Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 725/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Wojtaszko

Protokolant Katarzyna Nowopolska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 października 2017 roku sprawy:

1.  M. K. syna J. i M. z domu W., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 4 kwietnia 2016 roku w G. za pośrednictwem portalu internetowego olx.pl działają w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził K. A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 820 zł poprzez posłużenie się podrobionym potwierdzeniem dokonania przelewu pieniędzy z Banku (...) w ww. kwocie na konto K. A. tytułem zapłaty za zakupiony telefon marki H. (...) D., czym wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru zapłaty za telefon, który pokrzywdzony przesłał mu po otrzymaniu podrobionego potwierdzenia przelewu

to jest o przestępstwo określone w art. 286§1 kk

2.  A. G. syna R. i H. z domu Z., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 6 kwietnia 20016 roku w G., powiat (...), woj. (...), działając w celu użycia za autentyczny na druku nalepki adresowej nr (00) (...) w miejscu pokwitowania odbiorcy podrobił podpis M. K. stwierdzający odbiór dostarczonej przez niego przesyłki z zawartością telefonu H. (...) D.

to jest o przestępstwo określone w art. 270§1 kk

I.  oskarżonego M. K. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego aktem oskarżenia, który kwalifikuje z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i za to przy zastosowaniu art. 11§3 k.k. na mocy art. 286§1 k.k. skazuje go na karę 6 (słownie: sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na mocy art. 46§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego M. K. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz K. A. kwoty 820 zł (słownie: osiemset dwadzieścia złotych);

III.  ustalając, że A. G. dopuścił się zarzucanego czynu, z tym, że został on popełniony w dniu 6 kwietnia 2016 roku, stanowiącego występek z art. 270§1 k.k. i uznając, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości na podstawie art. 414§1 k.p.k. w zw. z art. 66 §1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarza postępowanie karne na okres próby wynoszący 2 (słownie: dwóch) lat;

IV.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. i art. 43a§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego A. G. świadczenie pieniężne w wysokości 500 (słownie: pięćset) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

V.  na podstawie art. 45a k.k. orzeka przepadek, poprzez pozostawienie w aktach sprawy, druku nalepki adresowej przechowywanej w aktach sprawy k. 55;

VI.  na podstawie art. 626§1 k.p.k. w zw. z art.627 k.p.k. i art.2 ust. 1 pkt 2 i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Z 1983r. nr 49, poz. 223 z późń. zm.) zasądza od każdego z oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwotę po 50 (słownie: pięćdziesiąt) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę tj. od oskarżonego M. K. w wysokości 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych i od oskarżonego A. G. w wysokości 80 (słownie: osiemdziesiąt) złotych;

Sygnatura akt II K 725/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z uwagi na złożenie wniosku o sporządzenie pisemnego uzasadnienia jedynie przez oskarżonego M. K. pisemne uzasadnienie wyroku ograniczono co do rozstrzygnięć dotyczących jedynie tego oskarżonego.

K. A. w dniu 3 kwietnia 2016 r., zamieścił na portalu internetowym (...).pl ofertę sprzedaży nowego telefonu komórkowego marki H. (...) za cenę 800 złotych. W dniu 4 kwietnia 2016 roku oskarżony M. K., za pośrednictwem numeru (...), skontaktował się telefonicznie z pokrzywdzonym z pytaniem o aktualność oferty. W związku z potwierdzeniem tej okoliczności, oskarżony zwrócił się z pytaniem o możliwość zapłaty za pomocą przelewu bankowego. K. A. zgodził się i przekazał swój numer rachunku bankowego. W dniu 4 kwietnia 2016 r. z adresu poczty elektronicznej oskarżonego – (...) – oskarżony przesłał pokrzywdzonemu wiadomość, w której zawarto informację, że przelew został wykonany. Nadto na adres mailowy pokrzywdzonego został przez oskarżonego wysłany zrzut z ekranu zawierający przerobiony elektronicznie wygenerowany dokument potwierdzenie wykonania przelewu kwoty 820 złotych. Tego samego K. A. wysłał na podany jemu adres przez oskarżonego tj. G. ul. (...) przesyłkę z zawartością przedmiotowego telefonu wraz z dokumentami. Przesyłka została doręczona przesyłką kurierską na podany wyżej adres przez A. G. w dniu 6 kwietnia 2016. Odbiór przesyłki pokwitował A. G. podrabiając za wiedzą i zgoda M. K. jego podpis w pozycji data i podpis odbiorcy. Oskarżony wszedł w posiadanie tego przedmiotu, sprzedał go następnie i pieniądze ze sprzedaży przeznaczył na życie. W związku z brakiem płatności, pokrzywdzony zwracał się do oskarżonego o wyjaśnienia zaistniałej sytuacji telefonicznie i mailowo, jednakże M. K. przestał odpowiadać na próby z nim kontaktu. Pokrzywdzony nie otrzymał pieniędzy za sprzedaż rzeczonego telefonu. W czasie realizacji umowy oskarżony na rachunku bankowym nie miał środków na zapłatę pokrzywdzonemu kwoty 820 złotych

Posiadaczem rachunku bankowego o numerze (...), prowadzonego przez Bank (...) S.A. z siedzibą w G., był oskarżony M. K..

