Sygn. I C 338/17
Dnia 20 września 2017 roku
Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący |
Sędzia Sądu Rejonowego Grażyna Madej |
Protokolant |
Praktykant Diana Szelążek |
po rozpoznaniu w dniu 20 września 2017 roku na rozprawie w L.
sprawy z powództwa H. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.
przeciwko W. T.
o zapłatę
oddala powództwo.
Sygn. akt I C 338/17
Pozwem wniesionym w dniu 20 kwietnia 2016 roku do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie,H. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego W. T. kwoty 30.128,42 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów procesu.
W uzasadnieniu powód wskazał, że na dochodzoną kwotę składały się: 14.689,84 zł tytułem należności głównej; 13.864,77 zł tytułem odsetek naliczonych zgodnie z warunkami umowy dnia 12.01.2010 r. do dnia dokonania cesji wierzytelności, to jest do dnia 23 listopada 2015 roku; 0,00 zł tytułem odsetek ustawowych naliczanych od dnia 24 listopada 2015 roku do dnia poprzedzającego złożenie pozwu; 214 zł tytułem opłat za czynności bankowe i windykacyjne, naliczone zgodnie z warunkami umowy; 938,43 zł tytułem kosztów sądowych i egzekucyjnych poniesionych przez poprzedniego wierzyciela, w związku z prowadzonym postępowaniem sądowym i egzekucyjnym.
Powód wskazał, że w dniu 11 stycznia 2010 r. pozwany W. T. zawarł z Bankiem (...) S.A. umowę cywilnoprawną: karta kredytowa o numerze (...), na podstawie której otrzymał świadczenie oraz zobowiązał się do spłaty zadłużenia zgodnie z warunkami umowy. Pozwany nie uregulował zadłużenia w sposób i w terminach przewidzianych w umowie. W wyniku tego powód wypowiedział pozwanemu umowę i podjął działania windykacyjne zmierzające do zaspokojenia roszczenia. W tym zakresie uzyskał tytuł wykonawczy - postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wydane przez Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w sprawie o sygnaturze akt VIII Co 3497/12. Następnie wystąpił z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, które zakończyło się jednak postanowieniem o umorzeniu wobec bezskuteczności egzekucji. Postępowanie prowadził Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód M. W. pod sygnaturą akt KM 4253/12. Z tytułu prowadzonych postępowań sądowych poprzedni wierzyciel, Bank (...) S.A. poniósł koszty w łącznej wysokości 938,43 zł.
Powód wskazał, że na mocy umowy cesji wierzytelności z dnia 23 listopada 2015 roku, zawartej między dotychczasowym wierzycielem ( Bank (...) S.A. z siedzibą w W.) a nabywcą wierzytelności (powodem H. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.), powód stał się wierzycielem pozwanego. Powód jest więc legitymowany czynnie do wniesienia powództwa jako aktualny wierzyciel pozwanego z tytułu powoływanej umowy. Istnienie wskazanej wierzytelności powoda wobec pozwanego, jej wysokość oraz terminy płatności odsetek wynikają z ksiąg rachunkowych funduszu i stwierdzone zostały wyciągiem z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego H.Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. z dnia 14.04.2016 numer (...), podpisanego przez osobę upoważnioną do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych powoda, opatrzonego pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym powoda.
Powód podał, że wobec braku zwrotu świadczenia w uzgodnionym terminie, po dokonaniu cesji wierzytelności, próbował skontaktować się z pozwanym, jednakże bezskutecznie. Powód wystosował pisemne wezwania do zapłaty, nie odniosły one jednak oczekiwanego skutku w postaci spłaty zobowiązania, bądź ustalenia akceptowalnego dla obydwu stron harmonogramu spłaty (pozew k. 2-3v, pełnomocnictwo k. 17-18).
Na skutek pozwu wniesionego przez powoda H. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., w dniu 11 maja 2016 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt II Nc 4348/16, zgodny z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty k. 21).
Od powyższego nakazu zapłaty, w dniu 22 sierpnia 2016 roku pozwany W. T. wniósł sprzeciw, zaskarżając nakaz zapłaty w całości wnosił o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania. Nadto pozwany podniósł zarzut niewłaściwości miejscowej Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie.
