Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Iwona Szybka

Sędziowie: SSA Jacek Zajączkowski

SSA Beata Michalska (spr.)

Protokolant: sekretarz sądowy Małgorzata Matusiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2017 r. w Ł.

sprawy B. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł.

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 22 czerwca 2016 r. sygn. akt VIII U 2981/15

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1153/16

UZASADNIENIE

Ubezpieczona B. J. odwołała się w dniu 22 października 2015r. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. z 15 października 2015 r. odmawiającej jej prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t.: Dz. U. z 2017r., poz.1383) , gdyż na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodniła stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Odwołująca się wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie jej prawa do emerytury w niższym wieku.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z 22 czerwca 2016r., w sprawie o sygn. akt VIII U 2981/15, zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującej się prawo do emerytury od 15 września 2015r.

Rozstrzygnięcie zapadło po następujących ustaleniach faktycznych i prawnych:

B. J. , ur. (...) ,w okresie od 8 stycznia 1981 r. do 30 września 2003 r. pracowała w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) SA w Ł.. W okresie od 2 grudnia 1994 r. do 3 listopada 1997 r. wnioskodawczyni korzystała z urlopu wychowawczego. Wnioskodawczyni otrzymała angaże: od 8 stycznia 1981 r. – na stanowisku robotnika transportu wewnętrznego i od 1 maja 1981 r. – brakarza – krojczego na składalni. Zgodnie z pisemnym zakresem obowiązków wnioskodawczyni na stanowisku brakarza – krojczego do jej podstawowych czynności należały prace krojczego, a jedynie wykonywanie w zastępstwie prac jako brakarz przeglądacz, mierzacz, czy pakowacz tkanin.

Pracodawca w świadectwie pracy w szczególnych warunkach z 30 września 2003 r. zaświadczył, że wnioskodawczyni w okresach od 8 stycznia 1981 r. do 1 grudnia 1994 r. i od 4 listopada 1997 r. do 30 września 2003 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy świadczyła pracę w szczególnych warunkach przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych jako krajacz wyrobów włókienniczych określoną w Wykazie A, dziale VII poz. 4 pkt. 33 Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz MPCh i L Nr 4 z 1987 r.).

W okresie od 8 stycznia 1981 r. do maja 1981 r. pracowała jako pracownik transportu wewnętrznego na Wykańczalni. Od 1 maja 1981 r. wykonywała faktycznie pracę krojczego. Wnioskodawczyni zajmowała się wykrawaniem zaznaczonych błędów w tkaninie, następnie stemplowała metraż tkaniny i ją etykietowała. (...) po produkcji posiadały dużo błędów. Ubezpieczona wycinała fragmenty tkaniny nożyczkami ręcznymi , musiała wykroić zaznaczone uprzednio błędy w około 15 tysiącach metrach tkaniny. Mierzyła tkaninę, gdy była ona zamówiona i po zwinięciu przekazywała ją pakowarce. Tkaniny miały 150-190 cm szerokości i do 20 kg wagi. Praca odbywała się na stojąco. Wnioskodawczyni posiada łącznie 20 lat, 6 miesięcy i 29 dni okresów składkowych i nieskładkowych, nie przystąpiła do Otwartego Funduszu Emerytalnego. W dniu 19 sierpnia 2015 r. złożyła wniosek o przyznanie prawa do emerytury.

Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów załączonych do akt osobowych oraz do akt emerytalnych, jak i zeznań wnioskodawczyni oraz świadków pracujących z nią w tym samym zakładzie pracy . Świadek A. B. pracował w latach 1967 – 2005, przy czym od 1980 r. na składalni jako kierownik oddziału. U. D. od 1972 r. do upadłości zakładu pracowała jako brakarz krojczy a faktycznie wykonywała tak samo jak ubezpieczona pracę krojczego, który wykrawał wadliwe fragmenty tkaniny. W. G. pracował w latach 1973 – 2003 jako nastawiacz maszyn a potem mistrz zmianowy oddziału. Wnioskodawczyni bezpośrednio mu podlegała i pracowali oni razem na tej samej zmianie. Ich zeznania korespondują z zeznaniami wnioskodawczyni, którym Sąd dał wiarę w świetle całokształtu materiału dowodowego, stanowią wiarygodne źródło dowodowe, niepodważone przez organ rentowy w toku procesu.

