Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

P. K. został oskarżony o to, że:

I. w nocy 9 czerwca 2011 roku w kompleksie leśnym w rejonie miejscowości B., województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. C., N. P., P. S. i D. R., zabrał w celu przywłaszczenia z linii kolejowej relacji J. - S. na odcinku od 20,9 km do 21,5 km 400 metrów nawierzchni torowej wartości 108.000 zł na szkodę (...) Zakład (...) w Z.,

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k.,

II. w nocy 9 czerwca 2011 roku w kompleksie leśnym w rejonie miejscowości B., województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. C., N. P., P. S. i D. R., usiłował zabrać w celu przywłaszczenia z linii kolejowej relacji J. - S. 200 metrów nawierzchni torowej wartości 54.000 zł na szkodę (...) Zakład (...) w Z.,

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k.,

III. w okresie od wiosny 2011 roku do 9 czerwca 2011 roku w miejscowości C., w kompleksie leśnym w rejonie miejscowości B., a także w okolicy miejscowości Ś., województwa (...), założył i kierował zorganizowaną grupą mająca na celu popełnianie przestępstw polegających na kradzieżach torów i nawierzchni torowych,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 3 k.k.,

IV. w nocy na 3 września 2011 roku w kompleksie leśnym w rejonie miejscowości B., województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, zabrał z linii kolejowej relacji J. - S. na odcinku 350 km 350 metrów nawierzchni torowej wartości 47.250 zł na szkodę (...) Zakład (...) w Z.,

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k.,

V. w nocy na 17 września 2011 roku w kompleksie leśnym w rejonie miejscowości B., województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia z linii kolejowej relacji J. - S. 460 metrów nawierzchni torowej wartości 62.100 zł na szkodę (...) Zakład (...) w Z., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na przyjazd na miejsce zdarzenia patrolu Policji,

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k.,

VI. w kwietniu 2011 roku w okolicach miejscowości Ś., województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. C., D. R. i P. S. zabrał w celu przywłaszczenia z linii kolejowej 283 relacji Ł. — Ś. około 1.010 metrów bieżących szyn wartości 63,900,96 zł, na szkodę (...) S.A. Zakład (...) we W. Sekcja Eksploatacji W.,

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2015 roku Sąd Okręgowy w Zielonej Górze w sprawie o sygn. akt II K 110/14:

1. oskarżonego P. K. w odniesieniu do czynów opisanych w punktach I, II, IV, V i VI części wstępnej wyroku uznał za winnego tego, że działając w ramach ciągu przestępstw, w krótkich odstępach czasu i w podobny sposób:

- w kwietniu 2011 roku w okolicach miejscowości Ś., województwa (...), działając w ramach założonej i kierowanej przez niego zorganizowanej grupy przestępczej do której oprócz niego wchodzili M. C., D. R. i P. S. zabrał w celu przywłaszczenia z nieczynnej linii kolejowej 283 relacji Ł. - Ś. nie mniej niż 400 metrów szyny (...) wartości nie mniejszej niż 15.817,60 złotych na szkodę (...) S.A. Zakład (...) we W. Sekcja Eksploatacji W.,

- w nocy 8 i 9 czerwca 2011 roku w kompleksie leśnym w rejonie miejscowości B., województwa (...), działając w ramach założonej i kierowanej przez niego zorganizowanej grupy przestępczej do której oprócz niego wchodzili M. C., N. P., P. S. i D. R., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w krótkim odstępie czasu zabrał w celu przywłaszczenia z nieczynnej linii kolejowej nr 380 relacji J.— S. na odcinku od 20,9 km do 21,5 km - 400 metrów szyny (...) o wartości nie mniejszej niż 19.600 złotych na szkodę (...) SA Zakład (...) w Z. oraz usiłował zabrać w celu przywłaszczenia kolejne 200 metrów szyny (...) wartości nie mniejszej niż 9800 złotych na szkodę (...) SA Zakład (...) w Z., którego to ostatniego celu jednak nie osiągnął z uwagi na przyjazd na miejsce zdarzenia patrolu Policji,

