Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Woźniak

Sędziowie: SO Anna Budzyńska

SO Anna Górnik (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Agata Furga

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2017 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko Č. S. z siedzibą w P.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 24 marca 2017 roku, sygnatura akt X GC 2309/16

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO(...)SSO (...)SSO (...)

VIII Ga 286/17

UZASADNIENIE

Dnia 7 marca 2016 r. powód M. M. wniósł pozew przeciwko C. P. akciova spolecnost z siedzibą w P. o zapłatę kwoty 7 720,92 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 5 879,16 zł od dnia 19 maja 2015 r., od kwoty 939,37 zł od dnia 10 lutego 2015 r. i od kwoty 902,39 zł od dnia 24 lutego 2015 r. i kosztami postępowania. W uzasadnieniu podał, że dokonał naprawy trzech pojazdów uszkodzonych w wyniku kolizji, których sprawcy legitymowali się polisą potwierdzającą zawarcie umowy ubezpieczenia z pozwaną. Wskazał, że umówił się z poszkodowanymi, że rozliczenie kosztów naprawy przyjmie formę bezgotówkową. Dodał, że w toku postępowania likwidacyjnego pozwana przyznała powodowi odszkodowanie za uszkodzenie jednego z pojazdów - pojazdu marki R. w wysokości 775,32 zł, które nie rekompensowało w pełni kosztów naprawy tego pojazdu. Wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego pozwana nieprawidłowo ustaliła wystąpienie szkody całkowitej w kolejnym pojeździe - marki H., kiedy szkoda powinna być zakwalifikowana jako szkoda częściowa. Podniósł, że pozwana nie naprawiła w pełni szkody w postaci kosztów naprawy pojazdów marki H. i trzeciego z pojazdów – marki S..

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym zaskarżyła nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu podała, że odnośnie żądania zapłaty kwoty 939,37 zł tytułem uzupełnienia odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki R., pozwana przyznała już powodowi odszkodowanie w wysokości 775,32 zł, które w pełni pokrywa doznaną szkodę, a powód nie wykazał, aby koszty naprawy pojazdu miały być wyższe. Odnosząc się do żądania zapłaty dopłaty do odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki S. i H. (...) pozwana podniosła zarzut braku legitymacji powoda. Odnosząc się do żądania zapłaty dopłaty do odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki S. pozwana podniosła, że przyznała już powodowi odszkodowanie w wysokości 3 707,31 zł, które w pełni pokrywa doznaną szkodę, a powód nie wykazał, aby wysokość odszkodowania miała być wyższa. Odnosząc się do żądania zapłaty dopłaty do odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki H. (...) pozwana wskazała, że przyznała już powodowi odszkodowanie w wysokości 6 049,80 zł, które w pełni pokrywa szkodę. Pozwana wniosła również o oddalenie żądania co do odsetek ustawowych, z uwagi na brak zasadności roszczenia należności głównej i niewskazanie terminu początkowego naliczania odsetek. W uzasadnieniu zarzutu braku legitymacji czynnej wskazała, że wierzytelność będąca przedmiotem cesji nie została w sposób wystarczający oznaczona.

Wyrokiem z dnia 24 marca 2017 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2 417 zł tytułem kosztów procesu.

Powyższy wyrok zapadł po ustaleniu przez Sąd Rejonowy, iż dnia 11 listopada 2014 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki S. o nr rej. (...) należący do M. B. (1). Sprawca kolizji legitymował się polisą potwierdzającą zawarcie umowy ubezpieczenia z pozwaną. Dnia 5 grudnia 2014 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki H. (...) o nr rej. (...) należący do B. P.. Sprawca kolizji legitymował się polisą potwierdzającą zawarcie umowy ubezpieczenia z pozwaną. Obydwie szkody zostały zgłoszone towarzystwu ubezpieczeń i zarejestrowane przez to towarzystwo.

Ponadto Sąd ustalił, że dnia 15 grudnia 2014 r. M. M. zawarł z B. P. umowę cesji wierzytelności. Przedmiotem umowy była wierzytelność wynikająca ze szkody na pojeździe marki H. (...) o nr rej. (...) z ubezpieczenia OC sprawcy kolizji zarejestrowanej pod nr (...) i stwierdzona w fakturze VAT (...). Dnia 12 stycznia 2015 r. M. M. zawarł z M. B. (1) umowę cesji wierzytelności. Przedmiotem umowy była wierzytelność wynikająca ze szkody na pojeździe marki S. (...) o nr rej. (...) z ubezpieczenia OC sprawcy kolizji zarejestrowanej pod nr (...)_1 i stwierdzonej w fakturze VAT (...).

