Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 16 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Łosik

Protokolant: St. sekr. sąd. Kinga Cieślik

po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2017 r. w Poznaniu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. w W.

przeciwko (...) Spółka z o.o. w K.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 479.101,12 CHF (czterysta siedemdziesiąt dziewięć tysięcy sto jeden franków szwajcarskich 12/100) wraz z odsetkami za zwłokę naliczonymi w okresie od 27.06.2014 r. do dnia 13.01.2016 r. w wysokości 73.547,15 CHF oraz dalszymi odsetkami umownymi wynoszącymi równowartość czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP nie wyższymi jednak od odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 479.101,12 CHF od dnia 14 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 6,22 CHF z tytułu kosztów dochodzenia wierzytelności, z ograniczeniem jednak odpowiedzialności pozwanej do nieruchomości, dla której prowadzona jest przez S. (...) w P. księga wieczysta (...) oraz kwoty ustanowionych na niej hipotek zabezpieczających wierzytelność powódki z tytułu pożyczki hipotecznej udzielonej umową nr (...) z dnia 28.11.2008 r. C. K. i A. K.,

2.  Zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 15.417,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 14.417,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Anna Łosik

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą W. pismem z dnia 13 stycznia 2016 roku złożyła pozew w postępowaniu nakazowym przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K., domagając się wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, mocą którego pozwana zostanie zobowiązana do zapłaty na rzecz powoda w ciągu dwóch tygodni od doręczenia jej orzeczenia kwoty 479.101,12 CHF wraz z odsetkami za zwłokę naliczonymi w okresie od 27 czerwca 2014 roku do dnia 13 stycznia 2016 roku w wysokości 73.547,15 CHF oraz dalszymi odsetkami umownymi wynoszącymi równowartość czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od kwoty 479.101,12 CHF począwszy od dnia 14 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz 6,22 CHF kosztów dochodzenia roszczeń z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanej do nieruchomości, dla której prowadzona jest przez S. (...) w P. księga wieczysta (...) oraz kwoty ustanowionych na niej hipotek zabezpieczających wierzytelność powoda z tytułu pożyczki hipotecznej udzielonej umową z dnia 28 listopada 2008 roku C. K. i A. K. nr umowy (...) wraz z kosztami postępowania sądowego z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego w tym postępowaniu według norm przepianych oraz poniesionej opłaty skarbowej od przedstawionych w sprawie pełnomocnictw procesowych w wysokości 34 zł. Na wypadek wniesienia zarzutów powód wniósł o wydanie wyroku utrzymującego nakaz zapłaty w całości.

Uzasadniając żądanie pozwu powód wskazał, że udzielił umową z dnia 28 listopada 2008 roku pożyczki hipotecznej C. K. i A. K. wysokości 506.447,47 CHF. Jako prawne zabezpieczanie spłaty tej wierzytelności ustanowiono hipoteki na nieruchomości kredytobiorców. Kredyt nie został spłacony, a dług stał się wymagalny.

Zarządzeniem z dnia 07 lutego 2016 roku skierowano sprawę do postępowania upominawczego wobec braku podstaw do rozpoznania jej w postępowaniu nakazowym (k. 62).

W dniu 21 marca 2016 roku referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zobowiązał pozwanego do zapłaty stronie powodowej kwoty 479.101,12 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę naliczonymi w okresie od 27 czerwca 20145 roku do dnia 13 stycznia 2016 roku w wysokości 73.547,15 CHF oraz dalszymi odsetkami umownymi wynoszącymi równowartość czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP nie wyższymi jednak od odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 479.101,12 CHF od dnia 14 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 6,22 CHF kosztów dochodzenia roszczeń z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanego do nieruchomości, dla której prowadzona jest przez S. (...)w P. księga wieczysta (...) oraz kwoty ustanowionych na niej hipotek zabezpieczających wierzytelność Powoda z tytułu pożyczki hipotecznej udzielonej umową z dnia 28.11.2008 r. C. K. i A. K. nr umowy (...), wraz z kwotą 11.067,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 10.817,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w terminie dwutygodniowym od dnia doręczenia niniejszego nakazu, albo wniósł w tymże terminie do tutejszego Sądu sprzeciw.