Sąd Okręgowy uznał też, że świadectwo pracy w warunkach szczególnych wystawione przez (...) SA w Ł. potwierdza, że wnioskodawczyni wykonywała pracę w warunkach szczególnych przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych jako krajacz wyrobów włókienniczych określoną w Wykazie A, dziale VII poz. 4 pkt. 33 cyt. wyżej Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z 7 lipca 1987 r. Nadto z dokumentacji znajdującej się w aktach osobowych wynika, że przez okres czterech miesięcy ubezpieczona pracowała jako robotnik transportu wewnętrznego .

W uzasadnieniu stanu prawnego powołano art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, w myśl którego ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu (ust. 2). Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8, poz. 43 ze zm.). Zgodnie z § 4 ust 1 cyt. rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet oraz ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Za okres składkowy i nieskładkowy wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Stosownie do § 2 ust. 2 okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

W ocenie Sądu Okręgowego, wnioskodawczyni spełniła wszystkie warunki konieczne do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku, w tym również warunek co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych, po uwzględnieniu okresu pracy w U.. W ocenie Sądu Okręgowego, wnioskodawczyni udowodniła własnymi zeznaniami oraz zawnioskowanych świadków, że wykonywała pracę w szczególnych warunkach w okresach od 8 stycznia 1981 r. do 1 grudnia 1994 r. oraz od 4 listopada 1997 r. do 31 grudnia 1998 r. polegającą na pracy przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych, wymienioną w wykazie A stanowiącym załącznik do cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. , w dziale VII, punkcie 4 oraz w załączniku do cyt. zarządzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987r. w wykazie A, dziale VII , poz. 4 punkt 33, a praca robotnika transportu wewnętrznego w wykazie VII poz. 4 punkt 50. W rezultacie Sąd Okręgowy uznał , że wnioskodawczyni udowodniła ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych i tym samym spełniła wszystkie przesłanki wymagane do nabycia prawa do emerytury. Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy prawo do świadczenia ustalono od 15 września 2015 r., tj. od od następnego dnia po dacie osiągnięcia wieku emerytalnego i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 KPC Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku, uznając odwołanie wnioskodawczyni za zasadne.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości organ rentowy i zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego, art. 184 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i ustalenie, że ubezpieczona spełnia warunki do nabycia prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych z uwagi na posiadanie 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, podczas gdy ubezpieczona nie wykazał wymaganego zatrudnienia w tychże warunkach.

2. naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 KPC polegające na wydaniu wyroku bez wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Organ rentowy nie zaliczył w zaskarżonej decyzji do stażu w szczególnych warunkach zatrudnienia w (...) S.A. od 8 stycznia 1981 r. do 1 grudnia 1994r. oraz od 4 listopada 1997 r. do 31 grudnia 1998 r. na stanowisku krajacza wyrobów włókienniczych (wykaz A dla przemysłu lekkiego, dział VII, poz. 4 pkt 33), z powodu niezgodności stanowisk w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z pozostałą dokumentacją. Jednocześnie apelujący zaznaczył ,że wymiar łączny powyższych okresów jest wystarczający do uprawnień wraz z okresami nieskładkowymi – chorobowymi i z wyłączeniem urlopu wychowawczego.

