Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 25 października 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2017 r. na posiedzeniu niejawnym

sprawy (...) Spółdzielni (...) w C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

przy udziale E. K., J. K. (1), J. K. (2), M. K., W. K.

o podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne - w związku ze skargą o wznowienie postępowania w sprawie VII U 2994/14

na skutek zażalenia płatnika składek na postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20 lipca 2017 r. sygn. akt VI U 683/17

p o s t a n a w i a :

1.  oddalić zażalenie,

2.  zasądzić od płatnika składek (...) Spółdzielni (...) w C. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym.

SSA Romana Mrotek SSA Barbara Białecka SSO (del.) Gabriela Horodnicka-

Stelmaszczuk

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 20 lipca 2017 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na skutek skargi o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z 28 września 2016 roku, sygn. akt VII U 2994/14, odrzucił skargę.

Uzasadniając rozstrzygnięcie Sąd pierwszej instancji wskazał, że w dniu 28 września 2016 r. Sąd Okręgowy wyrokiem oddalił wszystkie odwołania wniesione przez płatnika składek (...) i obciążył odwołującą się Spółdzielnię kosztami procesu. Wyrok uprawomocnił się z dniem 3 listopada 2016 r. Sąd meriti wskazał, że sprawa ta była jedną z wielu toczących się przed Sądem Okręgowym w związku z wydaniem przez organ rentowy w analogicznych okolicznościach faktycznych tożsamych decyzji, które dotyczyły jednak innych pracowników.

Sąd meriti podkreślił, że żadna ze stron nie złożyła od powyższego wyroku apelacji, wobec czego uprawomocnił się on z dniem 3 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy podniósł, że w dniu 27 kwietnia 2017 r. w imieniu (...) Spółdzielni (...) w C. złożono skargę o wznowienie postępowania w sprawie o sygn. akt VII U 2994/14. Skarga została oparta na podstawie „wykrycia okoliczności faktycznej oraz środka dowodowego, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu (art. 403 § 2 k.p.c.) – w postaci wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 31 stycznia 2017 r., III AUa 546/16 przy uczestnictwie K. N. wraz z uzasadnieniem tego wyroku.” Skarżący wniósł w związku z powyższym o zmianę kwestionowanego skargą wyroku poprzez „uwzględnienie odwołania w całości, a w konsekwencji zmianę zaskarżonej odwołaniem decyzji w całości przez eliminację z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia osoby zainteresowanej niesłusznie zaliczonych przez organ świadczeń sfinansowanych ze środków na cele socjalne dokonane w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.”

W uzasadnieniu skargi wskazano, iż sprawa jaka toczyła się pod sygnaturą akt VII U 2994/14 była jedną z wielu wszczętych na skutek wniesienia przez płatnika blisko 190 odwołań od indywidualnych decyzji wymiarowych organu rentowego. Zaznaczono, iż wszystkie odwołania zostały przez Sąd pierwszej instancji oddalone, przy czym płatnik składek wniósł apelacje jedynie od części tych rozstrzygnięć. Dalej wskazano, iż wyrokiem z 31 stycznia 2017 r., w sprawie o sygn. akt III AUa 546/16 Sąd Apelacyjny w Szczecinie uwzględnił apelację płatnika składek i zmienił zaskarżony w tamtej sprawie wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z 28 kwietnia 2016 r., wydany w sprawie o sygnaturze akt VII U 3091/14 oraz poprzedzającą go decyzję ZUS O/S. w ten sposób, że z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne K. N. wyłączył świadczenia finansowane ze środków na cele socjalne.

Z powyższych okoliczności skarżący wyprowadził wniosek, że „uzyskanie przez płatnika składek korzystnego dla siebie wyroku sądu drugiej instancji w sprawie identycznej do tej, której dotyczy niniejsza skarga stanowi nową okoliczność wykrytą przez stronę po zakończeniu postępowania. Natomiast sam wyrok z jego uzasadnieniem należy utożsamiać z wykryciem nowego środka dowodowego. Oczywiste jest zatem, że oba wskazane wyżej nova mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy zakończonej wyrokiem, przeciwko któremu kierowana jest niniejsza skarga. Nie ulega także wątpliwości, że strona nie mogła z nich skorzystać w toku poprzedniego postępowania.” Wreszcie skarżący podkreślił, że „za zupełnie nieracjonalne należałoby uznać założenie, że Sąd Okręgowy – znając treść wyroku oraz uzasadnienia w sprawie III AUa 546/16 – orzekłby w sposób sprzeczny z zapatrywaniami Sądu Apelacyjnego, godząc tym samym w zasadę jednolitości orzecznictwa sądowego i stosowania prawa.”

Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z przepisem art. 403 § 2 k.p.c. można żądać wznowienia postępowania w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, dotyczącego tego samego stosunku prawnego, albo wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Do wznowienia postępowania na tej podstawie właściwy jest sąd, który ostatnio orzekał co do istoty sprawy (art. 405 in fine k.p.c.). Skargę wnosi się przy tym w terminie trzymiesięcznym, liczonym od momentu, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia (art. 407 § 1 k.p.c.). Jak zaś stanowi przepis art. 410 § 1 k.p.c., sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym.

W ocenie Sądu pierwszej instancji wniesiona w niniejszej sprawie skarga podlegała odrzuceniu w trybie wskazanym wyżej, a wynikającym z art. 410 § 1 k.p.c.

Podstawową zasadą postępowania sądowego w sprawach cywilnych jest bowiem zasada niewzruszalności prawomocnych wyroków sądowych wyrażona w art. 365 § 1 k.p.c. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego wprowadzają przy tym możliwość – w ściśle określonych sytuacjach, przy spełnieniu ściśle określonych warunków – dokonania uchylenia lub zmiany prawomocnego wyroku; przepisy te jednak - jako wyjątek od wspomnianej reguły – muszą być zawsze interpretowane ściśle. Jednym z takich wyjątków są sytuacje związane z wniesieniem przez stronę skargi o wznowienie postępowania.

Sąd meriti podkreślił, że wielokrotnie już wskazywano w orzecznictwie, którego linię w tym zakresie można uznać za ugruntowaną, iż „zakres postępowania zapoczątkowanego skargą o wznowienie wytycza norma art. 412 § 1 k.p.c., zgodnie z którą sąd rozpoznaje sprawę na nowo w granicach, jakie zakreśla podstawa wznowienia.

Zdaniem Sądu Okręgowego, z brzmienia tego przepisu jednoznacznie wynika, że przedmiotem postępowania jest udowodnienie istnienia podstawy, na której oparto skargę w konkretnej sprawie. W konsekwencji zakres ponownego rozpoznania sprawy jest uwarunkowany przyczyną wznowienia wskazaną przez skarżącego i nie jest dopuszczalne wyjście poza tę przyczynę. W świetle art. 409 k.p.c. istotnym elementem skargi o wznowienie postępowania jest zatem podanie podstawy tegoż wznowienia oraz jej uzasadnienie. Skarga o wznowienie postępowania podlega zaś badaniu przez sąd pod kątem dopuszczalności o dwojakim charakterze, tj. dopuszczalności samej skargi oraz dopuszczalności wznowienia postępowania. O dopuszczalności decyduje zachowanie ustawowego terminu do jej wniesienia (art. 407 i 408 k.p.c.) oraz oparcie skargi na ustawowych podstawach wymienionych w art. 401, art. 4011 i art. 403 k.p.c.” (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 5 lipca 2016 r., sygn. akt III PK 140/15).

Sąd pierwszej instancji wskazał, że w niniejszej sprawie wiążącą sąd i wskazaną przez stronę domagającą się wznowienia postępowania podstawą wznowienia był art. 403 § 2 k.p.c. Przepis ten odwołuje się przy tym do dwóch różnych sytuacji. Po pierwsze bowiem dopuszcza możliwość wznowienia postępowania w razie późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku dotyczącego tego samego stosunku prawnego. Po drugie zaś - i do tej przesłanki odwoływał się skarżący, gdy strona później (tj. już po wydaniu przez wyroku, którego wzruszenia obecnie się domaga) wykryła takie okoliczności faktyczne lub środki dowodowe, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

