Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 maja 2017 roku

sprawy z powództwa A. L.

przeciwko W. G. i L. G.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 6 września 2016 roku, sygn. akt I C 1109/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a.  w punkcie 1. zasądza od pozwanych L. (...) i W. G. solidarnie na rzecz na rzecz powoda A. L. kwotę 2042,23 zł (dwa tysiące czterdzieści dwa złote i dwadzieścia trzy grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1173,54 zł (tysiąc sto siedemdziesiąt trzy złote i pięćdziesiąt cztery grosze) od dnia 15 września 2015 roku, z zastrzeżeniem, że pozwani ponoszą solidarną odpowiedzialność z (...) Spółka Jawna z siedzibą w S., w zakresie należności objętych nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 11 stycznia 2013 roku, wydanym przez Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie, w sprawie VI Nc – e (...) oraz postanowieniem Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Inowrocławiu A. Z. z dnia 30 sierpnia 2013 roku, w sprawie Km 631/13, a nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi, w zakresie niniejszego rozstrzygnięcia może nastąpić w przypadku, jeżeli egzekucja przeciwko ww. spółce wierzytelności objętych przedmiotowym nakazem zapłaty i postanowieniem okaże się bezskuteczna, względnie będzie oczywiste, że egzekucja ta będzie bezskuteczna oraz oddala powództwo w pozostałej części,

b.  w punkcie 2. zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 417 (czterysta siedemnaście) złotych, tytułem zwrotu kosztów procesu;

II.  oddala apelację w pozostałej części,

III.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 300 (trzysta) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Sławomir Krajewski SSO Małgorzata Grzesik SSR del. Arkadiusz Grzelczak

Sygn. akt II Ca 1643/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 6 września 2016 roku, wydanym w sprawie z powództwa A. L., przeciwko W. G. i L. G. o zapłatę, Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, sygn. akt I C 1109/15: zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 2042,23 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 września 2015 roku do dnia zapłaty oraz zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 717 zł, tytułem kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wywiedli pozwani i zaskarżając wyrok w całości, wnieśli o jego zmianę, poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Ponadto skarżący wnieśli o zasądzenie od powoda na ich rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie norm prawnych zawartych w art. 22 § 2 k.s.h., w zw. z art. 31 k.s.h., art. 233 § 1 k.p.c. i art. 328 k.p.c.

W odpowiedzi na apelację powód powód wniósł i jej oddalenie i zasądzenie na swoją rzecz od pozwanych kosztów postępowania apelacyjnego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się częściowo zasadna.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do zarzutu pozwanych, iż powód nie wykazał istnienia wierzytelności powoda, względem pozwanych i jej wysokości.

Współodpowiedzialność wspólników spółki jawnej za jej długi jest zarazem solidarna (art. 22 § 2 k.s.h.) i subsydiarna (art. 31 § 1 k.s.h.).

Należy mieć na uwadze, że odpowiedzialność pozwanych za zobowiązania (...) Spółka Jawna z siedzibą w S. ma charakter subsydiarny i jest rzecz jasna ograniczona poziomem zobowiązań samej spółki. W szczególności odpowiedzialność ta, w przeciwieństwie do odpowiedzialności członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za zobowiązania tejże spółki, uregulowanej w art. 299 k.s.h., nie ma charakteru odszkodowawczego.

W rozpoznawanej sprawie powód powołał się na wydanie przeciwko ww. spółce jawnej prawomocnego nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym w postępowaniu przed Sądem Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie, w sprawie VI Nc – e (...) i dochodził od pozwanych objętych nim wierzytelności i kosztów procesu.

Nie może budzić wątpliwości, że orzeczeniu temu przysługuje przymiot prawomocności materialnej, uregulowanej w art. 365 § 1 k.p.c., skutkującej związaniem Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, co do istnienia i zakresu przedmiotowych zobowiązań spółki.

Analogicznie powód dochodził również od pozwanych zapłaty kosztów postępowania egzekucyjnego wszczętego przeciwko spółce na podstawie ww. tytułu wykonawczego, którymi spółka została obciążona na mocy postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Inowrocławiu A. Z. z dnia 30 sierpnia 2013 roku, w sprawie Km 631/13.

