Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny - Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2017 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. O.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę kwoty 150 EUR

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 24 stycznia 2017 r. w sprawie o sygn. II C 1738/16

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od (...) S. A. w W. na rzecz M. O. kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

\

\

Sygn. akt XWI Ca 1407/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 kwietnia 2016 r. M. O. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej siedzibą w W. kwoty 150 euro wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu.

W dniu 31 maja 2016 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie wydal nakaz zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana wniosła sprzeciw od powyższego orzeczenia wnosząc o oddalenie powództwa.

Wyrokiem z dnia 24 stycznia 2017 roku Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie w sprawie o sygn. akt II C 1738/16 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 150 euro wraz z odsetkami ustawowymi za okres od dnia 27 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz orzekł o kosztach procesu.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył pozwany zarzucając mu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 poprzez jego błędną interpretację i uznanie, że wysokość odszkodowania wynikającą z art. 7 Rozporządzenia należy wyliczać w oparciu o odległość między miejscem rozpoczęcia podróży i miejscem dotarcia ostatniego lotu, mimo iż przepis ten przy określaniu wysokości odszkodowania operuje pojęciem lotu a nie podróży, na którą może się składać kilka lotów i to długość zakłóconego lotu w odniesieniu do miejsca docelowego wskazuje wysokość odszkodowania.

Skarżący wniósł o zmianę powództwa poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obydwie instancje wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy poczynił w analizowanej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, na

\

podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego. Z poczynionych ustaleń wyciągnięte zostały prawidłowe wnioski prawne i poprawnie Sąd I instancji zinterpretował treść oraz znaczenie zastosowanych przepisów. Także uzasadnienie zaskarżonego wyroku, odpowiadało wymogom określonym w art. 328 § 2 k. p. c, co pozwoliło Sądowi Okręgowemu na merytoryczną kontrolę orzeczenia. Stąd, w niniejszej sprawie Sąd II instancji na podstawie art. 382 k.p.c. przyjął ustalenia faktyczne i wnioski prawne Sądu Rejonowego jako swoje własne. W tej sytuacji rozważeniu podlegały jedynie zarzuty zawarte w apelacji.

Zgodnie z art. 7 ust.l ww. rozporządzenia nr 261/2004 przy określaniu odległości, podstawą jest ostatni cel lotu, do którego przybycie pasażera nastąpi po czasie planowanego przylotu. Mając zatem na uwadze, że za „miejsce docelowe" (zgodnie z art. 2 pkt h przedmiotowego rozporządzenia) należy rozumieć w przypadku lotów łączonych - miejsce lądowania ostatniego lotu, należało przyjąć, że przy obliczaniu długości lotu przy „locie łączonym" ' należy brać pod uwagę wszystkie poszczególne przeloty od miejsca startu do docelowego miejsca przylotu, niezależnie o tego, na którym etapie podróży doszło do opóźnienia. W przypadku bowiem „lotu łączonego" do celów zryczałtowanego odszkodowania przewidzianego w powyższym przepisie znaczenie ma wyłącznie opóźnienie stwierdzone względem planowej godziny przybycia do miejsca docelowego, rozumianego jako miejsce lądowania ostatniego lotu zainteresowanego pasażera. Tym samym długość poszczególnych odcinków lotu w ramach „lotu łączonego" nie ma znaczenia, tak samo jak nie ma znaczenia, na którym z tych odcinków doszło do opóźnienia i czy miało ono wpływ na kolejne odcinki lotu, czy nie. Istotne jest bowiem, jakie opóźnienie nastąpiło w stosunku do planowanego przylotu do miejsca docelowego. Skoro pod pojęciem miejsca docelowego rozumieć należy miejsce finalne, do którego ostatecznie zamierza dotrzeć pasażer, brak jest podstaw do różnicowania wysokości odpowiedzialności przewoźnika w zależności od tego, na którym z etapów lotu łączonego doszło do opóźnienia. Brak jest normatywnych podstaw do przyjęcia, iż - jak zdaje się to wywodzić apelujący - prawidłowość (punktualność) pierwszych etapów „lotu łączonego" ma wpływ na obniżenie wysokości. Treść rozporządzenia w istocie prowadzić winna do odmiennych wniosków, zgodnie z którymi prawodawca nie zróżnicował, na jakim etapie opóźnienie takie nastąpią.

W tym stanie rzeczy Sąd I instancji w sposób prawidłowy przyjął, że przy ustalaniu wysokości odszkodowania należnego powodowi należało brać pod uwagę odległość między T. A. a K. (tj. ok. 2350 km), mając na uwadze, że dwa loty, tj. T. A. - W. i W. - K. stanowiły de facto lot łączony wykupiony u pozwanego stanowiący jedną podróż. Tym samym należne powodowi odszkodowanie powinno wynieść 400 euro - zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt b ww. rozporządzenia. Tym samym, skoro pozwany wypłacił powodowi do tej pory jedynie kwotę 250 euro, zasadne było żądanie zasądzenia brakującej różnicy wynoszącej 150 euro

wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie ustalonymi na podstawie art 481 k.c.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 385 k.p.c, zaś o kosztach postępowania apelacyjnego postanowiono zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. wzw. z§2pkt2i§10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych .w dacie obowiązującej w dniu wnoszenia środka zaskarżenia.

Z tych przyczyn orzeczono jak w sentencji.