Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2017r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Małgorzata Janicz

Sędziowie: SA – Zbigniew Kapiński (spr.)

SA – Ewa Plawgo

Protokolant: – Olaf Artymiuk

przy udziale Prokuratora Leszka Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2017 r.

sprawy

1.  A. D. urodz. (...) w I. c. J. i K. z d. W.

oskarżonej z art. 258 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. w zw. z art. 38 § 2 pkt 1 k.k.s. w zw. z art.62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s., art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 299 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

2.  A. J. urodz. (...) z D. (U.) c. A. i S. z d. L.

oskarżonej z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 272 k.k. x 2

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców obu oskarżonych i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 10 lutego 2017 r. sygn. akt XII K 208/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonej A. D. w ten sposób, że uzupełnia kwalifikację prawną czynu przypisanego tej oskarżonej w pkt 4 części rozstrzygającej wyroku o art. 8 § 1 k.k.s. w zakresie podstawy skazania A. D.;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok w stosunku do obu oskarżonych utrzymuje w mocy;

III.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty za drugą instancję od A. D. kwotę 2.300 (dwa tysiące trzysta) złotych a od A. J. 180 (sto osiemdziesiąt) złotych oraz obciąża obie oskarżone wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym po połowie.

UZASADNIENIE

Prokuratura oskarżyła m. in. A. D. o to, że:

I.  w okresie od maja 2012 r. do 29 lipca 2013 r. w W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brała udział w kierowanej przez V. D. (1) zorganizowanej grupie przestępczej, zakładającej ustalony podział ról i zadań, w skład której wchodziły ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw oraz przestępstw skarbowych związanych z obrotem paliwem, olejem rzepakowym oraz metalami szlachetnymi i uszczupleniem podatku od towaru i usług, przy wykorzystaniu struktur i działalności faktycznie kontrolowanych przez grupę spółek nabytych na inne podstawione osoby, polegających na składaniu zawierających nieprawdę lub zatajających prawdę deklaracji podatkowych oraz doprowadzeniu Skarbu Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w związku z zaniechaniem odprowadzenia należnego podatku VAT, tworzeniu i ewidencjonowaniu nierzetelnej dokumentacji księgowej oraz na podejmowaniu czynności, które miały na celu udaremnienie stwierdzenia przestępczego pochodzenia korzyści majątkowych związanych z popełnieniem tychże czynów zabronionych,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.;

II.  działając w okresie od maja 2012 r. do 29 lipca 2013 r. W. w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zaplanowanego i ustalonego podziału ról i zadań w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez V. D. (1), wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, przy wykorzystaniu spółki (...) Sp. z o.o., której sprawami gospodarczymi w ramach podziału ról i zadań w zorganizowanej grupie przestępczej faktycznie się zajmowała oraz niżej wymienionych kontrolowanych przez zorganizowaną grupę przestępczą podmiotów gospodarczych nabytych na ustalone podstawione, podżegane do tego osoby, mianowicie:

• (...) Sp. z o.o. w okresie od 10.02.2012 r.,

• (...) Sp. z o.o. w okresie od 24.04.2012 r.,

• (...) Sp. z o.o. w okresie od 30.07.2012 r., a także

• (...) Sp. z o.o. w okresie od 12.07.2012 r., AT-

(...) Sp. z o.o. w okresie od 4.03.2013 r.,

• (...) T. (...) w okresie od 26.03.2013 r

• (...) R. w okresie od 17.06.2013 r.,

w zakresie których to spółek z ograniczoną odpowiedzialnością wyłudzono poświadczenie nieprawdy w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego w zakresie zmian danych będących podstawą wpisu, co do osoby faktycznego nabywcy udziałów oraz tożsamości osób prowadzących sprawy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i ją reprezentujących jako członkowie zarządu, a następnie używając poświadczających tak nieprawdę odpisów z Rejestru Przedsiębiorców KRS, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej - uszczuplenia należności publicznoprawnej — z tytułu zaniechania odprowadzenia należnego podatku VAT wynikającego z obrotu paliwem przez spółkę (...) Sp. z o.o., nadali pozory prowadzenia działalności gospodarczej przez opisane podmioty, w tym spółki (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o., które miały rzekomo dokonywać wewnątrzwspólnotowego nabycia, a następnie sprzedaży w kraju (...) Sp. z o.o., która to dostawa towaru jest opodatkowana stawką podstawową VAT 23% - nienaliczonego w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, przy czym w fikcyjnym obrocie paliwem dostarczanym do firmy (...) Sp. z o.o. w II kwartale 2013 r. wykorzystywano działalność estońskiej spółki (...), zaś w lipcu 2013 r. łotewskiej spółki (...), posługując się jednocześnie na tą okoliczność w celu użycia za autentyczną podrobioną lub poświadczającą nieprawdę co do przeprowadzonych transakcji, niezgodnych ze stanem rzeczywistym, dokumentacją, w tym faktury VAT w zakresie obrotu danym towarem, doprowadzając do złożenia za poszczególne spółki nierzetelnych deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług VAT-7 lub VAT-7K, odpowiednio za firmę:

1. (...) Sp. z o.o. dwóch deklaracji podatkowych VAT-7K w W. za drugi i trzeci kwartał 2012 r. w dniach 25 lipca i 24 października 2012 r. w Trzecim Urzędzie Skarbowym w W., w ten sposób, że we wspomnianych deklaracjach nie wykazano dokonanego zakupu wewnątrzwspólnotowego, a wykazano fikcyjne zakupy krajowe w celu zrównoważenia podatku należnego nad podatkiem naliczonym,

