Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 1346/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Janina Kacprzak

Sędziowie: SSA Mirosław Godlewski

SSA Beata Michalska (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Patrycja Stasiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 września 2017 r. w Ł.

sprawy A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł.

o emeryturę

na skutek apelacji A. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 26 lipca 2016 r. sygn. akt VIII U 1937/15

oddala apelację.

Sygn. akt: III AUa 1346/16

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z 26 lipca 2016r. , w sprawie o sygn. akt VIII U 1937/15, oddalił odwołanie A. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. z 20 maja 2015r. odmawiającej mu prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz.U. z 2017 r. poz.1383) .

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na podstawie następujących ustaleń faktycznych:

A. K., ur. (...), nie jest członkiem OFE, w dniu 4 maja 2015r. złożył wniosek o emeryturę. Ogólny staż ubezpieczeniowy wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 1999r. wyniósł 25 lat i 29 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Jak ustalił Sąd I instancji, od 1 października 1973r. do 31 września 1984r. wnioskodawca był zatrudniony w Zakładach (...) w Z. początkowo na stanowisku ślusarza. Od 18 kwietnia 1974r. do 9 maja 1976r. odbywał zasadniczą służbę wojskową, a od 10 maja 1976r. ponownie podjął pracę w ww. zakładach na stanowisku ślusarza. W dniu 2 czerwca 1977r. ukończył kurs spawania elektrycznego I stopnia na poziomie podstawowym. Od 1 listopada 1980r. wnioskodawcy powierzono stanowisko ślusarza – spawacza. W okresie zatrudnienia na tym stanowisku zajmował się remontem aparatów chemicznych – mis stopowych ciśnieniowych, kadzi filtracyjnych, pras filtracyjnych barwnikowych. Wykonywał też prace ślusarskie przy naprawie i rozbieraniu kadzi. Część remontów odbywała się w warsztacie, a część na wydziałach produkcyjnych zakładu. Od 1 czerwca 1982r. wnioskodawcy formalnie powierzano stanowisko spawacza w Wydziale M. – Remontowym.

W dalszej kolejności od 1 października 1984r. wnioskodawca jest zatrudniony w Fabryce (...) S.A. w Ł.: - do 31 grudnia 1986r. na stanowisku ślusarza – spawacza i od 1 stycznia 1987r. do 31 lipca 1989r. – spawacza (uznane jako praca w szczególnych warunkach przez organ rentowy), a od 1 sierpnia 1989r. do 31 grudnia 1998r. – na stanowisku ślusarza – spawacza i brygadzisty brygady remontowej. W okresie zatrudnienia na stanowisku ślusarza – spawacza wnioskodawca zajmował się głównie spawaniem, ale również rozdzielał pracę podległym pracownikom brygady remontowej co zajmowało mu około pół godziny, a w przypadku skomplikowanych prac nawet dłużej.

Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz aktach osobowych wnioskodawcy oraz częściowo na zeznaniach świadków: J. S., J. W. i K. G. (1).

W świetle tak poczynionych ustaleń Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie. Czyniąc rozważania prawne, Sąd I instancji wskazał na art. 184 ust 1 i 2 oraz art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Podniósł nadto, że szczegółowe warunki uzyskania spornego świadczenia reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.). W ocenie Sądu I instancji, zasadnicze znaczenie na gruncie przedmiotowej sprawy przypisać należy przywołanym przepisom § 1, § 2 i § 4 w/w. rozporządzenia. Sąd Okręgowy zwrócił m.in. uwagę , że okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Przy czym brak takiego świadectwa nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd nie dał wiary twierdzeniom wnioskodawcy, że w okresie zatrudnienia w Zakładach (...) w Z. wykonywał on pracę w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Przeczy temu dokumentacja zawarta w aktach osobowych (koperta k. 19), z której wprost wynika, że w okresie pracy w tych Zakładach wnioskodawca faktycznie zajmował stanowisko ślusarza, a po nabyciu uprawnień do spawania – stanowisko ślusarza – spawacza. Jedynie z powołanych angaży z 30 czerwca i z 26 października 1982r. oraz 12 lipca 1984r. wynika, że wnioskodawcy powierzono stanowisko spawacza, ale nie uszło uwadze Sądu, że składając w dniu 30 listopada 1983r. oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę odwołujący się sam w piśmie tym podał stanowisko ślusarza. Wynika stąd, że przez cały okres zatrudnienia w zakładach (...) zajmował się głównie pracami ślusarskimi.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd nie dał także wiary wnioskodawcy, że w całym okresie zatrudnienia w (...) zajmował się tylko spawaniem. Przeczy temu dokumentacja zawarta w jego aktach osobowych (koperta k 22), z której wynika jedynie uznany przez organ rentowy okres pracy w szczególnych warunkach – od 1 stycznia 1987r. do 31 lipca 1989 r. Z zeznań świadka K. G. (1) wynika co prawda, że nie wie i nie zauważył, by wnioskodawca wykonywał inne prace niż spawalnicze, w tym prace ślusarskie. Wskazać jednak należy, że świadek ten pracował z wnioskodawcą w jednej brygadzie w latach 90 – tych tylko przez 2-3 miesiące, jak był oddelegowany z wydziału mechanicznego. Z zeznań tej osoby wynika nadto, że we wskazanym okresie oddelegowania wnioskodawca zajmował się również rozdzielaniem pracy podległym pracownikom brygady remontowej, co zajmowało mu około pół godziny, a w przypadku skomplikowanych prac - nawet dłużej. Sąd nie dał również wiary zeznaniom świadka S. R. (1) w zakresie w jakim twierdził, że w okresie zatrudnienia wnioskodawcy w (...) wykonywał on tylko prace spawacza, gdyż są wewnętrznie sprzeczne - z jednej strony świadek zeznał, że wnioskodawca nie wykonywał prac ślusarskich, by równocześnie stwierdzić, że nie ma do nich „drygu”, co wskazuje, że prace ślusarskie wykonywał, ale gorzej od prac spawalniczych. W pozostałym zakresie jego zeznania nie mają znaczenia z uwagi na to, że pracował on razem z wnioskodawcą w latach 2010 – 2013, a więc nie dotyczą spornego okresu. Również zeznania świadka A. W. nie mają znaczenia dla oceny charakteru zatrudnienia wnioskodawcy we wskazanej fabryce ze względu na to, że pracował on razem z wnioskodawcą w latach 2011 – 2014. Zeznania świadków nie korespondują nadto z dowodami z dokumentów zawartych w aktach osobowych wnioskodawcy, z których nie wynika, by wnioskodawca, poza uznanym przez nadal istniejącego pracodawcę okresem od 1 stycznia 1987r. do 31 lipca 1989r., były powierzone w (...) tylko prace spawalnicze. W konsekwencji Sąd I instancji uznał, że z zebranego materiału dowodowego wynika jasno, iż wnioskodawca w spornym okresie wykonywał stale, a więc w sposób ciągły w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy czynności określone w dziale XIV poz.12 wykazu A cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. jedynie od 1 stycznia 1987r. do 31 lipca 1989 r.

Nawet gdyby uznać, że A. K. wykonywał pracę w szczególnych warunkach także w okresie formalnego powierzenia mu w zakładach (...) w Z. stanowiska spawacza - od 1 czerwca 1982 roku (pierwszy angaż na to stanowisko – datowany na 30 czerwca 1982 roku) maksymalnie do 31 października 1984 roku (dzień poprzedzający złożenie wniosku o rozwiązanie umowy o pracę, w którym określił swe stanowisko jako „ślusarz”), to i tak łączny czas prac wykonywanych stale, w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych nie osiągnąłby pułapu co najmniej 15 lat.

Dlatego też Sąd Okręgowy na podstawie art.477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako niezasadne.

Apelację od wyroku złożył wnioskodawca, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego tj.: §2 ust. 1 cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie; pkt. 12 działu XIV, wykazu A oraz pkt 25, działu XIV w zw. z pkt 28 działu IV, wykazu A i pkt 39 działu IV, wykazu A załącznika do rozporządzenia poprzez niezastosowanie ;

2. przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy tj.: art. 233 §2 KPC skutkujące wadliwymi ustaleniami, iż wnioskodawca w spornych okresach nie wykonywał stale i pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach.

