Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV U 202/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w (...) IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSR Monika Wawro

Protokolant:

st. sekr. sądowy Danuta Zakrzewska

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2017 r. w (...)

sprawy A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o zasiłek chorobowy

na skutek odwołania A. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 1 marca 2016 r. nr (...)

oddala odwołanie

Sygn. akt IV U 202/16

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z dnia 01 marca 2016 roku znak (...) – na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków i chorób zawodowych – odmówił A. K. prawa do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego za okres od dnia 10 września 2015 roku do dnia 9 października 2015 roku oraz od dnia 29 października 2015 roku do dnia 15 listopada 2015 roku.

W uzasadnieniu podał, iż zgodnie z notatką kolegialną Wydziału Świadczeń Emerytalno-Rentowych zdarzenie z dnia 9 września 2015 roku nie zostało uznane za wypadek przy pracy z powodu braku przyczyny zewnętrznej.

Od powyższej decyzji ubezpieczona A. K. wniosła odwołanie, w który wskazała, że nie zgadza się z tą decyzją, zarzucając jej błąd w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu, iż zdarzenie z dnia 9 września 2015 roku nie było wywołane przyczyną zewnętrzną i jako takie nie może zostać uznane za wypadek przy pracy, podczas gdy z dokumentacji zgromadzonej w niniejszej sprawie ewidentnie wynika, iż do urazu doszło na skutek przeciążenia spowodowanego podźwignięciem ciężkiego kartonu podczas rozładowywania towaru w sklepie.

W odpowiedzi na odwołanie - Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu podtrzymał argumenty, zaprezentowane w wydanej decyzji z dnia 01 marca 2016 roku.

Sąd ustalił, co następuje:

A. K. jest zatrudniona na stanowisku inspektora sprzedawcy w Wojewódzkim Związku (...) w O.. W dniu 09 września 2015 roku wymieniona rozpoczęła pracę o godzinie 8:00. Około godziny 14:00 do sklepu dostarczono dostawę miodu, więc Odwołująca wraz ze współpracownicą przystąpiła do rozładowywania towaru. Towar należało przenieść do sklepu z samochodu, który parkował przed wejściem do budynku. Miód zapakowany był w kartony, po cztery słoiki w każdym, więc pracownice nosiły po jednym kartonie. Po rozładowaniu miodu przyjechała następna dostawa z węzą pszczelą. Były to paczki o wadze około 5 kilogramów każda. Podczas podnoszenia jednego z kartonów odwołująca poczuła, że coś „strzeliło jej w kręgosłupie” poczuła silny przeszywający ból, który nie pozwolił jej na kontynuację pracy. Odwołująca pojechała do domu i zażyła leki przeciwbólowe. Gdy ból nie ustępował, następnego dnia mąż Odwołującej zawiózł ja do lekarza. Ból jednak na tyle się nasilił, że skarżąca nie mogła wysiąść z samochodu, a kiedy próbowała dojść do lekarza poczuła, że traci czucie w nogach i musiała usiąść. Odwołująca wezwała karetkę pogotowia ratunkowego i została przewieziona do szpitala. U skarżącej zdiagnozowano zaburzenia korzeni nerwów rdzeniowych i splotów nerwowych. Podano leki przeciwbólowe oraz zalecono kontrolę w poradni neurologicznej.

(d: karta informacyjnego leczenia szpitalnego- k. 35; karta medycznych czynności ratunkowych- k. 36; wynik badania RTG- k. 39; badanie RM- k. 40; zeznania B. P. k. 29-30, zeznania M. K.- k. 30; przesłuchanie A. K.- k. 30v).

Po tym zdarzeniu A. K. przebywała na zwolnieniu lekarskim w okresie od dnia 10 września 2015 roku do dnia 09 października 2015 roku, a następnie od dnia 29 października 2015 roku do dnia 15 listopada 2015 roku.

(d: akta ZUS; historia choroby k. 37-38v; zwolnienie lekarskie- k. 43-44).

Decyzją z dnia 01 marca 2016 roku znak (...) odmówił A. K. wypłaty zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego za okres 10 września 2015 roku do dnia 09 października 2015 roku oraz od dnia 29 października 2015 roku do dnia 15 listopada 2015 roku w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną wypadkiem przy pracy na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (j.t. Dz. U. z 2015 r., poz.1242), nie uznając zdarzenia z dnia 09 września 2015 roku za wypadek przy pracy.

(d: akta ZUS)

Z uwagi na rozbieżności w ocenie przez A. K. i ZUS stanu zdrowia i przyczyn zaistniałego zdarzenia z dnia 09 września 2015 roku, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłej neurolog.

