Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 lipca 2017 r. w sprawie X P 414/17 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału z dnia 27 października 2016 r., znak (...) i przyznał Z. M. (1) prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 9 miesięcy, począwszy od 12 września 2016 r.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

Z. M. (1) był niezdolny do pracy z powodu choroby przez 182 dni do dnia 11 września 2016 roku. Następnie wnioskodawca złożył wniosek o świadczenie rehabilitacyjne. Orzeczeniem z dnia 3 października 2016 roku lekarz orzecznik ZUS rozpoznał u wnioskodawcy nadciśnienie tętnicze, łagodną niedomykalność zastawki mitralnej, utrwalone migotanie przedsionków, zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenie przełyku, przepuklinę rozworu przełykowego i stwierdził, że istnieją rokowania odzyskania zdolności do pracy przez wnioskodawcę, który jest nadal niezdolny do pracy, w okresie 4 miesięcy. Zastępca Głównego Lekarza Orzecznika przekazał sprawę do rozpatrzenia komisji lekarskiej ZUS. Po rozpatrzeniu sprawy komisja lekarska rozpoznawszy u wnioskodawcy nadciśnienie tętnicze poddające się farmakoterapii, utrwalone migotanie przedsionków, łagodne zaburzenia rytmu serca, zapalenie błony śluzowej żołądka i przełyku i orzeczeniem z dnia 24 października 2016r. orzekła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

U wnioskodawcy rozpoznano przewlekłą niewydolność serca II/III stopnia wg skali (...), umiarkowaną dysfunkcję skurczową mięśnia lewej komory z frakcją wyrzutową EF około 45-48 %, zaburzenia rytmu serca pod postacią utrwalonego migotania przedsionków oraz komorowych zaburzeń rytmu serca, łagodną niedomykalność zastawki mitralnej, nadciśnienie tętnicze kontrolowane farmakologicznie, poza tym przewlekłe zapalenie bony śluzowej żołądka, miażdżycę zarostową tętnic kończyn dolnych, nadwagę, nikotynizm. Wnioskodawca nie odzyskał zdolności do pracy po wyczerpaniu okresu zasiłku chorobowego. Stan jego zdrowia powodował niezdolność do pracy przez okres dalszych 9 miesięcy, a kontynuacja leczenia dawała dobre rokowania odzyskania zdolności do pracy. Wnioskodawca był w średnim ogólnym kardiologiczno-internistycznym stanie zdrowia. W badaniu usg serca stwierdzano cechy uszkodzenia mięśnia sercowego. W badaniu H. stwierdzono liczną arytmię komorową, w tym cechy złożonych zaburzeń rytmu serca pod postacią nieutrwalonych częstoskurczy komorowych. Utrwalone migotanie przedsionków dawała objawy kołatania serca, duszności, małej tolerancji wysiłku. Koincydencja szeregu schorzeń kardiologicznych powodowała u wnioskodawcy niezdolność do pracy.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż odwołanie Z. M. zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd meriti przytaczając treść art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2014r. poz.159) wskazał, że po wyczerpaniu zasiłku chorobowego wnioskodawca był nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokowały odzyskanie przez niego zdolności do pracy. Opinia biegłego sądowego nie budziła wątpliwości Sądu co do rzetelności, fachowości i wniosków z niej wynikających. Po złożeniu zastrzeżeń do opinii biegły odniósł się do nich zarówno w opinii pisemnej uzupełniającej, jak i ustnej, odpowiadając na zastrzeżenia. W reasumpcji wskazał na fakt, iż koincydencja szeregu schorzeń kardiologicznych powoduje u wnioskodawcy niezdolność do pracy, natomiast okres 9 miesięcy jest wystarczający do odzyskania przez wnioskodawcę zdolności do pracy.

Wobec powyższego Sąd meriti uznał, że wnioskodawcy przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres 9 miesięcy po dacie wyczerpania zasiłku chorobowego.