2. (...) Sp. z o.o. czterech deklaracji podatkowych VAT-7K w P., odpowiednio w Urzędzie Skarbowym P. za trzeci kwartał 2012 r. w dniu 24 października 2012 r. oraz w Pierwszym (...) Urzędzie Skarbowym w P. za czwarty kwartał 2012 r. oraz za pierwszy i drugi kwartał 2013 r. w dniach 25 stycznia, 25 kwietnia i 25 lipca 2013 r., przy czym we wspomnianych deklaracjach wykazano także fikcyjne zakupy na terenie kraju innych towarów, głównie części komputerowych od spółek (...) i A. C. oraz fikcyjne wewnątrzwspólnotowe dostawy tychże towarów w celu wykazania podatku naliczonego podlegającego odliczeniu od podatku należnego z tytułu sprzedaży paliwa,

3. (...) Sp. z o.o. w dniu 25.07.2013 r. w Drugim (...) Urzędzie Skarbowym deklaracji podatkowej VAT - 7K za drugi kwartał 2013r., co umożliwiło złożenie za spółkę (...) nierzetelnych deklaracji, w dniach:

•30.05.2012 r., 25.07.201 2 r., 27.08.201 2 r., 25.09.2012 r., 25.10.2012 r., 26.11.2012 r., 27.12.2012 r. w Pierwszym Urzędzie Skarbowym (...) w W. dwóch deklaracji podatkowych VAT - 7 K za pierwszy i drugi kwartał 2012 r. oraz pięciu deklaracji podatkowych VAT - 7 za lipiec - listopad 2012 r.,

• 25.01.2013 r., 25.02.2013 r., 25.03.2013 r. 25.04.2013 r., 27.05.2013 r., 25.06.2013 r., 25.07.2013 r. w Pierwszym (...) Urzędzie Skarbowym w W. siedmiu deklaracji podatkowych VAT - 7 za pierwsze półrocze 2013 r. oraz za grudzień 2012 r.,

w których podano nieprawdę w zakresie wartości podatku naliczonego, a w konsekwencji podatku należnego, w związku z fikcyjnymi zakupami paliwa, wprowadzając w konsekwencji w błąd pracowników urzędów skarbowych co do wielkości zobowiązania podatkowego i doprowadzając finalnie tych pracowników, reprezentujących w ramach przyznanych im kompetencji Skarb Państwa, do podjęcia pozytywnych decyzji podatkowych, polegających na niezakwestionowaniu dokonanych samoobliczeń podatkowych, co w tego efekcie skutkowało zaniechaniem pobrania należnego podatku VAT z tytułu sprzedaży paliwa na łączną kwotę 84.117.103,59 zł, a tym samym doprowadzeniem Skarbu Państwa do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wymienionej, znacznej wartości, czyniąc sobie z popełnionego przestępstwa stałe źródło dochodu, przy czym mając świadomość opisanego powyżej mechanizmu w szczególności osobiście zajmowała się prowadzeniem spraw spółki (...) Sp. z o. o. i obsługą jej biura, w tym nadzorowała pracę podległych jej osób,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

III.  działając w czasie, miejscu, okolicznościach i konfiguracji jak opisane w pkt. II, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru, w ramach zaplanowanego, ustalonego i zaakceptowanego podziału ról i zadań w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, przy wykorzystaniu spółki (...) Sp. z o.o., której sprawami gospodarczymi w ramach podziału ról i zadań w zorganizowanej grupie przestępczej faktycznie się zajmowała oraz innych kontrolowanych przez zorganizowaną grupę przestępczą podmiotów gospodarczych nabytych na ustalone podstawione, podżegane do tego osoby, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej - uszczuplenia należności publicznoprawnej - z tytułu zaniechania odprowadzenia należnego podatku VAT wynikającego z obrotu paliwem przez spółkę (...) Sp. z o.o. jako podatnika, nadali pozory prowadzenia działalności gospodarczej w tym przedmiocie przez innych podatników - spółki, które miały rzekomo nabywać, a następnie sprzedawać paliwo do spółki (...) Sp. z o.o., która to dostawa towaru jest opodatkowana stawką podstawową VAT 23% - nienaliczonego w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, posługując się jednocześnie na tą okoliczność poświadczającymi nieprawdę co do przeprowadzonych transakcji, niezgodnych ze stanem rzeczywistym, nierzetelnymi fakturami VAT, w zakresie nabycia paliwa, doprowadzając do złożenia za poszczególne spółki opisane w zarzucie pkt. II nierzetelnych deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług VAT-7 lub VAT- 7K, w których podano nieprawdę w zakresie wartości podatku naliczonego, a w konsekwencji podatku należnego, w wyniku czego uszczuplili należność publicznoprawną wielkiej wartości wynikającą z podatku od towarów i usług w zakresie obrotu towarami w postaci paliwa na łączną kwotę 84.117.103,59 zł,

tj. o czyn z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. w zw. z art. 38 § 2 pkt 1 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s.,

IV.  w okresie od października 2012 r. do 29 lipca 2013 r. w W., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, w ramach zaplanowanego i ustalonego podziału ról i zadań w kierowanej przez V. D. zorganizowanej grupie przestępczej, podjęła przy wykorzystaniu rachunków firmowych spółki (...) Sp. z o.o. założonych w różnych bankach na terenie kraju, czynności zmierzające do udaremnienia lub znacznego utrudnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia, wykrycia i zajęcia środków płatniczych w łącznej wysokości 50.000.000 zł pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem przestępstwa oraz przestępstwa skarbowego opisanych odpowiednio zarzutach w pkt. II i III, w ten sposób, że podjęła działania związane z obrotem środkami finansowymi przyjmując je na rachunki firmowe spółki (...) Sp. z o.o. a następnie przekazując, pod pozorem rozliczeń za rzekome transakcje kolejno spółkom (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o.,

tj. czyn z art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 299 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 10 lutego 2017 r.:

1.A. D. uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w punkcie I wyczerpującego ustawowe znamiona art. 258 § 1 k.k. i na tej podstawie skazał ją oraz wymierzył jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.A. D. uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w punkcie II wyczerpującego ustawowe znamiona art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał ją, a na mocy art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył jej karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 100 (sto) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