Pismem z dnia 05 kwietnia 2016 roku (k. 76) pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa oraz zawieszenie postępowania na mocy art. 177 ust. 1 pkt 1 k.p.c. do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia postępowania w sprawie o ustalenie odmiennej wartości świadczenia z umowy pożyczki hipotecznej nr (...), która toczy się przed S. O.w W. pod sygnaturą I C 1465/15. Pozwany w uzasadnieniu pisma wskazał, że zarzuca powodowi, iż dochodzona przez niego wierzytelność jest zawyżona ze względu na stosowanie przez powoda w umowie z dłużnikami osobistymi niedozwolonych klauzul umownych, niewłaściwe poinformowanie dłużników osobistych on ryzyku kursowym, naruszenie właściwości stosunku umowy kredytowej oraz z uwagi na konieczność poszanowania zasad współżycia społecznego.

Powód ustosunkowując się do sprzeciwu w piśmie z dnia 17 maja 2016 roku (k. 112) wniósł o wydanie wyroku uwzględniającego powództwo w całości, a nadto oddalenie wniosku o prowadzenie dowodów wskazanych w sprzeciwie od nakazu zapłaty jako nic nie wnoszących w sprawie i nieprzydatnych do jej rozstrzygnięcia oraz oddalenie wniosku o zawieszenie postępowania, jako obliczonego wyłącznie na przedłużenie postępowania.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska procesowe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód oraz C. K. i A. K. zawarli w dniu 28 listopada 2008 roku umowę pożyczki hipotecznej o numerze (...) w wysokości 506.447,47 CHF. W paragrafie 4 ust. 1 umowy strony postanowiły, że zabezpieczeniem spłaty pożyczki są hipoteka zwykła w kwocie 506.447,47 CHF oraz hipoteka kaucyjna w kwocie 151.934,24 CHF, obie hipoteki ustanowione zostały na nieruchomości, której właścicielem była A. K., zlokalizowanej w P., ul. (...), nr działki (...), dla której S. (...) w P. prowadzi księgę wieczystą nr (...). Hipoteki te zostały następnie zgodnie z umową wpisane w Dziale IV w/w księgi wieczystej i do chwili obecnej obciążają nieruchomość.

Dowód: kopia umowy pożyczki hipotecznej nr (...) ( k. 6- 15 ) , wydruk treści księgi wieczystej nr (...) ( k. 27 -31)

Dłużnicy osobiści nie wywiązywali się ze swego zobowiązania wobec powodowego Banku . W konsekwencji do przedmiotowej umowy były zawierane aneksy, których celem było umożliwienie C. K. i A. K. spłaty zobowiązania, w terminach i wysokości dla nich dogodnych, bez potrzeby wdrażania postepowania egzekucyjnego. Zmiany do umowy nie wprowadzały zasadniczych modyfikacji łączącego strony stosunku prawnego.

Dowód: Kopia aneksów do umowy pożyczki hipotecznej nr (...) (k. 16- 23)

W dniu 30 marca 2015 roku powód oraz C. i A. K. zawarli umowę ugody, której przedmiotem było określenie nowych warunków spłaty zadłużenia z tytułu umowy pożyczki hipotecznej z dnia 28 listopada 2008 roku. Zabezpieczenia spłaty zobowiązania pozostały niezmienione. W ugodzie oświadczyły, że stan zadłużenia na dzień jej zawarcia wynosił 527.822,63 CHF tj. 2.128.655,88zł. Ugoda została zawarta na okres do dnia 27 czerwca 2015 roku. Dłużnicy zobowiązali się do spłaty kwoty 1.700.000 zł tj,. 421.533,22 CHF zgodnie z harmonogramem stanowiącym załącznik do ugody. W przypadku zapłaty tej kwoty w określonym terminie, powód miał zaniechać dochodzenia pozostałej części wierzytelności, tj. dokonać zwolnienia dłużników z części długu w wysokości pozostałej do spłaty kwoty zadłużenia. Zgodnie z paragrafem 2 ust. 4 umowy ugody, brak spłaty zadłużenia w terminie i kwocie wskazanej w harmonogramie, o którym mowa w ust. 1 skutkować miał tym, że następnego dnia nie spłacona kwota miała stać się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym. Dłużnicy osobiści nie wywiązali się z tego porozumienia.

