Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: sekr. sądowy Monika Bąk - Rokicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 maja 2017 r. w Warszawie

sprawy R. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę

na skutek odwołania R. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 10 marca 2016 roku, znak: (...)

- zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje R. K. prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 08 marca 2016 roku.

Sygn. akt: VII U 636/16

UZASADNIENIE

R. K. w dniu 24 marca 2016r. złożył, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 10 marca 2016r. znak: (...), na mocy której organ rentowy odmówił mu prawa do wcześniejszej emerytury.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że w okresie od dnia 4 marca 1975r. do dnia 30 listopada 1990r. był zatrudniony w warunkach szczególnych w Przedsiębiorstwie (...) w T., na stanowisku spawacza. Odwołujący podniósł ponadto, iż w świadectwie pracy widnieje stanowisko ślusarz spawacz, z uwagi na fakt, iż w dniu 10 lipca 1974r. został przyjęty na stanowisko ślusarza w brygadzie spawaczy, gdzie zajmował się czyszczeniem elementów po spawaniu. Ubezpieczony wskazał, że w krótkim czasie od zatrudnienia w okresie od dnia 10 października 1974r. do 4 marca 1975r. uczęszczał na kurs spawania elektrycznego i po zdobyciu uprawnień został zatrudniony na stanowisku spawacza. Podniósł, iż początkowo spawał elementy do podnośników samochodowych, natomiast po zdobyciu kolejnego uprawnieninia do spawania w osłonie CO2, spawał konstrukcje stalowe oraz maszty do wózków widłowych ( odwołanie k.2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. , w odpowiedzi na odwołanie z dnia 20 kwietnia 2016r., wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Organ rentowy w uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie podniósł między innymi, że ubezpieczony nie spełnia przesłanek z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, albowiem nie legitymuje się wymaganym 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, warunkującym prawo do świadczenia. Ponadto wskazał, że do stażu pracy w warunkach szczególnych nie zaliczył okresu zatrudnienia ubezpieczonego od dnia 10 lipca 1974r. do dnia 30 listopada 1990r. w Przedsiębiorstwie (...) w W., ponieważ odwołujący nie przedstawił świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach ( odpowiedź na odwołanie k. 13 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony R. K., urodzony (...), w dniu 8 lutego 2016r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., wniosek o wcześniejszą emeryturę z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Do powyższego wniosku ubezpieczony dołączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych (wniosek z dnia 8 lutego 2016r. wraz z załącznikami k. 1-6, a.r.).

Organ rentowy po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego ustalił, że ubezpieczony nie spełnia warunku dotyczącego stażu pracy w szczególnych warunkach (tj. 15 lat pracy w warunkach szczególnych), gdyż na dzień 01 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego okresu takiej pracy. Jednocześnie na podstawie załączonych dokumentów organ rentowy uznał za udowodniony ogólny staż pracy odwołującego, tj. okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze 26 lat, 6 miesięcy i 26 dni. Z tych też względów, organ rentowy na gruncie decyzji z dnia 10 marca 2016r. znak: (...) odmówił ubezpieczonemu prawa do dochodzonej emerytury (decyzja z dnia 10 marca 2016r. znak: (...) k.7 a.r.).

Ubezpieczony R. K. od niekorzystnej dla niego decyzji organu rentowego z dnia 10 marca 2016r. złożył odwołanie do tut. Sądu, inicjując niniejsze postępowanie sądowe, w którym ustalono, że:

