Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2017 roku

Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Bartosz Paszkiewicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Renata Snopek

Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Bełchatowie Katarzyny Jarząbkowskiej

Pracownika (...) B. H.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 08 sierpnia 2017 roku oraz 22 września 2017 roku

sprawy:

I.  M. W. (1) ur. (...) w W. s. P. i M. z d. K.

oskarżonego o to, że w styczniu 2015 roku urządzał gry na automatach (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...) w Barze (...) w m. (...), wbrew art. 14 ust.l i 23a ust.l Ustawy z dnia 19.11.2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. nr 201, poz. 1540),

tj. popełnił przestępstwo skarbowe określone w art. 107§1 kks.

II.  G. B. (1) ur. (...) w P. s. H. i E. zd. (...)

oskarżonego o to, że w styczniu 2015 roku urządzał gry na automacie (...) bez nr w Barze (...) w m. (...), wbrew art. 14 ust. l i 23a ust.l Ustawy z dnia 19.11.2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. nr 201, poz. 1540),

tj. popełnił przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks.

orzeka

1.  uznaje oskarżonego M. W. (1) w miejsce zarzucanego mu czynu za winnego tego, że, będąc prezesem spółki (...) zajmującym się sprawami gospodarczymi wymienionej osoby prawnej, wbrew art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540), w styczniu 2015 roku urządzał i prowadził gry na automatach (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...) w Barze (...) w m. (...) tj. czynu wypełniającego dyspozycję art. 107 § 1 k.k.s w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 poz. 1540) i art. 9 § 3 k.k.s i za to na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. wymierza M. W. (2) karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych po 80 (osiemdziesiąt) złotych każda;

2.  uznaje oskarżonego G. B. (1) w miejsce zarzucanego mu czynu za winnego tego, że, prowadząc działalność gospodarczą (...) G. B. (1) wbrew art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540) w styczniu 2015 roku urządzał i prowadził gry na automacie (...) bez nr w Barze (...) w m. (...) tj. czynu wypełniającego dyspozycję art. 107 § 1 k.k.s w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 poz. 1540) i za to na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. wymierza G. B. (1) karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych po 80 (osiemdziesiąt) złotych każda;

3.  na podstawie art. 30 § 5 kks w zw. z art. 31 § 5 kks orzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci automatu do gier (...) bez numeru zarządzając zniszczenie ww. automatu po uprawomocnieniu się orzeczenia;

4.  pobiera od M. W. (1) i G. B. (1) kwoty po 640 (sześćset czterdzieści) złotych tytułem opłat oraz zasądza od wymienionych oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 1300 (tysiąc trzysta) zł tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków;

Sygn. akt II K 298/16

UZASADNIENIE

M. W. (1) w 2015r. był prezesem spółki (...), zajmującej się między innymi wstawianiem automatów do gier do różnych lokali. G. B. (1) prowadził działalność gospodarczą pod nazwą K., która polegała również na wstawianiu automatów do gier. W styczniu 2015r. na podstawie umowy najmu wstawiono do lokalu (...) w miejscowości K. automat (...) (...) należący do firmy (...) prowadzonej przez G. B. (1). Natomiast na podstawie umowy dzierżawy z dnia 28.08.2014r. do tego samego lokalu wstawiono trzy automaty (...) nr (...), (...) nr (...), (...) (...) (...) nr (...) należące do spółki (...). Wszystkie automaty po przywiezieniu przez kierowcę uruchomił serwisant M. R.. Trzy automaty należące do spółki (...) zasypywał pieniędzmi. Automat należący do G. B. (1) nie wypłacał pieniędzy.