3.na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec A. D. środek karny przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa przypisanego jej w punkcie 2. w wysokości 114 000 (sto czternaście tysięcy) złotych;

4.A. D. uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w punkcie III uznając, że wyczerpuje ustawowe znamiona czynu z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. w zw. z art. 38 § 2 pkt 1 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s, i na podstawie tych przepisów skazał ją, a na mocy art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. w zw. z art. 38 § 2 pkt 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s wymierzył jej karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 100 (sto) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

5.na podstawie art. 33 § 1 k.k.s. orzekł wobec A. D. przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa przypisanego jej w punkcie 4 w wysokości 114 000 (sto czternaście tysięcy) złotych;

6.na podstawie art. 8 § 2 k.k.s. orzekł, iż w odniesieniu do czynów przypisanych A. D. w punkcie 2 i 4, wykonaniu podlegają kary i środek karny orzeczone wobec A. D. za przestępstwo skarbowe przypisane oskarżonej w punkcie 4;

7.A. D. uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w punkcie IV wyczerpującego ustawowe znamiona art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 299 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał ją, a na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył jej karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

8.na podstawie art. 39 § 1 i 2 k.k.s. połączył kary pozbawienia wolności orzeczone wobec A. D. w punktach 1, 4 i 7 i podlegające wykonaniu, orzekając karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

9. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., tj. w brzmieniu tych przepisów obowiązujących w czasie popełnienia przypisanych A. D. czynów, w zw. z art. 41a § 1 i 2 k.k.s. i art. 20 § 2 k.k.s. wykonanie orzeczonej w punkcie 8 kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 (pięciu) lat próby;

10.na podstawie art. 73 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 41a § 2 k.k.s. i art. 20 § 2 k.k.s. oddał oskarżoną A. D. w okresie próby pod dozór kuratora;

11.na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. zaliczył A. D. na poczet orzeczonej w punkcie 4 kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 29 lipca 2013 roku, uznając grzywnę za wykonaną w wymiarze 2 (dwóch) stawek dziennych.

Ponadto Sąd Okręgowy orzekł w przedmiocie dowodów rzeczowych oraz kosztów postępowania.

Powyższy wyrok został zaskarżony m. in. przez obrońcę oskarżonej L. – D. w zakresie pkt 1 do 11 i pkt 17 na korzyść tej oskarżonej w całości.

Obrońca na mocy art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 § 1, 2 i 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. błąd w ustaleniach stanu faktycznego polegający na przyjęciu, że: „O bliskich powiązaniach spółek (...), M. i B. I. poprzez osobę ją rzeczywiście nadzorującą - tj. W. D. (1), o fikcyjnej roli prezesów i właścicieli tych spółek oraz o procederze mającym na celu wyłudzenie pieniędzy w zw. z rozliczeniami podatku VAT wiedziała zaangażowana oficjalnie w pracę biura T. (...) A. D.” podczas gdy w toku całego postępowania przygotowawczego i przewodu sądowego oskarżona konsekwentnie zaprzeczała swojej winie i świadomości popełniania czynu zabronionego wyłudzenia pieniędzy;

2. błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na uznaniu, że „Spółkami używanymi, w związku z pełnionymi przez nie rolami wynikającymi z podziału zadań, do prowadzenia wskazanego powyżej procederu związanego z wyłudzaniem podatku VAT przy użyciu spółki (...) były: W. Sp. z w okresie od 10.02.2012 r., B. I. Sp. z w okresie od 24.02.2012 r., M. Sp. z w okresie od 30.07.2012 r. (...) Wszystkie wyżej wymieniane spółki zarejestrowane były głównie na obywateli estońskich, białoruskich lub ukraińskich, którzy formalnie nabywali udziały w spółkach oraz pełnili funkcje prezesów zarządu, a ich rzeczywista rola ograniczona była do podpisania aktów notarialnych, złożenia wzorów podpisów do KRS, podpisania wniosków do KRS, udzielenia prokury lub pełnomocnictw oraz założenia kont bankowych” podczas gdy oskarżona A. L. nie wiedziała (nie obejmowała świadomością) tak opisanego przez Sąd, jako ustalony, stanu faktycznego, a z całą pewnością nie w całym okresie objętym aktem oskarżenia od maja 2012 r. do 29 lipca 2013 r.;

3. błąd w ustaleniach stanu faktycznego, polegający na przyjęciu, że „rzeczywiste znaczenie w funkcjonowaniu spółek miały wykonujące polecenie D., zorientowane w faktycznej działalności spółek ich pracownice, nieformalne kierowniczki biur - w tym także A. D. w T. - (...) podczas gdy to ustalenie pozostaje wewnętrznie sprzeczne a to z tej przyczyny, że „nieformalne kierowniczki biur” były pracownicami, które wykonywały polecenia D. i nie mogły więc posiadać rzeczywistego istotnego znaczenia w funkcjonowaniu spółek objętych zarzutem/ustaleniem przynależności do grupy;

4. błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego polegające na ustaleniu, że A. D. miała świadomość lub wiedzę, że „Uzyskiwanie przez kierowaną przez W. D. (1) grupę przestępczą korzyści majątkowej z tytułu rozliczeń podatkowych związanych z podatkiem od towarów i usług, możliwe było dzięki tworzeniu w spółkach zwłaszcza M. i W. fikcyjnej dokumentacji finansowej” oraz że miała świadomość, że w celu osiągnięcia zamierzonego celu, tj. zaniechania obowiązkowej zapłaty podatku VAT, niezbędne było jednak nadanie pozorów prowadzenia faktycznej działalności gospodarczej przez spółki zajmujące się obrotem paliwami, a mianowicie spółki (...) i spółki (...), to jest spółki podległe W. D. (1) i działające w znanej A. D. nieformalnej strukturze. Spółki te stworzyły pozory obrotu paliwem w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia, a następnie jego sprzedaży w spółce (...), co dokumentowały podrabiane w celu użycia za autentyczne lub poświadczające nieprawdę faktury VAT stwierdzające fikcyjne nabycie paliwa”; Ponadto Sąd Okręgowy błędnie przyjął że „Pozorność legalności funkcjonowania T. (...) nie dotyczyły A. D., która znała strukturę organizacyjną spółek podległych W. D. (1) i współpracujących z T. (...) w zakresie związanym z pozyskaniem paliwa”;