Dowody : zeznania świadka K. A. k. 1v-2, kserokopie korespondencji k. 4-9, pismo Banku (...) z załącznikami k.26-36, pismo Poczty Polskiej k. 54, 106, nalepka adresowa k. 55, pismo (...) Sp. z o.o. k. 71-72 zeznania R. R. k. 122v, wyjaśnienia A. G. k. 212, 337-338

M. K., przesłuchany w charakterze podejrzanego, przyznał się do zarzutu wyjaśniając zgodnie z ustalonym stanem faktycznym. Przyznał, że nie przelał pokrzywdzonemu pieniędzy, tylko celem wprowadzenia go w błąd co do zapłaty ceny, przesłał jemu przerobione potwierdzenie przelewu, po nie miał pieniędzy na koncie. Zrobił to w ten sposób, że przesłał pokrzywdzonemu potwierdzenie dokonania przelewu, w którym w dolnej części odciął zapis „niezrealizowane” . W kolejnych wyjaśnieniach podtrzymując przyznanie się do winy dodał, iż wiedział, że na swoim koncie bankowym nie posiadał środków by zapłacić pokrzywdzonemu za zakupiony telefon. Zrobił to umyślnie, umyślnie wprowadził pokrzywdzonego w błąd, że przelał jemu pieniądze za zakupiony telefon.

Wyjaśniając na rozprawie oskarżony przyznał się do zarzutu, skorzystał z prawa do odmowy wyjaśnień, podtrzymał wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym, dodając iż przesłane pokrzywdzonemu potwierdzenie przelewu przerobił elektronicznie przy użyciu jakiegoś programu komputerowego. Telefon sprzedał, nie chciało mu się pracować. Wyraził zgodę w pośpiechu by na potwierdzeniu otrzymania przesyłki kurier podpisał się za niego

Dowód: wyjaśnienia M. K. k. 255-255v., 278-278v, 336-337

Oskarżony M. K. był uprzednio wielokrotnie tj. 32-krotnie karany sądownie za podobne przestępstwa, popełnione z tożsamym modus operandi. W dacie 4 kwietnia 2016 roku prawomocnych skazań posiadał 9. Obecnie odbywa orzeczone kary pozbawienia wolności. Jest 23-letnim bezdzietnym kawalerem, ukończył jedynie gimnazjum, przed osadzeniem nie pracował pozostają na utrzymaniu rodziców.

Dowody: dane o karalności k. 328-329, odpisy wyroków k. 217, 219,224, 225, 230, 232, 236, 237,241,243, 248,262-263, 266,272-273, 300-301, 303, 312, 331-333, 334, dane osobo poznawcze k.335-336

Sąd zważył, co następuje.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie zeznań pokrzywdzonego, wyjaśnień A. G. oraz wyjaśnień oskarżonego M. K. oraz zgromadzonych dokumentów. Oskarżony M. K. przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu.

Część ze zgromadzonych w sprawie dokumentów – odpisy orzeczeń oraz informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego - to dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody stwierdzonych nimi okoliczności.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego oraz wyjaśnieniom A. W. w szczegółowy i wyczerpujący sposób zrelacjonowali okoliczności dotyczące inkryminowanego zdarzenia. Nie budziła wątpliwości Sądu relacja każdego z ww. osób, potwierdził je sam oskarżony M. K. w swych wyjaśnieniach. Zeznania i wyjaśnienia ww. stanowiły w tym zakresie spójny opis i korespondowały ze zgromadzoną w tym zakresie dokumentacją. Podkreślenia wymaga, iż treść tych dokumentów wskazywała wprost na dane M. K.. Wiarygodne były również zeznania pokrzywdzonego na okoliczność wysłania telefonu na adres wskazany przez oskarżonego. Oskarżony przyznał, iż wszedł w posiadanie tej rzeczy.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w aktach sprawy pozostałym dokumentom. Nie budzi wątpliwości rzetelność i autentyczność tych dokumentów oraz treść w nich zawarta. Nadto, nie były one kwestionowane przez żadną ze stron. Wskazana dokumentacja, w zakresie odnosząca się do zdarzenia, znalazła poparcie w zeznaniach pokrzywdzonego oraz drugiego z oskarżonych.