W ocenie apelującego, Sąd I instancji nie wyjaśnił wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności. Organ rentowy nie kwestionuje ustaleń , że od 1 maja 1981r. do 31 grudnia 1998r. wnioskodawczyni wykonywała pracę na stanowisku krojczego-brakarza, o której mowa w wykazie A, dział VII, poz. 4 , pkt 33 stanowiącym załącznik do przepisów resortu przemysłu lekkiego. Nie ma jednak podstaw , aby uwzględnić okres urlopu wychowawczego do stażu pracy w szczególnych warunkach, a pominięcie w przedziale od maja 1981r. do grudnia 1998r. okresu urlopu wychowawczego skutkuje brakiem wymaganego do uprawnień 15 letniego okresu wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy nie odniósł się natomiast do kwestii uznania do stażu szczególnego okresu pracy w charakterze pracownika transportu wewnętrznego, a zatem w tej części uznać należy, że praca ta nie została udowodniona, jako wykonywana w warunkach szczególnych. Ta okoliczność jest istotna tym bardziej, że zakwestionowane świadectwo pracy w szczególnych warunkach z 30 września 2003r. nie określa tego okresu jako pracy w warunkach szczególnych na odrębnym stanowisku, chociaż z akt osobowych wyraźnie wynika, iż do maja 1981 r. wnioskodawczyni była pracownikiem transportu wewnętrznego, nie zaś krojczym. W konkluzji swojego stanowiska apelujący organ wniósł o zmianę wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługiwała na uwzględnienie. Rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji, mimo pewnych braków i nieścisłości w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jest prawidłowe i znajduje oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym na etapie postępowania przed tym Sądem oraz w obowiązujących przepisach prawa.

Istota sporu na gruncie przedmiotowej sprawy sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy wnioskodawczyni legitymuje się 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych liczonym na dzień 1 stycznia 1999 r. Spełnienie przez ubezpieczoną pozostałych warunków określonych w art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t.: Dz.U. z 2017r., poz.1383 ze zm.) jest na etapie apelacji bezsporne. Zgodnie z treścią art. 184 cyt. wyżej ustawy, ubezpieczonej urodzonej po dniu 31 grudnia 1948r., przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy, tj. po ukończeniu 55 lat dla kobiety, jeżeli w dniu wejścia w życia ustawy – na dzień 1 stycznia 1999r. osiągnęła okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymagany w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) – 15 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, to jest 20 lat dla kobiety.

W świetle zarzutów apelacji spór został zasadniczo zawężony do oceny, czy okres zatrudnienia ubezpieczonej od 8 stycznia do 30 kwietnia 1981r. w (...) S.A. w Ł. podlega zaliczeniu w poczet stażu pracy w warunkach szczególnych. Należy mieć na uwadze niekwestionowane przez apelującego ustalenia Sądu Okręgowego odnośnie tego , że wnioskodawczyni udowodniła, że od 1 maja 1981 r. do 1 grudnia 1994 r. i od 4 listopada 1997 r. do 31 grudnia 1998r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy świadczyła pracę w szczególnych warunkach przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych jako krajacz wyrobów włókienniczych określoną w wykazie A, dziale VII, poz.4, pkt. 33 Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz MPCh i L Nr 4 z 1987 r.), jak też ujętą w wykazie A, dziale VII, pod poz.4 stanowiącym załącznik do cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. -okres ten łącznie wynosi 14 lat, 8 miesięcy i 26 dni pracy w warunkach szczególnych. Stąd uwzględnienie dodatkowo spornego okresu od 8 stycznia do 30 kwietnia 1981r. w wymiarze 3 miesięcy i 22 dni, przesądziłoby o nabyciu przez apelującą prawa do emerytury, gdyż daje łączny staż ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach, co potwierdza też organ rentowy w treści apelacji. Poza sporem jest przy tym, że brak podstaw prawnych do zaliczenia wnioskodawczyni do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu urlopu wychowawczego od 2 grudnia 1994r. do 3 listopada 1997r. Zarzuty apelacji w tej części są o tyle chybione , że Sąd Okręgowy wskazanego okresu nie brał pod uwagę i z ustaleń wynika jasno, że okres ten został wyłączony z badania stażu pracy w szczególnych warunkach.

