Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marcin Królikowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Marzena Lewandowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 lutego 2017 r. w B.

sprawy z powództwa (...) S.A. we W.

przeciwko P. J.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.379,92 zł (cztery tysiące trzysta siedemdziesiąt dziewięć złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze)

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.274,00 zł (jeden tysiąc dwieście siedemdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Marcin Królikowski

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. we W. domagał się zasądzenia od pozwanego P. J. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) kwoty 4.545,90 złotych. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w dniu 10 lutego 2015 r. zawarł z pozwanym przez telefon umowę o współpracy na czas nieokreślony. Powód podkreślił, iż na podstawie przedmiotowej umowy świadczył na rzecz pozwanego usługi określone w ustawie z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (Dz. U. nr 81, poz. 530). Powód podniósł, iż pozwany zobowiązał się do uiszczania miesięcznego abonamentu oraz opłat dodatkowych określonych w cenniku, który stanowił integralną część umowy. Powód wskazał, iż celem potwierdzenia zawarcia umowy przesłał pozwanemu na adres mailowy ogólne warunki współpracy wraz egzemplarzem umowy oraz aneksami. Powód podał, iż w związku ze świadczonymi umowami powód obciążył pozwanego fakturami VAT. Powód stwierdził, iż rozwiązanie umowy nastąpiło z dniem 22 września 2015 r. Powód wskazał, iż na wartość przedmiotu sporu składają się kwoty wynikające z wystawionych przez powoda faktur oraz należności w wysokości 165,98 zł stanowiąca równowartość 40 euro. Powód podniósł, iż pozwany pomimo otrzymanego wezwania do zapłaty nie uregulował należności.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 29 kwietnia 2016 r. w sprawie o sygn. akt (...) Sąd Rejonowy (...) orzekł zgodnie z żądaniem powoda wyrażonym w pozwie oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wnosił o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzupełnionym pozwie powód potrzymał swoje stanowisko w sprawie.

W piśmie procesowym z dnia 2 listopada 2016 r. pozwany wskazał, iż w dniu 10 lutego 2015 r. odbył dwie rozmowy telefoniczne z pracownikiem powoda, które są odzwierciedleniem sprzeciwu co do zawarcia umowy oraz nakazu zapłaty. Pozwany podniósł ponadto, iż w trakcie rozmów telefonicznych przedstawione mu zostały inne warunki umowy, niż te zawarte w umowie. Pozwany podkreślił, iż był przekonany, że druga rozmowa jest kontynuacją poprzedniej rozmowy. Pozwany podał, iż celowo został wprowadzony w błąd.

W piśmie procesowym z dnia 10 stycznia 2017 r. powód podtrzymał całość roszczeń i twierdzeń wyrażonych w treści pozwu. Powód podkreślił, iż jego pracownik w sposób szczegółowy przedstawił warunki umowy pozwanemu podczas rozmowy telefonicznej. Powód podniósł, iż pozwany winien zachować szczególną staranność na etapie zawierania umowy i szczegółowo zapoznać się z zakresem oraz charakterem usług oferowanych przez usługodawcę, zaś zaniechanie powyższych czynności nie może wywoływać negatywnych konsekwencji względem powoda. Powód wskazał, iż w przypisanym terminie pozwany nie złożył oświadczenia woli o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem rzekomego wprowadzenia w błąd.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 10 lutego 2015 r. przedstawicielka powoda skontaktowała się telefonicznie z pozwanym P. J., z którym przeprowadziła rozmowę w sprawie sprawdzenia kontrahentów pozwanego. Przedstawicielka powoda poinformowała pozwanego o sytuacji tych kontrahentów, o stanie niewypłacalności jednego z nich. W przedmiotowej rozmowie poinformowano pozwanego o możliwości zawarcia umowy na stały abonament umożliwiający pozwanemu dostęp do bazy powoda oraz szereg innych usług związanych z windykacją należności. Przedstawicielka powoda poinformowała wstępnie pozwanego, iż skorzystanie z takiej usługi oznacza płacenie miesięcznego abonamentu. Pozwany wyraził chęć zawarcia umowy, w związku z czym został poinformowany, że w celu zawarcia umowy skontaktuje się z nim konsultant. Pozwany zaakceptował powyższe.

