Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 marca 2017 roku w S.

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko Gminie M. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 17 czerwca 2016 roku, sygn. akt III C 535/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej Gminy M. S. na rzecz powoda A. K. kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Marzenna Ernest SSO Tomasz Szaj SSO Sławomir Krajewski

Sygn. akt II Ca 1283/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2016 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w sprawie z powództwa A. K. przeciwko Gminie M. S. o zapłatę, sygn. akt III C 535/16:

I.  zasądził od pozwanej Gminy M. S. na rzecz powoda A. K. kwotę 2.370,39 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 maja 2015 roku do dnia zapłaty

II.  oddalił powództwo w pozostałej części;

III.  zasądził od pozwanej Gminy M. S. na rzecz powoda A. K. kwotę 1.338 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy oparł powyższy wyrok na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

W dniu 21 kwietnia 2010 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w sprawie o sygn. akt I Nc 565/10 z powództwa Gminy M. S. przeciwko m.in. A. K. o zapłatę wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który został uznany za prawomocny z dniem 16 czerwca 2010 roku.

Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2010 roku Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie nadał powyższemu nakazowi zapłaty klauzulę wykonalności.

W dniu 18 kwietnia 2014 roku A. K. złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od powyższego nakazu zapłaty oraz wniósł sprzeciw domagając się oddalenia powództwa w całości z uwagi na to, że od 2004 roku nie zamieszkuje pod adresem podanym w pozwie, tj. w S. przy ul. (...), w związku z czym nakaz zapłaty nie został mu prawidłowo doręczony, a ponadto nie ponosi odpowiedzialności z tytułu opłat za ten lokal za sporny okres.

Postanowieniem z dnia 12 września 2014 roku wydanym w sprawie I Nc 565/10 Sąd odrzucił wniosek A. K. o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu uznając, że nie uchybił on terminowi do wniesienia sprzeciwu.

Postanowieniem z dnia 15 października 2014 roku w sprawie I Nc 565/10 Sąd umorzył postępowanie w sprawie z uwagi na zawarcie przez strony ugody, na podstawie której Gmina M. S. cofnęła powództwo w stosunku do A. K. w całości oraz zobowiązała się do zwrotu kwoty 600 zł z tytułu kosztów procesu.

Powyższe postanowienie uprawomocniło się z dniem 23 października 2014 roku.

W dniu 14 listopada 2013 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie K. K., w sprawie o sygn. akt Km 1677/10 z wniosku Gminy M. S. wszczętej na podstawie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego przez Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 21 kwietnia 2010 roku w sprawie I Nc 565/10 i zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 21 czerwca 2010 roku, dokonał zajęcia wynagrodzenia za pracę A. K. osadzonego w Areszcie Śledczym w S..

W toku postępowania egzekucyjnego w sprawie Km 1677/10 wyegzekwowano od A. K. następujące kwoty: w dniu 23 grudnia 2013 roku 282,06 zł, w dniu 27 stycznia 2014 roku 284,59 zł, w dniu 26 lutego 2014 roku 303,16 zł, w dniu 28 marca 2014 roku 439,12 zł, w dniu 24 kwietnia 2014 roku 295,09 zł, w dniu 29 maja 2014 roku 295,09 zł, w dniu 26 czerwca 2014 roku 307,30 zł i w dniu 29 lipca 2014 roku 163,98 zł, to jest łącznie 2 370,39 zł.

Postanowieniem z dnia 26 czerwca 2015 roku postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 1677/10 w części co do A. K. zostało umorzone na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c.

W dniu 19 maja 2015 roku A. K. wezwał Gminę M. S. do zwrotu należności wyegzekwowanych w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego wydanego w sprawie I Nc 565/10, który został uchylony podając, że należności te stanowią nienależne świadczenie.

W dniu 23 grudnia 2014 roku Gmina M. S. zawarła porozumienie z Towarzystwem Budownictwa (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w S., w którym w punkcie 7 ust. 4 postanowiono, że należności z tytułu najmu, dzierżawy lub bezumownego korzystania według stanu na dzień 31 grudnia 2014 roku, w zakresie dotyczącym m.in. nieruchomości przy ul. (...), stanowią wierzytelności Towarzystwa od najemców i bezumownych użytkowników, że wierzytelności te będą dochodzone przez Towarzystwo oraz że korekty wynikające z rozliczeń za okres do dnia 31 grudnia 2014 roku odpowiednio zwiększają lub zmniejszają stan tych wierzytelności.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za zasadne niemal w całości.