Powyższe orzeczenie w całości zaskarżył pełnomocnik organu rentowego.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1/ naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 KPC, polegające na wydaniu wyroku bez wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy,

2/ naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię tj. art. 18 ust 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w tym znaczeniu, że w przypadku wnioskodawcy dalsze leczenie lub rehabilitacja nie rokują odzyskanie zdolności do pracy,

Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania albo uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie na rzecz Z. M. kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji. Dodatkowo ustala, że 9 – miesięczny okres świadczenia rehabilitacyjnego jest wnioskodawcy niezbędny na wyrównanie stanu, podjęcie leczenia kardiologicznego oraz dalszą diagnostykę. Wnioskodawca może poddać się w tym czasie zabiegowi kardiowersji, czyli próby umiarowania migotania przedsionków. (dowód: opinia pisemna główna i uzupełniająca biegłego sądowego R. G., k. 22, 36)

Organ rentowy podniósł w apelacji, że wnioskodawca nie rokował odzyskania zdolności do pracy. Świadczy o tym okoliczność, że wnioskodawca przez bardzo długie okresy otrzymywał zwolnienia lekarskie z różnymi numerami statystycznymi, przy bardzo krótkich okresach powrotu do pracy. W większości przyczyną niezdolności do pracy były schorzenia układu krążenia, a jedynie w krótkich okresach o niezdolności decydowały problemy brzuszne. Nadto wnioskodawca po upływie proponowanych przez biegłego kardiologa 9 miesiącach świadczenia rehabilitacyjnego nadal jest niezdolny o pracy z powodu schorzeń układu krążenia. Przewidywania biegłego kardiologa nie potwierdziły się. Organ rentowy przyznał, że wnioskodawca miał szansę odzyskać zdolność do pracy w proponowanym 9 – miesięcznym okresie zasiłkowym, ale jedynie pod warunkiem podjęcia systematycznego leczenia i przestrzegania zaleceń. Wnioskodawca jednak nie przestrzega zaleceń lekarskich, nie podejmuje współpracy z lekarzami, co pokazuje dotychczasowy przebieg leczenia. Nie można zatem zdaniem organu rentowego przyznać wnioskodawcy świadczenia rehabilitacyjnego, a ewentualnie świadczenie rentowe.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Odnosząc się do zarzutów organu rentowego wskazać należy, że o przyznaniu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego decydują dwie przesłanki: niezdolność do pracy oraz rokowanie co do odzyskania zdolności do pracy. Z prawidłowych ustaleń Sądu I instancji wynika, że wnioskodawca po wyczerpaniu zasiłku chorobowego był nadal niezdolny do pracy. Okoliczności tej na obecnym etapie postępowania nie kwestionuje już organ rentowy, choć powodem odmowy przyznania Z. M. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego był zarzut odzyskania przez wnioskodawcę zdolności do pracy. Obecnie przedmiotem sporu jest okoliczność czy wnioskodawca rokował odzyskanie zdolności do pracy.

Z definicji chodzi tu o pewne przewidywanie, co do odzyskania zdolności do pracy, aczkolwiek podjęte na podstawie racjonalnych przesłanek. Okoliczność zatem, że czas pokazał, że wnioskodawca po upływie spornych 9 miesięcy nie odzyskał zdolności do pracy nie może mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Należy zatem rozważyć, czy przesłanki, na których biegły oparł swoje przewidywanie był prawidłowe. Biegły wskazał, że w przypadku wnioskodawcy wskazana jest dalsza diagnostyka oraz wyrównanie stanu układu krążenia. Okoliczność, że przeszłości wnioskodawca nie stosował się do zaleceń lekarskich oraz odmówił poddania się zabiegowi kardiowersji, co skutkowało przedłużającą się niezdolnością do pracy, nie dawała podstaw zakładać, że w tym przypadku też tak postąpi. W obecnym stanie prawnym stosowanie się do zaleceń lekarskich nie jest przesłanką prawa do świadczeń z ubezpieczeń społecznych.

Nie może również prowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia zarzut organu rentowego, że wnioskodawca od kilku lat przez bardzo długie okresy korzysta ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, co jest możliwe dzięki krótkim przerwom na powroty do pracy. W niniejszym postępowaniu nie może bowiem podlegać badaniu kwestia, czy na te krótkie okresy wnioskodawca rzeczywiście odzyskuje zdolność do pracy.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, jako bezzasadną.

O kosztach należnych Z. M. orzeczono na podstawie art. 98 KPC w związku z par. 9 ust. 2, par. 10 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U z 2015 r., poz. 1800) (180 zł. x 0,75 % = 135 zł.)

Przewodnicząca: Sędziowie:

SSO Monika Pawłowska – Radzimierska SSO Agnieszka Olejniczak – Kosiara

del. SSR Magdalena Kasprzak (spr.)