(Dowód: zapis rozmowy telefonicznej z pierwszym konsultantem – k. 56 akt, protokół elektroniczny – k. 56 akt)

Tego samego dnia z pozwanym skontaktował się pracownik powoda P. O. w celu zawarcia umowy. Pozwany na początku rozmowy wyraźnie został poinformowany, w jakim celu prowadzona jest rozmowa, pozwany potwierdził dane swojej firmy. Pozwany został poinformowany, że rejestracja telefoniczna pozwala na korzystanie z usług powoda w zakresie ograniczony, tj. w ramach umowy zawartej przez telefon pozwany otrzymuje możliwość: sprawdzania sienie i rejestru zapytań; sprawdzania przedsiębiorców; monitorowania przedsiębiorców; zlecania wysyłki Wezwania do zapłaty Zwykłego – bez dopisania dłużnika; zlecania wysyłki Wezwania do zapłaty PLUS – bez dopisania dłużnika, ale z windykacją; narzędzi prewencyjnych, programu rzetelna firma. P. O. poinformowała pozwanego, iż po przesłaniu podpisanego formularza umowy będzie on mógł korzystać z wszystkich usług oferowanych przez powoda za wyjątkiem przekazywania informacji gospodarczych oraz sprawdzania informacji o konsumentach. Pozwany zaakceptował powyższe warunki i potwierdził zawarcie umowy na warunkach preferencyjnych pakietu (...) z opłatą aktywacyjną wynoszącą 100 zł oraz opłatą miesięczną na poziomie 450 zł za każdy miesiąc, zawartą na czas nieokreślony. P. O. poinformowała również pozwanego, iż umowa może zostać rozwiązana przez każdą ze stron, na piśmie pod rygorem nieważności, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Pozwany został również poinformowanym, iż faktury będą wystawiane pod koniec każdego miesiąca kalendarzowego, zaś płatność ma nastąpić w terminie 10 dni od dnia wystawienia faktury. Pozwany zaakceptował powyższe postanowienia umowy. Pozwany został także poinformowany, iż po zakończeniu rozmowy na podany przez niego adres email zostaną przesłane dokumenty wraz ogólnymi warunkami umowy. Po uzyskaniu tych informacji P. J. raz jeszcze potwierdził zawarcie umowy na przedstawionych warunkach

(Dowód: zapis rozmowy telefonicznej z konsultantem P. O. – k. 14 akt, protokół elektroniczny – k. 56 akt)

W dniu 10 lutego 2015 r. umowa zawarta przez telefon z pozwanym została zarejestrowana w systemie powoda.

(Dowód: korespondencja mailowa – k. 23 akt)

W dniu 10 lutego 2015 r. za pośrednictwem poczty elektronicznej potwierdzono pozwanemu, iż zawarta została umowa prze telefon, raz jeszcze poinformowano pozwanego o warunkach zawartej umowy oraz trybie jej rozwiązania. Przypomniano również pozwanemu, iż aby korzystać z pełnego dostępu do usług (...) należy niezwłocznie przesłać czytelnie podpisane dwa egzemplarze załączonej do maila umowy i aneksu na adres siedziby biura powoda. Pozwanemu oprócz aneksu do umowy przesłano również do podpisania ogólne warunki współpracy oraz serwis ochrony przedsiębiorcy.