Sąd wskazał, że powód domagał się od pozwanej zwrotu kwot wyegzekwowanych w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego w sprawie I Nc 565/10 (późniejsza sygn. akt I C 1281/14) i zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, który następnie utracił moc na skutek wniesionego przez A. K. sprzeciwu od nakazu zapłaty.

Sąd podniósł, iż podstawę prawną roszczenia stanowił zatem przepis art. 410 § 2 k.c. Wskutek prawidłowego wniesienia przez A. K. sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w sprawie I Nc 565/10 odpadła bowiem podstawa świadczenia w postaci tytułu wykonawczego.

Sąd uznał, iż powód w toku niniejszego postępowania wykazał, że nakaz zapłaty wydany w sprawie I Nc 565/10 utracił moc. Okoliczność ta wynika zdaniem Sądu z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy I Nc 565/10, z których powód wniósł o przeprowadzenie dowodu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2016 roku, a mianowicie sprzeciwu od nakazu zapłaty z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu, postanowienia z dnia 12 września 2014 roku o odrzuceniu wniosku o przywrócenie terminu i protokołu rozprawy z dnia 15 października 2014 roku, które dowodzą tego, że Sąd niewątpliwie uznał sprzeciw A. K. od nakazu zapłaty za wniesiony w terminie. Sąd dopuścił dowody z powyższych dokumentów uznając, że ich przeprowadzenie na rozprawie w dniu 17 czerwca 2016 roku nie spowoduje zwłoki w postępowaniu z uwagi na to, że akta sprawy I Nc 565/10 zostały już uprzednio dołączone do akt niniejszej sprawy. W tej sytuacji zarzut pozwanej, że powód nie udowodnił faktu utraty mocy orzeczenia wydanego w sprawie I Nc 565/10 okazał się pozbawiony podstaw.

Pozwana nie kwestionując faktu, iż w toku postępowania egzekucyjnego w sprawie o sygn. Km 1677/15 wszczętego na podstawie tytułu wykonawczego wydanego w sprawie I Nc 565/10 wyegzekwowała od A. K. kwotę 2 370,39 zł podniosła, że rozporządziła uzyskaną korzyścią na rzecz osoby trzeciej bezpłatnie i w związku z tym – stosownie do treści art. 407 k.c. – obowiązek wydania korzyści przeszedł na tę osobę, na dowód czego przedstawiła porozumienie z dnia 23 grudnia 2014 roku zawarte z Towarzystwem Budownictwa (...) sp. z o.o. w S., w którym w § 7 ust. 4 postanowiono, że należności z tytułu najmu, dzierżawy lub bezumownego korzystania według stanu na dzień 31 grudnia 2014 roku stanowią wierzytelności Towarzystwa od najemców i bezumownych użytkowników oraz będą dochodzone przez Towarzystwo.

Sąd podniósł, iż z zaświadczenia z dnia 21 grudnia 2015 roku (k. 11) wynika, że ostatnia z kwot została wyegzekwowana od A. K. w dniu 29 lipca 2014 roku przez Gminę M. S., natomiast z treści powyższego porozumienia wynika, że objęte były nim należności przysługujące od dłużników według stanu na dzień 31 grudnia 2014 roku. Skoro należność w kwocie 2 370,39 zł została wyegzekwowana przez Gminę M. S. od A. K. przed dniem 31 grudnia 2014 roku, to nie sposób zdaniem Sądu uznać, by była ona objęta porozumieniem z dnia 21 grudnia 2015 roku i stała się wierzytelnością Towarzystwa. W konsekwencji – w oparciu o treść porozumienia z dnia 23 grudnia 2014 roku – nie sposób uznać, by pozwana rozporządziła uzyskaną korzyścią na rzecz osoby trzeciej. Niezależnie od powyższego wskazano, że w świetle art. 409 k.c., nawet gdyby pozwana rozporządziła wyegzekwowaną od A. K. należnością w kwocie 2 370,39 zł na rzecz osoby trzeciej, to i tak ciążący na niej obowiązek wydania korzyści nie wygasłby. Pozwana podając w pozwie złożonym w sprawie I Nc 565/10 adres A. K.: ul. (...), S., który ustaliła na podstawie danych meldunkowych bez uprzedniej weryfikacji czy A. K. pod tym adresem zamieszkuje winna w ocenie Sądu liczyć się niewątpliwie z tym, że podany przez nią adres może okazać się nieprawidłowy, co skutkować będzie nieprawidłowym doręczeniem odpisu nakazu zapłaty wydanego w sprawie i w konsekwencji odpadnięciem podstawy prawnej egzekwowanego świadczenia w przypadku utraty mocy nakazu zapłaty wskutek prawidłowego wniesienia sprzeciwu przez A. K.. Okoliczność, że adres A. K. podany przez Gminę M. S. w pozwie złożonym w sprawie I Nc 565/10 był nieprawidłowy została przesądzona przy okazji rozpoznawania przez Sąd wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w w.w. sprawie.