Mając na uwadze powyższe na uwzględnienie zasługiwały wyjaśnienia złożone przez M. K. . Podkreślenia wymaga, iż oskarżony konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanego czynu. Mając na uwadze zgromadzone w aktach sprawy dowody, owe przyznanie nie budziło wątpliwości Sądu.

W ocenie Sądu postępowanie dowodowe potwierdziło, iż M. K. popełnił czyn opisany w zarzucie aktu oskarżenia z tym ustaleniem, że czyn ten stanowił występek z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przechodząc do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku należy wskazać, iż przestępstwo oszustwa, określone w art. 286 § 1 k.k., polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem m.in. przez wprowadzenie w błąd. Wprowadzenie w błąd z kolei to wytworzenie w świadomości innej osoby fałszywego obrazu pewnego wycinka rzeczywistości. Środkiem użytym do wprowadzenia w błąd może być np. słowo, pismo, fałszywe narzędzie lub urządzenie. Przy czym błąd musi dotyczyć tzw. istotnych okoliczności, które mogą mieć wpływ na podjęcie przez osobę oszukiwaną decyzji rozporządzenia mieniem. Wystarczające jest przy tym ustalenie jakiegokolwiek działania, które może spowodować błędne wyobrażenie o rzeczywistości u osoby rozporządzającej mieniem (zob. postanowienie SN z dnia 26 czerwca 2003 r., V KK 324/2002, LexisNexis nr (...)). Oszustwo jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego. Powstanie szkody w mieniu nie jest koniecznym warunkiem do przyjęcia, że doszło do tak pojmowanego niekorzystnego rozporządzenia (zob. wyrok SN z 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/2000, LexisNexis nr (...)). Niekorzystne rozporządzenie mieniem nie musi pozostawać w związku z osiągnięciem przez sprawcę korzyści majątkowej. Osiągnięcie korzyści nie należy do znamion przestępstwa oszustwa. Przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Charakterystyczny dla strony podmiotowej tego przestępstwa zamiar bezpośredni powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Przypisanie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. wiąże się z wykazaniem, że sprawca obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenie w błąd innej osoby oraz to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (zob. postanowienie SN z 4 stycznia 2011 r., III KK 181/2010, LexisNexis nr (...)). Korzyścią majątkową, stanowiącą cel działania sprawcy przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., jest ogólne polepszenie sytuacji majątkowej, co może polegać na zwiększeniu aktywów lub zmniejszeniu pasywów. W związku z tym treść celu sprawcy, jako znamię wartościujące, może być wypełniona różnymi określeniami odnoszącymi się do sytuacji majątkowej sprawcy (lub innej osoby) (zob. wyrok SA w Warszawie z dnia 4 października 2013 r., II AKa 280/13, LEX nr 1381570).

Zgodnie zaś art. 270 § 1 k.k., kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Przestępstwo określone w art. 270 § 1 k.k. penalizuje fałszerstwo materialne dokumentu. W orzecznictwie podkreśla się, że z podrobieniem dokumentu mamy do czynienia, gdy nie pochodzi od tej osoby, w imieniu której został sporządzony. W istocie chodzi więc o nadanie jakiemuś przedmiotowi pozorów dokumentu w celu wywołania wrażenia, że zawarta w nim treść pochodzi od wymienionego w nim wystawcy (por. wyrok SN z dnia 27 listopada 2000 roku, III KKN 233/98, Orz. Prok. i Pr. 2001, nr 5, poz. 4). Należy dodać, że podrobieniem będzie spreparowanie dokumentu w imieniu osoby istniejącej lub fikcyjnej, a nawet podpisanie autentycznego dokumentu cudzym nazwiskiem, chociażby za zgodą osoby zainteresowanej (por. wyrok SN z dnia 25 października 1979 r., II KR 10/79, OSNPG 1980, nr 11, poz. 127). Zarówno podrobienie, jak i przerobienie dokumentu musi być dokonane przez sprawcę w celu użycia dokumentu za autentyczny, co jest realizowane także wtedy, gdy celem działania sprawcy jest użycie dokumentu nie przez niego samego, lecz przez inną osobę (zob. uchwała SN z dnia 17 marca 2005 r., I KZP 2/05, OSNKW 2005/3/25). Przestępstwo z art. 270 § 1 k. k. in principio ma charakter kierunkowy. Do zespołu jego znamion należy działanie "w celu użycia (dokumentu) za autentyczny". Może być zatem popełnione wyłącznie w zamiarze bezpośrednim.

