Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 334/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 5 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Jacek Chmura

Sędziowie:

SSO Wojciech Vogt (spr.)

SSR del. Tomasz Błoński

Protokolant:

st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt

po rozpoznaniu w dniu 5 października 2017 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. D.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A.w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu

z dnia 21 lutego 2017r. sygn. akt I C 2724/15

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. D. kwotę 1800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Wojciech Vogt SSO Jacek Chmura SSR del. Tomasz Błoński

II Ca 334/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30.11.2015 r. powód M. D. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty 12.500,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę oraz 337,81 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia z ustawowymi odsetkami od dnia 25.05.2015 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy w Kaliszu wyrokiem z dnia 21 lutego 2017 r. zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. D. - uwzględniając przyczynienie się powoda do powstania szkody w 50% - kwotę 12.670,00zł wraz ustawowymi odsetkami od dnia 25 maja 2015r. do dnia zapłaty oraz kwotę 3.459,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu; oddalił powództwo w pozostałej części.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w części to jest, co do pkt. I wyroku w całości i co do rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa procesowego w postaci art. 233 § 1 KPC poprzez dokonanie oceny materiału go w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego polegający na przyjęciu przez Sąd przyczynienia się powoda do powstania szkody tylko na poziomie 50%, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że zachowanie powoda który samodzielnie uruchomił silnik zatrzymanego pojazdu, wszedł na koła pojazdu i przez swoją nieuwagę na skutek ześlizgnięcia się z ww. kół pojazdu doprowadził do powstania zdarzenia szkodzącego, polegającego na tym, że dłoń powoda została wciągnięta w pasek klinowy pojazdu uzasadnia przyjęcie przyczynienia w stopniu znacznym i obniżenie należnych powodowi kwot zadośćuczynienia i odszkodowania co najmniej o 80 % oraz przyjęciu przez Sąd, że odpowiednią kwotą zadośćuczynienia w świetle całokształtu okoliczności sprawy, zebranego materiału dowodowego, w szczególności uszczerbku na zdrowiu ustalonego na poziomie 7% jest kwota 25.000 zł co doprowadziło do zasądzenia kwoty rażąco niewspółmiernej do rozmiarów ustalonej przez Sąd krzywdy powoda;

2.  obrazę przepisów prawa materialnego tj.:

art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że szkoda powoda do której doszło w trakcie zatrzymania pojazdu dokonanego samodzielnie przez powoda a następnie na skutek uruchomienia przez powoda silnika, podniesienia przez powoda kabiny pojazdu, wejścia na koła pojazdu i poślizgnięcia się powoda skutkiem czego doszło do wciągnięcia dłoni powoda przez pasek klinowy stanowi szkodę wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu mechanicznego,

art. 445 § 1 w zw. z art. 444 § 1 k.c. poprzez ich nieprawidłową wykładnię, polegającą na wadliwym przyjęciu, że zadośćuczynienie w łącznej kwocie 25.000 zł jest odpowiednie do krzywdy doznanej przez powoda podczas, gdy powód doznał uszczerbku na zdrowiu, ocenionego przez biegłego ortopedę w wysokości 7% a w ocenie biegłego psychiatry powód nie doznał ani trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, leczenie powoda zostało zakończone i psychiczne skutki wypadku miały charakter jedynie przejściowy i doznany uraz nie wiązał się dla poszkodowanego chociażby z koniecznością zmiany pracy, co doprowadziło do zasądzenia przez Sąd kwoty rażąco zawyżonej i pozostającej w jawnej dysproporcji do krzywdy powoda;

art. 362 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że powód przyczynił się od powstania szkody jedynie w 50%, podczas gdy z całokształtu ustalonego przez Sąd stanu faktycznego wynika, że zachowanie powoda było (nawet jeśli nie jedyną przyczyną powstania szkody) ) przyczyną znaczną, a zatem stosunek w jakim powód przyczynił się do szkody, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, winien być ustalony w stopniu zdecydowanie wyższym, tj. co najmniej na poziomie 80%.

W oparciu o te zarzuty wniósł o zmianę orzeczenia i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów za obie instancje.

Powód wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Wbrew zarzutowi podniesionemu w apelacji szkodą jakiej doznał powód związana była z ruchem pojazdu mechanicznego. Jest powszechnie przyjęte, że pojęcie ruchu pojazdu , jako przesłanki odpowiedzialności z art. 436 § 1 w zw. z art. 435 k.c., nie może być utożsamiane z ruchem pojazdu w znaczeniu czysto mechanicznym. Pojazd powoda wprawdzie nie poruszał się w przestrzeni ale miał uruchomiony silnik i powód pojazd naprawiał. W tej sytuacji należy przyjąć, że pojazd był w ruchu.

Należy pamiętać, że uregulowania dotyczące odpowiedzialności OC przyjmują szersze ujęcie ruchu pojazdu, uznając za szkodę pozostającą w związku z ruchem szkodę powstałą przy wsiadaniu, wysiadaniu z pojazdu, bezpośrednio przy załadowaniu i rozładowaniu pojazdu, podczas postoju lub naprawy pojazdu na trasie jazdy, podczas garażowania (por. Rafał Morek /w/ Kodek Cywilny. Komentarz pod redakcją Konrada Osajdy, Warszawa 2013, tom II, s. 599; M. Safjan /w/ Pietrzykowski, Komentarz 2011, art. 436, NB 13; G. Bieniek, Komentarz. Zobowiązania, 2011, art. 436, Nb 9; wyrok SN z dnia 14 kwietnia 1975 r,. , II CR114/75; wyrok SN z dnia 30 maja 1974, I PR 173/74).

Sąd Rejonowy również prawidłowo ocenił wielkość przyczynienia się powoda do powstałej szkody. Powód naprawę wykonywał w nieodpowiednich warunkach, bez przedsięwzięcia szczególnych środków ostrożności. Stał na niestabilnym podłożu i manipulował przy wprawionych w ruch mechanizmach pojazdu. W tej sytuacji przyjęcie 50% przyczynienia się powoda do powstania szkody jest oceną odpowiednią. Należy jednak pamiętać, że głównym i najistotniejszym zagrożeniem dla powoda był ruch pojazdu, czyli działający silnik. Nie można w żadnym razie deprecjonować tego zagrożenia i twierdzić, że ono było znikome, czy nieistotne.

Uwzględniając prawidłowo ustalony zakres krzywdy doznanej przez powoda należy podnieść, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił wysokość należnego mu zadośćuczynienie. Należy pamiętać, że powód w wyniku wypadku poniósł trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 7%, jest osobą młodą, przeżył poważne cierpienia psychiczne związane z wypadkiem, również trwały i widocznym defekt, dolegliwości fizyczne i uciążliwości w czasie leczenia i konieczność rezygnacji z wcześniejszych planów. Kwota więc 25.000 zł nie stanowi nadmiernego zadośćuczynienia, gdyż zdrowie stanowi najistotniejsze dobro człowieka i jego deprecjonowanie poprzez przyznawanie niskich zadośćuczynień nie spełnia kryterium odpowiedniości.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z at. 98 k.p.c.

Wojciech Vogt Jacek Chmura Tomasz Błoński