Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt

VIII Gz 151/17

POSTANOWIENIE

Dnia

30 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:

Sędziowie:

SSO Artur Fornal

SO Marek Tauer

SO Elżbieta Kala

po rozpoznaniu w dniu

30 października 2017 r.

w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa:

(...) sp. z o.o. w G.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o

zapłatę

na skutek zażalenia biegłego M. B. na postanowienia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 27 lipca 2017 r., sygn. akt VIII GC 1372/15

p o s t a n a w i a:

1.  sprostować zaskarżone postanowienie w ten sposób, że w sygnaturze akt sprawy wykreślić oznaczenie „upr”;

2.  oddalić zażalenie.

Elżbieta Kala Artur Fornal Marek Tauer

Sygn. akt VIII Gz 151/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd odmówił zwolnienia biegłego z obowiązku uiszczenia grzywny nałożonej postanowieniem z dnia 18 lipca 2016 r.

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy wskazał, że skazał biegłego sądowego mgr inż. M. B. na karę grzywny w kwocie 200 zł. Postanowienie to doręczono biegłemu w dniu 25 lipca 2016 r. Biegły w piśmie z dnia 8 maja 2017 r. wniósł o zwolnienie z obowiązku uiszczenia grzywny, usprawiedliwiając opóźnienie, uchybił jednak tygodniowemu terminowi o którym mowa w art. 275 k.p.c. w zw. z art. 289 k.p.c. Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z powołaną regulacją biegły może usprawiedliwić swe niestawiennictwo w ciągu tygodnia od daty doręczenia mu postanowienia skazującego go na grzywnę lub na pierwszym posiedzeniu, na które zostanie wezwany.

Biegły M. B. wniósł zażalenie na powyższe postanowienie, zarzucając mu:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego polegające na braku możliwości usprawiedliwienia opóźnienia na rozprawie,

2.  nowe okoliczności faktyczne polegające na wielokrotnym informowaniu Sądu o standardowym czasie niezbędnym do sporządzenia opinii oraz niewspółmierność nałożonej grzywny w stosunku do uzyskanego wynagrodzenia.

Wskazując na powyższe biegły wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez obniżenie kwoty grzywny do 100 zł lub o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości.

Skarżący podniósł w uzasadnieniu, że swoje obowiązki biegłego stara się wypełniać sumiennie, strony zaś nie zakwestionowały dotąd skutecznie jego opinii. Dodał, że pracując równocześnie zawodowo stara się podnosić swoje kwalifikacje jako biegły, niestety praca ta stanowi duże obciążenie czasowe co okresowo skutkuje brakiem terminowości w sporządzaniu przez niego opinii. Świadomy opóźnienia w sporządzeniu przedmiotowej opinii skarżący liczył na możliwość usprawiedliwienia przed Sądem na rozprawie do czego jednak nie doszło, dlatego uchybił terminowi składając pisemne odwołanie. Ponadto, jego zdaniem, wysokość grzywny jest wygórowana w stosunku do wynagrodzenia w kwocie 800 zł jakie otrzymał za wykonaną opinię.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zażalenie nie może być uwzględnione.

Podkreślić należy, iż Sąd Rejonowy skazał biegłego na grzywnę postanowieniem z dnia 18 lipca 2016 r. ( k. 183 akt sprawy), które stało się prawomocne, ponieważ biegły nie wniósł na to orzeczenie zażalenia.

Odpis tego postanowienia wraz z uzasadnieniem i stosownym pouczeniem został biegłemu doręczony w dniu 25 lipca 2016 r. ( k. 184 i 185 akt sprawy). Natomiast biegły nie przedstawił w terminie tygodniowym od doręczenia postanowienia o ukaraniu grzywną, jak o tym stanowi przepis art. 275 w zw. z art. 289 k.p.c., usprawiedliwienia opóźnienia w złożeniu opinii. Takie usprawiedliwienie biegły złożył dopiero w dniu 8 maja 2017 r. ( zob. k. 229 akt sprawy).

