Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 149/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 12 września 2017 roku

Sąd Rejonowy w Łęczycy, Wydział I Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Wojciech Wysoczyński

Protokolant: st. sek. sąd. Katarzyna Retkowska

po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2017 roku, w Ł., na rozprawie,

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł.

przeciwko M. W., J. W. (1) i P. W.

o zapłatę

w skutek zarzutów pozwanych od nakazu zapłaty z dnia 2 grudnia 2016 roku

1.  utrzymuje w całości w mocy nakaz zapłaty wydany przez Sąd Rejonowy w Łęczycy w dniu 2 grudnia 2016 roku w sprawie o sygnaturze akt I Nc 1441/16;

2.  zasądza od pozwanych M. W., J. W. (1) i P. W. solidarnie na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. kwotę 1.200 zł. ( jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt I C 149/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 24 października 2016 roku, powód (...) S.A. z siedzibą w Ł., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika – radcę prawnego, wystąpił z powództwem przeciwko M. W., J. W. (1) i P. W. o solidarną zapłatę kwoty 33.463.54 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu (pozew z uzasadnieniem k. 2-3).

Sąd Rejonowy w Łęczycy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty k. 25).

Pozwani M. W., J. W. (1) i P. W. - reprezentowani przez zawodowego pełnomocnika – adwokata wnieśli zarzuty od wydanego nakazu zapłaty i w złożonych zarzutach wnosili o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Pozwani podnieśli zarzut uzupełnienia przez powoda weksla po upływie terminu przedawnienia ze stosunku podstawowego ( umowy sprzedaży ) co skutkowało wygaśnięciem upoważnienia do uzupełnienia weksla. Dodatkowo pozwani oparli zarzuty na twierdzeniu, że nie posiadają zobowiązań w stosunku do powoda (zarzuty k. 32-38).

Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2017 roku, Sąd Rejonowy w Łęczycy oddalił wniosek pełnomocnika pozwanych o przekazanie sprawy według właściwości miejscowej (postanowienie k. 56).

Pełnomocnik pozwanych nie zgłosił zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c. co do oddalenia przedmiotowego wniosku ( bezsporne ).

Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2017 roku, Sąd Rejonowy w Łęczycy zwolnił pozwanych od obowiązku uiszczenia opłaty od zarzutów oraz oddalił wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych w pozostałej części ( postanowienie k. 57).

W toku postępowania pełnomocnik powoda wniósł o utrzymanie nakazu zapłaty w mocy, natomiast strona pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie (pismo k. 63 i k. 70).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwane J. W. (1) i M. W. są przedsiębiorcami i prowadzą działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w Ł. w ramach spółki cywilnej / wydruk z (...) k. 51 i k. 54-55/.

Pozwane stale współpracowały z powodem kupując od powoda leki i środki farmaceutyczne / bezsporne /.

W dniu 17 grudnia 2013 roku, powód zawarł z pozwanymi J. W. (1) i M. W. prowadzącymi działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w Ł. umowę w treści której strony ustaliły, że pozwane posiadają wobec powoda na dzień na dzień 17 grudnia 2013 roku, z tytułu faktur VAT wystawionych w okresie od 26 lipca do 14 grudnia 2013 roku zadłużenie w wysokości 46.203,26 zł z czego wymagalne 45.896,76 zł + ustawowe odsetki za czas opóźnienia w zapłacie.

Pozwane uznały dług opisany powyżej w całości. Jednocześnie pozwane zobowiązały się począwszy od stycznia 2014 roku przez okres kolejnych 48 miesięcy dokonywać w (...) zakupu leków i środków farmaceutycznych za kwotę 30.000 złotych. Termin płatności wynosił 30 dni, z tym zastrzeżeniem że wydanie towaru uzależnione będzie od wpłaty kwoty stanowiącej równowartość otrzymanego towaru z przeznaczeniem na najstarsze wymagalne zobowiązania z tytułu faktury VAT ( § 2 pkt. 2 umowy) / umowa wraz z aneksem k. 42-44/.

