Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Agata Regulska

Sędziowie SSO Joanna Żelazny

SSO Dorota Kropiewnicka (spr.)

Protokolant Artur Łukiańczyk

przy udziale Elżbiety Okińczyc Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2013r.

sprawy W. D.

oskarżonego o przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. oraz z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 279 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Oławie

z dnia 30 lipca 2013 roku sygn. akt II K 542/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Oławie do ponownego rozpoznania.

IV Ka 1116/13

UZASADNIENIE

W. D. oskarżony został o to, że:

1. w nocy na 12 maja 2013 roku w J., w rejonie (...), umyślnie dokonał uszkodzenia słupa parkowego oświetlenia drogowego poprzez zniszczenie główki bezpiecznikowej 25A, bezpiecznika (...) i przecięcie czterech przewodów miedzianych, powodując straty o łącznej wartości 338,61 zł na szkodę spółki (...) S.A. Oddział we W..

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk

2. w nocy na 12 maja 2013 roku w J., rejonie (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. i K. K. po uprzednim wyłamaniu kłódek zabezpieczających, usiłował włamać się do kiosku na szkodę M. G., lecz zamierzonego celu w postaci zaboru mienia nie osiągnął, gdyż nie pokonał fabrycznych zabezpieczeń, a ponadto został zatrzymany przez patrol policyjny.

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w związku z art. 279 § 1 kk

Wyrokiem z dnia 30 lipca 2013r. Sąd Rejonowy w Oławie w sprawie o sygn. II K 542/13 podjął na posiedzeniu następujące rozstrzygnięcie:

I.  uznał oskarżonego W. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 1 i za to skazał go na zasadzie art. 288§1kk na karę 6/sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności ;

II.  uznał W. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 2 i za to skazał go na zasadzie 13§1kk w związku z art. 279§1kk na karę 1/jednego/ roku pozbawienia wolności;

III.  na zasadzie art. 85- 86§1kk połączył W. D. wyżej orzeczone kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączna w wymiarze 1/jednego /roku;

IV.  na zasadzie art. 69§1- 70§1pkt1kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił W. D. na okres próby lat 2/dwóch/;

V.  na zasadzie art. 33§2kk orzekł wobec W. D. grzywnę w wysokości 100/ stu/ stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10/dziesięciu/ złotych;

VI.  na zasadzie art. 46§1kk orzekł wobec W. D. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 338,31 zł. na rzecz pokrzywdzonego – Spółki (...) S.A Oddział we W.;

VII.  na zasadzie art. 63§1kk na poczet orzeczonych kar grzywien zaliczył W. D. , okres zatrzymania od dnia 12-05-2013r. do dnia 13-05-2013r. przyjmując, iż jeden dzień zatrzymania równa się dwóm dziennym stawkom grzywny;

VIII.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w kwocie 463 zł.

Apelację od tego wyroku wywiódł prokurator, zaskarżając orzeczenie Sądu I instancji w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego W. D. i zarzucając:

obrazę prawa materialnego wynikającego z przepisów art.70§2kk i art.73§2kk polegającą na wymierzeniu oskarżonemu W. D., który w chwili czynu i podczas orzekania w pierwszej instancji nie miał ukończonych 21 lat, kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na niedopuszczalny okres próby wynoszący 2 lata i niepoddaniu go w okresie próby pod obligatoryjny dozór kuratora.

Stawiając powyższe zarzuty prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja prokuratora zasługuje na uwzględnienie. Trzeba jednak zaznaczyć, iż stwierdzone w tej sprawie uchybienia są efektem bezkrytycznego powielenia przez Sąd Rejonowy błędów oskarżyciela publicznego przy sporządzaniu i popieraniu wniosku o skazanie oskarżonego w trybie art. 335 kpk. Składając bowiem ten wniosek prokurator zawarł w nim propozycje skazania oskarżonego w takim kształcie jak w zaskarżonym następnie wyroku.

We wspomnianym wniosku (vide: k.167) oskarżyciel publiczny wniósł o uznanie oskarżonego W. D. winnym popełnienia zarzucanych mu czynów i wymierzenie za czyn I kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn II – kary 1 roku pozbawienia wolności, orzeczenie kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, wymierzenie grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł, zaliczenie okresu zatrzymania i orzeczenie obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego oraz obciążenie oskarżonego kosztami sądowymi.

Jak z powyższego wynika – prokurator w treści wniosku o skazanie oskarżonego pominął fakt, iż W. D., urodzony (...), jest w świetle normy art. 115 § 10 kk osobą młodocianą.

Sąd Rejonowy przy wyrokowaniu w niniejszej sprawie powielił wskazane błędy prokuratora zawarte w jego wniosku o skazanie oskarżonego w trybie art. 335 § 1 kpk, w efekcie czego dopuścił się obrazy prawa materialnego, a to przepisu art. 70 § 2 kk oraz art. 73 § 2 kk.

Sądowa kontrola zawieranych przez oskarżonego i prokuratora porozumień i uzgodnień co do warunków skazania, w tym co do ich zgodności z prawem materialnym – jak wielokrotnie podnoszono w orzecznictwie i doktrynie - jest podstawową gwarancją rzetelności procedowania w tym trybie.

Postulat orzeczenia wyższego niż 2-letni okresu próby i oddania oskarżonego - jako osoby młodocianej - pod dozór kuratora, prokurator powinien zamieścić we wniosku o wydanie wyroku skazującego w trybie art. 335 § 1 kpk, dążąc do zachowania zgodności propozycji orzeczenia z zasadami wymiaru środków karnych określonymi w przepisach materialnoprawnych. Brak we wniosku prokuratora takiego żądania powinien – zgodnie z art. 343 § 7 kpk – spowodować jego nieuwzględnienie i skierowanie sprawy na rozprawę w celu rozpoznania na zasadach ogólnych, ewentualnie podjęcie kroków w celu usunięcia wad wniosku na posiedzeniu. Podejmując decyzję o uwzględnieniu tak sformułowanego wniosku, Sąd dopuścił się obrazy art. 335 § 1 kpk w zw. z art. 343 § 7 kpk, czego skutkiem było także naruszenie art. 70 § 2 kk i art. 73 § 2 kk i miało to oczywiście istotny wpływ na treść wyroku (por: wyrok SN z 17.02.2009r., WK 3/09; wyrok SN z 15.10.2008r., II KK 226/08).

Z tych powodów wyrok należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Zważywszy na tryb procedowania w niniejszej sprawie powyższy błąd Sądu Rejonowego nie mógł być bowiem skorygowany poprzez zmianę wyroku w instancji odwoławczej. Orzeczenie Sądu Rejonowego wydane zostało bowiem bez przeprowadzenia rozprawy, na posiedzeniu, pod nieobecność oskarżonego, w wyniku porozumienia zawartego pomiędzy stronami, zaś orzeczenie dłuższego okresu próby i dozoru kuratora może w istotny sposób na nowo kształtować pogląd oskarżonego na zasadność wydanego wobec niego wyroku.

Wobec powyższego wyrok Sądu I instancji nie mógł się ostać. Sąd Rejonowy w ponownym postępowaniu przeprowadzi sprawę na rozprawie i wyda wyrok nie naruszający prawa materialnego.