Dowód: umowa ugody z dnia 30 marca 2015 roku (k. 88- 91), historia operacji na kontrakcie kredytowym (k. 96- 102 verte , k.300-313 ) , wyciąg ksiąg bankowych nr (...) (k. 24)

Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 06 sierpnia 2015 roku rep. A nr 3572/2015, własność przedmiotowej nieruchomości, na której zostały ustanowione hipoteki została przeniesiona na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K..

Dowód: wydruk treści księgi wieczystej nr (...) ( k. 27 -31 )

W księgach powoda na dzień 13 stycznia 2016 roku figurowało wymagalne zobowiązanie C. K. i A. K. z tytułu umowy pożyczki obejmujące niespłacony kapitał w kwocie 479.101,12zł, odsetki za okres od 27 czerwca 2014 roku do 13 stycznia 2016 roku w kwocie 73.547,15zł, koszty w kwocie 6,22zł.

Dowód: wyciąg z ksiąg bankowych (k.24), historia operacji na kontrakcie bankowym z 30 maja 2017 roku (k.300-313)

Pismem z dnia 13 listopada 2015 roku powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty dochodzonej niniejszym pozwem w terminie 7 dni, licząc od dnia doręczenia wezwania. Korespondencja została odebrana w dniu 24 listopada 2015 roku, pozwany w żaden sposób nie ustosunkował się do jej treści.

Dowód: wezwanie do zapłaty (k. 25), zwrotne potwierdzenie odbioru korespondencji (k. 26)

Do dnia wniesienia pozwu pozwany nie uiścił dochodzonej w przedmiotowym postępowaniu kwoty w jakiejkolwiek części.

Okoliczność bezsporna

Przed S. O. w W. toczyła się sprawa z powództwa C. K. i A. K. przeciwko (...) Bank (...) SA. pod sygnaturą I C 1464/15 o ustalenie odmiennej wartości świadczenia z umowy pożyczki hipotecznej nr (...), z uwagi na stosowanie przez powoda klauzul abuzywnych, niewłaściwe poinformowanie powoda o ryzyku kursowym, naruszenie właściwości stosunku umowy kredytowej z uwagi na konieczność poszanowania zasad współżycia społecznego. Tamtejszy Sąd oddalił powództwo, a orzeczenie jest prawomocne. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że umowa łącząca strony była wielokrotnie zmieniana. O ile aneksy o numerach od 1-9 nie zmieniły istotnie charakteru umowy, o tyle w ugodzie z dnia 30 marca 2015 roku strony uzgodniły, że warunki spłaty określone w umowie i aneksach przestają obowiązywać, a zadłużenie kredytobiorców ma być regulowane w oparciu o nowy harmonogram spłat. Sąd uznał, ze klauzule umowne, których dotyczył zarzut abuzywności, zostały wolą stron zastąpione postanowieniami ugody.

dowód: wyrok S. O.w W. z dnia 25 stycznia 2017 roku z uzasadnieniem k.239-245

Sąd dał wiarę powołanym wyżej dokumentom oraz ich odpisom i kserokopiom, albowiem nie budziły wątpliwości Sądu co do ich prawdziwości i autentyczności.

W myśl art. 244 § 1 k.p.c. dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Z kolei w świetle brzmienia art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Ustalenia faktyczne w sprawie Sąd oparł także na treści kopii dokumentów, które co prawda dokumentami nie są, jednak odzwierciedlają treść dokumentów, dlatego posiadają znaczną moc dowodową.