5. Sąd błędnie pominął przy wyrokowaniu, uznając winę oskarżonej L., poczynione przez siebie ustalenie, że Działalność spółki (...) była prowadzona zgodnie z powierzoną jej przez W. D. (1) rolą, czyli jako spółki legalnie sprzedającej paliwo na terenie Polski, nabywcy paliwa nie byli świadomi rzeczywistych powiązań spółki oraz nieprawidłowości związanych z funkcjonowaniem jej dostawców.

6. błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego polegające na ustaleniu, że „wszystkie osoby uczestniczące w spotkaniach, pełniące rolę kierowniczek biur spółek zaangażowanych w różnych formach w wyłudzanie pieniędzy w zw. z podatkiem VAT były zorientowane w rzeczywistej działalności spółek i (...)”; Sąd nie wyjaśnił dostatecznie przekonywująco co oznacza i jakie skutki dla uznania winną ma ustalenie „były zorientowane” oraz jaki wpływ na „umyślność” miała orientacja;

7. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na dowolnej ocenie zebranego materiału dowodowego skutkujące błędnym przyjęciem przez Sąd, że oskarżona A. D. wiedziała, że „celem zorganizowanej sieci spółek podległych W. D. (1) i funkcjonujących za pośrednictwem tzw. kierowniczek biur, było uzyskanie korzyści majątkowej związanej ze składanymi deklaracjami podatkowymi VAT, zawierającymi nieprawdziwe, nierzetelne informacje, m.in. w odniesieniu do spółki (...), które składane były w powiązaniu z zawierającymi nieprawdę deklaracjami podatkowymi, składanymi przez spółki (...), M. i B. I.”;

8. naruszenie art. 258 § 1 k.k. i uznanie A. D. winną udziału w zorganizowanej przez V. D. (1) grupie, podczas gdy Sąd przyjął za ustalone, że „ Działalność tych spółek, w ramach ustalonego i zaakceptowanego podziału ról, faktycznie prowadził W. D. (1), koordynując ich funkcjonowanie za pośrednictwem innych osób (...) B. J., A. D. i A. R. (co do spółki (...) sp. z o.o.)” oraz „Ujawnieni w KRS właściciele i prezesi spółki byli figurantami, rzeczywistą kontrolę nad spółką sprawował W. D. (1));

9. naruszenie art. 258 § 1 k.k. i uznanie A. D. winną udziału w zorganizowanej przez V. D. (1) grupie, podczas gdy żaden dowód nie pozwala uznać, że oskarżona już w maju 2012 r. świadomie „weszła do grupy” i „zaakceptowała swój udział w grupie w ramach podziału zadań”;

10.naruszenieart. 258 § 1 k.k. poprzez zaniechanie uznania, że działania oskarżonej A. D. w okresie od maja 2012 r. do 29 lipca 2013 r. nie stanowiły wykonywania obowiązków pracowniczych w ramach świadczenia pracy pod kierunkiem pracodawcy (reprezentanta pracodawcy) i uznanie A. D. winną udziału w zorganizowanej przez V. D. (1) grupie, mimo że Sąd przyjął za ustalone, że:

a) „Obsługą księgową spółek zajmowały się U. D. oraz A. B. która świadczyła także nieformalne usługi księgowe na rzecz spółek wchodzących w skład grupy przestępczej. Instrukcje co do sposobu wypełniania deklaracji VAT i danych jakie miała do nich wpisywać otrzymywała telefonicznie lub za pomocą poczty elektronicznej, otrzymywała także faktury od kierowniczek biur (nie dotyczy to T. (...)), którym następnie przekazywała jaka kwota powinna zostać wpłacona tytułem podatku. W przypadku T. (...) takie informacje opracowywała U. D., dysponująca fakturami z biura prowadzonego przez A. D.”; oraz „Oskarżona także w ramach obowiązków osobiście kontaktowała się z księgową U. D., która podawała kwoty podatku VAT i CIT do opłaty, którą często wykonywała oskarżona”;

b) „Początkowo Oskarżona pracowała na stanowisku menadżera ds. sprzedaży, następnie ze względu na zatrudnienie nowych pracowników i obowiązki związane z organizacją pracy biura i obsługą kluczowych klientów od maja 2013 roku formalnie na stanowisku kierownika działu sprzedaży, przy czym przez cały okres zatrudnienia faktycznie kierowała pracą biura, do czerwca 2013 roku we współpracy z A. R.”;

c)„Do obowiązków oskarżonej w T. (...) należało wyszukiwanie nowych klientów, obsługa obecnych klientów firmy, organizacja logistyczna dostaw;

d)„Oskarżona A. D. brała udział w systematycznie organizowanych naradach z W. D. (1) i innymi osobami oficjalnie odpowiedzialnymi za biura spółek zarządzanych faktycznie przez W. D. (1). Podczas tych spotkań omawiane były bieżące sprawy spółek, ich współpraca, koordynowane były działania umożliwiające dostosowanie działalności i dokumentacji spółek do poleceń W. D. (1)”;

