Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Kamila Firko

Protokolant: Katarzyna Szafrańska

po rozpoznaniu dniach 15 października 2015 roku, 10 grudnia 2015 roku, 14 stycznia 2016 roku, 3 marca 2016 roku, 10 marca 2016 roku, 24 marca 2016 roku, 19 maja 2016 roku, 30 czerwca 2016 roku, 11 sierpnia 2016 roku, 20 października 2016 roku, 29 grudnia 2016 roku, 2 marca 2017 roku, 21 marca 2017 roku sprawy karnej

K. L. (L.)

urodzonego10 października 1976 roku w Ś.

syna J. i J. z domu W.

oskarżonego o to, że:

w okresie od czerwca 2003r do dnia 28 listopada 2014 roku, w Ś. woj. (...), znęcał się psychicznie i fizycznie nad K. G. w ten sposób, że wywoływał awantury domowe podczas których szarpał ją, przewracał, wykręcał ręce, ciągnął za włosy, wyzywał słowami powszechnie uważanymi za obelżywe i obraźliwe, wyśmiewał i poniżał, a w dniu 25 sierpnia 2003 r na skutek szarpania za włosy, uderzenia pokrzywdzonej pięścią w twarz i przewrócenie na podłogę spowodował u niej obrażenia w postaci krwiaka okolicy jarzmowej lewej, krwiaka okolicy podobojczykowej lewej, krwiaka po stronie bocznej ramienia lewego, krwiaka po stronie tylnej podudzia prawego, krwiaka po stronie tylnej uda prawego z zadrapaniem naskórka, zadrapania naskórka uda prawego, które to obrażenia spowodowały u pokrzywdzonej rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, ponadto w dniu 25 czerwca 2006r na skutek bicia po ciele, kopania, szarpania za włosy, wykręcania rąk i upadku na podłogę spowodował u niej obrażenia w postaci podbiegnięcia krwawego szyi, obrzęk i bolesność okolicy podżuchwowej, podbiegnięcia krwawe grzbietu nosa, krwiaka i obrzęk wargi górnej, otarcie skóry łokcia prawego, otarcia skóry ramienia lewego, otarcia przedramienia lewego, które to obrażenia spowodowały rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni

tj. o czyn z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

I.  oskarżonego K. L. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku przyjmując jednak, że obrażenia powstałe u pokrzywdzonej w dniu 25 czerwca 2006 roku powstały na skutek bicia po ciele, kopania, szarpania za włosy, wykręcenia rąk i przewrócenia na ziemię tj. występku z art. 207 § 1 kk i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. wykonanie orzeczonej w punkcie I wyroku kary pozbawienia wolności oskarżonemu warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat;

III.  na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

IV.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby;

V.  na podstawie art. 46 § 2 k.k. zasądza od oskarżonego K. L. na rzecz oskarżycielki posiłkowej K. G. nawiązkę w kwocie 4000 (czterech tysięcy) złotych;

VI.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. kwotę (...) złotych brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

VII.  zasądza od oskarżonego K. L. na rzecz oskarżyciela posiłkowego K. G. kwotę 4000 (czterech tysięcy) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

VIII.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki powstałe od chwili wszczęcia postępowania w kwocie 2056,06 złotych (dwa tysiące pięćdziesiąt sześć złotych sześć groszy) i zobowiązuje go do uiszczenia 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Od 2001 roku oskarżony K. L. żył w konkubinacie z oskarżycielką posiłkową K. G.. Mają dwoje dzieci: J. L. (ur. (...)) oraz A. L. (1) (ur. (...)). Dnia 4 lipca 2009 roku oskarżony zawarł związek małżeński z oskarżycielką posiłkową.

Dowody:

- zeznania oskarżycielki posiłkowej – k. 7-8, 137-138, 213v-214v,

- akta sprawy rozwodowej sygn. akt I C 2571/13 – k. 122.

Relacje pomiędzy stronami uległy zmianie po urodzeniu się ich pierwszego syna. W czerwcu 2003 roku K. L., będący pod wpływem alkoholu, przewrócił K. G. i szarpał ją za włosy.

Dowody:

- zeznania oskarżycielki posiłkowej k. 7-8.

Dnia 25 sierpnia 2003 roku oskarżony wrócił do domu po wizycie u jednej z sąsiadek. Będąc pod wpływem alkoholu, uderzył swoją konkubinę w twarz, przewrócił ją, wskutek czego pokrzywdzona doznała obrażeń w postaci krwiaka okolicy jarzmowej lewej, krwiaka okolicy podobojczykowej lewej, krwiaka po stronie bocznej ramienia lewego, krwiaka po stronie tylnej podudzia prawego, krwiaka po stronie tylnej uda prawego z zadrapaniem naskórka, zadrapania naskórka uda prawego, które to obrażenia spowodowały u pokrzywdzonej rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni.

Dowody:

- zeznania oskarżycielki posiłkowej k. 7-8, 137-138, 213v-214v,

- protokół oględzin lekarskich – k. 42,

- opinia biegłego lekarza – k. 76,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 85, 210v.