W uzasadnieniu pozwany podał, że dochodzone w pozwie wierzytelności były przedmiotem roszczeń pierwotnego wierzyciela – Banku (...) SA w W., który w swoim czasie podjął działania windykacyjne. Pozwany wskazywał, że roszczenia zgłaszane przez stronę powodową są roszczeniami jej nienależnymi z uwagi na zarzut przedawnienia w skutecznym dochodzeniu roszczeń. Pozwany przyznał, że w dniu 11 stycznia 2010 r. zawarł umowę o kartę kredytową C. z Bankiem (...) SA z siedzibą w W. z limitem kredytu w wysokości 15.000 zł. Natomiast w związku z naruszeniem przez niego warunków zawartych w umowie (§ 15 pkt 2), Bank w oparciu o wystawiony B. Tytuł Egzekucyjny z dnia 16 kwietnia 2012 r. i nadanej mu w dniu 28 maja 2012 r. klauzuli wykonalności (Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie sygn. akt VIII Co 3497/12), postawił całość kwoty w stan natychmiastowej wymagalności. W ocenie pozwanego, od dnia 16 kwietnia 2012 r., kiedy to roszczenie stało się wymagalne, rozpoczyna się bieg trzyletniego okres przedawnienia dla długu wynikającego z niespłaconej karty kredytowej. W dniu 23 listopada 2015 r. Bank (...) SA przelał swoje wierzytelności na rzecz H. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.. Zdaniem pozwanego, strona powodowa zakupiła w dniu 23 listopada 2015 r. (przeterminowany dług), z określonym wymogiem jednorazowości spłaty całości zadłużenia na dzień 16 kwietnia 2012 r. Pozwany wskazał, że powód nie jest stroną, z którą kiedykolwiek podpisywał jakąkolwiek umowę związaną ze zmianą podmiotu udzielającego przedmiotowego kredytu, lub przejmującego obsługiwany kredyt. Nabyta przez stronę powodową wierzytelność wynikała ze skutecznego postawienia przez Bank (...) SA całej kwoty w stan natychmiastowej wymagalności, co bezpośrednio wynikało z B. Tytułu Egzekucyjny z dnia 16 kwietnia 2012 r., i nadanej temuż tytułowi w dniu 28 maja 2012 r. klauzuli wykonalności. Zatem, dochodzenie przedmiotowej kwoty przez powoda było nieuzasadnione.
Pozwany podkreślał, że: strona powodowa w żaden sposób nie jest następcą prawnym czynności bankowych dokonywanych pomiędzy pozwanym a Bankiem (...) SA z siedzibą w W.; strona powodowa nie wykonywała z udziałem pozwanego żadnych czynności bankowych; strona powodowa jest jedynie nabywcą przeterminowanych już w momencie nabywania wierzytelności. Pozwany podkreślał, że strona powodowa nie może korzystać z uprzywilejowanego statusu prawnego wynikającego z prerogatyw B. Tytułu Wykonawczego. Nie występują żadne przesłanki wskazujące na to, aby strona powodowa traktowana była, jako następca prawny B. Tytułu Egzekucyjnego. Strona powodowa nie może korzystać z przywilejów prawnych ustanowionych dla potrzeb realizacji B. Tytułu Egzekucyjnego. Strona powodowa nie wchodzi w uprawnienia związane z przerwaniem biegu przedawnienia, gdyż nie jest bankiem i nie może korzystać z dobrodziejstw prawa ustanowionego tylko i wyłącznie na potrzeby banków (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 27-34).
Postanowieniem z dnia 7 marca 2017 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie stwierdził swą niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do tutejszego Sądu (postanowienie k. 40-42).