Zgodnie z art. 11 § 2 k.k., jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, iż w badanym przypadku doszło do wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd co do faktu dokonania przelewu pieniędzy na rachunek bankowy poprzez przesłanie na adres mailowy nieprawdziwego, przerobionego potwierdzenia dokonanego przelewu. Zauważenia wymaga, iż przesłanie tego potwierdzenia było dla sprzedającego warunkiem koniecznym dla szybkiej realizacji transakcji i wysyłki towaru na adres podany przez oskarżonego. W omówionym przypadku, oskarżony obejmował swoją świadomością i zamiarem kierunkowym to, że wprowadza pokrzywdzonego w błąd oraz to, iż w ten sposób doprowadza go do niekorzystnego rozporządzania mieniem. Nie ulegało wątpliwości, iż dokonane rozporządzenie było niekorzystne z punktu widzenia interesów pokrzywdzonego a z tego tytułu oskarżony uzyskał korzyść majątkową w postaci telefonu komórkowego za którego nie zapłacił, a który to następnie sprzedał nieustalonej osobie za nieustaloną cenę. Niekorzystne rozporządzenie mieniem spowodowało rezultat w postaci zmniejszenia stanu majątkowego podmiotu, w stosunku do którego nastąpiło rozporządzenie. Pokrzywdzony nie otrzymał pieniędzy za sprzedaż telefonu. Wobec ustalenia, iż zachowanie oskarżonego polegało na przesłaniu na adres mailowy osoby sprzedającego przerobionego przez oskarżonego potwierdzenia dokonanego przelewu, zasadne było uzupełnienia kwalifikacji prawnej czynu również z art. 270 § 1 k.k.

Oceniając zachowanie oskarżonego, Sąd doszedł do przekonania, że przypisany czyn uznać należało za zawiniony. M. K. jest osobą dorosłą, przez to rozumiejącą podstawowe zasady etyczno-moralne oraz posiadającą określone doświadczenie życiowe. Karalność przypisanego czynu jest powszechnie znana. Oskarżony, w chwili jego popełnienia był już kilkukrotnie karany sądownie za czyny z art. 286 § 1 k.k. oraz z art. 286 § 3 k.k. jak i toczyły się kolejne postepowania o tożsame czyny. Zważywszy na podane wyżej okoliczności, nie mogło budzić wątpliwości, iż działał on z zamiarem bezpośrednim, w sposób przemyślany, zaplanowany, w poczuciu bezkarności. Kierował się niskimi pobudkami, motywacja zaś zasługiwała na szczególne potępienie – chęć osiągniecia łatwego zarobku kosztem innej osoby, zresztą sam wyjaśnił „ pracować mi się nie chciało”. Z popełnianych podobnych przestępstw uczynił sobie sposób na uzyskanie środków finansowych, które przeznaczał na własne potrzeby, w tym alkohol. Stopień zawinienia czynu należało zatem ocenić jako niemały. Działanie oskarżonego pozostawało w sferze jego swobodnego wyboru i było przejawem jego wolnej decyzji i woli. Pozwala to uczynić mu zarzut, że dopuszczając się czynu zachował się niewłaściwie. W przedmiotowej sprawie nie zachodziły okoliczności wyłączające winę oskarżonego, ani bezprawność jego zachowania.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymienione w art. 115 § 2 k.k. Przepis art. 286 § 1 k.k., znajduje się w grupie przepisów chroniących własność, a więc wartość istotną, jaka powinna podlegać ochronie przez państwo, wartość podlegającą również ochronie konstytucyjnej. Przedmiotem ochrony, do którego odnosi się przestępstwo z art. 270 k.k., jest bezpośrednio wiarygodność dokumentów, a w następstwie pewność obrotu prawnego. W toku postępowania ustalono, iż pokrzywdzony nie otrzymał zapłaty z tytułu sprzedaży telefonu i poniósł szkodę w wysokości 820 złotych. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Jego zachowanie polegało na wprowadzeniu pokrzywdzonego w błąd, co stanowi najbardziej wyrafinowany sposób popełnienia przestępstwa oszustwa. Oskarżony dokładnie zaplanował popełnienie przestępstwa i przygotował się do jego popełnienia – stworzył bowiem w tym celu przerobione potwierdzenie dokonanego przelewu - tym samym działał z premedytacją. Przypisany czyn został dokonany w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przez co negatywnie należy ocenić motywację sprawcy. Mając na uwadze powyższe, stopień społecznej szkodliwości poszczególnych czynów oceniono jako średni.

