Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 marca 2017 roku w Warszawie

sprawy J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 17 czerwca 2016 roku znak (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 17 czerwca 2016 roku znak (...) w ten sposób, że przyznaje J. K. prawo do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych od dnia 1 kwietnia 2016 roku;

2.  nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji;

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz J. K. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. w dniu 7 czerwca 2016 r. wydał decyzję, znak: (...), którą odmówił J. K. prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że ubezpieczony nie spełnił przesłanek wynikających z art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a mianowicie nie udowodnił 25–letniego okresu składowego i nieskładkowego oraz nie wykazał 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Ubezpieczony J. K. w dniu 26 lipca 2016 r. odwołał się od decyzji z dnia 7 czerwca 2016 r., podważając ustalenia organu rentowego dotyczące okresu stażu pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca w treści odwołania zwrócił się o zaliczenie do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w firmie (...) S.C. od dnia 1 listopada 1990 r. do dnia 12 maja 1991 r.. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że wbrew ustaleniom organu rentowego pracował w firmie (...), jako kierowca, nieprzerwanie od dnia 15 marca 1990 r. do dnia 12 grudnia 1994 r. ( odwołanie z dnia 26 lipca 2016 r., k. 2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 4 sierpnia 2016 r., wniósł o oddalenie odwołania. Organ rentowy w uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko zaprezentowane w decyzji z dnia 7 czerwca 2016 r. i podniósł ponownie, iż odwołujący nie udokumentował wymaganego 25 - letniego ogólnego stażu pracy oraz nie legitymuje się wymaganym stażem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze warunkującym prawo do świadczenia (tj. 15 lat pracy w warunkach szczególnych). Organ rentowy zaznaczył, że okres zatrudnienia w firmie (...) S.C. został zaliczony od 15 marca 1990 r. do 30 października 1990 r. oraz od 13 maja 1991 r. do 12 grudnia 1994 r., ponieważ pracodawca tak zgłosił odwołującego do ubezpieczenia społecznego.

Z tych też względów organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do dochodzonego świadczenia.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony J. K., urodzony (...), w dniu 28 kwietnia 2016 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., wniosek o wcześniejszą emeryturę z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Do powyższego wniosku ubezpieczony dołączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacją potwierdzającą te okresy (k. 1-14, tom II a. r.).

Organ rentowy po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego ustalił, że łącznie udokumentowany okres składkowy i nieskładkowy ubezpieczonego wynosi 24 lata 6 miesięcy i 22 dni.

W oparciu o tak poczynione ustalenia organ rentowy wydał decyzję z dnia 7 czerwca 2016 r., znak: (...), którą odmówił J. K. prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych. W treści decyzji organ rentowy wskazał, że nie zaliczył ubezpieczonemu do stażu pracy okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach:

- od 15 marca 1990 r. do 30 października 1990 r. oraz od 13 maja 1991 r. do 12 grudnia 1994 r. - ponieważ wymieniony na świadectwie z dnia 12 grudnia 1994 r. charakter wykonywanej pracy nie odpowiada ściśle treści powołanego przez pracodawcę wykazu tj. wykazu A, dział VIII, poz. 2, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz

- od 13 grudnia 1994 r. do 31 maja1998 r. i od 1 czerwca 1998 r. do 31 grudnia 1998 r. - ponieważ wymieniony na świadectwie z dnia 17 listopada 2003 r. charakter wykonywanej pracy oraz stanowisko zajmowane przez ubezpieczonego nie odpowiadają ściśle treści powołanego przez pracodawcę wykazu tj. wykaz A, dział VIII, poz. 2, stanowiącego załącznik do Zarządzenia nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca1983 r.. Organ rentowy podkreślił, iż w przypadku ponownego ubiegania się o świadczenie po dostarczeniu prawidłowo wystawionych świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych, nadal nie zostanie spełniony warunek 15-letniego stażu pracy wykonywanych w szczególnych warunkach. Hipotetycznie staż w warunkach szczególnych wyniesie 8 lat, 2 miesiące i 28 dni (decyzja z dnia 7 czerwca 2016 r., tom II k. 37 a.r.).

