Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 września 2013 r. w S.

sprawy H. J. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania H. J. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 8 kwietnia 2013 roku znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje H. J. (1) prawo do emerytury, poczynając od 1 lutego 2013 roku.

UZASADNIENIE

Decyzją z 8 kwietnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił H. J. (1) prawa do emerytury po osiągnięciu 60 roku życia. W uzasadnieniu organ rentowy, powołując się na art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wskazał że odmówił ponownego rozpatrzenia wniosku ubezpieczonego, gdyż nie przedstawił on nowych dowodów, które miałyby wpływ na prawo do świadczenia.

H. J. (1) odwołał się od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury. Wskazał, że w poprzedniej decyzji odmówiono mu prawa do tego świadczenia z uwagi na nierozwiązanie stosunku pracy, podczas gdy aktualnie nie jest to warunek wymagany do wydania decyzji pozytywnej. Dodatkowo wskazał, że podtrzymuje wniosek o doliczenie do jego stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w S. w charakterze ślusarza-spawacza w okresie od 23 marca 1982 r. do 1 stycznia 1990 r.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości, z argumentacją jak w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo wskazał, że ubezpieczony udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 r. wyłącznie 11 lat, 9 miesięcy i 4 dni pracy w warunkach szczególnych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

H. J. (1)urodził się w dniu (...)roku, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Na dzień 31 grudnia 1998 r. legitymował się ogólnym stażem ubezpieczeniowym wynoszącym 29 lat i 9 miesięcy, w tym 29 lat, 2 miesiące i 14 dni okresów składkowych i 6 miesięcy i 16 dni okresów nieskładkowych.

Bezsporne, a nadto dowody:

- świadectwa pracy - k. 7, 9, 10, 11, 12, 14, 26, 28, 35, 40, 44, 80, 82 plik I akt rentowych;

- zaświadczenie PUP - k. 31-34, 42-43 plik I akt rentowych;

- umowa o naukę zawodu - k. 63-64 plik I akt rentowych;

- karta przebiegu zatrudnienia – k. 32-33 plik II akt rentowych.

W dniu 31 października 2011 r. ubezpieczony złożył w organie rentowym wniosek o emeryturę. Pozostawał wówczas w zatrudnieniu.

Decyzją z dnia 5 kwietnia 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił H. J. (1) przyznania prawa do wcześniejszej emerytury. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż ubezpieczony nie udokumentował rozwiązania stosunku pracy bezpośrednio przed dniem ustalanie prawa do emerytury, a nadto nie wykazał 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy uznał za udowodnione przez ubezpieczonego 11 lat, 9 miesięcy i 4 dni pracy w warunkach szczególnych i odmówił zaliczenia do takiego stażu pracy okresu zatrudnienia od 23 marca 1982 r. do 1 stycznia 1990 r. w Zakładach (...) w S. - z uwagi na brak wymaganego świadectwa pracy w szczególnych warunkach.

H. J. (1) odwołał się od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa o emerytury. Wskazał, że w okresie od 23 marca 1982 r. do 1 stycznia 1990 r. pracował w Zakładach (...) w S. w charakterze ślusarza-spawacza.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 1 sierpnia 2012 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie o sygn. akt VI U 1822/12 oddalił odwołanie ubezpieczonego. Podstawą wydania takiego rozstrzygnięcia przez Sąd Okręgowy było ustalenie, że ubezpieczony zarówno na dzień wydania zaskarżonej decyzji, jak i na dzień wyrokowania pozostawał w zatrudnieniu. Sąd Okręgowy w związku z powyższym ustaleniem zaniechał przeprowadzania szczegółowego postępowania dowodowego na okoliczność rodzaju obowiązków wykonywanych przez ubezpieczonego w spornym okresie i możliwości zakwalifikowania ich do prac w warunkach szczególnych wymienianych w ww. załączniku rozporządzenia z 1983 r. uznając, że byłoby ono bezcelowe (z uwagi na pozostawanie przez ubezpieczonego w stosunku pracy).

Bezsporne, a nadto dowody:

- wniosek o emeryturę k. 1-3 plik II akt rentowych;

- decyzja z 5.04.2012 r. – k. 34 plik II akt rentowych;

- wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z 1.08.2012 r. wraz z uzasadnieniem– k. 25, 27-29 akt SO w Szczecinie sygn. akt VI U 1822/12;

- wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 21.02.2013 r. sygn. akt III AUa 775/12 - k. 47 akt SO w Szczecinie sygn. akt VI U 1822/12.