Dnia 25 czerwca 2006 roku pokrzywdzona świętowała wraz z oskarżonym i swoimi znajomymi swoje urodziny. Kiedy rozmawiała ze spotkanym na dyskotece mężczyzną, K. L. zrobił jej awanturę i scenę zazdrości. Krzyczał na nią i wyciągnął ją na zewnątrz lokalu. Przewrócił ją, uderzał pięściami po całym ciele, kopał, szarpał za włosy, wskutek czego K. G. doznała obrażeń w postaci podbiegnięcia krwawego szyi, obrzęk i bolesność okolicy podżuchwowej, podbiegnięcia krwawe grzbietu nosa, krwiaka i obrzęk wargi górnej, otarcie skóry łokcia prawego, otarcia skóry ramienia lewego, otarcia przedramienia lewego, które to obrażenia spowodowały rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. Po zdarzeniu M. T. odwiozła pokrzywdzoną do kawiarni w Ś.. Nad ranem K. G. zadzwoniła do rodziców, informując ich o całym zajściu i tymczasowo u nich zamieszkała. Po około dwóch tygodniach wróciła do oskarżonego.

Dowody:

- zeznania oskarżycielki posiłkowej – k. 7-8, 137-138, 213v-214v,

- zeznania M. G. – k. 40-41, 237-238,

- protokół oględzin lekarskich – k. 44,

- opinia biegłego lekarza – k. 76.

W trakcie pozostawania we wspólnym pożyciu, a następnie trwania związku małżeńskiego oskarżonego z K. G., K. L. wywoływał awantury domowe, często bez powodu. Podczas kłótni wykręcał jej ręce, przewracał ją na podłogę, szarpał, popychał. Znęcał się nad nią psychicznie, wyśmiewał, poniżał, wyzywał ją słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe. W domu panowała nerwowa atmosfera. Oskarżony był agresywny, kontrolował pokrzywdzoną, zarzucał jej kłamstwa i oszustwa, wytykał jej błędy. Awantury były bardziej intensywne, kiedy oskarżony znajdował się pod wpływem alkoholu. Sąsiedzi słyszeli wołania pokrzywdzonej o pomoc, jak również jej prośby, by oskarżony przestał ją szarpać, zostawił ją. K. L. kierował wobec oskarżycielki posiłkowej wulgarne słowa. Na ciele pokrzywdzonej widoczne były obrażenia. Pokrzywdzona próbowała ukryć siniaki, zakładając ciemne okulary. W obawie przez oskarżonym uciekała do rodziców lub sąsiadów. Kilkakrotnie dochodziło do interwencji Policji.

Dowody:

- zeznania oskarżycielki posiłkowej – k. 7-8, 137-138, 213v-214v,

- zeznania R. W. (1) – k. 21-21v, 222v-223,

- zeznania E. W. – k. 28-28v, 223-224,

- zeznania R. Ł. – k. 16-16v, 224,

- zeznania J. K. (1) - k. 17-17v, 224-224v,

- zeznania J. K. (2) – k. 18-18v, 224v,

- zeznania S. K. – k. 19-19v, 224v-225,

- zeznania B. W. – k. 20-20v, 225-225v,

- zeznania A. B. – k. 26-26v, 235v-236,

- zeznania M. R. – k. 22-23, 236-236v,

- zeznania P. R. – k. 24-25, 236v-237,

- zeznania M. G. – k. 40-41, 237-238,

- zeznania J. G. – k. 63-64, 238-239,

- zeznania M. T. – k. 140-141, 250v-251.

Sąsiedzi zostawiali otwarte drzwi na wypadek, gdyby K. G. chciała uciekać ze swojego mieszkania z powodu zachowania oskarżonego. Kilkakrotnie w trakcie awantur pokrzywdzona przychodziła do R. W. (2) i E. W..

Dowody:

- zeznania E. W. – k. 28-28v, 223-224,

- zeznania R. W. (2) – k. 21-21v, 222v-223

- zeznania B. W. – k. 20-20v, 225-225v,

- zeznania J. K. (1) – k. 17-17v, 224-224v.

W grudniu 2012 roku K. G. dowiedziała się o romansie swojego męża. Dnia 25 grudnia 2012 roku K. L. wyprowadził się z mieszkania przy ul. (...). Zamieszkał ze swoją partnerką A. S. w lokalu na Osiedlu (...), by następnie razem z nią przenieść się do mieszkania przy ul. (...). Dnia 16 grudnia 2013 roku oskarżycielka posiłkowa wniosła do Sądu Okręgowego w Świdnicy pozew o rozwód z orzeczeniem o wyłącznej winie K. L.. Sąd Okręgowy w Świdnicy I Wydział Cywilny orzekł rozwód oskarżonego z pokrzywdzoną bez orzekania o winie z dniem 9 kwietnia 2014 roku. K. G. zgodziła się na powyższe rozstrzygnięcie i zmieniła żądanie zawarte w pozwie, gdyż chciała jak najszybciej zakończyć tą sprawę. W trakcie trwania postępowania rozwodowego, jak również po zapadnięciu wyroku oskarżycielka posiłkowa mieszkała razem ze swoimi dziećmi w lokalu należącym do oskarżonego. Po wyprowadzeniu się z domu, K. L. wydzwaniał do pokrzywdzonej, zastraszał ją, dokuczał jej. Przychodził do mieszkania pod jej nieobecność.

Dowody:

- zeznania oskarżycielki posiłkowej – k. 7-8, 137-138, 213v-214v,

- zeznania A. B. (1) – k. 26-26v, 235v-236,

- zeznania M. G. – k. 238-239,

- zeznania M. T. – k. 140-141, 250v-251,

- zeznania E. W. – k. 28-28v, 223-224,

- zeznania M. R. – k. 22-23, 236-236v,

- zeznania P. R. – k. 24-25, 236v-237,

- akta sprawy rozwodowej sygn. akt I C 2571/13 – k. 600.

