Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 552/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w G. II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.R. Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G. M. G.

po rozpoznaniu na posiedzeniu dnia 29 sierpnia 2017 r.

sprawy karnej

A. K.

urodz. (...) w G., syn W. i S. z d. W., obywatelstwa polskiego, pesel (...), karanego, przeb. ZK nr 1 w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 21 marca 2017 r. około godz. 7:50 w G. przy ul. (...) a K., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia po uprzednim wyrwaniu z ręki pokrzywdzonej telefonu komórkowego marki A. (...) koloru złotego o nr (...) o wartości 1.000 zł na szkodę F. W. tj. o przestępstwo określone w art. 278 § 1 kk

o r z e k a

1.  Oskarżonego A. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu to jest występku z art. 278 § 1 kk i za to na podstawie art. 278§ 1 kk, po zastosowaniu art. 37a kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 25 (dwudziestu pięciu) godzin w stosunku miesięcznym.

2.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty, zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

(z uwagi na to, że wniosek o pisemne uzasadnienie złożył oskarżony w sprawie, gdzie wyrok został wydany w trybie art. 343 k.p.k. pisemne uzasadnienie wyroku zostało ograniczone na podstawie art. 424 § 3 k.p.k. tylko do wyjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz zawartych w nich rozstrzygnięć)

A. K. został oskarżony o to, że w dniu 21 marca 2017 r. około godz. 7:50 w G. przy ul. (...) a K., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia po uprzednim wyrwaniu z ręki pokrzywdzonej telefonu komórkowego marki A. (...) koloru złotego o nr (...) o wartości 1.000 zł na szkodę F. W. tj. o przestępstwo określone w art. 278 § 1 k.k.

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego i złożył wyjaśnienia (k. 74-75). Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, gdyż były zgodne z zeznaniami świadków, a także z dokumentami zebranymi w sprawie, którym Sąd dał wiarę, gdyż ich autentyczności ani prawdziwości żadna ze stron postępowania, ani też Sąd z urzędu nie zakwestionował.

Występek przewidziany w art. 278 § 1 k.k. jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, przy czym sąd na podstawie art. 37a k.k. mógł wobec oskarżonego orzec karę grzywny albo karę ograniczenia wolności. Rozważając w tych ramach wymiar kary wobec oskarżonego Sąd uwzględnił następujące okoliczności. Sąd, uwzględniając dyrektywę proporcjonalności kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego, na niekorzyść oskarżonego potraktował wiek pokrzywdzonej, a także działanie oskarżonego w miejscu publicznym. Na korzyść oskarżonego przemawiała z kolei wartość telefonu, która wynosiła 1000 złotych. W ramach dyrektywy prewencji indywidualnej na niekorzyść oskarżonego Sąd potraktował uprzednią karalność oskarżonego za przestępstwo z art. 207 k.k. (k. 69).

Mając na względzie wszystkie powyżej opisane okoliczności Sąd uznał, że należało wymierzyć wobec oskarżonego za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k., na podstawie art. 37a k.k. karę wolnościową, a więc karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 25 godzin miesięcznie. W ocenie Sądu kara ta co do rodzaju i jej wysokości jest adekwatna do niezbyt znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego. W ocenie Sądu kara ta nie przekracza stopnia winy oskarżonego, który należy uznać z kolei za dość znaczny. Sąd wymierzając karę w tym wymiarze wyszedł z przekonania, że jej rodzaj i wysokość odpowiadają dyrektywie prewencji indywidualnej. Zdaniem Sądu poprzednia karalność oskarżonego za przestępstwo określone w art. 207 § 1 k.k. przemawia za tym, że czyn, który popełnił oskarżony nie miał charakteru wyjątkowego i stanowił wyraz tendencji oskarżonego do lekceważenia reguł współżycia społecznego. Sąd miał jednak na uwadze wartość zabranego telefonu, a także odzyskanie go przez pokrzywdzoną (k. 29). W świetle tych okoliczności, ocenianych łącznie w tej sprawie, nie ulegało zdaniem Sądu wątpliwości, że dla powstrzymania oskarżonego przed popełnieniem innego lub podobnego przestępstwa za konieczne należało uznać wymierzenie mu kary 6 miesięcy ograniczenia wolności. W ocenie Sądu kara ta powinna stanowić dla oskarżonego tzw. „ostatni dzwonek” ostrzegający, że w razie popełnienia w przyszłości kolejnego przestępstwa, może zostać mu wymierzona kara pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu kara wymierzona oskarżonemu zdaje się czynić także zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, w tym środowisku, w którym porusza się oskarżony, że kradzież spotyka się z natychmiastową reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym wyroku.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd w punkcie 2-gim wyroku zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty oraz wydatków postępowania. Podejmując takie rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie jego pobyt w zakładzie karnym, który uniemożliwia mu poniesienie wymienionych kosztów sądowych.