Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 kwietnia 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił L. S. prawa do zmiany wysokości pobieranego świadczenia. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie przedłożył żadnych nowych dowodów ani nie ujawnił okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, które miałyby wpływ na wysokość przyznanej mu emerytury. /decyzja w aktach ZUS/

W dniu 10 maja 2017 r. L. S. odwołał się od wymienionej decyzji wnosząc o jej uchylenie. Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 24 lutego 2017 roku, wydany w sprawie o sygn. akt VIII U 2748/16 jest niesprawiedliwy. Podniósł nadto, że organ rentowy nie wykonał wyroku wydanego w sprawie o sygn. akt VIII U 1422/09. /odwołanie k.2/

Odpowiadając na odwołanie, pismem z dnia 1 czerwca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych – I Oddział w Ł. wniósł o jego odrzucenie ze względu na powagę rzeczy osądzonej w każdej kwestii poruszanej przez wnioskodawcę w odwołaniu. Podtrzymał nadto argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. /odpowiedź na odwołanie k.5/

Na rozprawie w dniu 3 października 2017 r. wnioskodawca poparł wniesione odwołanie, wnosząc o uznanie oświadczeń świadków – więźniów, z którymi pracował w kopalni, o zaliczenie do emerytury okresu zatrudnienia w latach 1954-1956 i 1959-1960 oraz o przyznanie dodatku z tytułu represji.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

L. S. urodził się w dniu (...). /bezsporne/

W okresie od dnia 11 listopada 1957 roku do dnia 7 stycznia 1959 roku wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową. Wyrokiem Sądu Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu z dnia 7 kwietnia 1959 roku odwołujący został skazany na karę 1 roku i 2 miesięcy więzienia. /zaświadczenie – k. 84-85 akt ZUS/

Brak jest dokumentów potwierdzających fakt przymusowego zatrudnienia L. S. w kopalni węgla w czasie odbywania zasadniczej służby wojskowej. /pismo – k. 294-295/

L. S. miał ustalone prawo do renty od dnia 1 listopada 1993 roku, na mocy decyzji z dnia 10 marca 1994 roku. /decyzja – k. 8 akt ZUS/

Od dnia 1 stycznia 2006 roku wnioskodawca ma ustalone prawo do emerytury. Do ustalenia podstawy jej wymiaru przyjęto wówczas podstawę wcześniej pobieranej renty z tytułu niezdolności do pracy ustaloną z 5 lat 1984-1988, gdzie wskaźnik wyniósł 66,55%, organ rentowy uwzględnił 35 lat i 6 miesięcy okresów składkowych oraz 2 miesiące okresów nieskładkowych. /decyzja – k. 64 akt ZUS/

Wojskowy Sąd Okręgowy w Poznaniu prawomocnym wyrokiem z dnia 27 września 2006 roku po rozpoznaniu wniosku L. S. w przedmiocie przyznania odszkodowania za niesłuszne skazanie wyrokiem byłego Sądu Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu z dnia 7 kwietnia 1959 roku - oddalił wniosek. /odpis wyroku – k. 80-81 akt ZUS/

Decyzją z dnia 5 kwietnia 1994 roku organ rentowy uwzględnił do stażu pracy wnioskodawcy okresy od dnia 17 października 1960 roku do dnia 23 lutego 1967 roku, od dnia 22 lutego 1961 roku do dnia 10 grudnia 1965 roku . Z uwagi na brak dokumentacji płacowej, za okresy te - decyzją z dnia 24 kwietnia 2009 roku - przyjęto wynagrodzenie minimalne obowiązujące w gospodarce uspołecznionej odpowiednio do wymiaru zatrudnienia. W okresach podwójnego zatrudnienia przyjęto wynagrodzenie z każdego okresu zatrudnienia. /pismo procesowe – k. 14, decyzja – k. 41 akt ZUS, decyzja – k. 312-313 akt ZUS/