Na rozprawie w dniu 02 sierpnia 2017 roku Sąd zdecydował o oddaleniu zawartych w sprzeciwie wniosków o zobowiązanie powoda do przedstawienia informacji oraz dokumentów potwierdzających posiadanie przez bank franków szwajcarskich w czasie zawierania z dłużnikami osobistymi umowy kredytowej, przeznaczonych na przekazanie ich dłużnikom osobistym, celem realizacji zawartej z nimi umowy kredytu hipotecznego oraz przedstawienie informacji oraz dokumentów potwierdzających posiadanie przez powodowy bank, przez cały okres trwania umowy kredytowej zawartej z dłużnikami osobistymi, rezerwy co do udzielonego dłużnikom osobistym kredytu, we frankach szwajcarskich (k. 82) albowiem dowody te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a to wobec faktu, że S. O. w W. rozpoznający zarzuty dłużników osobistych dotyczące m.in. klauzul abuzywnych zawartych w umowie kredytowej i domagających ustalenia się innej wysokości świadczenia prawomocnie oddalił powództwo uznając, że przedmiotowe klauzule zostały wola stron zastąpione postanowieniami ugody. Podkreślić należy, iż orzeczenie S. O. w W. wraz z uzasadnieniem ma walor dokumentu urzędowego, a na mocy art.365§1kpc wiąże również tutejszy Sąd.

Z tych samych względów Sąd oddalił wniosek przesłuchanie w charakterze świadków dłużników osobistych A. K. i C. K.. Zdaniem Sądu wnioski te zmierzały do przedłużenia postępowania oraz byłyby nieprzydatne dla ustalenia istotnych okoliczności stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie.

Ponadto odnosząc się do wniosku pozwanego o zawieszenie postępowania to stał się on bezprzedmiotowy, albowiem sprawa tocząca się pod sygnaturą I C 1465/15 przed Sądem Okręgowym w Warszawie została prawomocnie zakończona przed dniem wyrokowania w niniejszej sprawie.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie zarówno co do zasady jak i co do wysokości.

Zgodnie z przepisem art. 75 ustawy o księgach wieczystych i hipotece (dalej jako u.k.w.h.) zaspokojenie wierzyciela hipotecznego z nieruchomości następuje według przepisów o sądowym postępowaniu egzekucyjnym, chyba że z nieruchomości dłużnika jest prowadzona egzekucja przez administracyjny organ egzekucyjny. Hipoteka jest ograniczonym prawem rzeczowym (art. 244 §1 k.c.). Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 65 u.k.w.h. w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

W przedmiotowej sprawie dłużnikami osobistymi są pożyczkobiorcy C. K. i A. K.. Zabezpieczeniem spłaty wierzytelności są hipoteki na nieruchomości dłużników. Okolicznością bezsporną jest, że po zwarciu umowy pożyczki hipotecznej w dniu 28 listopada 2008 roku, a następnie ugody w dniu 30 marca 2015 roku własność nieruchomości obciążonej została przeniesiona na podstawie umowy sprzedaży na rzecz pozwanego. Wobec powyższego pozwany stał się tak zwanym dłużnikiem rzeczowym powoda, co rodzi dla niego konsekwencje wynikające z art. 75 u.k.w.h..

Jeżeli pomimo nadejścia terminu płatności wierzyciel hipoteczny nie otrzyma zapłaty może żądać uiszczenia długu, wedle swego wyboru, od dłużnika osobistego lub rzeczowego albo od obydwu z nich (odpowiedzialność in solidum). Odpowiedzialność dłużnika rzeczowego nie jest więc odpowiedzialnością subsydiarną, lecz odpowiedzialnością in solidum z wszelkimi tego konsekwencjami. Przy takiej konstrukcji odpowiedzialności mamy do czynienia z dwoma roszczeniami, ale tylko jednym świadczeniem (wyrok Sądu Apelacyjnego w Ł. z dnia 03 września 2015 roku, I ACa 282/15). Nie ma formalnych przeszkód do tego, by wierzytelność hipoteczna została zasądzona w nakazie zapłaty, który ma skutki prawomocnego wyroku (art. 494 § 2 k.p.c.) i który tak jak wyrok stanowi tytuł egzekucyjny w rozumieniu art. 777 k.p.c., umożliwiający wierzycielowi hipotecznemu zaspokojenie się z nieruchomości według przepisów o sądowym postępowaniu egzekucyjnym (art. 75 u.k.w.h.) (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06 marca 1997 roku, I CKU 78/96).