W listopadzie 2014 roku wynagrodzenie K. L. zostało zajęte przez komornika z powodu niepłacenia przez niego alimentów na rzecz małoletnich synów. Oskarżony ponosił koszty utrzymania mieszkania przy ul. (...), które zajmowała oskarżycielka posiłkowa wraz z dziećmi. Z uwagi na ciążące na nim zobowiązania, w dniu 20 listopada 2014 roku, wyprowadził się z najmowanego lokalu i wprowadził się wraz ze swoją partnerką do mieszkania przy ul. (...). K. L. wyzywał K. G. słowami powszechnie uważanymi za obelżywe i obraźliwe, poniżał ją w obecności dzieci. Dnia 21 listopada 2015 roku miała miejsce interwencja Policji, w wyniku której została wszczęta procedura „Niebieskiej karty” z powodu stosowania przemocy fizycznej i psychicznej wobec K. G.. Podczas tygodniowego wspólnego przebywania w mieszkaniu K. L. odłączył oskarżycielce posiłkowej media, zakręcił jej grzejnik w pokoju, zamknął łazienkę na klucz i nie pozwolił jej korzystać z kuchenki gazowej. Pokrzywdzona musiała udać się do E. W. i R. W. (2), żeby skorzystać z toalety i przygotować sobie posiłek. Stres, jak równie obawa o swoje zdrowie i utrudnienia w korzystaniu z lokalu, zmusiły K. G. do wyprowadzenia się z mieszkania dnia 28 listopada 2014 roku.

Dowody:

- zeznania oskarżycielki posiłkowej – k. 7-8, 137-138, 213v-214v,

- zeznania świadka T. A. – k. 78-78v,

- zeznania E. W. – k. 28-28v, 223-224,

- zeznania R. W. (2) – k. 21-21v, 222v-223,

- zeznania B. W. – k. 20-20v, 225-225v,

- zeznania M. R. – k. 22-23, 236-236v,

- zeznania P. R. – k. 24-25, 236v-237,

- częściowo zeznania A. L. (2) – k. 251v-252,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 210-211.

Oskarżony mieszka ze swoją obecną żoną – A. L. (2) i jej córką W. S.. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 28 października 2015 roku sygn. akt III Nsm 662/14 powierzono mu wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim J. L.. Młodszy syn, A. L. (1), jest wychowywany przez matkę.

Dowody:

- zeznania oskarżycielki posiłkowej - k. 7-8, 137-138, 213v-214v,

- wywiad środowiskowy – k. 572-574,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 210-211,

- akta sprawy sygn. akt III Nsm 662/14 – k. 600.

Intelekt A. L. (1) mieści się w granicach normy. Rozumie on znaczenie podstawowych norm społecznych. Nie ujawnia skłonności do fantazjowania ani nadmiernej podatności na sugestię innych osób. Małoletni jest pozytywnie związany uczuciowo z obojgiem rodziców. Nie ma żadnej motywacji do ujawniania zachowań ojca ukazujących go w negatywnym społecznie świetle. Matka zaspokaja wszystkie jego potrzeby psychiczne, ale małoletni tęskni za ojcem i bratem. Istnieje niebezpieczeństwo, iż ojciec może mieć niekorzystny wpływ na niego poprzez przekazywanie mu negatywnych opinii na temat matki.

Dowody:

- opinia biegłego psychologa – k. 532-537.

J. L. jest głęboko pozytywnie związany uczuciowo ze swoim ojcem, z którym zamieszkuje. Ma ugruntowany negatywny obraz matki, czuje się przez nią skrzywdzony. Małoletni nie ma żadnej motywacji do ujawniania zachowań ojca ukazujących go w negatywnym społecznie świetle.

Dowody:

- opinia biegłego psychologa – k. 538-545.

Oskarżony nie był dotychczas karany. Od 2015 roku pozostaje w stosunku zatrudnienia i uzyskuje dochody w wysokości około (...)zł, przy czym reguluje on zobowiązania wobec Banku (...), a także spłaca zaległości w zakresie opłat za wodę. Nie posiada orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, nie był leczony odwykowo ani psychiatrycznie.

Dowody:

- karta karna – k. 557,

- wywiad środowiskowy – k. 572-574.

Stojący pod zarzutem popełnienia czynu z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. K. L. nie przyznał się do jego popełnienia. Wyjaśnił, iż stawiane mu zarzuty są wynikiem złożonego przez niego wniosku o zmianę sposobu opieki nad dziećmi (k. 210-211).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w toku niniejszego postępowania nie pozostawiał wątpliwości co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie czynu z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., popełnionego na szkodę pokrzywdzonej K. G..

W toku niniejszego postępowania Sąd dysponował dwiema skrajnie odmiennymi wersjami wydarzeń – jedną przedstawianą przez oskarżycielkę posiłkową K. G., świadków R. W. (2), E. W., J. K. (1), J. K. (2), S. K., B. W., M. R., P. R., M. T., M. G., J. G., A. B. (1), oraz drugą przedstawianą przez oskarżonego i jego obecną żonę – A. L. (2), teściową – M. C. (1) oraz syna J. L..