Sąd Rejonowy wskazał dalej, że dnia 22 stycznia 2015 r. J. M. wydał na zlecenie M. M. opinię techniczną, w której określił zakres uszkodzeń pojazdu i koniecznej naprawy. Dnia 12 stycznia 2015 r. M. M. ustalił koszty naprawy pojazdu marki S. o nr rej. (...) na kwotę 4 646,68 zł brutto i dnia 26 stycznia 2015 r. wystawił M. B. (1) fakturę VAT o nr (...) opiewającą na kwotę 4 646,68 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu marki S.. Dnia 9 lutego 2015 r. M. M. ustalił koszty naprawy pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...) na kwotę 5 402,39 zł brutto i tego samego dnia wystawił B. P. fakturę VAT o nr (...) opiewającą na kwotę 5 402,39 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu marki H. (...).

Wskazano nadto, że pismem z dnia 10 lutego 2015 r. C. P. akciova spolecnost z siedzibą w P. poinformowała M. M. o przyznaniu odszkodowania w wysokości 3 707,31 zł tytułem szkody w pojeździe marki S..

Sąd ustalił też, że dnia 3 marca 2015 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki R. o nr rej. (...) należący do E. S.. Sprawca kolizji legitymował się polisą potwierdzającą zawarcie umowy ubezpieczenia z pozwaną. Szkoda została zgłoszona zakładowi ubezpieczeń i zarejestrowana. Dnia 9 marca 2015 r. C. P. akciova spolecnost z siedzibą w P. ustaliła koszty naprawy pojazdu marki R. o nr rej. (...) na kwotę 775,32 zł. Pismem z dnia 11 marca 2015 r. C. P. akciova spolecnost z siedzibą w P. poinformowała M. M. o przyznaniu odszkodowania w wysokości 775,32 zł tytułem szkody w pojeździe marki R.. Pismem z dnia 24 marca 2015 r. C. P. akciova spolecnost z siedzibą w P. poinformowała M. M. o przyznaniu odszkodowania w wysokości 6 049,80 zł tytułem szkody w pojeździe marki H.. Dnia 4 maja 2015 r. M. M. wystawił E. S. fakturę VAT o nr (...) opiewającą na kwotę 6 654,48 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu marki R.. Pismem z dnia 10 maja 2015 r. M. M. wezwał C. P. akciova spolecnost z siedzibą w P. do zapłaty kwoty 939,37 zł tytułem nieuregulowanej części należności wynikającej z faktury nr (...). Pismem z dnia 10 maja 2015 r. M. M. wezwał C. P. akciova spolecnost z siedzibą w P. do zapłaty kwoty 902,39 zł tytułem nieuregulowanej części należności wynikającej z faktury nr (...).

Sąd I instancji ustalił ponadto, że dnia 18 maja 2015 r. M. M. zawarł z E. S. umowę cesji wierzytelności. Przedmiotem umowy była wierzytelność wynikająca ze szkody na pojeździe marki R. o nr rej. (...) z ubezpieczenia OC sprawcy kolizji stwierdzonej w fakturze VAT (...) związanej ze szkodą komunikacyjną zarejestrowaną pod nr (...). Dnia 22 maja 2015 r. C. P. akciova spolecnost z siedzibą w P. poinformowała M. M. o odmowie przyznania dopłaty do odszkodowania tytułem szkody w pojazdach. Pismem z dna 3 czerwca 2015 r. M. M. wezwał C. P. akciova spolecnost z siedzibą w P. do zapłaty kwoty 5 879,16 zł tytułem należności wynikającej z faktury nr (...) za uszkodzenie pojazdu marki R..

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał powództwo za nieuzasadnione.