e)„Oprócz spotkań podczas narad, D. kontaktował się z A. D. w sprawach sprzedaży, wszystkich kwestiach dotyczących T. (...), polecił jej kupować towar we wskazanych przez siebie firmach: M., (...), (...), ustalał rabaty dla klientów, brał udział w spotkaniach z nowymi klientami i w negocjacjach, jako jedyna osoba decyzyjna”;

f)„w 2013 roku takie upoważnienie otrzymały także A. R. i oskarżona A. D., w odniesieniu do wystawiania i podpisywania faktur VAT oraz dokumentów WZ (wydanie zewnętrzne z magazynu);

g)„prezesi, członkowie zarządów, właściciele ze strony firm dostawców, nigdy nie byli w biurze T. (...), zmiany dostawców następowały nagle, dostawy paliwa dla T. (...) organizował W. D. (2), który przekazywał pracownikom T. (...) dane umożliwiające kontakt z pracownikami dostawców, interweniował gdy brakowało paliwa na terminalach;

h)„Wszystkie osoby uczestniczące w spotkaniach (...) nie zadawały związanych z tym pytań, otrzymywały polecenia od W. D. (1), ale samodzielnie realizowały jego wytyczne”;

i)„A. L. uczestniczyła w pełni w działalności związanej z zorganizowaną grupą przestępczą, poprzez udział w spotkaniach, narady z W. D. (1), realizację jego ustaleń”;

j)„A. D. miała dostęp do kont bankowych, przez co miała możliwość dokonywania przelewów, kontrolowała bieżącą pracę T. (...), w tym także w zakresie utrzymywania kontaktów ze spółkami - dostawcami paliwa wskazanymi przez W. D. (1), brała udział w naradach organizowanych przez niego z udziałem pozostałych kierowniczek biur oraz V. V. - odpowiedzialnego za transport, a także kontaktowała się codziennie z W. D. (1) w bieżących sprawach, raportując jak wygląda sytuacja w spółce oraz pośrednicząc - w wiarę potrzeby - w przekazywaniu jego poleceń innym osobom, np. B. J.”;

k)„A. D., jako osoba zajmująca się na polecenie D. bieżącymi sprawami spółki (...), uzyskiwała od niego informacje o możliwości zakupu paliwa od konkretnej spółki spośród wskazanych powyżej, informacja taka miała charakter wiążący i wskazywała na obowiązek dokonywania zakupów wyłącznie w tych spółkach”;

1)„Transakcje między T. (...), jako sprzedającym, firmami kupującymi zachowywały zewnętrzne pozory legalności, to znaczy kupujący paliwo firmy nie miały zazwyczaj świadomości, że uczestniczył w przestępczym procederze”;

m)„Jedynym wyznacznikiem treści dokumentów księgowych była wskazana przez W. D. (1) wysokość podatku VAT wykazywanego w deklaracjach podatkowych. Wysokość ta z kolei była przez niego ustalona w taki sposób, aby uzyskać nienależne środki pieniężne od Skarbu Państwa, z tytułu potrąceń w zw. z podatkiem VAT, wynikających z poczynionymi przez podległe mu spółki odliczeń”;

n) „Z tytułu nie zaewidencjonowanych premii A. D. uzyskała od W. D. (1) niemniej niż 14 000 złotych, pochodzących z uzyskanych przez niego nienależnie kwot z tytułu wadliwego rozliczenia podatku VAT;

- podczas gdy opisane powyżej przejawy aktywności A. D. mieszczą się w pojęciu wykonywania pracy pod nadzorem pracodawcy;

11. obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 270 §1 k.k. w zb. z art. 271 §1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., w sytuacji gdy zebrane dowody nie potwierdzają wypełnienia przez A. L. ustawowych znamion zarzuconych jej czynów ani winy oskarżonej, w szczególności wobec ustalenia że warunkiem koniecznym zaistnienia zarzuconych przestępstw, było wykorzystanie między innymi instytucji „wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów”, „wewnątrzwspólnotowej dostawy” i „zakupów krajowych” oraz dokonywania obrotu rzepakiem lub złotem celem równoważenia podatku należnego. Żadna z tych instytucji ani mechanizmów nie funkcjonowały w T. (...);

12. obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. w zw. z art. 38 § 2 pkt 1 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 8 §1 k.k.s., w sytuacji gdy zebrane dowody nie potwierdzają wypełnienia przez A. L. ustawowych znamiona zarzuconych jej czynów ani winy oskarżonej, w szczególności
wobec ustalenia że warunkiem koniecznym zaistnienia
zarzuconych przestępstw, było wykorzystanie między innymi instytucji „wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów”, „wewnątrzwspólnotowej dostawy” i „zakupów krajowych” oraz dokonywania obrotu rzepakiem lub złotem celem równoważenia podatku należnego. Żadna z tych instytucji ani mechanizmów nie funkcjonowały w T. (...);

13.obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 299 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. poprzez uznanie A. D. winną popełnienia zarzucanego jej czynu podczas gdy Sąd przyjął za ustalone, że:

a) „W siedzibie spółki (...) przechowywana była w sejfie gotówka, którą dostarczała tam od W. D. (1) Z. S. - o czym wiedziała A. D.. Były to pieniądze na utrzymanie biura oraz na premie dla pracownic i B. J.” oraz „Do popełnienia tego czynu wykorzystywane były także skrytki bankowe, do których dostęp miały A. O. i L. M..”

b)osoby zaangażowane w działanie grupy, w tym A. D. mająca dostęp do rachunków bankowych T. (...) podejmowały na polecenie D. działania związane z obrotem środkami finansowymi przyjmując je na rachunki firmowe poszczególnych kontrolowanych przez zorganizowaną grupę przestępczą w/w podmiotów, a następnie przekazując także pod pozorem faktycznych zdarzeń gospodarczych, rozliczeń za rzekome transakcje, w tym zakupy walut. (...)