Odnośnie pracy w (...) apelujący wskazał, że zarówno prace przy spawaniu (pkt 12 działu XIV wykazu A) jak też prace ślusarskie polegające na remoncie aparatów chemicznych (mis stopowych ciśnieniowych, kadzi filtracyjnych i pras filtracyjnych barwikowych) winny być kwalifikowane jako prace w szczególnych warunkach wskazane w wykazie A, dziale IV pkt 28 i 39: „produkcja barwników, półproduktów oraz produkcja środków pomocniczych stosowanych w farbiarstwie, włókiennictwie i przemyśle skórzanym” oraz „oczyszczanie albo naprawianie aparatów lub pojemników (np. cystern, zbiorników itp.) po produktach toksycznych, żrących i parzących oraz prace wewnątrz cystern, kotłów, zbiorników, aparatów i kanałów technologicznych” i dziale XIV poz.25 – „bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.” W takiej sytuacji cały okres pracy powoda w (...) ( włącznie ze służbą wojskową ) winien być traktowany jako okres pracy w szczególnych warunkach.

Odnośnie pracy w (...) apelujący twierdzi, że wykonywał wyłącznie prace przy spawaniu. Dokonana przez sąd meriti ocena dowodów jest w tym zakresie powierzchowna i wybiórcza. Z nieznanych powodów Sąd stwierdza, iż świadkowie S. R. i A. R. pracowali z powodem po 2010 r. w sytuacji, gdy świadkowie jednoznacznie zeznali, że rozpoczęli pracę w tym zakładzie znacznie wcześniej i opisali prace wykonywane przez powoda do 1988 r. wskazując, że pracował on wyłącznie przy spawaniu. Reguły logicznego rozumowania narusza konstatacja Sądu, iż zeznania S. R. są wewnętrznie sprzeczne. Świadek jednoznacznie wskazał, że brak „drygu” do prac ślusarskich powodował, że powód nie przyjmował pracy w godzinach nadliczbowych. Tym samym świadek jednoznacznie stwierdził, że jego wypowiedź dotyczy prac w godzinach nadliczbowych. Z tego powodu nie można stawiać konkluzji, iż świadek miał okazję obserwować prace ślusarskie powoda w godzinach pracy. Odnieść też należy się do zeznań świadka K. G. o rzekomym rozdzielaniu pracy innym pracownikom. Okoliczność ta została precyzyjnie wyjaśniona w zeznaniach powoda, jak też pozostałych świadków. W sytuacji, gdy powód instruował świadka jako swojego pomocnika w związku z wykonywaniem prac przy spawaniu nie może to być traktowane jako rozdzielanie pracy. Pozostali świadkowie nie potwierdzili faktu rozdzielania przez powoda pracy innym pracownikom brygady. Warto jednak zwrócić uwagę, że przez okres 3 miesięcy wspólnej pracy K. G. nie widział by powód wykonywał inne prace poza spawaniem.

W konkluzji swojego stanowiska apelujący wnosił o zmianę wyroku poprzez przyznanie skarżącemu prawa do emerytury i zasądzenie od organu rentowego na rzecz skarżącego kosztów postępowania za obie instancje sądowe.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż podniesione zarzuty, mimo ich częściowej zasadności, ostatecznie nie miały wpływu na ocenę prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji, które znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Istota sporu na gruncie przedmiotowej sprawy sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy wnioskodawca legitymuje się 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych liczonym na dzień 1 stycznia 1999 r. Spełnienie przez ubezpieczonego pozostałych warunków określonych w art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t.: Dz.U. z 2017r., poz.1383 ze zm.) jest na etapie apelacji bezsporne. Zgodnie z treścią art. 184 cyt. wyżej ustawy, ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948r., przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy, tj. po ukończeniu 60 lat, jeżeli w dniu wejścia w życia ustawy – na dzień 1 stycznia 1999r. osiągnął okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymagany w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) – 15 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, to jest 25 lat.