W dniu 22 lutego 2013 r. ubezpieczony złożył w (...) oddziale ZUS kolejny wniosek o emeryturę.

Bezsporne, a nadto dowód: wniosek – k. 1-3 plik III akt rentowych.

H. J. (1) pracował w szczególnych warunkach:

- w okresie od 1 września 1966 r. do 1 grudnia 1969 r. w Zakładach (...) na stanowisku ślusarza,

- w okresie od 17 grudnia 1969 r. do 15 grudnia 1970 r. w (...) na stanowisku rzemieślnika,

- w okresie od 6 września 1973 r. do 15 lipca 1978 r. w Zakładach (...) S.A. na stanowisku dziewiarza,

- w okresie od 2 listopada 1995 r. do 30 czerwca 1996 r. i od 10 lipca 1996 r. do 10 lipca 1999 r. w (...) sp. z o.o. na stanowisku ślusarza.

Bezsporne, a nadto dowody:

- świadectwa pracy w warunkach szczególnych - k. 40, 44 plik I akt rentowych; k. 10 plik II akt rentowych;

- świadectwa pracy - k. 7, 9, 11, 40, 44 plik I akt rentowych;

- karta przebiegu zatrudnienia – k. 32-33 plik II akt rentowych.

W okresie od 23 marca 1982 r. do 1 stycznia 1990 r. H. J. (1) był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładach (...) w S., najpierw na stanowisku ślusarza, a następnie - od 1 kwietnia 1986r. - ślusarza - spawacza.

Ubezpieczony miał w tym czasie uprawnienia spawalnicze. W dniu 5 maja 1984 r. ukończył bowiem kurs spawania gazowego GS1, a w dniu 30 marca 1988 r. kurs spawania elektrodami otulonymi Es S1, Wz S1.

W ramach swoich obowiązków, zarówno na stanowisku ślusarza jak i ślusarza-spawacza H. J. zajmował się montażem, jak i remontem stalowych elementów elewatorów, młynów, spichrzów. Była to praca wykonywana na wysokości, w większości wymagająca spawania. W szczególności do zadań ubezpieczonego należało montowanie (skręcanie) oraz spawanie takich urządzeń jak podnośniki, ślimaki, redlery, rury. Poszczególne prace przy montażu nowych elewatorów, młynów czy spichlerzy trwały co najmniej pół roku lub więcej, natomiast prace przy remontach - od miesiąca do półtora miesiąca. Zdarzało się sporadycznie, że ubezpieczony pracował na hali spawalniczej. Wówczas do jego obowiązków należało samodzielne przygotowanie niezbędnych do pracy materiałów (skręcanie, wycinanie), a następnie spawanie tych materiałów. Wykonywanie prac przygotowawczych mogło trwać tydzień lub miesiąc.

Ubezpieczony przechodził w tym czasie badania lekarskie oceniające jego zdolność do wykonywania prac na wysokości.

Dowody:

- świadectwo pracy - k. 14 plik I akt rentowych;

- umowa o pracę - k. 13 plik II akt rentowych;

- angaże - k. 12, 14-20 plik II akt rentowych;

- dokumentacja w aktach osobowych ubezpieczonego – koperta k. 22 akt, w szczególności: umowa o pracę z 23.03.1982 r., angaże, świadectwo pracy z 10.09.1990 r., wniosek z 3.03.1988 r., pismo ubezpieczonego z 14.04.1986 r., książka spawacza (odpis);

- zeznania ubezpieczonego – nagranie w wersji elektronicznej z dn. 30.09.2013 r.;

- książeczka spawacza okazana na rozprawie w dn. 30.09.2013 r. – k. 24-25;

- zeznania świadka Z. M. (1) - nagranie w wersji elektronicznej z dn. 30.09.2013 r.;

- zeznania świadka Z. S. (1) - nagranie w wersji elektronicznej z dn. 30.09.2013 r.

W Zakładach (...) w S. w tym samym czasie co H. J. (1) byli zatrudnieni również: Z. S. (1) – na stanowiskach ślusarza, blacharza, ślusarza – blacharza, ślusarza – spawacza, ślusarza – spawacza – blacharza (w latach 1973-1990) oraz Z. M. (1) – na stanowiskach ślusarza i ślusarza - spawacza (w latach 1973-1990).

Dowody:

- dokumentacja w aktach osobowych Z. S. – koperta k. 39 akt, w szczególności świadectwo pracy, angaże;

- dokumentacja w aktach osobowych Z. M. – koperta k. 39 akt, w szczególności: świadectwo pracy.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się uzasadnione.