W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd podniósł, iż nie sposób uznać, by spełnienie przez powoda świadczenia czyniło zadość zasadom współżycia społecznego. Kwota 2 370,39 zł wyegzekwowana na podstawie tytułu wykonawczego wydanego w sprawie I Nc 565/10 stanowiła należność z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu położonego w S. przy ul. (...) w okresie, w którym A. K. – według treści sprzeciwu – w lokalu tym nie zamieszkiwał i w związku z tym nie miał obowiązku uiszczania żadnych opłat za ten lokal. W toku postępowania w sprawie I Nc 565/10 Gmina M. S. cofnęła zresztą w całości pozew przeciwko A. K. rezygnując z dowodzenia, że w spornym okresie zamieszkiwał on pod adresem podanym w pozwie i że w związku z tym należność dochodzona pozwem jej przysługuje. Również w toku niniejszego postępowania powódka nie przejawiała w tym zakresie żadnej inicjatywy dowodowej podając jedynie, że żądanie powoda należy uznać za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, albowiem to powód doprowadził do takiej sytuacji, że Gmina M. S. nie miała wiedzy o tym, że nie mieszka on pod adresem podanym w pozwie złożonym w sprawie I Nc 565/10, bo nie wymeldował się spod adresu: ul. (...), S.. Tymczasem A. K. – jak wynika z treści sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w sprawie I Nc 565/10 – lokal ten opuścił już w 2004 roku, kiedy to trafił do Pogotowia (...), w którym przebywał niemal trzy lata, i już do tego lokalu nie powrócił. W chwili opuszczania lokalu był zatem osobą niepełnoletnią, od której trudno wymagać dopełniania takich formalności jak informowanie właściciela lokalu o fakcie jego opuszczenia z uwagi na przymusowe umieszczenie w Pogotowiu (...).

Sąd uznał, iż w świetle art. 411 pkt 1 k.c. nie ulega wątpliwości, że powód, od którego świadczenie zostało wyegzekwowane w toku postępowania egzekucyjnego, zachował prawo domagania się jego zwrotu. Spełnienie świadczenia nastąpiło bowiem w tym przypadku w celu uniknięcia przymusu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 370,39 zł, której to wyegzekwowania od powoda pozwana w toku niniejszego postepowania w żaden sposób nie zakwestionowała.

Roszczenie o odsetki Sąd Rejonowy oparł na treści art. 481 § 1 k.c. Sąd wskazał, iż powód wezwał pozwaną do zapłaty pismem z dnia 18 maja 2015 roku, przy czym wezwanie to obejmowało całą należność wyegzekwowaną od niego w postępowaniu egzekucyjnym w sprawie Km 1677/15. Pismo to zostało doręczone pozwanej najwcześniej w dniu 19 maja 2015 roku, co wynika z zamieszczonej na nim adnotacji, w związku z tym od dnia 20 maja 2015 roku pozwana pozostaje w opóźnieniu co do kwoty 2 370,39 zł. Z tego względu odsetki ustawowe od kwoty 2 370,39 zł Sąd Rejonowy zasądził od dnia 20 maja 2015 roku, a w pozostałym zakresie powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła pozwana i zaskarżając wyrok w części, tj. w zakresie punktu I i III zarzuciła mu:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu, iż powód prawidłowo wezwał pozwaną do zapłaty dochodzonego niniejszym pozwem roszczenia;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 455 k.c., art. 476 k.c. i art. 481 § 1 k.c. poprzez błędne ich zastosowanie, a w konsekwencji przyjęcie przez Sąd niewłaściwego okresu początkowego naliczania odsetek od należności głównej,

3.  naruszenie przepisów postępowania co miało wpływ na wynik postępowania, tj. naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., poprzez sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i błędne uznanie, iż wydruk pisma zatytułowany wezwanie do zwrotu świadczeń nienależnie pobranych stanowi wezwanie pozwanej do zapłaty.