Ustosunkowując się do sprzeciwu pozwanego od nakazu zapłaty, pismem z dnia 1 czerwca 2017 roku powód podał, że w ramach przedmiotowej umowy pozwany dokonywał transakcji gotówkowych oraz bezgotówkowych do wysokości udzielonego limitu, w ciężar rachunku. Bank przy każdorazowym doręczaniu wyciągów z karty kredytowej wskazywał pozwanemu minimalną kwotę do zapłaty, którą zgodnie z Regulaminem pozwany, by móc kontynuować umowę, obowiązany był zapłacić. Zgodnie z warunkami umowy kwota należności pozostałej do zapłaty powiększana była o odsetki umowne oraz opłaty za czynności windykacyjne związane z nieterminową spłatą zobowiązania, zgodnie z warunkami umowy oraz regulaminem stanowiącym załącznik do umowy. Zasadność naliczania odsetek wynika z nienależytego wykonywania umowy przez pozwanego polegającego na braku płatności w terminach, płatności w niższej wysokości niż kwota minimalna do zapłaty wskazywana przez Bank, bądź ich braku w ogóle. Pozwany zapisy dotyczące sposobu naliczenia odsetek zaakceptował, zapoznał się z zapisami umowy oraz regulaminu. Wysokość oprocentowania została wyraźnie określona również w wyciągu z karty kredytowej pozwanego. Z uwagi na uporczywe uchybianie się od terminowej spłaty, pierwotny wierzyciel pismem z dnia 7 lipca 2011 r. wypowiedział pozwanemu umowę o kartę kredytową. Roszczenie stało się wymagalne w dniu 22.08.2011 r. Następnie z uwagi na brak spłaty zadłużenia, Bank wystawił (...), któremu Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie o sygnaturze akt VIII Co 3497/12 nadał klauzulę wykonalności w dniu 23.11.2015 r. Na mocy umowy cesji, powód nabył wierzytelność przysługującą poprzedniemu wierzycielowi, tj. Bankowi (...) S.A. z siedzibą w W.. Powód stał się wobec tego formalnie wierzycielem pozwanego. Na skutek sprzedaży wierzytelności przez Bank nabywca, który nie jest bankiem, nie może uzyskać na swoją rzecz klauzuli wykonalności na bankowy tytuł egzekucyjny, tylko musi wystąpić z powództwem do sądu, co stało się w niniejszej sprawie.
Powód wskazał, że z uwagi na treść art. 770 k.p.c. przysługują mu oprócz roszczenia głównego, także koszty egzekucyjne niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji, w tym koszty zastępstwa prawnego w egzekucji oraz koszty zaliczek dokonanych przez pierwotnego wierzyciela. Na te koszty składają się: a) kwota 127 zł tytułem kosztów postępowania klauzulowego, b) 600 zł tytułem zasądzonych kosztów zastępstwa egzekucyjnego przyznane poprzedniemu wierzycielowi, c) 211,43 zł tytułem kosztów postępowania egzekucyjnego.
Zdaniem powoda termin przedawnienia został skutecznie przerwany najpierw z uwagi na złożenie przez Bank wniosku o nadanie klauzuli wykonalności (...) w dniu 17.04.2012 r., a następnie poprzez skierowanie w dniu 24.07.2012 r. wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Postępowanie egzekucyjne zostało umorzone. Termin przedawnienia został następnie skutecznie przerwany poprzez wytoczenie powództwa (odpowiedź na sprzeciw od nakazu zapłaty k. 49-54).
Na rozprawie z dnia 9 czerwca 2017 roku i w dalszym toku rozprawy, pełnomocnik powoda nie stawiał się, natomiast pozwany nie uznawał powództwa wnosząc o jego oddalenie oraz podtrzymując zarzut przedawnienia roszczenia (protokół rozprawy k. 120-120v, 129-129v, 175-176).
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 11 stycznia 2010 roku W. T. zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. Umowę o Kartę Kredytową C.. W ramach zawartej umowy Bank wydał klientowi kartę uprawniającą do dokonywania transakcji w ramach limitu kredytu ustalonego na kwotę 15.000 zł, na warunkach określonych w Umowie i w Regulaminie. Umowa została zawarta na 12 miesięcy i podlegała automatycznemu przedłużeniu na kolejne okresy 12 miesięcy. Zgodnie z § 3 umowy, klient mógł dokonywać przy użyciu karty transakcji w bankomatach, terminalach oraz na odległość. Bank miał niezwłocznie rozliczać spłaty. Klient był zobowiązany do spłaty co najmniej kwoty minimalnej, w wysokości wskazywanej w wyciągu, nie później niż w terminie wskazanym w wyciągu. Bank zastrzegał sobie prawo do podejmowania czynności windykacyjnych i naliczania za to opłat, w przypadku nie dokonywania spłaty minimalnej w wymaganym terminie. Bank był uprawniony do pobierania opłat i prowizji określonych w Załączniku nr 2 do Regulaminu oraz odsetek określonych w Załączniku nr 3 do Regulaminu. Bank dokonywał comiesięcznego udostępnienia wyciągu klientowi. Zgodnie z § 15 ust. 2 umowy, Bank mógł wypowiedzieć umowę w każdym czasie z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia, w szczególności w razie niezapłacenia przez klienta w terminie wskazanym w wyciągu pełnych minimalnych kwot do zapłaty co najmniej za 2 okresy rozliczeniowe. Zgodnie z § 18 ust. 3 umowy, Bank mógł zbyć wierzytelności wynikające z umowy na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego. Nadto klient poddał się egzekucji w trybie art. 97 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, w związku z czym Bank mógł wystawić bankowy tytuł egzekucyjny do kwoty 50.000 zł oraz mógł wystąpić o nadanie temu tytułowi klauzuli wykonalności (bezsporne, Umowa o kartę kredytową C. k. 4, 55, Regulamin kart kredytowych (...) Banku (...) SA k. 56-58v, zeznania pozwanego W. T. k. 120v-121, 175v).
