Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2017 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy M. G.

przeciwko (...) w W.

o wysokość emerytury policyjnej

na skutek odwołania M. G.

od decyzji (...)
w W.

z dnia 4 stycznia 2017 r. nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zalicza M. G. okres służby od dnia 13 kwietnia 1986 r. do dnia 2 września 1987 r. do wysługi emerytalnej po 2,6% podstawy wymiaru za każdy rok służby;

2.  oddala odwołanie w pozostałym zakresie;

3.  koszty zastępstwa procesowego znosi wzajemnie między stronami.

Sygn. akt XIII U 712/17

UZASADNIENIE

(...) w W. decyzją z dnia 4 stycznia 2017 r. dokonał ponownego ustalenia wysokości emerytury M. G.. Wskazana decyzja została wydana na podstawie art. 15 b w związku z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r., poz. 708), a także na podstawie otrzymanej z IPN Informacji o przebiegu służby nr (...) z dnia 6 grudnia 2016 r. Na skutek powyższego organ rentowy przeliczył okres służby ubezpieczonej od 10 października 1980 r. do 31 lipca 1990 wskaźnikiem 0,7 % podstawy wymiaru za każdy rok służby. Tym samym emerytura ubezpieczonej wyniosła 73,78 % podstawy wymiaru, stanowiąc kwotę 4.666,25 zł.

M. G., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, złożyła odwołanie od powyższej decyzji, zaskarżając ją w całości. Ubezpieczona wniosła o jej zmianę poprzez ustalenie, że M. G. przysługuje prawo do emerytury policyjnej, której procentowy wymiar od dnia wskazanego w decyzji organu z dnia 3 czerwca 2016 r. o ustaleniu prawa do emerytury policyjnej i jej wysokości wynosi 75 % podstawy wymiaru. Wniosła nadto o zasądzenie od (...) w W. na rzecz ubezpieczonej kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, zaś w zakresie postępowania dowodowego wniosła o uzyskanie z IPN kompletnych akt personalnych skarżącej, stanowiących podstawę informacji IPN nr (...) z dnia 6 grudnia 2016 r. w celu weryfikacji tej informacji przez Sąd oraz akt emerytalnych ubezpieczonej a także o przesłuchanie odwołującej na okoliczność przebywania przez nią na urlopach macierzyńskim i wychowawczym jak i okresu pobytu na urlopach, a także służby przed 30 lipca 1990 r.

Odwołująca podniosła, że prawo do emerytury policyjnej i jej wysokość organ rentowy pierwotnie ustalił skarżącej decyzją z dnia 3 czerwca 2016 r. przyjmując, że przysługuje jej świadczenie emerytalne w wymiarze 75 % podstawy wymiaru emerytury i w wysokości 4.743,40 zł, a zatem mając wiedzę, że w okresie do 30 lipca 1990 r. wymieniona pełniła służbę w Biurze C MSW oraz, że w okresie od 13 kwietnia 1986 r. do 31 sierpnia 1987 r. służby nie pełniła w tej jednostce, przebywając w związku z urodzeniem dziecka na urlopie macierzyńskim, a następnie na urlopie wychowawczym oraz mając wiedzę o tym, że w tamtym okresie obowiązywała ustawa z 23 stycznia 2009 r. nowelizująca ustawę zaopatrzeniową. Zdaniem skarżącej, Biuro C MSW nie było organem bezpieczeństwa państwa wymienionym w art. 2 ust. 1 ustawy lustracyjnej, a zwłaszcza w art. 2 ust. 1 pkt 5 tej ustawy. W jej ocenie potwierdza to między innymi przepis art. 1 pkt 5 lit. d wyliczenie trzecie ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. Jednakowoż, pomijając nawet i tę okoliczność, zważywszy na dotychczasowe orzecznictwo Sądu Okręgowego w Warszawie i Sądu Apelacyjnego w Warszawie, które uznaje okresy pobytu funkcjonariuszek (podpadających pod regulacje ustawy zaopatrzeniowej) na urlopach macierzyńskich i wychowawczych jako okresy do których ma zastosowanie wskaźnik 2,6 % podstawy wymiaru emerytury za każdy rok okresu takiego urlopu, a zatem świadczenie emerytalne przysługujące odwołującej się już tylko z tego powodu wynosiłoby 75 % podstawy wymiaru emerytury policyjnej i emeryturę policyjną w takim właśnie wymiarze skarżąca winna otrzymywać.

W odpowiedzi na odwołanie organ emerytalny wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie od odwołującej na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, podnosząc, że zaskarżona decyzja została wydana na podstawie obowiązujących przepisów, z uwzględnieniem Informacji IPN o przebiegu służby.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. G. (ur. (...)) w spornym okresie od (...)r. do (...) r. pełniła służbę w (...). Zajmowała się wprowadzaniem danych i wydrukami, a następnie wprowadzaniem danych z kartotek do komputera. W okresie od 13 kwietnia 1986 r. do 2 września 1986 r. przebywała na urlopie macierzyńskim w związku z urodzeniem dziecka w dniu 13 kwietnia 1986 r., a w okresie od 3 września 1986 r. do 2 września 1987 r. przebywała na urlopie wychowawczym (odpis skrócony aktu urodzenia – akta osobowe, przebieg służby – akta osobowe, zeznania odwołującej – k. 25v a.s.). Służbę pełniła do 17 maja 2016 r. (zaświadczenie o przebiegu służby do celów emerytalnych – k. 2 a.e.).

Ubezpieczona złożyła w dniu 30 maja 2016 r. wniosek o przyznanie emerytury (wniosek - k. 4-5 a.e.).

(...), na podstawie powyższego wniosku, wydał w dniu 3 czerwca 2016 r. decyzję o ustaleniu prawa do emerytury ubezpieczonej i jej wysokości. Emerytura M. G. wyniosła 75% podstawy wymiaru, stanowiąc kwotę 4.743,41 zł (k. 10 a.e.).

Instytut Pamięci Narodowej, na podstawie posiadanych akt osobowych ustalił, iż odwołująca w okresie od 10 października 1980 r. do 31 lipca 1990 r. pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa (Informacja o przebiegu służby Nr (...)– k. 12 a.e.).

Mając na uwadze powyższą Informację IPN, pozwany organ emerytalny wydał zaskarżoną decyzję w dniu 4 stycznia 2017 r. (decyzja – k. 14 a.e.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zebranych w aktach sprawy, aktach rentowych i aktach osobowych odwołującej. Dokumenty te nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia autentyczności i rzetelności sporządzenia wskazanych wyżej dokumentów. Sąd uznał zeznania odwołującej za wiarygodnie, bowiem korespondowały one z tak ustalonym stanem faktycznym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W dniu 16 marca 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 24, poz. 145), która wprowadziła do ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 8, poz. 67 ze zm.) przepis art. 15 b, określający zasady obliczania wysokości emerytury dla osób, które pozostawały w służbie przed 2 stycznia 1999 r. i pełniły służbę w charakterze funkcjonariusza w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. Nr 63, poz. 425 ze zm.).

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r., organami bezpieczeństwa państwa, w rozumieniu ustawy, są:

- Resort Bezpieczeństwa Publicznego Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego,

- Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego,

- Komitet do spraw Bezpieczeństwa Publicznego,

- jednostki organizacyjne podległe organom, o których mowa w pkt 1-3, a w szczególności jednostki Milicji Obywatelskiej w okresie do dnia 14 grudnia 1954r.,

- instytucje centralne Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe im jednostki terenowe w wojewódzkich, powiatowych i równorzędnych komendach Milicji Obywatelskiej oraz wojewódzkich, rejonowych i równorzędnych urzędach spraw wewnętrznych,

- Akademia Spraw Wewnętrznych,

- Zwiad Wojsk Ochrony Pogranicza,

- Zarząd Główny Służby Wewnętrznej Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe mu komórki,

- Informacja Wojskowa,

- Wojskowa Służba Wewnętrzna,

- Zarząd II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego,

- inne służby Sił Zbrojnych prowadzące działania operacyjno-rozpoznawcze lub dochodzeniowo-śledcze, w tym w rodzajach broni oraz w okręgach wojskowych.