W dniu 29 stycznia 2015 roku, pozwana M. W. podpisała dokument „Potwierdzenie salda” z którego wynika, że zadłużenie Apteki (...) z siedzibą w Ł. wobec powoda na dzień 31 grudnia 2014 roku wynosiło 40.447,02 złote /potwierdzenie sald k. 127/.

Pozwane J. W. (1) i M. W. w pisemnym oświadczeniu uznały swój dług wobec (...) S.A. z siedzibą w Ł. w kwocie 35.359,58 złotych wynikający z faktur VAT wystawionych w okresie od dnia 23 stycznia 2014 roku do dnia 12 marca 2016 roku o numerach:

(...), (...),(...), (...), (...), (...),(...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...)

Pod przedmiotowym oświadczeniem pozwane złożyły własnoręczne podpisy, a dokument został opatrzony stemplem prowadzonej spółki cywilnej - (...) z siedzibą w Ł..

Dokument został opatrzony datą – 1 marca 2016 roku. Przedmiotowa data został wpisana odręczenie długopisem o tym samym kolorze wkładu jak podpis pozwanej J. W. / oświadczenie k. 65/.

W latach 2014 – 2016, pozwane prowadząc bieżącą działalność gospodarczą - kupując od powoda leki i środki farmaceutyczne dokonały wpłat na rzecz powoda z tego tytułu.

Powód wystawiał pozwanym dowody wpłat KP.

Kwoty wpłacane przez pozwane były zaliczane przez powoda na poczet najdawniej wymagalnych świadczeń / oświadczenie pełnomocnika powoda k. 128/.

Celem zabezpieczenia roszczeń powoda za sprzedany towar pozwane J. W. (1) i M. W. wystawili weksel in blanco ( bezsporne, kserokopia weksla k. 15 ).

Pozwany P. W. zapłatę weksla przez wystawców zabezpieczył poręczeniem wekslowym ( bezsporne, kserokopia weksla k. 15v).

Wraz z wekslem pozwani podpisali deklarację wekslową w której złożyli do dyspozycji powoda weksel własny in blanco celem zabezpieczenia spłaty wszelkich zobowiązań zaciągniętych wobec powoda.

Pozwani upoważnili powoda o uzupełnienia załączonego weksla na sumę i walutę odpowiadającą kwocie i walucie całości należności przysługującej (...) S.A. wraz z odsetkami oraz związanymi kosztami sądowymi, poniesionymi przez (...) S.A., w przypadku gdy Wystawca nie wykona jakiegokolwiek ze zobowiązań wobec (...) SA.

W deklaracji wskazano, że pozwany może opatrzyć weksel klauzulą „bez protestu" według swego uznania określić termin i miejsce płatności weksla.

Powód zobowiązał się, że zawiadomi wystawcę o uzupełnieniu weksla listem poleconym, wysłanym najpóźniej na 7 dni przed terminem płatności weksla na adres Wystawcy (…).

Poręczyciel zapoznał się z deklaracja wekslową ( deklaracja k. 16).

W dniu 7 października 2016 roku, powód wypełnił weksel na sumę 34.463,54 zł wystawiony przez J. W. (1) i M. W., ze zobowiązaniem zapłaty wyżej wskazanej sumy w dniu 17 października 2016 roku ( weksel k. 15).

Wypełnienie weksla zostało poprzedzone wezwaniem pozwanych do wykupu weksla.