W. T. użytkował kartę kredytową wydaną mu przez Bank i wykorzystywał przyznany mu limit kredytowy. Do lutego 2011 roku W. T. regulował zadłużenie wygenerowane na rachunku karty kredytowej zgodnie z wyliczeniami dokonywanymi przez Bank w comiesięcznych wyciągach z rachunku karty kredytowej. Od marca 2011 roku W. T. zaprzestał regulowania zadłużenia na rachunku karty kredytowej.
Wyciąg z dnia 7 marca 2011 roku obejmował minimalną kwotę do zapłaty – 924,67 zł, płatną do 31 marca 2011 roku. Wyciąg z dnia 7 kwietnia 2011 roku obejmował minimalną kwotę do zapłaty – 1.907,07 zł, płatną do 2 maja 2011 roku. Na dzień 8 maja 2011 roku saldo zadłużenia wynosiło 15.444,93 zł. Wyciąg z dnia 8 maja 2011 roku obejmował minimalną kwotę do zapłaty – 2.744,45 zł, płatną do 1 czerwca 2011 roku. Wyciąg z dnia 7 czerwca 2011 roku obejmował minimalną kwotę do zapłaty – 3.680,65 zł, płatną do 1 lipca 2011 roku.
W związku z tym, że W. T. nie uregulował wymagalnego zadłużenia na rachunku karty kredytowej, w czerwcu 2011 roku jego karta kredytowa (wydana do umowy z dnia 11 stycznia 2010 roku) została zablokowana. W wyciągu z dnia 7 sierpnia 2011 roku W. T. został poinformowany przez Bank, że umowa o kartę została wypowiedziana, w związku z czym wzywano go do spłaty całości zadłużenia w łącznej kwocie 16.255,04 zł. W kolejnych wyciągach z rachunku karty kredytowej W. T. był wzywany do zapłaty kwoty rosnących o odsetki zaległości. Wyciąg z dnia 8 października 2011 roku obejmował saldo zadłużenia na kwotę 16.874,67 zł (bezsporne, wyciąg z rachunku karty k. 59-84v, zeznania pozwanego W. T. k. 120v-121, 175v).
W dniu 12 kwietnia 2012 roku Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wystawił w stosunku do W. B. Tytuł Egzekucyjny nr (...) – na podstawie umowy o użytkowanie karty kredytowej C. z dnia 11 stycznia 2011 roku, na kwotę 16.874,67 zł z tytułu niespłaconego kredytu wraz z należnymi odsetkami umownymi ustalonymi w Regulaminie karty kredytowej (...) Banku (...) SA w wysokości 23% rocznie od kwoty 16.874,67 zł liczonymi za okres od dnia 8 października 2011 roku do dnia zapłaty.
Następnie pismem z dnia 17 kwietnia 2012 r. Bank wystąpił z wnioskiem do Sądu o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności. Postanowieniem z dnia 28 maja 2012 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. akt VIII Co 3497/12 nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu (...) nr (...) wystawionemu przez Bank (...) S.A. z siedzibą w W. przeciwko W. T..
W dniu 24 lipca 2012 r. Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wystąpił do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie M. W. z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko W. T.. Postanowieniem z dnia 12 czerwca 2014 r., sygn. akt KM 4253/12 Komornik umorzył wszczęte przeciwko W. T. postępowanie egzekucyjne, nadto przyznał koszty zastępstwa adwokackiego w postępowaniu egzekucyjnym w kwocie 600 zł i ustalił koszty postępowania egzekucyjnego w wysokości 211,43 zł, którymi obciążył dłużnika (bezsporne, (...) nr (...) k. 35, 111-111v, postanowienie z dnia 28 maja 2012 roku VIII Co 3497/12 k. 36-37, 112-112v, wniosek o nadanie klauzuli wykonalności k. 113-114, wniosek o wszczęcie egzekucji k. 115-115v, postanowienie o umorzeniu egzekucji k. 116, zeznania pozwanego W. T. k. 120v-121, 175v).