(dowód: odpisy KRS k. 39-40, 67-70, zeznania M. R. k. 1277 odw., k. 82 odw, umowa dzierżawy k. 54-58, umowa najmu k.84-85, umowa w zakresie obsługi urządzeń k. 86-92, zeznania B. D. k. 1277 odw. 46, zeznania Ż. D. k. 1278, k. 26 )

W dniu 29 stycznia 2015r. funkcjonariusze (...) w P. przeprowadzili kontrolę w lokalu (...) w miejscowości K.. Podczas wykonywanych czynności ujawniono cztery automaty do gier., co do których zachodziło uzasadnione podejrzenie urządzania na nich gier wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych. Trzy automaty o nazwach (...) nr (...), (...) nr (...), (...) (...) (...) nr (...) należały do spółki (...). Natomiast jeden automat o nazwie (...) należał do firmy (...) prowadzonej przez G. B. (1). Na podstawie uprawnienia wynikającego z art. 32 ust. 1 pkt 13 ustawy o Służbie Celnej obecni na miejscu funkcjonariusze przeprowadzili eksperyment na w/w urządzeniach, w wyniku którego stwierdzono, że gry urządzane na automatach (...) nr (...), (...) nr (...), (...) (...) (...) nr (...) zawierają się w definicji gier na automatach określonych w art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. W grach na w/w automatach występował element losowości bowiem grający nie miał wpływu na ułożenie symboli. Ponadto w grach padały wygrane rzeczowe w postaci punktów, które umożliwiały grającemu przedłużenie gry bez wpłaty stawki lub zamianę na wygraną pieniężną. Natomiast automat (...) umożliwiał grę na urządzeniu elektromechanicznym lub elektronicznym urządzaną w celach komercyjnych, w której grający nie miał możliwości wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra miała charakter losowy w rozumieniu art. 2 ust. 5 ustawy o grach hazardowych.

(dowód: protokół kontroli 2-17, protokół oględzin k. 18-20, protokół zatrzymania rzeczy k. 18-20, spis rzeczy k. 23 opinia biegłego R. R. k. 140-151 )

M. W. (1) ma 44 lata. Posiada wykształcenie średnie. Na utrzymaniu jedno dziecko. Nie leczył się psychiatrycznie, karany.

(dowód: oświadczenie oskarżonego k. 1173, karta karna k. 993-994)

M. W. (1) nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Odmówił składania wyjaśnień. Natomiast z ujawnionych wyjaśnień z innych spraw wynikało, że ustawa o grach hazardowych jest nieskuteczna bowiem przepisy techniczne nie zostały notyfikowane. Oskarżony twierdził, że ma na swoim koncie około 500 orzeczeń uniewinniających i umarzających postępowanie. Nie kwestionował stanu faktycznego. Podnosił także, że działał w warunkach art. 10 § 4 k.k.s. Wreszcie w piśmie procesowym wskazywał, że zarzucany mu czyn mieści się w czasokresie czynu ciągłego, za który został skazany przez Sąd Rejonowy w Bełchatowie w sprawie (...) w związku z czym należało postępowanie umorzyć z uwagi na powagę rzeczy osądzonej.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 169, 1277 w zw. z k. 1192-1194, 1219-1220, karta karna k. 179, odpisy wyroków ze sprawy II k 678/16 i IV Ka 147/17 k. 1272-12773)

G. B. (1) ma 54 lata i wykształcenie zawodowe. Ma czworo dzieci w tym jedno małoletnie. Nie uzyskuje dochodu, był wielokrotnie karany. Nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 160-161, karta karna k. 177-178)

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Na przedpolu rozważań prawnych stwierdzić należy, że oskarżeni nie kwestionowali stanu faktycznego. Załączone do sprawy dokumenty w postaci umowy najmu, dzierżawy, na prowadzenie serwisu automatów nie były kwestionowane. Odpisy wyroków jak i karty karne również nie budziły żadnych wątpliwości.

