Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lipca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Czarnota

Sędziowie: SSA Jerzy Sałata

SSA Dorota Rostankowska (spr.)

Protokolant: referent-stażysta Dorota Fiertek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w T. K. K.

po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2017 r.

sprawy

M. M. (1), s. S., ur. (...) w K.

oskarżonego z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 7 lutego 2017 r., sygn. akt XIV K 138/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. – Kancelaria Adwokacka w P. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych brutto tytułem zwrotu kosztów za obronę z urzędu udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym,

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 (czterysta) złotych tytułem opłaty za postępowanie odwoławcze oraz obciąża go wydatkami tego postępowania.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Gdańsku rozpoznawał sprawę:

1.  M. M. (1) oskarżonego o to, że w okresie nie wcześniej, niż 29 stycznia 2013r. do 28 lutego 2014r. nabył w nieustalonych miejscach, a następnie sprzedał w miejscowości D. M. A. pochodzące z czynu zabronionego mienie znacznej wartości 216.250,-zł. w postaci:

- samochodu marki S. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 16.000,-zł. na szkodę D. K.,

- samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 12.000,-zł. na szkodę D. L.,

- samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 20.000,-zł. na szkodę M. M. (2),

- samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 13.000,-zł. na szkodę S. M.,

- samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 20.000,-zł. na szkodę T. G.,

- samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 14.000,-zł. na szkodę M. P.,

- samochodu marki S. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 11.750,-zł. na szkodę D. B.,

- samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 12.000,-zł. na szkodę W. T.,

- samochodu marki S. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 15.000,-zł. na szkodę M. B.,

- samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 18.000,-zł. na szkodę W. R.,

- samochodu marki S. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 12.000,-zł. na szkodę N. U.,

- samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 20.000,-zł. na szkodę Ł. i T. P.,

- samochodu marki S. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 16.000,-zł. na szkodę A. B.,

- samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 16.500,-zł. na szkodę M. I.,

przy czym z popełnionego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, zaś zarzucanego mu czynu dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia w okresie czasu od 2 października 2011r. do 8 stycznia 2013r. kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Kartuzach sygn. akt II K 1045/09 za czyny z art.278 § 1 kk,

tj. o czyn z art.291 § 1 kk w zw. z art.294 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk w zw. z art.64 § 1 kk;

2.  A. A. (1) oskarżonego o to, że w bliżej nieustalonym okresie czasu do 13 marca 2014r. w T. nabył od nieustalonej osoby:

- osłonę paska rozrządu wartości 75,-zł. pochodzącą z samochodu marki V. (...) o nr VIN (...) o nr rej. (...) o wartości 16.500,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa dokonanego w dniu 6.06.2013r. na szkodę M. I.,

- osłonę paska rozrządu o wartości 75,-zł. wartości pochodzącą z samochodu marki V. (...) o nr VIN (...) o nr rej. (...) o wartości 22.000,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa dokonanego w nocy z 8/9.08.2012 r. na szkodę R. P.,

- osłonę paska rozrządu wartości 75,-zł. pochodzącego z samochodu marki S. (...) o nr VIN (...) o nr rej. (...) o wartości 35.000,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa dokonanego w dniu 18.09.2013r. na szkodę A. S.,

- sterownik airbag S. o wartości 50,-zł. pochodzący z samochodu marki V. (...) o nr VIN (...) o nr rej. (...) o wartości 16.500,-zł., który został utracony w okresie czasu od 9 do 10.08.2012r. na szkodę G. G.,

- airbag S. o wartości 250,-zł. pochodzący z samochodu marki V. (...) o nr VIN (...) o nr rej. (...) o wartości 16.000,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w okresie czasu od 31.07 do 1.08.2012r. na szkodę P. R.,

- sterownik airbag S. o wartości 50,-zł. pochodzący z samochodu marki V. (...) o nr VIN (...) o nr rej. (...) o wartości 18.500,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 21.07.2012 r. na szkodę R. R.,

- moduł sterownik fotela przedniego oraz moduł sterownika szybami o wartości 170,-zł. pochodzące z samochodu marki M. o nr VIN (...) o nr rej. (...) o wartości 55.000,- zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 25.08.2010r. na szkodę W. Ś.,

- osłonę paska rozrządu wartości 75,-zł. pochodzącą z samochodu marki V. (...) o nr VIN (...) o nr rej. (...) o wartości 17.500,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa dokonanego w nocy 17/18.11.2011r. na szkodę D. H.,