Biegła neurolog na podstawie dokumentacji medycznej oraz badania odwołującej rozpoznała wielopoziomową dyskopatię kręgów L-S z przewlekłym zespołem bólowym. Jednocześnie wskazała, iż wielopoziomowa dyskopatia lędźwiowa jest schorzeniem samoistnym przebiegającym z okresami nasilenia i remisji dolegliwości. Ponadto w ocenie biegłej podniesienie kartonu o wadze 5 kilogramów nie jest przyczyną zewnętrzną, która jest niezbędna do uznania zdarzenia za wypadek przy pracy.

(d: opinia biegłej neurolog- k. 51- 52v)

Z uwagi na zarzuty strony Odwołującej, Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłej neurolog, która podtrzymała poprzednią opinię. Podając, iż rozładowywanie towaru przez około godzinę nie jest zdarzeniem nagłym. Za przyczynę zewnętrzną, w ocenie biegłej, można uznać wysiłek fizyczny (np. dźwigniecie znacznego ciężaru). Natomiast wysiłek fizyczny nie może być uznany za przyczynę zewnętrzną wypadku przy pracy w sytuacji, gdy jest związany z wykonywaniem zwykłych czynności pracowniczych. Praca wykonywana w warunkach typowych, takich których pracownik się spodziewa nie jest przyczyną zewnętrzną. Dopiero zakłócenie warunków pracy, które naraża pracownika na uraz, może stanowić przyczynę zewnętrzną. Zewnętrzność przyczyny oznacza również, że bez czynnika zewnętrznego, nie doszłoby do szkodliwego skutku i że ta właśnie przyczyna musi posiadać istotne, przeważające znaczenie dla wystąpienia określonych skutków.

(d: opinia uzupełniająca bieglej neurolog- k. 62-62v)

Z uwagi na zarzuty strony Odwołującej do uzupełniającej opinii biegłej neurolog oraz wniosek o powołanie innego biegłego z zakresu neurologii, Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego neurologa.

Biegły neurolog G. P. rozpoznał u odwołującej wielopoziomową dyskopatię odcinka L-S kręgosłupa z zespołem bólowym. W ocenie biegłego przyczyną powstania skutków opisanej w dokumentacji medycznej była wielopoziomowa dyskopatia lędźwiowa i jest to przyczyna samoistna, wewnętrzna, a występujące w związku z nią dolegliwości bólowe przebiegają z okresami nasilenia i remisji. Zdaniem biegłego, opisywane u odwołującej objawy były zaostrzeniem przebiegu uprzednio istniejącej choroby tj. dyskopatii lędźwiowej, na którą to chorobę odwołująca leczyła się przed opisywanym przez nią zdarzeniem.

(d: opinia biegłego neurologa - k. 80- 81)

Mając na względzie kolejne zarzuty strony Odwołującej, Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego neurologa, który podtrzymał poprzednią opinię, wskazując przy tym, iż powódka nie mogła rozładować transportu o łącznej wadze 100 kg , gdyż rozładowała karton węzy o wadze 5 kg i kartony zawierające 4 słoiki 1 – litrowe, a czynności te dokonała pomiędzy godziną 14 i 15 w dniu rozładunku. Dodatkowo wskazał, iż powódka nie przekroczyła norm wynikających z Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10.09.1996 roku w sprawie wykazu prac szczególnie uciążliwych dla zdrowia kobiet.

(d: opinia uzupełniająca biegłego neurologa- k 97-97v).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie A. K. jako niezasadne nie zasługuje na uwzględnienie.

Według art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (j.t. Dz. U. z 2015 r., poz. 1242 ze zm.) z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia: „zasiłek chorobowy” - dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.

Z uwagi na powyższe, spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do kwestii, czy zdarzenie z dnia 09 września 2015 roku, któremu uległa skarżąca należy kwalifikować, jako wypadek przy pracy.

Zgodnie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (j.t. Dz. U. z 2015 r., poz. 1242 ze zm.) za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1)  podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych,

2)  podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia,

3)  w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

W tym stanie rzeczy należało ustalić, czy stan zdrowia Odwołującej został spowodowany przez wypadek przy pracy z dnia 09 września 2015 roku, czy też były spowodowane przyczyną wewnętrzną tj. schorzeniem samoistnym występującym u odwołującej, czy też przyczyną zewnętrzną. Dla oceny rzeczywistego stanu zdrowia Odwołującej po dniu 9 września 2015 roku i związku tego stanu zdrowia ze zdarzeniem z dnia 9 września 2015 roku pierwszoplanowe znaczenie miały opinie biegłych lekarzy z zakresu neurologii.

Podkreślić przy tym należy, że Sąd nie dysponuje wiadomościami specjalnymi, które posiadają biegli. Zgodnie zaś z utrwalonym w tej mierze poglądem Sądu Najwyższego - opinie biegłych lekarzy mogą być oceniane przez Sąd - wyłącznie przez pryzmat ich zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego oraz wiedzy powszechnej, wystarczające dla uznania bądź nie uznania opinii biegłego za przekonywającą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005 r., II CK 572/04, Lex nr 151656).