W niniejszej sprawie Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o protokoły kontroli przeprowadzonych przez funkcjonariuszy celnych (...) w P. wraz protokołami oględzin automatów do gry. Przebieg kontroli oraz wskazana dokumentacja nie budzi wątpliwości, a także żadna ze stron do powyższego nie wnosiła zastrzeżeń, dlatego też należało przypisać im walor wiarygodności. Sąd uznał za zgodne z prawdą zeznania świadków w osobach M. R., B. D., Ż. D. gdyż korespondowały one z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym. Poza tym z depozycji M. R. wynikał w zasadzie ten sam sposób postępowania z właścicielem lokalu (...). Za każdym razem jakaś osoba związana ze spółką (...) lub z firmą (...) kontaktowała się z właścicielem lokalu. Następnie na podstawie umowy najmu bądź dzierżawy wstawiano urządzenia do gier. Automaty należące do (...) same wypłacały wygrane pieniężne. Natomiast automat należący do G. B. (2) umożliwiał grę na urządzeniu elektromechanicznym lub elektronicznym urządzaną w celach komercyjnych, w której grający nie miał możliwości wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra miała charakter losowy.

Sąd przypisał walor wiarygodności opinii biegłego R. R.. Biegły w sposób pełny, jasny i spójny przedstawiał mechanizmy działania zatrzymanych przez funkcjonariuszy automatów. Wskazał jednoznacznie, iż automaty (...) nr (...), (...) nr (...), (...) (...) (...) nr (...) umożliwiały prowadzenie gier, które w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 r. są grami organizowanymi w celach komercyjnych, w których grający ma możliwość wygranej pieniężnej. Natomiast automat (...) umożliwiał grę na urządzeniu elektromechanicznym lub elektronicznym urządzaną w celach komercyjnych, w której grający nie miał możliwości wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra miała charakter losowy w rozumieniu art. 2 ust. 5 ustawy o grach hazardowych.

Bezspornym jest, iż spółka (...) oraz firma (...) nie posiadały koncesji na prowadzenie kasyna gry. Oskarżeni bowiem nie kwestionowali tego, że nie dysponowali odpowiednią koncesją lub zezwoleniem, a utrzymywali, iż nie było konieczności ich posiadania z uwagi na brak notyfikacji art. 6 i 14 ustawy o grach hazardowych.

Dlatego najistotniejszą kwestią dla przypisania oskarżonym odpowiedzialności karnej skarbowej było rozważenie kwestii notyfikacji wskazanych w/w przepisów i ewentualnego działania w usprawiedliwionej nieświadomości karalności zarzucanych im czynów

Problem ten został najpierw rozstrzygnięty przez (...). W dniu 13 października 2016 roku (...) wydał orzeczenie w sprawie C-305/15, zgodnie z którym przepis taki jak art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie stanowi „przepisu technicznego” w rozumieniu dyrektywy 98/34. W tych okolicznościach nie ma konieczności badania skutków naruszenia obowiązku zgłoszenia przepisów technicznych. Z całości powyższych rozważań wynikało, że na zadane pytanie (...) udzielił odpowiedzi, iż art. 1 dyrektywy 98/34 należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy, taki jak ten będący przedmiotem postępowania głównego nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych” w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust. 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu.

Przede wszystkim jednak takie kompleksowe oceny prawne zostały przeprowadzone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r., I KZP 17/16 (OSNKW 2017, nr 2, poz. 7). Oceny te odnosiły się zarówno do płaszczyzny przepisów krajowych, jak i prawa unijnego, także w kontekście przepisu art. 91 ust. 3 Konstytucji RP, w związku z treścią wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 13 października 2016 r., C-303/15. Podjęta w składzie siedmiu sędziów uchwała Sądu Najwyższego ujmuje wszystkie te elementy prawne, które były rozważane w sprzecznych - jeśli chodzi o poglądy prawne co do charakteru przepisów art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 GryHazardU - orzeczeniach Sądu Najwyższego, przywołanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Pełność jej argumentacji, niepominięcie żadnego obszaru normatywnego „sporu o prawo”, logika wywodu oraz spójność wniosków daje podstawę do przyjęcia, że pogląd prawny w niej wyrażony jest trafny.