Odnosząc się do naruszenia prawa procesowego Sąd Apelacyjny uznał , że nie doszło do przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów w odniesieniu do oceny spornego okresu pracy wnioskodawczyni od 8 stycznia do 30 kwietnia 1981r. w U.. Aczkolwiek treść uzasadnienia zawiera pewne braki i nieścisłości, które nasuwają wątpliwości co do zakresu ustaleń Sądu I instancji, to jednak, wbrew twierdzeniom apelującego, nie sposób uznać, że dokonane przez Sąd Okręgowy istotne ustalenia faktyczne odnośnie charakteru spornego zatrudnienia pozostają w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z dowodami z dokumentów znajdującymi się w oryginalnych aktach osobowych wnioskodawczyni. Dla skuteczności zarzutu obrazy przepisu art. 233 § 1 KPC konieczne jest wykazanie rażącego naruszenia dyrektyw oceny dowodów wskazanych w przywołanym przepisie, czyli wykazania, że ocena sądu jest rażąco sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania czy doświadczenia życiowego i dlaczego (patrz bliżej także - SN wyrok z 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98 - legalis). Wyłącznie w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Aby dokonać prawidłowej oceny wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym osobowych i nieosobowych źródeł dowodowych, i na ich podstawie ustalić stan faktyczny, w pierwszej kolejności trzeba podkreślić, że prawo do emerytury w niższym wieku stanowi przywilej i jako takie jest odstępstwem od zasady powszechnego wieku emerytalnego. Orzecznictwo wskazuje, że same zeznania świadków, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych, nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach. Tym bardziej nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne (por. Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 6 sierpnia 2014r., III AUa 466/14, LEX nr 1496008; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 22 maja 2013 r., III AUa 952/12, LEX nr 1327500; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 20 września 2012 r., III AUa 374/12, LEX nr 1223476; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17 stycznia 2012r., III AUa 1482/11, LEX nr 1110006; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 22 lutego 2012 r., III AUa 1734/11, LEX 1129735, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 16 października 2013r., III AUa 211/13).