W ocenie Sądu odwoławczego Sąd Rejonowy nie miał zatem możliwości uchylenia na tej podstawie prawomocnego postanowienia z dnia 18 lipca 2016 r., ani też obniżenia wysokości orzeczonej nim grzywny. To, że biegły liczył, jak wskazuje w zażaleniu, na możliwość usprawiedliwienia się na rozprawie, na którą ostatecznie nie został wezwany, ponieważ strony nie wniosły o jego przesłuchanie ( zob. k. 205 -206 i 212-213), nie może uzasadniać zażalenia, ponieważ jak wynika z art. 275 k.p.c. mógł on i powinien usprawiedliwienie złożyć w terminie tygodnia od dnia doręczenia mu postanowienia skazującego go na grzywnę. Tymczasem usprawiedliwienie to złożył po niemal roku.

Należy bowiem zauważyć, że przepis art. 275 k.p.c. odnosi się wprost do świadka, który nie stawił się na przesłuchanie (i dlatego właśnie umożliwia on „usprawiedliwienie niestawiennictwa” na pierwszym posiedzeniu na które zostanie wezwany), a do biegłego jedynie odpowiednio – na zasadzie art. 289 k.p.c. Należy przy tym podzielić pogląd, zgodnie z którym wezwanie biegłego na rozprawę w celu złożenia ustnych wyjaśnień do opinii uzależnione jest ostatecznie on decyzji sądu (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2014 r., II UK 27/14, LEX nr 1777878, a także wyrok tego Sądu z dnia 23 stycznia 2012 r. II PK 97/11, LEX nr 1166983).

Odnośnie czasu na sporządzenie opinii, który był zdaniem skarżącego niewystarczający, to biegły po zleceniu mu opracowania opinii powinien wystąpić z wnioskiem do Sądu o przedłużenia terminu wskazując przyczyny uzasadniające jego wniosek, czego jednak nie uczynił. Na marginesie jedynie można wskazać, że z akt sprawy wynika, że biegły, któremu akta sprawy przekazano w dniu 3 lutego 2016 r. celem sporządzenia opinii w terminie miesiąca ( zob. k. 157, 159, 161 akt sprawy), jedynie telefonicznie – w dniu 8 kwietnia 2016 r. – poinformował Sąd, że z uwagi na dużą ilość pracy opinię przedstawi do końca kwietnia 2016 r. (notatka – k. 167). Ostatecznie jednak uczynił to w dniu 4 sierpnia 2016 r., a więc dopiero po monitach z dnia 13 maja 2016 r. i 17 czerwca 2016 r. (na które biegły odpowiedział wskazując na koniec czerwca 2016 r. jako przewidywany termin zwrotu akt wraz z opinią – zob. k. 175 – 180) i po skazaniu go na grzywnę.

Należy również zauważyć na podstawie przepisu art. 275 k.p.c. sąd może tylko zwolnić od grzywny, nie może natomiast zmienić jej wysokości, którą skarżący mógł kwestionować w zażaleniu na postanowienie z dnia 18 lipca 2016 r., czego zaniechał.

Mając powyższe na uwadze Sąd nie mógł uwzględnić zażalenia i dlatego orzekł jak w sentencji na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. Oczywista omyłka w zaskarżonym postanowieniu w zakresie sygnatury akt sprawy (poprzez wykreślenie oznaczenia „upr”) podlegała natomiast sprostowaniu na podstawie art. 350 § 3 w zw. z art. 361 k.p.c., biorąc pod uwagę, że przedmiotowa sprawa podlegała ostatecznie – wobec uznania przez Sąd pierwszej instancji, że jej rozstrzygnięcie wymagało wiadomości specjalnych (skoro dopuszczono dowód z opinii biegłego) – rozpoznaniu z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym (art. 505 7 k.p.c. w zw. z § 83 ust. 2a i 6, a także w zw. z § 147 ust. 4 zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 grudnia 2003 r. w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów sądowych oraz innych działów administracji sądowej, Dz.U. MS Nr 5, poz. 22 ze zm.).

Elżbieta Kala Artur Fornal Marek Tauer