Decyzją z dnia 24 kwietnia 2007 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych po rozpatrzeniu wniosku L. S. z dnia 2 marca 2007 roku odmówił mu prawa do zmiany wysokości pobieranego świadczenia. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie przedstawił świadectwa pracy potwierdzającego co najmniej 5 letni okres pracy, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy górniczej. Wnioskodawca nie odwołał się od powyższej decyzji. /decyzja – k. 96-97 akt ZUS, pismo – k. 158-159 akt ZUS/

Decyzją z dnia 30 października 2007 roku, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23 października 2007 roku o zaliczenie wszystkich okresów zatrudnienia w tym na stanowisku hydraulika – spawacza w Spółdzielni pracy, przeliczenie 38 miesięcy zatrudnienia w górnictwie według wskaźnika 1,5% i wyliczenie emerytury z 20 najkorzystniejszych lat, organ rentowy odmówił wnioskodawcy przeliczenia świadczenia emerytalnego. /wniosek – k. 192-193 akt ZUS, decyzja – k. 202 akt ZUS/

W dniu 9 listopada 2007 roku wnioskodawca odwołał się od powyższej decyzji do Sądu Okręgowego w Łodzi, który wyrokiem z dnia 11 czerwca 2008 roku oddalił odwołanie L. S.. /odwołanie – k. 2, wyrok – k. 29 załączonych akt o sygn. VIII U 2628/07/

Decyzją z dnia 24 kwietnia 2009 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponownie ustalił wysokość emerytury skarżącego od dnia 1 stycznia 2009 roku tj. od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 4 września 2008 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia tj. z lat 1961-1966, 1972-1973, 1977-1982, 1984-1988 oraz 1999, wskaźnik wysokości podstawy wymiary emerytury wyniósł 74,16 %. Przy obliczaniu świadczenia Zakład uwzględnił ustalony na dzień 1 stycznia 2009 roku wymiar okresów składkowych 34 lata i 1 miesiąc oraz 3 miesiące okresów nieskładkowych. / decyzja – k. 312-313 akt ZUS/

Decyzją z dnia 30 kwietnia 2009 roku, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 19 stycznia 2009 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił L. S. prawa do dodatku pieniężnego przysługującego żołnierzom zastępczej służby wojskowej, którzy byli przymusowo zatrudniani w kopalni węgla. / decyzja – k. 314-315 akt ZUS/

W dniu 24 czerwca 2009 roku L. S. odwołał się od decyzji z dnia 24 kwietnia 2009 roku wnosząc o zaliczenie okresów zatrudnienia w charakterze żołnierza, niewolnika, górnika dołowego od dnia 1 lipca 1954 roku do dnia 20 marca 1956 roku oraz od dnia 7 stycznia 1959 roku do dnia 5 marca 1960 roku, na rozprawie wniósł również o przyznanie wskaźnika 1,9 za okres pracy od dnia 1 stycznia 1959 roku. /odwołanie – k. 2/

Wyrokiem z dnia 23 lutego 2010 roku Sąd Okręgowy w Łodzi zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że do okresów składkowych przy ustalaniu wysokości emerytury L. S., przyjąć należy okresy od dnia 1 lipca 1954 roku do dnia 22 sierpnia 1954 roku, od dnia 25 lipca 1955 roku 20 marca 1956 roku oraz od dnia 19 kwietnia 1959 roku do dnia 5 marca 1960 roku i oddalił odwołanie w pozostałym zakresie. Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 29 października 2010 roku oddalił apelację organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 23 lutego 2010 roku. / wyrok Sądu Okręgowego – k. 28, uzasadnienie – k. 32-38, wyrok Sądu Apelacyjnego - k. 55 - załączonych akt VIII U 1422/09/

Decyzją z dnia 13 stycznia 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych wobec wyroku Sądu Okręgowego z dnia 23 lutego 2010 roku ponownie ustalił wysokość emerytury wnioskodawcy. Przy obliczaniu emerytury organ rentowy uwzględnił ustalony na dzień 1 stycznia 2009 roku wymiar okresów składkowych 35 lata i 9 miesięcy oraz 3 miesiące okresów nieskładkowych oraz dotychczasową podstawę jej wymiaru. /decyzja – k. 394-395 akt ZUS/