Na wstępie należy odnieść się do tego, że rozpatrywany w niniejszej sprawie wniosek H. J. o emeryturę był już kolejnym wnioskiem o przyznanie mu prawa do tego świadczenia. Już bowiem w roku 2011 bezskutecznie ubiegał się w ZUS, a następnie w postępowaniu przed sądem o prawo do wcześniejszej emerytury. Zdaniem Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, fakt wydania wówczas przez sądy dwóch instancji wyroków oddalających odwołanie ubezpieczonego nie stanowił przeszkody do rozpoznania nowego wniosku ubezpieczonego o przyznanie mu prawa do świadczenia emerytalnego. Zważyć bowiem w tym miejscu należy, że w odniesieniu do spraw dotyczących ubezpieczenia społecznego znaczenie instytucji procesowej powagi rzeczy osądzonej (art. 366 k.p.c.) musi być ustalane z uwzględnieniem występujących w tego rodzaju sprawach odrębności. W szczególności trzeba bowiem pamiętać o tym, że nowe zdarzenia, jakie miały miejsce po uprawomocnieniu się orzeczenia mogły spowodować przekształcenie treści praw i obowiązków stron stosunku ubezpieczenia społecznego. Zasadą rządzącą tymi stosunkami jest właśnie możliwość wzruszenia ustaleń stanowiących podstawę faktyczną prawomocnych orzeczeń.

W tym kontekście trzeba więc zwrócić uwagę na to, że podstawą wydania rozstrzygnięcia przez Sąd Okręgowy w sprawie VI U 1822/12, było ustalenie, że ubezpieczony zarówno na dzień wydania zaskarżonej decyzji, jak i na dzień wyrokowania pozostawał w zatrudnieniu, co spowodowało niemożność przyznania mu prawa do emerytury, z uwagi na niespełnienie jednego z warunków prawnych. W myśl przepisu art. 184 ust. 2 ustawy emerytalnej w brzmieniu wówczas obowiązującym, poza posiadaniem określonego stażu pracy (zarówno „zwykłego”, jak i w szczególnych warunkach) oraz osiągnięciem wskazanego wieku, konieczne było spełnienie przez ubezpieczonych także dwóch dalszych warunków: nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego oraz rozwiązania stosunku pracy. Drugiego z tych warunków H. J. (1) nie spełniał.

Z dniem 1 stycznia 2013 r. przepis art. 184 ust. 2 został jednak zmieniony przez art. 1 pkt 20 ustawy z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, otrzymując z tym dniem brzmienie: „ Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.". Aktualnie - od 1 stycznia 2013 r. - ustawodawca nie uzależnia więc możliwości przyznania prawa do wcześniejszej emerytury od rozwiązania stosunku pracy. Powyższa zmiana przepisów umożliwiła ubezpieczonemu (który nadal pozostaje w zatrudnieniu) ponowne skuteczne złożenie wniosku o emeryturę, z uwagi na zmianę warunków nabywania tego prawa, wymagającego merytorycznego rozpoznania.

Zgodnie z przepisem art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. (t. jedn. Dz. U. z 2009 Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.; dalej jako: ustawa emerytalna) - ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a i 50e i 184.

W myśl przepisu art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej - ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (co najmniej 25 lat dla mężczyzn).

W ust. 2 wskazano, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wykaz prac zaliczanych do prac w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze zamieszczony został w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Przepis §4 ust. 1 tego rozporządzenia stanowi przy tym, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W myśl przepisu § 2 powołanego aktu prawnego, okresami pracy uzasadniającymi prawo do emerytury są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o którym mowa stwierdza przy tym zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 cytowanego rozporządzenia lub w świadectwie pracy. W załączniku do powyższego rozporządzenia, w Wykazie A w dziale XIV, dotyczącym prac różnych pod pozycją 12 wskazano, że pracami w szczególnych warunkach są „prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym”, natomiast w dziale V dotyczącym prac w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych pod pozycją 5 wskazano że pracami w szczególnych warunkach są „prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości”.