W związku z powyższym wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonym zakresie poprzez zmianę wyroku i zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od daty wniesienia pozwu oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych (również za postępowanie odwoławcze). Ewentualnie wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji - pozostawiając temu Sądowi orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego.

W uzasadnieniu apelująca podniosła, iż Sąd pierwszej instancji w ustaleniach faktycznych stwierdził, iż w dniu 19 maja 2015 r. powód wezwał pozwaną do zwrotu należności wyegzekwowanych w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego wydanego w sprawie I Nc 565/10, który został uchylony. Powyższe ustalenie dokonane na podstawie załączonego do pozwu wydruku pisma zatytułowanego wezwanie do zwrotu świadczeń nienależnie pobranych jest w ocenie skarżącej sprzeczne z treścią zebranego w sprawie materiału.

W ocenie apelującej załączony przez stronę powodową wydruk, który nie jest w ogóle podpisany nie może być uznany za wezwanie do zapłaty skierowane do strony pozwanej. Co więcej strona powodowa poza wydrukiem pisma nie przedstawiła żadnego dowodu w postaci potwierdzenia doręczenia stronie pozwanej tego wydruku. Wobec tego uznano, iż Sąd Rejonowy bezzasadnie przyjął, że powód skierował do pozwanej wezwanie do zapłaty z dnia 18 maja 2015 r. i jako początkowy moment naliczania odsetek za opóźnienie przyjął 20 maja 2015 r. Prawidłowy okres od którego należałoby liczyć odsetki za opóźnienie powinien być określony jako data złożenia pozwu.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie obu instancji według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wymaga podkreślenia na wstępie, iż w myśl art. 378 § 1 k.p.c., sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Z treści cytowanego przepisu wprost wynika, że sąd drugiej instancji ma obowiązek rozpoznania sprawy jedynie w takim zakresie, w jakim nastąpiło zaskarżenie apelacją orzeczenia sądu pierwszej instancji, co jest zgodne z założeniem, iż o zakresie rozpoznania sprawy przez sąd odwoławczy decyduje skarżący ( tantum devolatum quandum appellatum). W wypadku zatem, gdy dochodzi do częściowego zaskarżenia orzeczenia, pod względem podmiotowym lub przedmiotowym, sąd drugiej instancji kontroluje orzeczenie sądu pierwszej instancji i postępowanie przed nim jedynie w takiej części, w jakiej doszło do zaskarżenia. W pozostałym zakresie, stosownie do art. 363 § 1 i 3 k.p.c., orzeczenie staje się prawomocne, chyba że objęte zostało apelacją wniesioną przez inny podmiot albo zachodzą wyjątki przewidziane ustawą ( vide uchwała SN z dnia 21 listopada 2006 r., III CZP 85/06, Legalis nr 78825).

W niniejszej sprawie wskazania zatem wymaga, iż na etapie postępowania odwoławczego spór dotyczył tylko terminu początkowego naliczenia odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia przez pozwaną Gminę M. S..

Sąd Okręgowy dokonując ponownego rozpoznania sprawy w zakresie wyznaczonym granicami apelacji doszedł do wniosku, iż Sąd Rejonowy nie dopuścił się zarzucanego mu naruszenia.

Przypomnieć należy, iż Sąd Rejonowy przyjął koncepcję, że w analizowanej sprawie odsetki należy zasądzić od dnia 20 maja 2015 roku, tj. od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanej pisma z dnia 18 maja 2015 roku obejmującego wezwanie do zapłaty. W wywiedzionej apelacji podnoszono zaś, iż winny być one zasądzone dopiero od dnia wyrokowania.

Zgodnie z treścią art. 481 § 1 i 2 k.c., wierzycielowi za czas opóźnienia w wypłacie należnych mu świadczeń pieniężnych przysługują odsetki za czas opóźnienia w wysokości ustawowej. Odsetki te są należne wierzycielowi od dnia, w którym dłużnik popadł w zwłokę ze spełnieniem świadczenia. W tym kontekście koniecznym jest przytoczenie również treści art. 476 k.c., z którego wynika, iż dłużnik popada w opóźnienie, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Zgodnie zaś z art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W związku z tym, podstawowe znaczenie dla ustalenia, czy powstał po stronie pozwanej stan opóźnienia, ma określenie, kiedy pozwana powinna była spełnić świadczenie na rzecz powoda.