W świetle zarzutów apelacji spór został zasadniczo zawężony do oceny, czy okres zatrudnienia ubezpieczonego od 1 października 1984r. do 31 grudnia 1998r. w Fabryce (...) S.A. w Ł. podlega zaliczeniu w poczet stażu pracy w warunkach szczególnych w całości, czy też tylko w zakresie uwzględnionym przez organ rentowy w oparciu o treść świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionego przez pracodawcę, tj. od 1 stycznia 1987r. do 31 lipca 1989r. W tym miejscu trzeba wskazać , że częściowo uzasadnione są zarzuty apelacji co do tego , iż Sąd I instancji błędnie pominął dokonanie analizy ustalonego stanu faktycznego odnośnie zatrudnienia wnioskodawcy w (...) od 1 października 1973r. do 31 września 1984r. na stanowiskach : ślusarz i ślusarz –spawacz pod kątem zgodności zajmowanego stanowiska z wymienionym w wykazie A, dziale IV , poz.39 oraz dziale XIV, poz.25 w sytuacji, gdy z ustaleń Sądu I instancji wynika , iż wnioskodawca wykonywał prace przy remontach aparatów chemicznych lub pojemników po produktach toksycznych (chodzi o misy, kadzie pracy filtracyjne barwnikowe). Sąd I instancji wadliwie pominął też przy tej ocenie treść świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionego co prawda przez archiwum, ale w swojej treści odpowiadającego ustaleniom faktycznym poczynionym przez ten Sąd. Z dokumentu tego wynika bowiem, że wnioskodawca w okresie zatrudnienia w (...) w Z. stale i w pełnym wymiarze czasu prawy wykonywał pracę na stanowisku ślusarza wymienionym w wykazie A, dziale IV, poz.39, pkt 8 oraz prace ślusarza-spawacza wymienione w wykazie A, dziale XIV,poz.25, stanowiącym załącznik do zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z 7 lipca 1987r. (Dz.Urz. z 1987r., Nr 4) . Jednakże częściowo zasadne zarzuty apelacji naruszenia prawa procesowego w odniesieniu do ustaleń faktycznych co do charakteru pracy wnioskodawcy w (...) i w rezultacie wadliwej subsumpcji prawa materialnego nie mogą odnieść skutku, ponieważ - uwzględniając nawet pełny okres zatrudnienia w ww. zakładzie od 1 października 1973r. do 31 września 1984r.w wymiarze 11 lat ( z uwzględnieniem zasadniczej służby wojskowej) – okres ten wraz z niespornym uwzględnionym przez organ rentowy stażem pracy w szczególnych warunkach na stanowisku spawacza w Fabryce (...) S.A. w Ł. (2 lata i 7 miesięcy) nie ma wpływu na nabycie przez apelującego prawa do emerytury.

