.

W oparciu o powyższą regulację w prawnym stosunku pracy następuje włączenie pracownika do działalności pracodawcy i podporządkowanie go regulaminowi pracy oraz poleceniom kierownictwa co do miejsca, czasu i sposobu wykonywania pracy.

W umowie o pracę decydują powyższe czynniki, a nie rodzaj wykonywanej pracy.

Wskazany przepis ustanawia podstawowe obowiązki stron stosunku pracy definiujące ten stosunek. Stosunek prawny, którego podstawę stanowi umowa o pracę charakteryzuje się szczególnymi cechami, pozwalającymi na jego odróżnienie od innych stosunków prawnych do niego zbliżonych, a mianowicie umowy o świadczenie usług oraz umowy o dzieło. Wyróżnia się on bowiem koniecznością osobistego świadczenia pracy, podporządkowaniem pracownika pracodawcy, wykonywaniem pracy na rzecz pracodawcy i na jego ryzyko, ciągłym charakterem wzajemnych zobowiązań podmiotów, a ponadto odpłatnością pracy.

Zasada osobistego świadczenia pracy oznacza, że pracownik winien wykonywać pracę na rzecz pracodawcy osobiście i nie może tego obowiązku spełniać za pośrednictwem innej osoby. Związane jest to z osobistymi przymiotami pracownika, jak np. kwalifikacjami, sumiennością, starannością, wiekiem, płcią, itp. Można w związku z tym stwierdzić, że stosunek ten opiera się na zasadzie szczególnego zaufania między stronami, co z kolei prowadzi do wniosku, że do jego powstania konieczne jest osobiste zawarcie umowy.

Zasada podporządkowania pracownika pracodawcy polega zwłaszcza na obowiązku stosowania się do poleceń przełożonego oraz postanowień regulaminu, które pozostają w związku z wykonywaną pracą, tj. jej organizacją i przebiegiem. Podporządkowanie pracownika może przykładowo polegać na określeniu przez pracodawcę czasu pracy lub wyznaczeniu zadań.

Zasada ryzyka pracodawcy występuje w prawie pracy w kilku znaczeniach i wiąże się ze swoistym rozkładem odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązań.

Po pierwsze, pracodawca ponosi konsekwencje niemożności świadczenia przez pracownika pracy z przyczyn technicznych – niezawinionych przez pracownika (tzw. ryzyko techniczne). Pracodawca obciążony jest także skutkami niewłaściwej obsady stanowisk i zmuszony jest ponosić straty powstałe wskutek braku należytego przygotowania pracowników do pracy (tzw. ryzyko osobowe). Po trzecie, pracodawca obarczony jest skutkami ujemnych rezultatów prowadzonej działalności gospodarczej, które nie są przez pracowników zawinione i nie mogą w związku z tym powodować obniżenia ich wynagrodzenia za pracę (tzw. ryzyko gospodarcze). Na pracodawcy spoczywa również tzw. ryzyko socjalne, które polega na ponoszeniu przez pracodawcę pewnych ciężarów socjalnych związanych z zabezpieczeniem interesów bytowych pracowników i ich rodzin.

Właściwym przedmiotem umowy o pracę jest świadczenie pracy w sposób ciągły – powtarzający się – polegający na oddaniu swojej zdolności do pracy do dyspozycji innego podmiotu.

Zasada ciągłości świadczenia pracy w ramach stosunku pracy polega na tym, że zobowiązanie pracownika nie polega na jednorazowym wykonaniu pewnej czynności lub na wykonaniu ich zespołu składającego się na określony rezultat, lecz wiąże się z wykonaniem określonych czynności w powtarzających się odstępach czasu, w okresie istnienia trwałej więzi łączącej pracownika z pracodawcą (orzeczenia SN z 14.12.1999 roku, I PKN 451/99 i z 22.12.1998 roku, I PKN 517/98)

Podporządkowanie organizacyjne pracownika pracodawcy stanowi konstytutywną cechę stosunku pracy, a contrario brak tej cechy decyduje w niniejszej sprawie o ustaleniu istnienia stosunku cywilnoprawnego z umowy zlecenia, jako obowiązującej pomiędzy stronami niniejszego procesu.

Dodatkowymi cechami stosunku pracy jest dobrowolność podjęcia pracy przez pracownika i odpłatność świadczonej przez niego pracy.