Oceniając znajdujące się w aktach niniejszej sprawy wystosowane przez powoda wezwanie z dnia 18 maja 2015 roku do zwrotu świadczeń nienależnie pobranych (k. 12) istotnie należy uznać, iż nie należy ono do typowych, bowiem brak w nim wskazania kwoty, której zwrotu powód się domaga. Okoliczność ta, oceniania przez pryzmat okoliczności ustalonych w toku analizowanego postępowania, nie mogła jednakże wpłynąć na zmianę wydanego przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcia.

W tym względzie podnieść należy, iż w aktach o sygn. I C 1281/14 znajduję się pismo datowane na dzień 24 września 2014 r., w którym to apelująca Gmina M. S. cofnęła powództwo i zrzekła się roszczenia wobec pozwanego w tej sprawie A. K.. W konsekwencji powyższego Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 15 października 2014 roku umorzył postępowanie w sprawie. Analizując powyższe przyjąć należy, iż już przeszło pół roku przed wystosowaniem przez powoda A. K. pisma wzywającego do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia Gmina M. S. winna była liczyć się z obowiązkiem zwrotu pobranych powodowi kwot. Twierdzenie to jest tym bardziej uzasadnione, jeżeli weźmie się pod uwagę, iż pozwana dysponuje szerokim aparatem księgowym oraz obsługą finansową i prawną. Działając przy pomocy profesjonalnego pełnomocnika i cofając powództwo musiała mieć zatem świadomość, że świadczenie wyegzekwowane przez nią od A. K. jest świadczeniem nienależnym i podlega zwrotowi. Co więcej z treści pisma z dnia 18 maja 2015 roku wynika sygnatura akt sądowych, których to wezwanie dotyczy, a z jego treści podstawa roszczenia powoda. W tej sytuacji nie nastręczało również trudności wyliczenie kwoty, która winna być powodowi zwrócona.

Tym samym wezwanie do zapłaty z dnia 18 maja 2015 roku należy uznać za skuteczne, tym bardziej iż z odpowiedzi na pozew nie wynika, aby było ono przez pozwaną w ogóle kwestionowane. Należy wręcz zwrócić uwagę, że to pozwana w odpowiedzi na pozew skazała, iż to właśnie od tego wezwania należy liczyć odsetki za opóźnienie, a nie zaś jak chciał tego pierwotnie powód od dnia ściągnięcia poszczególnych kwot przez komornika sądowego.

Błędnie apelująca przyjęła zatem, że dopiero w momencie wyrokowania możliwe było zasądzenie odsetek na rzecz wygrywającego przedmiotowe postępowanie powoda. W omawianej sprawie bowiem zasądzanie odsetek od daty wyrokowania prowadziłoby w istocie do ich umorzenia za okres sprzed daty wyroku i stanowiło nieuzasadnione uprzywilejowanie dłużnika, skłaniając go do jak najdłuższego zwlekania z zapłatą należnego od niego świadczenia pieniężnego, w oczekiwaniu na orzeczenie sądu znoszące obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 roku, sygn. akt II CKN 725/98, OSNC rok 2000, nr 9, poz. 158, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 października 2013 roku, sygn. akt I ACA 422/13).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe zaś apelacja jako nieuzasadniona na mocy art. 385 k.p.c. podlega oddaleniu, o czym Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie 1. sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 2. sentencji wyroku na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Mając powyższe unormowania na względzie Sąd Okręgowy wskazuje, iż w rozpatrywanej sprawie apelacja pozwanej okazała się w całości niezasadna, a więc to pozwana w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c. jest stroną przegrywającą sprawę w postępowaniu apelacyjnym. Koszty postępowania apelacyjnego powoda wyniosły 600 zł, a stanowi je w tej wysokości wynagrodzenie radcy prawnego reprezentującego tę stronę, które przy uwzględnieniu wysokości stawki minimalnej, zostało ustalone na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804).

SSO Marzenna Ernest SSO Tomasz Szaj SSO Sławomir Krajewski