Wnioskodawca J. K. odwołał się od decyzji odmawiającej mu prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych do tut. Sądu inicjując postępowanie sądowe
( odwołanie z dnia 26 lipca 2016 r., k. 2 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny: odwołujący otrzymał prawo jazdy kategorii C, CE oraz BE uprawniające do prowadzenia samochodów ciężarowych z przyczepą w dniu
22 października 1976 roku. Odwołujący był zatrudniony jako kierowca samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony w wymiarze pełnego etatu na podstawie umowy o pracę w okresach:

- od 13 października 1977 r. do 31 grudnia 1977 r. w firmie (...) (samochód marki S.);

- od 25 stycznia 1978 r. do 28 października 1978 r., w firmie (...) marki S.);

- od 17 listopada 1978 r. do 10 marca 1988 r. w firmie (...) Oddział Nr (...) w W. (samochód marki S.);

- od 7 września 1988 r. do 20 kwietnia 1989 r. w firmie (...) ( samochód ciężarowy z przyczepą);

- od 4 maja 1989 do 28 lutego 1990 r. w firmie (...)( samochody ciężarowe oraz samochody dostawcze);

- od 15 marca 1990 r. do 12 grudnia 1994 r. w firmie (...) S.C. (samochód marki K.

- od 13 grudnia 1994 r. do 31 maja 1998 r. w firmie (...) Sp. z o.o. (samochody ciężarowe marki T. i M.);

- od 1 czerwca 1998 r. do 31 marca 1999 r. w firmie(...) (samochód marki M.).

Praca w firmie (...) ( (...) Sp. z o.o. przekształcona później w (...)) polegała na załadowaniu betonowozu, zawiezieniu betonu na budowę, a tam rozładowaniu towaru. Odwołujący rozładowywał beton operując samochodem z szoferki. Do jego obowiązków nie należało wykonywanie innych prac. W firmie (...) ( przejętej później przez (...)) praca polegała na przewożeniu warzyw, owoców i przetworów. Za rozładunek i załadunek odwołujący otrzymywał premię. Okoliczności te wynikają z akt osobowych odwołującego się nadesłanych w dniu 28 lutego 2017 roku za okres pracy od 17 listopada 1978 do 10 marca 1988 roku oraz od 7 września 1988 roku do 20 kwietnia 1989 roku. (akta osobowe dołączone do akt sprawy). Odwołujący się pracował w (...) ponad 10 do 12 godzin dziennie, przez 10 lat z przerwą na pobieranie świadczenia rehabilitacyjnego w okresie 11 marca 1988 r. do 6 września 1988 r.. (świadectwa pracy, k. 7-14 a.r .oraz dołączone do nich akta osobowe , zeznania odwołującego, k.12-13,41-42 a.s., zeznania świadków: R. K., Z. K. k. 28-30 a.s., pismo procesowe odwołującego z dnia 7 sierpnia 2016 r., k. 15-17 a.s. (decyzja ZUS z dnia 4 maja 1988 r., k. 18 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie: dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, dokumentów znajdujących się w aktach rentowych oraz dołączonych akt osobowych, zeznań świadków Z. K., świadka R. K., a także zeznań ubezpieczonego złożonych przez niego w charakterze strony.

Dowody w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Sąd dał wiarę zeznaniom zarówno świadków jak i odwołującego. Zdaniem Sądu zeznania świadków oraz odwołującego korespondują z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie i brak było jakichkolwiek podstaw do ich podważenia.

Zdaniem Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie zważył, co następuje:

Odwołanie J. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 7 czerwca 2016 r., znak: (...), zasługuje na uwzględnienie.

Spór w rozpatrywanej sprawie dotyczył ustalenia, czy J. K. spełnia wymogi konieczne do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, którą ustawodawca uregulował przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 887, dalej: ustawa emerytalna) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 nr 8 poz. 43 ze zm.)

Zgodnie z art. 184 ust.1 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. zgodnie z art.196 ustawy - w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (tj. co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn).

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do Otwartego Funduszu Emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze są ściśle określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy. Dodatkowo, zgodnie z powołanym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1. posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia);

2. wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia;

3. osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia) oraz

4. być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia).

W myśl stanowiska wyrażonego w orzecznictwie, w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, warunki nabycia prawa do wcześniejszej emerytury muszą być spełnione łącznie w chwili wydania decyzji przez organ rentowy. W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do tego świadczenia, sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (wyrok SN z dnia 7 lutego 2006r., I UK 154/05).

Sąd Okręgowy zważył, że ubezpieczeni ubiegający się o świadczenie mają problemy z przedstawieniem wymaganej dokumentacji (zaświadczenia z zakładu pracy potwierdzające zatrudnienie lub pracę w warunkach szczególnych) i w konsekwencji - wobec ograniczonej dopuszczalności zastosowania innych środków dowodowych w postępowaniu przed organem rentowym (np. zeznań świadków czy ogólnych wpisów w książeczce ubezpieczeniowej) – mogą nie nabyć prawa do świadczenia.