Na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 listopada 2015 roku, zawartej między Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W., a H. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., reprezentowanym przez (...) Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych SA z siedzibą w W., Bank dokonał między innymi cesji wierzytelności przysługującej mu wobec W. T. w łącznej kwocie 29.707 zł, zadłużenia wynikającego z umowy o kartę kredytową, co do którego został wydany (...) zaopatrzony w klauzulę wykonalności przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. akt VIII Co 3497/12. (wyciąg z Umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 listopada 2015 roku z załącznikami k. 6-11, 85-110, informacja KRS k. 12-14v, odpis pełny z KRS k. 144-171, pełnomocnictwa k. 15, 134 , 136-143v, wyciąg z rejestru funduszy k. 16, 172-172v, potwierdzenie zapłaty ceny k. 135).
Na dzień 14 kwietnia 2016 roku H. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wystawił W. z ksiąg rachunkowych Funduszu Sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...) stwierdzający, że w dniu 23 listopada 2015 roku H. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. nabył od Banku (...) S.A. z siedzibą w W. wierzytelność wobec dłużnika W. T., wynikającą z umowy o kartę kredytową z dnia 11 stycznia 2010 roku, która na dzień wystawienia wyciągu wynosiła łącznie 30.128,42 zł, w tym: należność główna - 14.689,84 zł; odsetki naliczone do dnia wystawienia wyciągu - 13.864,77 zł; opłaty za obsługę oraz za czynności windykacyjne związane z opóźnieniami w spłacie - 214 zł; kosztów sądowych i egzekucyjnych poniesionych przez poprzedniego wierzyciela - 938,43 zł. (wyciąg z ksiąg rachunkowych Funduszu nr (...) k. 5).
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych między stronami, przede wszystkim w oparciu o przywołane dowody z dokumentów.
Zaznaczyć należy, że strona pozwana nie kwestionowała autentyczności ani wiarygodności dokumentów przedłożonych przez powoda, kwestionowała natomiast ich moc dowodową w sprawie. Jednocześnie jednak pozwany w swoich pismach procesowych i w zeznaniach na rozprawie, przyznawał wszystkie okoliczności faktyczne w sprawie i ostatecznie nie kwestionował zawartej z Bankiem umowy o kartę kredytową, jej wypowiedzenia, wysokości swojego zadłużenia wobec Banku, wystawienia (...) i nadania mu klauzuli wykonalności, ani skuteczności dokonanej cesji wierzytelności na rzecz powoda. Pozwany natomiast podnosił zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując na okoliczności niniejszej sprawy oraz na aktualne orzecznictwo Sądu Najwyższego.
Złożone przez W. T. zeznania (k. 120v-121, 175v), przesłuchanego w charakterze strony w trybie art. 299 k.p.c., Sąd obdarzył walorem wiarygodności, potwierdzały one fakty stwierdzone w dokumentach załączonych do akt niniejszej sprawy oraz przyznane przez stronę powodową, w szczególności co do okoliczności związanych z zawarciem umowy, jej ustaniem i wykonaniem, które były w niniejszej sprawie bezsporne.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Powództwo podlegało oddaleniu w całości, a to z uwagi na skutecznie podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia.
Powód H. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego W. T. kwoty 30.128,42 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty. Wywodził swoje roszczenie z zawartej w dniu 11 stycznia 2010 roku przez W. T. z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. – Umowy o Kartę Kredytową C., w ramach której Bank wydał klientowi kartę uprawniającą do dokonywania transakcji gotówkowych i bezgotówkowych w ramach limitu kredytu ustalonego na kwotę 15.000 zł.
Na wartość przedmiotu sporu składają się kwoty: 14.689,84 zł tytułem należności głównej; 13.864,77 zł tytułem odsetek naliczonych zgodnie z warunkami umowy z dnia 11.01.2010 r. do dnia dokonania cesji wierzytelności, to jest do dnia 23 listopada 2015 roku; 214 zł tytułem opłat za czynności bankowe i windykacyjne, naliczone zgodnie z warunkami umowy; 938,43 zł tytułem kosztów sądowych i egzekucyjnych poniesionych przez poprzedniego wierzyciela, w związku z prowadzonym postępowaniem sądowym i egzekucyjnym.