Zgodnie z art. 2 ust. 3, jednostkami Służby Bezpieczeństwa, w rozumieniu ustawy, są te jednostki Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, które z mocy prawa podlegały rozwiązaniu w chwili zorganizowania Urzędu Ochrony Państwa, oraz te jednostki, które były ich poprzedniczkami.

W myśl § 14 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 października 2004 r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organu w zakresie zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 239, poz. 2404) środkiem dowodowym potwierdzającym datę i podstawę zwolnienia ze służby oraz okres służby jest zaświadczenie o przebiegu służby, sporządzone na podstawie akt osobowych funkcjonariusza, wystawione przez właściwe organy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu lub Państwowej Straży Pożarnej.

Z kolei art. 13a ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji /.../ stanowi, że na wniosek organu emerytalnego właściwego według niniejszej ustawy, Instytut Pamięci Narodowej - Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu sporządza na podstawie posiadanych akt osobowych i w terminie 4 miesięcy od dnia otrzymania wniosku, przekazuje organowi emerytalnemu informację o przebiegu służby wskazanych funkcjonariuszy w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów. Zgodnie z art. 13a ust. 5, informacja powyższa jest równoważna z zaświadczeniem o przebiegu służby sporządzanym na podstawie akt osobowych przez właściwe organy służb, o których mowa w art. 12.

Zgodnie z brzmieniem art. 15b ust. 1 powołanej wyżej ustawy, w przypadku osoby, która pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi:

1)0,7 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990;

2)2,6 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt. 1, 1a oraz pkt. 2-4.

Z kolei art. 15b ust. 2 stanowi, że przepisy art. 14 i 15 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do treści art. 15 ust. 3, do okresów, o których mowa w art. 13 ust. 1, na żądanie wnioskodawcy, mogą być doliczone w pełnym wymiarze okresy służby w latach 1944-1990 w organach bezpieczeństwa państwa, jeżeli funkcjonariusz udowodni, że przed rokiem 1990, bez wiedzy przełożonych, podjął współpracę i czynnie wspierał osoby lub organizacje działające na rzecz niepodległości Państwa Polskiego.

Odwołujący w powyższej sprawie nie dowodził zaistnienia w jego przypadku okoliczności wymienionych w akapicie poprzedzającym.

Kwestia zgodności przepisów art. 15b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych, a także art. 15b ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy była badana przez Trybunał Konstytucyjny pod kątem ich zgodności z ustawą zasadniczą.

Trybunał Konstytucyjny w pkt. 4 wyroku z dnia 24 lutego 2010r. (K 6/09) uznał,
iż art. 15b ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr. 8, poz. 67 ze zm.) jest zgodny z art. 2, art. 10, art. 30, art. 32 i art. 67 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 42 Konstytucji. W uzasadnieniu wyroku Trybunał Konstytucyjny podkreślił, iż z konstytucyjnej zasady zaufania do państwa i stanowionego przez niego prawa nie wynika w żaden sposób, że każdy, bez względu na cechujące go właściwości, może zakładać, że unormowanie jego praw socjalnych nie ulegnie nigdy w przyszłości zmianie na jego niekorzyść. Jego zdaniem ustawodawca był upoważniony mimo upływu 19 lat od zmiany ustrojowej do wprowadzenia regulacji obniżających w racjonalnie miarkowany sposób świadczenia emerytalnego za okres służby w organach bezpieczeństwa publicznego, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów.