Pamiętać również należy, że zgodnie z dyspozycją art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych grami na automatach są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych i elektronicznych, w tym komputerowych, zawierające element losowości. Status gier na automatach posiadają również gry na takich urządzeniach, organizowane w celach komercyjnych, o charakterze losowym, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej (art. 2 ust. 5 ustawy o grach hazardowych). Niewątpliwie w niniejszej sprawie mamy do czynienia z automatami w rozumieniu art. 2 ust. 3 i 5 ustawy o grach hazardowych, co zresztą nie było kwestionowane.

Akceptując zatem ocenę, że przepis art. 6 ust. 1 GryHazardU nie miał charakteru technicznego, a obaj oskarżeni nie dysponowali koncesją na prowadzenie kasyna gry i prowadzili gry na automatach w rozumieniu art. 2 ust 3 i 5 ustawy o grach hazardowych poza kasynem Sąd uznał:

- M. W. (1) w miejsce zarzucanego mu czynu za winnego tego, że, będąc prezesem spółki (...) zajmującym się sprawami gospodarczymi wymienionej osoby prawnej, wbrew art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540), w styczniu 2015 roku urządzał i prowadził gry na automatach (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...) w Barze (...) w m. (...) tj. czynu wypełniającego dyspozycję art. 107 § 1 k.k.s w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 poz. 1540) i art. 9 § 3 k.k.s;

- G. B. (1) w miejsce zarzucanego mu czynu za winnego tego, że, prowadząc działalność gospodarczą (...) G. B. (1) wbrew art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540) w styczniu 2015 roku urządzał i prowadził gry na automacie (...) bez nr w Barze (...) w m. (...) tj. czynu wypełniającego dyspozycję art. 107 § 1 k.k.s w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 poz. 1540).

Czyn M. W. (1) dodatkowo wyczerpywał znamiona art. 9 § 3 kks, ponieważ popełnił go będąc prezesem spółki zajmując się sprawami gospodarczymi wymienionej osoby prawnej.

Przed przypisaniem odpowiedzialności karnej skarbowej oskarżonym kwestią jaką należało rozważyć było pozostawanie oskarżonych w usprawiedliwionej nieświadomości karalności zarzucanych im czynów.

Jak trafnie zauważa Z. R. (Z problematyki błędu, s. 181 i n.) błąd w postaci nieświadomości tego, że działa się "wbrew przepisom" może oznaczać dwie sytuacje:

1) sprawca nie zna dopełniającego blankietową dyspozycję karną przepisu prawa finansowego, a co za tym idzie, nie wie także, że jego naruszenie jest zabronione przez prawo karne skarbowe albo

2) sprawca znając przepis prawa finansowego (czyli wiedząc, że jego zachowanie jest w świetle tego przepisu bezprawne), nie wie tylko tego, że naruszenie tego przepisu jest także karalne przez prawo karne skarbowe.