(bezsporne, dokumenty - wezwania do wykupu weksla z potwierdzeniami nadania
k. 4-8).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody z dokumentów niebudzących wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Podstawą ustaleń Sądu był również dokument o uznaniu długu podpisany przez pozwane datowany na dzień 1 marca 2016 roku z powodów podanych w dalszej części uzasadnienia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne, a tym samym nakaz zapłaty został wydany prawidłowo i dlatego należało go utrzymać w całości mocy na podstawie art. 485 § 2 k.p.c.
w zw. z art. 496 k.p.c. w zw. z art. 103 i 104 i 9 i 32, 33 i 38 i 48 ustawy z dnia
28 kwietnia 1936 roku prawo wekslowe (Dz. U. z 1936 roku, nr 37, poz. 282),
jak w sentencji wyroku.

Powód swoje żądanie opierał na wekslu własnym wystawionym przez pozwanych. Stosownie do treści art. 9 prawa wekslowego, wystawca weksla odpowiada za zapłatę sumy wskazanej w wekslu.

Jeżeli w wekslu wskazano, że będzie on płatny w określonym dniu, a tak było w przedmiotowym przypadku, to suma wskazana w wekslu powinna zostać zapłacona w tym dniu stosownie do treści art. 33 prawa wekslowego. Powód będący posiadaczem weksla zadośćuczynił swojemu obowiązkowi wynikającemu z art. 38 prawa wekslowego, albowiem przedstawił weksel wystawcom do zapłaty. Skoro wezwania pozostały bez wykonania, przeto powód mógł żądać zadośćuczynieniu swojemu prawu na drodze postępowania przed sądem zgodnie z art. 48 w zw. z art. 9 prawa wekslowego.

Odnosząc się do zarzutów pozwanych podniesionych w zarzutach do nakazu zapłaty podnieść należy co następuje;

Wbrew stanowisku strony pozwanej weksel stanowiący podstawę faktyczną żądania nie został uzupełniony przez powoda po upływie terminu przedawnienia ze stosunku podstawowego ( umowy sprzedaży ).

Zarówno powód jaki i pozwane J. W. (1) i M. W. są przedsiębiorcami. Pozwane prowadzą działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w Ł. w ramach spółki cywilnej.

Zgodnie z treścią art. 118 k.c. termin przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi 3 lata.

Podstawą roszczeń jest zadłużenie pozwanych wynikający z faktur VAT wystawionych w okresie od dnia 23 stycznia 2014 roku do dnia 12 marca 2016. Skoro powód wytoczył powództwo w dniu 24 października 2016 roku do przedawnienia roszczeń powoda z pewnością nie doszło.

Nawet jeżeli uznać, że w przedmiotowym przypadku znajduje zastosowanie art. 554 k.c., zauważyć należy, że pozwane J. W. (1) i M. W. w pisemnym oświadczeniu uznały swój dług wobec (...) S.A. z siedzibą w Ł. w kwocie 35.359,58 złotych wynikający z faktur VAT wystawionych w okresie od dnia 23 stycznia 2014 roku do dnia 12 marca 2016 roku.

Czynność ta zgodnie z art. 123 § 1 pkt. 2 k.c. przerwała bieg przedawnienia.

Wbrew obowiązkom wynikającym z treści art. 253 k.p.c. strona pozwana nie zaprzeczyła skutecznie prawdziwości dokumentu prywatnego podpisanego przez pozwane. Pamiętać należy, że na stronie, która dokument prywatny podpisała, spoczywa - stosownie do art. 253 k.p.c. - obowiązek obalenia domniemania, że zawarte w tym dokumencie oświadczenie od niej nie pochodzi (wyrok SN z dnia 13 stycznia 2000 r., II CKN 668/98, LEX nr 51054).

Strona pozwana wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. nie wykazała w żaden sposób, aby ten dokument był podrobiony lub przerobiony jak sugeruje w złożonych pismach procesowych.

Podkreślić należy, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.) / por. wyrok SN z dnia 22 listopada 2001 r. sygn. akt I PKN 660/00 Wokanda 2002/7-8/44/. Pozwani nie sprostali powyższym obowiązkom.