Celem hipoteki jest zabezpieczenie wierzytelności przez wzmocnienie sytuacji prawnej wierzyciela, co do zaspokojenia. Hipoteka obciążająca nieruchomość należącą do dłużnika osobistego uniemożliwia dłużnikowi uniknięcia odpowiedzialności za dług wobec wierzyciela hipotecznego przez jej wyzbycie się. Hipoteka jest podstawową formą prawną rzeczowego zabezpieczenia wierzytelności pieniężnych. Jest ograniczonym prawem rzeczowym na nieruchomości, związanym z oznaczoną wierzytelnością i służącym do jej zabezpieczenia. Przez ustanowienie hipoteki powstaje odpowiedzialność rzeczowa, polegająca na tym, że wierzyciel może dochodzić zaspokojenia swojej wierzytelności z przedmiotu zabezpieczenia w wysokości jego wartości, ponieważ do tej wysokości ogranicza się odpowiedzialność dłużnika hipotecznego. Wierzyciel hipoteczny jest uprawniony do zaspokojenia się z obciążonej nieruchomości bez względu na to, kto stał się jej właścicielem po obciążeniu hipoteką. Zmiana właściciela nieruchomości obciążonej w wyniku czynności prawnej pozostaje bez wpływu na dalsze istnienie hipoteki, ponieważ każdy kolejny właściciel staje się z mocy prawa dłużnikiem hipotecznym (Wyrok Sądu Apelacyjnego w S. z dnia 17 grudnia 2013 roku, I ACa 116/13).

Odnosząc się do w/w tez jeżeli zobowiązany osobiście nie wykonuje należnego świadczenia, wierzyciel może wszcząć egzekucję przeciwko dłużnikowi rzeczowemu, do czego niezbędne jest uzyskanie tytułu wykonawczego. W niniejszej sprawie poza sporem pozostaje kwestia legitymacji czynnej powoda jako wierzyciela hipotecznego, do wystąpienia przeciwko pozwanej spółce jako dłużnikowi rzeczowemu, z roszczeniem o zapłatę.

Do powstania hipoteki niezbędny jest wpis do księgi wieczystej, który to wpis ma charakter konstytutywny (art. 67 u.k.w.h.). Warunek ten został spełniony, jako że hipoteki zostały wpisane do działu czwartego KW nr (...). Uprawnienia przysługujące powodowi z tytułu ustanowienia hipotek pozwalają na wytoczenie powództwa o świadczenie celem umożliwienia prowadzenia egzekucji z obciążonej nieruchomości, przy czym konieczne jest uprzednie uzyskanie przez wierzyciela hipotecznego tytułu wykonawczego, skierowanego przeciwko dłużnikowi hipotecznemu.

Przy konieczności uzyskania tytułu egzekucyjnego przeciwko właścicielowi nieruchomości obciążonej hipoteką i zaspokojenia się z nieruchomości do wysokości hipoteki, wytoczenie powództwa o zasądzenie należności dochodzonej od dłużnika osobistego, do wysokości zabezpieczonej hipoteką, było uzasadnione.

Pozowany podniósł zarzuty wobec roszczenia dochodzonego niniejszym pozwem.

Stosownie do treści art.73 u.k.w.h właściciel nieruchomości niebędący dłużnikiem osobistym może, niezależnie od zarzutów, które mu przysługują osobiście przeciw wierzycielowi hipotecznemu, podnosić zarzuty przysługujące dłużnikowi oraz te, których dłużnik zrzekł się po ustanowieniu hipoteki.

W pierwszej kolejności pozwany podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność jest zawyżona ze względu na stosowanie przez powoda w umowie z dłużnikami niedozwolonych klauzul umownych, niewłaściwe informowanie dłużników osobistych o ryzyku kursowym, naruszenie właściwości stosunku umowy kredytowej oraz z uwagi na konieczność poszanowania zasad współżycia społecznego.

