Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 3 października 2017r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - SSO Aneta Łatanik

Protokolant: starszy sekr. sądowy Iwona Pałubicka

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko M. J.

skazanemu za przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 3 października 2017r.

zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanego

na postanowienie Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 20 lipca 2017 roku

sygn. akt: II K 15/15

w przedmiocie odmowy odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności

na podstawie art. 437 § 2 k.p.k

postanawia:

uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Myszkowie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Myszkowie na podstawie art. 150 § 1 kkw i art. 151 § 1 kkw . nie uwzględnił wniosku skazanego M. J. w przedmiocie odroczenia wykonania kary 9 /dziewięciu/ miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 31.03.2015 r. w sprawie sygn. akt IIK15/15.

Przedmiotowe postanowienie zostało zaskarżone przez obrońcę skazanego , który zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie, a mianowicie art. 150 § 1 k.k.w. poprzez przyjęcie, że w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki udzielenia odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności określone w tym przepisie, w sytuacji gdy u skazanego M. J. rozpoznano chorobę psychiczną, w wypadku której Sąd odracza wykonanie kary pozbawienia wolności; 2.naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie: art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k p.k w zw. z art. 1 § 2 k.k.w. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, nie opierając się na całości zgromadzonego materiału dowodowego, w tym w szczególności z pominięciem dokumentacji medycznej z leczenia skazanego, z której wynika, iż rozpoznano u niego chorobę afektywną dwubiegunową; art. 170 § 1 pkt 5 kp.k., art. 167 kp.k. z zw. z art. 201 kp.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego o uzupełnienie opinii sądowo psychiatrycznej oraz uznanie, że wskazany wniosek zmierza do przedłużenia postępowania, w sytuacji gdy w zastrzeżeniach do opinii sądowo psychiatrycznej obrońca skazanego wskazał, iż wydana w sprawie opinia jest niepełna i niejasna.

3.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść a przejawiający się w błędnym uznaniu, że w realiach niniejszej sprawy brak jest przesłanek do odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do przeciwnego wniosku.

Obrońca skazanego wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez udzielenie skazanemu odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie wniesione przez obrońcę skazanego zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy orzekając w niniejszej sprawie dopuścił się bowiem rażącego naruszenia art. 150 § 1 kkw. Stosownie do treści art. 150 § 1 k.k.w. wykonanie kary pozbawienia wolności w wypadku choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonywanie tej kary Sąd odracza do czasu ustania przeszkody. Z opinii biegłych lekarzy psychiatrów z dnia 12 kwietnia 2017r. (k 341) wynika, że „biorąc pod uwagę fakt, że podczas hospitalizacji w Szpitalu (...) podtrzymano rozpoznanie choroby afektywnej dwubiegunowej, ponadto rozważono obecność nieprawidłowych cech osobowości a nie znalazło to odzwierciedlenia w przeprowadzanych badaniach psychologicznych, jak wynika z dokumentacji, a Badany oczekuje na obserwację sądowo-psychiatryczną do innych spraw w (...) w czerwcu 2017r wnioskujemy o podanie go czterotygodniowej obserwacji sądowo-psychiatrycznej co pozwoli na wykluczenie cech Choroby Afektywnej Dwubiegunowej lub jej potwierdzenie.” Sąd Rejonowy nie odniósł się do powyższego wniosku biegłych i nie poczynił żadnych dodatkowych ustaleń w tym podstawowym zakresie czyli czy skazany cierpi na chorobę psychiczną, co jest punktem wyjścia do oceny przesłanek z art. 150 § 1 kkw. Zwrócił się natomiast do Dyrektora Szpitala i (...) Aresztu Śledczego we W. o informację czy w warunkach więziennej służby zdrowia możliwe jest leczenie skazanego ze zdiagnozowaną chorobą afektywną dwubiegunową a jednocześnie nie uwzględnił wniosków obrońcy o dopuszczeniu dowodów z ustnej opinii uzupełniającej biegłych psychiatrów oraz o poddanie skazanego obserwacji psychiatrycznej gdyż zdaniem Sądy były one bezprzedmiotowe i nie mały znaczenia dla rozstrzygnięcia o przedmiocie niniejszego postępowania zmierzając do jego przedłużenia. Reasumując Sąd Rejonowy stwierdził, że „nawet jeśli przyjąć, iż skazany cierpi na chorobę psychiczną w postaci zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, to nie uniemożliwia to wykonania kary pozbawienia wolności” Wniosek Sądu Rejonowego jest absolutnie nieuprawniony. Artykuł 150 przewiduje obligatoryjne odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności w wypadku choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonanie kary. Ustalenie, czy w danym wypadku mamy do czynienia z chorobą psychiczną, wymaga wiadomości specjalnych, czyli wydania opinii przez biegłych, czego w niniejszej sprawie Sąd nie uczynił, bowiem nie ustalił czy skazany cierpi na chorobę psychiczną. Ustalenia wymaga także czy taka choroba psychiczna jest w danym przypadku ciężką chorobą uniemożliwiającą wykonywanie tej kary, co również wymaga wiadomości specjalnych. Prawidłowe rozstrzygnięcie tych kwestii nakładało zatem na Sąd obowiązek zastosowania się do wymogów, jakie wynikają z przepisów k.p.k., dotyczących biegłych. Wbrew bowiem twierdzeniom skarżącego nie każda choroba psychiczna powoduje odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności. Choroba psychiczna, będąca podstawą obligatoryjnego odroczenia wykonania kary musi być ciężką chorobą. ( postanowienia: SA w Katowicach z dnia 9 czerwca 1999 r., II AKz 304/99, SA w Lublinie z dnia 14 lutego 2001 r.. II AKz 496/00, Zbigniew Hołda, Kazimierz Postulski Komentarz do art. 150 Kodeksu karnego wykonawczego). Postępowanie Sądu I instancji nie mogło zatem ograniczyć się do założenia że być może skazany cierpi na zaburzenia afektywne dwubiegunowe ale może zostać hospitalizowany w warunkach więziennej służby zdrowia bowiem z uzyskanej przez Sąd informacji Dyrektora Szpitala (...) Zakładu Opieki Zdrowotnej Aresztu Śledczego we W. wynika, iż „istnieje możliwość leczenia w warunkach więziennej służby zdrowia pacjentów z rozpoznaniem zaburzeń afektywnych dwubiegunowych i to nawet w najcięższych epizodach chorobowych w przebiegu tego schorzenia „

Wobec powyższego Sąd uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.