Rozporządzenie z 7 lutego 1983r. jest aktem prawa powszechnego, odnoszącym się do pracowników wszystkich branż. Dodatkowo, w przepisie §1 ust. 2 zamieszczono jednak upoważnienie dla właściwych ministrów, kierowników urzędów centralnych oraz centralnych związków spółdzielczych do ustalenia - w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych - w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowisk pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B. W praktyce upoważnienie to oznacza jednak tylko tyle, że poszczególni ministrowie mogą ewentualnie doprecyzować rodzaje owych stanowisk pracy. W przypadku branży, w jakiej zatrudniony był H. J., określenia stanowisk pracy, na których wykonywana jest praca w warunkach szczególnych dokonał Minister Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych w zarządzeniu nr 9 z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty. W załączniku nr 1 do tego zarządzenia, w dziale V pod poz. 5 doprecyzowano, że do prac przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości należą prace pracowników zajmujących stanowiska: monter urządzeń i konstrukcji metalowych na wysokości, monter konstrukcji żelbetowych i prefabrykowanych na wysokości, cieśla wykonujący prace na wysokości. Z kolei w dziale nr XIV pod pozycją 12 w punktach 1-6 doprecyzowano, że do ciężkich prac przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym należą prace pracowników zajmujących stanowiska : spawacz elektryczny i gazowy (1), przepalacz gazowo-plazmowy i gazowy (2), zgrzewacz (3), wycinarz (4), drążacz (5) oraz prace pracowników zatrudnionych w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych (6).

Przechodząc do dokonania oceny ustaleń faktycznych dokonanych w niniejszej sprawie, trzeba podkreślić iż poza sporem pozostawał w niej fakt, że ubezpieczony ukończył 60 lat w dniu (...)roku, nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, oraz iż na koniec roku 1998 posiadał łączny okres składkowy i nieskładkowy przekraczający 25 lat, w tym co najmniej 11 lat, 9 miesięcy i 4 dni okresów pracy w warunkach szczególnych (nie licząc okresu spornego). Bezspornym było również, że ubezpieczony w okresie od 23 marca 1982 r. do 1 stycznia 1990 r. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładach (...)w S.najpierw na stanowisku ślusarza, a następnie - od dnia 1 kwietnia 1986 r. – ślusarza-spawacza. Przedmiotem sporu pozostawało w tej sytuacji wyłącznie ustalenie, czy wypracowany przez ubezpieczonego okres pracy w wyżej wskazanym zakładzie pracy należało uznać za okres pracy wykonywanej w szczególnych warunkach w rozumieniu przywołanych wyżej przepisów. Należy przy tym zaznaczyć, że powodem nieuznania przez organ rentowy pracy H. J.wykonywanej w Zakładach (...)w S.za pracę w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze, był brak świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Spełnienie pozostałych przesłanek wymaganych do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury nie zostało natomiast przez organ emerytalny zakwestionowane.

Mając na uwadze powyższe w pierwszej kolejności Sąd zwrócił uwagę, że świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę stanowi jedynie przesłankę do wysnucia domniemania, iż objęty nim okres pracy jest okresem pracy w warunkach szczególnych, o którym mowa w art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Dokument ten jest jednak tylko dokumentem prywatnym, wobec czego jego istnienie lub brak nie mogą mieć decydującego znaczenia przy ocenie, czy dana osoba faktycznie pracowała czy też nie pracowała w warunkach szczególnych. Dodatkowo, nie można zapominać o tym, że przy dokonywaniu oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie należy przypisywać istotnego znaczenia nazwie zajmowanego przez niego stanowiska (w niniejszym postępowaniu ślusarz oraz ślusarz - spawacz), zaś analiza powinna dotyczyć rodzaju faktycznie powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to bowiem praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Mając powyższe na uwadze w niniejszym postępowaniu w ramach postępowania dowodowego Sąd przeprowadził dowód z dokumentów zawartych w aktach emerytalnych ubezpieczonego oraz w jego archiwalnych aktach osobowych ze spornego okresu zatrudnienia. Autentyczność dokumentów nie była przez strony kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu. Zostały one sporządzone w sposób zgodny z przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby, w ramach ich kompetencji, stąd też Sąd ocenił je jako wiarygodne. Prymat wiarygodności przyznał Sąd także zeznaniom świadków oraz korespondującym z nimi zeznaniom ubezpieczonego. Oceniając zeznania świadków Sąd miał nadto na względzie, że przesłuchane osoby są osobami obcymi dla ubezpieczonego i nie mają żadnego interesu w tym by nieprawdziwie zeznawać na korzyść H. J., narażając się jednocześnie na odpowiedzialność karną. Zeznania przesłuchanych świadków były przy tym spójne, konsekwentne i zbieżne ze sobą wzajemnie, nie budząc jakichkolwiek wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy dał podstawy do przyjęcia, że H. J. (1) w okresie zatrudnienia w Zakładach (...) w S. pracował w warunkach szczególnych. W szczególności z zeznań świadków i ubezpieczonego wynika, że w ramach swoich obowiązków przede wszystkim na stanowisku ślusarza-spawacza, na którym został zatrudniony od 1 kwietnia 1986 r. (ale również na wcześniej zajmowanym stanowisku ślusarza) ubezpieczony zajmował się zarówno montażem, jak i remontem stalowych elementów elewatorów, młynów, spichrzów na wysokości. W ramach swoich obowiązków ubezpieczony montował przy tym (skręcał) oraz spawał takie urządzenia jak podnośniki, ślimaki, redlery, rury. Jedna delegacja w celu wykonania montażu nowych elewatorów, młynów czy spichlerzy trwała co najmniej pół roku lub więcej, natomiast prace przy poszczególnych remontach trwały od miesiąca do półtora miesiąca.