Wprawdzie istnieją wątpliwości co do daty wystawienia dokumentu, jednak okoliczność ta nie skutkuje nieważnością całej czynności prawnej, a zwłaszcza treści oświadczenia w dokumencie dotyczącego uznania długu. Sama treść oświadczenia co do kwoty i wymagalności roszczenia nie może budzić wątpliwości.

Warto podkreślić, że strona pozwana nie kwestionowała prawdziwości podpisów pozwanych złożonych pod oświadczeniem.

Wbrew stanowisku strony pozwanej również dowody w postaci kserokopii dowodów wpłaty KP nie stanowią wystarczającego dowodu, że pozwani spełnili wobec powoda świadczenia zabezpieczonego wekslem.

Zauważyć należy, że tylko nieliczne z owych dowodów wpłat noszą numery faktur których dotyczą. Większość zaś nosi adnotacje „ za kolejne”.

Dowody wpłat noszące adnotacje „za kolejne” nie identyfikują w sposób wystarczający transakcji których dotyczą. Nie sposób powiązać ich z konkretnymi fakturami.

Dodatkowo podkreślić należy, że kwoty wpłacone przez pozwane zostały zaliczone przez powoda na poczet najdawniej wymagalnych świadczeń. Jak wynika z materiału dowodowego zadłużenie Apteki (...) z siedzibą w Ł. wobec powoda na dzień 31 grudnia 2014 roku wynosiło 40.447,02 złote.

Możliwość zaliczenia przez powoda wpłaconych kwot na najstarsze wymagalne zobowiązania wynika wprost z treści § 2 pkt. 2 umowy z dnia 17 grudnia 2013 roku oraz z treści art. 451 k.c.

Kwota wskazana w oświadczeniu o uznaniu długu jest też kwotą wyższą niż określona w pozwie. Świadczy to o fakcie, że część wpłat dokonanych przez pozwane została przez powoda uwzględniona w wyliczeniach.

Stanowisko strony pozwanej, że uregulowała ona należności wobec powoda objęte pozwem w świetle oświadczenia o uznaniu długu jest całkowicie nieprzekonywujące. Jeszcze raz należy, podkreślić że pozwani nie zaprzeczyli skutecznie prawdziwości przedmiotowego dokumentu.

Od pozwanych jako profesjonalistów ( art. 355 § 2 k.c. ) należy wymagać, aby w sposób jasny i przejrzysty dokumentowali rozliczenia przedsiębiorstwa oraz znali treść oświadczeń które składają oraz konsekwencje z nich wynikające.

Odpowiedzialność pozwanego P. W. wynika z treści 32 i 33 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku prawo wekslowe (Dz. U. z 1936 roku, nr 37, poz. 282).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie na podstawie art. 485 § 2 k.p.c.
w zw. z art. 496 k.p.c. w zw. z art. 103 i 104 i 9 i 32, 33 i 38 i 48 ustawy z dnia
28 kwietnia 1936 roku prawo wekslowe (Dz. U. z 1936 roku, nr 37, poz. 282), orzeczono jak w sentencji wyroku.

Sąd uwzględnił powództwo w całości zgodnie z żądaniem pozwu, w konsekwencji należy przyjąć, iż powód wygrał proces w całości. Powód był reprezentowany przez radcę prawnego, który wnosił w terminie wskazanym w treści art. 109 § 1 k.p.c., bo w pozwie, o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego od pozwanych na rzecz powoda. Na sumę kosztów procesu składały się: opłata od pozwu i pełnomocnictwa oraz stawka minimalna kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 złotych ustalona na podstawie § 2 w związku z § 3 Rozporządzenia MS z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych / Dz. U. z 2015 r. poz. 1804/. Z uwagi na skuteczne wniesienie przez pozwanych zarzutów od nakazu zapłaty z dnia 2 grudnia 2016 roku, oraz treść § 3 przywołanego Rozporządzenia należało dodatkowo zasądzić od pozwanych na rzecz powoda kwotę 1.200 złotych.