- w nocy z 2 na 3 września 2011 roku w kompleksie leśnym w rejonie miejscowości B., województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, zabrał z nieczynnej linii kolejowej nr 380 relacji J. - S. - 350 metrów szyny S-49 wartości nie mniejszej niż 17.150 złotych na szkodę (...) SA Zakład (...) w Z.,

- w nocy z 16 na 17 września 2011 roku w kompleksie leśnym w rejonie miejscowości B., województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, usiłował dokonać zaboru w celu przywłaszczenia z nieczynnej linii kolejowej nr 380 relacji J. - S. 460 metrów szyny S-49 wartości nie mniejszej niż 22.540 złotych na szkodę (...) SA Zakład (...) w Z., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na przyjazd na miejsce zdarzenia patrolu Policji,

tj. popełnienia ciągu przestępstw z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 278 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie 33 § 1 i 2 k.k. karę grzywny w wymiarze 450 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 złotych,

2. oskarżonego P. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego wyżej w pkt. III części wstępnej polegającego na tym, że w okresie od marca 2011 roku do 9 czerwca 2011 roku na terenie powiatów (...) i (...), woj. (...) założył i kierował zorganizowana, grupą przestępczą w skład której oprócz niego wchodzili M. C., N. P., P. S. i D. R. mającą na celu popełnianie przestępstw polegających na kradzieży torów i nawierzchni torowych tj. popełnienia przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności,

3. na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzone oskarżonemu P. K. kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności,

4. na podstawie art. 69 § 1 i 2 i art. 70 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu P. K. kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 lat próby,

5. na podstawie art. 73 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oddał oskarżonego P. K. w okresie próby pod dozór kuratora,

6. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. K. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody:

a) w części na rzecz (...) SA - Zakład (...) w Z. - poprzez zapłatę kwoty 32.750 złotych,

b) w całości na rzecz (...) SA Zakład (...) we W. (...) Eksploatacji w W. - poprzez zapłatę kwoty 15.817.60 złotych,

7. na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/249/11 pod poz. 1-3 na karcie 463 akt II K 4/12 - poprzez ich przekazanie do Pierwszego Urzędu Skarbowego w Z.,

8. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu P. K. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 9 czerwca 2011 roku do dnia 7 lipca 2011 roku oraz od dnia 23 września 2011 roku do dnia 22 grudnia 2011 roku, przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny,

9. na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądził od oskarżonego P. K. na rzecz Skarbu Państwa w części wydatki postępowania związane z jego udziałem w sprawie tj. w kwocie 400 złotych oraz na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 6 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U z 1983r., nr 49, póz. 223 ze zm.) wymierzył mu opłatę w wysokości 9.300 złotych.

Na skutek apelacji od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 2 kwietnia 2015 r. w sprawie o sygn. akt II K 110/14, wniesionej przez prokuratora, Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 24 września 2015 r. w sprawie o sygn. akt II.AKa.126/15, uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze wymierzonej oskarżonemu.

W tym zakresie sprawa została ponownie rozpoznana przez Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, który wyrokiem z dnia 30 grudnia 2015 r. w sprawie o sygn. akt II.K.197/15 wymierzył oskarżonemu dwie kary jednostkowe pozbawienia wolności, a mianowicie:

-

na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności;

-

na podstawie art. 258 § 3 k.k. karę 1 roku pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego zaskarżył ww. wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 30 grudnia 2015 r. w części dotyczącej orzeczenia o karze. Zarzucił Sądowi błąd w ustaleniach faktycznych skutkujący orzeczeniem rażąco surowej kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym poprzez wnioskowanie, iż w okolicznościach przedmiotowej sprawy tylko orzeczenie kary bezwzględnej daje gwarancje odpowiedniej dolegliwości dla sprawcy i tym samym brak jest podstaw do zastosowania instytucji probacji z art. 69 k.k. w stosunku do oskarżonego, podczas gdy postawa sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstw daje gwarancję, iż kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest wystarczająca dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności do zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, tym samym do przyjęcia w stosunku do sprawcy pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Stawiając powyższy zarzut, obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności z zastosowaniem instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się bezzasadna.

