Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 14 września 2017 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie - VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Aneta Łatanik

Protokolant: st. sek. sądowy Kamila Pawłowska

po rozpoznaniu sprawy L. K.

s. K. i M. z domu D., ur. (...) w O.

obwinianego o czyn z art. 86 § 2 k.w. w zw. z art. 19 ust. 2 pkt 3 PRD

na skutek zażalenia wniesionego w dniu 3 lipca 2017 roku przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych adw. A. G.

na orzeczenie zawarte w pkt. II wyroku Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 25 maja 2017 roku wydanego w sprawie o sygn. akt II W 976/16

w przedmiocie orzeczenia o kosztach

na podstawie art. 437 § 2 k.p.k.

postanawia

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Zawierciu wyrokiem z dnia 25 maja 2017 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II W 976/16 orzekł:

I.  uznał obwinionego L. K. za winnego tego, że w dniu 11 sierpnia 2016 roku około godziny 22.15 na drodze (...) w miejscowości K. woj. (...), będąc w stanie nietrzeźwości tj. 0,94 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, kierując samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) na skutek niezachowania odstępu niezbędnego do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu najechał na tył samochodu osobowego marki T. (...) o nr rej. (...), czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w szczególności dla pasażerów samochodu marki T. W. S., N. S. i D. W., które to osoby doznały w wyniku zdarzenia obrażeń naruszających czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni, a także spowodował powstanie uszkodzeń w samochodzie marki T. na szkodę J. S., tj. popełnienia wykroczenia określonego w art. 86 § 2 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 2 k.w. oraz art. 24 § 1 i 3 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500,00 zł;

II.  na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 11 ust. 1 pkt 3, § 11 ust. 2 pkt 2, § 15 oraz § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądził od obwinionego L. K. na rzecz oskarżycieli posiłkowych J. S., N. S. i W. S. solidarnie kwotę 2864,42 zł tytułem kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika w sprawie;

III.  na podstawie art. 118 § 1 i 4 k.p.w. i § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądził od obwinionego L. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100,00 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia, a na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych w zw. z art. 119 k.p.w. i art. 617 k.p.k. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50,00 zł tytułem opłaty.

Zażalenie na orzeczenie zawarte w pkt. II wyroku Sądu Rejonowego w Myszkowie z dnia 25 maja 2017 roku wydanego w sprawie o sygn. akt II W 976/16 wniósł pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych zarzucając mu:

I.  obrazę przepisów art. 627 § 2 k.p.k. w zw. z § 16 w zw. z § 15 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie przez zasądzenie od obwinionego na rzecz oskarżycieli posiłkowych wynagrodzenia w stawce minimalnej, to jest wbrew treści § 15 ust. 3 powołanego wyżej rozporządzenia w świetle którego opłatę w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w wysokości przewyższającej stawkę minimalną, która nie może przekroczyć sześciokrotności tej stawki, ani wartości przedmiotu sprawy,

II.  przyjęcie za 1 kilometr podróży pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych stawki pracowniczej, stosownie do treści § 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.01.2013 roku przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej oraz zarządzenia nr. 1/2008 Prezesa Sądu w Myszkowie, podczas gdy pełnomocnik prowadzi działalność gospodarczą w formie kancelarii adwokackiej i stawkę należną mu za 1 kilometr podróży reguluje Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 roku w sprawie warunków ustalania i sposobu dokonywania zawrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia Sądu I instancji przez przyznanie pełnomocnikowi oskarżycieli posiłkowych kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z przedłożonym spisem kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie sposób jest zgodzić się z zarzutem skarżącego zawartym we wniesionym środku odwoławczym, a mianowicie, iż procedujący w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy zasądzając od obwinionego na rzecz oskarżycieli posiłkowych wynagrodzenie za udział pełnomocnika w postępowaniu sądowym w stawce minimalnej tj. w kwocie 360 złotych dopuścił się obrazy przepisów art. 627 § 2 k.p.k. w zw. z § 16 w zw. z § 15 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Stosownie do treści § 15 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, opłatę w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w wysokości przewyższającej stawkę minimalną, która nie może przekroczyć sześciokrotności tej stawki, ani wartości przedmiotu sprawy, jeśli uzasadnia to: 1) niezbędny nakład pracy adwokata, w szczególności poświęcony czas na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczba stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjęte w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu; 2) wartość przedmiotu sprawy; 3) wkład pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie; 4) rodzaj i zawiłość sprawy, w szczególności tryb i czas prowadzenia sprawy, obszerność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów, o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności.