W dniu 12 czerwca 1974r. ubezpieczony ukończył naukę w (...) Szkole (...) w T. w zawodzie ślusarza mechanika ( świadectwo, k.10 a.r.).W okresie od dnia 10 lipca 1974r. do dnia 30 listopada był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w T. (następca prawny: (...), (...), (...), (...)) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarza oraz spawacza. Ten zakład pracy zajmował się produkcją konstrukcji spawalniczych, wózków widłowych, podnośników hydraulicznych oraz wiertarek. Początkowo odwołujący odbywał półroczny staż, podczas którego wykonywał czynności ślusarskie m.in. czyścił elementy spawalnicze oraz wykonywał czynności przygotowawcze. W dniu 10 października 1974r. rozpoczął kurs spawania elektrycznego, który ukończył 4 marca 1975r. Po zdobyciu ww. uprawnienia, odwołujący przejął obowiązki spawacza. W zakładzie pracy było około 20 spawaczy, podzielonych na kilka brygad. Pracę ubezpieczonego sprawdzał kontroler jakości spawalnictwa. W okresie od dnia 23 kwietnia 1976r. do dnia 10 kwietnia 1978r. odwołujący odbył zasadniczą służbę wojskową. Po jej zakończeniu ponownie wrócił do macierzystego zakładu pracy na stanowisko spawacza. Następnie w okresie od dnia 2 listopada 1978r. do dnia 30 listopada 1978r. odbył kurs spawania w osłonie CO2. Po zdobyciu kolejnego uprawnienia odwołujący zajmował się spawaniem migomatem podnośników samochodowych, konstrukcji stalowych domu, wózków widłowych oraz spawaniem masztów oraz ram, a także kabin do suwnic. Ubezpieczony pracował w pełnym wymiarze czasu pracy tj. 8 godzin dziennie. Otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szczególnych, mleko oraz kawę. Poza czynnościami spawalniczymi nie wykonywał żadnych dodatkowych czynności ( dowód z przesłuchania R. K. w charakterze strony k. 52 i73-74 a.s., zeznania świadka A. J. (1) k.50-51 a.s., zeznania świadka M. R. k.51-52 a.s., książeczka wojskowa k.4 akt kapitałowych, książeczka spawacza k.23-24 a.s. legitymacja ubezpieczeniowa k.24-43 a.r.).

W toku postepowania sądowego, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu BHP, celem ustalenia czy praca wykonywana przez odwołującego na rzecz Przedsiębiorstwa (...) w T. w okresie od 10 lipca 1974r. do 30 listopada 1990r. świadczona była w warunkach szczególnych, uregulowanych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) oraz w innych rozporządzeniach Rady Ministrów dotyczących I kategorii zatrudnienia i zarządzeniach właściwych ministrów (postanowienie z dnia 12 stycznia 2017r. e-protokół k.74-75 a.s.).

W opinii z dnia 9 lutego 2017r. biegły sądowy z zakresu BHP J. C. wskazał, iż ubezpieczony wykonywał prace w narażeniu na działanie czynników niebezpiecznych i szkodliwych występujących w procesie pracy przypisanych do zawodu spawacza. Ponadto biegły mając na względzie opis zadań i czynności zawodowych zawartych w standardzie kwalifikacji i opisie stanowiska spawacza przy uwzględnieniu dostępnego materiału naukowego dotyczącego zagrożeń zdrowotnych na tym stanowisku uznał, iż praca wykonywana przez ubezpieczonego kwalifikuje się do pracy w warunkach szczególnych wymienionej w Wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) w Dziale XIV prace różne pod poz. 12 tj. prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym ( opinia z dnia 9 lutego 2017r. k.78-90 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych na podstawie dodatkowej dokumentacji przedłożonej przez ubezpieczonego m.in. świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 19 października 2016r. ( k. 9 a.r.) wydał w dniu 20 grudnia 2016r. kolejną decyzję znak: (...), na mocy której do stażu wykonywania pracy w szczególnych zaliczył okresy od dnia 28 maja 1992r. do dnia 9 lipca 1992r., od dnia 18 lipca 1992r. do dnia 15 listopada 1992r., od 17 grudnia 1992r. do dnia 1 czerwca 1993r., od dnia 8 czerwca 1993r. do dnia 30 czerwca 1993r. tj. 11 miesięcy i 22 dni ( decyzja z dnia 20 grudnia 2016r., znak: (...) k. 10 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych, a także na podstawie wiarygodnych zeznań odwołującego R. K. oraz świadków A. J. (1) oraz M. R..

Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Zeznania świadków Sąd ocenił jako wiarygodne biorąc pod uwagę fakt, że świadkowie jako osoby niespokrewnione i niepowiązane z żadną ze stron, nie miały interesu w składaniu zeznań nieodpowiadających rzeczywistości. Powyższe zeznania były szczególnie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem świadkowie byli bezpośrednimi współpracownikami odwołującego, a zatem posiadali najbardziej miarodajną wiedzę w przedmiocie charakteru jego pracy w spornym okresie czasu. Wskazani wyżej świadkowie wyjaśnili na czym dokładnie polegała praca R. K. w Przedsiębiorstwie (...) w T.. Podobnie Sąd ocenił zeznania odwołującego, który wskazał, że w spornym okresie czasu u ww. pracodawcy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace spawalnicze. Powyższym zeznaniom odwołującego, jak i świadków Sąd dał wiarę w całości, jako że są one spójne, logiczne, a także w pełni korespondują z treścią dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych, jak również z opinią biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy J. C.

Ponadto Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy J. C.. Odnosząc się do sporządzonej w niniejszej sprawie opinii biegłego, Sąd uznał ją za przekonującą, rzeczową i merytorycznie uzasadnioną. Sąd wziął pod uwagę fakt, że opinia ta uwzględnia i odnosi się do rzeczywistego charakteru pracy odwołującego w spornym okresie czasu i wykonywanych przez niego obowiązków, co biegły szczegółowo omówił. Opinia ta jest również zgodna z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami świadków i odwołującego. Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu okoliczność, że odwołujący w spornym okresie czasu stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał prace, które spełniają przesłanki do uznania ich za prace wykonywane w warunkach szczególnych – spowodowała, że okres ten winien być zaliczony do okresu pracy w warunkach szczególnych, uprawniającego do emerytury w obniżonym wieku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie R. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 10 marca 2016r. znak: (...) jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2016 r., poz. 887 z późn. zm.), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. którzy spełniają łącznie następujące warunki:

1)  legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat - dla mężczyzn, 60 dla kobiet;

2)  mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet;

3)  nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa – według stanu na dzień 1 stycznia 1999 r.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ww. ustawa jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), które w § 4 wskazuje, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A (stanowiącym załącznik do rozporządzenia) nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ponadto, zgodnie z przepisem § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia - okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Z kolei okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 rozporządzenia).

Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i ugruntowanym orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że R. K. ukończył w dniu 8 marca 2016 r. wymagany wiek 60 lat, złożył wniosek o przekazanie środków z OFE na dochody budżetu państwa, jak również udowodnił wymaganą ilość okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze 25 lat, według stanu na dzień 1 stycznia 1999 r.