Zgodnie z utrwalonym i zachowującym aktualność stanowiskiem orzecznictwa (odnoszącym się bezpośrednio do wcześniej obowiązującego aktu prawnego regulującego kwestię postępowania przed organami rentowymi tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń - Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm., które zostało następnie zastąpione rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania oświadczenia emerytalno-rentowe - Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz.1412) - w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w treści rozporządzenia w sprawie postępowania dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, sygn. akt II URN 3/95, Legalis). W postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązują odstępstwa od ogólnych zasad dowodzenia podyktowane dążeniem do pełnego i wszechstronnego rozstrzygnięcia wszystkich kwestii spornych. W praktyce oznacza to, że w postępowaniu tym dopuszczalne jest wykazanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, także wówczas, gdy z dokumentów wynika co innego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1995 roku, sygn. akt II URN 23/95, Legalis). W trakcie postępowania dowodowego w sprawach z ubezpieczenia społecznego mogą być przeprowadzane wszelkie dowody przewidziane przepisami kodeksu postępowania cywilnego, w tym także dowód z zeznań świadków, ale wiarygodność i moc wszystkich dowodów jest oceniana przez Sąd według jego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2007 roku, III AUa 482/07, Apel.-W-wa 2008/1/154). W ocenie Sądu Okręgowego powołane powyżej tezy w sposób jednoznaczny wskazują te okoliczności, których spełnienie jest niezbędne dla ustalenia prawa do świadczenia zgodnie z przepisami ustawy emerytalnej, a ponadto wskazują te uprawnienia strony, które umożliwiają dowodzenie swoich racji zarówno w postępowaniu administracyjnym, jak też w postępowaniu przed sądem powszechnym.

Sąd zważył, że w niniejszej sprawie okoliczność zatrudnienia ubezpieczonego w okresie od 15 marca 1990 r. do 30 października 1990 r. oraz od 13 maja 1991 r. do 12 grudnia 1994 r. w firmie (...) S.C., co do zasady nie była kwestionowana - a sporny pozostawał wyłącznie okres od dnia 1 listopada 1990 r. do dnia 12 maja 1991 r., w którym pracodawca nie odprowadzał składek na ubezpieczenia społeczne za odwołującego.

Wbrew twierdzeniom organu rentowego w niniejszej sprawie, ubezpieczony legitymuje się zarówno 25-letnim ogólnym stażem pracy na dzień 1 stycznia 1999 roku, jak i ponad 15 letnim stażem pracy w warunkach szczególnych. Do uznanych przez organ rentowy 24 lat 6 miesięcy i 22 dni należy bowiem doliczyć okres jego zatrudnienia w firmie (...) S.C. od dnia 1 listopada 1990 r. do dnia 12 maja 1991 r.. Okoliczność, iż ówczesny pracodawca ubezpieczonego nie opłacił za sporny okres składek na ubezpieczenie społeczne nie ma w ocenie Sądu Okręgowego znaczenia z punktu widzenia spełniania przez odwołującego warunków stażowych. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem judykatury, jeżeli fakt pozostawania w zatrudnieniu został udowodniony, okres tego zatrudnienia jest okresem składkowym nawet w przypadku, gdy pracodawca nie zgłosił pracownika do ubezpieczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 października 2012 roku, sygn. akt III AUa 598/12, Legalis). Sąd Najwyższy wskazał również, że dla uznania okresu zatrudnienia wykonywanego przed wejściem w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych za okres składkowy w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2 i art. 6 ust. 2 tej ustawy, nie jest wymagane wykazanie przez osobę ubiegającą się o emeryturę lub rentę opłacania przez pracodawcę składek na pracownicze ubezpieczenie społeczne (wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia
6 kwietnia 2007 roku, sygn. akt II UK 185/06, Legalis). W konsekwencji - w ocenie Sądu nie było podstaw do nieuwzględniania przez organ rentowy okresu zatrudnienia ubezpieczonego w firmie (...) od dnia 1 listopada 1990 r. do dnia 12 maja 1991 r.. Reasumując po doliczeniu wskazanego zatrudnienia odwołujący legitymuje się wymaganym 25-letnim ogólnym stażem pracy.

W ocenie Sądu Okręgowego ubezpieczony w wystarczający sposób udowodnił powyższą okoliczność przedkładając stosowne świadectwo pracy. Ze zgromadzonego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że odwołujący w okresie od dnia 15 marca 1990 r. do dnia 12 grudnia 1994 r. pracował w firmie (...) S.C. w warunkach szczególnych. Wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o masie powyżej 3,5 tony marki K.. Praca na takim stanowisku, zgodnie z wykazem A dział VIII pozycja 2 (prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony) uprawnia do emerytury w obniżonym wieku.

Ponadto Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że praca ubezpieczonego zarówno w firmie (...) Oddział Nr (...) w W. od 17 listopada 1978 r. do 10 marca 1988 r. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego marki S., jak i praca w firmie (...) od 7 września 1988 r. do 20 kwietnia 1989 r. jako kierowca samochodu ciężarowego marki S., były wykonywane w warunkach szczególnych.