Dlatego kluczowe z punktu widzenia nabycia prawa do żądanego świadczenia są ustalenia odnośnie charakteru pracy wnioskodawcy od 1 października 1984r. do 31 grudnia 1998r. w Fabryce (...) S.A. (...) w Ł. ( z wyłączaniem okresu od 1 stycznia 1987r. do 31 lipca 1989r., który został zaliczony przez ZUS do stażu pracy w warunkach szczególnych). Wbrew twierdzeniom apelującego, nie sposób uznać, że dokonane przez Sąd Okręgowy istotne ustalenia faktyczne odnośnie charakteru zatrudnienia wnioskodawcy w fabryce (...) od 1 października 1984r. do 31 grudnia 1988r. i od 1 sierpnia 1989r. do 31 grudnia 1998r. pozostają w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym,w tym z dowodami z dokumentów znajdującymi się w oryginalnych aktach osobowych wnioskodawcy. Dla skuteczności zarzutu obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. konieczne jest wykazanie rażącego naruszenia dyrektyw oceny dowodów wskazanych w przywołanym przepisie, czyli wykazania, że ocena sądu jest rażąco sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania czy doświadczenia życiowego i dlaczego (patrz bliżej także - SN wyrok z 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98 - L.). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Wyłącznie w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Aby dokonać prawidłowej oceny wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów odnośnie spornego zatrudnienia, w tym osobowych i nieosobowych źródeł dowodowych, i na ich podstawie ustalić stan faktyczny, w pierwszej kolejności trzeba podkreślić, że prawo do emerytury w niższym wieku stanowi przywilej i jako takie jest odstępstwem od zasady powszechnego wieku emerytalnego. W związku z tym strona nie można poprzestać na jego uprawdopodobnieniu, lecz musi udowodnić przesłanki przyznania prawa w sposób bezsporny, a temu służą przede wszystkim dokumenty i dopiero wówczas, gdy są one niedostępne lub niekompletne, możliwym i uzasadnionym jest dokonywanie ustaleń na podstawie innych dowodów, w tym zeznań wskazywanych przez wnioskodawcę świadków. Orzecznictwo wskazuje, że same zeznania świadków, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych, nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach. Tym bardziej nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne (por. Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 6 sierpnia 2014r., III AUa 466/14, LEX nr 1496008; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 22 maja 2013 r., III AUa 952/12, LEX nr 1327500; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 20 września 2012 r., III AUa 374/12, LEX nr 1223476; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17 stycznia 2012 r., III AUa 1482/11, LEX nr 1110006; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 22 lutego 2012 r., III AUa 1734/11, LEX 1129735, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 16 października 2013r., III AUa 211/13).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, trzeba uznać, że Sąd Okręgowy przy ustalaniu charakteru spornego zatrudnienia prawidłowo przyznał prymat dowodom z oryginalnych dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych i dokonał ich oceny, nie przekraczając opisanej wyżej zasady swobodnej oceny dowodów. Należy w tym miejscu przypomnieć , że świadectwo pracy czy świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, a także inne dokumenty wystawione przez pracodawcę, nie są dokumentami urzędowymi w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., tylko dokumentami prywatnymi , które stanowią dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.). Dokumenty takie podlegają kontroli zarówno co do prawdziwości podanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. W niniejszej sprawie, co istotne, wnioskodawca składając wniosek o emeryturę, nadal pracował w (...) S.A. w Ł. i złożył wystawione przez pracodawcę świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, w którym potwierdzono ,że w okresie zatrudnienia od 1 października 1984r. do – nadal wnioskodawca wykonywał pracę w szczególnych warunkach od 1 stycznia 1987r. do 31 lipca 1989r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku spawacza, wymienionym w wykazie A, dziale XIV, poz.12 stanowiącym załącznik do cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. A zatem , co pomija w swojej argumentacji apelujący, zeznania świadków współpracowników miałyby podważyć treść dokumentu , który pochodzi od pracodawcy, został złożony przez samego odwołującego się i nie był przez niego w żaden sposób kwestionowany. Jednocześnie treść tego dokumentu jest zgodna z dokumentacją pracowniczą zawartą w kopii oryginalnych i obszernych akt osobowych . Jak wynika z akt osobowych, odwołujący w dniu 25 września 1984r. złożył wniosek w (...) o zatrudnienie go przy pracach ślusarskich, spawalniczych i innych. Z umowy o pracę na okres próbny z 1 października 1984r. wynika , że został zatrudniony na stanowisku ślusarza-spawacza. Kolejny angaż z 27 sierpnia 1986r. również odnosi się do stanowiska