Odnosząc się do wskazanych zarzutów po pierwsze w całej rozciągłości Sąd podziela stanowisko wyrażone w prawomocnym rozstrzygnięciu, które zapadło przed Sądem Okręgowym w Warszawie w sprawie o sygnaturze I C 1465/15 o ustalenie wartości świadczenia z umowy pożyczki zawartej w dniu 28 listopada 2008 roku, którym zresztą Sąd orzekający w sprawie niniejszej jest związany na mocy art365§1kpc. W sprawie Sąd Okręgowy w W.stanął na stanowisku, ze powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem strony w dniu 30 marca 2015 roku zawarły ugodę, która na nowo ukształtowała stosunek zobowiązaniowy między nimi. Na mocy ugody strony uzgodniły, iż warunki spłaty określone w umowie pożyczki z dnia 28 listopada 2008 roku, zmienianej wielokrotnie aneksami, przestają obowiązywać, a zadłużenie powodów ma być regulowane we oparciu o nowy harmonogram spłat stanowiący załącznik do umowy ugody. Klauzule umowne wolą stron w umowie ugody zostały zastąpione nowymi postanowieniami. Uwzględnienie powództwa poprzez ustalenie wartości świadczenia oraz warunków jego spłaty oznaczałoby ukształtowanie umowy pożyczki zwartej przez strony na nowo, wbrew woli stron wyrażonej w umowie z dnia 30 marca 2015 roku, a to byłoby sprzeczne z treścią przepisu art. 189 k.p.c..

Nie może więc ulegać wątpliwości, że podstawę ugody stanowiła łącząca strony umowa i tylko w jej ramach strony poczyniły ustępstwa w celu urealnienia spłaty zadłużenia. Strony umowy pożyczki hipotecznej na nowo ukształtowały łączący ich stosunek prawny. Zaktualizowały go ustalając nowe warunki spłaty zadłużenia, uznając z tym zakresie dotychczas łącząca ich umowę za nieaktualną. Nadto podpisując umowę ugody A. i C. K. uznali wysokość roszczenia powoda, należy nadmienić, że okoliczność ta nigdy nie była kwestionowana lub korygowana już wcześniej zawieranymi aneksami do umowy pożyczki hipotecznej. Uznać zatem należało, że wolą stron było ukształtowanie łączącego ich stosunku prawnego w taki sposób jaki wynika z zawartej umowy ugody.

Ponadto Sąd w uzasadnieniu omawianego rozstrzygnięcia wskazał, z §10 ust. 2 części ogólnej umowy wynika, że pożyczkobiorcy zostali poinformowani, iż ponoszą ryzyko zmiany kursów waluty, polegające na wzroście wysokości zadłużenia z tytułu pożyczki oraz wysokości rat pożyczki, wyrażonych w walucie polskiej, przy wzroście kursów waluty pożyczki oraz ryzyko stopy procentowej, polegającej na wzroście raty spłaty przy wzroście stawki referencyjnej. Nadto w części ogólnej umowy są zawarte zapisy dotyczące wypłaty pożyczki w walucie obcej lub polskiej w zależności od dyspozycji pożyczkobiorcy. Sąd Okręgowy w W. nie podzielił też stanowiska powodów, iż w istocie strony zawarły umowę kredytu złotowego. Argumentacje w tym zakresie Sąd orzekający w sprawie niniejszej w całej rozciągłości podziela.

Zatem ostateczny kształt zobowiązania dłużników osobistych nie wynikał wyłącznie z klauzul umownych, ostatecznie waluta w jakiej będzie wypłacona pożyczka oraz sposób jej spłaty był wynikiem decyzji C. i A. K.. Dłużnicy podpisując przedmiotową umowę przyjęli na siebie ryzyko kursowe. Ponadto sami mogli decydować w jakiej walucie będzie spłacane zadłużenie. Dłużnicy korzystali z tego prawa albowiem części wpłat była dokonywana w złotówkach, a część we frankach szwajcarskich, co wynika z przedłożonej historii operacji na kontrakcie kredytowym. Nadto w części ogólnej umowy są zawarte zapisy dotyczące wypłaty pożyczki w walucie obcej lub polskiej w zależności od dyspozycji pożyczkobiorcy.

Nadto paragraf 22 (...) określał różne możliwości dokonywania spłat zadłużenia kredytobiorców np. z rachunku oszczędnościowo- rozliczeniowego, rachunku walutowego oraz rachunku technicznego. W przypadku dokonywania spłat zadłużenia kredytobiorcy (...) środki z rachunku będą pobierane w walucie polskiej w wysokości stanowiącej równowartość kwoty pożyczki lub raty spłaty pożyczki w walucie wymienialnej, w której udzielona jest pożyczka przy zastosowaniu kursu sprzedaży dla dewiz, obowiązującego w (...) S.A. w dniu o którym mowa w §7 ust. 4 (...), według aktualnej tabeli kursów.

Reasumując stwierdzić trzeba, że nie zasługuje na uwzględnienie żaden z zarzutów przysługujących dłużnikom osobistym, które w sprawie niniejszej zostały zgłoszone przez dłużnika rzeczowego, a były analogiczne do podniesionych przez dłużników osobistych w prawomocnie zakończonej sprawie I C 1465/15 Sądu Okręgowego w Warszawie.

Nadto pozwany zarzucił, że strony zawarły umowę ugody, w treści której dłużnicy zobowiązali się do spłaty zaciągniętej pożyczki, kwoty 1.700.000,00 zł i ta kwota stanowi dla powoda ekwiwalent wyrażonej wcześniej we frankach szwajcarskich kwoty 527.822,63 CHF. Przyjęcie takiego stanowiska nie jest właściwe, albowiem z treści umowy §3 ust. 1 ugody wyraźnie wynika, iż powód zobowiązał się zaniechać dochodzenia pozostałej części wierzytelności tj. dokonać zwolnienia dłużników z części długu w wysokości pozostałej do spłaty kwoty zadłużenia pod warunkiem spłaty zadłużenia w terminie i kwocie wskazanych w treści umowy ugody (art. 508 k.c. zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje). Z tego zapisu w żaden sposób nie wynika, aby powód kwotę 1.700.000,00zł uznał za ekwiwalent kwoty zadłużenia, wręcz przeciwnie literalnie zostało wskazane, że zastosowanie ma instytucja zwolnienia z długu pod pewnymi warunkami, które de facto nie zostały spełnione.

W ocenie Sądu nie może budzić wątpliwości wysokość aktualna zobowiązania albowiem wynika z treści ugody z dłużnikami osobistymi, historii operacji na koncie kredytowym, jak i wyciągu z ksiąg banku oraz wyciągu z ksiąg banku.

Na podstawie art. 481 k.c. Sąd zasądził odsetki zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 27 czerwca 2015 roku.

Roszczenie stało się wymagalne również wobec pozwanego, wbrew podniesionym przez niego zarzutom. Wymagalność roszczenia wynika z treści umowy ugody zawartej w dniu 30 marca 2015 roku §2 ust. 4- brak spłaty zadłużenia w terminie o kwocie wskazanej w harmonogramie skutkuje, że następnego dnia nie spłacona kwota staje się zadłużeniem wymagalnym i przeterminowanym. Termin ten to 27 czerwca 2015 roku. Upływ tego terminu skutkował wymagalnością wierzytelności bez konieczności odrębnego dokonania wypowiedzenia. Istotne jest, że w dacie wymagalności właścicielką była A. K.. Bezspornym między stronami jest, że nabycie przez pozwanego obciążonej nieruchomości miało miejsce w dniu 05 sierpnia 2015 roku. Zgodnie z dyspozycją art. 78 ust 1 u.k.w.h., który na poparcie swych twierdzeń przytacza pozwany, jeżeli wymagalność wierzytelności hipotecznej zależy od wypowiedzenia przez wierzyciela, wypowiedzenie jest skuteczne względem właściciela nieruchomości niebędącym dłużnikiem osobistym, gdy było wykonane w stosunku do niego. Zgodnie z dyspozycją przytoczonego przepisu należy uznać, że powód nie miał obowiązku wypowiedzenia wierzytelności pozwanemu.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził należność główną oraz odsetki zgodnie z żądaniem pozwu, uznając zarzuty pozwanego za nieskuteczne, o czym orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu znajduje uzasadnienie w art. 98 kpc. Na zasadzoną od pozwanej spółki na rzecz powoda kwotę 15.417 zł złożyło się: wynagrodzenie radcy prawnego reprezentującego powoda w kwocie 14.400 zł, opłata sądowa od pozwu w wysokości 1.000 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

SSO Anna Łosik