Od decyzji z dnia 13 stycznia 2011 roku ubezpieczony odwołał się w dniu 11 lutego 2011 roku. W odwołaniu wniósł również o przyznanie świadczenia pieniężnego na podstawie ustawy z dnia 2 września 1994 roku o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach przysługujących żołnierzom służby zastępczej przymusowo zatrudnionym w kopalniach węgla, kamieniołomach, zakładach uranu i batalionach budowlanych. Postanowieniem z dnia 24 marca 2011 roku Sąd Okręgowy w Łodzi odrzucił odwołanie L. S. na podstawie art. 199 § 1 pkt. 2 k.p.c. – z uwagi na powagę rzeczy osądzonej. /odwołanie – k. 2, postanowienie– k. 8-10 - załączonych akt VIII U 309/11/

W dniu 24 marca 2011 roku L. S. wystąpił z wnioskiem o zaliczenie do stażu pracy zatrudnienia w Zakładzie (...), w którym był zatrudniony przez okres 10 miesięcy w 1969 roku w pełnym wymiarze czasu pracy. /wniosek - k.440-411 akt ZUS/

Decyzją z dnia 13 maja 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych po rozpatrzeniu wniosków z dnia 20 stycznia 2011 roku oraz z dnia 11 lutego 2011 roku (żądanie zgłoszone w odwołaniu od decyzji z dnia 13 stycznia 2011 roku) odmówił przeliczenia świadczenia wnioskodawcy i przyznania dodatku pieniężnego. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że w kwestii przeliczenia emerytury z uwzględnieniem okresów przymusowego zatrudnienia w kopalniach węgla kamiennego wydano decyzję z dnia 24 kwietnia 2007 roku, od której ubezpieczony wniósł odwołanie i wiążący w tej kwestii jest wyrok Sądu Okręgowego z dnia 11 czerwca 2008 roku oddalający odwołanie. Z uwagi na brak dokumentów potwierdzających wykonywanie pracy przymusowej oraz nieujawnienie nowych dowodów brak było podstaw do przyznania świadczenia pieniężnego. /decyzja – k. 438-439 akt ZUS/

Decyzją z dnia 30 maja 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeliczył wysokość emerytury wnioskodawcy od dnia 1 marca 2011 roku. Przy obliczaniu emerytury organ rentowy uwzględnił ustalony na dzień 1 marca 2011 roku wymiar okresów składkowych 36 lat i 2 miesiące oraz 3 miesiące okresów nieskładkowych. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wyniósł 74,40%. Decyzją tą przyznano wnioskodawcy prawo do dodatku pielęgnacyjnego od dnia 1 czerwca 2011 roku na stałe w związku z ukończeniem 75 roku życia. /decyzja – k. 474-475 akt ZUS/

Wnioskodawca odwołał się w dniu 29 sierpnia 2011 roku od decyzji z dnia 13 maja 2011 roku. Wyrokiem z dnia 30 listopada 2011 roku Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie L. S.. Wyrokiem z dnia 6 listopada 2012 roku Sąd Apelacyjny w Łodzi oddalił apelację L. S. od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 30 listopada 2011 roku. /odwołanie – k. 2-3, wyrok Sądu Okręgowego – k. 10, uzasadnienie – k. 14-23, wyrok Sądu Apelacyjnego - k. 56 - załączonych akt VIII U 1590/11/

W dniu 2 stycznia 2014 roku wnioskodawca wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o doliczenie do okresu składkowego okresu od dnia 5 stycznia 1969 roku do dnia 5 września 1969 roku pracy przymusowej podczas odbywania kary pozbawienia wolności w obozie w P.. /wniosek – k. 492-493/