Zgodnie z zeznaniami pokrzywdzonej, K. L. w okresie od czerwca 2003 roku do 28 listopada 2014 roku znęcał się nad nią psychicznie i fizycznie. Natomiast oskarżony konsekwentnie w toku postępowania nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu, zaprzeczając, by dochodziło do sytuacji opisywanej przez oskarżycielkę posiłkową. Zdaniem K. L. zainicjowanie niniejszego postępowania, jak również rozpoczęcie procedury (...) miało związek z toczącą się sprawą w zakresie sprawowania władzy rodzicielskiej nad małoletnimi synami.

Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zakwestionowania wiarygodności zeznań oskarżycielki posiłkowej, które są spójne i zbieżne z przedstawioną przez nią dokumentacją medyczną oraz zeznaniami większości świadków. Oskarżycielka posiłkowa szczegółowo i konsekwentnie opisała przedmiotowe zdarzenia. Jej zeznania składane były spontanicznie, w formie nieuporządkowanej, co wyklucza możliwość ich wcześniejszego przygotowania.

Wbrew twierdzeniom oskarżonego, decyzja K. G. o zawarciu związku małżeńskiego w 2009 roku nie wpływa na wartość dowodową zeznań pokrzywdzonej. W ocenie Sądu chęć utrzymania pełnej rodziny, ustabilizowania sytuacji w domu, jak również troska o dobro dzieci były wystarczającym powodem, dla którego oskarżycielką posiłkową zgodziła się na zamążpójście. Nie można uznać jej decyzji za nieracjonalną, a co za tym idzie, wywołującą nieufność wobec jej zeznań.

Informacje zawarte w pozwie rozwodowym, jaki wniosła pokrzywdzona przeciwko oskarżonemu, mogą być pomocne w ocenie wiarygodności jej zeznań. Jednakże, wbrew opinii oskarżonego, nie mają one decydującego wpływu. Co prawda, K. G. wskazała w pozwie, że małżeństwo stron na początku układało się pomyślnie (stan taki miał miejsce do lutego 2012 roku). Jednakże, jednocześnie podała, iż pozwany był wybuchowy, konfliktowy, często bez żadnego powodu urządzał w domu awantury stosując względem rodziny przemoc psychiczną i fizyczną. Nadto, należy podkreślić, że zgodnie z art. 8 § 1 k.p.k. Sąd nie jest związany ustaleniami dokonanymi na potrzeby innych postępowań. W niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawiał wątpliwości co do znęcania się oskarżonego przed 2012 rokiem, a stwierdzenie pokrzywdzonej, dokonane w piśmie procesowym, nie może mieć wpływu na wykluczenie odpowiedzialności karnej oskarżonego.

Podkreślić należy również, że zeznania K. G. nie są w tej sprawie dowodem osamotnionym, a wręcz przeciwnie, większość świadków potwierdziło opisany przez nią sposób zachowania K. L.. Przedstawione przez nich relacje co do postępowania oskarżonego, jakie mieli okazję usłyszeć lub zaobserwować, potwierdzają zeznania oskarżycielki posiłkowej i tworzą z nimi logiczną całość. R. W. (2), E. W., J. K. (1), J. K. (2), S. K., B. W., M. R., P. R. byli sąsiadami stron postępowania. Zarówno J. K. (1), B. W., jak i R. W. (2) stwierdzili, że inicjatorem awantur był K. L.. Widzieli u pokrzywdzonej zasiniaczone oczy, które próbowała ukryć, nosząc ciemne okulary, co zauważyła także E. W.. J. K. (1), B. W. i E. W. zostawiały otwarte drzwi na wypadek, gdyby K. G. chciała uciec z domu z powodu awantury. Świadkowie ci wiedzieli o interwencjach rodziców pokrzywdzonej. Fakt ten potwierdzili także M. R. i P. R.. Nadto, wszyscy ww. świadkowie zdawali sobie sprawę, że oskarżony wprowadził się w listopadzie 2014 roku do mieszkania wraz z nową partnerką, jak również że utrudniał pokrzywdzonej korzystanie z lokalu.

J. K. (2) i S. K. nie podali szczegółów zdarzeń, do jakich dochodziło w mieszkaniu K. L., jednakże oboje przyznali, że słyszeli dobiegające stamtąd krzyki.

Oceniając zeznania sąsiadów, Sąd miał na uwadze fakt, że osoby te nie pozostają w bliskim stosunku ze stronami niniejszego postępowania. Nie ma podstaw, by twierdzić, że mają one interes w działaniu na korzyść oskarżycielki posiłkowej. Jednocześnie, z uwagi na specyfikę przestępstwa znęcania się, do którego dochodzi w tzw. „czterech ścianach”, zwykle bez naocznych świadków, informacje przekazane przez osoby postronne, które mogły na co dzień zaobserwować sytuację rodzinną, mają istotne znaczenie przy weryfikacji zeznań ofiar. Nadto, konflikty, do jakich dochodziło pomiędzy oskarżonym a sąsiadami mają wpływ na określenie postawy i osobowości oskarżonego. Zeznania świadków wskazują, że K. L. jest osobą konfliktową, wybuchową, agresywną, nie potrafiącą przyznać się do błędu.