Wskazał, że w niniejszej sprawie bezsporne pozostawało, że pozwana zawarła ze sprawcami szkód umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Przesłanką powstania po stronie ubezpieczyciela obowiązku odszkodowawczego na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej była odpowiedzialność ubezpieczonego za wyrządzoną szkodę. Stosownie, bowiem do treści powołanego wyżej art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Natomiast podstawę prawną ciążącego na sprawcy kolizji obowiązku naprawienia szkody stanowił art. 436 § 2 k.c., zgodnie z którym w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Bezsporne w sprawie były okoliczności zdarzeń powodujących szkodę w postaci uszkodzenia trzech pojazdów i zgłoszenie tych szkód oraz odpowiedzialności za szkodę, a także przyznanie i wypłacenie przez pozwaną na rzecz powoda odszkodowań za uszkodzenie pojazdu marki S. w wysokości 3 707,31 zł, marki R. w wysokości 775,32 zł i marki H. (...) w kwocie 6 049,80 zł. Spór w sprawie dotyczył wysokości należnego powódce odszkodowania w postaci zwrotu kosztów naprawy trzech uszkodzonych pojazdów oraz tego, czy naprawa pojazdu marki H. była ekonomicznie uzasadniona. Pozwana zgłosiła również zarzut braku legitymacji procesowej po stronie powódki co do zgłoszonych roszczeń o zapłatę dopłaty do odszkodowania za uszkodzenie pojazdów marki S. i H..

W kontekście podniesionego przez pozwaną zarzutu braki legitymacji procesowej po stronie powoda Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. § 2 tego artykułu stanowi, iż wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który w ten sposób zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego jaki go wiązał z dłużnikiem. Przedmiotem przelewu jest wierzytelność tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia (art. 353 k.c.). Sąd zwrócił uwagę na to, że wierzytelność będąca przedmiotem umowy cesji powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Konieczne jest wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Wymaga się oznaczenia stron tego stosunku zobowiązaniowego oraz przedmiotu świadczenia. Sąd zważył również na treść aneksów (k. 68-70), w których wynika, że wierzytelności dochodzone pozwem zostały określone w ww. umowach w dostateczny sposób. Pozwana nie kwestionowała ważności umowy cesji wierzytelności zawartej przez powoda z E. S. z dnia 18 maja 2015 r., która dotyczyła wierzytelności z tytułu odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki R. o nr rej. (...) z ubezpieczenia OC sprawcy kolizji.

Reasumując powyższe rozważania prawne Sąd I instancji stwierdził, że na skutek umowy z dnia 15 grudnia 2014 r. zawartej między B. P. a M. M., wierzytelność należna poszkodowanemu B. P. przeszła na powoda, który tym samym stał się uprawniony do dochodzenia wierzytelności z tytułu uszkodzenia pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...) od pozwanej. Na skutek umowy z dnia 12 stycznia 2015 r. zawartej między M. B. (1) a M. M., wierzytelność należna poszkodowanemu M. B. (2) przeszła na powoda, który tym samym stał się uprawniony do dochodzenia wierzytelności z tytułu uszkodzenia pojazdu marki S. (...) o nr rej, (...) od pozwanej. Na skutek umowy z dnia 18 maja 2015 r. zawartej między E. S. a M. M., wierzytelność należna poszkodowanemu E. S. przeszła na powoda, który tym samym stał się uprawniony do dochodzenia wierzytelności z tytułu uszkodzenia pojazdu marki R. o nr rej. (...) od pozwanej. Pozwanemu zakładowi ubezpieczeń, zgodnie z przepisem art. 513 k.c., przysługują natomiast przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcom w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

Przechodząc do rozważań dotyczących dochodzonego pozwem roszczenia pieniężnego Sąd Rejonowy zważył, iż zgodnie przepisem art. 6 k.c. obowiązek udowodnienia podstawy i wysokości roszczenia odszkodowawczego spoczywa na poszkodowanym, a w realiach rozpoznawanej prawy, na skutek zawartej umowy przelewu wierzytelności przez powoda z poszkodowanymi – na powodzie.

Mając na uwadze przedmiot postępowania, którym jest m.in. ustalenie zakresu uszkodzeń pojazdów mechanicznych oraz wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. Biegły miał ustalić takie okoliczności jak: wartości rynkowa pojazdu R. w dniu szkody, wartości pojazdu uszkodzonego, jak również wartości dokonanych napraw i czy wysokość naprawy pojazdu była adekwatna do występujących uszkodzeń; wartości rynkowej pojazdu S. (...) w dniu szkody, wartości pojazdu uszkodzonego, jak również wartości dokonanych napraw i czy wartość naprawy pojazdu była adekwatna do wystę­pujących uszkodzeń, czy zastosowanie w procesie naprawy części zamiennych doprowadziło po­jazd do stanu poprzedniego oraz czy części zamienne zapewniały wykonanie naprawy w sposób zgodny z technologią naprawy pojazdu i gwarantowały bezpieczeństwo jazdy oraz wartości rynkowej pojazdu H. w dniu szkody, wartości pojazdu uszkodzonego, jak również wartości dokonanych napraw i czy wysokość naprawy pojazdu była adekwatna do występu­jących uszkodzeń.