Decyzją z dnia 24 stycznia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych po rozpatrzeniu powyższego wniosku odmówił L. S. prawa do zmiany wysokości emerytury na podstawie art. 114 ust. 1, 6 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, że ubezpieczony nie przedstawił żadnych nowych dokumentów mających wpływ na wysokość emerytury. /decyzja - k. 496 akt ZUS/

Wyrokiem z dnia 28 lutego 2017 roku Sąd Okręgowy w Łodzi zmienił powyższą decyzję ustalając, że do okresów składkowych przy ustaleniu wysokości emerytury należy uwzględnić okres od dnia 5 stycznia 1969 roku do dnia 5 września 1969 roku. / wyrok – k 152 akt VIII U 2748/16/

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o dokumentację z akt organu rentowego oraz akt sprawy VIII U 3383/12.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarzut powagi rzeczy osądzonej zasługuje na uwzględnienie.

Na mocy art.199 § 1 pkt 2 k.p.c. sąd odrzuci pozew, jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona.

Zgodnie z dyspozycją art.366 k.p.c. wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami.

Ustawodawca nie definiuje pojęcia powagi rzeczy osądzonej, określa jedynie jej zakres przedmiotowy oraz podmiotowy. Powaga rzeczy osądzonej ( res iudicata) zaliczana jest do tzw. negatywnych przesłanek procesowych i oznacza niedopuszczalność prowadzenia drugiego procesu co do tego samego roszczenia, o którym orzeczono prawomocnie, pod rygorem nieważności postępowania.

Przepis art.366 k.p.c. wskazuje, że granice przedmiotowe powagi rzeczy osądzonej obejmują nie to, co stanowiło granice powództwa, ale to, co stanowiło przedmiot i podstawę faktyczną rozstrzygnięcia w chwili wyrokowania (art. 316 k.p.c.).

Ustawodawca w sposób całkowicie zamierzony w ten sposób zredagował wymieniony przepis, ponieważ sąd (na mocy przepisów szczególnych) może orzekać w kwestiach nieobjętych żądaniem pozwu, a nadto może orzec wadliwie poniżej lub ponad granicami pozwu.

Zgodnie z treścią art. 365 § 1 k.p.c., orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i Sąd, który je wydał, lecz również inne Sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu swojego wyroku z dnia 27 stycznia 2011 roku (sygn. akt I UK 191/10, LEX nr 896481) wskazał, iż powszechnie przyjmuje się, że moc wiążąca prawomocnego orzeczenia sądu charakteryzuje się dwoma aspektami. Pierwszy aspekt (prawomocność w sensie pozytywnym) oznacza, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak to przyjęto we wcześniejszym prawomocnym wyroku, co gwarantuje poszanowanie dla orzeczenia sądu ustalającego lub regulującego stosunek prawny stanowiący przedmiot rozstrzygnięcia.

Określone w art. 365 § 1 k.p.c. związanie stron, sądów oraz innych organów i osób treścią prawomocnego orzeczenia wyraża nakaz przyjmowania przez nie, że w objętej nim sytuacji stan prawny przedstawiał się tak, jak to wynika z sentencji wyroku. Natomiast negatywna strona prawomocności materialnej polega na wykluczeniu możliwości ponownego rozpoznania sprawy między tymi samymi stronami co do tego samego przedmiotu. Jest to negatywna przesłanka procesowa, określana jako powaga rzeczy osądzonej, czyli res iudicata, która została uregulowana w art. 366 k.p.c. (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z 15 listopada 2007 r., II CSK 347/07, LEX nr 345525 oraz z 23 czerwca 2009 r., II PK 302/08, LEX nr 513001).

Stwierdzenie, że art. 365 § 1 k.p.c. przypisuje prawomocnemu orzeczeniu sądu moc wiążącą nie tylko wobec stron i sądu, który je wydał, lecz również innych sądów, organów państwowych oraz organów administracji publicznej, a w wypadkach prawem przewidzianych także innych osób, oznacza jedynie tyle, że żaden z wymienionych podmiotów nie może negować faktu istnienia prawomocnego orzeczenia i jego treści, niezależnie od tego, czy był, czy nie był stroną tego postępowania.