- manualną skrzynię biegów o wartości 150,-zł. pochodzącą z samochodu marki V. (...) o nr VIN (...) o nr rej. (...) o wartości 18.100,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w okresie od 6 do 7.12.2013r. na szkodę A. G.,

- manualną skrzynię biegów o wartości 150,-zł. pochodzącą z samochodu marki V. (...) o nr VIN (...) o nr rej. (...) o wartości 20.000,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w okresie od 2.10.2013r. na szkodę H. S.,

- manualną skrzynię biegów o wartości 150,-zł. pochodzącą z samochodu marki V. (...) o nr VIN (...) o nr rej. (...) o wartości 15.000,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 13.05.2013r. na szkodę S. W.,

- manualną skrzynię biegów o wartości 150,-zł. pochodzącą z samochodu marki V. (...) o nr VIN (...) o nr rej. (...), który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 14.03.2013r. na szkodę Ł. i T. P.,

wiedząc, iż zostały one uzyskane za pomocą czynu zabronionego, tj. o czyn z art.291 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 7 lutego 2017r. w sprawie sygn. akt XIV K 138/15:

oskarżonego M. M. (1) w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że działając z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu i czyniąc sobie z popełnionego przestępstwa stałe źródło dochodu w nieustalonych konkretnie dniach w okresie od 29 stycznia 2013r. do dnia 28 lutego 2014r. nabył w nieustalonych miejscach, a następnie sprzedał w miejscowości D. M. A. pochodzące z czynu zabronionego mienie o łącznej wartości 192.050,-zł. w postaci:

1) samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 12.300,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 29.01.2013r. na szkodę M. P.,

2) samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 14.200,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 14.03.2013r. na szkodę Ł. i T. P.,

3) samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 13.200,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 10.05.2013r. na szkodę T. G.,

4) samochodu marki S. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 14.300,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 28.05.2013r. na szkodę M. B.,

5) samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 16.500,-zł, który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 6.06.2013r. na szkodę M. I.,

6) samochodu marki S. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 10.300,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 7.06.2013r. na szkodę D. K.,

7) samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 16.300,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 7.07.2013r. na szkodę W. R.,

8) samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 7.400,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa 17.08.2013r. na szkodę D. L.,

9) samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 18.900,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 7.09.2013r. na szkodę M. M. (2),

10) samochodu marki S. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...), który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 12.09.2013r. o wartości 15.000,-zł. na szkodę N. U.,

11) samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 13.600,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 22.09.2013r. na szkodę W. T.,

12) samochodu marki S. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 11.750,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 25.11.2013r. na szkodę D. B.,

13) samochodu marki S. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 15.100,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 10.02.2014 r. na szkodę A. B.,

14) samochodu marki V. (...) o nr vin (...) o nr rej. (...) o wartości 13.200,-zł., który został utracony w wyniku przestępstwa w dniu 28.02.2014r. na szkodę S. M.,

przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia w okresie czasu od 2 października 2011r. do 8 stycznia 2013r. kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Kartuzach sygn. akt II K 1045/09 za czyny z art.278 § 1 kk, tj. przestępstwa, które zakwalifikował z art. 291 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk w zw. z art.64 § 1 kk w zw. z art.12 kk i za to skazał go, a na podstawie art.291 § 1 kk w zw. z art.65 § 1 kk wymierzył M. M. (1) karę 3 lat pozbawienia wolności;

na podstawie art.46 § 1 kk zobowiązał M. M. (1) do naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych:

1) M. P. – kwoty 3.549,-zł.,

2) Ł. P. i T. P. – kwoty 3.390,-zł.,

3) T. G. – kwoty 2.544,-zł.

4) M. B. – kwoty 5.956,-zł.,

5) M. I. – kwoty 16.036,-zł.,

6) D. K. – kwoty 1.643,-zł.,

7) D. L. – kwoty 773,-zł.

8) N. U. - kwoty 6.000,-zł.,

9) A. B. – kwoty 3.751,-zł.

