Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Chlipała - Kozioł

Protokolant: Katarzyna Kunik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 października 2017 r. we W.

sprawy z odwołania wnioskodawcy G. R.

od decyzji strony pozwanej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia 17.10.2016 r., znak: (...)

o jednorazowe odszkodowanie

I.  oddala odwołanie;

II.  orzeka, że koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Ubezpieczony G. R. wniósł odwołanie od decyzji organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 17 października 2016 r. znak (...), przyznającej mu prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu długotrwałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku przy pracy, jakiemu uległ w dniu 8 lipca 2015 r. w wysokości 3.120,00 zł, tj. 4 % ustalonego uszczerbku na zdrowiu i domagał się jej zmiany poprzez zwiększenie procentowego uszczerbku na zdrowiu oraz zasądzenie od organu rentowego zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego radcy prawnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony podniósł, że ustalenie przez organ rentowy zaledwie 4% uszczerbku na zdrowiu stoi w sprzeczności nie tylko z przedłożoną dokumentacją medyczną ale przede wszystkim faktycznym stanem jego zdrowia. Nie ulega bowiem wątpliwości, że w wypadku doznał poważnych obrażeń ciała w postaci wieloodłamowego złamania rzepki prawej z przemieszczeniem odłamów. Doznane obrażenia do dnia dzisiejszego nie tylko naruszają sprawność jego organizmu, ale pozostawiły trwałe następstwa w postaci ograniczenia ruchomości kończyny dolnej prawej, blizn na operowanej kończynie, dolegliwości bólowych a także zaniku mięśnia czworogłowego uda (k. 2-3).

Odpowiadając na odwołanie organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. wniósł o jego oddalenie z uwagi na brak podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy zarzucił, że w ocenie Lekarza Orzecznika ZUS, w wyniku wypadku przy pracy w dniu 8 lipca 2016 r., ubezpieczony doznał 4% uszczerbku na zdrowiu

W wyniku wniesionego sprzeciwu, Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu w sprawie procentowego uszczerbku na zdrowiu nie podważyła ustaleń Lekarza Orzecznika ZUS i stwierdziła, że skutki wypadku dają podstawę do ustalenia 4 % uszczerbku na zdrowiu.

Organ rentowy wskazał, że orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS i Komisji Lekarskiej ZUS jest ostateczne w postępowaniu przed organem i stanowi dla niego wyłączną podstawę do wydania decyzji (k. 6-7).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony G. R. w dniu 8 lipca 2015 r. uległ wypadkowi przy pracy.

Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z 6 września 2016 r. ustalił u ubezpieczonego 4 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu według nr pozycji tabeli 156, spowodowanego skutkami wypadku przy pracy.

W wyniku złożonego przez ubezpieczonego sprzeciwu, komisja lekarska ZUS nr (...) orzeczeniem z 11 października 2016 r., ustaliła u ubezpieczonego 4 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu według nr pozycji tabeli 156, spowodowanego skutkami wypadku przy pracy.

Decyzją z 17 października 2016 r., znak (...), na podstawie ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy oraz rozporządzeń wykonawczych, organ rentowy przyznał ubezpieczonemu prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu długotrwałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku przy pracy z 8 lipca 2015 r. w wysokości 4 %, tj. 3.120,00 zł.

Dowody:

Bezsporne.

W wyniku wypadku przy pracy z 8 lipca 2015 r. ubezpieczony doznał złamania rzepki prawej z przemieszczeniem odłamów.

Trwały uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonego w związku z wypadkiem wynosi 4%, wg poz. 156. Wynika to z ograniczenia zginania kolana prawego (deficyt ok. 10° w porównaniu z kolanem lewym nieuszkodzonym o prawidłowej ruchomości), pogrubienie obrysów rzepki prawej i dolegliwości bólowych kolana.

Dowody:

Opinia biegłego sądowego z 27.04.2017 r. – karta 14-v. 14,

Opinia uzupełniająca biegłego sądowego z 06.07.2017 r. – karta 24.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Odwołanie było nieuzasadnione.

Zgodnie z treścią przepisu art. 11 ust. 1 z dnia 30 października 2002 r. ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1773 zw. dalej zwaną ustawą) ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Natomiast stosownie do art. 11 ust. 2 i 3 powołanej na wstępie ustawy, za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy, natomiast za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie.

Wysokości stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu ustala się według załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 954, dalej zwanym rozporządzeniem).