Mając świadomość nikłości materiału dowodowego przedstawionego przez powoda, lecz jednocześnie nie chcąc wkraczać w pole zastrzeżone dla biegłych (wiadomości specjalnych) Sąd nakazał sporządzenie opinii w takim zakresie w jakim jest to możliwe, w oparciu o akta sprawy, ewentualnie wskazanie na niemożność sporządzenia opinii w określonym zakresie z braku dostatecznych danych w aktach sprawy.Biegły pismem z dnia 22 lutego 2017 r. poinformował Sąd o tym, że wydanie opinii w zakresie wskazanym w postanowienie jest niemożliwe, ponieważ brak jest dostatecznych danych do dokonania ustaleń. Wydanie opinii wymagałoby przedłożenia przez powoda szcze­gółowych kalkulacji wykonanych prac i zastosowanych materiałów stanowiących specyfikacje do wy­stawionych faktur.

Sad wskazał, iż zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów z których wywodzą skutki prawne. Art. 6 k.c. stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Powód nie sprostał tym obowiązkom i nie przedstawił podstawy ustalenia wskazanych przez siebie wysokości kosztów naprawy trzech uszkodzonych pojazdów. Sąd zaznaczył nadto, że strona powodowa w toku postępowania miała możliwość przedłożenia dokumentów, np. w postaci szczegółowych kalkulacji naprawy tych pojazdów wykonanych prac i zastosowanych materiałów, lecz tego nie uczyniła. Podkreślił, iż dowody dla wykazania swoich roszczeń powód winien wskazać już w pozwie. Nadto stosownym zarządzeniem powód był zobowiązany do odniesienia się do sprzeciwu pozwanej i przedstawienia dowodów pod rygorem ich pominięcia. Dowodów nie złożono, zaniechano chociażby wniosku o zobowiązanie pozwanej do dołączenia akt szkód. Nie ulega przy tym wątpliwości, zdaniem Sądu Rejonowego, iż w obliczu sporu co do wysokości należnego odszkodowania (odszkodowań), wystawione przez powoda faktury za naprawę nie dowodzą w szczególności, jaki był zakres naprawy, czy zakres naprawy odpowiadał uszkodzeniom spowodowanym przez sprawców ubezpieczonych w pozwanej spółce, czy naprawa była celowa w stosunku do wartości pojazdu, czy była konieczna dla przywrócenia stanu pojazdów sprzed wypadku, czy nie doprowadziła do wzbogacenia się uprawnionego. Okoliczności te wymagałyby przy tym dowodu z opinii biegłego, w przypadku dostarczenia przez strony odpowiedniego materiału dowodowego.

Sąd doszedł zatem do przekonania, że wobec niewykazania przez powoda wysokości dochodzonych roszczeń i braku środków dowodowych, które mogłyby posłużyć biegłemu do ustalenia wysokości kosztów naprawy i tym samym wysokości należnego odszkodowania, powództwo należało oddalić, o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego Sąd oparł się na zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji, której strony nie kwestionowały, i która w ocenie Sadu nie budziła żadnych wątpliwości co do jej autentyczności.

Sąd wskazał ponadto, iż zastosowanie w sprawie ma prawo polskie zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczące prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych ( (...)), który stanowi, iż jeżeli niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, prawem właściwym dla zobowiązania pozaumownego wynikającego z czynu niedozwolonego jest prawo państwa, w którym powstaje szkoda, niezależnie od tego, w jakim państwie miało miejsce zdarzenie powodujące szkodę, oraz niezależnie od tego, w jakim państwie lub państwach występują skutki pośrednie tego zdarzenia. Szkoda powstała w majątkach osób zamieszkałych w Polsce.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w 108 § 1 zd. 1 k.p.c. w związku z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Zgodnie z powołanym art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Sąd zważył, iż powód przegrał sprawę w całości, w związku z czym Sąd nałożył na niego obowiązek zwrotu pozwanej poniesionych przez nią kosztów postępowania. Na poniesione przez pozwaną koszty w złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 2 400 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie II sentencji wyroku i zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2 417 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Apelacje od powyższego wyroku złożył powód zaskarżając go w całości i zarzucając nierozpoznanie istoty sprawy poprzez nieprzeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, który to dowód zmierzał do jednoznacznego wykazania zasadności roszczenia.