W orzecznictwie przyjmuje się (por: uchwała SN z dnia 28 lutego 2013 r., III CZP 108/12), że w przypadku wydania przeciwko spółce jawnej wyroku każdy ze wspólników odpowiada za zaspokojenie wierzytelności w granicach wyznaczonych brzmieniem wydanego wierzycielowi tytułu egzekucyjnego. Podlegająca zaspokojeniu wierzytelność obejmuje również zasądzone na rzecz wierzyciela koszty postępowania w sprawie przeciwko spółce oraz ewentualne koszty wszczętego przeciwko niej postępowania egzekucyjnego. Odpowiedzialność poszczególnych wspólników w stosunku do wierzyciela może objąć nadto jeszcze koszty postępowania klauzulowego, które wierzyciel musiał przeprowadzić w celu doprowadzenia do przymusowego zaspokojenia swojej wierzytelności z majątku wspólników.

Podsumowując, wbrew stanowisku pozwanych, powód zdołał wykazać zasadność swojego dochodzonego roszczenia w kwocie objętej pozwem – 2042,23 zł, na którą składały się: należność główna - 1173,54 zł, skapitalizowane odsetki od tej kwoty od dnia 22 maja 2012 roku do dnia 14 września 2015 roku – 462,99 zł i koszty procesu - 210 zł, objęte ww. nakazem zapłaty oraz koszty postępowania egzekucyjnego, przyznane przez komornika wierzycielowi od dłużnika - 45,70 zł i wynagrodzenie pełnomocnika procesowego wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym – 150 zł, wynikające z powyższego postanowienia komornika.

Nie budzi także, w świetle unormowania zawartego w art. 481 § 1 i 2 k.c., dochodzenie przez powoda dalszych odsetek za opóźnienie w zapłacie ww. kwoty należności głównej 1173,54 zł, za okres od dnia 15 września 2015 roku, to jest dnia następnego po zamknięciu powyższego okresu ich kapitalizacji.

Bezzasadne jest natomiast powództwo co do żądania odsetek za opóźnienie w zakresie kosztów postępowania rozpoznawczego i egzekucyjnego, jak też takich odsetek dochodzonych przez powoda od skapitalizowanych w kwocie 462,99 zł odsetek od dnia wniesienia pozwu w niniejszej sprawie.

W tym pierwszym zakresie należy przypomnieć, że w uchwale z dnia 20 maja 2011 roku, III CZP 16/11, Sąd Najwyższy jednoznacznie uznał, że przepis art. 481 § 1 k.c. nie ma zastosowania do świadczeń pieniężnych zasądzonych prawomocnym orzeczeniem o kosztach procesu.

Skoro zatem powód nie mógłby dochodzić odsetek za opóźnienie w zapłacie tych kosztów od spółki, to nie przysługuje mu takie roszczenie także w stosunku do pozwanych, którzy jak to już wskazano powyżej, nie ponoszą w stosunku do powoda odpowiedzialności odszkodowawczej.

W zakresie drugiego z roszczeń odsetkowych zasądzenie, na podstawie art. 482 § 1 k.c., od dnia wniesienia pozwu w niniejszej sprawie odsetek od skapitalizowanych odsetek objętych nakazem zapłaty wydanym przeciwko spółce, skutkowałoby rozszerzeniem zakresu odpowiedzialności pozwanych, w stosunku do zakresu zobowiązań spółki, co jest sprzeczne z zasadą ich solidarnej i subsydiarnej odpowiedzialności za te zobowiązania.

Reasumując powództwo należało uznać za zasadne co do roszczenia zapłaty przez pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwoty 2042,23 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1173,54 zł od dnia 15 września 2015 roku i zakresie szerszym, w uwzględnieniu apelacji, oddalić powództwo.

Bezzasadnymi okazały się natomiast pozostałe zarzuty apelacji.

Przede wszystkim pozwani bezskutecznie podnieśli w sprawie zarzut przedawnienia.

W uzupełnieniu trafnego stanowiska Sądu pierwszej instancji wskazać tu należy, że zgodnie z art. 35 § 1 k.s.h. wspólnik pozwany z tytułu odpowiedzialności za zobowiązania spółki może przedstawić wierzycielowi zarzuty przysługujące spółce wobec wierzyciela. W wyroku z dnia 8 maja 2008 roku, V CSK 573/07, Sąd Najwyższy trafnie wywiódł, że artykuł 35 § 1 k.s.h. jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 372 k.c. (por. także: wyrok SN z dnia 16 czerwca 2010 r., I CSK 453/09).

W konsekwencji pozwani wspólnicy spółki jawnej nie mogli skutecznie powołać się na własny zarzut przedawnienia roszczenia z czynności prawnych, będących źródłem przedmiotowych zobowiązań spółki, gdyż nie byli stroną tychże umów. Zarzut ten przysługiwał natomiast spółce, ale w stosunku do niej bieg przedawnienia został bezsprzecznie przerwany, już to poprzez wytoczenie przeciwko spółce powództwa w sprawie VI Nc – e (...) Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie, gdzie doszło do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 11 stycznia 2013 roku (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.). W związku z powyższym objęte tym nakazem zobowiązania spółki podlegają przedawnieniu uregulowanemu w art. 125 § 1 k.c., którego termin bez wątpienia został w stosunku do pozwanych przerwany, poprzez wniesienie powództwa w niniejszej sprawie, co miało miejsce w dniu 15 września 2015 roku.