Bezsporne w sprawie było to, że organ rentowy uznał zdarzenie z 8 lipca 2015 r. za wypadek przy pracy i z tego tytuły ustalił u ubezpieczonego 4% uszczerbek na zdrowiu oraz dokonał wypłaty jednorazowego odszkodowania w wysokości 3.120,00 zł. Jednak w ocenie ubezpieczonego ustalony uszczerbek na zdrowiu winien być większy.

Stwierdzenie okoliczności istotnych dla rozpoznania niniejszej sprawy wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłego sądowego. Pełne wyjaśnienie spornych okoliczności wymagało bowiem wiadomości specjalnych, jakimi Sąd nie dysponował.

Biegły sądowy z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej w zakresie kończyn dolnych wykazał, że ubezpieczony ma je ułożone swobodnie, stopy wydrążone, płaskostopie poprzeczne, paluchy koślawe, wygojona blizna okolicy przedrzepkowej kolana prawego schodząca na udo i podudzie, obrysy rzepki prawej pogrubiałe; nie stwierdzono zaników mięśniowych, ograniczenie ruchomości kolana prawego (zgięcie do 130°, ubytek 10° w porównaniu z kolanem lewym), obrysy i ruchomość pozostałych stawów w normie, staw kolanowy prawy zwarty bez wysięku i objawów uszkodzenia struktur wewnątrzstawowych, zaburzeń ukrwienia, ubytków ruchowych neuregernnych i zmian troficznych nie stwierdzono. Chód sprawny.

W opinii biegłego, w wyniku wypadku przy pracy z dnia 8 lipca 2015 r. ubezpieczony doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 4%, według poz. 156.

W uzasadnieniu opinii biegły wskazał, że ustalony uszczerbek wynika z ograniczenia zginania kolana prawego, obrysów rzepki prawej i dolegliwości bólowych. Przy czym w przypadku zginania kolana, ruch obu kolan przewyższa podaną w poz. 155 przyjętą wartość w zakresie prawidłowo funkcjonującego zakresu ruchów. Zgięcie kolana prawego wynosi bowiem 130°, a lewego 140°. Brak jest więc podstaw do orzekania uszczerbku na podstawie poz. 155 tabeli, gdyż nie stwierdza się ograniczenia ruchomości kolana we wskazanym w tej poz. zakresie.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd dał wiarę przedstawionym w sprawie dowodom z dokumentacji organu rentowego, jako że żadna ze stron w toku postępowania nie podważyła skutecznie ich autentyczności i wiarygodności.

Ponadto, Sąd uznał za wiarygodne, opinie sporządzone w toku niniejszego postępowania przez biegłego sądowego.

Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Warto tutaj przytoczyć pogląd Sądu Najwyższego, który pomimo upływu czasu nie stracił na swojej aktualności. Mianowicie, Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, iż „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”.

W ocenie Sądu, wydane w niniejszej sprawie opinie są rzetelne, oparte na dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy i badaniu ubezpieczonego i Sąd w pełni podzielił dokonane w nich ustalenia.

Zdaniem Sądu brak jest podstaw do zanegowania prezentowanego przez biegłego stanowiska. Wydane opinie zawierają jasne i czytelne uzasadnienia, uwzględniające rozpoznane u ubezpieczonego schorzenia i stopień ich nasilenia po przeprowadzonym leczeniu. Sporządzonym przez biegłego opiniom nie można odmówić rzetelności i fachowości co do medycznej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, w odniesieniu do obowiązujących przepisów. Sąd nie znalazł również podstaw do zanegowania bezstronności biegłego.

Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń złożonych przez strony, gdyż stanowiły one jedynie niczym nie uzasadnioną polemikę z rzeczowo i merytorycznie uzasadnionymi opiniami biegłego. Biegły wyraźnie wskazał, że zakresu ruchu obu kolan przekracza podaną w poz. 155 wartość, w związku z czym nie ma podstaw do ustalenia uszczerbku na zdrowiu z tej właśnie pozycji.

Zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Samo niezadowolenie stron z opinii biegłych nie uzasadnia jednak zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych.

To Sąd, w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych i podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy. Z tego też względu zastosowanie art. 286 k.p.c. pozostawione jest uznaniu sądu, co jednak w niniejszej sprawie – zważywszy na powyższe okoliczności – nie dało podstaw do jego zastosowania.

Biorąc pod uwagę, dokonane powyżej ustalenia i przeprowadzone rozważania, w punkcie I sentencji wyroku, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Orzeczenie o kosztach, jak w pkt II sentencji wyroku, znajduje uzasadnienie w treści art. 98 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 623 ze zm.), zgodnie z którym w toku postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wydatki ponosi Skarb Państwa. Na koszty te składało się wynagrodzenie biegłego sądowego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.