c)kwota tych środków płatniczych związanych z działalnością grupy w zakresie dotyczącym A. D. to 50 000 000 złotych. W przypadku A. D. i spółki (...) działania te związane były z podjęciem czynności związanych z obrotem środkami finansowymi przyjmując je na rachunki firmowe spółki (...). z a następnie przekazując, pod pozorem rozliczeń za rzekome transakcje kolejnym spółkom (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. Z o.o.;

-w sytuacji gdy zebrane dowody nie potwierdzą winy oskarżonej, w szczególności wobec ustalenia, że jak wynika z zaskarżonego wyroku, Sąd ustalił, że działania T. (...) miały charakter legalny i polegały na sprzedaży paliwa kontrahentom. W takiej sytuacji nie może być mowy o podejmowaniu czynności zmierzających do udaremnienia lub znacznego utrudnienia przestępnego pochodzenia środków płatniczych, skoro wszystkie środki płatnicze, jakie wpłynęły w przedmiotowym okresie były całkowicie legalne i pochodziły z legalnego źródła, mające uzasadnienie w rzeczywistych operacjach gospodarczych;

14. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 12 k.k. poprzez błędne ustalenie, że oskarżona A. D. działała w warunkach czynu ciągłego tj. że działała w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w szczególności, że obejmował swoją świadomością i umyślnością zamiar „wyłudzenia VAT” przez spółki kontrolowane przez W. D. (1);

15.obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na dowolnej ocenie zebranego materiału dowodowego i ustaleniu winy oskarżonych na podstawie uznanych za wiarygodne zeznań wyłącznie świadków oskarżyciela;

Zważywszy na powyższe zarzuty wnosił:

1.o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzuconych jej czynów;

2.ewentualnie w dalszej kolejności o uchylenie zaskarżonego wyroku do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonej nie jest zasadna i nie zasługują na uwzględnienie zawarte w niej zarzuty oraz wnioski końcowe.

Przed dokonaniem merytorycznej analizy poszczególnych zarzutów zawartych w przedmiotowym środku zaskarżenia należy stwierdzić, że są one ze sobą wzajemnie sprzeczne. Autor przedmiotowej apelacji w odniesieniu do tych samych czynów zakwestionował bowiem jednocześnie zarówno dokonane przez Sąd ustalenia faktyczne, stawiając zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych (zarzuty z pkt 1, 2, 3), jak również przyjętą w wyroku kwalifikację prawną czynów (zarzuty z pkt 8, 9, 10, 11, 12, 13 i 14). Jest natomiast oczywiste i wynika w to z utrwalonego w tym zakresie orzecznictwa zarówno Sądu Najwyższego jak również Sądów Apelacyjnych, że zarzut obrazy prawa materialnego z części szczególnej Kodeksu karnego może być postawiony dopiero wówczas gdy skarżący akceptuje w całości dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne. Zatem w prawidłowo skonstruowanym przez profesjonalny podmiot jakim jest adwokat środku zaskarżenia, nie należy jednocześnie kwestionować ustaleń faktycznych oraz prawnokarnej oceny zachowania osoby oskarżonej (kwalifikacji prawnej), gdyż taki sposób redakcji petitum apelacji musi być uznany za formalnie wadliwy i z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że w takiej sytuacji powinien być merytorycznie rozpoznany jedynie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wraz z zarzutami obrazy przepisów postępowania. W analizowanym środku zaskarżenia występują także inne uchybienia formalne, a mianowicie autor apelacji jako podstawę prawną zarzutów wymienił art. 438 § 1, 2 i 4 k.p.k. gdy przedmiotowy przepis nie zawiera paragrafów tylko punkty ale co istotniejsze stawiając zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych nie wymienił w podstawie prawnej tych zarzutów pkt 3 art. 438 k.p.k., tylko pkt 4 który odnosi się do kwestii rażącej niewspółmierności kary.

Za chybione i bezpodstawne uznać należy zarzuty obrazy przepisów postępowania zawarte w pkt 6 i 7 petitum omawianej apelacji tj. art. 4 k.p.k., 5 § 2 k.p.k., 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. Z utrwalonego w tym zakresie orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika w sposób jednoznaczny, że art. 4 k.p.k., jako zawierający ogólną zasadę postępowania karnego nie może stanowić podstawy samodzielnego zarzutu zarówno apelacyjnego jak również kasacyjnego. Art. 4 k.p.k. podobnie jak art. 2 § 2 k.p.k. zawiera jedynie ogólną dyrektywę, która powinna być realizowana w toku procesu karnego. Naruszenie tej zasady może nastąpić tylko poprzez naruszenie przepisu procesowego o bardziej szczegółowym charakterze, przepisu zawierającego konkretny nakaz lub zakaz, który został np. zignorowany, opacznie zrozumiany, lub nie doszło do jego zastosowania. W przedmiotowej sprawie zdaniem Sądu odwoławczego Sąd meriti nie naruszył zarówno wspomnianej zasady ogólnej zawartej w art. 4 k.p.k. jak również przepisów procedury karnej o bardziej szczegółowym charakterze.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Okręgowy nie naruszył również zasady in dubio pro reo zawartej w art. 5 § 2 k.p.k. Naruszenie tej zasady może nastąpić tylko wówczas gdy w danej sprawie Sąd nie dysponował chociażby jednym dowodem pozwalającym na dokonanie stanowczych ustaleń faktycznych. Mając zaś na uwadze treść zebranych w niniejszej sprawie dowodów, uznać należy, że zgromadzony w toku przewodu sądowego materiał dowodowy pozwalał Sądowi I instancji na dokonanie stanowczych ustaleń faktycznych, a zatem nie było w ogóle potrzeby sięgania po regułę zawartą w art. 5 § 2 k.p.k.

Należy także stwierdzić, że autor omawianej apelacji nie wskazał zarówno w treści zarzutów jak również w uzasadnieniu żadnej konkretnej okoliczności która zostałaby przez Sąd meriti rozstrzygnięta na niekorzyść oskarżonej.