10) S. M. – kwoty 6.094,-zł.;

w ramach zarzutu postawionego oskarżonemu A. A. (1) ustalając, że nabycie osłon paska rozrządu i pozostałych wymienionych w zarzucie części samochodowych stanowiło odrębne czyny:

1) przyjął, że A. A. (1) w dniu 14.05.2013r. nabył od M. A. manualną skrzynię biegów o wartości 150,-zł. pochodzącą z samochodu marki V. (...) o nr VIN (...) o nr rej. (...), o której na podstawie towarzyszących nabyciu okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że została utracona w wyniku przestępstwa czym działał na szkodę Ł. i T. P. i wyczerpał znamiona wykroczenia z art.122 § 2 kw, a na podstawie art.5 § 1 pkt 4 kpw w zw. z art.45 § 1 kw postępowanie karne wobec A. A. (1) w tym zakresie umorzył;

2) w pozostałym zakresie uniewinnił A. A. (1) od popełnienia zrzucanych mu czynów;

na mocy art.29 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze oraz § 14 ust.2 pkt. 5, § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. K. kwotę 3.247,20 zł. tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. M. (1) z urzędu;

na podstawie art.626 § 1 kpk i art.627 kpk i art.2 ust.1 pkt 5, ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego M. M. (1) 400,-zł. tytułem opłaty sądowej i obciążył oskarżonego M. M. (1) wydatkami w sprawie w kwocie 3.000,-zł., a na podstawie art.624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia wydatków w sprawie w pozostałej części;

na podstawie art.632 pkt 2 kpk ustalił, iż koszty procesu w części przypadającej od A. A. (1) ponosi Skarb Państwa.

Apelację od wyroku wywiodła obrońca oskarżonego M. M. (1) zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

a. obrazę przepisów postępowania karnego mającą istotny wpływ na rozstrzygniecie, tj.:

- naruszenie art.7 kpk w zw. z art.5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego M. M. (1) oraz dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności nadaniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom M. A.,

- naruszenie art.7 kpk w zw. z art.4 kpk oraz art.410 kpk poprzez dowolną, opartą jedynie o przypadkowo wybrane elementy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a także niezgodną ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę zeznań świadków S. Z. oraz A. A. (2), które Sąd uznał za wiarygodne pomimo, iż przy rozważeniu wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w sprawie dowodów umożliwiających ocenę wiarygodności zeznań tych świadków należało uznać je za niewiarygodne,

b. błędy w ustaleniach taktycznych, przyjętych za podstawę wydania wyroku, mające wpływ na rozstrzygnięcie, poprzez niezasadne uznanie oskarżonego M. M. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. I wyroku bez należytego ku temu uzasadnienia.

Wniosła by Sąd Odwoławczy:

- zmienił zaskarżony wyrok, orzekł odmiennie co do istoty sprawy i uniewinnił oskarżonego M. M. (1) zarzucanego mu czynu,

ewentualnie

- uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Z ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia apelacji w zakresie w/w zarzutów, podniosła zarzut rażącej niewspółmierności kary wyrażającej się w wymierzeniu kary pozbawienia wolności, której dolegliwość przekracza stopień winy, przy jednoczesnym nieuwzględnieniu celów wychowawczych kary, wnosząc o wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia karą.

Ponadto wniosła o zasądzenie nieopłaconych kosztów obrony z urzędu za drugą instancję według norm przepisanych, podwyższonych o stawkę podatku od towarów i usług oświadczając, że nie zostały one uiszczone w całości ani w części, zaś obrońca jest płatnikiem podatku od towarów i usług (VAT).

Wyrok w odniesieniu do oskarżonego A. A. (1) uprawomocnił się.

Odpowiedź na apelację złożył oskarżyciel publiczny wnosząc o jej nieuwzględnienie.

Oskarżony złożył do akt sprawy pismo zatytułowane „Apelacja”, które zostało ujawnione w toku postępowania odwoławczego w trybie art.453 § 2 kpk.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja wywiedziona w powyższej sprawie jest bezzasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.

Do zarzutów zawartych w piśmie oskarżonego ujawnionych w toku rozprawy odwoławczej Sąd Apelacyjny nie ustosunkował się w niniejszym uzasadnieniu, gdyż zgodnie z treścią art.446 § 1 kpk w odniesieniu do apelacji wywiedzionych od wyroków sądów okręgowych obowiązuje przymus adwokacko – radcowski a zatem tylko te podmioty (jeżeli skarżącym nie jest oskarżyciel publiczny) mają prawo do skutecznego wniesienia środka odwoławczego. Zarzuty formułowane przez oskarżonego osobiście podlegają ocenie jedynie w zakresie w jakim mogłyby stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, których zaistnienie Sąd II instancji zobowiązany jest uwzględniać z urzędu, niezależnie od zakresu zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Zarzutów mających charakter bezwzględnych przyczyn odwoławczych oskarżony w swym piśmie nie podniósł.

Przed przystąpieniem do rozważenia podniesionych w apelacji zarzutów obrazy art.4 kpk, art.7 kpk i art.410 kpk oraz błędów w ustaleniach faktycznych poczynić należy kilka uwag natury ogólnej. Prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy zależy od należytego wykonania przez sąd dwóch podstawowych obowiązków. Pierwszy z nich dotyczy postępowania dowodowego i sprowadza się do prawidłowego – zgodnego z przepisami postępowania karnego – przeprowadzenia dowodów zawnioskowanych przez strony, ale również do przeprowadzenia z urzędu wszelkich dowodów potrzebnych do ustalenia istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. Drugi z podstawowych obowiązków sprowadza się do prawidłowej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a więc poza zasięgiem rozważań sądu nie mogą pozostawać dowody istotne dla rozstrzygnięcia kwestii winy. Podstawę zatem wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, przy czym w uzasadnieniu wyroku sąd ma obowiązek wskazać, jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Na sądzie orzekającym ciąży przy tym obowiązek badania i uwzględniania w toku procesu okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a korzystając z prawa swobodnej oceny dowodów, przekonanie co do winy w zakresie przypisanych mu czynów, powinien logicznie i przekonująco uzasadnić. Uzasadnienie więc winno logicznie wskazywać na jakich dowodach oparł sąd orzekający ustalenie każdego istotnego dla sprawy faktu, a także należycie rozważać i oceniać wszystkie dowody przemawiające za przyjętymi przez sąd ustaleniami faktycznymi lub przeciwnie, wyjaśniać istotne wątpliwości w sprawie i sprzeczności w materiale dowodowym oraz się do nich ustosunkować. Nie ma – zdaniem Sądu Apelacyjnego – jakichkolwiek przesłanek pozwalających uznać, iż Sąd Okręgowy uchybił którejkolwiek z zasad związanych z postępowaniem dowodowym i oceną dowodów. Należy nadto stwierdzić, iż tok rozumowania zaprezentował w jasnym, szczegółowym i przekonującym uzasadnieniu. Nie doszło zatem do obrazy art.4 kpk, art.7 kpk i art.410 kpk.

Aprobaty Sądu Apelacyjnego nie zyskał również zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy zasady in dubio pro reo. Przed przystąpieniem do szczegółowego omawiania zarzutów opartych na przepisie art.5 § 2 kpk wskazać należy, że zasada tam unormowana nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości. Jak bowiem wyraźnie wynika z jego brzmienia, reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Jest to więc swoista „ostateczność” – „dyrektywa ostatecznego wyjścia”. W szczególności jest to widoczne w następującym poglądzie Sądu Najwyższego: „Zasada in dubio pro reo odnosi się w praktyce do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, nie wolno jednak rozumieć jej jako reguły swoistego, uproszczonego traktowania wątpliwości. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.06.1991r. w sprawie WR 107/91, OSNKW 1992/1-2/14). Przede wszystkim należy bowiem podnieść, iż wątpliwości, o jakich mowa w art.5 § 2 kpk to wątpliwości Sądu, a nie strony procesowej wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych oraz że za nietrafną należy uznać interpretację zasady in dubio pro reo, jako powinności czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonego. Nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy przepisu art.5 § 2 kpk podnosząc wątpliwości strony, a konkretnie obrońcy oskarżonego co do treści ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny czy w sprawie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest jedynie to czy sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15.07.2010r. w sprawie II AKa 183/10, Przegląd Orzecznictwa Sądu Apelacyjnego w Gdańsku nr 3/2010). Sąd odwoławczy nie podziela poglądu apelującej jakoby Sąd I instancji rozstrzygnął nie dające się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Sąd Okręgowy bowiem całkowicie wyczerpał inicjatywę dowodową aby ustalić fakty zgodnie z rzeczywistym przebiegiem i wyjaśnił nasuwające się w tym zakresie wątpliwości. Znalazło to odzwierciedlenie w uzasadnieniu stanowiącym umotywowanie wyroku – zawiera ono przekonującą analizę wszystkich przeprowadzonych dowodów. Nawet jeżeli z materiału dowodowego wynikają różne wersje wydarzeń, to nie jest to równoznaczne z istnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art.5 § 2 kpk, bo w takim przypadku sąd orzekający zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas, gdy wątpliwości nie zostaną usunięte, należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16.06.2005r. w sprawie KK 257/04, OSNKW 2005/9/86). Dlatego też zarzut naruszenia przepisu art.5 § 2 kpk należy uznać za bezzasadny.

Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu skarżącej, że ocena dowodów przez Sąd Okręgowy została przeprowadzona pod kątem ustaleń faktycznych założonych przez niego w oderwaniu od dowodów. Ustalony bowiem w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy znalazł pełne oparcie w swobodnie ocenionych dowodach przeprowadzonych w sprawie.

Konsekwencja oskarżonego w nieprzyznawaniu się do popełnienia przypisanego mu czynu nie może sama w sobie skutkować wydaniem wyroku uniewinniającego. Wyjaśnienia oskarżonego, podobnie jak każdy dowód przeprowadzony w sprawie podlega swobodnej ocenie sądu, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie.

Aprobaty Sądu II instancji nie zyskała również dokonana przez skarżącą ocena dowodu w postaci zeznań świadka M. A.. W szczególności Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu obrońcy oskarżonego o bezkrytycznym daniu wiary zeznaniom tego świadka przez Sąd Okręgowy. Dowód ten bowiem został poddany wnikliwej ocenie, również w odniesieniu do innych dowodów przeprowadzonych w sprawie, co znalazło odzwierciedlenie w części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia (str.36-37, 57-58 uzasadnienia wyroku). Podobnie jak apelująca, również i Sąd I instancji dostrzegł zmiany w zeznaniach świadka M. A. i nie dał wiary całości jego depozycji (str.36 uzasadnienia wyroku). Sąd II instancji nie podziela jednak stanowiska obrońcy oskarżonej, iż rozbieżności te są znaczne. Podkreślenia bowiem wymaga, że różnice te dotyczą okoliczności poznania oskarżonego i świadka. Początkowo świadek twierdził, że oskarżony przyprowadził do niego samochód do lakierowania, potem konsekwencje podając, że poznał ich S. Z.. Zeznania świadka S. Z. także zostały poddane ocenie Sądu Okręgowego (str.37-38 uzasadnienia wyroku). Nie ma również racji skarżąca twierdząc, że celem zeznań świadka M. A. było zminimalizowanie własnej odpowiedzialności karnej. Stanowisko to jest dowolne i nie znajduje oparcia w zasadach logicznego rozumowania. Rola świadka bowiem i oskarżonego w inkryminowanych zdarzeniach była bowiem odmienna. Świadek poniósłby odpowiedzialność niezależnie od tego kto dostarczał mu do rozbiórki skradzione samochody. Za gołosłowne zatem uznać należy stanowisko apelującej, że świadek miał oczywisty interes w przedstawieniu takiej wersji wydarzeń. Nie doszło w zeznaniach świadka M. A. więc ani do minimalizacji własnej odpowiedzialności ani do przerzucenia odpowiedzialności na oskarżonego M. M. (1).

Akceptacji Sądu II instancji nie zyskał również zarzut dotyczący zeznań świadka A. A. (2). Ze względów wskazanych powyżej, tj. braku bezpośredniej zależności między odpowiedzialnością świadka M. A. i oskarżonego M. M. (1) stanowisko skarżącej, że zeznania świadka A. A. (2) miały na celu przerzucenie odpowiedzialności na oskarżonego by pomóc mężowi nie zostało zaaprobowane przez Sąd Apelacyjny. Za dowolną zatem uznać należy dokonaną przez apelującą ocenę zeznań tego świadka, która oparła się właśnie na takim założeniu. Sąd Okręgowy tymczasem dokonał swobodnej oceny tego dowodu (str.38 uzasadnienia wyroku).

Odnosząc się do podniesionego w apelacji obrońcy zarzutu rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego M. M. (1) wskazać należy, że bezsprzecznie Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowania wymiaru kary. Rolą zaś sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art.438 pkt 4 kpk), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art.53 kk. Na gruncie art.438 pkt.4 kpk nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczasową nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco niewspółmierną”, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Innymi słowy zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnieść tylko wówczas, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – a więc, gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą. Należy również odwołać się do od dawna utrwalonego w judykaturze i doktrynie poglądu, że zarzut rażącej niewspółmierności kary nie wymaga wskazania nowych, nieznanych sądowi okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których bądź orzeczona kara nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974r. w sprawie V KRN 78/74, OSNKW 1974, poz.34). Mając na względzie, by rozmiar represji karnej był w pełni adekwatny do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i winy oraz spełniał swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze, a także by uwzględniał wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosownego do tych ocen postępowania, jak i potwierdzenie przekonania, że w walce z przestępczością zwycięża praworządność, a sprawca jest sprawiedliwie karany, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do obniżenia oskarżonemu M. M. (1) kary za przypisany mu czyn.