Kwestie interpretacyjne art. 15b rozstrzygnięte zostały przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 3 marca 2011 roku (II UZP 2/11), w której Sąd Najwyższy stwierdził, iż „Za każdy rok pełnienia służby w latach 1944-1990 w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (jednolity tekst: Dz. U. z 2007 r. Nr 63, poz. 425 ze zm.), emerytura wynosi 0,7% podstawy jej wymiaru (art. 15b ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994r.
o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 ze zm.), co oznacza, że wysokość emerytury wyliczanej wyłącznie za okresy pełnienia takiej służby może być niższa od 40% podstawy wymiaru tego świadczenia.”

Okres służby pełnionej przez odwołującą mieści się w katalogu organów wymienionych w art. 2 powyższej ustawy (instytucje centralne Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe im jednostki terenowe w wojewódzkich, powiatowych i równorzędnych komendach Milicji Obywatelskiej oraz wojewódzkich, rejonowych i równorzędnych urzędach spraw wewnętrznych).

Zgodnie ze strukturą organizacyjną Służby Bezpieczeństwa na poziomie centralnym istniały departamenty i biura MSW. Ich zadania w terenie realizowały odpowiednie wydziały (i inne jednostki) ulokowane w Komendach Wojewódzkich MO. 1 sierpnia 1983 r. Komendy przemianowano na Wojewódzkie Urzędy Spraw Wewnętrznych. Na niższym szczeblu, w Komendach Powiatowych i Miejskich MO funkcjonowały Referaty ds. SB (z grupami operacyjnymi, paszportów i dowodów osobistych, rejestracji cudzoziemców, "T", "W"). Po reformie administracyjnej z 1975 r. powiatowe jednostki MO/SB zostały zlikwidowane. Struktura terenowa została jednak po kilku latach odtworzona. W styczniu 1983 r. powołano Komendy Rejonowe MO, w sierpniu przemianowano je na Rejonowe Urzędy Spraw Wewnętrznych (funkcjonowały w nich piony: II-VI i paszportów, w zależności od liczby etatów jako: grupy, referaty, sekcje lub wydziały). Pion „C” (kartoteki, archiwum operacyjne) składał się z Centralnego Archiwum MSW (1956-1965) (jednostka ogólnoministerialna, następnie włączona do Biura „C”), Biura Ewidencji Operacyjnej MSW (1956-1960), Biura „C” (1960-1990) (używano również nazwy Centralne Archiwum), w skład którego wchodził Wydział Ewidencji Operacyjnej KWMO oraz Wydział „C” KWMO/WUSW (w mniejszych województwach od 1982 r. Sekcja „C” Wydziału Zabezpieczenia Operacyjnego KWMO/WUSW).

Kategoryczne brzmienie przepisów art. 15 b ustawy zaopatrzeniowej i art. 2 ustawy lustracyjnej uzależnia kwalifikację służby w organach bezpieczeństwa państwa wyłącznie od tego, czy organ, w którym ta służba była pełniona mieścił się w katalogu organów wymienionych w art. 2 ustawy lustracyjnej, czy nie. W świetle art. 2 ust. 3 ustawy lustracyjnej jednostkami służby bezpieczeństwa, w rozumieniu ustawy są te jednostki Ministerstwa spraw Wewnętrznych, które z mocy prawa podlegały rozwiązaniu z chwilą organizacji UOP, oraz te jednostki, które były ich poprzedniczkami.

Nie ulega wątpliwości, że służba w biurze C MSW była pełnieniem obowiązków służbowych w organach SB w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. Biuro C MSW powstało 2 stycznia 1960r. w wyniku przemianowania Biura Ewidencji Operacyjnej na podstawie zarządzenia Nr 04/60 Ministra Spraw Wewnętrznych. Zarządzeniem (...) z 30 listopada 1965r Minister Spraw Wewnętrznych nadał Biuru C regulamin organizacyjny a do zadań Biura C należała m.in. ewidencja osób będącym w czynnym zainteresowaniu operacyjnym SB, sprawy związane z wyjazdami za granice, drukowanie i rozprowadzanie druków operacyjnych. Prowadzenie drukarni dla potrzeb resortu i zaopatrywanie jednostek w druki operacyjne leżało w zakresie działania biura C.