(dowód: wiadomość przesłana pocztą elektroniczną do pozwanego– k. 24-25akt, aneks do umowy – k. 27 akt, serwis ochrony przedsiębiorcy – k. 28 akt, ogólne warunki współpracy – k. 29 akt)

W dniu 2 marca 2015 r. powód obciążyła pozwanego fakturą VAT nr (...) na kwotę 478,83 zł. Przedmiotowa faktura obejmowała należność powoda z tytułu aktywacji rozszerzonej w wysokości 100 zł oraz należność z tytułu opłaty za abonament za okres od dnia 11 lutego 2015 r. do dnia 28 lutego 2015 r. w wysokości 355,83 zł. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej wierzytelności do dnia 12 marca 2015 r.

(dowód: faktura nr (...) – k. 30 akt)

W dniu 1 kwietnia 2015 r. powód obciążyła pozwanego fakturą VAT nr (...) na kwotę 553,50 zł z tytułu opłaty za abonament za okres od dnia 1 marca 2015 r. do dnia 31 marca 2015 r. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej wierzytelności do dnia 11 kwietnia 2015 r.

(dowód: faktura nr (...) – k. 31 akt)

W dniu 4 maja 2015 r. powód obciążyła pozwanego fakturą VAT nr (...) na kwotę 553,50 zł z tytułu opłaty za abonament za okres od dnia 1 kwietnia 2015 r. do dnia 30 kwietnia 2015 r. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej wierzytelności do dnia 14 maja 2015 r.

(dowód: faktura nr (...) – k. 32 akt)

W dniu 1 czerwca 2015 r. powód obciążyła pozwanego fakturą VAT nr (...) na kwotę 553,50 zł z tytułu opłaty za abonament za okres od dnia 1 maja 2015 r. do dnia 31 maja 2015 r. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej wierzytelności do dnia 11 czerwca 2015 r.

(dowód: faktura nr (...) – k. 33 akt)

W dniu 1 lipca 2015 r. powód obciążyła pozwanego fakturą VAT nr (...) na kwotę 553,50 zł z tytułu opłaty za abonament za okres od dnia 1 czerwca 2015 r. do dnia 30 czerwca 2015 r. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej wierzytelności do dnia 11 lipca 2015 r.

(dowód: faktura nr (...) – k. 34 akt)

W dniu 3 sierpnia 2015 r. powód obciążyła pozwanego fakturą VAT nr (...) na kwotę 553,50 zł z tytułu opłaty za abonament za okres od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia 31 lipca 2015 r. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej wierzytelności do dnia 13 sierpnia 2015 r.

(dowód: faktura nr (...)– k. 35 akt)

W dniu 1 września 2015 r. powód obciążyła pozwanego fakturą VAT nr (...) na kwotę 553,50 zł z tytułu opłaty za abonament za okres od dnia 1 sierpnia 2015 r. do dnia 31 sierpnia 2015 r. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej wierzytelności do dnia 11 września 2015 r.

(dowód: faktura nr (...) – k. 36 akt)

Pismem z dnia 16 września 2015 r. pozwany wypowiedział umowę o współpracy pomiędzy (...) a (...) S.A.

(dowód: wypowiedzenia umowy – k. 61 akt, zeznania pozwanego – protokół elektroniczny – k. 56 akt)

W dniu 1 października 2015 r. powód obciążyła pozwanego fakturą VAT nr (...) na kwotę 405,90 zł z tytułu opłaty za abonament za okres od dnia 1 września 2015 r. do dnia 22 września 2015 r. Na fakturze oznaczono termin zapłaty tej wierzytelności do dnia 11 października 2015 r.

(dowód: faktura nr (...) – k. 37 akt)

Powód wezwał pozwanego do zapłaty w/w faktur, a pozwany nie spełnił żądania powoda.

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 38 – 41 akt)

W dniu 16 października 2012 r. pozwany poinformował powoda, iż jego celem było zawarcie umowy dot. odzyskiwania należności od dłużnika pozwanego, a nie dot. sprawdzania kontrahentów, stały monitoring dłużników, itp., w związku z powyższym pozwany oświadczył, iż jego zdaniem nie doszło do złożenia zgodnych oświadczeń woli, a więc nie została zawarta umowa.