M. T. była bezpośrednim świadkiem awantur i kłótni oskarżonego z oskarżycielką posiłkową, jako ich bliska znajoma. Stwierdziła, iż K. L. był agresywny, zarzucał pokrzywdzonej kłamstwa, oszustwa, wyzywał ją. Świadek widziała, jak stosuje on przemoc fizyczną wobec K. G.. Szczegółowo opisała zdarzenie, do jakiego doszło 25 czerwca 2006 roku. Zeznała, że oskarżony zainicjował awanturę przed dyskoteką. Mimo osobistego zaangażowania w tą sprawę, jej zeznania znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

Sąd oparł się także na zeznaniach A. B. (1), która również widziała, jak K. L. wszczynał awantury, używał wulgarnych słów. Nie była świadkiem przemocy fizycznej, jednakże widziała na ciele pokrzywdzonej siniaki, zadrapania. Co prawda świadek jest koleżanką K. G. i część jej zeznań została oparta na wersji zdarzeń opisanych jej przez pokrzywdzoną, jednakże, przedstawione przez nią informacje są w całości zbieżne z zeznaniami sąsiadów.

Zeznania wszystkich ww. świadków nie budzą wątpliwości. Wersje zdarzeń, przedstawione przez nich zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i na rozprawie są spójne i zbieżne. W kontekście tych dowodów nie znalazł uzasadnienia zarzut sformułowany wobec pokrzywdzonej przez oskarżonego dotyczący manipulowania przez nią dowodami na potrzeby toczącego się postępowania cywilnego. Trudno wyobrazić sobie, by pokrzywdzona mogła wymyśleć cały przebieg zdarzeń, do jakich dochodziło na przestrzeni kilku lat i doprowadzić do tego, by inne osoby w sposób konsekwentny potwierdzały jej zeznania. Co więcej, J. K. (1), B. W. i E. W. podkreśliły, że oskarżycielka posiłkowa nie żaliła się, była osobą skrytą, małomówną.

Ze szczególną ostrożnością Sąd oceniał zeznania M. G. i J. G., rodziców pokrzywdzonej. Świadkowie ci są niewątpliwe emocjonalnie związani z K. G., obserwowali ją w złożonej i skomplikowanej dla niej sytuacji, starali się służyć jej wsparciem i pomocą. Podkreślić należy, że ojciec oskarżycielki posiłkowej niejednokrotnie interweniował, kiedy jego zięć wszczynał awantury. Między nim a oskarżonym dochodziło do starć. Nadto, pokrzywdzona uciekała do swoich rodziców z obawy przed swoim mężem. Sytuacja rodzinna, jaką przedstawili państwo G., jest jednak zbieżna z tym, co twierdzili sąsiedzi.

Zeznania T. A., funkcjonariusza Policji, potwierdziły interwencję w domu oskarżonego przeprowadzoną 21 listopada 2014 roku i wszczęcie procedury „Niebieskiej karty”. Świadek jest osobą obcą wobec stron, pełnił wyłącznie obowiązki służbowe, dlatego nie ma wątpliwości co do jego wiarygodności. Jednakże, nie wiedział on o jakichkolwiek innych zdarzeniach, do jakich dochodziło pomiędzy stronami i jego zeznania w tym zakresie okazały się nieprzydatne dla przedmiotu postępowania.

Z uwagi na spójność i wiarygodność omówionych wyżej dowodów Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, który zaprzeczał swojemu sprawstwu i tłumaczył zachowanie pokrzywdzonej chęcią wpływania na toczące się między nimi postępowanie cywilne. Wyjaśnienia oskarżonego wobec ich sprzeczności z ww. dowodami Sąd uznał za przejaw realizacji prawa do obrony. Przedstawione przez niego argumenty w przeważającej mierze miały na celu wyłącznie zdyskredytowanie wiarygodności pokrzywdzonej i zeznających na jej korzyść świadków.

K. L. nie zaprzeczył, iż 26 sierpnia 2003 roku doszło do odniesienia obrażeń przez pokrzywdzoną, jednakże wskazał, iż powstały w wyniku jego obrony, po tym, jak został on pobity bez żadnego powodu przez swojego teścia. W ocenie Sądu, tłumaczenie oskarżonego w tym zakresie jest sprzeczne z doświadczeniem życiowym. Trudno zaakceptować fakt, iż ojciec K. G. miał przyjechać do mieszkania na ul. (...) wyłącznie w celu pobicia swojego zięcia, gdyby ten nie zachowywał się wcześniej agresywnie wobec pokrzywdzonej. K. L. potwierdził również, że doszło między nim a oskarżycielką posiłkową do szarpaniny przed dyskoteką dnia 25 czerwca 2006 roku. Podkreślił jednak, że oboje wypili alkohol i musiał bronić się przed pokrzywdzoną. Przeczą temu jednak zeznania M. T., która stwierdziła, że to oskarżony zainicjował tego dnia awanturę. Nadto należy zauważyć, że wyjaśnienia K. L. zostały potwierdzone wyłącznie przez jego żonę i teściową, które znały wersję zdarzeń przekazaną im przez samego oskarżonego.