Przedmiotem sporu pozostawało natomiast ustalenie, czy odwołujący posiada na dzień 01 stycznia 1999 r. 15- letni staż pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie zaliczył mu bowiem do okresów pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia od marca 10 lipca 1974r. do dnia 30 listopada 1990r. w Przedsiębiorstwie (...) w T., z uwagi na brak stosownego świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Z treści wykazu A Działu XIV, poz. 12, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynika, że prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym, które były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy są pracami w szczególnych warunkach w rozumieniu tego rozporządzenia. Jednocześnie zdaniem Sądu fakt wykonywania przez R. K. pracy w szczególnych warunkach we wskazanych powyżej spornych okresach czasu znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Niewątpliwie faktyczny rodzaj pracy ubezpieczonego został potwierdzony zeznaniami świadków A. J. (1) oraz M. R.– którzy byli jego współpracownikami w spornych okresach zatrudnienia i którzy zgodnie wskazali, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał w warunkach szczególnych prace, polegające na spawaniu w Przedsiębiorstwie (...) w T.. Należy również wskazać, że świadkowie stanowili wiarygodne osobowe źródła dowodowe dla Sądu, ponieważ pracowali w zakładzie pracy w okresach pokrywających się z zatrudnieniem tam ubezpieczonego R. K.. Świadkowie w sposób kompletny i zbieżny opisywali zakres obowiązków odwołującego, precyzując, że wykonywał on takie same prace w takich samych warunkach przez cały okres zatrudnienia w wymienionym zakładzie pracy, co pozwoliło Sądowi w sposób nie budzący wątpliwości przyjąć, że ubezpieczony wykonywał w zakwestionowanym przez pozwanego okresie czasu prace stricte spawalnicze. Z kolei prace ślusarskie stanowiły jeden z początkowych etapów pracy, przed uzyskaniem odpowiednich uprawień spawalniczych w dniu 4 marca 1975r. W tym względzie istotne znaczenie w sprawie ma również wskazany powyżej wykaz stanowisk pracy, stanowiący załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. i nie można go pomijać przy ocenie charakteru pracy odwołującego. Odwołujący w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu. Odwołujący niewątpliwie był zatem zatrudniony przy pracy o znacznej szkodliwości dla zdrowia, albowiem był narażony m.in. na promieniowanie podczerwone UV, beryl oraz dymy metali. Ponadto wykonywał prace, które wymagały wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Sąd Okręgowy nie znalazł przy tym jakichkolwiek podstaw, aby kwestionować wiarygodność materiału dowodowego, w tym zeznań ubezpieczonego, zwłaszcza w świetle potwierdzenia tych okoliczności przez świadków A. J. (1) oraz M. R.. Podkreślenia wymaga również, że powyższe zeznania pozostają w zgodzie z opinią wydaną przez biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy J. C.. Biorąc powyższe pod uwagę oraz w oparciu o zgromadzone dokumenty nie ulega wątpliwości, że praca wnioskodawcy w okresie kwestionowanym przez organ rentowy, przy spawaniu była pracą o znacznej szkodliwości dla jego zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości. Świadczy o tym zarówno zakres jego obowiązków, charakter pracy, jak i warunki w jakich praca ta była świadczona. Odnosząc się natomiast do twierdzeń organu rentowego dotyczących tego, że odwołujący nie udokumentował ww. okresu zatrudnienia, albowiem nie przedłożył na powyższą okoliczność świadectwa pracy w warunkach szczególnych, to wskazać należy, że świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, czy też zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wystawione przez pracodawcę, nie stanowią dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo bądź zaświadczenie nie jest organem państwowym, ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo pracy, czy też ww. zaświadczenie traktuje się w postępowaniu sądowym, jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno, co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Ponadto z powołanego wyżej § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Wobec powyższego, zakwestionowanie tych dokumentów przez organ rentowy, czy to w sytuacji braku ich przedłożenia, czy też w sytuacji wadliwego ich sporządzenia, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia pracownika w warunkach szczególnych za pomocą innych środków dowodowych w toku postępowania sądowego. Świadectwo pracy w szczególnych warunkach oraz zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu – jak już wyżej wskazano - nie stanowią wyłącznego dowodu służącego do wykazania charakteru świadczonej pracy. W tym jednak zakresie, ciężar wykazania tej okoliczności spoczywa na ubezpieczonym. W realiach rozpoznawanej sprawy, odwołujący R. K. sprostał przedmiotowemu obowiązkowi procesowemu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy zważył, że wskazany okres zatrudnienia ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie (...) w T. w okresie od dnia 10 lipca 1974r. do dnia 30 listopada 1990r. z wyłączeniem okresu od dnia 10 lipca 1974r. do dnia 4 marca 1975r., kiedy to ubezpieczony wykonywał prace ślusarza, podlegają zaliczeniu do stażu pracy - jako pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Tym samym łączny staż pracy ubezpieczonego w szczególnych warunkach wynosi ponad 15 lat. Ubezpieczony spełnia zatem wszystkie przesłanki z art.184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 10 marca 2016r. znak: (...) w ten sposób, że przyznał odwołującemu R. K. prawo do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych od dnia 8 marca 2016 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, uprawniającego do emerytury, o czym orzekł w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)