(dowód: pismo pozwanego z dnia 16.10.2015 r.– k. 48 akt)

Powyższy stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody z dokumentów prywatnych znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły jego wątpliwości.

Na podstawie art. 299 k.p.c. Sąd dopuścił z urzędu dowód z zeznań stron ograniczony do przesłuchania strony pozwanej. Zgodnie z powyższym przepisem, jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, Sąd dla wyjaśnienia tych faktów może dopuścić dowód z przesłuchania stron. Dowód z przesłuchania stron jest dowodem posiłkowym, dopuszczalnym tylko wtedy, gdy nie można istotnych dla sprawy okoliczności wyjaśnić innymi dowodami, a w szczególności dowodami z dokumentów i zeznaniami świadków. W związku z nieobecnością reprezentanta powoda, a więc niemożliwością przeprowadzenia dowodu z zeznań obu stron Sąd dopuścił dowód z zeznań jedynie pozwanego.

Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanego jedynie w zakresie, iż nie korzystał z usług świadczonych przez powoda w ramach zawartej umowy. W pozostałym zakresie, szczególnie, co do okoliczności, iż pozwany został wprowadzony w błąd, Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda, jako nielogicznym, nieracjonalnym oraz nie korespondującym z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w szczególności z przedłożonymi do akt sprawy nagraniami rozmów telefonicznych.

Zaznaczyć tu należało, że przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd miał na uwadze treść art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie, z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Sąd zważył, co następuje:

Powód w toku niniejszego postępowania dochodził roszczenia z tytułu faktur oraz należności w wysokości 165,98 zł stanowiąca równowartość 40 euro naliczonych zgodnie z art. 10 ustawa o terminach zapłaty w transakcjach handlowych z dnia 8 marca 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 403).

Podkreślenia wymaga okoliczność, iż pozwany w toku postępowania podnosił, iż został wprowadzony w błąd przez pracowników powoda, gdyż jego celem było zawarcie umowy w celu ściągnięcia wierzytelności od dłużników pozwanego.

Sąd zważył, iż zgodnie z treścią art. 84 k.c. w razie błędu co do czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeśli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć.

Natomiast w myśl art. 88 § 1 k.c. uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli, które zostało złożone innej osobie pod wpływem błędu lub groźby, następuje przez oświadczenie złożone tej osobie na piśmie. Uprawnienie do uchylenia się wygasa: w razie błędu - z upływem roku od jego wykrycia, a w razie groźby - z upływem roku od chwili, kiedy stan obawy ustał.

Podkreślić należy, iż sankcją prawną dla wadliwego oświadczenia woli w przypadku błędu czy podstępu jest nieważność względna. Uprawnienie do uchylenia się od skutków oświadczenia woli przysługuje wyłącznie tej osobie, która złożyła dotknięte wadą oświadczenie woli. Uprawnienie do uchylenia się od skutków prawnych swego oświadczenia woli ma charakter prawa podmiotowego kształtującego. Wykonanie go definitywnie kształtuje stosunki prawne między stronami, doprowadzając do unieważnienia czynności prawnej ex tunc, od początku.

Z zapisu rozmowy na k. 14 akt oraz na karcie 56 akt wyraźnie wynika, iż pozwany P. J. został poinformowany przez swoje rozmówczynie o warunkach proponowanej mu umowy. W rozmowie na karcie 56 wyraźnie słychać, iż pracownik powoda P. O., podała pozwanemu wszystkie informacje potrzebne mu, aby w sposób swobodny podjął decyzję o zawarciu umowy. Pozwany w toku postępowania podnosił, iż rozmowa miała miejsce w trakcie prowadzenia przez niego pojazdu, zaś konsultant mówił szybko i w związku z powyższym pozwany nie miał możliwości skupienia się nad propozycjami powoda. Jednakże podkreślenia wymaga okoliczność, iż pozwany mógł odmówić prowadzenia rozmowy w tych warunkach, mógł również prosić konsultanta o powtórzenie przedstawionych mu warunków jeszcze raz i wolniej. Powyższego pozwany nie uczynił, przeciwnie na początku rozmowy potwierdził, iż bez przeszkód może rozmawiać.