Tymczasem w ocenie Sądu Okręgowego przedmiotowa sprawa nie była szczególnie skomplikowana czy to pod względem faktycznym czy prawnym. Ze sprawami tego typu mamy do czynienia wówczas, gdy zachodzi konieczność prowadzenia wielowątkowego postępowania dowodowego, bądź rozważania skomplikowanych zagadnień prawnych dotyczących wykładni, bądź zastosowania prawa materialnego, a takie okoliczności w rozpoznawanej sprawie nie występują. W sprawie występował 1 obwiniony, a akta sprawy liczą 1 tom. Czynności wykonywane w sprawie nie odbiegały od norm podejmowanych w tego rodzaju sprawach. Reprezentacja w sprawie miała charakter typowy i nie wiązała się ze szczególnym nakładem pracy. Co więcej, sprawa została zakończona już na 2 terminie, w związku z czym nie wymagała od pełnomocnika dużej aktywności procesowej.
W tych okolicznościach brak było zatem przesłanek do zasądzania wynagrodzenia wyższego od stawek minimalnych w sprawie, w której żadne nadzwyczajne okoliczności nie wystąpiły, a skala aktywności pełnomocnika pozostawała na przeciętnym poziomie. Nawiasem mówiąc pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych nie uzasadnił w żaden sposób swojego wniosku o przyznanie wynagrodzenia stanowiącego dwukrotność stawki minimalnej. Nie wskazał szczególnych okoliczności wymagających zwiększonego nakładu pracy, wykraczającego poza typowe sytuacje przewidziane przez ustawodawcę. Nie wyjaśnił także na czym miałaby polegać owa szczególna aktywność w sprawie wymagająca uwzględnienia przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia za podjęte czynności w sprawie. Z pewnością takiego uzasadnienia nie stanowi trzykrotne stawienie się w siedzibie Sadu orzekającego i przebycie odległości 1452 km licząc w obydwie strony, zapoznanie się z aktami, składanie pism i wniosków dowodowych oraz uczestnictwo w rozprawach.

Odnosząc się zaś do drugiego zarzutu to art. 627 kpk w zw z art. 119 kpw stanowi, iż od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego Sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Zaś przepis art. 616 § 1 kpk stanowi, że do kosztów procesu należą uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika. Z załączonych do akt sprawy pisma „spis kosztów” (k 145) nie wynika natomiast, że oskarżyciele posiłkowi ponieśli w toku procesu wydatki związane z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru w podanej wysokości. Oczywistym jest, iż Sąd jest zobowiązany do kontroli zasadności takich wydatków oraz faktu ich poniesienia przez stronę. Z treści „spisu kosztów” nie wynika, czy oskarżyciele posiłkowi rzeczywiście ponieśli koszty związane z wynagrodzeniem obrońcy w wysokości uwidocznionej w piśmie. Pełnomocnik bowiem poza „spisem kosztów” nie przedłożył przede wszystkim faktur z których by wynikało, że takie kwoty przez stronę rzeczywiście zostały uiszczone ani nawet umowy w przedmiocie wynagrodzenia za reprezentowanie strony w toku postępowania. Jeżeli zaś strona lub jej pełnomocnik nie mogą lub nie chcą przedstawić na powyższą okoliczność żadnych dowodów, to zasądzenie kosztów może nastąpić tylko w wysokości stawek minimalnych wynikających z przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku (tak m.in. Sąd Apelacyjny w Katowicach w postanowieniu z dnia 8 lutego 2012 roku, sygn. akt II AKz 61/12 oraz Sąd Najwyższy w postanowieniu wydanym w składzie 7 sędziów z dnia 23 marca 2011 roku, sygn. akt I KZP 1/11). W niniejszej sprawie nie zostały przedstawione żadne dowody, które to dokumentowałyby wysokość rzeczywiście poniesionych wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika.

Oznacza to , że również Sąd Rejonowy nie miał podstaw do zwiększenia wynagrodzenia ponad minimalne stawki wynagrodzenia, co jednak nie było przedmiotem zaskarżenia.

Reasumując z podanych wyżej powodów i na podstawie powołanych przepisów Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie