Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant st. sekr. sądowy Katarzyna Filipiak

przy udziale oskarżyciela publicznego Nadinspektora Pracy Ewy Lipniewicz

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2013r.

sprawy J. S.

obwinionego o wykroczenie z art. 12 a ust 1 ustawy z dnia 4 marca 1994r.o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych w zw z art. art. 8 ust 2 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 19 września 2013r. sygn. akt IX W 2352/13

I zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że na podstawie art.39§1 kw odstępuje od wymierzenia obwinionemu J. S.kary i w pozostałej części tenże wyrok utrzymuje w mocy,

II zwalnia obwinionego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt VII Ka 1133/13

UZASADNIENIE

J. S.został obwiniony o to, że od dnia 31.03.2013r. do dnia 14.06.2013r. w O.nie wydał pracownikom bonów towarowych należnym im zgodnie z Planem Rzeczowo Finansowym z dnia 05.03.2013r. obowiązującym w (...) S.A.

tj. za wykroczenie z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2012r. poz. 592 ze zmianami oraz z 2012r. poz. 1456) w związku z art. 12a ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2012r. poz. 592 ze zmianami oraz z 2012r. poz. 1456), art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U z 2012 r. poz. 592 ze zmianami oraz z 2012r poz. 1456)

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 19 września 2013r. w sprawie IX 2352/13

I obwinionego J. S.uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz.U. z 2012r. poz. 592 ze zmianami oraz z 2012r. poz. 1456) w związku z art. 12a ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2012r. poz. 592 ze zmianami oraz z 2012r. poz. 1456), art. 8 ust.2 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2012r. poz. 592 ze zmianami oraz z 2012r. poz. 1456) i za to z mocy art.12a cytowanej ustawy skazał go na karę 1000 zł grzywny.

Powyższy wyrok w całości na korzyść obwinionego zaskarżył jego obrońca i zarzucił mu:

a) obrazę przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 8 ust. 2 oraz art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 592 ze zm.) i przyjęciu, że zachowanie obwinionego w od dnia 31.03.2013 r. do dnia 14.06.2013 r. wyczerpało znamiona wykroczenia z art. 12a przedmiotowej ustawy;

b) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu iż plan rzeczowo - finansowy z dnia 5 marca 2013 r. stanowił podstawę do wypłaty pracownikom bonów towarowych do dnia 31 marca 2013 r.

Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego oraz

o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów: regulaminu gospodarowania środkami zakładowego funduszu świadczeń socjalnych obowiązującego w Przedsiębiorstwie (...) S.A. oraz oświadczenia B. F. z dnia 9 października 2013 r., na okoliczność nie wyczerpania przez obwinionego znamion wykroczenia z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 592 ze zm.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelację co do istoty nie jest zasadna.

Na wstępie zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, czemu dał wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Przedstawiony w nich tok rozumowania jest zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i w żadnym wypadku nie wykracza poza granice przyznanej Sądowi swobody. Zauważyć zatem należy, że podnosząc zarzuty obrazy prawa materialnego i błędu w ustaleniach faktycznych zarzuty skarżący jedynie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji w istocie nie wykazując jakich to uchybień prowadzących do błędnych wniosków w zakresie stanu faktycznego miał się dopuścić Sąd I instancji przy ocenie materiału dowodowego. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie oskarżonego a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . Apelacja w istocie nie wskazują na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącego.

Przede wszystkim w sprawie bezsporne jest to, że nie doszło do dnia 31 marca 2013r. do wypłaty pomocy rzeczowej dla pracowników i ich rodzin w łącznej kwocie 38000 zł- k.18. Powyższy plan został podpisany przez obwinionego w dniu 5 marca 20113r. i po tej dacie jak również do 31 marca 2013r. J. S.nie dokonał czynności, które miałyby na celu ewentualną prolongatę realizacji tej pomocy z uwagi na faktyczne przeszkody w jej udzieleniu – porównaj protokół kontroli jak na k.5-17.

Ponadto chybiony jest zarzut, że brak realizacji Planu z dnia 5 marca 2013r. nie naruszał przedmiotowej ustawy ( obraza prawa materialnego ). Zauważyć bowiem należy, że plan został wydany na podstawie art.8ust.2 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz regulaminu jak na k.68-76 i stanowił faktyczną podstawę do realizacji pomocy świątecznej.

Wreszcie odnośnie zarzutu związanego z brakiem wniosków pracowników, to wprawdzie z §3ust.1 regulaminu wynika potrzeba złożenia stosownych wniosków i oświadczeń –k.68, to zauważyć należy jednocześnie, że tożsamy brak nie stanowił przeszkody dla wydania w marcu 2013r. dla pracowników paczek świątecznych bez różnicowania z uwagi na sytuację życiową, rodzinną i materialną – k.6.

Tym samym dopuszczenie się przez J. S.przypisanego mu wykroczenia zostało wykazane przeprowadzonymi w sprawie dowodami.

Analizując jednakże wszystkie okoliczności sprawy w tym wynikające z treści dokumentów jak na k. 86-131 i w szczególności jak na k.141-146 stwierdzić należy, że konieczna była korekta wyroku w zakresie orzeczonej wobec obwinionego kary. Wprawdzie zachowanie obwinionego nie może być akceptowane, to jednak na uwadze należy mieć fakty wskazywane przez obwinionego dotyczące stanu przedsiębiorstwa –k.41 odw. oraz na porozumienie z pracownikami z dnia 2 grudnia 2013r. W tej sytuacji uznać należy, że dla osiągnięcia celów postępowania określonych w art.33 kw oraz przede wszystkim spowodowania realizacji świadczeń należnych pracownikom nie jest absolutnie konieczne orzekanie wobec prezesa (...) S. A. kary. Zatem w ocenie Sądu Okręgowego możliwe było odstąpienie od jej wymierzania. Tak ukształtowane orzeczenie także winno odpowiadać stopniowi społecznej szkodliwości czynu obwinionego oraz stopniowi jego zawinienia, a także spełnić cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej.

W tej sytuacji zaskarżony wyrok zmieniono w ten sposób, że na podstawie art.39§1 kw odstąpiono od wymierzenia J. S.kary, zaś w pozostałej części jako prawidłowy utrzymano go w mocy -art.437 § 2 kpk, art. 438 pkt. 1,2 i 4 kpk w zw. z art.109§1 kpw.

Na podstawie art. 624§1 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd Okręgowy zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie uznając, iż przemawiają za tym względy słuszności.