ślusarza-spawacza. Z dniem 1 stycznia 1987r. powierzono wnioskodawcy obowiązki spawacza ( tej samej treści angaże z 1 stycznia 1988r., 1 maja 1988r. i 1 stycznia 1989r. ) . W aktach osobowych znajduje się też wniosek głównego mechanika inż. A. S. o przeszeregowanie i powierzenie wnioskodawcy z dniem 1 sierpnia 1989r. obowiązków brygadzisty brygady budowlano-remontowej do koordynacji robót budowalnych . Zgodnie z treścią tego wniosku na powierzonym stanowisku wnioskodawca miał być „bezpośrednio odpowiedzialnym za realizację wykonywanych na terenie fabryki robót remontowych budynków, jak szklenie, naprawy posadzek, wykonywanie fundamentów, konstrukcji stalowych, malowanie itp.” Treść powołanych wyżej angaży oraz wniosku o przeszeregowanie potwierdza w całości prawidłowość wystawionego przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, który wyróżnił okres pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku spawacza zgodnie z treścią załączonych do akt osobowych angaży i innych dokumentów pracowniczych. Przy tym apelujący w żadnym zakresie nie zwalcza powołanych dowodów z dokumentów, nie kwestionuje ich prawdziwości ani rzetelności. W odpowiedzi na odwołanie wskazuje jedynie, że pracodawca „z nieznanych powodów” odmówił mu wydania świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach za cały sporny okres zatrudnienia. Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd Okręgowy dokonując oceny całościowej wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie, w tym dokumentów znajdujących się w aktach osobowych wnioskodawcy, a nie tylko dowodów z zeznań świadków, nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów. Tym bardziej , że chronologia opisanych wyżej angaży jednoznacznie wskazuje, w jakim okresie stanowiska wnioskodawcy ulegały zmianie i kiedy miał powierzone obowiązki wyłącznie na stanowisku spawacza. Trzy kolejne angaże, ww. wniosek o przeszeregowanie konsekwentnie wskazują na zmianę stanowiska pracy w okresie od 1 stycznia 1987r. do 31 lipca 1989r. ze stanowiska ślusarz-spawacz na stanowisko spawacza i od 1 sierpnia 1898r. ze stanowiska spawacza na stanowisko brygadzisty brygady budowlano-remontowej z obowiązkami ślusarza-spawacza (kolejne angaże z lat 1989-1994). Jednoznaczna treść oryginalnej dokumentacji pracowniczej w takiej sytuacji winna mieć zasadnicze znaczenie przy ustalaniu stanu faktycznego zwłaszcza, że zeznania świadków dotyczą okresu sprzed nawet 30 lat i odnoszą się do opisu zakresu czynności pracowniczych wnioskodawcy na przestrzeni szeregu lat, które to obowiązki ulegały zmianie. Stąd trudno przyznać co do poszczególnych okresów prymat zeznaniom świadków w sytuacji , gdy pozostają w sprzeczności z zapisami czynionymi na bieżąco w latach 80-tych w dokumentacji osobowej przez odpowiedzialnego za sprawy kadrowe pracownika zakładu. Przy tym świadek K. G. (1) pracował na innym wydziale, a z wnioskodawcą w jednej brygadzie tylko 2-3 miesiące w latach 90-tych. Podobnie A. W. i S. R. (1), którzy mimo że pracowali z wnioskodawcą w jednym zakładzie, co podkreśla apelujący, w spornych latach nie wykonywali z nim prac w jednej brygadzie, co prawidłowo ustalił Sąd I instancji. Przede wszystkim jednak oceniając zeznania powołanych świadków, obok podnoszonych w apelacji drobnych nieścisłości przy ocenie tych dowodów , nie można pominąć niekwestionowanych i oryginalnych dowodów z dokumentów. Uwzględniając zatem wszechstronną ocenę wszystkich dowodów, a nie wybiórcze odniesienie się wyłącznie do zeznań świadków, trzeba uznać ,że Sąd Okręgowy ostatecznie prawidłowo ocenił, iż nie ma w sprawie wystarczających dowodów, aby ustalić, że wnioskodawca w okresie zatrudnienia w (...), poza stażem wyszczególnionym przez pracodawcę, wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy niezmiennie obowiązki na jednym stanowisku spawacza, wymienionym wykazie A, dziale XIV, pod poz.12 , stanowiącym załącznik do cyt. rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r., a tylko w takim przypadku byłaby możliwość zaliczenia takiego okresu w oparciu o § 2 tego rozporządzenia do stażu pracy w warunkach szczególnych. Przeprowadzona przez Sąd I instancji analiza oryginalnej dokumentacji pracowniczej mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów i nie pozwala poczynić w oparciu o zeznania świadków ustaleń odmiennych od treści tych dokumentów co do tego, że w spornym okresie wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy miałby wykonywać obowiązki spawacza.

Mając na uwadze powyższe rozważania, w rezultacie wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym ustawą 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Z tych względów nie mógł nabyć prawa do emerytury na podstawie art.184 ust.1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w związku z art.32 tej ustawy. W konsekwencji zaskarżony wyrok Sądu I instancji, a także poprzedzająca go decyzja organu rentowego odpowiadają prawu, a apelacja wnioskodawcy, jako pozbawiona uzasadnionych podstaw, podlegała oddaleniu na podstawie art.385 k.p.c.