Przedawnieniu nie uległy też zobowiązania spółki, objęte postanowieniem Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Inowrocławiu A. Z. z dnia 30 sierpnia 2013 roku, w sprawie Km 631/13, co wynika już to w porównania daty jego wydania, z którą związana jest wymagalność roszczeń o zwrot kosztów postępowania egzekucyjnego, determinująca początek biegu przedawnienia (art. 120 § 1 k.c.), z ww. datą wniesienia pozwu w niniejszej sprawie.

W następnej kolejności, wbrew zapatrywaniu apelujących, rację należy przyznać Sądowi pierwszej instancji, iż bezskuteczność egzekucji w stosunku do spółki jawnej, nie stanowi przesłanki nie tylko wytoczenia powództwa przeciwko jej wspólnikom o zapłatę zobowiązań spółki, ale także jego uwzględnienia

Zgodnie z art. 31 § 1 k.s.h. wierzyciel spółki może prowadzić egzekucję z majątku wspólnika w przypadku, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (subsydiarna odpowiedzialność wspólnika). Przepis § 1 nie stanowi przeszkody do wniesienia powództwa przeciwko wspólnikowi, zanim egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (§ 2).

W doktrynie prawa (vide: Andrzej Kidyba, Komentarz aktualizowany do art. 31 Kodeksu spółek handlowych, Lex el., stan prawny 2016.12.31) przyjmuje się, że odpowiedzialność wspólników spółki jawnej ma charakter pełnej, abstrakcyjnej odpowiedzialności za zobowiązania spółki, wskazanym zaś w ustawie ograniczeniom podlega jedynie możliwość skierowania przez wierzyciela egzekucji do majątku odpowiedzialnego wspólnika. W tym przypadku mamy, przeto do czynienia z zasadą subsydiarności egzekucji, nie zaś odpowiedzialności, gdyż uprawnienia wierzyciela do pozwania wspólnika z tytułu zobowiązań spółki istnieją ciągle, podobnie jak abstrakcyjna w swej istocie odpowiedzialność wspólnika za zobowiązania spółki. Odpowiedzialność ta nie ma bowiem charakteru drugorzędnego (może być realizowana równolegle), lecz następuje jedynie skrępowanie wierzyciela w zakresie możliwości uzyskania tytułu wykonawczego przeciw wspólnikowi, co zmusza do zastosowania wskazanej przez ustawodawcę kolejności prób zaspokojenia wierzytelności (wymóg bezskuteczności egzekucji z majątku spółki).

W wyroku z dnia 14 kwietnia 2016 roku, IV CSK 503/15, Sąd Najwyższy słusznie wskazał, że odpowiedzialność, którą statuują art. 22 § 2 i art. 31 k.s.h. ma charakter osobisty, nieograniczony, solidarny ze spółką i z pozostałymi wspólnikami. Dotyczy ona wprawdzie cudzego długu, ale skoro ustawa (art. 22 § 2 k.s.h.) czyni wspólnika odpowiedzialnym za taki dług spółki solidarnie ze spółką i pozostałymi wspólnikami, to wspólnik jest zarazem dłużnikiem wierzyciela spółki z tytułu długu, za który odpowiada. Z istoty solidarności wynika, że spółka jawna i jej wspólnicy są zobowiązani w ten sposób, iż wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich tych podmiotów łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregoś z dłużników zwalnia pozostałych. Sprawa o świadczenie, za które dłużnicy odpowiadają solidarnie, nie musi się zatem toczyć z udziałem ich wszystkich, a wyrok nie musi dotyczyć ich niepodzielnie. Solidarność bierna istnieje w interesie wierzyciela, nie może więc on być zmuszony do prowadzenia sprawy przeciwko wszystkim dłużnikom, jeżeli jest to sprzeczne z jego interesem.

Dalej Sąd Najwyższy wywiódł, że powyższy sposób unormowania odpowiedzialności wspólników spółki jawnej za jej zobowiązania oznacza, że ich odpowiedzialność powstaje już z chwilą powstania zobowiązania spółki, ale wierzyciel spółki może prowadzić egzekucję z majątku osobistego wspólnika dopiero wtedy, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna. Subsydiarność rzutuje zatem nie na istnienie obowiązku spełnienia świadczenia przez wspólników, lecz na kolejność, w jakiej wierzyciel powinien się zaspokoić z poszczególnych mas majątkowych.

Sąd Najwyższy stwierdził w nawiązaniu do powyższego, że w przypadku pozwania przez wierzyciela spółki jawnej jej wspólnika, koniecznym jest zastrzeżenie w tytule egzekucyjnym, że zasądzone od niego świadczenie może być egzekwowane dopiero po wykazaniu bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce, o czym decyduje specyfika postępowania klauzulowego, gdzie zasadniczo badaniu podlega wyłącznie to, czy orzeczenie sądu ma formę ustaloną w przepisie art. 777 § 1 pkt 1 k.p.c. i czy stwierdza obowiązek zachowania się w oznaczony sposób konkretnej osoby jako dłużnika względem innej, jako wierzyciela, nadający się do przymusowego wykonania środkami określonymi w przepisach o cywilnym postępowaniu egzekucyjnym i jedynie wyjątkowo, gdy zezwala na to ustawa (art. 778 ¹, 786 § 1, art. 787, art. 787 ¹, 788 k.p.c.), sąd w postępowaniu klauzulowym zajmuje się badaniem okoliczności o charakterze materialnoprawnym, doniosłych dla ostatecznego wyznaczenia podmiotowych i przedmiotowych granic egzekucji, do przeprowadzenia której tytuł wykonawczy ma być podstawą.

Reasumując Sąd Okręgowy wskazuje, że zasada subsydiarnej odpowiedzialności wspólników spółki jawnej, w przypadku pozwania ich przez wierzyciela spółki, jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie, nie skutkuje koniecznością badania w toku postępowania rozpoznawczego, czy egzekucja przeciwko spółce okazała się bezskuteczna, co nie jest przesłanką zasadności powództwa, a jedynie koniecznym jest zamieszczenie w wyroku uwzględniającym powództwo, zastrzeżenia w trybie odpowiednio zastosowanego art. 786 § 1 k.p.c., w zw. z art. art. 778 ¹ k.p.c., że nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi, w zakresie objętego wyrokiem rozstrzygnięcia może nastąpić w przypadku, jeżeli egzekucja przeciwko spółce przedmiotowych wierzytelności okaże się bezskuteczna, względnie będzie oczywiste, że egzekucja ta będzie bezskuteczna, co też uczynił Sąd Okręgowy w punkcie 1. a. sentencji wyroku, dodatkowo zastrzegając, że pozwani ponoszą solidarną odpowiedzialność z (...) Spółka Jawna z siedzibą w S., w zakresie należności objętych nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 11 stycznia 2013 roku, wydanym przez Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie, w sprawie VI Nc – e (...) oraz postanowieniem Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Inowrocławiu A. Z. z dnia 30 sierpnia 2013 roku, w sprawie Km 631/13.

Wskazać jeszcze trzeba, że przeszkody dla uwzględnienia powództwa, także w świetle unormowania art. 778 ¹ k.p.c., nie stanowiło uprzednie wydanie prawomocnego tytułu egzekucyjnego przeciwko spółce.

W szczególności w takim przypadku nie zachodzi powaga rzeczy osądzonej, unormowana w art. 366 k.p.c., stanowiąca w świetle art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., negatywną przesłankę dopuszczalności powództwa. (...) spółki jawnej nie są tu następcami prawnymi tejże tak pod tytułem ogólnym, jak i szczególnym, co uzasadniałoby przyjęcie tożsamości podmiotowej pomiędzy wspólnikami i spółką, a ponoszą solidarną ze spółką i subsydiarną odpowiedzialność za jej zobowiązania.

Należy tu zauważyć, że co do zasady, wyrok zasądzający świadczenie tylko od niektórych dłużników solidarnych jest skuteczny wyłącznie między stronami i nie wywołuje żadnych skutków prawnych w sferze prawnej pozostałych dłużników, którzy nie wystąpili w sprawie jako pozwani (art.366 k.p.c.).

Przeciwnego wniosku nie można wysnuć tylko na tej podstawie, że ustawodawca w art. 778 ¹ k.p.c., przewidział możliwość uzyskania przez wierzyciela nadania klauzuli wykonalności wyrokowi wydanemu w stosunku do spółki jawnej, przeciwko jej wspólnikom.

Artykuł 778 ¹ k.p.c. stanowi podstawą do przypisania wyrokowi wydanemu przeciwko spółce jawnej w sprawie wszczętej przez jej wierzyciela rozszerzonej prawomocności materialnej, obejmującej wspólników tej spółki, nie zaś także powagi rzeczy osądzonej.

Podkreślenia wymaga, że definicja powagi rzeczy osądzonej zawarta w art. 366 k.p.c., została w istotny sposób zawężona w stosunku do unormowania zawartego w art. 367 Kodeksu postępowania cywilnego z dnia 29 listopada 1930 r., który stanowił, że wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, nadto tylko między tymi samymi stronami, jeżeli z ustaw inaczej nie wynika. To ostatnie sformułowanie w poprzednim stanie prawnym mogłoby uzasadniać stwierdzenie, że do rozszerzenia powagi rzeczy osądzonej dochodziło także w przypadku zaistnienia podstaw do zastosowania normy prawnej zawartej w art. 541 § 4 k.p.c. z 1930 roku, podobnej do zawartej w art. 778 ¹ k.p.c. (por: uzasadnienie uchwały SN z dnia 5 maja 1951 r., C 689/50). W obecnym jednak stanie prawnym brak jest ku temu podstaw, wobec wskazanego powyżej zawężenia zakresu normowania art. 366 k.p.c.

Sąd Okręgowy nie podziela w świetle powyższej argumentacji poglądu prawnego wyrażonego w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2013 roku, III CZP 108/12, która zresztą w tym przedmiocie nie zawiera poza taką konstatacją, uzasadniającego ją wywodu prawnego.

Częściowe uwzględnienie apelacji, uzasadniało także modyfikację rozstrzygnięcia o kosztach procesu, zawartego w zaskarżonym wyroku.

Jakkolwiek powód wygrał sprawę w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c., co do całej dochodzonej należności głównej oraz części odsetek za opóźnienie, to jednak w sprawie zaszły podstawy do zasądzenia od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwoty niższej, od poniesionych przez tegoż kosztów procesu, które łącznie wynosiły 717 zł, w tym 600 zł, wynagrodzenia pełnomocnika procesowego.

Zgodnie z art. 109 § 2 k.p.c. orzekając o wysokości przyznanych stronie kosztów procesu, sąd bierze pod uwagę celowość poniesionych kosztów oraz niezbędność ich poniesienia z uwagi na charakter sprawy. Przy ustalaniu wysokości kosztów poniesionych przez stronę reprezentowaną przez pełnomocnika będącego adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika oraz czynności podjęte przez niego w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, a także charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia.

W doktrynie prawa (vide: Małgorzata Manowska, Komentarz do art. 109 Kodeksu postępowania cywilnego, Lex el., stan prawny 2015.09.01) przyjmuje się, że na podstawie art. 109 § 2 k.p.c. dopuszczalne jest zasądzenia na rzecz strony kosztów procesu, uwzględniających wynagrodzenie jej pełnomocnika procesowego w wysokości niższej, niż przewiduje to stawka minimalna.

Sytuacja taka zachodziła w rozpoznawanej sprawie. Godzi się, bowiem zauważyć, że powód, reprezentowany w sprawie przez zawodowego pełnomocnika, dysponując możliwością ubiegania się o nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty wydanemu przeciwko spółce jawnej i postanowieniu przyznającemu mu zwrot kosztów postępowania egzekucyjnego, przeciwko pozwanym, jako wspólnikom tej spółki jawnej, na podstawie art. 778 ¹ k.p.c., wytoczył przeciwko nim odrębne powództwo generujące znaczne koszty, w tym koszty zastępstwa procesowego.

W tym świetle Sąd Okręgowy uznał, że charakter celowych, w powyższym rozumieniu, kosztów procesu poniesionych przez powoda, co do wynagrodzenia jego pełnomocnika, może mieć jedynie połowa stawki minimalnej przewidzianej właściwymi przepisami, to jest kwota 300 zł.

Stąd zasądzono od pozwanych solidarnie na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 417 zł.

Podsumowując Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., orzekł jak w punkcie 1. sentencji wyroku, natomiast za zasadzie art. 385 k.p.c., jak w punkcie 2. tejże sentencji.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego zapadło na podstawie art. 108 § 1 k.p.c., w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i art. 109 § 2 k.p.c., przy zastosowaniu identycznej argumentacji, jak to miało miejsce co do kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego.

Zasądzeniu, przeto od pozwanych solidarnie na rzecz powoda podlegała tu kwota 300 zł, stanowiąca połowę minimalnej stawki wynagrodzenia za zastępstwo procesowe w postępowaniu apelacyjnym.

Orzeczenie w tym przedmiocie zawarto w punkcie 3. sentencji wyroku.

SSO Sławomir Krajewski SSO Małgorzata Grzesik SSR del. Arkadiusz Grzelczak