Ponadto zarzucono naruszenie art. 233§1 k.p.c. poprzez dokonanie nieprawidłowej, jednostronnej i wybiórczej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie poprzez uznanie, iż brak jest podstaw do uwzględnienia powództwa.

Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o uchylenie sprawy do ponownego rozpoznania i zasądzenie kosztów procesu za obie instancje.

W odpowiedzi na aplecie pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania drugoinstancyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

Sąd Okręgowy, zgodnie z dyspozycją art. 378§1 k.p.c., w granicach wniesionej apelacji, rozważa na nowo zebrany w sprawie materiał dowodowy i dokonuje jego samodzielnej oceny. Powyższa analiza pozwala stwierdzić, iż zarówno ustalenia stanu faktycznego, jak i ocena prawna, dokonana przez Sąd I instancji była prawidłowa, tym samym niecelowe jest jej powtarzanie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż wbrew sformułowanego zarzutu nierozpoznania istoty sprawy, z treści apelacji wywieść należy, iż w istocie powodowi chodzi o wadliwe przeprowadzone postępowanie dowodowe oraz błąd w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd.

W kwestii zarzutów apelacji odnoszących się do wadliwie, zdaniem pozwanego, ustalonego stanu faktycznego wskazać należy, iż zarzuty te były niezasadne.

Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie trafnie przyjmuje się iż, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena taka nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów wymaganej normą art. 233§1 k.p.c. Ocena taka musi się ostać nawet, gdyby z materiału tego w równym stopniu dały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku braku logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie przeprowadzono wbrew zasadom doświadczenia życiowego, ocena dowodów przeprowadzona przez sąd może być skutecznie podważona ( wyrok SN z 27.09.2001, II CKN 817/00, LEX nr 56906). Apelujący nie podał, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając ich wiarygodność i moc dowodową (por. orzecz. SN z 23.01.2001r. (...) LEX 52753, z 10.01.2002, II CKN 572/99, LEX 53136). Uzasadnienie apelacji, ale także treść jej zarzutu, stanowi jedynie polemikę z ustaleniami Sądu, a raczej z uznaniem przez Sąd, że dowody te są niewystarczające dla wykazania roszczenia. Zauważyć przy tym wyraźnie należy, iż apelujący wskazywał wyłącznie na swoją ocenę, iż przedstawione dokumenty są wystarczające, powołując się przy tym na opinię prywatną. Jak prawidłowo wskazał Sąd Rejonowy, przedstawione przez powoda dokumenty nie były wystraczające dla wykazania wysokości roszczenia, a biegły sądowy powołany w sprawie nie był w stanie wydać na ich podstawie opinii. Przy czym wyraźnie zaznaczyć należy, iż biegły wydaje opinie w oparciu o dowody naprowadzone przez strony, nie poszukuje ich samodzielnie. Tym samym powód nie wykazał, zgodnie z art. 6 k.c. zasadności roszczenia.

W ocenie Sądu odwoławczego analiza treści uzasadnienia wyroku pozwala jednoznacznie stwierdzić, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, a ocena ta w żaden sposób nie nosi cech dowolności.

Sąd, na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego poczynił także prawidłowe rozważania prawne.

Biorąc pod uwagę całokształt przytoczonych okoliczności i powyższą argumentację, Sąd Okręgowy uznał zarzuty apelacji za niezasadne, co skutkowało jej oddaleniem w trybie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania przed Sądem drugiej instancji orzeczono na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (w brzmieniu po dniu 27 października 2016 r.) przy założeniu, że strona pozwana wygrała sprawę w drugiej instancji w całości. Koszty jakie poniosła pozwana w drugiej instancji wynoszą 900 zł i obejmują koszty zastępstwa procesowego.

SSO (...)SSO (...)SSO (...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  z (...) (...)