W sytuacji drugiej mamy do czynienia z nieświadomością karalności, o której mowa w art. 10 § 4 KKS, natomiast w sytuacji pierwszej – z błędem co do ustawowego znamienia, o którym mowa w art. 10 § 1 KKS. Należy zgodzić się z poglądem, według którego w przypadku prawa karnego skarbowego blankietowo odsyłającego do prawa finansowego błąd ma postać podwójną, ale nie w tym sensie, jak w przepisach dotyczących przestępstw nieumyślnych, gdzie błąd co do faktu pociąga za sobą błąd co do prawa, lecz odwrotnie – tu błąd co do faktu jest następstwem błędu co do prawa (do którego przepis karny odsyła). Nieświadomość finansowego przepisu dopełniającego jest pierwotnie nieświadomością jego treści, nie zaś oceny zawartej dopiero w przepisie karnym, która to nieświadomość oceny pojawia się wtórnie, jako błąd następczy ( Z. R. , Z problematyki błędu, s. 181). Tak więc np. jeżeli sprawca nie zna określonej ustawy podatkowej i przez to nie jest świadom obowiązku oznaczania określonych wyrobów akcyzowych znakami akcyzy ( art. 63 § 1 KKS), to sytuację taką należy rozpatrywać jako błąd co do faktu w myśl art. 10 § 1 KKS . Również z błędem co do faktu wyłączającym umyślność będziemy mieli do czynienia, gdy np. sprawca jest przekonany, że prawidłowo prowadzi księgę, podczas gdy w rzeczywistości prowadzi ją wadliwie ( art. 61 § 3 KKS). Według art. 53 § 23 KKS, księga wadliwa jest to księga prowadzona niezgodnie z przepisami prawa, zatem nieświadomość tego, że działa się niezgodnie z przepisami prawa jest błędem co do ustawowego znamienia czynu (zob. V. Konarska-Wrzosek, T. Oczkowski, J. Skorupka, Prawo i postępowanie karne skarbowe, s. 66).

W podsumowaniu uwag dotyczących problematyki błędu co do prawa należy zgodzić się z poglądem T. Grzegorczyka ( T.Grzegorczyk, Komentarz, s. 72), iż rozwiązanie przyjęte w art. 10 § 4 KKS oznacza postawienie przed sprawcą mniejszych wymagań, niż w KK, jednak trafny wydaje się także pogląd, iż w zasadzie dość trudno sobie wyobrazić w praktyce usprawiedliwioną nieświadomość karalności czynu.

W realiach przedmiotowej sprawy o błędzie co do karalności czynu nie może być mowy. Oskarżeni bowiem znali ustawę o grach hazardowych. Wiedzieli również, że jej naruszenie jest karane przez k.k.s. Mieli świadomość jedynie tego, że istnieje rozbieżna linia orzecznicza, którą wykorzystywali dla swojej przestępczej działalności. Co prawda skazanie M. W. (1) w sprawie (...) uległo zatarciu, ale nie można tracić z pola widzenia faktu, że wyrok skazujący zapadł w tamtej sprawie 17.04.2014, a uprawomocnił się 21.01.2015r. Natomiast G. B. (1) był wielokrotnie karany do stycznia 2015 roku. Podsumowując błąd co do prawa nie występuje w sytuacji rozbieżnej linii orzeczniczej, a sytuacji całkowitej nieświadomości, że jakiś przepis prawa zabrania określonego zachowania. Przy czym nieświadomość ta nie może wynikać z nieznajomości prawa lecz z usprawiedliwionych względów, co w realiach niniejszej sprawy oczywiście nie miało miejsca.

Zdaniem Sądu oskarżeni wykorzystywali rozbieżność orzecznictwa dla przestępczej działalności, gdyż im się to po prostu opłacało finansowo. Jeżeli oskarżeni uważali, że ich działanie jest legalne należy zadać sobie pytanie dlaczego nie wynajęli jakiegoś lokalu w dużym mieście, nie reklamowali swoich usług by mieć jak najwięcej klientów. Wykorzystywali po prostu rozbieżność orzecznictwa dla swoich przestępczych celów.