Zdaniem Sądu, nagrania i wiadomości tekstowe, jakie przedstawił oskarżony na poparcie przedstawionej przez siebie wersji zdarzeń, nie mają decydującego wpływu na ocenę wiarygodności zeznań pokrzywdzonej. Wiadomości tekstowe nie dotyczą bezpośrednio przedmiotu niniejszego postępowania i w przeważającej mierze pochodzą z okresu, w którym K. L. mieszkał już wraz z nową partnerką. Kontakty oskarżycielki posiłkowej z innymi osobami nie mają znaczenia przy ocenie wartości dowodowej jej zeznań w zakresie zdarzeń, do jakich dochodziło pomiędzy nią a oskarżonym. K. G. przyznała, iż wstydziła się tego, co działo się w domu, więc trudno oczekiwać, żeby opowiadała ona o przykrych dla niej zdarzeniach każdej poznanej przez siebie osobie. Jednocześnie, treść wiadomości w żaden sposób nie wskazuje, by oskarżycielka posiłkowa składała nieprawdziwe zeznania, czy próbowała wpływać na bieg niniejszego postępowania. Zdaniem Sądu, nagrania, jakie przedstawił oskarżony, mogą świadczyć o nieporadności życiowej pokrzywdzonej, jej swoistym „uzależnieniu” od byłego męża. Nadto, K. G. przyznała, iż próbowała utrzymywać po rozwodzie prawidłowe kontakty z oskarżonym z uwagi na dobro ich wspólnych dzieci.

Sąd nie dał wiary zeznaniom złożonym przez J. L.. Małoletni jest silnie związany z oskarżonym. Próbuje go przedstawić w dobrym świetle, manipulując przy tym przedstawianą przez siebie wersją zdarzeń. Świadek przejaskrawia zachowanie matki, chcąc oczyścić z zarzutów swojego ojca, co potwierdza uzyskana w niniejszym postępowaniu opinia biegłego psychologa.

A. L. (2) potwierdziła, iż oskarżony spotykał się z nią od 2012 roku. Nadto, świadek przyznała, iż w listopadzie 2014 roku wprowadziła się wraz z K. L. do mieszkania na ul. (...). Jednakże, zdaniem Sądu uczuciowa relacja, jaka wiąże ją z oskarżonym, musi wpływać na ocenę jej zeznań. Świadek próbuje usprawiedliwić zachowanie oskarżonego, kierując oskarżenia wobec pokrzywdzonej, które nie znajdują odzwierciedlenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. A. L. (2) nie była bezpośrednim świadkiem zdarzeń, do jakich dochodziło pomiędzy stronami w latach 2003-2012. Zna je wyłącznie z opisu przedstawionego jej przez oskarżonego. Broni swojego męża, a jej zeznania w przeważającej mierze dotyczą tego, jak pokrzywdzona zachowywała się już w trakcie toczącego się postępowania karnego.

M. C. (2), teściowa oskarżonego, stwierdziła, iż nic nie wie odnośnie relacji pomiędzy jej zięciem a K. G. w latach 2002-2012. Sąd wziął pod uwagę jej zeznania jedynie przy ocenie obecnej postawy K. L. i jego zachowania po popełnieniu przestępstwa. Jednocześnie, Sąd nie poddał w wątpliwość tego, iż świadek mogła słyszeć burzliwe rozmowy telefoniczne pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną. Trwające postępowanie karne, walka o opiekę nad dziećmi w sądzie cywilnym mogła wywoływać tego rodzaju sytuacje, to jednak nie może wpłynąć na ocenę zdarzeń, do jakich dochodziło w przeszłości.

L. L. (2) stwierdził, iż wynajmował oskarżonemu mieszkanie w okresie od marca do listopada 2014 roku. Pomimo tego, iż świadek jest osobą obcą wobec stron postępowania, sąd nie dał wiary jego zeznaniom w zakresie dotyczącym relacji pomiędzy stronami postępowania. Nie był on bezpośrednim świadkiem awantur, do jakich dochodziło pomiędzy K. L. a pokrzywdzoną. Jego zeznania są oparte wyłącznie na wersji zdarzeń, jaką przedstawił mu oskarżony.

R. Ł. był sąsiadem oskarżonego, kiedy ten mieszkał w lokalu na Osiedlu (...). Słyszał krzyki dzieci, dochodzące z mieszkania K. L. i postanowił zainterweniować. Co prawda jego zeznania nie dotyczą bezpośrednio zdarzeń, do jakich dochodziło pomiędzy stronami i będących przedmiotem niniejszej sprawy, ale świadczą o postawie oskarżonego i jego agresywnym zachowaniu.

Zeznania P. D., będącego funkcjonariuszem Policji, dotyczyły interwencji w domu oskarżonego w maju 2015 roku. Świadczą one o istniejącym konflikcie pomiędzy stronami, jednakże nie miały znaczenia dla ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie.

Opinie sądowo-psychologiczne dotyczące J. L. i A. L. (1) są spójne, logiczne, nie zawierają sprzeczności. Strony nie kwestionowały ich wiarygodności i nie wnioskowały o dokonywanie opinii dodatkowej lub uzupełniającej.

Opinia biegłego z zakresu informatyki, dotycząca nagrań rozmów telefonicznych i wiadomości tekstowych, przedstawionych przez oskarżonego, jest jasna, pełna i niesprzeczna. Jednakże, jak już wyżej wskazano, badany przez biegłego materiał dowodowy nie miał wpływu na ocenę winy i sprawstwa oskarżonego w niniejszym postępowaniu.