Ponadto istotnym- w ramach umowy o pracę -jest konieczność kumulatywnego wystąpienia powyższych przesłanek, charakteryzujących umowę o pracę. Zasadnym jest więc stwierdzenie, że brak choćby jednej z powyższych przesłanek decyduje o odmowie uznania łączącego strony stosunku prawnego jako umowy o pracę. (wyrok s.apel. w Poznaniu z dn. 12.02.2013r., III AUa 1068/12, LEX nr 1321996).

Ze stosunkiem pracy mamy do czynienia wtedy, gdy cechy właściwe temu stosunkowi prawnemu przeważają. Stosunek pracy nie zostaje nawiązany w sytuacji występowania cech sprzecznych z istotą tego stosunku.

Oceny, czy cechy charakterystyczne dla stosunku pracy mają charakter przeważający, należy dokonywać na podstawie wszelkich okoliczności sprawy (wyrok s.apel. w Krakowie z dn. 12.03.2013r., III AUa 710/12, LEX nr 1282676; wyrok SN z 02.10.2012r., II UK 58/12, M.P.Pr. 2013/3/156-158).

Okoliczności związane z zawarciem umowy pomiędzy stronami, ze wskazaniem na zakres prac powódki, sposób świadczenia przez nią pracy, nie pozwalają w żadnej mierze na uznanie, że w okresie objętym sporem nastąpiło jej zatrudnienie w oparciu o przepisy prawa pracy.

W ocenie Sądu zgromadzone w sprawie dowody wystarczającej podstawy do takowego ustalenia nie dają.

Żaden z dowodów zgromadzonych w sprawie nie potwierdził jakiegokolwiek przejawu kierownictwa w zakresie wykonywanych przez powódkę zadań.

W ocenie Sądu materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż pozwana narzucała powódce określony sposób wykonywania przez nią obowiązków. Z materiału dowodowego sprawy wynika, iż powódka miała jasno określony zakres zadań w oparciu o zawartą umowę zlecenia, jak również procedury obowiązujące w placówce. Nadto zeznania stron, świadków, jak również grafiki obowiązujące z palcówce potwierdzają, iż powódka świadczyła pracę w różnych godzinach, były również dni kiedy takowej pracy nie świadczyła w ogóle, co następowała po uzgodnieniu powyższego z pozwaną. Za czas zaś kiedy powódka pracy nie wykonywała wynagrodzenia nie otrzymywała.

Podkreślić należy, iż pozwana bezsprzecznie miała uzasadniony interes w tym, aby czynności powódki były wykonane w określonym czasie, ze względu na ich specyfikę również w określonym miejscu.

W tym miejscu należy również zważyć na fakt, iż nie każdy przejaw kontroli może być potraktowany, jako świadectwo wymaganego w stosunkach pracy podporządkowania.

Element kontroli – chociażby z uwagi na ponoszenie ryzyka przez zleceniodawcę – występuje także w umowach cywilnoprawnych, ale to nie oznacza, iż skutkiem tego przestają one być umowami zlecenia, czy o dzieło i stają się umowami o pracę (orzeczenie SN z 17.02.1999r., I PKN 568/98). Cechą odróżniającą stosunek cywilnoprawny od stosunku pracy nie jest jakikolwiek brak związania świadczącego pracę poleceniami, czy też życzeniami tego, który pracę powierza (zleca). Pracownik jest jednakże w większym stopniu związany poleceniami co do pracy ( orzeczenie SN z 12.01.1999r., I PKN 535/98).

W tym zakresie na uwagę zasługuje okoliczność, iż z racji rodzaju powierzonych powódce obowiązków powyższe winny były być wykonywane w określonych godzinach, związanych z działalnością placówki, w której swoje zadania powódka wykonywała.

Bezsprzecznie również zakres wskazówek wydawanych przez pozwaną w ciągu dnia wynikał z charakteru realizowanych w określonych godzinach przez żłobek zadań np. dotyczących posiłków dzieci, spacerów, czy organizowanych zabaw. Istone jest, iż u pozwanej obowiązywały określone procedury związane z pobytem dzieci w żłobku dotyczące bezpieczeństwa, przewijania, czy odbioru dzieci z placówki i to one wyznaczyły kierunek i zakres zadań opiekunek i pomocy opiekunek. Powódka z takowymi procedurami została zapoznana i miała się do nich bezwzględnie stosować. Wiedziała zatem jaki zakres obowiązków został jej powierzony.

Ewentualne zaś uwagi komunikowane w tym przedmiocie przez pozwaną w ciągu dnia stanowiły jedynie doprecyzowanie powyższych. Brak zaś podstaw do przyjęcia, iż stanowiły one jakikolwiek przejaw kierownictwa pozwanej, nawet jeśli dotyczyły czasu pracy powódki. Ponadto przejawem polecenia pracowniczego nie może być w żadnej mierze wydany przez pozwaną zakaz korzystania z telefonów w sprawach prywatnych w czasie opieki nad dziećmi. Powyższy bowiem, jak pozostałe, określał wyłącznie zasady przebywania na terenie placówki, w szczególności zachowania w czasie realizowania obowiązków dotyczących prawidłowej opieki nad dziećmi. Co istotne pozwana nie przebywała również cały czas na terenie placówki, jej obecność była krótkotrwała i sporadyczna tj. na początku i na koniec pracy placówki, trudno zatem przyjąć zgodnie z twierdzeniami powódki, iż sprawowała ona nad powódką ścisły i bieżący nadzór. Sms-y, czy telefony wykonywane przez pozwaną w ciągu dnia dotyczące czynności wykonywanych przez dzieci, czy też zadań realizowanych w tym czasie przez opiekunki nie stanowiły w żadnej mierze przejawu kierownictwa wymaganego w stosunkach pracy.

Nadto w zakresie oceny stosunku prawnego łączącego strony na uwagę zasługuje fakt, iż powódka miała otrzymywać wynagrodzenie jedynie za wykonaną w tym czasie pracę, powyższe podważa również istnienie po stronie pozwanej ryzyka gospodarczego i socjalnego, a które to elementy, jak to zostało wskazane wyżej, są istotne, a zarazem konieczne dla przyjęcia istnienia stosunku pracy.

W sytuacji bowiem gdy powódka nie pracowała wynagrodzenie nie było na jej rzecz należne. W tym zakresie powódka sama przyznała, iż były dni kiedy pracy w ogóle nie świadczyła i za powyższe wynagrodzenia nie otrzymała.

Nadto fakt przedkładania przez powódkę co miesiąc rachunków dotyczących należnego na jej rzecz wynagrodzenia stanowi element całkowicie obcy umowie o pracę.

Wskazać należy, iż nawet określenie w umowie czynności z zastrzeżeniem ich osobistego wykonywania w określonych dniach i godzinach nie przesądza o nawiązaniu stosunku pracy, ponieważ takie elementy występują też w stosunkach cywilnoprawnych.

Osobiste wykonywanie powierzonych czynności jest charakterystyczne nie tylko dla stosunku pracy, ale również dla umów cywilnoprawnych np. zasadą jest przy wykonywaniu zlecenia, a możliwość powierzenia innej osobie wykonania zlecenia musi wynikać z treści umowy, ze zwyczaju lub być spowodowana okolicznościami. (wyrok SN z dnia 06 października 1998 r. I PKN 389/98).

Na gruncie prowadzonych rozważań podkreślić należy, iż dopuszczalne jest wykonywanie tych samych obowiązków zarówno w ramach zatrudnienia pracowniczego lub cywilnoprawnego o ile nie sprzeciwiają się temu inne okoliczności (art. 353 1 k.c. w związku z art. 300 k.p.). Zadecydować o podstawie zatrudnienia mogą strony umowy.

W zakresie prowadzonych w sprawie rozważań nie bez znaczenia pozostaje również zamiar stron odnośnie zawarcia umowy zlecenia będącej przedmiotem sporu.

W przedmiotowej sprawie dla oceny powyższego istotne znaczenie mają zwłaszcza okoliczności poprzedzające zawarcie przez strony umowy zlecenia.

Z materiału dowodowego sprawy wynika bowiem, iż zawarcie przez strony umowy poprzedziło ogłoszenie umieszczone na portalu T..pl. W jego treści pozwana wyraźnie wskazała, iż poszukuje osób do pracy jako opiekunka, czy pomoc opiekunki, wyłącznie w oparciu o umowę zlecenia. Następnie doszło do rozmowy stron, w trakcie której zostały omówione warunki współpracy. Pozwana ponownie wskazała wówczas, iż strony łączyć będzie wyłącznie umowa zlecenia, nie wykluczyła jednak w przyszłości ewentualnego zatrudnienia powódki na podstawie umowy o pracę, o ile ta uzyska kwalifikacje konieczne do pracy opiekunki. Okoliczność ta została przyznana w toku prowadzonego postepowania również przez powódkę.

Z powyższego wynika zatem, iż powódka od samego początku wiedziała jaki charakter umowy łączyć będzie ją z pozwaną.

Na powyższą podstawę jej zatrudnienia (umowa zlecenia) również się godziła i nigdy takowej nie kwestionowała.

Co istotne powódka potwierdziła w treści zawartej umowy zlecenia z dnia 2 listopada 2015r., jaki jest charakter powyższej i że nie stanowi ona źródła roszczeń pracowniczych.

Podpisując jej treść miała zatem bezsprzecznie świadomość charakteru łączącej strony umowy. (§ 5 i 6 umowy zlecenia)

W tym miejscu wskazać należy, iż o tym, czy strony łączy umowa o pracę, czy też cywilnoprawna, decyduje wola osób podpisujących takie kontrakty. Korzystanie ze służbowego sprzętu nie oznacza również, że doszło do zawarcia stosunku pracy. (wyrok SN z dn. 18.07.2012r., I UK 90/12, wyrok SN z dn. 24.11.2011r., I PK 62/11).

Okoliczność, iż dla określonej osoby korzystniejsze byłoby zawarcie umowy o pracę niż umowy cywilnoprawnej, zwłaszcza jeżeli jej wola została wyrażona w pełni świadomie, a przy wykonywaniu pracy nie jest ona podporządkowana, nie może stanowić podstawy uznania, że nawiązano umowę o pracę (orzeczenie SN z dnia 28.01.1998r., II UKN 479/97).

W razie ustalenia, iż zawarta przez strony umowa wykazuje cechy wspólne dla umowy o pracę i umowy prawa cywilnego z jednakowym ich nasileniem, rozstrzygająca o jej typie powinna być in concreto wola stron. Art. 22 § 1 1 k.p. nie stwarza prawnego domniemania zawarcia umowy o pracę.

Nie wyłącza też ustalenia rodzaju zawartej umowy poprzez wykładnię oświadczeń woli wedle kryteriów podanych w art. 65 k.c. (wyrok SN z dn. 27.05.2010r., II PK 354/09, LEX nr 598002).

Reasumując powyższe rozważania, w ocenie Sądu orzekającego wola stron wyrażona w podpisanej przez nich umowie, jak również charakter współpracy między powódką, a pozwaną w okresie spornym wskazują, iż strony łączyła wyłącznie umowa cywilnoprawna tj. umowa o zlecenia, do powyższej zastosowanie mają zatem przepisy o umowie o zlecenia zawarte w Kodeksie Cywilnym, nie zaś przepisy Kodeksu Pracy.

Podkreślić należy, iż powódka miała pełną świadomość, jaką umowę zawiera.

Okoliczność ta bezsprzecznie wynika z zeznań świadków przesłuchanych w niniejszym postępowaniu, jak również stron postepowania oraz przedłożonych do akt dokumentów.

Reasumując w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bezsprzecznie wolą pozwanej nigdy nie było zawarcie z powódką umowy o pracę w okresie spornym, a jedynie wykonanie określonych zadań związanych pomocą w opiece nad dziećmi.

Zdaniem Sądu okoliczności związane z intencją stron w powiązaniu z pozostałymi powyżej wskazanymi cechami zatrudnienia powódki potwierdzają prawidłowość kwalifikacji prawnej umowy zawartej między stronami we wskazanym wyżej okresie.

Jak już bowiem wskazano powyżej w przypadku wątpliwości, gdy umowa wykazuje wspólne cechy dla umowy o pracę i umowy prawa cywilnego z jednakowym ich nasileniem, o jej typie (rodzaju) decyduje nie tylko i nie tyle jej nazwa, ile cel i zgodny zamiar stron, także wtedy, gdy dosłowne jej brzmienie byłoby korzystniejsze dla pracownika.

Przy tej okazji należy także przywołać pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w treści orzeczenia z dnia 5 września 1997r. (I PKN 229/97), iż nie można zakładać, że strony mające pełną zdolność do czynności prawnych miały zamiar zawrzeć umowę o innej treści (umowę o pracę), niż tę którą zawarły (umowę cywilnoprawną).

Zauważyć należy, iż na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności związanych z charakterem łączącej umowy, w szczególności konieczność wykazania zgodnie z treścią art. 6 kc i 232 kpc i obowiązującym w tej mierze rozkładem ciężaru dowodu, powyższych okoliczności.

Podnieść należy, iż strona powodowa w niniejszym postępowaniu nie przedstawiła Sądowi żadnych dowodów pozwalających na odmienne ustalenia w sprawie i na odmienną ocenę istniejącego miedzy stronami stosunku prawnego.

Zauważyć należy, iż art. 477 1 § 1 1 kpc obowiązujący w uprzednim brzmieniu nakazywał Sądowi prowadzenie w sprawach o ustalenie stosunku pracy również postępowania dowodowego z urzędu, aktualnie wobec zmiany treści cyt. przepisu, taki obowiązek na Sądzie orzekającym nie spoczywa, a inicjatywa dowodowa należy do stron.

W zakresie prowadzonych w sprawie rozważań na uwagę zasługuje również orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 17 stycznia 2017r. ( III AUa 1437/16), iż zgodnie z art. 22 § 1 1 kp zatrudnienie w warunkach określonych w § 1 jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy. Tak więc jeżeli świadczona praca spełnia warunki przypisane stosunkowi pracy możliwe jest ustalenie, że wiążąca strony umowa nie jest umową cywilnoprawną, a umową o pracę. Decydujące znaczenie mają więc cechy stosunku pracy określone w art. 22 § 1 kp oraz sformułowane przez doktrynę prawa pracy. Należy także zauważyć, że przepis art. 22 § 1 1 kp nie stwarza domniemania prawnego zawarcia umowy o pracę. Nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia o charakterze zawartej umowy mogą okazać się również okoliczności wykonywania pracy, nazwa umowy oraz wola stron. Dla rozstrzygnięcia zatem charakteru umowy o świadczenie pracy konieczne jest ustalenie, które z cech danej umowy mają charakter przeważający. (…) Gdy umowa wskazuje wspólne cechy umowy o pracę i umowy prawa cywilnego z jednakowym nasileniem istotne znaczenie dla oceny charakteru umowy zawartej między stronami może mieć jej nazwa.

Mając na uwadze powołane wyżej rozważania żądanie powódki dotyczące ustalenia istnienia stosunku pracy w okresie spornym, jako bezzasadne nie zasługiwało na uwzględnienie.

Konsekwencją braku ustalenia pracowniczego zatrudnienia powódki było również nieuwzględnienie jej żądań dotyczących przywrócenia do pracy, jak również wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Takowe należności są bowiem ściśle związane ze stosunkiem pracy, istnienia którego w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie potwierdził.

Mając zatem na względzie wszystkie powyżej przytoczone okoliczności Sąd na mocy art. 189 kpc w zw. z art. 22 kp w zw. z art. 56, 57 kp- oddalił powództwo powódki w zakresie żądania ustalenia istnienia stosunku pracy, przywrócenia do pracy, jak również wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, o czym orzekł w punkcie I wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł w pkt II wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

O powyższych orzeczono na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1-3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2015r. poz. 1804) tj. mając na uwadze zakres ostatecznie sprecyzowanych przez powódkę na rozprawie w dniu 7 grudnia 2016r. żądań tj. dotyczących ustalenia istnienia stosunku pracy, przywrócenia do pracy, wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od dnia 15 stycznia 2016r. do dnia 23 września 2016r. (k. 106)

W zakresie kosztów sadowych obciążających powódkę, określonych w postanowieniu z dnia 13 grudnia 2016r. (zwrot utraconego zarobku na rzecz świadka N. S.- k. 116-117) Sąd przejął powyższe na rachunek Skarbu Pastwa- Kasę Sądu Rejonowego (...) w G., nie znajdując podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie dyspozycji art. 97 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz. U z 2005 roku, Nr 167, poz. 1398 ze zmianami)

O powyższym orzeczono w punkcie III wyroku.