Sąd meriti podkreślił, że w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się zgodnie (tak: Ereciński Tadeusz (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom III. Postępowanie rozpoznawcze, wyd. V, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2010 r., II UK 167/09; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2010 r., III CZ 18/10; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2011 r., II CZ 20/11), iż powołanie okoliczności faktycznych może stanowić podstawę wznowienia, jeżeli są to okoliczności, które istniały w czasie trwania prawomocnie zakończonego postępowania, przed uprawomocnieniem się zaskarżonego orzeczenia.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w tym kontekście oczywistym jest więc, że fakt wydania przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie wyroku w styczniu 2017 roku, a więc cztery miesiące po wydaniu wyroku w obecnie skarżonej sprawie i blisko trzy miesiące po jego uprawomocnieniu się, nie mógł być uznany za tak rozumianą „nową okoliczność”. Ponadto pod względem przedmiotowym okoliczności faktyczne, których wykrycie uzasadniać ma wznowienie postępowania, powinny dotyczyć przedmiotu sporu, o którym rozstrzygnął sąd w prawomocnie zakończonym postępowaniu (vide: przywołany wyżej komentarz do k.p.c. pod redakcją T. Erecińskiego). Chodzi więc o okoliczności faktyczne, które mogłyby mieć wpływ na wynik tej konkretnej sprawy. W tym zaś zakresie twierdzenia skarżącego sprowadzają się zaś wyłącznie do wskazania na fakt, że istnienie wyroku określonej treści w jakiejś (choćby niemal identycznej) sprawie oznacza, że także i w sprawie niniejszej musiałby zapaść wyrok takiej samej treści, gdyż tylko takie zachowanie nie godziłoby w zasadę jednolitości orzecznictwa sądowego i stosowania prawa.

W tym kontekście Sąd meriti zauważył, że obowiązuje zasada niezawisłości sędziowskiej, natomiast nie obowiązuje zasada jednolitości orzeczeń, tj. wydawania w zbliżonych sprawach wyroków takiej samej treści. Sąd ten podkreślił, że skarżący, który w niniejszej sprawie zaniechał wniesienia apelacji, nie może obecnie skutkami tego zaniechania obciążać sądu, oczekując od niego podjęcia działań w imię „jednolitości orzecznictwa”. Jednolitość ta bowiem, choć niewątpliwie ze względów społecznych pożądana, nie może być wartością nadrzędną, zwłaszcza przy stosowaniu nadzwyczajnych instytucji procesowych jak skarga o wznowienie postępowania.

W ocenie Sądu Okręgowego, nie sposób jest także uznać, że wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 31 stycznia 2017 r., na który powołuje się skarżący jest „nowym dowodem” w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. Także bowiem i w tym przypadku chodzi o takie środki dowodowe, które istniały w czasie prawomocnie zakończonego postępowania, przed uprawomocnieniem się zaskarżonego orzeczenia (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2010 r., sygn. akt IV CZ 98/10).

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł płatnik składek, który w wywiedzionym zażaleniu zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, jakoby złożona przez płatnika składek skarga o wznowienie postępowania nie była oparta o ustawową podstawę takowego wznowienia, mimo jednoznacznego wskazania w treści owej podstawy;

- naruszenie art. 83a ust. 1 w zw. z art. 83a ust. 3 pkt 2 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych przez nieuwzględnienie jako podstawy wznowienia postępowania dyspozycji rzeczonego przepisu, zgodnie z którą w sprawach zakończonych prawomocnym orzeczeniem sądu dopuszczalne jest wznowienie postępowania, jeżeli przedłożone zostaną nowe dowody, które mają wpływ na prawo lub zobowiązanie, o którym rozstrzygnięto orzeczeniem właściwego sądu;

- naruszenie art. 403 § 2 k.p.c. przez niewłaściwe jego zastosowanie wykluczające spośród postaw wznowienia postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych okoliczności faktyczne oraz środki dowodowe mające charakter nowości powstałych po uprawomocnieniu się orzeczenia wzruszanego skargą o wznowienie postępowania;

- art. 410 k.p.c. przez błędne jego zastosowanie wynikające z niczym nieuzasadnionego przyjęcia, że skargi nie oparto na ustawowej podstawie.