M. W. (1) podniósł dodatkowo, że postępowanie w niniejszej sprawie winno być umorzone z uwagi na powagę rzeczy osądzonej. Jego zdaniem zarzucany mu w niniejszej sprawie czyn mieścił się w czasookresie czynu ciągłego, za który został skazany przez Sąd Rejonowy w Bełchatowie w sprawie (...). Niewątpliwie prawomocnym wyrokiem z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie sygn. akt (...) Sąd Rejonowy w Bełchatowie uznał M. W. (1) za winnego tego, że będąc prezesem spółek (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) sp. z o.o. zajmującym się sprawami gospodarczymi wymienionych osób prawnych, w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem tej samej sposobności, wbrew art. 14 ust 1 i art. 23 a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych urządzał a następnie prowadził: gry na automacie L. nr (...) w okresie od 02.03.2015r. do 09.03.2015r. w lokalu na Stacji Paliw (...) w miejscowości D. (...), gry na automacie U. (...) nr (...) w okresie od 01.11.2014r. do 15.06.2015 w Sklepie (...) w miejscowości D. (...), gry na automatach A. (...) i (...) nr (...) w okresie od. 01.06.2015r. do 24.06.2015r. w Sklepie (...) w Z. (...), gry na automatach (...) nr (...) i (...) nr (...) w okresie od. 01.06.2015r. do 06.07.2015r. w lokalu (...) w P. ul. (...), gry na automatach K. nr (...) oraz (...) nr (...) w okresie od. 01.06.2015r. do 21.07.2015r. w lokalu w G. ul. (...) w ten sposób, że na podstawie umów o najem powierzchni zawieranych z właścicielami ww. lokali udostępniał ww. automaty do gry do eksploatacji w nich pomimo nie posiadania przez ww. Spółki koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach oraz niewykonywania monopolu państwa, a także bez ich zarejestrowania przez naczelnika urzędu celnego, i po przyjęciu, że czyn ten wypełnia znamiona art. 107 § 1 kks w zw. z art. 23 a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych i art. 6 § 2 kks oraz art. 9 § 3 kks.

Sąd w tym miejscu wskaże dlaczego uważa, że w realiach niniejszej sprawy nie mamy do czynienia z powagą rzeczy osądzonej.

Czyn ciągły z art. 12 k.k. i z art. 6 § 2 k.k.s to dwie odrębne konstrukcje. Przy art. 12 k.k. wymagany jest z góry powzięty zamiar. Natomiast przy art. 6 § 2 k.k.s. mamy do czynienia z alternatywą łączną tj. ten sam zamiar lub wykorzystanie tej samej sposobności. Zatem pojęciu czynu ciągłego odpowiadać będzie sytuacja, gdy poszczególne zachowania sprawcy nie były objęte jednym z góry powziętym zamiarem, lecz zostały zrealizowane z "takim samym zamiarem" odnoszącym się do każdego z tych zachowań, który to zamiar pojawiał się sukcesywnie przy podejmowaniu kolejnych zachowań. Podobnie odpowiada obecnej konstrukcji czynu ciągłego w ujęciu art. 6 § 2 KKS dopuszczenie się kilku zachowań z odnawiającym się w odniesieniu do każdego z nich zamiarem. Czyn ciągły pojawi się również w sytuacji gdy sprawca będzie działał z wykorzystaniem tej samej sposobności. Pamiętać również należy, że ustawodawca między tym samym zamiarem, a tą samą sposobnością użył spójnika lub co oznacza alternatywę łączną. W związku z tym by mówić o czynie ciągłym w przypadku karno skarbowym sprawca może działać tylko z tym samym zamiarem lub tylko przy wykorzystaniu tej samej sposobności, albo z tym samym zamiarem i z wykorzystaniem tej samej sposobności. W tym miejscu wyraźnie podkreślić należy, że orzecznictwo SN dotyczące konieczności umarzania postępowania karnego co do zachowań, które mieszczą się w ramach czasowych czynu ciągłego, za który dany sprawca został już prawomocnie skazany dotyczy wyłącznie art. 12 k.k. Ma to o tyle znaczenie, że Sąd Najwyższy wskazuje, że aby mówić o powadze rzeczy osądzonej czyn ciągły, o którym już prawomocnie orzeczono i zachowanie, które ujawnia się później muszą być objęte jednolitym zamiarem. (por. Uchwała SN z dnia 15 czerwca 2007 I KZP 15/07, postanowienie SN z dnia 17 maja 2017 r. w sprawie IV KO 34/17 (...) Natomiast Sąd Rejonowy w Bełchatowie wydając wyrok w sprawie (...) nie przyjął, że M. W. (1) działał z tym samym zamiarem, a jedynie przy wykorzystaniu tej samej sposobności. Nadto w orzecznictwie wskazuje się, że warunkiem przyjęcia stanu prawomocności materialnej jest tożsamość czynu, a nie tylko wzajemne podobieństwo, identyczna kwalifikacja prawna, czy pomieszczenie zachowań w tożsamym przedziale czasowym. Analiza czynu prawomocnie przypisanego M. W. (1) w wyroku (...) oraz w wyroku w niniejszej sprawie wskazuje, że nie ujawniła się przeszkoda wynikająca z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. zakazująca ponownego postępowania o inne ujawnione zachowanie sprawcy, będące elementem czynu ciągłego, stanowiącego przedmiot wcześniejszego osądzenia (brak tożsamości czynów). Przedmiotem obu przestępstw było co prawda urządzanie gier na automatach w tym samym czasookresie jednak w przypadku czynu z wyroku (...) chodziło o gry na automacie U. (...) nr (...) urządzane w okresie od 01.11.2014r. do 15.06.2015 w Sklepie (...) w miejscowości D. (...). Z kolei przedmiotem czynu opisanego w wyroku w sprawie (...) było urządzanie w styczniu 2015 roku gry na automatach (...) nr (...), (...) nr (...), (...) nr (...) w Barze (...) w m. (...). Zatem ani miejscowość, ani rodzaj automatów nie jest tożsama. Podobnie przyjął Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 17 maja 2017 r. w sprawie IV KO 34/17, gdzie stwierdził, że nie będzie tym samym czynem, mimo jednolitości czasu, obrót narkotykami jeżeli jeden czyn dotyczył heroiny, a drugi kokainy, a nadto gdy oba czyny zostały popełnione w innych miejscach. Nie można też tracić z pola widzenia faktu, że inna jest kwalifikacja prawna czynu przypisanego M. W. (1) w sprawie (...), a inna w sprawie (...). Zdaniem Sądu Rejonowego nie ma więc wątpliwości, że oba skazania dotyczą różnych czynów i nie mamy tutaj do czynienia z „idem”.

