Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

S. G. został skazany prawomocnymi wyrokami:

I. prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 21 grudnia 2005 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 371/05 za czyn popełniony w dniu 25 marca 2003 roku wyczerpujący dyspozycję art. 278 § 1 kk w zw. z art. 278 § 3 kk, za który na podstawie art. 278 § 3 kk w zw. z art. 34 § 2 pkt 2 kk i w zw. z art. 35 § 1 kk orzeczono karę 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w rozmiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, z czego skazany odpracował 64 godziny i postanowieniem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 20 września 2006 roku w sprawie o sygnaturze akt II Ko 729/06 na podstawie art. 83 kk zwolniono skazanego od reszty kary ograniczenia wolności,

II. prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 27 marca 2014 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 957/13 za czyn popełniony w dniu 13 sierpnia 2013 roku wyczerpujący dyspozycję art. 157 § 1 kk, za który na podstawie art. 157 § 1 kk orzeczono karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, przy czym na podstawie art. 69 § i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono ustalając okres próby na 2 lata, a następnie postanowieniem tego sądu z dnia 23 września 2016 roku w sprawie II Ko 1588/16 zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary,

III. prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 6 maja 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 202/14, zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 29 grudnia 2016 roku w sprawie o sygnaturze akt IV Ka 561/16 za czyn popełniony w nocy z 5 na 6 października 2013 roku wyczerpujący dyspozycję art. 197 § 2 kk, za który na podstawie art. 197 § 2 kk orzeczono karę 2 lat pozbawienia wolności, którą skazany rozpoczął odbywać w dniu 7 lipca 2016 roku, na poczet której zaliczono okres od 06 października 2013 roku do 07 października 2013 roku, oraz za czyn popełniony w okresie od września 2008 roku do 04 września 2013 roku wyczerpujący dyspozycję art. 200 § 1 kk, za który na podstawie art. 200 § 1 kk orzeczono karę 6 lat pozbawienia wolności, którą skazany ma odbywać od 09 stycznia 2021 roku do 08 stycznia 2027 roku,

IV. prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 5 października 2015 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 379/15, utrzymanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 1 kwietnia 2016 roku w sprawie o sygnaturze akt IV Ka 713/15 za:

a) czyn popełniony w nocy z 13 na 14 lutego 2015 roku, wyczerpujący dyspozycję art. 197 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, za który na podstawie art. 197 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk orzeczono karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

b) czyn popełniony w dniu 13 lutego 2015 roku, wyczerpujący dyspozycję art. 157 § 2 kk, za który na podstawie art. 157 § 2 kk przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk orzeczono karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

przy czym na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk w miejsce orzeczonych kar orzeczono karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet na podstawie art. 63 § 1 kk okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 15 lutego 2015 roku do dnia 5 października 2015 roku, skazany ma rozpocząć wykonywanie tej kary od 06 lipca 2018 roku do 14 maja 2020 roku.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim wyrokiem łącznym z dnia 17 marca 2017 roku w sprawie II K 358/16:

1. na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk, art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 568a § 1 pkt 2 kpk jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone wobec skazanego S. G. opisane w punktach II i III części wstępnej wyroku oraz karę łączną pozbawienia wolności opisaną w punkcie IV części wstępnej wyroku połączył i wymierzył karę łączną w wymiarze 9 (dziewięć) lat pozbawienia wolności;

2. ustalił, że w pozostałym zakresie wyroki opisane w punktach II, III i IV części wstępnej wyroku łącznego podlegają odrębnemu wykonaniu;

3. umorzył postępowanie w części dotyczącej wydania wyroku łącznego obejmującego skazanie opisane w punkcie I;

4. zwolnił skazanego od kosztów postępowania związanych z wydaniem wyroku łącznego, obciążając nimi Skarb Państwa.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę skazanego w części co do kary.

Apelacja wywiedziona z podstawy prawnej art. 438 pkt 4 kpk zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi niewspółmiemość kary łącznej wymierzonej skazanemu S. G., wynikającą z zastosowania zasady asperacji podczas gdy charakter popełnionych przestępstw zbliżonych rodzajowo, czasokres ich popełnienia, jak i opinia penitencjarna o skazanym przemawiają za zastosowaniem wobec skazanego zasady pełnej absorpcji.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1 poprzez wymierzenie skazanemu kary łącznej w wymiarze najwyższej kary jednostkowej, tj. 6 lat pozbawienia wolności, ewentualnie złagodzenie wymierzonej kary łącznej i wymierzenie skazanemu kary łagodniejszej niż kara 9 lat pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

W toku kontroli instancyjnej Sąd odwoławczy nie dostrzegł uchybień mających wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, a tym samym nie znalazł podstaw do podzielenia argumentacji skarżącego i wniosków zawartych w wywiedzionej apelacji.

Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż w sprawie zachodzą materialnoprawne podstawy do orzeczenia kary łącznej, opisanej w art. 85 kk w zakresie skazań objętych wyrokami opisanymi w punktach II, III i IV zaskarżonego wyroku.

Niemniej jednak błędnie określił górną granicę kary łącznej, którą można było wymierzyć po połączeniu kar wymierzonych tymi trzema wyrokami. Gdy uwzględnić fakt, iż w sprawach podlegających łączeniu orzeczono kary pozbawienia wolności w wymiarze 8 miesięcy ( II K 957/13), 2 lat i 6 lat (II 202/14) oraz 2 lat i 6 miesięcy (II K 379/15) granicę tę wyznaczała kara w wymiarze 11 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, a nie jak przyjął Sąd pierwszej instancji kara 9 lat i 2 miesięcy.

W ocenie Sądu Okręgowego prawdopodobnie takie błędne wyliczenie wynikało z pominięcia przez Sąd meriti kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem wydanym w sprawie II K 202/14 za czyn z art. 197 § 2 kk. Zdaje się, że uszło uwadze Sądu Rejonowego, że wyrok w części dotyczącej powyższego czynu został utrzymany w mocy przez Sąd Okręgowy w dniu 10 listopada 2015 roku, a tylko co do rozstrzygnięcia uniewinniającego skazanego od popełniania przypisanego mu czynu z art. 200 § 1 kk wniesiona została kasacja, ostatecznie w wyniku której Sąd Okręgowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy i w tej części utrzymał w mocy wyrok.

Ten błąd nie skutkował jednak wymierzeniem skazanemu rażąco surowej kary łącznej pozbawienia wolności.

Wymierzenie skazanemu kary łącznej w wysokości 9 lat pozbawienia wolności, jeśli górną granicą tej kary mogła być kara 11 lat i 2 miesięcy, w żadnym razie nie może być uznane za rażąco surowe, a wręcz przeciwnie, karę taką należy uznać za karę łagodną.

Sąd I instancji przy orzekaniu wobec skazanego kary łącznej prawidłowo zastosował zasadę asperacji. Zważyć należy, iż przestępstwa objęte skazaniami w połączonych wyrokach zostały popełnione na przestrzeni aż 7 lat a nadto wymierzone były w różne dobra prawne tj. przeciwko życiu i zdrowiu, a także przeciwko wolności seksualnej i obyczajowości.

Bliskość podmiotowo – przedmiotowa objętych w wyroku łącznym czynów nie jest zatem na tyle ścisła, ażeby można było dokonać korekty wysokości orzeczonej wobec skazanego kary łącznej pozbawienia wolności w żądany przez skarżącego sposób.

Co prawda zachowanie skazanego w zakładzie karnym jest oceniane jako poprawne, jednakże winno stanowić to regułę w warunkach izolacji penitencjarnej, a nie wyjątek skutkujący premiowaniem skazanych. Pomimo pozytywnej prognozy penitencjarnej, jaką posiada skazany w zakładzie karnym, istnieje dużo wątpliwości czy skazany po opuszczeniu zakładu karnego będzie przestrzegał prawa i zasad współżycia społecznego, zważywszy na jego dotychczasową karalność. Dlatego też względy prewencji ogólnej i indywidualnej, które są jednym z głównych celów resocjalizacji, również przemawiają za dłuższym pobytem skazanego w zakładzie karnym, niż by to wynikało z zasad pełnej absorpcji.

Reasumując, Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się żadnych podstaw do podzielenia zarzutów i wniosków zawartych w apelacji i dlatego zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu w postępowaniu odwoławczym zasądzone zostały na rzecz obrońcy z urzędu na podstawie § 17 ust.5 zw. z § 4 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz. 1714).

O zwolnieniu skazanego od obowiązku poniesienia kosztów postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk, co uzasadnia jego pobyt w zakładzie karnym oraz sytuacja materialna.