W przedmiotowej sprawie nie doszło również do obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. bowiem Sąd Okręgowy wszystkie zebrane w sprawie dowody ocenił w sposób swobodny i ocena ta nie zawiera błędów natury logicznej, faktycznej, zgodna jest z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Ponadto analizując treść zarzutów zawartych w pkt 6 i 7 w których zarzucono błędną ocenę materiału dowodowego i obrazę wymienionych przepisów postępowania, zauważyć należy, że skarżący nie wskazał żadnego konkretnego dowodu, który został rzekomo przez Sąd meriti dowolnie oceniony oraz w czym konkretnie owa dowolność się przejawia. Podkreślić także należy, że oba omawiane zarzuty zawarte w pkt 6 i 7 zostały w istocie zredagowane jako zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych. W pierwszym z wymienionych zarzutów wprost zarzucono „Błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego podlegając na ustaleniu, że”, czyli zdaniem autora apelacji błędna ocena dowodów to to samo co dokonane w sprawie ustalenia faktyczne. Taki sposób redakcji zarzutu jest formalnie wadliwy bowiem stawiając zarzut obrazy art. 7 k.p.k. należy wskazać w treści zarzutu zarówno konkretny dowód czy dowody dowolnie oceniane przez Sąd meriti, jak również w czym owa dowolność się przejawia. Jest natomiast oczywiste, że zazwyczaj błędne ustalenia faktyczne są konsekwencją obrazy art. 7 k.p.k., czy też innych przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów i w prawidłowo zredagowanym petitum apelacji skarżący powinien wykazać zarówno, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy konkretnych przepisów postępowania w określony sposób oraz że skutkiem tej obrazy są błędne ustalenia faktyczne, które spowodowały wydanie wadliwego wyroku. Stwierdzić należy, że autor omawianej apelacji nie wykazał w sposób formalnie prawidłowy i przekonujący, że Sąd meriti naruszył określone przepisy procedury karnej oraz, że owo naruszenie miało wpływ na treść wyroku.

Skoro Sąd Okręgowy nie naruszył wymienionych przez skarżącego przepisów postępowania tj. art. 4, 5 § 2, 7 i 410 k.p.k. to uznać również należy, że dokonane w oparciu o prawidłową analizę i ocenę zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów ustalenia faktyczne są również prawidłowe i mają one pełne oparcie w materiale dowodowym przedmiotowej sprawy.

W tym miejscu konieczne jest także podkreślenie faktu, że ustalenia związane z istnieniem, działaniem, strukturą i składem zorganizowanej grupy przestępczej zostały już wcześniej dokonane także w innych prawomocnie zakończonych sprawach o sygn. akt VIII K 63/15, XII K 15/15 (sygn. akt Sądu Apelacyjnego w Warszawie II AKa 186/15), które toczyły się przed Sądem Okręgowym w Warszawie i dotyczyły innych osób uczestniczących w zorganizowanej grupie przestępczej w tym V. D. (1), który kierował tą grupą. Zatem fakt istnienia, struktura, cel, charakter działalności tej grupy przestępczej w której skład wchodziła oskarżona A. D. został stwierdzony także w powołanych wyżej prawomocnych orzeczeniach. Sąd Okręgowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku dokonując analizy i oceny zgromadzonych w sprawie dowodów oraz czyniąc w oparciu o uznane za wiarygodne dowody ustalenia faktyczne zasadnie zatem miał na uwadze także wyżej wskazany fakt wcześniejszych prawomocnych skazań innych osób uczestniczących w popełnianiu przestępstw pospolitych oraz skarbowych związanych z obrotem paliwem, olejem rzepakowym, metalami szlachetnymi i uszczuplaniem podatku VAT.

Mając na uwadze treść zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów uznać należy, że zawarte w omawianej apelacji zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych są całkowicie chybione i bezpodstawne.

W ocenie Sądu odwoławczego poczynione przez Sąd meriti ustalenia faktyczne dotyczące popełnienia przez oskarżoną A. D. przypisanych jej czterech czynów są prawidłowe i mają pełne oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Należy także zauważyć, że skarżący w treści poszczególnych zarzutów kwestionując cytowane fragmenty ustaleń Sądu meriti nie wskazuje merytorycznych i przekonujących argumentów na poparcie swojego stanowiska. Autor apelacji twierdzi bowiem, że ustalenia Sądu Okręgowego są błędne bowiem „oskarżona konsekwentnie zaprzeczała swojej winie i świadomości popełniania czynu zabronionego wyłudzenia pieniędzy” (zarzut z pkt 1), lub też wywody obrońcy oskarżonej sprowadzają się do twierdzenia, że „oskarżona A. D. nie wiedziała (nie obejmowała świadomością) tak opisanego przez Sąd jako ustalony, stanu faktycznego, a z całą pewnością nie w całym okresie objętym aktem oskarżenia od maja 2012 r. do 29 lipca 2013 r.” (zarzut z pkt 2). Zatem sam skarżący nie jest konsekwentny i stanowczy w swoim stanowisku odnośnie tego, czy oskarżona obejmowała swoją świadomością określone fakty
i działania, czy też nie miała tej świadomości tylko w określonym okresie objętym zarzutem i przyjętym w wyroku.

Wyżej wskazany sposób konstrukcji omawianych zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych oraz sposób ich argumentacji w uzasadnieniu apelacji nie może powodować, że zostaną one uznane za zasadne
i skutecznie podważające ustalenia dokonane przez Sąd meriti.