Mając na uwadze powyższe skarżący wniósł o uchylenie postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy w trybie art. 464 § 1 k.p.c. właściwemu organowi rentowemu do rozpoznania na podstawie art. 83a ust. 1 w zw. z art. 83a ust. 3 ustawy systemowej. Skarżący domagał się także zasądzenia od organu rentowego na rzecz płatnika składek kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zażalenia skarżący wskazał, że utrzymanie jednolitości orzecznictwa wydaje się nader istotne, szczególnie z punktu widzenia sądów, w aktualnych warunkach politycznych. Kompleks blisko 190 spraw z odwołań płatnika swoje pierwotne źródło miał w jednym dokumencie w postaci protokołu kontroli organu rentowego, który to dokument stanowił podstawę wydania wszystkich zakwestionowanych odwołaniami decyzji. Zatem należy przyjąć, że jest to jedno postępowanie, w którym wydano w oparciu o ten sam stan faktyczny i na tych samych podstawach prawnych blisko 190 decyzji. Zdaniem skarżącego, gdy zważy się, że wszystkie zakwestionowane apelacjami orzeczenia Sądu Okręgowego w Szczecinie zostały zmienione wyrokami Sądu Apelacyjnego w Szczecinie na korzyść płatnika składek i zgodnie z jego postulatami, powoływanie się w tej sytuacji na zasadę niewzruszalności prawomocnych orzeczeń sądowych w odniesieniu do niezaskarżalnych apelacjami spraw zdaje się, zdaniem skarżącego, tracić na znaczeniu. Pozostawienie w obrocie prawnym orzeczeń sądowych sprzecznych nie tylko z regulacjami prawnymi, ale i zasadami współżycia społecznego godzi nie tylko w zasadę jednolitości orzecznictwa sądowego i stosowania prawa, ale w dobrze pojmowany interes wymiaru sprawiedliwości. Skarżący wskazał również, że w aktualnym stanie prawnym przepisy procedury dopuszczają jako podstawy wznowienia „nowości”, jakie wywołują orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego uznające za niezgodne z Konstytucją akty prawne stanowiące podstawę pierwotnego orzekania.

W odpowiedzi na zażalenie organ rentowy wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym, według norm przepisanych. W ocenie organu stanowisko skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem nie zostało oparte na ustawowej podstawie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie płatnika składek okazało się niezasadne.

Instytucja wznowienia postępowania opiera się na przysługującej poza tokiem instancji skardze o reasumpcję wadliwego procesu i zastąpieniu zapadłego orzeczenia orzeczeniem nowym. Nadzwyczajny charakter tego środka prawnego, skierowanego przeciwko prawomocnemu wyrokowi powoduje, że przywrócenie stanu sprzed zamknięcia ulegającemu wznowieniu postępowaniu sądowemu może nastąpić wyłącznie z powodów ściśle określonych w ustawie.

Sąd Apelacyjny wyjaśnia, że możliwość wznowienia postępowania na podstawie art. 403 § 2 jest uzależniona od zaistnienia łącznie trzech przesłanek:

a. wykrycia po uprawomocnieniu się wyroku nowych okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które istniały w toku postępowania, ale nie zostały w nim powołane,

b. możliwości ich wpływu na wynik sprawy,

c. niemożności skorzystania z nich przez stronę w poprzednim postępowaniu.

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że podstawą wznowienia nie może być środek dowodowy, który powstał dopiero po uprawomocnieniu się orzeczenia (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 1969 r., sygn. III PZP 63/68, OSNC 1969, nr 12, poz. 208). Ocena zaś, że strona nie mogła w poprzednim postępowaniu powołać określonych okoliczności faktycznych i środków dowodowych powinna być dokonywana według wzorca obiektywnego. Określona w art. 403 § 2 k.p.c. podstawa skargi o wznowienie postępowania nie zachodzi, jeżeli w poprzednim postępowaniu istniała obiektywna możliwość powołania się na okoliczności faktyczne lub środki dowodowe, a zaniechanie strony w tym przedmiocie było następstwem jej zaniedbań, opieszałości, zapomnienia czy błędnej oceny potrzeby ich powołania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 1999 r., sygn. II CKN 807/98, LEX nr 78214). Fakty ujawniane, czyli te, które strona powinna znać, tj. miała możliwość dostępu do nich, nie są objęte hipotezą tego przepisu. Przewidziana w art. 403 § 2 k.p.c. możliwość żądania wznowienia w razie późniejszego wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu stanowi przesłankę, która nie uległa zmianom od chwili wejścia w życie kodeksu postępowania cywilnego i której wykładnia jest utrwalona i stabilna. Później wykryte dowody, to dowody istniejące już w czasie prowadzenia zakończonego prawomocnie postępowania, lecz wówczas stronie nieznane. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, zaaprobowanym przez doktrynę, muszą to być okoliczności lub środki dowodowe, które istniały już w czasie trwania poprzedniego postępowania, lecz nie były znane stronie i z tej przyczyny nie mogły być przez nią wykorzystane w tym postępowaniu. Muszą to być przy tym takie okoliczności faktyczne lub środki dowodowe, do których strona nie miała dostępu i nie mogła ich znać. Nie stanowi zatem podstawy wznowienia ani środek dowodowy powstały po wydaniu zaskarżonego orzeczenia, ani istniejący przed jego wydaniem i znany stronie, którego w poprzednim postępowaniu nie powołała, choć istniała taka możliwość i obiektywna potrzeba. Chodzi o to, aby okoliczności faktyczne lub środki dowodowe zostały wykryte po prawomocnym zakończeniu poprzedniego postępowania, a więc o takie okoliczności lub środki dowodowe, o których strona dopiero wówczas powzięła wiadomość w sposób pozwalający na ich powołanie (zob. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2006 r., I PZ 33/05, OSNP 2007, nr 3-4, poz. 48, z dnia 17 czerwca 2010 r., III CZ 18/10, LEX nr 686067, z dnia 22 lipca 2010 r., I CSK 601/09, LEX nr 737247, z dnia 26 stycznia 2011 r., II UZ 42/10, LEX nr 786807, z dnia 1 kwietnia 2011 r., III CZ 13/11, LEX nr 1102870, z dnia 18 kwietnia 2011 r., III UZ 6/11, LEX nr 966822, z dnia 25 maja 2011 r., II CZ 20/11, LEX nr 847128 i z dnia 28 kwietnia 2016 r., sygn.. akt: V CZ 14/16, LEX 2057639). Później wykryte dowody, o których mowa w art. 403 § 2 k.p.c., to dowody istniejące już w czasie prowadzenia zakończonego prawomocnie postępowania, lecz wówczas stronie nieznane (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 lipca 2012 r., sygn. II CZ 83/12, LEX nr 1228796, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2016 r., sygn. akt IV CZ5/16, LEX 2023165, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2016 r., sygn. akt V CZ 8/16, LEX 2057366).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje zapatrywanie, zgodnie z którym sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 401-404 k.p.c. nie oznacza oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego jej uzasadnienia wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi; taka skarga jako nie oparta na ustawowej podstawie wznowienia podlega odrzuceniu na podstawie art. 410 § 1 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 2015 r., sygn. akt: V CZ 76/15, LEX 1996846).