Sąd uznał przy tym, iż czyn przypisany oskarżonemu nie może być zakwalifikowany jako wypadek mniejszej wagi – art. 286 § 3 k.k. Przy ocenie, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wypadek mniejszej wagi jest to bowiem uprzywilejowana postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych. (zob. wyrok SN z dnia 09 października 1996 r., V KKN 79/96, OSNKW 1997, nr 3-4, poz. 27). O przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Dla elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia oraz motywy i cel działania sprawcy. (zob. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 29 września 2010r., II AKa 270/10, LEX 621279). Poza dokonaną wyżej oceną stopnia społecznej szkodliwości, należało zwrócić również uwagę, iż odczucie szkody przez pokrzywdzonego było duże, gdyż został oszukany poprzez wprowadzenie go w błąd. Niezależnie od powyższego, podkreślić w tym miejscu należy, iż kryterium rozmiaru szkody wyrządzonej przestępstwem jest jednym z wielu, który wpływa na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu. Nie jest w żadnym razie kryterium decydującym dla czynienia tych ustaleń. W orzecznictwie wskazano, że sama wartość przedmiotu czynności wykonawczej nie ma decydującego znaczenia przy ocenie wypadku mniejszej wagi, a wypadek mniejszej wagi nie może być utożsamiany z małą wartością mienia, przeciwko któremu skierowany jest czyn sprawcy. Podstawowym kryterium oceny jest stopień społecznej szkodliwości czynu (por. wyrok SN z 11 maja 1971 r., V KRN 147/71, niepubl.). Kwestia faktycznie wyrządzonej (lub grożącej) szkody – w odniesieniu do poszczególnych pokrzywdzonych – została już omówiona powyżej. Podkreślić jednak należy, iż nie ma podstaw do uznania czynu za wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art. 286 § 3 k.k., jeśli szkoda ostatecznie nie powstała lub jej rozmiar był mały – w przypadku, gdy rola oskarżonego w dokonaniu danego czynu nie była niewielka, zaś jego zachowanie nosiło cechy dużej zuchwałości i znacznego nasilenia złej woli (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 14 lutego 2013 r., II AKa 299/12, LEX nr 1280499). Z ustalonego stanu faktycznego wynikało natomiast, iż oskarżony charakteryzował się wysokim natężeniem złej woli, premedytacją w działaniu, przygotowaniem się do popełnienia przestępstwa, działaniem polegającym na wprowadzeniu w błąd. W związku z tym, w okolicznościach niniejszej sprawy, Sąd nie znalazł żadnego uzasadnienia dla przyjęcia wypadku mniejszej wagi.

Ustalając wymiar kary, w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia, Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i §2 k.k. Jako okoliczność obciążającą potraktowano okoliczności rzutujące na przyjęty stopień społecznej szkodliwości czynów (omówione powyżej) - w tym działanie w zamiarze bezpośrednim, działanie w sposób przemyślany i zaplanowany, działanie z premedytacją, działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej; jak również obniżenie pewności obrotu i zaufania kontrahentów. Na niekorzyść oskarżonego przemawiał fakt, iż w dacie popełnienia tego czynu był on kilkukrotnie karany za przestępstwa podobne (z art. 286 § 1 k.k. i z art. 286 § 3 k.k.). Po popełnieniu przypisanego czynu popełniał kolejne w podobny sposób. Lektura wyroków, które zapadły do tej pory w stosunku do oskarżonego, wskazują na zbliżony sposób działania. Czyn będący przedmiotem niniejszego postępowania nie był zatem przypadkowy, ani nie miał charakteru epizodycznego. Na korzyść oskarżonego zaliczono fakt, iż M. K. konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanego czynu oraz zasadniczo złożył szczere wyjaśnienia. Była to jednak okoliczność łagodząca o marginalnym znaczeniu, gdyż sprawstwo oskarżonego w sposób oczywisty wynikało z innych dowodów.

W związku z tym, Sąd uznał, że kara 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonemu naganności jego postępowania i wzbudzenie w nim refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 820 złotych. Okoliczności przedmiotowej sprawy wskazują wprost, iż osoba ta ma względem oskarżonego roszczenie o zapłatę w związku z przypisanym mu przestępstwem. Nie budziło wątpliwości Sądu, iż w toku postępowania udowodniona została wysokość szkody. Powyższe wynika z zeznań pokrzywdzonego.

Zasądzono również od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 120 złotych. Sąd wziął pod uwagę fakt, iż oskarżony jest osobą młodą, zdrową i zdolną do pracy zarobkowej, którą może wykonywać również w warunkach izolacji więziennej. Oskarżony swoim działaniem spowodował wydatki po stronie Skarbu Państwa.