W związku z powyższym przypisane oskarżonym czyny miały charakter zawiniony. M. W. (2) i G. B. (1) w ustalonym stanie faktycznym mogli zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby ich winę. Ponadto czyny oskarżonych były bezprawne, a stopień społecznej szkodliwości był znacznie wyższy niż znikomy.

W przekonaniu Sądu wymierzona na podstawie art. 107 § 1 kks oskarżonym grzywna w wymiarze 80 stawek dziennych po 80 złotych odpowiada przede wszystkim stopniowi winy oraz społecznej szkodliwości ich czynów. Podkreślić, bowiem trzeba, że oskarżeni działali umyślnie. Zwrócić uwagę należy również na to, iż wykazali się świadomą ignorancją wobec obowiązujących przepisów, dysponowali bowiem odpowiednim doświadczeniem w „branży” związanej z grami na automatach. Z pewnością więc, śledzili na bieżąco obowiązujące przepisy zwłaszcza, że zajmowali się zawodowo tego typu działalnością.

W oparciu o dochody oskarżonych, ich sytuację rodzinną i majątkową, a także możliwości zarobkowe Sąd ustalił wysokość stawki dziennej na kwotę 80 złotych

Zgodnie z dyspozycją art. 30 § 5 kks w zw. z art. 31 § 5 kks Sąd orzekł przepadek dowodu rzeczowego przekazanego do dyspozycji sądu w postaci automatu do gier bez nr o nazwie (...).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks i nakazał pobrać od M. W. (1) i G. B. (1) kwoty po 640 złotych tytułem opłaty. Ponadto Sąd zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 1300 złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków, na które składają się koszty postępowania przygotowawczego, koszty opinii biegłego, a także ryczałt związany z doręczeniem pism w postępowaniu sądowym.