Zdaniem Sądu odwoławczego świadomość oskarżonej A. D. odnośnie mechanizmu działania spółek (...), T. (...) i ogólnie handlu paliwem i celu działania tych spółek jakim było ukrycie podatków wynika w sposób jednoznaczny z zeznań V. D. (1), jak również z pozostałych dowodów wskazanych przez Sąd Okręgowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku w tym M. K., L. M., A. O., B. J., P. S. i A. R.. Wyżej wskazani świadkowie opisali charakter działalności grupy V. D. (1), wzajemne powiązania spółek służących do wyłudzania podatku VAT oraz rolę poszczególnych osób w wykonywaniu zadań zleconych przez V. D. (1), jako osobę kierująca tą zorganizowaną grupą przestępczą. Z dowodów tych wynika w sposób jednoznaczny rola oskarżonej A. D., która była jedną z kierowniczek biur czyli jedną z osób która faktycznie prowadziła bieżącą działalność spółek i odpowiadała za przepływ informacji od V. D. (1) i między poszczególnymi biurami zaangażowanymi m. in. w tworzenie i wykorzystywanie dokumentacji umożliwiającej składanie deklaracji podatkowych
i wyłudzaniu określnych kwot z tytułu podatku VAT.

Za całkowicie chybione, bezpodstawne a jednocześnie przedwczesne uznać również należy zarzuty obrazy prawa materialnego zawarte w pkt 8, 9, 10, 11, 12 13 i 14 omawianej apelacji. Istota obrazy prawa materialnego polega na błędnej prawnokarnej ocenie zachowania osoby oskarżonej przez Sąd meriti, w sytuacji gdy Sąd ten dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie wszystkich elementów strony przedmiotowej
i podmiotowej, które nie są w danej sprawie kwestionowane przez stronę postępowania. Jeśli zaś, tak jak ma to miejsce w niniejszej sprawie autor analizowanej apelacji kwestionuje dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne a jednocześnie podważa dokonaną przez Sąd meriti subsumpcję tych ustaleń, to w takiej sytuacji postawione w petitum apelacji zarzuty obrazy prawa materialnego uznać należy za przedwczesne. Należy także podkreślić, że analiza treści postawionych w apelacji zarzutów obrazy prawa materialnego pozwala na konstatację, że zostały one w zasadniczej części formalnie wadliwie zredagowane.

Nie wykazano bowiem zarówno w treści tych zarzutów które konkretnie znamiona występków przypisanych oskarżonej A. D. nie zostały przez nią zrealizowane w dokonanych przez Sąd meriti ustaleniach faktycznych i tym samym, że doszło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 k.k., 286 § 1 k.k. czy też pozostałych przepisów części szczególnej Kodeksu karnego, czy też Kodeksu karnego skarbowego. Odnośnie zaś zarzutów w których obrońca oskarżonej zarzuca obrazę prawa materialnego tj. art. 12 k.k. to zauważyć należy, że zdaniem autora apelacji obraza art. 12 k.k. nastąpiła „poprzez błędne ustalenie, że …”, czyli skarżący w istocie kwestionuje ustalenia faktyczne a nie błędne zastosowanie tego przepisu. Należy także zauważyć, że przyjęcie przez Sąd meriti konstrukcji przestępstwa ciągłego jest rozwiązaniem korzystniejszym niż skazanie za kilka odrębnych czynów i wymierzenie za każdy z nich określonej kary. Zatem w ocenie Sądu odwoławczego kwestionowanie przez autora apelacji przyjęcia konstrukcji określonej w art. 12 k.k. tj. czynu ciągłego budzi wątpliwości w aspekcie tego, czy jest to zarzut rzeczywiście na korzyść oskarżonej zawłaszcza w sytuacji gdy skarżący w treści zarzutu z pkt 2 kwestionuje brak świadomości oskarżonej jedynie w określonym okresie, a nie w całości.

Sąd Apelacyjny w zakresie oceny prawnej czynów przypisanej oskarżonej A. D. uzupełnił zaś kwalifikację prawną czynu przypisanego w pkt 4 części rozstrzygającej wyroku o art. 8 § 1 k.k.s. w zakresie podstawy skazania oskarżonej. W tym zakresie Sąd odwoławczy podzielił bowiem stanowisko prokuratora, który zasadnie w tym zakresie w zarzucie z pkt I podniósł obrazę art. 413 § 1 pkt 6 i § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez brak przywołania w kwalifikacji prawnej przestępstwa skarbowego art. 8 § 1 k.k.s. a tym samym wyraźnego wskazania, iż została zastosowana przez Sąd określona w tym przepisie instytucja tzw. idealnego zbiegu czynów karalnych. Argumenty prokuratora w omawianym zakresie Sąd Apelacyjny uznał za trafne i przekonujące i z tego względu wyrok został w omawianym zakresie zmieniony.

Sąd odwoławczy nie znalazł natomiast podstaw aby uwzględnić zarzuty i wnioski zawarte w apelacji obrońcy oskarżonej oraz zarzut z pkt II apelacji prokuratora. Zdaniem Sądu Apelacyjnego orzeczone wobec oskarżonej kary jednostkowe oraz kara łączna są adekwatne do stopnia winy oskarżonej oraz stopnia społecznej szkodliwości czynów jej przypisanych.

Ponadto z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że przy wymiarze tych kar Sąd Okręgowy uwzględnił w sposób właściwy dyrektywy zawarte w art. 53 k.k. bowiem uwzględnił wszystkie istotne okoliczności zarówno obciążające jak i łagodzące i nadał tym okolicznościom właściwe znaczenie. Sąd meriti ustalił również w sposób prawidłowy prognozę wobec oskarżonej, uznając zasadnie, że 5 - letni okres próby oraz oddanie oskarżonej pod dozór kuratora zapewni osiągnięcie wobec A. D. celów kary zarówno w aspekcie prewencji indywidualnej jak również ogólnej.

Sąd Apelacyjny mając na uwadze powyższe orzekł jak w wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zaś na podstawie art. 633 i 634 k.p.k.