Dodać w tym miejscu należy, że mocy wiążącej prawomocnego wyroku w rozumieniu art. 365 § 1 k.p.c. nie można rozpatrywać w oderwaniu od art. 366 k.p.c., który przymiot powagi rzeczy osądzonej odnosi tylko "do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami." Granice przedmiotowe powagi rzeczy osądzonej określa przedmiot rozstrzygnięcia i jego podstawa faktyczna, natomiast jej granice podmiotowe obejmują tożsamość obydwu stron procesu, a więc powoda i pozwanego, a także ich następców prawnych.

Zatem związanie sądu prawomocnym orzeczeniem, zapadłym w innej sprawie, na podstawie art. 365 § 1 k.p.c. (rozumiane jako rozstrzygnięcie kwestii prejudycjalnej) występuje w zasadzie przy tożsamości nie tylko przedmiotowej, ale i podmiotowej obu tych spraw. Prawomocne przesądzenie określonej kwestii między tymi samymi stronami tworzy indywidualną i konkretną normę prawną wywiedzioną przez Sąd z norm generalnych i abstrakcyjnych zawartych w przepisach prawnych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 23 czerwca 2009 r., II PK 302/08, LEX nr 513001).

Oznacza to więc, iż sprawa o ten sam przedmiot pomiędzy tymi samymi stronami nie może ponownie się toczyć. Prowadzenie zaś procesu o to samo roszczenie jest niedopuszczalne, ponieważ proces taki podważałby powagę rzeczy osądzonej prawomocnym wyrokiem (art. 366 k.p.c.), a takie postępowanie byłoby dotknięte nieważnością (art. 379 pkt 3 k.p.c.).

O wystąpieniu stanu powagi rzeczy osądzonej rozstrzyga nie tylko sama tożsamość stron, występujących w poprzednim postępowaniu w odmiennych rolach procesowych, ale równocześnie tożsamość podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia. Dopiero kumulacja obu tych przesłanek przesądza o wystąpieniu powagi rzeczy osądzonej prowadzącej do nieważności postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06.03.2008 r., II UK 144/07, LEX 420911, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 04.12.2008 r., III AUa 536/08, LEX 552009).

Sąd Okręgowy jednocześnie zważył, iż w odniesieniu do stosunków ubezpieczenia społecznego powaga rzeczy osądzonej ma walor szczególny, który ogranicza w istocie jej praktyczne znaczenie. Rozstrzygnięcia sądowe w sprawach z tego zakresu ustalają treść łączącego strony stosunku prawnego w chwili wyrokowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19.02.2007 r., I UK 266/06, OSNP 2008/5-6/79).

Podkreślenia jednak wymaga, że wszczynające postępowanie sądowe odwołanie od decyzji w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych pełni rolę pozwu, stąd też w sytuacji, gdy o to samo roszczenie między tymi samymi stronami sprawa została już prawomocnie osądzona, Sąd powinien odwołanie odrzucić na podstawie art. 199 § l pkt 2 k.p.c. (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1998 r., sygn. akt II UKN 105/98, z dnia 25 września 1998 r., sygn. akt II UKN 357/98, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12.10.2006r., III AUa 842/06, Apel.-W-wa 2007/10/17).

Wyrok sądu, który uzyskał prawomocność formalną (art. 363 k.p.c.), obok wynikającej z art. 365 k.p.c. mocy wiążącej, uzyskuje także cechę powagi rzeczy osądzonej. Powaga rzeczy osądzonej jest negatywnym aspektem prawomocności wyroku i polega na niedopuszczalności ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy, która została już prawomocnie osądzona (ne bis in idem).