Odnosząc się do argumentów zawartych w uzasadnieniu apelacji wskazać należy, że Sąd Okręgowy nie poczytał faktu, iż oskarżony M. M. (1) nie przyznał się do popełnienia przypisanego mu przestępstwa jako okoliczności obciążającej przy wymiarze kary trafnie przyjmując, że jest to prawo oskarżonego. Tym samym zarzut sformułowany w tym zakresie uznać należy za całkowicie chybiony. Sąd I instancji wskazał okoliczności obciążające jakie miał na względzie przy wymiarze kary oskarżonemu M. M. (1) (str.60 uzasadnieniu wyroku) trafnie stwierdzając, że brak jest okoliczności łagodzących.

Nie jest zrozumiałe, gdyż w żaden sposób nie udowodnione twierdzenie skarżącej, że obecnie postawa oskarżonego uległa radykalnej zmianie i na pożądanym poziomie znajduje się jego stopień przestrzegania porządku (str.4 apelacji).

Finalnie wskazać godzi się, że orzeczona wobec oskarżonego kara ma również za zadanie spełnienie dyrektyw prewencji ogólnej, wzbudzenie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 9.05.2002r. w sprawie II Aka 526/01 stwierdził: „Istota prewencyjnego oddziaływania kary polega na wpływaniu - także poprzez jej niezbędną, to jest konieczną surowość - na kształtowanie postaw moralnych, organizujących społeczeństwa, wiarę w nie i ufność w celowość przestrzegania norm systemy te tworzących (zob.KZS 3/91 poz.8). Orzeczona kara winna zatem mieć także wpływ na każdego, kto w jakikolwiek sposób dowiedział się o przestępstwie i zapadłym orzeczeniu. (...) Kara jest również jednym z ważnych środków zwalczania przestępczości, tak w sensie funkcji odstraszającej, jak i w zakresie kształtowania społecznie porządanych postaw. Chodzi bowiem o to, aby nawet osoby skazane wdrażać do poszanowania zasad współżycia społecznego oraz do przestrzegania porządku prawnego i tym samym przeciwdziałać powrotowi do przestępstwa” (KZS 2002/10/69). Pogląd taki znajduje potwierdzenie w ugruntowanym i zachowującym swą aktualność orzecznictwie Sądu Najwyższego (patrz: wyrok składu 7 sędziów z dnia 25.02.1981r. w sprawie V KRN 343/80, OSPiKA 1981/11/199; wyrok z dnia 30.12.1977r. w sprawie V KR 190/77, OSNKW 1978/4/44; wyrok z dnia 22.03.1974r. w sprawie IV KRN 6/74, OSNKW 1974/7-8/134; wyrok z dnia 15.10.1982r. w sprawie IV KR 249/82, OSNKW 1983/6/41) i w pełni aprobuje go sąd odwoławczy orzekający w powyższej sprawie.

Sąd II instancji nie podziela zatem poglądu skarżącej, że kara orzeczona wobec oskarżonego M. M. (1) jest niewspółmiernie wysoka a mając na uwadze powyższe wywody, ogólne i szczególne zasady wymiaru kary wskazane w art.53 § 1 i 2 kk podzielił pogląd Sądu I instancji, że karą współmierną, uwzględniającą te wszystkie elementy będzie kara 3 lat pozbawienia wolności. Kara ta bowiem jest w pełni współmierna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, powinna spełnić zarówno cele zapobiegawcze w stosunku do oskarżonego, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Z uwagi na powyższe oraz nie stwierdzając zaistnienia przesłanek z art.439 kpk i art.440 kpk, Sąd Apelacyjny zaskarżone orzeczenie utrzymał w mocy.

Na mocy przepisów § 4 ust.1 i 3 oraz § 17 ust.2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 1016, poz.1714) Sąd Apelacyjny orzekł o kosztach obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu M. M. (1) w postępowaniu odwoławczym.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na mocy art.626 § 1 kpk, art.627 kpk, art.634 kpk, art.1, art.2 ust.1 pkt.5 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych obciążając nimi oskarżonego. Nie znalazł bowiem podstaw do zwolnienia go od obowiązku ich ponoszenia.