Tymczasem analiza przedłożonej przez skarżącego zażalenia oraz treści samej skargi o wznowienie postępowania, wraz z dołączonym do niej wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 31 stycznia 2017 r., III AUa 546/16 nie pozostawia wątpliwości, że brak było podstaw do wznowienia postępowania w sprawie. Argumentacja skarżącego zmierza do poważania prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego tylko z tej przyczyny, że płatnik składek nie wniósł w przepisanym terminie apelacji od niekorzystnego dla siebie wyroku. Obecnie powoływanie się na wydanie w innej sprawie korzystnego niewątpliwie dla płatnika orzeczenia, nie może usprawiedliwiać zaniedbań strony. Rację miał również Sąd Okręgowy wskazując na obowiązującą zasadę niezawisłości sędziowskiej. Jest to zasada konstytucyjna, sformułowana w at. 178 Konstytucji, stanowi podstawową zasadę wymiaru sprawiedliwości, która gwarantuje niezależność sędziów przy prowadzeniu postępowań sądowych w zakresie orzekania. Co więcej, niezawisłość sędziowska nie jest uprawnieniem sędziego, a jego podstawowym obowiązkiem. Wobec powyższego wskazywanie przez skarżącego, iż na uwadze przede wszystkim należy mieć jednolitość orzecznictwa sądowego, jest bezpodstawne. Argumentacja skarżącego zmierza do wykazania, iż Sąd Okręgowy, gdyby znał orzeczenie wydane przez Sąd Apelacyjny, wydałby zupełnie inny wyrok. Tym samym skarżący wskazuje, że Sąd przy wydawaniu orzeczenia winien kierować się innym orzeczeniem, a nie podstawową konstytucyjną zasadą niezawisłości, co jest twierdzeniem nieuprawnionym.

Niemniej jednak zważyć również należy, że wyrok ten został wydany już po uprawomocnieniu się orzeczenia Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie. A jak wskazano wyżej, podstawą wznowienia postępowania nie mogą być środki dowodowe powstałe po wydaniu zaskarżonego orzeczenia.

O kosztach postępowania wywołanego skargą płatnika Sąd Apelacyjny orzekł przy zastosowaniu zasady wyrażonej w art. 98 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c., zgodnie z wnioskiem zgłoszonym przez organ rentowy, zasądzając od strony przegrywającej na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej, tj. w kwocie 240 zł, zgodnie z treścią § 10 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

SSA Romana Mrotek SSA Barbara Białecka SSO (del.) Gabriela Horodnicka-

Stelmaszczuk