W toku postępowania kwestię charakteru wykonywanej przez wnioskodawcę pracy w wymienionych zakładach pracy wyjaśnili odwołujący oraz przesłuchani w sprawie świadkowie: R. K. i Z. K.. Na podstawie ich zeznań było możliwe jednoznaczne stwierdzenie, iż wnioskodawca pracował jako kierowca samochodów ciężarowych o masie przewyższającej 3,5 tony. Świadkowie to osoby, które pracowały z odwołującym w spornym okresie, znały więc doskonale specyfikę jego pracy. Zeznania świadków oraz odwołującego były logiczne i spójne oraz korelowały z materiałem dowodowym w postaci dokumentów, dlatego Sąd uznał je za wiarygodne i przyjął za podstawę ustaleń faktycznych niniejszej sprawy.

Ponadto zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, iż ubezpieczony w okresach zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. od 13 grudnia 1994 r. do 31 maja 1998 r. oraz w (...) od 1 czerwca 1998 r. do 1 stycznia 1999 r. wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, która to jest pracą kwalifikowaną, jako praca wykonywana w szczególnych warunkach, spełniająca wymogi prac uwzględnionych w wykazie A dziale VIII, pozycja 2 (prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Ponadto jak wynika z Zarządzenia nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca 1983 r. w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej (Dz. Urzędowy z Nr 10 poz.77) Dział VIII punkt 2 Załącznika A prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych) zaliczone zostały do prac w warunkach szczególnych> w ocenie Sądu Okręgowego praca kierowcy betonomieszarki należała do pracy kierowcy takiego właśnie pojazdu specjalistycznego. Wbrew twierdzeniu organu rentowego sformułowanemu w decyzji praca ta odpowiada treści wykazu A, jednak stanowiącego nie załącznik do Rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 lecz do resortowego Zarządzenia Ministra Komunikacji.

Zliczenie powyższych okresów bezsprzecznie wykazuje, że odwołujący legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach oraz stażem pracy ponad 25 lat.

W związku z powyższym J. K. wbrew stanowisku organu rentowego spełnił wszystkie przesłanki wynikające z § 1 - 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zw. z art. 184 ust. 1 ustawy emerytalnej i ma prawo do wcześniejszej emerytury.

Odnośnie ustalenia terminu od jakiego Sąd Okręgowy przyznał odwołującemu prawo do emerytury zastosowanie znajduje w tym zakresie art. 129 pkt. 1. ustawy emerytalnej, w oparciu o który świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Sąd zważył, że ubezpieczony złożył wniosek o prawo do wcześniejszej emerytury w dniu 28 kwietnia 2016 r.. Dlatego też, na podstawie powołanego art. 129 ust.1 ustawy emerytalnej, prawo do wcześniejszej emerytury zostało mu przyznane od dnia 1 kwietnia 2016 roku.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i powołanych przepisów ustawy emerytalnej oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1983 r. orzekł jak w sentencji orzeczenia w punkcie 1 wyroku.

Na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz.U. 2009, Nr 205, poz. 1585) w zw. z art. 118 ust. 1 i 1a ustawy emerytalnej Sąd Okręgowy uznał, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatnich okoliczności niezbędnych do wydania decyzji, albowiem niezbędne okoliczności faktyczne uzasadniające nabycie prawa do wcześniejszej emerytury przez ubezpieczonego zostały ustalone dopiero w postępowaniu przed Sądem, a sama odmowa przyznania świadczenia nie była również wynikiem błędu w wykładni lub zastosowaniu prawa materialnego przez organ rentowy. Opóźnienie w wypłacie świadczenia było następstwem okoliczności, za które organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności. Wskazać bowiem należy, że pomimo podjęcia przez organ rentowy- w ramach posiadanych kompetencji i nałożonych obowiązków - wszystkich niezbędnych czynności, organ ten nie dysponował materiałem dowodowym pozwalającym na dokonanie ustaleń faktycznych umożliwiających wydanie decyzji zgodnej z treścią wniosku ubezpieczonego. Organ rentowy wydał zatem zaskarżoną decyzję w oparciu o przeprowadzoną formalną weryfikację złożonych przez odwołującego dokumentów zatrudnienia. Organ rentowy nie miał przy tym możliwości przeprowadzenia pełnego postępowania dowodowego (np. z zeznań świadków, dokonania oceny wiarygodności zgromadzonych dowodów). Było to prawnie możliwe dopiero przed Sądem. Wobec powyższego Sąd Okręgowy w punkcie 2. wyroku ustalił na podstawie wyżej wymienionych przepisów, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sąd na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 poz. 1804) zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) w W. na rzecz J. K. kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.