Bezsporne było, że w dniu 11 stycznia 2010 roku W. T. zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. Umowę o Kartę Kredytową C., w ramach której udostępniono mu limit kredytu na kwotę 15.000 zł, na warunkach określonych w Umowie i w Regulaminie. Powód mógł dokonywać przy użyciu karty transakcji w bankomatach, terminalach oraz na odległość, natomiast Bank miał niezwłocznie rozliczać spłaty. Powód był zobowiązany do spłaty co najmniej kwoty minimalnej, w wysokości wskazywanej w wyciągu, nie później niż w terminie wskazanym w wyciągu. Zgodnie z § 18 ust. 3 umowy Bank mógł zbyć wierzytelności wynikające z umowy na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego. Nadto powód poddał się egzekucji w trybie art. 97 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, w związku z czym Bank mógł wystawić bankowy tytuł egzekucyjny do kwoty 50.000 zł oraz mógł wystąpić o nadanie temu tytułowi klauzuli wykonalności.
Powód nie kwestionował, że użytkował kartę kredytową wydaną mu przez Bank i wykorzystał przyznany mu limit kredytowy. Do lutego 2011 roku W. T. regulował zadłużenie wygenerowane na rachunku karty kredytowej zgodnie z wyliczeniami dokonywanymi przez Bank w comiesięcznych wyciągach z rachunku karty kredytowej. Od marca 2011 roku W. T. zaprzestał regulowania zadłużenia na rachunku karty kredytowej. W związku z tym, że W. T. nie uregulował wymagalnego zadłużenia na rachunku karty kredytowej, w czerwcu 2011 roku jego karta kredytowa (wydana do umowy z dnia 11 stycznia 2010 roku) została zablokowana. W wyciągu z dnia 7 sierpnia 2011 roku W. T. został poinformowany przez Bank, że umowa o kartę została wypowiedziana, w związku z czym wzywano go do spłaty całości zadłużenia w łącznej kwocie 16.255,04 zł (która to kwota była określona również jako kwota minimalna do zapłaty).
Bezsporne również było, że w dniu 12 kwietnia 2012 roku Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wystawił w stosunku do W. B. Tytuł Egzekucyjny nr (...) – na podstawie umowy o użytkowanie karty kredytowej C. z dnia 11 stycznia 2011 roku, na kwotę 16.874,67 zł z tytułu niespłaconego kredytu wraz z należnymi odsetkami umownymi ustalonymi w Regulaminie karty kredytowej (...) Banku (...) SA w wysokości 23% rocznie od kwoty 16.874,67 zł liczonymi za okres od dnia 8 października 2011 roku do dnia zapłaty. Następnie postanowieniem z dnia 28 maja 2012 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. akt VIII Co 3497/12 nadał klauzulę wykonalności (...) nr (...). W dniu 24 lipca 2012 r. Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wystąpił do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie M. W. z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko W. T.. Postanowieniem z dnia 12 czerwca 2014 r., sygn. akt KM 4253/12 Komornik umorzył wszczęte przeciwko W. T. postępowanie egzekucyjne, nadto przyznał koszty zastępstwa adwokackiego w postępowaniu egzekucyjnym w kwocie 600 zł i ustalił koszty postępowania egzekucyjnego w wysokości 211,43 zł, którymi obciążył dłużnika.
Ostatecznie pozwany nie kwestionował również, że na mocy Umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 listopada 2015 roku, zawartej między Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W., a H. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., reprezentowanym przez (...) Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych SA z siedzibą w W., Bank dokonał między innymi cesji wierzytelności przysługującej mu wobec pozwanego wynikającego z umowy o kartę kredytową z dnia 11 stycznia 2010 r., co do którego został wydany (...) zaopatrzony w klauzulę wykonalności przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. akt VIII Co 3497/12.
W ocenie Sądu, w związku z ustalonym w niniejszej sprawie stanem faktycznym, który był w zasadzie bezsporny miedzy stronami, zasadny okazał się zgłoszony przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty i popierany przez niego w toku postępowania – zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego przez powoda. W związku z tym, w zakresie rozważań prawnych, Sąd ograniczy się jedynie do uzasadnienia stanowiska o uznaniu zarzutu przedawnienia.
Wskazać należy, iż zgodnie art. 117 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, a po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Zaś art. 118 k.c. stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Natomiast do roszczeń wynikających z umowy o kartę kredytową zastosowanie znajdzie 2 letni termin przedawnienia z art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych środkach płatniczych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1232).
Zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie o zapłatę stało się wymagalne. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 17 grudnia 2008 r. (OSNC 2010, nr 1, poz. 16), wymagalność roszczenia utożsamiana jest z chwilą, z której upływem wierzyciel może domagać się od dłużnika spełnienia świadczenia, a według niektórych autorów, przez wymagalność roszczenia powinno się rozumieć ostatni dzień, w którym dłużnik może spełnić świadczenie w sposób zgodny z treścią zobowiązania. Gdyby pozwany wpłacał tylko kwoty minimalne, takie zachowanie należałoby ocenić jako zgodne z umową, wymagalność pozostałego zadłużenia (ponad uiszczone kwoty minimalne) należałoby zatem wiązać dopiero z upływem dnia, w którym limit kredytu został osiągnięty, wcześniej bowiem strona powodowa nie mogła żądać spełnienia tego świadczenia i nie była też zainteresowana, aby pozwany spłacał dług w całości, skoro od niespłaconej części kredytu (ponad minimalne kwoty) pobierała odsetki umowne. Inaczej natomiast należy ocenić sytuację, w której przyznany pozwanemu limit kredytu był wykorzystywany przy jednoczesnym niewpłacaniu kwot minimalnych, a zatem z naruszeniem przyjętego zobowiązania.
Z dokonanych ustaleń w sprawie wynika, że został ustalony termin spłacania zadłużenia powstałego wskutek zaprzestania wpłacania przez pozwanego nawet kwot minimalnych, bowiem wyciąg z dnia 7 sierpnia 2011 roku stwierdzał, że umowa o kartę została wypowiedziana, w związku z czym wzywano pozwanego do spłaty całości zadłużenia w łącznej kwocie 16.255,04 zł w terminie do 31 sierpnia 2011 roku. W kolejnych wyciągach z rachunku karty kredytowej W. T. był wzywany do zapłaty kwoty rosnących o odsetki zaległości. Wyciąg z dnia 8 października 2011 roku obejmował saldo zadłużenia na kwotę 16.874,67 zł.
W takiej sytuacji wymagalność roszczenia z tytułu zadłużenia ponad kwoty minimalne podawane w wyciągach należałoby ustalić przy uwzględnieniu uregulowania przyjętego w art. 120 § 1 zdanie drugie k.c., zgodnie z którym, jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Zwykle jest nią żądanie wykonania świadczenia, którego termin spełnienia nie został ustalony w samej umowie.
Należy jednak podkreślić, że jeżeli posiadacz karty kredytowej wydanej przez wystawcę na podstawie umowy zawartej zgodnie z przepisami ustawy o elektronicznych środkach płatniczych zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczanych mu wyciągach bankowych, bieg 2-letniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu, ustalonego w umowie (por. cytowany wyżej wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2008 r., I CSK 243/08, OSNC 2010/1/16).
W niniejszej sprawie, wobec tego że umowa o kartę została wypowiedziana zgodnie z treścią stosunku łączącego pozwanego i Bank, wobec niespłacania przez posiadacza karty (pozwanego) kwot minimalnych wskazanych w wyciągach z rachunku karty, uznać należało, że całość zadłużenia stała się wymagalna po wypowiedzeniu umowy o kartę, tj. najpóźniej w dniu 31 sierpnia 2011 roku, choć powód twierdził, że skutek wypowiedzenia nastąpił jeszcze wcześniej, tj. w dniu 22 sierpnia 2011 roku. Należy zatem bieg terminu przedawnienia liczyć od momentu wymagalności całego zadłużenia pozwanego z umowy o kartę kredytową, tj. najpóźniej od dnia 31 sierpnia 2011 roku.
Rację ma powód, że zarówno złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, jak i wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie takiego tytułu wykonawczego przerywa na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia jako czynność przedsięwzięta bezpośrednio w celu egzekwowania roszczeń. Zasadność takiego stanowiska nie jest kwestionowana w judykaturze (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 r., III CZP 101/03, OSNC 2005/4/58 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2011 r., IV CSK 156/11, z dnia 12 stycznia 2012 r., II CSK 203/11, OSP 2014/6/60, z dnia 17 grudnia 2004 r., II CK 276/04, z dnia 22 stycznia 2008 r., V CSK 386/07, i z dnia 4 października 2012 r., I CSK 90/12).
Trafne jest również stanowisko, że zgodnie z art. 124 § 1 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, a w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo dopóty, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone. Oznacza to, że przez czas trwania tego postępowania bieg przedawnienia, z korzyścią dla wierzyciela, pozostaje zwieszony, przy czym art. 124 § 2 k.c. określa wprost termin, do którego trwa zawieszenie biegu przedawnienia, tj. do chwili zakończenia postępowania.