Podkreślenia również wymaga okoliczność, iż pracownik powoda P. O. wielokrotnie w trakcie rozmowy pytała się powoda czy zgadza się na przedstawione warunki i czy potwierdza zawarcie umowy w kształcie przez nią przedstawionym. Pozwany wielokrotnie wskazywał, iż akceptuje zaprezentowane warunki.

Na początku nagrania przedstawicielka powoda wskazywała, iż przedmiotem umowy jest zawarcie umowy przez telefon a na koniec rozmowy prosiła o potwierdzenie przez pozwanego, że zawiera umowę na przedstawionych warunkach. Pozwany wyraził zgodę na zawarcie takiej umowy.

Ponadto w trakcie rozmowy pozwany został poinformowany, że rejestracja telefoniczna pozwala na korzystanie z usług powoda w zakresie ograniczony, tj. w ramach umowy zawartej przez telefon pozwany otrzymuje możliwość: sprawdzania siebie i rejestru zapytań; sprawdzania przedsiębiorców; monitorowania przedsiębiorców; zlecania wysyłki Wezwania do zapłaty Zwykłego – bez dopisania dłużnika; zlecania wysyłki. Wezwania do zapłaty PLUS – bez dopisania dłużnika, ale z windykacją; narzędzi prewencyjnych, programu rzetelna firma. P. O. poinformowała pozwanego, iż po przesłaniu podpisanego formularza umowy będzie on mógł korzystać z wszystkich usług oferowanych przez powoda za wyjątkiem przekazywania informacji gospodarczych oraz sprawdzania informacji o konsumentach.

W tej sytuacji pozwany posiadał wszystkie dane, aby orientować się, że zawiera umowę w ramach której będzie mógł monitorować swoich kontrahentów, czy posiadają jakieś zadłużenia, a jego przekonanie, iż zawiera umowę w ramach której powód pomoże mu ściągnąć wierzytelności od dłużników pozwanego nie było usprawiedliwione przebiegiem rozmowy i – tym bardziej – nie zostało wywołane przez P. O., ani poprzednią rozmówczynią pozwanego. Pozwanego wyraźnie w trakcie nagrania poinformowano również o wynagrodzeniu za świadczone przez powoda usługi.

Wobec powyższego brak było jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że istniały podstawy do uchylenia się przez pozwanego od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli, że powód wprowadził pozwanego w błąd co do charakteru umowy zawieranej przez strony.

Na marginesie wskazać również należy, iż pozwany nie złożył oświadczenia zgodnie z art. 88 k.c., w związku z powyższym nawet, gdyby uznać, że pracownicy powoda wprowadzili pozwanego w błąd, to pozwany nie uchylił od skutków prawnych złożonego oświadczenia.

Ponadto wskazać należy, że w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 86 k.c., zgodnie z którym jeżeli błąd wywołała druga strona podstępnie, uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu może nastąpić także wtedy, gdy błąd nie był istotny, albo gdy nie dotyczył treści czynności prawnej.

Pomijając rozważania natury teoretycznej czy podstęp jest odrębną wadą oświadczenia woli, czy też jest jedynie kwalifikowaną odmianą jej w postaci błędu wskazać należy, że dla jego przyjęcia koniecznym jest wykazanie intencjonalnego nastawienia działającego w ten sposób sprawcy tej wady. Zatem musi on działać umyślnie po to, aby doprowadzić do takiego niezgodnego z prawdą (rzeczywistym stanem rzeczy) obrazu rzeczywistości u kontrahenta, na którego wolę oddziałuje, by był on zdolny do nakłonienia go do złożenia oświadczenia woli określonej treści (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 30 maja 2014 r. I ACa 111/14). Istotę podstępu stanowi niedozwolone naruszenie swobody decyzji innej osoby poprzez wytworzenie lub podsunięcie jej fałszywych przesłanek rozumowania, co z kolei prowadzi albo do podjęcia przez nią decyzji opartej na tych przesłankach albo utwierdza ją w błędzie skądinąd powstałym spontanicznie. Podkreślić należy przy tym, że nikt nie jest zwolniony od obowiązku myślenia i dbania o własne interesy (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 20 maja 2014 r. o sygn. akt I ACa 1534/13 LEX nr 1477193)