W ocenie Sądu powyższe nakazywało uznanie, że w tym czasie ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych, o której mowa w wykazie A dział V poz. 5 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., tj. pracę „przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości”.

Nie uszło przy tym uwadze Sądu, że jeden z przesłuchanych świadków (Z. M. (1)) wskazał, iż prace remontowe pracownicy zaczynali wykonywać od poziomu piwnicy. W ocenie Sądu nie czyniło to jednak bezpodstawnym ustalenia o wykonywaniu wskazanego wyżej rodzaju pracy w warunkach szczególnych. Trzeba bowiem zwrócić uwagę, że wprawdzie świadek Z. M. wyjaśnił, że remonty zaczynały się w piwnicy, ale jednocześnie podkreślił, że zawsze kończyły się one na wysokości. Mając na uwadze wyjaśnienia świadków i samego ubezpieczonego, Sąd uznał, że fakt sporadycznego wykonywania przez H. J. pracy na poziomie zerowym nie miał mieć w tym kontekście znaczenia decydującego. Nie można było bowiem tracić z pola widzenia tego, że prace na tym poziomie miały charakter przygotowawczy, incydentalny, niezbędny przy przystąpieniu do właściwego remontu danego elewatora, młyna lub spichlerza. Dodatkowo trzeba było uwzględnić fakt, że przeważająca większość prac wykonywanych przez H. J. – czy to na poziomie zerowym, czy na wysokości, wymagała spawania.

Zdaniem Sądu, możliwości zaliczenia spornego okresu do okresów pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie wykluczało również to, że – jak wynika z zeznań H. J. – sporadycznie zdarzało się, że pracował na hali spawalniczej. Wówczas do obowiązków ubezpieczonego należało samodzielne przygotowanie niezbędnych do pracy materiałów (skręcanie, wycinanie), a następnie spawanie tych materiałów. Po pierwsze bowiem, prace przygotowawcze na hali spawalniczej miały sporadyczny charakter w stosunku do prac montażowych wykonywanych przez ubezpieczonego. Montażem konstrukcji stalowych ubezpieczony zajmował się bowiem w ramach półrocznych delegacji (sporadycznie miesięcznych), natomiast pracami przygotowawczymi na hali (skręcanie, wycinanie, spawanie niektórych elementów) zajmował się przez tydzień, a maksymalnie przez miesiąc. Po drugie jednak, i bardziej istotne, niespornym było, że prace te były wykonywane przez ubezpieczonego bezpośrednio przy stanowiskach spawalniczych (na hali, na której wykonywano prace spawalnicze), a zatem również i z tej przyczyny można by je uznać je za prace w warunkach szczególnych. W załączniku nr 1 do zarządzenia nr 9 z dnia 1 sierpnia 1983 r. Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty wprost wskazano bowiem, że do prac przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym należą nie tylko stricte prace pracowników zajmujących stanowiska spawacza, ale również prace pracowników zatrudnionych w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych.

Powyższe zdaniem Sądu pozwala na uznanie, że w spornym okresie, tj. przez okres ponad siedmiu lat, ubezpieczony w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szczególnych, tj. pracownika zajmującego się montażem konstrukcji stalowych na wysokości oraz sporadycznie spawaniem i wycinaniem elektrycznym, a więc – w konsekwencji - że legitymuje się on okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych łącznie przekraczającym 15 lat.

W myśl przepisu art. 129 ust 1 ustawy emerytalnej świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania do nich prawa, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2. Ubezpieczony 60 rok życia ukończył w dniu (...)r., jednakże podlegający aktualnemu rozpoznaniu wniosek o emeryturę złożył w dniu 22 lutego 2013 r. W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 1 lutego 2013 r., tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożył on wniosek o to świadczenie.