Z zarządzenia nr 069/66 Ministra Spraw Wewnętrznych z 4 czerwca 1966r wynika, że Biuro C podlegało Dyrektorowi Generalnemu do spraw SB.

Służba odwołującej w Biurze „C” została zakwalifikowana do służby w organach bezpieczeństwa państwa, w związku z tym, iż zostało ono wymienione w Zarządzeniu Nr 043/90 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 10 maja 1990 r. w sprawie zaprzestania działalności Służby Bezpieczeństwa. Natomiast rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 lipca 1990 r. w sprawie nadania statutu organizacyjnego Ministerstwu Spraw Wewnętrznych (Dz. U. 1990 nr 49 poz. 288) nie umieściło w jego strukturach Biura „C”. W związku z tym należy uznać, iż dotychczasowe Biuro „C” funkcjonujące w ramach MSW uległo likwidacji razem z innymi jednostkami organizacyjnymi Służby Bezpieczeństwa, a tym samym okres służby pełnionej przez odwołującą w wymienionej jednostce.

Zatem bezspornie jednostkę, w których odwołująca pełniła służbę, były jednostkami służby bezpieczeństwa w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r.

Jednakowoż, na mocy art. 33 (w wersji obowiązującej do 31 grudnia 1972 r.), a następnie art. 45 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o służbie funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej (Dz. U. z 1973 r. Nr 23, poz. 136 ze zm.), funkcjonariuszowi - kobiecie przysługiwały szczególne uprawnienia przewidziane dla pracownicy według przepisów prawa pracy.

Natomiast po wejściu w życie, od dnia 1 stycznia 1986 r. ustawy z dnia 31 lipca 1985r. o służbie funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa i Milicji Obywatelskiej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 38, poz. 181 ze zm.), w jej art. 55 postanowiono: „Funkcjonariuszowi - kobiecie przysługują szczególne uprawnienia przewidziane dla pracownicy według przepisów prawa pracy, jeżeli przepisy niniejszej ustawy nie stanowią inaczej".

W ocenie Sądu korzystanie z urlopu macierzyńskiego, a następnie z urlopu wychowawczego nie przebiega równolegle z pełnieniem służby, lecz stanowi autentyczną przerwę w służbie, wywołującą określone skutki praktyczne - brak uposażenia, a nawet odebranie legitymacji służbowej.

Zdaniem Sądu problem kwalifikacji urlopu macierzyńskiego i urlopu wychowawczego jako okresów służby może być rozstrzygnięty na zasadach ogólnych, zatem odnotowanie w przebiegu całej służby pełnionej w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów odrębnego okresu, będącego bez wątpienia urlopem bezpłatnym i zrywającego dotychczasową więź ze służbą uzasadnia odmienną jego ocenę jako niespełniającego kryterium powołanego przepisu. Z dotychczasowego orzecznictwa dotyczącego ponownego ustalenia wysokości emerytury policyjnej można wyprowadzić wniosek o możliwości czasowego zerwania związku ze służbą w organach bezpieczeństwa państwa mimo formalnego zachowania statusu funkcjonariusza danej służby.

W związku z powyższym Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej okresu korzystania z urlopu macierzyńskiego a następnie z urlopu wychowawczego od 13 kwietnia 1986 r. do 2 września 1987 r. w ten sposób, że ten okresy te uznał za niebędące okresami służby w organach bezpieczeństwa i zaliczył do stażu emerytalnego według współczynnika 2,6% podstawy wymiaru za każdy rok służby.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił odwołanie.

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 i 2 k.p.c. orzekł, jak w punkcie pierwszym i drugim sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c.

SSO Rafał Młyński

(...)