Na wstępie, z uwagi na zmianę przepisów Kodeksu karnego dokonaną ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 396), należy zauważyć, że w procesie oskarżonego P. K. zastosowanie znajdowały przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu sprzed nowelizacji, które dopuszczały możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności do lat 2. Po zmianach, które weszły w życie z dniem 1 lipca 2015 roku, sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku. W związku z powyższym nie mogło budzić wątpliwości, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy ustawą „względniejszą dla sprawcy” w rozumieniu art. 4 § 1 k.k. jest ustawa w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia przypisanych oskarżonemu przestępstw. Stąd też w ramach kontroli instancyjnej kwestionowanego rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny brał pod uwagę przepisy karnomaterialne statuujące instytucję warunkowego zawieszenia wykonania kary, które obowiązywały przed dniem 1 lipca 2015 r.

Jedną z konsekwencji powyższego było to, że ewentualna możliwość zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary wobec oskarżonego, jako sprawcy przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. i przestępstw popełnionych w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, była uwarunkowana przesłanką w postaci zaistnienia wyjątkowego wypadku uzasadnionego szczególnymi okolicznościami (art. 69 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 i 2 k.k.).

Analiza treści sformułowanego przez obrońcę oskarżonego zarzutu, jego uzasadnienia, jak i wniosku końcowego apelacji, prowadzi do konstatacji, że apelujący obrońca nie kwestionował wymiaru kar jednostkowych i kary łącznej. W tej materii wystarczy zatem poprzestać na stwierdzeniu, iż zdaniem Sądu Apelacyjnego orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe są adekwatne do stopnia winy oskarżonego i uwzględniają stopień społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw. Sąd meriti, orzekając o karach jednostkowych, prawidłowo realizował dyrektywy sądowego wymiaru kary wynikające z art. 53 § 1 i 2 k.k. Ponadto w sposób należyty wskazał w treści uzasadnienia okoliczności łagodzące i obciążające, które miał na względzie przy ustaleniu wymiaru powyższych kar (s. 4-5). Zasadne było również zastosowanie przez Sąd I instancji zasady asperacji przy wymiarze oskarżonemu kary łącznej z uwagi na odmienny charakter przypisanych mu występków.

Zastrzeżenie apelującego wzbudziło natomiast niezastosowanie przez Sąd a quo instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary i to stanowi istotę problemu podniesionego w skardze odwoławczej.

Sąd Apelacyjny pragnie podkreślić, że zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7-8/60). Sąd II instancji zwraca przy tym uwagę, że wymierzając karę za przestępstwo sąd, kierując się dyrektywami sądowego wymiaru kary z art. 53 k.k. baczy, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, a nadto uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu. Sąd bierze także pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć kara w stosunku do skazanego. Nie bez znaczenia są także przy wymiarze kary potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Istotnymi dla sądu są także m.in. takie okoliczności, jak motywacja sprawcy, jego sposób zachowania, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionego przestępstwa oraz właściwości i warunki osobiste sprawcy. Ocenie podlega także postawa sprawcy po popełnieniu przestępstwa.