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy prawidłowo uznał za wiarygodne w pierwszej kolejności dowody z oryginalnych dokumentów pracowniczych zawartych w aktach osobowych oraz osobowe źródła dowodowe w zakresie , w jakim korespondują z treścią tych dokumentów i na ich podstawie zasadnie ustalił , że od początku zatrudnienia w U. wnioskodawczyni wykonywała pracę w szczególnych warunkach na stanowiskach wskazanych w cyt. wykazie A prac w szczególnych warunkach. Jak wynika z zeznań dwóch obcych świadków ( świadek U. D. w spornym okresie była na urlopie wychowawczym): A. B. – mistrza na oddziale i W. G.- nastawiacza maszyn i następnie mistrza zmianowego oddziału, wnioskodawczyni od początku zatrudnienia pracowała na stanowisku brakarza-krojczego. Te zeznania korespondują w całości z treścią oryginalnych dokumentów z akt osobowych . W dniu 29 grudnia 1980r. wnioskodawczyni złożyła pisemne podanie o przyjęcie jej do pracy w U. „w charakterze krojczego w wydziale W.” (podanie na k.3 akt osobowych –k.12 akt sprawy). Karta obiegowa zmiany z 5 stycznia 1981r. zawiera zapis o przyjęciu z dniem 8 stycznia 1981r. do pracy na stanowisko „br.krojczy”. W karcie tej znajduje się też na odwrocie pieczątka lekarza przemysłowego H. L. z adnotacją z daty 6 stycznia 1981r. „zdolna do pracy jako brakarz krojczy” (karta obiegowa zmiany na k.4 akt osobowych –k.12 akt sprawy). Nadto w aktach osobowych na k.5 znajduje się skierowanie do pracy z 7 stycznia 1981r. z informacją , że wnioskodawczyni może z dniem 8 stycznia 1981r. rozpocząć pracę jako „br.krojczy” oraz odręczny zapis mistrza oddziału składalni S. B. , że „ rozpoczęła pracę w dniu 8.I.1981r. przyuczenie do zawodu brakarz krojczy”. W opiniach o pracowniku z 10 i 14 lutego 1983r. również jest zapis , że wnioskodawczyni była zatrudniona na stanowisku brakarz-krojczy od 8 stycznia 1981r. (opinia na k.61,62 akt osobowych-k.12 akt sprawy). Powyższe dokumenty pozostają w sprzeczności z umową o pracę i angażem z 8 stycznia 1981r. , gdzie wskazane jest stanowisko robotnika transportu wewnętrznego, ale z kolei są całkowicie zgodne z podstawowym dokumentem w sprawie , tj. z treścią świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 30 września 2003r. wystawionego przez pracodawcę ,w którym potwierdził, że wnioskodawczyni w całym spornym okresie od 8 stycznia 1981 r. do 1 grudnia 1994 r. i od 4 listopada 1997 r. do 30 września 2003 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy świadczyła pracę w szczególnych warunkach przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych jako krajacz wyrobów włókienniczych określoną w Wykazie A, dziale VII poz. 4 pkt. 33 Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz MPCh i L Nr 4 z 1987 r.). Jak wynika przy tym z niekwestionowanych przez apelującego ustaleń Sądu Okręgowego, na stanowisku brakarza-krojczego panowały szczególne warunki pracy i stanowisko to odpowiada wymienionemu w cyt. przepisach resortowych stanowisku „krajacza wyrobów włókienniczych”. Jednocześnie wielość powołanych wyżej oryginalnych dowodów z dokumentów z akt osobowych wnioskodawczyni, potwierdzających rozpoczęcie przez nią w dniu 8 stycznia 1981r. pracy na stanowisku brakarza-krojczego, uzasadnia oparcie zasadniczych ustaleń faktycznych na treści świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wystawionego przez pracodawcę , jako zgodnego z przeważającą częścią dokumentacji pracowniczej. Okoliczności wynikające z tych dokumentów dodatkowo potwierdzili przesłuchani świadkowie. A zatem, mimo pominięcia przez Sąd I instancji wskazanych wyżej dowodów z dokumentów, ostatecznie Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił ,że wnioskodawczyni przez cały okres zatrudnienia w U., z pominięciem okresu urlopu wychowawczego, pracowała w szczególnych warunkach na stanowisku wskazanym w wykazie prac w szczególnych warunkach , przy czym było to stanowisko brakarza –krojczego. Niewątpliwie przy tym sporny okres od 8 stycznia do 30 kwietnia 1981r. łącznie z pozostałym okresem pracy w U., niekwestionowanym przez apelującego, daje wymagane ustawą 15 lat pracy w szczególnych warunkach i uzasadnia przyznanie wnioskodawczyni prawa do emerytury w niższym wieku. Na marginesie tylko można wskazać , że również stanowisko robotnika transportu wewnętrznego, wskazane w umowie o pracę jest ujęte, jak słusznie zwrócił uwagę Sąd I instancji, w cyt. przepisach resortowych – wykazie A, dziale VII, poz.4 , pkt 50.

Reasumując, wnioskodawczyni ostatecznie wykazała, że w ustawowym czasie do 1 stycznia 1999r. była zatrudniona na stanowisku zaliczanym do prac w warunkach szczególnych przez okres co najmniej 15 lat i tym samym spełniła ostatnią z koniecznych przesłanek do nabycia emerytury w niższym wieku emerytalnym na podstawie art.184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w związku z art.32 tej ustawy. W rezultacie podniesione zarzuty naruszenia prawa materialnego , w tym art.184 i art.32 ust.1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS okazały się bezzasadne.

W tym stanie rzeczy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji organu rentowego, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji swojego wyroku.