Sąd w całości podzielił stanowiska wyrażone w opiniach biegłych neurologów, gdyż są one spójne we wnioskach, jasne, rzeczowe oraz wyczerpujące i zawierają przekonujące uzasadnienie sformułowanych w nich wniosków, tym bardziej, iż realizują one ustawowe przesłanki wszechstronnej analizy, dokonywanej przez podmiot posiadający wiadomości specjalne. Biegli wydając opinię – mieli na uwadze wyniki badań odwołującej, dokumentację medyczną, dotyczącą jej dotychczasowego leczenia, a także stan zdrowia odwołującej, stwierdzony na podstawie badań, dokonanych bezpośrednio przed wydaniem opinii. Z wnioskami opinii częściowo korespondują twierdzenia samej Odwołującej, która wskazała, iż po zdarzeniu dostawy do sklepu rozładowuje samodzielnie B. P. (2). Fakt, iż świadek nie odczuwa skutków, jakich doznała A. K. dodatkowo świadczy o tym, iż czynności, jakie wykonywała w dniu 09 września 2015 roku Odwołująca nie mogą wywołać urazu, a towar, który był noszony odpowiadał normom wagowym przewidzianym dla kobiet. Zatem „co do zasady wykonywanie zwykłych (typowych, normalnych), choćby stresujących lub wymagających dużego wysiłku fizycznego, czynności (obowiązków) przez pracownika, nie może być uznane za zewnętrzną przyczynę wypadku przy pracy, gdyż sama praca nie może stanowić zewnętrznej przyczyny w rozumieniu definicji wypadku przy pracy, ale może nią być dopiero określona nadzwyczajna sytuacja związana z tą pracą, która staje się współdziałającą przyczyną zewnętrzną” (wyrok SN z dnia 18 marca 2015r., I PK 162/14, LEX 1678949).

Ponadto, Sąd dał wiarę przedłożonym dokumentom, gdyż żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości. Nie sposób także zakwestionować przekonujących zeznań B. P. (2), M. K., a także twierdzeń samej Odwołującej co do przebiegu jej pracy w dniu 09 września 2015 roku oraz samopoczucia po powrocie z pracy i w następnych dniach. Jednak powyższe zeznania pozostają bez istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy w kontekście uznania zdarzenia za wypadek przy pracy.

Rozpoznając przedmiotową sprawę, zwłaszcza w kontekście uznania zdarzenia z dnia 9 września 2015 roku za wypadek przy pracy i wystąpienia u Odwołującej dolegliwości, Sąd miał także na względzie stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 09 czerwca 2009 roku (II PK 318/08, Legalis 265783), zgodnie z którym „uraz to naruszenie tkanki lub narządu człowieka pod wpływem zdarzenia zewnętrznego”.

W świetle powyższego nie można uznać za nagłe i gwałtowne zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w związku z pracą Pogorszenie stanu zdrowia Odwołującej i jej schorzeń samoistnych polegających na wielopoziomowej dyskopatii kręgów L-S z przewlekłym zespołem bólowym spowodowane było remisją dolegliwości.

Schorzenie Odwołującej nie pozostawało w związku z wykonywaniem przez A. K. pracy i nie spowodowało nagłego i gwałtownego urazu, ani pogorszenia istniejącego stanu zdrowia Odwołującej.

W konsekwencji w ocenie Sądu, zdarzenie z dnia 9 września 2015 roku nie jest wypadkiem przy pracy i nie powstało na skutek przyczyny zewnętrznej, a niezdolność Odwołującej do pracy po dniu 09 września 2015 roku była spowodowana nasileniem i remisją choroby samoistnej, na która cierpiała Odwołująca.

Sąd oddalił wniosek strony skarżącej o dopuszczenie kolejnej opinii uzupełniającej. Wskazać przy tym należy, iż Sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (art. 217 § 2 kpc) – (por. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 marca 1997 r. II UKN 45/97). Zgodnie zaś z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego „żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (…)” (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 r. II UKN 96/99).

Sąd uznał, iż wszystkie sporne okoliczności sprawy zostały już wyjaśnione, wobec powyższego, Sąd oddalił więc wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej, albowiem w ocenie Sądu okoliczności sprawy zostały dostatecznie wyjaśnione, a wniosek ten zmierzał do przedłużenia postępowania.

Potrzeba bowiem powołania innego biegłego, powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (por. wyrok SN z dnia 04.08.1999r. I PKN 20/99, OSNP 2000, Nr 22, poz. 807).

Na gruncie niniejszej sprawy, Sąd nie był zatem obowiązany dopuścić kolejnego dowodu z opinii biegłego neurologa, albowiem przedstawione przez biegłych neurologów opinie nie budziły żadnych uzasadnionych wątpliwości.

Mając na uwadze powyższe - Sąd na podstawie art. 477 14 § 1 kpc oddalił odwołanie.

SSR Monika Wawro