Jak stanowi art. 69 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r.), sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nieprzekraczającej 2 lat, kary ograniczenia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara samoistna, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zgodnie zaś z przepisem § 2 ww. artykułu, zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

W świetle treści art. 69 § 1 k.k. na pierwszy plan przy ocenie przez sąd zasadności zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary wysuwają się względy szczególno-prewencyjne. Należy w tym kontekście zaznaczyć, że tutejszy Sąd podziela wyrażane przez judykaturę stanowisko, iż przy stosowaniu warunkowego zawieszenia wykonania kary brane winny być pod uwagę zasady sędziowskiego wymiaru kary określone w art. 53 k.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2008 r., II KK 180/08, LEX; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 23 listopada 2000 r., II AKa 217/00, LEX). Do takiego też wniosku prowadzi analiza treści przepisu art. 56 k.k., który nakazuje odpowiednie stosowanie m.in. art. 53 k.k. do innych środków przewidzianych w Kodeksie karnym. Takimi środkami są niewątpliwie środki probacyjne, a wśród nich warunkowe zawieszenie wykonania kary.

Należy także zauważyć, że dodatkowa, szczególna determinanta warunkowego zawieszenia wykonania kary wynika z art. 69 § 3 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r.). Zgodnie z tym przepisem zawieszenia wykonania kary nie stosuje się do sprawcy określonego w art. 64 § 2 k.k., chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami; zawieszenia wykonania kary, o którym mowa w art. 60 § 3-5 k.k., nie stosuje się do sprawcy określonego w art. 64 § 2 k.k.. W myśl zaś art. 65 § 2 k.k. przepisy dotyczące wymiaru kary, środków karnych oraz środków związanych z poddaniem sprawcy próbie, przewidziane wobec sprawcy określonego w art. 64 § 2 k.k., stosuje się także do sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu lub popełnia przestępstwo działając w zorganizowanej grupie albo związku mających na celu popełnienie przestępstwa oraz wobec sprawcy przestępstwa o charakterze terrorystycznym.

Lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wskazuje, że kwestia zasadności warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności została przez Sąd I instancji rozważona. Sąd ten dostrzegł, że w przedmiotowej sprawie wymiar kary (kara łączna 2 lata pozbawienia wolności) nie wyłączał możliwości zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Stanowisko Sądu Okręgowego o nieistnieniu podstaw dla skorzystania z dobrodziejstwa probacji w niniejszej sprawie zostało uzasadnione poprzez odwołanie się do okoliczności podmiotowych dotyczących oskarżonego (s. 6-7 uzasadnienia). Wskazano na udokumentowaną karalność oskarżonego, świadczącą o braku jego faktycznej refleksji nad kolejnymi zachowaniami. Sąd Okręgowy podkreślił także, iż oskarżony w toku procesu karnego w niniejszej sprawie był dwukrotnie tymczasowo aresztowany i za każdym razem po opuszczeniu jednostki penitencjarnej dopuszczał się kolejnych czynów przestępnych. W tym kontekście Sąd Okręgowy sformułował trafny wniosek o demoralizacji oskarżonego. Wkroczenie przez oskarżonego na drogę przestępstwa nie miało charakteru incydentalnego. Okoliczność ta w oczywisty sposób musiała rzutować na negatywną ocenę elementów prognostycznych, do których odwołuje się art. 69 § 1 k.k. Mając na uwadze tego rodzaju postępowanie oskarżonego, nie sposób czynić Sądowi I instancji zarzutu z tego, że zajął stanowisko, iż składane przez oskarżonego deklaracje zmiany postępowania były obliczone jedynie na uzyskanie korzystnego orzeczenia. Powracanie na drogę przestępstwa świadczy o tym, że oskarżony jest sprawcą niepoprawnym, przejawiającym lekceważący stosunek wobec porządku prawnego.