Nie budzi również wątpliwości Sądu, że skutki przerwy biegu przedawnienia wywołanej przez zbywcę wierzytelności odnoszą się co do zasady także do cesjonariusza; nabywa on wierzytelność w takim kształcie, w jakim przysługiwała ona zbywcy, także pod względem „stanu” jej przedawnienia. W konsekwencji, jeżeli bieg terminu przedawnienia uległ przerwaniu, cesjonariusz - wstępując w tę samą sytuację, w której w chwili zbycia wierzytelności pozostawał cedent - zostaje objęty skutkami tej przerwy. Innymi słowy, zgodnie z ogólnym założeniem, fakt zbycia wierzytelności pozostaje z zasady bez wpływu na bieg terminów przedawnienia oraz skutki zdarzeń kształtujących ten bieg, które nastąpiły przed dokonaniem cesji.
Te reguły nie mają zastosowania do przerwy biegu przedawnienia, która została spowodowana dochodzeniem roszczenia na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego. Nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.) i w razie cesji wierzytelności, przerwa biegu przedawnienia wywołana złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji zachowa swój skutek wyłącznie wobec tych cesjonariuszy, którzy sami mogliby posłużyć się bankowym tytułem egzekucyjnym. W pozostałych sytuacjach przerwę biegu przedawnienia uznaje się za niebyłą, a bieg terminu przedawnienia w stosunku do nabywcy wierzytelności określa się na zasadach ogólnych. Podkreślić bowiem należy, iż art. 192 pkt 3 k.p.c. nie ma zastosowania w postępowaniu egzekucyjnym, cel bowiem tego postępowania jest inny; ma ono doprowadzić do zaspokojenia osoby materialnie uprawnionej, wskazanej w tytule egzekucyjnym, przy czym klauzula wykonalności może modyfikować istotne postanowienia tego tytułu, kształtując odmiennie granice podmiotowe i przedmiotowe zakresu egzekucji, niestosowanie art. 192 pkt 3 k.p.c. w postępowaniu egzekucyjnym oznacza zatem, że jeżeli w toku postępowania egzekucyjnego dojdzie do zawarcia umowy przelewu egzekwowanej wierzytelności, to postępowanie egzekucyjne nie zmierza już do zaspokojenia wierzyciela, którego osobę wskazuje tytuł wykonawczy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2014 r., II CSK 196/14, OSNC 2015/12/145, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r. III CZP 29/16, OSNC 2017/5/55 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 października 2016 r., III CZP 60/16). W związku z tym przyjmuje się, że nabywca wierzytelności, który przez umowę przelewu uzyskuje przecież jedynie prawo do wierzytelności objętej dotychczasowym tytułem wykonawczym, a nie uprawnienie do kontynuowania wszczętego wcześniej przez inny podmiot postępowania, powinien po uzyskaniu na swoją rzecz klauzuli wykonalności, wszcząć nowe postępowanie egzekucyjne. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem, powinien uzyskać sądowy tytuł egzekucyjny, a następnie klauzulę wykonalności, nadanie bowiem bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności na rzecz nabywcy wierzytelności nie będącemu bankiem nie jest dopuszczalne (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2004 r., III CZP 9/04, OSNC 2005/6/98).
W przypadku wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu stwierdzić należy, że nie przerywa on biegu przedawnienia roszczenia objętego tytułem wobec cesjonariusza niebędącego bankiem (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 9 czerwca 2017 roku, III CZP 17/17, legalis nr 1604399).
W konsekwencji należało stwierdzić, że roszczenie powoda (H. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.) uległo przedawnieniu nie tylko zanim doszło do wytoczenia powództwa (kwiecień 2016 r.), bowiem jego bieg ani na skutek wszczęcia postępowania o nadanie klauzuli wykonalności, ani w wyniku wszczęcia postępowania egzekucyjnego, nie został przerwany ze skutkiem prawnym dla nabywcy wierzytelności, ale było ono już przedawnione w chwili nabycia wierzytelności (23 listopada 2015 r.). Roszczenie z umowy o kartę kredytową (z dnia 11 stycznia 2010 r.), wypowiedzianej ze skutkiem, który nastąpił jeszcze w sierpniu 2011 r. – stało się w tym czasie wymagalne, a dwuletni termin przedawnienia tego roszczenia upłynął dla powoda z końcem sierpnia 2013 roku. W tej sytuacji podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia był skuteczny, a dłużnik zgodnie z art. 117 § 2 k.c. miał prawo odmówić zaspokojenia dochodzonego pozwem roszczenia.
Z tych wszystkich względów, powództwo podlegało oddaleniu.