Zdaniem Sądu, przywołane przez oskarżonego postanowienia z dnia 30 marca 2012 roku, 13 lutego 2009 roku, 29 listopada 2005 roku, jak również opinia dnia 21 marca 2001 roku (k. 593-596v.) nie mogą świadczyć o braku stosowania przez niego przemocy fizycznej i psychicznej wobec pokrzywdzonej. Nie do Sądu należy ocena, czy powyższe dokumenty zostały wydane w sposób prawidłowy, jednakże w zestawieniu ze spójnymi zeznaniami pokrzywdzonej oraz świadków R. W. (2), E. W., R. Ł., J. K. (1), J. K. (2), S. K., B. W., M. R., P. R., M. T., M. G., J. G., A. B. (1) nie mogą one wpłynąć na ustalenia faktyczne w przedmiocie sytuacji rodzinnej pokrzywdzonej i oskarżonego – zwłaszcza mając na uwadze ich ogólnikowość oraz specyfikę występku znęcania – przestępstwa popełnionego zazwyczaj w „czterech” ścianach, pod nieobecność osób postronnych.

Przestępstwo znęcania się zostało stypizowane w art. 207 § 1 k.k. Od strony przedmiotowej pojęcie "znęcania" oznacza zazwyczaj systematycznie powtarzające się zachowanie złożone z jedno lub wielorodzajowych pojedynczych czynności naruszających różne dobra, na przykład nietykalność ciała, godność osobistą. Całość tego postępowania określonego zbiorowo, którego poszczególne fragmenty mogą wypełniać znamiona różnych występków, stanowi jakościowo odmienny, odrębny typ przestępstwa. Pojęcie "znęca się" należy interpretować w dużym stopniu obiektywnie, tzn. dla przyjęcia wystąpienia tego znamienia nie jest wystarczające samo odczucie pokrzywdzonego, a miarodajne jest jedynie hipotetyczne odczucie wzorcowego obywatela, czyli człowieka o właściwym stopniu socjalizacji i wrażliwego na krzywdę drugiej osoby. O przyjęciu znęcania się rozstrzygają więc społecznie akceptowane wartości wyrażające się w normach etycznych i kulturowych. Pokrzywdzona była osobą najbliższą dla K. L. (w okresie od 2001 roku do 3 lipca 2009 roku strony żyły w konkubinacie, od 4 lipca 2009 roku do 9 kwietnia 2014 roku pozostawały w związku małżeńskim). Nadto, po wyprowadzeniu się z domu oskarżonego, K. G. pozostawała w stosunku zależności od oskarżonego, mieszkając wraz z dwójką dzieci w należącym do niego mieszkaniu. Zgodnie z przyjętym w doktrynie stanowiskiem pozostawanie w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy ma miejsce wtedy, gdy pokrzywdzony nie jest zdolny z własnej woli przeciwstawić się znęcaniu i znosi je z obawy przed pogorszeniem swoich dotychczasowych warunków życiowych (np. utrata pracy, środków utrzymania lub mieszkania, rozłąka lub zerwanie współżycia ze sprawcą). Stosunek zależności może wynikać z sytuacji faktycznej, stwarzającej dla sprawcy sposobność znęcania się przy wykorzystywaniu przewagi nad ofiarą, jaką daje łącząca ich więź materialna, osobista lub uczuciowa.

W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w toku niniejszego postępowania nie pozostawił żadnych wątpliwości co do uznania, iż swoim zachowaniem K. L. zrealizował znamiona przestępstwa znęcania nad K. G.. Oskarżony wywoływał w domu awantury, wyzywał pokrzywdzoną, szarpał ją za włosy, przewracał ją, wyśmiewał, poniżał. Sąd dokonał korekty opisu czynu zawartego w akcie oskarżenia w zakresie zdarzenia, do którego doszło 25 czerwca 2006 roku. Obrażenia u pokrzywdzonej powstały na skutek bicia, kopania, szarpania za włosy, wykręcania rąk i upadku na ziemię, gdyż do zdarzenia doszło przez dyskoteką. Nadto, obrażenia, jakich doznała pokrzywdzona z powodu działań oskarżonego, o których mowa w art. 157 § 2 k.k., uzasadniały przyjęcie kwalifikacji kumulatywnej.

Wina K. L. nie budzi wątpliwości. W czasie popełnienia czynu był on osobą dorosłą, poczytalną. Zdawał sobie sprawę z bezprawności swojego postępowania. Nie znajdował się w żadnej szczególnej sytuacji motywacyjnej, która mogłaby usprawiedliwiać jego postępowanie.

Na podstawie art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Należy stwierdzić, iż społeczna szkodliwość tczynu jest znaczna. K. L. działał w zamiarze bezpośrednim, chcąc podporządkować sobie żonę, upokorzyć ją, poniżyć. Swoich zachowań dopuszczał się na oczach małoletnich synów. Do awantur pomiędzy stronami dochodziło również w miejscach publicznych. Naruszył zdrowie i godność pokrzywdzonej, choć będąc jej partnerem, a następnie mężem, zobowiązany był do do troszczenia się o swoją rodzinę.

Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę długość okresu, w jaki oskarżony dopuszczał się znęcania, jak również stopień intensywności jego działań. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował jego uprzednią niekaralność.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie zachodziły przesłanki do zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. K. L. nie był dotychczas skazany na karę pozbawienia wolności. Wymierzona w przedmiotowej sprawie kara nie przekracza 1 roku pozbawienia wolności. Oskarżony nie mieszka obecnie z pokrzywdzoną, ułożył sobie życie z nową partnerką. Stosunki rodzinne stron niniejszego postępowania zostały uregulowane na drodze cywilnej. J. L. pozostaje pod opieką swojego ojca, a K. L. wykazuje zainteresowanie losem swojego młodszego syna. Oskarżony pracuje i wywiązuje się ze swoich obowiązków alimentacyjnych. Zdaniem Sądu warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności jest wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i prewencji generalnej.