Należy podkreślić, iż powaga rzeczy osądzonej odnosi się tylko do tych orzeczeń, które zawierają osądzenie sprawy, a więc orzeczeń merytorycznie rozstrzygających sporny stosunek prawny. Nadto, jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 stycznia 2012 roku (I UK 226/11, LEX nr 1169831), powaga rzeczy osądzonej w rozumieniu art.366 k.p.c. w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczy tylko tych orzeczeń sądów ubezpieczeń społecznych, których podstawa faktyczna nie może ulec zmianie lub gdy odwołanie od decyzji organu rentowego zostało oddalone po jego merytorycznym rozpoznaniu tzn. po stwierdzeniu niespełnienia prawnych warunków do świadczenia wymaganych przed wydaniem decyzji.

W przedmiotowym stanie faktycznym, w ocenie Sądu Okręgowego, nie może budzić żadnych wątpliwości fakt, iż sprawa pomiędzy tymi samymi stronami została już w zgłaszanym w odwołaniu zakresie prawomocnie osądzona.

Wnioskodawca zażądał ostatecznie w niniejszym postępowaniu zaliczenia do emerytury okresu jego zatrudnienia w latach 1954-1956 i 1959-1960 oraz o przyznanie dodatku z tytułu represji.

Z ustaleń Sądu dokonanych w przedmiotowej sprawie wynika, że wyrokiem z dnia 23 lutego 2010 roku Sąd Okręgowy w Łodzi zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że do okresów składkowych przy ustalaniu wysokości emerytury L. S., przyjąć należy okresy od dnia 1 lipca 1954 roku do dnia 22 sierpnia 1954 roku, od dnia 25 lipca 1955 roku 20 marca 1956 roku oraz od dnia 19 kwietnia 1959 roku do dnia 5 marca 1960 roku i oddalił odwołanie w pozostałym zakresie. Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 29 października 2010 roku oddalił apelację organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 23 lutego 2010 roku.

Co do żądania przyznania dodatku pieniężnego za wykonywanie pracy przymusowej w latach 1954-1956 i 1959-1960 w Kopalni (...) pod ziemią wskazać należy, że decyzją z dnia 13 maja 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych po rozpatrzeniu wniosków z dnia 20 stycznia 2011 roku oraz z dnia 11 lutego 2011 roku (żądanie zgłoszone w odwołaniu od decyzji z dnia 13 stycznia 2011 roku) odmówił przeliczenia świadczenia wnioskodawcy i przyznania dodatku pieniężnego. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że w kwestii przeliczenia emerytury z uwzględnieniem okresów przymusowego zatrudnienia w kopalniach węgla kamiennego wydano decyzję z dnia 24 kwietnia 2007 roku, od której ubezpieczony wniósł odwołanie i wiążący w tej kwestii jest wyrok Sądu Okręgowego z dnia 11 czerwca 2008 roku oddalający odwołanie. Z uwagi na brak dokumentów potwierdzających wykonywanie pracy przymusowej oraz nieujawnienie nowych dowodów brak było podstaw do przyznania świadczenia pieniężnego.

Podnoszone w przedmiotowym postępowaniu zarzuty strony odwołującej się dotyczą dokładnie tego samego okresu, w którym Sąd – prawomocnym wyrokiem – uznał, że może być on zaliczony do stażu pracy.

Jednocześnie poza ponownym złożeniem w obecnym postępowaniu przez skarżącego odwołania, innych – wykraczających poza materiał dowodowy analizowany przez Sąd, a służący wyjaśnieniu innych istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności - wniosków dowodowych nie złożono. Kwestionowanie przez wnioskodawcę zaskarżonej decyzji stanowi więc jedynie próbę wszczęcia kolejnego postępowania w tej samej sprawie, co niewątpliwie prowadziłoby do niekończących się procedur emerytalno - rentowych, a następnie sądowych w tej samej sprawie.

Zgodnie z powołanymi przepisami sprawa o ten sam przedmiot pomiędzy tymi samymi stronami nie może ponownie się toczyć.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art.199 § 1 pkt 2 k.p.c. w związku z art. 366 k.p.c. orzekł jak w sentencji postanowienia.