W niniejszej sprawie nie może budzić wątpliwości fakt, że powód nie wywołał podstępnie błędu u pozwanego. Przeciwnie – w toku rozmowy przedstawiono mu wszelkie dane, na podstawie których mógł uzyskać pełną wiedzę co do znaczenia podejmowanych czynności.

W tym miejscu wskazać należy, iż pozwany przedmiotową umowę zawarł w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zaś zgodnie z art. 355 § 2 k.c. należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności. Profesjonalizm dłużnika powinien przejawiać się w dwóch podstawowych cechach jego zachowania: postępowaniu zgodnym z regułami fachowej wiedzy oraz sumienności. Wzorzec należytej staranności musi uwzględnić zwiększone oczekiwania co do zawodowych kwalifikacji dłużnika-specjalisty, co do jego wiedzy i praktycznych umiejętności skorzystania z niej (por. wyrok SN z dnia 22 września 2005 r., IV CK 100/05, LEX nr 187120). Obok fachowych kwalifikacji od profesjonalisty wymaga się zwiększonego zaangażowania w podjęte działania przygotowujące i realizujące świadczenie. Chodzi o większą zapobiegliwość, rzetelność, dokładność w działaniach dłużnika-profesjonalisty. Stosując powyższy przepis per analogiam należy zauważyć, iż powód jako przedsiębiorca jest zobowiązany w szczególny sposób do dbania o swoje interesy i z racji profesjonalnego charakteru prowadzonej przez niego działalności zobligowany jest do wykazania się wyjątkową starannością w podejmowanych działaniach, a więc w niniejszych okolicznościach pozwany jako profesjonalista powinien mieć pełną świadomość tego, jaką umowę zawiera i jakie ona rodzi konsekwencję. Pozwany został poinformowany o swoich prawach i obowiązkach, w tym o możliwości rozwiązania umowy, a jeżeli nie chciał prowadzić rozmowy podczas jazdy samochodem, to powinien poinformować o tym przedstawiciela powoda. Ponieważ pozwany nie jest konsumentem, to bez znaczenia był fakt, iż pozwany nie odesłał powodowi podpisanego egzemplarza umowy, albowiem do pozwanego będącego przedsiębiorcą nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie nie budziło wątpliwości Sądu, iż pozwanego i powoda łączyła umowa o świadczenie usług.

Sąd zważył, iż zgodnie z art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu.

Umowy, do których stosuje się uregulowanie zawarte w art. 750 k.c., są umowami nienazwanymi. Charakteryzują się tym, że ich przedmiotem jest świadczenie usług, przy czym umowa taka może dotyczyć dokonania jednej usługi, większej – określonej liczby usług, bądź też dotyczyć stałego świadczenia usług określonego rodzaju. Umowy takie mogą mieć charakter odpłatny bądź nieodpłatny i są umowami konsensualnymi. Ich stronami mogą być wszelkie podmioty prawa cywilnego, a więc osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne niebędące osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną. Cechą charakterystyczną takich umów jest również to, że zazwyczaj są to umowy oparte na zaufaniu między stronami. Zlecający usługę powierza jej wykonanie danej osobie w zaufaniu do jej umiejętności, kwalifikacji, wiedzy i innych walorów.