Na podstawie art. 73 § 2 k.k. Sąd oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego, który w przypadku skazania za przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej ma charakter obligatoryjny.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. Sąd zobowiązał K. L. do informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby. Obowiązek ten, skorelowany z dozorem sprawowanym przez kuratora sądowego, umożliwi kontrolę postawy oskarżonego w okresie próby i spełni wobec niego funkcję wychowawczą.

Krzywda, jakiej na przestrzeni lat doznała pokrzywdzona, wymagała orzeczenia środka kompensacyjnego, mającego na celu jej zadośćuczynienie. Sąd wziął pod rozwagę wniosek oskarżycielki posiłkowej w tym zakresie. Oceniając rozmiary krzywdy i zasadność roszczeń w niniejszej sprawie, uwzględniono indywidualną sytuację i odczucia K. G., jak również kryteria obiektywne, w tym czas trwania przestępstwa, intensywność zachowań sprawcy, rodzaj odniesionych obrażeń, wpływ na dalsze życie pokrzywdzonej, konsekwencje w życiu osobistym i społecznym. Naganne zachowanie oskarżonego trwało przez wiele lat, o czym świadczą zeznania postronnych świadków. Pokrzywdzona była poniżana, wyśmiewana, wyzywana. Napięta i nerwowa atmosfera w domu wpłynęła na jej stan psychiczny. Wskutek zachowania oskarżonego ucierpiała nie tylko godność pokrzywdzonej, ale również zdrowie, o czym świadczy uzyskana w sprawie dokumentacja medyczna. Jednocześnie, zdaniem Sądu w niniejszej sprawie karnej dokładne ustalenie wymiaru szkody i w szczególności krzywdy odniesionej przez pokrzywdzoną byłoby znacznie utrudnione i mogłoby doprowadzić do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania. Z uwagi na to na podstawie art. 46 § 2 k.k. Sąd orzekł nawiązkę w wysokości 4000 zł, uznając, iż będzie ona wystarczającą rekompensatą.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia – Prawo o adwokaturze oraz § 4 ust. 1, § 14 ust. 2 pkt 3 oraz § 17 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądzono na rzecz adwokata M. S. kwotę 1756,44 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, uwzględniając terminy rozpraw w dniach 15.10.2015 r., 10.12.2015 r., 14.01.2016 r., 3.03.2016 r., 10.03.2016 r., 24.03.2016 r., 19.05.2016 r., 30.06.2016 r., 11.08.2016 r., 20.10.2016 r., 29.12.2016 r., 2.03.2017 r., 21.03.2017 r., doliczając podatek VAT w wysokości 23%.

Zasądzono od oskarżonego na rzecz K. G. kwotę 4000 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. W zakresie wniosku oskarżycielki posiłkowej Sąd stwierdził, iż wynikająca z umowy kwota nie przekracza granic określonych w § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Z uwagi na sytuację finansową oskarżonego, w tym jego obecne dochody i pozostawanie w stosunku zatrudnienia, zasądzono od oskarżonego koszty sądowe w wysokości 2056,06 zł. Na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223, z późn. zm.) wymierzono wobec oskarżonego opłatę w wysokości 180 zł. Na koszty sądowe w niniejszej sprawie złożyły się:



koszty postępowania przygotowawczego w kwocie 150 zł, w tym:

⚫

opłata za wydanie informacji o oskarżonym z Krajowego Rejestru Karnego – 30 zł (§ 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 czerwca 2014 roku w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Sądowego, Dz. U. z 2014 r., poz. 861 z późn. zm.),

⚫

ryczałt za doręczenia pism – 20 zł (§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 sierpnia 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków ze Skarbu Państwa w postępowaniu karnym, Dz. U. Z 2013 r., poz. 663),

⚫

należności biegłego lekarza T. D. – 100 zł (§ 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym, Dz. U z 2013 r. poz. 508),



opłata za wydanie informacji o oskarżonym z Krajowego Rejestru Karnego w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji – 30 zł (§ 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 czerwca 2014 roku w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Sądowego, Dz. U. z 2014 r., poz. 861 z późn. zm.),



ryczałt za doręczenia pism w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji – 20 zł (§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 sierpnia 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków ze Skarbu Państwa w postępowaniu karnym, Dz. U. z 2013 r., poz. 663),



ryczałt kuratora sądowego A. B. (2) za przeprowadzenie wywiadu środowiskowego – 74,95 zł i 74,95 zł (art. 91 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku o kuratorach sądowych, Dz. U. z 2014 r. poz. 795 z późn. zm.),



należności świadka R. W. (2) – 40,00 zł (art. 618a § 1 k.p.k.)



należności świadka E. W. – 40,00 zł (art. 618a § 1 k.p.k.),



należności świadka B. W. – 14,00 zł (art. 618a § 1 k.p.k.),



należności świadka J. K. (2) – 10,00 zł (art. 618a § 1 k.p.k.),



należności świadka S. K. – 10,00 zł (art. 618a § 1 k.p.k.),



należności świadka J. K. (1) – 10,00 zł (art. 618a § 1 k.p.k.),



należności biegłego psychologa J. O. - 442,66zł (§ 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym, Dz. U z 2013 r. poz. 508),



należności biegłego z zakresu informatyki G. Ż. – 1139,50 zł (§ 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym, Dz. U z 2013 r. poz. 508).