W ocenie Sądu Apelacyjnego za orzeczeniem wobec oskarżonego bezwzględnej kary pozbawienia wolności przemawiają także dyrektywy sądowego wymiaru kary z art. 53 k.k. Kara pozbawienia wolności - jedynie orzeczona jako bezwzględna - spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Kara ta będzie przyczyniać się do kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności mogłoby doprowadzić do powstania nieprawidłowego wyobrażenia w świadomości oskarżonego, jak i innych osób z jego otoczenia, iż dokonywanie kradzieży w ramach zorganizowanej grupy przestępczej nie wiąże się z reakcją prawnokarną w postaci faktycznego pozbawienia wolności. Działanie oskarżonego było nacechowane znacznym stopniem zawinienia. Dopuścił się on ciągu przestępstw kradzieży, a więc czynów popełnionych w zamiarze bezpośrednim kierunkowym. Oskarżony popełnił także umyślne przestępstwo polegające na założeniu i zorganizowaniu grupy przestępczej, mającej na celu popełnianie przestępstw kradzieży. Stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, oceniany przez pryzmat kwantyfikatorów z art. 115 § 2 k.k., musi być oceniony jako znaczny. Wpływ na taką oceną mają przede wszystkim takie okoliczności, jak rozmiar wyrządzonych szkód, postać zamiaru i motywacja sprawcy.

W niniejszej sprawie nie ma podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonej kary pozbawienia wolności nie tylko z uwagi na brak ku temu przesłanek z art. 69 § 1 i 2 k.k., ale też brak dodatkowej przesłanki z § 3 ww. artykułu. Sąd I instancji w części motywacyjnej skarżonego wyroku podkreślił, iż nie dopatrzył się żadnych szczególnych okoliczności uzasadniających wyjątkowy wypadek, który skutkowałby warunkowym zawieszeniem wykonania kary. Podobnie Sąd Apelacyjny nie dostrzega takiego nagromadzenia w przedmiotowej sprawie okoliczności łagodzących, które przemawiałoby za przyjęciem, iż zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami.

Autor apelacji nie wykazał, iżby Sąd a quo dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych w zakresie dotyczącym braku istnienia podstaw do przyjęcia pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego. Wskazywane przez apelującego okoliczności nie mogą być traktowane jako przesłanki uzasadniające warunkowe zawieszenie wykonania kary. Za zastosowaniem wobec oskarżonego dobrodziejstwa probacji nie przemawiają podnoszone w apelacji okoliczności dotyczące sytuacji rodzinnej oskarżonego i prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Eksponowane w apelacji konsekwencje osadzenia oskarżonego w jednostce penitencjarnej należy ocenić jako typowe skutki występujące w przypadku pozbawienia wolności żywiciela rodziny, prowadzącego działalność gospodarczą. Na marginesie można dodać, że, wbrew twierdzeniu apelacji, zastosowanie kary izolacyjnej wobec oskarżonego nie musi automatycznie oznaczać upadku prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Oskarżony może poczynić starania w celu zaangażowania odpowiedniej osoby w nadzór nad funkcjonowaniem należącego do niego gospodarstwa rolnego. Niewykluczone oczywiście, że będzie się to wiązało z koniecznością zatrudnienia wykwalifikowanego pracownika. Opisywany w apelacji charakter pracy oskarżonego w gospodarstwie rolnym nie może być uznany za okoliczność istotną dla ustalenia wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Z kolei sygnalizowane przez apelującego problemy finansowe oskarżonego w żadnym wypadku nie mogą stanowić usprawiedliwienia dla jego przestępczej działalności.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, iż orzeczona przez Sąd Okręgowy bezwzględna kara pozbawienia wolności będzie stanowić trafną reakcję karną na przestępstwa popełnione przez oskarżonego. Nie znaleziono podstaw do uwzględnienia wniosku zawartego w apelacji o warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Wyrok w zaskarżonej części należy ocenić jako prawidłowy. Stąd też, kierując się treścią art. 437 § 1 k.p.k., Sąd Apelacyjny utrzymał go w mocy.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II wyroku na podstawie
art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 k.p.k. Za wydaniem takiego rozstrzygnięcia przemawiała sytuacja rodzinna i materialno-bytowa oskarżonego. Sąd miał przy tym na uwadze wpływ na tę sytuację orzeczenia wobec oskarżonego bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Grzegorz Nowak Przemysław Grajzer Maciej Świergosz