W przedmiotowej sprawie miedzy stronami, na mocy umowy wytworzył się stosunek zobowiązaniowy. Powód zobowiązał się do świadczenia usługi polegającej na udostępnianiu pozwanemu możliwości korzystania z bazy powoda, w szczególności w zakresie sprawdzania siebie i rejestru zapytań; sprawdzania przedsiębiorców; monitorowania przedsiębiorców; zlecania wysyłki Wezwania do zapłaty Zwykłego – bez dopisania dłużnika; zlecania wysyłki Wezwania do zapłaty PLUS – bez dopisania dłużnika, ale z windykacją; narzędzi prewencyjnych, programu rzetelna firma. W zamian pozwany zobowiązał się do dokonywania zapłaty za świadczone przez powoda usługi. Podstawą płatności były faktury VAT wystawiane przez powoda.

W tym miejscy wskazać należy, iż nie ma znaczenia okoliczność, że pozwany przez cały okres umowy nie korzystał z usług oferowanych przez pozwanego

W przedmiotowej sprawie powód pozostawał w gotowości świadczenia usług pozwanemu w zakresie określonym przez łączącą strony umowę. Na tej podstawie powód obciążał pozwanego fakturami VAT na łączną kwotę 4.205,73 zł.

Pozwany nie przedstawił natomiast żadnych wniosków dowodowych ani zarzutów poza zarzutem wprowadzeniem go przez powoda w błąd, który z przyczyn opisanych szczegółowo powyżej nie zostały uwzględnione przez Sąd. Nadto, należało wskazać, iż jeżeli pozwany po zawarciu umowy uznał, iż usługi świadczone przez powoda nie będą mu potrzebne, to powinien niezwłocznie wypowiedzieć umowę. Wtedy pozwany nie ponosiłby tak dużych kosztów związanych ze świadczeniem opłaty abonamentowej.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 734 k.c. w zw. z art. 750 k.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.205,73 zł tytułem wystawionych prze powoda i wymagalnych faktur.

Ponadto powód skapitalizował odsetki od kwot niezapłaconych przez pozwanego w czasie trwania umowy. Zgodnie z art. 481 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Powód poprawnie skapitalizował należne mu odsetki. Faktem jest, iż pozwany miał obowiązek zapłaty należności w terminach określonych na fakturach. W związku z okolicznością, iż pozwany nie zapłacił powodowi roszczeń wynikających z przedłożonych do akt sprawy faktur, to powodowi należne były, skapitalizowane odsetki za okres od dnia wymagalności każdej z faktur do dnia 31 grudnia 2015 r. W związku z powyższym Sąd zasądził również kwotę 174,19 zł tytułem skapitalizowanych odsetek.

Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania zapłaty przez powoda kwoty 165,98 zł stanowiącej równowartość 40 euro, na podstawie art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych z dnia 8 marca 2013 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 403). Podkreślenia wymaga okoliczność, iż umowa łącząca strony zawarta została w dniu 10 lutego 2015 r., zaś art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia pozwu wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2016 r. Zgodnie z art. 55 ustawy o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw z dnia 9 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1830) „Do transakcji handlowych w rozumieniu ustawy zmienianej w art. 1, zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.”

W związku z powyższym Sąd oddalił powództwo o zasądzenie kwoty 165,98 zł.

Nadmienia się, że o kosztach procesu orzeczono w niniejszej sprawie na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak wyłożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko, co do nieznacznej części swego żądania. Powodowi zasądzono kwotę 4 377,92 zł z dochodzonej pozwem kwoty 4 545,90 złotych. Wygrał, więc sprawę w 96 %. W związku z faktem, iż powód uległ pozwanemu jedynie, co do nieznacznej części swojego żądania, Sąd w punkcie III sentencji wyroku nałożył na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów postępowania.

Koszty, jakie poniósł powód to kwota 1 274,00 złotych. Na powyższą kwotę składa się kwota 57,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, kwota 1200 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 2 punkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dziennik Ustaw 2015, pozycja 1814 ze zmianami) oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W związku z powyższym w punkcie III wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powoda, kwotę 1 274,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Marcin Królikowski